Woorden en daden: één maand Herman van Rompuy

Exact één maand was Herman van Rompuy verkenner in dienst van de koning, en wat is het resultaat? Allerlei geruchten over mogelijke akkoorden en semi-akkoorden doen de ronde, maar het enige echt tastbare resultaat is dat de CD&V in de Kamercommissie Binnenlandse Zaken op de rem stond.

Het is toch wel de moeite waard om even te overlopen wat nu precies het resultaat is van de verkenningsopdracht van Herman van Rompuy die precies één maand duurde. Het overzicht plaatst immers de relatief stoere verklaringen die de laatste dagen aan Vlaamse zijde afgelegd werden in een merkwaardig perspectief:

1. Wat Herman van Rompuy precies bereikt heeft tijdens de gesprekken die hij gehad heeft is duidelijk een groot staatsgeheim, want behoudens hijzelf en de koning lijkt alleen Yves Leterme op de hoogte te zijn van de resultaten ervan. En zelfs dat laatste is niet helemaal zeker, want Yves Leterme heeft Herman van Rompuy nodig als «helper». Zou het kunnen dat zelfs Yves Leterme nog niet mag weten wat voor plannetjes en afspraakjes Herman van Rompuy gemaakt heeft met de Franstalige partijen, en daarom vooral wat het communautaire betreft zijn rol eigenlijk nog niet helemaal uitgespeeld heeft? Hier zit een luchtje aan!

2. Bart de Wever beweert dat de Franstaligen, zeg maar Joëlle Milquet en Olivier Maingain, in de media heel andere dingen zeggen dan aan de onderhandelingstafel. Alleen, hoe weet Bart de Wever dat? Letterlijk «van horen zeggen», want in tegenstelling tot Joëlle Milquet zat Bart de Wever de laatste dagen niet aan de onderhandelingstafel. En of ook de Vlaamse onderhandelaars met twee tongen spreken, één aan de onderhandelingstafel en een andere in de media, daar hebben we maar het raden naar.

3. Woorden zijn trouwens maar woorden, daden zijn echter nog iets anders. En wat dat betreft valt is het duidelijk dat Herman van Rompuy alvast één feit op zijn conto kan schrijven: namelijk dat hij de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde met minstens één week heeft weten te vertragen, terwijl de Franstaligen op dat vlak nog niet één steek hebben laten vallen in verhouding tot wat ze tot nu toe gezegd hebben. En Bart de Wever zal het wel met mij eens zijn dat politici uiteindelijk toch vooral op hun daden, en niet op hun woorden aan onderhandelingstafels of in de media afgerekend moeten worden.

4. Trouwens, over woorden gesproken: nu ook de Jong CD&V, net zoals ongeveer al de anderen van die partij, pleit voor samenvallende verkiezingen, verklaart Bart de Wever dat het dossier wat hem betreft «geen punt van geloof» is en dat ook nooit zal worden. Daarmee staat dan wel de hele Vlaamse Beweging mooi te kijk. En aangezien de Franstaligen demandeurs de rien zijn, zie ik CD&V en Open Vld er nog toe in staat een prijs te willen betalen voor deze terugschroeving van de Vlaamse (en Waalse!) autonomie. Wie trouwens de persmededeling van Jong CD&V leest krijgt sterk de indruk dat hun grootste klacht wel lijkt te zijn dat hun eigen partij niet meer ongestraft kiezersbedrog kan plegen en daarom naast de hoofdprijs dreigt te grijpen, en daar dus dringend wat aan gedaan worden.

5. Wat hoe dan ook waar blijkt te zijn is dat van een uitgebreide staatshervorming vóór de regeringsvorming geen sprake meer is. Handig toch dat Herman van Rompuy de laatste weken Bart de Wever van de onderhandelingstafel weg heeft gehouden: daarover is duidelijk al een akkoord bereikt met de Franstaligen, en het zal aan Bart de Wever zijn om dat akkoord nu of de komende dagen af te schieten, om vervolgens de zwarte piet toegeschoven te krijgen. De oprichting van een Bijzonder Commissie, zoals de Costa versie 2007 vandaag genoemd wordt,voorspelt in ieder geval weinig goeds en zou toch een déjà vu moeten zijn voor de hele N-VA. In combinatie met een gefaseerde staatshervorming zou je warempel gaan denken dat het erom te doen is de N-VA zo diep mogelijk in het stof te doen kruipen voor hun ministerportefeuille, zodat ze het niet in hun hoofd zullen halen om voortijdig de stekker uit Leterme I te trekken als één van de fases, liefst nog de derde als het even kan, te lang op zich zou laten wachten.

We zullen zien wat de komende weken zullen brengen, en of de N-VA zelf geconfronteerd zal worden met beloftes aan de onderhandelingstafel waar ze later in de media een eigen uitleg aan zal moeten geven, dan wel of ze recht in de schoenen zal kunnen blijven staan. De eerste afspraak komt deze woensdag al, wanneer we zullen zien hoe de CD&V zich zal gedragen in de Kamercommissie Binnenlandse Zaken, en het Vlaamse front opnieuw zal beschamen zoals verleden week, of voor één keer dan toch een beetje politieke moed aan de dag zou leggen. Met een «helper» als Herman van Rompuy nog steeds actief (in wiens échte dienst?) vrees ik echter het ergste.

Read more...

Staatshervorming: Communautair conflict in BHV aanpakken (Brigands)

Zoals ik reeds in een vorige post schreef ben ik –momenteel- vooral voorstander om de Belgische federale Staat te hervormen. Een hervorming die theoretisch ons zou toestaan om in 2 verschillende windrichtingen stappen te zetten: hercentralisatie of verdere decentralisatie (onafhankelijkheid). Die hervormde Belgische Federale Staat zou eigenlijk eerder een ‘federatie’ vormen bestaande uit twee deelstaten (naties): Vlaanderen & Wallonië. De term ‘Wallonië’ ligt nogal ongemakkelijk op de tong want op dit moment bestaat er geen sterke Waalse identiteit. De Franstaligen projecteren zichzelf als ‘on est tous belges’.

(vervolg op vorige posts, gelinkt in tekst)
Update 1. 30 Sep 2007.
Update 2. 2 Okt 2007.

Waarom barst België?

Door een gebrek aan een gezamenlijke identiteit, door het ingebakken cultuurconflict dat in quasi elke politieke beleidsbeslissing kruipt (of lijkt te kruipen). Alleen barst België niet even snel en gelijktijdig in Vlaanderen.

Een belangrijke hedendaagse motor lijkt de communautaire spanningen te zijn op economisch vlak. Wallonië betekent een deadweight en de Vlaamse economie moet het zien te dragen. De Vlaamse economie is belangrijk niet alleen voor onze eigen rijkdom maar ook belangrijk om de –zogenaamde- solidariteit in stand te houden. Solidair zijn doet men vrijwillig, als men het automatisch afpakt zonder inspraak is dat dan eerder diefstal.

De Franstaligen weigeren blijkbaar het belang van de Vlaamse economie in te zien…snappen ze dat dan niet? Vlaanderen heeft zijn rijkdom en is die niet van plan uit handen te geven, om er te geraken moet je knokken & werken en niet teren op onze rug. We hebben extra bevoegdheden nodig om onze economie te versterken en de stokken uit onze wielen te halen. Dat is blijkbaar een signaal dat men aan de overzijde van de taalgrens niet wil horen.

In de regio Brussel Halle Vilvoorde is er nog een bijkomstig versnellingsmechanisme: de problematiek van de verfransing en ‘verBrusseling’. Eigenlijk slaan beide termen op hetzelfde. VerBrusseling is verfransing maar dan nog met verstedelijking bovenop en bijhorende problemen. Er staat ook een rem op: We willen Brussel niet echt verliezen want we werken er, het is ‘van ons’…en er wonen toch wel aanzienlijk veel Frans- en anderstaligen en we zouden toch niet willen dat het conflict escaleert naar ‘Belfast toestanden’ intermixt met ‘Jihadi’.

Wat krijgen we dan soms als antwoord op de Vlaamse eisen naar socio-econ hervormingen?

“Ja, maar Wallonië zal later de Vlaamse pensioenen moeten financieren”. Vlaanderen wil juist meer bevoegdheden nu om die pensioendruk te kunnen opvangen, alsof Wallonië die kost gaat kunnen dragen terwijl ze nu miljarden € afhankelijk zijn van Vlaanderen.

Nog iets dat men vaak te horen krijgt van de Franstaligen om de eenzijdige solidariteit te ‘nuanceren’: “Ja maar, Brussel is grotendeels Franstalig & is de ‘belangrijkste’ economische motor in België dus bezorgt het Vlaanderen veel rijkdom. Alleen het probleem is dat we belastingen innen op woonplaats ipv werkplaats.” Als ultieme slagzin komt dan erbij dat men zich zal moeten schikken naar internationale richtlijnen in verband met de inning van belastingen, werkplaat ipv woonplaats. Dat is bij mijn weten geen verplichting.

Derde slagzin is dan meestal de ultieme dooddoener: “Vroeger was Wallonië rijk en was ze solidair met Vlaanderen.” Ja, Vlamingen mochten gaan werken in Wallonië terwijl men in Vlaanderen kon wegkwijnen terloops disproportioneel meer belastingen ophoesten want het fiscaal stelsel was niet geactualiseerd (tot pakweg 1914). Belastingstransfer Zuid-Noord is nooit sprake van geweest. Wel dat er meer investeringen kwamen in Vlaanderen…noodzakelijk voor de export en dat er mogelijk een zekere mate van delokalisatie was, maar dat was voor de persoonlijke rekening van de industriëlen & de elite.

Voorlopige conclusie, als men België wenst te behouden dan...:

Vlaamse zijde?

Als de Belgische Staat wil blijven voortbestaan moet de nodige beleidsinstrumenten geven aan Vlaanderen. Anders kan er geen sprake meer zijn van solidariteit en er kan hoegenaamd geen sprake meer zijn dat de Franstaligen op onze kap blijven leven: responsabilisering als incentive voor de ‘redressement économique’.

Het communautaire conflict zal men nooit kunnen oplossen, daarvoor is er teveel geschiedenis tussen beide betrokken gemeenschappen (Vlaamse & Franse). Als de Belgische Staat wil blijven voortbestaan dan zal ze de nodige hervormingen moeten doorvoeren om het communautaire conflict tot een minimum te herleiden. Het probleem is dat beide gemeenschappen wellicht lijnrecht tegenover elkaar staat want we vertalen het communautaire conflict anders. Vlaanderen krijgt meestal het verwijt van de Franstaligen dat het ‘ambigue’ is bij haar motivering van de Staatshervorming. Vlaanderen’s positie kan men simpel weergeven: Met België als het kan, zonder als het niet anders kan. Voor vele Franstaligen is die slagzin al problematisch genoeg want inherent separatistisch en ondemocratisch (want ‘niet wat de Belgen willen’ en ‘zie maar naar het Vlaams Belang’).

Dat zijn de twee hoofdpunten – langs Vlaamse zijde – die een Staatshervorming moet omvatten.

De Franstalige kijk?

Langs Franstalige zijde zegt men dat ‘men geen vragende partij is’ en dat ze niets willen. In realiteit willen ze wel redelijk wat…ze willen een status quo, ze willen een uitbreiding van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest liefst met een gemeenschappelijke grens met Wallonië. Ze willen blijven staan en de problemen niet oplossen, de verrottingsstrategie. Daarbij hanteren ze een retoriek van egoïstisch Vlaanderen dat hervormingen wil opleggen aan de Franstaligen en tegen de zin van ‘alle Belgen’, waarbij in realiteit die Belgen veelal enkel slaat op Franstaligen. De media –vooral Franstalige- lijkt hen daar bij te helpen door eenzelfde retoriek te hanteren van ‘minoritair separatistisch Vlaanderen met een geheime agenda’ en het opzwierende Belgische ‘patriottisme’ waarbij men zoveel mogelijk hamert dat men ‘allemaal Belgen zijn’, dat België leuk is en dat het enkel paar verfoeilijke politici zijn die ageren tegen ‘de wil van het volk’ (liefst uit de mond komende van een burger).

De hervorming van de Belgische federale Staat tot de Federatie België?

Het hervormingsvoorstel richt zich vooral op het communautaire luik, de bevoegdheidsherindeling laat ik over aan de politici om uit te vechten. Hieronder werk ik het antiverfransingsluik verder uit of pas ik het aan.

Een territoriale herindeling is nodig om het communautaire conflict te beteugelen. Niet in de betekenis van strafbaar stellen maar in de betekenis van bedwingen. Het communautaire conflict is een territoriaal conflict.

Voor Vlamingen ligt ons territorium vast: Alles ten Noorden van de Taalgrens is Vlaanderen, alles ten Zuiden is Franstalig. Alleen zitten we met de tweetalige institutionele anomalie dat zich verschuilt onder de naam ‘Brussels Hoofdstedelijk Gewest’.

Het probleem van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest is dat ze meer een instrument voor verfransing is geworden en dat het Vlaamse containment policy faalt. De PS heeft onlangs nog als ultieme provocatie een wetsvoorstel gelanceerd waarbij ze het territoriale conflict opentrekt van de regio Brussel Halle Vilvoorde naar Voeren, quasi naar heel de taalgrens.

Agent provocateur

Het is een nodeloze provocatie waarbij velen zullen wijzen naar de oppositierol van de PS in de komende federale legislatuur en pogingen om in te beuken in de federale onderhandelingen.
Ja, maar hou er ook rekening mee dat ook de Franstalige publieke opinie aan het radicaliseren is en dat men aan de overzijde veelvuldig een retoriek hanteert waarbij Vlamingen de Franstaligen in Vlaanderen onderdrukken. Dat veroorzaakt een ‘neiging tot bevrijdingsdrang’.
De PS is een stap te ver gegaan door zoiets te suggereren in een klimaat van radicalisatie. Als de onderhandelingen nu falen is het gevaar te groot dat dit standpunt het Franstalige standpunt zou kunnen worden. Persoonlijk meen ik dat het nu al zo het geval is maar dat men terughoudend is, zeker bij de MR met de FDF zweep zou men maar al te graag territoriaal uitbreiden. CdH is ook niet betrouwbaar. Strafste van al is dat de Franstaligen Vlaanderen ervan beschuldigt haar grondgebied te willen homogeniseren, terwijl ze net hetzelfde doen maar daarbij het compromis van de taalgrens doorbreken. Voor ons ligt ons territorium vast met de taalgrens als interne grens. De PS beukt nu in op de taalgrens, voorheen kwam vanuit de PS ook de retoriek van taalgrensondermijning. De MR en CdH eisen een territoriale uitbreiding van het BHG in ruil voor de splitsing van het kiesarrondissement BHV (dat GW-gezien moet gebeuren, zonder compromis vereist). Past in dezelfde lade van taalgrensondermijning.

Een territoriale uitbreiding waarbij het BHG alleen in Vlaanderen zal uitbreiden maar als een kers op de taart een territoriale corridor naar Wallonië zal bieden. Het is zeer duidelijk waarmee de Franstaligen bezig zijn: het BHG uitbreiden met het oog om later het grondgebied te onttrekken aan Vlaanderen. Met andere woorden homogenisering van hun grondgebied zonder daarbij de taalgrens te doorbreken op papier. Want wat zal die territoriale uitbreiding van het BHG betekenen op het politieke vlak binnen de grenzen van het BHG? Meer Vlamingen maar nog steeds Franstalige overheersing. Als België dan implodeert dan is het heel simpel: het BHG is defacto Franstalig grondgebied door de Franstalige meerderheid en dus van ons, het is gemakkelijker als men dan ook beschikt over een vaste landbrug tussen het huidige Waalse en Brussels Hoofstedelijk Gewest. Sommigen dromen luidop om het Brussels Hoofdstedelijk Gewest uit te breiden tot heel haar ‘hinterland’ (recente studie) waarbij de uitbreiding vooral in Vlaanderen plaats zal vinden.

Intermezzo, tijd om eens zelf te provoceren

Sta mij toe om eens stout te zijn en te spreken over een verdoken Franstalige geheime politieke agenda: Misschien kunnen ze uiteindelijk heel het gebied van de oude provincie Brabant opslokken zonder dat het op papier territoriaal werd ééngemaakt. Waals Brabant in handen van het Waals Gewest, Vlaams Brabant in handen van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Momenteel zijn er in Vlaams Brabant 1 052 467 inwoners, BHG: 1 018 029 inwoners.
Dat zou het ruwweg 50-50 maken tussen NL en Franstaligen. Een tweetalige regio over heel het grondgebied mag men wel meer Franstalige migratie verwachten vanuit Waals Brabant over heel het grensgebied…hoelang zou het duren voordat de Franstaligen op termijn de meerderheid zouden uitmaken? Valt te zien, migratiestromen en demografische evoluties.
Heel Vlaams Brabant opslorpen zal niet lukken, maar het BHG mits uitbreiding lijkt mij zeer plausibel.

Uitbreidingsdrang van het BHG:

Men is nu al bezig met een retoriek: Brussels Hoofdstedelijk Gewest tweetalig is niet meer van vandaag omdat de Nederlandstaligen maar 10% meer uitmaken, tweetaligheid van diensten ipv ambtenaren volgens noodzaak voor de bevolking. Daarnaast nog eens de politieke beschermingsmaatregelen voor de Vlamingen in Brussel willen schrappen. De taalwetgeving heeft geen dag stand gehouden in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, de taalfaciliteiten in de Vlaams rand rond Brussel daartegen… Genoeg is genoeg.

Kotsbeu die verfransing en vernedering van Vlaanderen.

De Verfransing in Vlaams Brabant is niet langer aanvaardbaar. De systematische minorisering van de Vlamingen in het BHG is onaanvaardbaar. Het hanteren van het BHG als instrument voor verdere verfransing en territoriale uitbreiding naast het ondergraven van de taalgrens is niet langer aanvaardbaar. Daarmee is het voor eens en altijd gedaan. Daar is maar één oplossing voor mogelijk: ontbinding Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Een gewest dat toch administratief vierkant draait en over onvoldoende financiële middelen beschikt. Financiële middelen dat ‘Vlaanderen wegkaapt’ als men de Franstalige en collaborateurs mogen geloven.

De taalgrens ligt er en wijzigt niet meer. Dat vormt voor Vlaanderen een casus belli, een reden tot ‘oorlog’ of eerder voorlopig een reden tot zwaar politiek conflict.

Hoe hervormen om dat communautair conflict
op te lossen in het gebied BHV?
Een poging tot...

Allereerst moet men het Brussels Hoofdstedelijk Gewest ontbinden. De morrelen aan de taalgrens is geen optie. Wel kan men een stadsgewest Brussel vormen, zoals het stadsgewest Antwerpen maar onder controle van het (huidige) Vlaams Gewest.

De verfransing stoppen en op termijn terugdraaien is een ingewikkelde en gevoelige materie.
Het mag geen aanleiding vormen voor een striem van ‘onderdrukkingsretoriek’ waarbij de Franstaligen internationaal en misschien lokaal keet komen schoppen. Historische minderheid, my ass! Hoe die counterpolitiek nu uitvoeren? Heel moeilijk.

Subnationaliteit en de ontbinding van BHG.

Subnationaliteit dwingt mensen ertoe om ‘kleur’ te bekennen. De gemeenschappen zullen vastleggen welke de criteria zijn om de subnationaliteit te bekomen. Er is geen ‘niet keuze’ mogelijk. Men is Vlaming of Nederlandstalige, Franstalige of Duitstalige. De rol van de gemeenschappen zal dus ook bestaan uit het beheren van de immigratie.

Een gemeenschap zal men voortaan ook territoriaal hechten aan een ‘huidig’ gewest waar mogelijk, samen vormen deze –wat men zal noemen- een deelstaat. Dit wil zeggen dat de Vlaamse gemeenschap zal opereren op het grondgebied van het Vlaams Gewest, vormt dan de Vlaamse deelstaat. De Franse gemeenschap opereert op het grondgebied van het Waals Gewest, Waalse deelstaat. Geen overlapping doch er is wel één uitzondering: administratieve bijstand.
Ik zou overeenkomen dat de Franse gemeenschap administratieve bijstand levert aan de Franstaligen in Vlaanderen, dat de Vlaamse gemeenschap administratieve bijstand levert aan de Vlamingen in Wallonië allemaal op eigen kosten. Gevolg van die administratieve bijstand: afschaffing taalfaciliteitenregimes.

Dit is een evolutie ten opzichte van het vorige voorstel. Daarin ontbond men het BHG en kwam er in de plaats een stelsel van taalfaciliteiten op een breder territorium. Alleen ondergraaf je dan het systeem.

Ter herinnering: het vervangende taalfaciliteitenstelsel zal in de regio BHV enkel betrekking gehad hebben op de huidige Franstalige bewoners. Het onderwijssysteem zou in Vlaamse handen vallen en men zou er een doorgedreven taalcursus Nederlands doorvoeren en op lange termijn overschakelen van Franstalig onderwijs naar Nederlandstalig onderwijs.

De ‘jonge generaties nakomelingen’ zullen wellicht het als een onderdrukking voelen als men de taalfaciliteiten gaat afschaffen, “waarom kregen mijn ouders dat wel en mijn kinderen niet meer?”. Men kan niet toestaan dat men het taalfaciliteitenregime gaat hanteren als excuus om eentalige Franstalige te blijven die zijn administratie in het Frans invult, dat is geen recht maar een voorrecht toegekend in bepaalde gemeentes. De administratieve eentaligheid van de gewesten doorbreken is geen oplossing, uitbreiding BHG ook niet. Waarom zou Vlaanderen administratief tweetalig moeten zijn en Wallonië niet zeker? Dat die mensen zich aanpassen.

Problemen: de Franstaligen in de streek BHV en de Duitstalige gemeenschap.

Franstaligen in BHV

Je ziet al van ver komen dat de Franstaligen zich zullen verzetten tegen een ontbinding van het BHG en zullen spreken over een noodzaak om ze te behouden. Want wat met de Franstaligen in de Deelstaat Vlaanderen? Dan worden ze afgesneden van de Franse gemeenschap. Dat is juist de bedoeling, een sterke incentive om zich aan te passen en dus ook Nederlandstalig (niet louter) te worden. Hetzelfde zou tevens gelden voor de Vlamingen in Wallonië, dus reciprociteit is er.

Ze zullen ervoor pleiten dat er een tweetalige (Belgisch) deelstaat/gewest moet komen waarin ‘beide gemeenschappen’ kunnen opereren, nogal wiedes dat er een territoriale uitbreiding zal moeten komen als men de taalfaciliteiten afschaft. Reciprociteit in Franstalige hoofden betekent vooral dat de Franstaligen hun privileges beschermd moeten worden. Dat is een invulling dat voor eeuwing en altijd moet ophouden met bestaan.

Franstalige onderwijs en cultuurbeleid is mee een bron van verfransing dat eraan moet geloven. Het BHG is een bron van zulke gelegenheden die mee de integratie in Vlaanderen bemoeilijkt. Integratie door middel van taal, taalkennis is het minste dat we vragen. Dat het BHG door haar bestaan al een gevaar betekent voor de territoriale integriteit van Vlaanderen staat -voor mij- al vast.

Probleem Duitstalige gemeenschap?

Als men een gemeenschap koppelt aan een Gewest, waarom dan geen Duitstalig gewest? Voor mij is dat bespreekbaar maar ik denk dat de Franstaligen daar tegen zouden zijn, eigenlijk weten we het niet. Als de Duitstalige gemeenschap geen apart gewest eist dan mogen ze van mijn part geïntegreerd zitten in het Waals Gewest waar men ze autonomie geeft inzake gemeenschapsbevoegdheden (wellicht zoals nu).

Beeld in de toekomst?

Overgangsfase

De territoriale binding van de gemeenschappen aan een gewest betekent dat bij ontbinding van het BHG de Franstaligen enkel toegang hebben tot de Franse gemeenschap voor administratieve bijstand. Publieke ondersteuning voor cultuur en onderwijs zal vallen onder Vlaamse bevoegdheid. Private financiering van cultuurgelegenheden en/of onderwijs lijkt mij mogelijk. Ik vermoed dat er een instorting zal zijn van de cultuurgelegenheden door een gebrek aan financiering, de Vlaamse gemeenschap zou mogelijk kunnen bijspringen indien bepaalde projecten interessant zijn (ter ondersteuning van andere facetten).

Het Franstalige onderwijs blijft voorlopig bestaan maar onder controle van de Vlaamse gemeenschap. Die zal het onderwijs moeten bijsturen om de tweetaligheid werkelijk tot stand te brengen, onze financiering. Om op een latere datum over te schakelen naar ééntalig Nederlandstalig onderwijs, de generatie na de tweetalige generatie om een te grote taalkloof tussen ouders & kinderen te voorkomen/minimaliseren.

De administratie kan voorlopig de tweetaligheid behouden als overgangsmaatregel. Lokale administratieve bediendes kunnen overgenomen worden door privé instellingen of in dienst genomen door de Franse gemeenschap in het kader van de 'administratieve bijstand'.
De federale overheidsdiesten blijven tweetalig...logisch, vereist niet een tweetalige lokale administratie.

De Vlaamse gemeenschap zal zelfstandig bepalen in welke mate ze 'tweetalig' zal zijn in de regio.
Ik denk dat het in ons eigen voordeel zal zijn om een zekere mate van tweetaligheid tijdelijk in stand te houden.

Potentiële gevolgen.

Insurgency is altijd een gevaar.
Daarom dat men op termijn moet overschakelen en niet abrupt. Hierbij ook de noodzaak voor deelstatelijke co-operatie en inmenging in het Beligsche veiligheidsapparaat. Daarom ook om voorzichtig over te schakelen naar meer ééntaligheid.

Terugvallende verfransing?
De terugtrekking van de voorrechten, het verdwijnen van de tweetalige status kan tot gevolg hebben dat Franstaligen voor alle zekerheid verhuizen richting Wallonië (waar de gronden & huizen goedkoper zijn). Zij pakken hun 'rijkdom' mee zoals de Franstaligen naar Vlaanderen wijzen door de belastingsinning gericht op de woonplaats ipv werkplaats. Pendelen naar hun werk, het 'Gewestelijk ExpresNet' blijft dan in zekere mate nodig.

Instorting immobiliënprijzen?
Eén probleem in de regio BHV is dat de prijzen van woningen uit de pan swingen. Indien Franstaligen en masse verhuizen in eenzelfde tijdsframe komt er een overaanbod op de markt.
Positief element is dat er dan meer huurders eigenaar kunnen worden van een woning of dat men nu wel voldoende aanbod krijgt om de vraag op te vangen.

Renovatie van het stadgewest Brussel?
Indien er inderdaad vele Franstaligen wegtrekken ontstaat er een potentieel voor grotere openbare werken en urbane veranderingen in het stadsgewest Brussel. Meer kantoorruimte, meer groenruimte, herschikking openbaar vervoer, heropening van de oude haveninfrastructuur en de Zenne.

Nog dingen...?

Update 1: 22:10 30/09/07.

De VDAB zal heer & meester zijn over alle werklozen in het stadsgewest Brussel (oude BHG). Een strenger Vlaams beleid zou ervoor kunnen zorgen dat er een taalverrijking komt voor werklozen (Nederlands) die hun arbeidskansen zou (moeten) verbeteren. De strengheid kan er ook voor zorgen dat de werkloosheid zich verschuift richting Wallonië, met gevolgen op de immobiliënmarkt.

Vorming van het Stadsgewest BHG zou een bestuurlijke vereenvoudiging moeten betekenen voor de huidige structuur van 19 gemeentes, zou financiële problemen moeten beperken. Zou ook al heel wat problemen moeten oplossen die zich nu voordoen.

De Brusselse ziekenhuizen zullen allen onder Vlaams beheer vallen. Zou hen financieel kunnen saneren (indien nodig) en de tweetaligheid verbeteren, personeel voorlopig behouden. Ziekenhuizen op termijn sluiten naar gelang evolutie van de bevolking & noodzaak.

Update 2: 15.00 02/10/2007.

Waarom de ontbinding van het BHG? Het is een bron van verfransing. Een Franstalige heeft onvoldoende de incentive -niet om Vlaming te worden- om een tweetalige te worden en dus de lokale taal te leren & hanteren. Waarom zou een Franstalige zich aanpassen in een retoriek van 'we zijn allemaal Belgen' en een stelsel van taalfaciliteiten naast een tweetalig Brussels Hoofdstedelijk Gewest waar hij/zij terecht kan voor onderwijs/cultuur enz. Reden temeer om het BHG en de taalfaciliteitenstelsels in Vlaanderen te ontbinden.

Werking van het systeem van administratieve bijstand. Het lijkt nogal complex om hulp in te roepen van de gemeenschap waartoe men subnationaal behoort om documentatie te vertalen & terug op te zenden om ze te kunnen indienen. Met het Internet is alles mogelijk maar niet iedereen kan daarmee overweg. Andere werkingsmethode is dat (bij wijze van voorbeeld, Franstalige in Vlaanderen) in de gemeentes waar er vele Franstaligen wonen er een tweetalige ambtenaar komt bekostigt door de Franse gemeenschap in Vlaanderen, gerekruteerd door Vlaanderen. Afhankelijk van het aantal Franstalige inwoners en de financiële capaciteit van de Franse gemeenschap zouden er dat meerdere tweetaligen ambtenaren kunnen zijn in een Vlaamse gemeente of juist één tweetalige ambtenaar die werkt over het grondgebied van verschillende gemeentes (door een te brede verspreiding en onvoldoende aantal Franstalige in het gebied). Zelfde stelsel zou natuurlijk aan de overzijde van de taalgrens gelden.

Read more...

En wat als Vlaanderen nu eens zonder Brussel verderging? (Politiek Incorrect)

Merkwaardig, verbazingwekkend en de wereld op z’n kop. Het zijn zo maar enkele woorden die me te binnen schieten naarmate het oeverloze geklets tussen Vlaamse onderhandelaars en Franstalige oorlogszoekers vordert. Tenslotte mogen we al weken en maanden en jaren aan een stuk het tricoloor gedraaide plaatje horen dat de Vlamingen uit zijn op de totale ontmanteling van de Belgische staat, terwijl Franstalig België – als er al een ander België bestaat… - slechts het huidige (uiteraard financieel voordelige…) status quo wenst te behouden.

Doch, als België implodeert, zal het zeker niet de schuld van de Vlamingen zijn. Met hun agressieve Anschlusspolitiek gericht op de Vlaamse rand rond Brussel maken de Franstaligen zich niet alleen bijzonder onpopulair bij de Vlaamse politieke opinie, maar blijkbaar is de Franstalige politieke elite er sneller bij om openlijk het toekomstvizier te richten op een situatie zonder België dan de Vlaamse. De PS-diva en professioneel douche-installateur Marie Arena wil immers tegen 2009 een Waals-Brusselse commissie oprichten die zich moet buigen over de toekomst van de Franse gemeenschap wanneer “het ondenkbare” zou gebeuren.

Dat Marie Arena zich nu reeds voorbereid op een dissolutie van België en hierover het debat wil aanzwengelen, siert haar. Dit in tegenstelling tot de lamzakken die op 10 september jongstleden nog een decreetsvoorstel van het Vlaams Belang voor het organiseren van een referendum over de Vlaamse onafhankelijkheid unaniem hebben afgewezen. Maar laten we daar niet verder op ingaan. Interessanter om eens van naderbij te bekijken zijn de kleine details: wanneer in Vlaanderen wordt gesproken over het idee van een onafhankelijke Vlaamse staat, is het vaak nogal duidelijk of dat Vlaanderen nu ook Brussel – vandaag de dag de officiële hoofdstad van zowel het Vlaams Gewest als de Vlaamse Gemeenschap – moet of zal omhelzen. Ook binnen de brede Vlaamse beweging bestaat hieromtrent nogal wat discussie: volgens sommigen zullen de (zelfs verfranste!) Brusselaars wel voor Vlaanderen – en dus voor het geld – kiezen. Brussel zou volgens hen als een appel vanzelf in de Vlaamse korf vallen. Eventueel zou Brussel na de ontbinding van België ook kunnen worden “afgekocht” van de Franstaligen, door de integrale overname van de Belgische staatsschuld door Vlaanderen (wat mijns inziens een waanzinnig idee is). Een andere optie kan zijn om Brussel een Vlaams-Waals condominium, of een apart stedelijk district te maken. Een idee dat door de auteurs van het Warandemanifest uitvoerig wordt verdedigd. Ten slotte is er ook nog een derde optie waar ik mezelf achter schaar, die echter wegens mijns inziens eerder sentimentele redenen absoluut taboe is binnen de Vlaamse beweging: een onafhankelijk Vlaanderen zonder Brussel, en een Brussel waar Vlaanderen zich volledig uit terugtrekt.

Brussel is immers het ultieme chantagemiddel van het Belgische regime – veel meer dan chocolade, friet of het koningshuis - om dit ongelukkige koninkrijk aaneengelijmd te houden. De Fransgezinde Belgische “revolutionairen” van de vroege en latere 19de eeuw zijn immers zeer sluw geweest: men neme een op en top Nederlandstalige stad in het hart van het huidige Vlaanderen – tot diep in de 18de eeuw was het Brabants er immers de voertaal - , men make dit de hoofdstad van het nieuwe koninkrijk/royaume, men voere Frans als enige bestuurs- en communicatietaal en men laat enkele Franstalige ambtenaren en militairen uit Henegouwen, Namen en Luik overnemen. Men laat de situatie nadien dermate escaleren dat Brussel na enkele decennia volledig verfranst is, en ondertussen lijft men ook enkele buurgemeenten dieper in Vlaams-Brabant verder in. Anno 2007 giet men over die lange verfransings- en vervreemdingsdis ook nog eens een “multicultureel” en “kosmopolitisch” sausje, en men zegt dan achteraf tegen die o zo stoute separatistische Vlamingen: als jullie onafhankelijk worden, dan zijn jullie Brussel kwijt! En zo werkt deze chantagepolitiek anno 2007 nog altijd. Zie maar naar de heren en dames belgicisten die de meest stralende Sensodyne-glimlach op hun gezicht toveren wanneer er door de Vlaamse beweging voor de zoveelste keer naar de fluwelen scheiding van Tsjecho-Slowakije wordt verwezen. Zij betogen dan als hét ultieme tegenargument dat Praag mooi in Tsjechië lag en ligt, en Bratislava de onbetwistbare hoofdstad was Slowakije was. Maar de Tsjecho-Slowaakse staat had geen “gemene deler” zoals Brussel.

Welnu, het moet maar eens uit zijn met het constant chanteren van Vlaanderen met Brussel. Als de Franstaligen per se Brussel willen verfransen en vervreemden, dat ze dan maar leutig verder doen, maar dan zonder Vlaamse centen (i.e. 2,3 miljard euro per jaar). Dat ze dan maar zelf hun Franstalig islamitische republiek met kalief El-Thielemans onderhouden, inclusief fascistische knokploegen uit het Luikse. En zelf opdraaien voor de meer dan 18% werklozen. En zelf maar opgezadeld zitten met de circa 30.000 regelitis-zieke eurocraten. En voor mijn part de eeuwige verdoemenis ingaan met hun criminele achterstandswijken, franskiljone Vlamingenhaters, logebroeders, politici, multiculturele culti en berlaymonsters.

Neen, het sop is echt de kool niet waard. Wanneer bij een Belgische boedelscheiding zou blijken dat de prijs voor het medezeggenschap voor Brussel te hoog zou blijken, dan moet Vlaanderen deze stad durven loslaten. Brussel wordt dan een stad dat ofwel direct in Waalse handen, danwel in eigen Brusselse zal belanden. En juist dat is hetgene wat de Franstaligen zo frustreert: namelijk dat Brussel niet geografisch verbonden is met Wallonië. En dat is inderdaad een cadeau dat we niet zomaar mogen geven: wanneer Vlaanderen Brussel zou loslaten, dan wordt Brussel een Franstalig eiland temidden van Vlaanderen, zonder direct in verbinding te staan met Wallonië. Uiteraard blijft vrije toegang van Brussel naar Wallonië (en omgekeerd) over Vlaams grondgebied – zij het volgens Charles Picqué over hobbelige en slecht onderhouden wegen – mogelijk. Maar al snel zal blijken dat zonder Vlaamse financiële steun het socialistische multicultuurfeestje wel eens zeer vlug gedaan kan zijn. In plaats van haar inwoners met uitkeringen allerhande verder in slaap te wiegen – zoals in Wallonië ook wordt gedaan – zal men al snel genoodzaakt zijn eerder vrije marktoplossingen in te voeren. Ergo: nuttigere arbeidskrachten inschakelen dan de tienduizenden ambtenaren van Eurocratië. En men zal ook zeer snel inzien dat een autarkisch Brussel – zelfs met Waalse steun – gewoon niet liefbaar is. Wedden dat de inwoners van een zelfstandig Brussel zeer snel vloeiend “le flamand” zullen lezen en spreken, teneinde de (handels)relaties met ondermeer het Vlaamse hinterland te onderhouden.

Vlaanderen van haar kant zal in dit scenario alleszins andere oorden dan Brussel moeten opzoeken om haar regeringszetel te vestigen (voor zover Vlaanderen een regering nodig heeft natuurlijk…). Een stad die dan nogal dikwijls wordt genoemd is Antwerpen, hoewel het een verkeerde zet zou zijn om Vlaanderens economische hoofdstad samen met de regeringszetel te fusioneren (juist om de corrumperende invloed van een centrale regering op het bedrijfsleven te temperen). Wanneer Vlaanderen bij haar onafhankelijkheid ervoor kiest het oude en stinkende tricolore gewaad van de expansieve en betuttelende overheid – dat België in haar lelijkste glorie belichaamt – van zich af te werpen, kiest zij er best voor haar minimale overheid – voor zover die zelfs nodig is – in een minimale stad te plaatsen. Voor een overheid siert immers alleen maar de bescheidenheid en soberheid, wat zich ook best uit in de plaats die zij kiest om parlement en orgaan van de uitvoerende macht te plaatsen. Daarom dat Vlaanderen er beter aan doet te kiezen voor een kleine tot middelgrote stad die per weg en per spoor vlot bereikbaar is, en niettemin vanuit alle uithoeken van het land min of meer even ver verwijderd is. Zo zou Mechelen bijvoorbeeld in aanmerking komen, temeer zij ook in de Bourgondische Nederlanden reeds een hoofdstedelijke functie heeft gekend (zij het echter alleen als zetel voor de rekenkamer en de hoogste gerechtelijke instanties). Er zijn natuurlijk ook andere opties: steden als Sint-Niklaas, Lokeren, Aalst, Dendermonde, Halle, Lier, Herentals, Aarschot en Leuven zijn eveneens klein genoeg om als hoofdstad van Vlaanderen te dienen. Alleszins, zolang de nieuwe volledig autonome Vlaamse regering niet tot de waanzin gedreven wordt historische stadsdelen te verpesten door de aanbouw van Sovjet-gestileerde mastodonten in glas en beton – zoals Superstaat Europa in Brussel heeft gedaan – heeft zij alvast keuze te over.

Read more...

Ach, red de solidariteit!

Hoewel euh…

Laat ons eerlijk zijn, als u elke dag opnieuw de helft van uw loon in belastingen ziet opgaan, heeft u niet bepaald nog veel zin om tussendoor nog eventjes de solidaire burger te gaan spelen, niet? Bovendien durft u zich dan ook al eens luidop de vraag te stellen of er in dat geval überhaupt nog van solidariteit sprake is. Want veel ruimte voor medeleven met andermans ellende of voor besef dat u het beter heeft dan veel van uw medemensen, laat ons solidariteitssysteem niet. Het gaat er gewoon van uit dat u niet alleen bereid bent solidair te zijn, maar het bedrag van die bereidheid ook financieel kunt ophoesten. Nochtans staat Van Dale er op dat u blijk geeft van een “bewustzijn van saamhorigheid en bereidheid om de consequenties daarvan te dragen” alvorens van solidariteit sprake kan zijn.

Hmmm. Misschien nam Kristien Hemmerechts nog nooit een Van Dale ter hand. Of kwam ze niet verder dan het woord “seks”.

Want geef toe, van veel begrip voor werknemers hebben we rijkeluiskindjes als Hemmerechts, Walter Zinzen of Luc De Vos nog nooit kunnen beschuldigen. Getuige hun eerdere uitingen van sympathie voor België en zijn solidariteit. Echt schrikken was het dus niet, toen zij als grote namen de petitie ter verdediging van die zogenaamde solidariteit bleken te hebben ondertekend.

Vreemd is het wel dat uitgerekend de vakbonden initiatiefnemers van deze petitie zijn. Hadden zij op 10 juni nu écht nog niet geleerd dat arbeiders en bedienden vragende partij zijn voor minder socialisme en minder betutteling? Dat werknemers liever zelf beslissen wat zij met dat geld doen, en geen nood hebben aan hun vakbond of hun overheid om die beslissing in hun plaats te nemen?

Komt daar bovenop dat solidariteit en de Belgische constructie volgens de 400 BV’s (of beter: BB’s?!) hand in hand blijken te gaan! “De solidariteit tussen de rijkere en armere inwoners en de solidariteit tussen rijkere en armere regio’s zijn pijlers van onze Belgische samenleving”, zo stelt de petitie. Wat men zegt is dat belastingen een pijler van ons land zijn. “Wees ons doel in arbeid”, zingt de Brabançonne ons Belgenlandje toe. Ontroerend.

En u twijfelde er ook maar een ogenblik aan om deze petitie te ondertekenen?

Rep u (vanaf 11 uur deze voormiddag) naar www.RedDeSolidariteit.be om u achter deze indringende maatschappelijke visie te scharen.

Of euh…

Misschien bent u gewoon trots op het feit dat Bekende Vlamingen die aan de overkant staan, zoals Urbanus, de gebroeders Kris en Koen Wauters, of Marc Huybrechts, hun Vlaamse hart niet op het politieke toneel tentoon spreiden, en communautaire standpunten overlaten aan ervaren specialisten, zoals bij voorbeeld de ondertekenaars van het “In De Warande”-manifest.

In dat laatste geval laat u deze petitie maar beter aan u voorbijgaan.

En wees gerust, de Walen beseffen inmiddels ook dat enige vorm van solidariteit al lang niet meer van België of zijn politici moet komen. Want weet u, niet alleen de hard werkende Vlamingen weten intussen wat ze van die “solidariteit” mogen verwachten, maar ook de werkende Waal weet dat het om de belastingen gaat waar ook hij toe bijdraagt. Waal en Vlaming verfoeien tegelijk het beleid waar Hemmerechts, de overige 399 BV’s, en hun vrienden van de vakbond voor pleiten. Dat is tenminste solidariteit op z’n Belgisch!

Gezien ons “bewustzijn van saamhorigheid”, en onze “bereidheid de consequenties daarvan te dragen”, willen we, vervuld van liefde en vergevingsgezindheid, de escapades van de 400 BV’s die de solidariteitspetitie van het ACV en het ABVV ondertekenden, toeschrijven aan de dipjes die in deze tijd van ‘t jaar voortvloeien uit “het vallen van ‘t blad”.

Enige maanden geduldig wachten, en zij kunnen weer opleven bij het verschijnen van een nieuw (en door ernstige dames en heren ondertekend) Lentemanifest.

Read more...

Drie uur politieke lafheid (Hoegin)

Was de voorstelling deze namiddag in de commissie Binnenlandse Zaken afgesproken spel? Afgaande op het verslag van De Standaard zou je denken van wel: drie uur was de commissie bijeen, twee uur om over de procedure voor de zitting te bekvechten, en vervolgens een uur om de zitting te schorsen.

Slechts vijf minuten politieke moed zijn er nodig om de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde te splitsen, maar deze namiddag toonde de CD&V aan dat de partij veel meer politieke lafheid in voorraad heeft dan politieke moed. Commissievoorzitter Pieter de Crem, die op voorhand de indruk had gegeven dat hij er vaart zou achter zetten, bleek uiteindelijk slechts op te treden als een soort telegeleide pop in dienst van Herman van Rompuy, die op zijn beurt de laatste dagen heeft aangetoond dat hij meer dan bereid is om onder de beruchte lat door te gaan om de CD&V federaal toch maar aan de macht te brengen. Het is duidelijk dat de CD&V vandaag absoluut niet van plan was ook maar één millimeter vooruitgang te boeken in het dossier-Brussel-Halle-Vilvoorde om de kansen op federale regeringsdeelname honderd procent gaaf te houden. De stemming op het einde van zitting, waarbij gestemd werd over het voorstel om de zitting op te schorten, spreekt boekdelen: van de Vlaamse partijen stemde alleen CD&V voor, samen met alle Franstalige partijen, terwijl zelfs Groen! zich onthield. Kartelpartner N-VA daarentegen stemde tegen.

Wat ik me afvraag is of het poppentheater van deze namiddag ook vooraf afgesproken was met kartelpartner N-VA. Als dat niet het geval is, dan werd de N-VA deze namiddag mooi om de tuin geleid en staat ze eigenlijk volledig voor aap. De vraag «Quid N-VA», zoals die al te lezen stond in de «schootnota» van Jean-Luc Dehaene dringt zich daarmee op. Eén zaak is dat CD&V ostentatief plooide voor de Franstaligen, een andere is dat de christen-democraten hun eigen kartelpartner bedrogen en voor schut gezet hebben. Zelfs de Open Vld, niet bepaald de meest flamingante partij, vond de houding van de CD&V deze namiddag op z'n minst merkwaardig en snapte eigenlijk niet goed wat er aan de hand was (of afgesproken). Het is echter duidelijk dat er tussen N-VA en CD&V eens goed doorgepraat zal moeten worden over de gebeurtenissen van vandaag. (Het alternatief is dat ook de N-VA in het complot betrokken was, maar daar durf ik zelfs niet aan denken.)

En Brussel-Halle-Vilvoorde is het enige punt niet waarop CD&V toegeeft aan de Franstaligen. Het concept van een zogenaamde Raad van Wijzen blijft hardnekkig circuleren, en niemand minder dan diezelfde Pieter de Crem verklaarde vandaag dat hij «persoonlijk voorstander» is van zo'n raad. Om eventjes de puntjes op de i te zetten: indien die Raad van Wijzen haar werk doet vóór de federale regeringsformatie is er geen vuiltje aan de lucht, maar als het de bedoeling is dat die Raad van Wijzen zich zal buigen over de staatshervorming nadat een federale regering gevormd werd, dan pleegt de CD&V woordbreuk tegenover haar kiezers. En dan wordt het interessant om te weten of ook kartelpartner N-VA mee in zo'n scenario wil stappen, of toch wil vasthouden aan haar verkiezingsbeloften. Opnieuw dringt de vraag zich op: «Quid N-VA».

Read more...

In een beperkte reeks toch nog dubbels... (victa placet mihi causa)

Er zijn altijd mensen geweest, en er zullen altijd mensen zijn, die hun genoegen hebben in het aanleggen van verzamelingen. Voor velen waren vroeger bierviltjes of sigarenbandjes een deel van hun geluk, of liebigprentjes. Of zij verzamelden artis- en historiapunten en kwattasoldaatjes en later leowikkels, omdat die recht gaven op ineens hele reeksen van prenten.
Dr. Freud had een lelijke term voor die neiging. De doctor noemde die gedragingen anaal. Het had volgens hem te maken met het ophouden van de pis en de kak.

Zelf zou ik niet zo hard zijn in mijn oordeel, al was het maar omdat ik die neiging tot verzamelen gedurende zekere tijd ook heb vertoond. Bij mij ging het om prentjes van coureurs, een reeks van 40 geloof ik, en je kon die bekomen door veel kauwgomballen te eten uit een automaat die bij elke kauwgombal telkens één prentje afleverde – na inworp van een munt ter waarde van één veertigste van een Euro ongeveer.
De ballen zelf waren uitgesproken slecht. Bij het eerste contact met het speeksel smaakten ze zelfs bitter, maar gaandeweg beterde dat. Ze waren bovendien hol, zodat er gelukkig niet veel te kauwen viel. Hun prijs, lezer – en u zult die misschien laag vinden – was in die mate prohibitief dat ik nooit een volledige reeks heb bezeten.
Ik bezat gelukkig wel Van Looy, Cerami, van Daele, Foré, Van Geneugden, Schroeders enzovoort, zeer tot mijn trots, maar bijvoorbeeld op Vannitsen heb ik nooit de hand kunnen leggen. Van Looy had ik zelfs dubbel, en Adriaensens ook, en zekere Scodeller, maar niemand van mijn school had Vannitsen dubbel, dat ik wist. Die dubbels hadden maar een beperkt nut in een markt die niet volledig transparant was en weinig liquide. Je wisselde niet zomaar met iedereen plaatjes uit. Dat was pijnlijk toen, maar vele schoolgenoten verkeerden in hetzelfde geval.

Vandaag plots, voelde ik die oude anale neiging tot verzamelen weer opkomen.

We kennen allemaal B-plus, en ik heb daar zonder te willen al veel prentjes van, maar nu komt er een concurrerende firma op de Belgische markt hoorde ik. Red de solidariteit heet ze, een naam die ze in Nederland bij Marijnissen ingepikt zullen hebben. Red de solidariteit lijkt iets meer op de entertainmentmarkt gericht dan B-plus, maar ze komen wel met sterk gelijkende prentjes. En het bekende probleem van de dubbels duikt helaas weer op.

Goed, ik heb nu Claus, en die wil ik niet inwisselen want ik heb er maar één, maar kan iemand iets doen met een Zinzen of een Van Istendael?
.

Read more...

Pavia-onzin over separatisme in de Rand (Hoegin)

De «Vlamingen» die vinden dat Vlaanderen grootmoedig moet zijn en voor nog één keer, deze keer de allerlaatste keer, grondgebied moet afstaan aan de Franstaligen, moeten het kaartje hiernaast eens goed bekijken, want dat is de consequentie van hun voorstel: een grote hap uit Vlaanderen die nooit nog hersteld zal kunnen worden. De Franstaligen weten immers verduiveld goed waarom ze Brussel-Halle-Vilvoorde niet willen splitsen zonder compensaties die internationaal gebruikt zullen kunnen worden om nog zoveel mogelijk grondgebied van Vlaanderen af te snoepen bij een eventuele onafhankelijkheidsverklaring. Philippe van Parijs toonde dat vandaag duidelijk aan in De Standaard.

Als Brigitte Raskin verleden week al iets bewees, dan wel dat zij absoluut geen kaas gegeten heeft van geo-politiek in het algemeen en de Belgische communautaire zaken in het bijzonder. Ofwel is zij volkomen naïef, ofwel crimineel naïvistisch, maar hoe dan ook zou zij zich in de toekomst beter onthouden van welke commentaar dan ook over dingen die niet rechtstreeks iets te maken hebben met haar schrijfmachine of vulpen. Dat laatste geldt ook voor Jan Segers, die eerder in Het Laatste Nieuws al een even crimineel voorstel lanceerde om Linkebeek over te leveren aan het «tweetalige» Brussel.

Aan de andere zijde treffen we dan weer Philippe van Parijs aan die vandaag in De Standaard de Vlamingen probeert wijs te maken dat ze een groot deel van Vlaams-Brabant zullen verliezen bij een eventuele onafhankelijkheid. (De krant vergat overigens toevallig te vermelden dat hij één van de twee woordvoerders van de beruchte Paviagroep is.) Hij probeert het bovendien zo voor te stellen dat er «geen enkel geloofwaardig geweldloos scenario voor de opsplitsing van België bestaat waarin Vlaanderen met Brussel zou vertrekken». Misschien begrijp ik hem wel helemaal verkeerd, maar zou hij werkelijk menen dat hij verwacht dat als Brussel voor Vlaanderen zou kiezen, de Franstaligen desnoods geweld zullen gebruiken om dat tegen te houden? Of wat probeert hij eigenlijk te suggereren?

Hoe dan ook, de twee scenario's die hij uitwerkt zijn, in een internationale context gezien, klinkklare onzin, die geen ander doel kunnen hebben dan de Vlamingen de daver op het lijf te jagen en te doen plooien voor de huidige Franstalige eisen, namelijk een status quo. Het eerste scenario is er één waarbij zo'n zestig procent van de inwoners van België zich zou afscheuren van de overige veertig procent, en daarvoor door de Europese Unie verplicht zouden worden om zware financiële compensaties te betalen. Het getuigt in ieder geval van weinig respect voor het zelfbeschikkingsrecht der volkeren wanneer volkeren dat recht moeten afkopen met miljarden euro's, a fortiori wanneer het gaat over een meerderheid die zich «afscheurt» van een minderheid. Maar het wordt nog gekker: aangezien Vlaanderen in dat geval het zelfbeschikkingsrecht der volkeren heeft gebruikt, zou de Europese Unie Vlaanderen verplichten in de grensgemeenten referenda te organiseren, zeg maar het zelfbeschikkingsrecht der dorpen en gemeenten in de praktijk te brengen. Philippe van Parijs werkt dit deel van zijn scenario echter niet verder uit, maar het ware interessant geweest te weten of dorpen en gemeenten die er zouden voor kiezen bij «België» te blijven ook recht zouden geven op een korting op de financiële compensaties die Vlaanderen verplicht zou worden te betalen aan dat «België». En waarom stopt Philippe van Parijs bij dorpen en gemeenten, daarbij het zelfbeschikkingsrecht der wijken, gehuchten, straten, steegjes en woningblokken zomaar naast zich neer leggend? Ik ben geen zeventalige professor in Louvain-la-Neuve én Harvard, en moet het er dus wel met de paplepel ingegeven krijgen.

Hoe dan ook, stel dat we de fusie van 1977 dan toch als een fait accompli zouden beschouwen, en de referenda dus wel degelijk per gemeente worden georganiseerd, dan is het zeer de vraag of de Europese Unie daar wel zo opgezet mee zou zijn. Dat de regeringen van meerdere lidstaten uit vrees voor de eigen minderheden niet bepaald een gat in de lucht zullen springen wanneer Vlaanderen dan toch eindelijk zijn onafhankelijkheid uitroept staat buiten kijf, maar onaanvaardbaar zal die onafhankelijkheid geenszins zijn. Integendeel: die onafhankelijkheid erkennen en zo snel mogelijk tot de orde van de dag weerkeren is al een veel realistischer scenario. Referenda in grensgemeenten daarentegen, vergeet dat maar. Als er één ding is waar de Europese Unie zich zal voor willen hoeden, dan wel dat het een precedent zou scheppen dat door een Hongaarse burgemeester in een Roemeense grensgemeente (om maar iets te noemen) aangegrepen zou kunnen worden om ook een referendum te organiseren. Als Vlaanderen onafhankelijk wordt, dan zal het wel degelijk volgens de huidige gewestgrenzen zijn, en niet anders, tenzij enkele idioten (en ik druk me dan werkelijk heel vriendelijk uit) van het slag van een Brigitte Raskin of een Jan Segers eer het zover is die gewestgrenzen nog zouden weten te veranderen.

Is het eerste scenario met referenda in de grensgemeenten weinig realistisch, ook al zullen de Franstaligen wel degelijk een poging wagen en weten ze wat ze doen als ze de randgemeenten op één of andere manier aan Brussel willen binden, het tweede scenario dat Philippe van Parijs voorstelt is echt helemaal te gek om los te lopen: gemeenten die kunnen kiezen tussen een aanhechting bij Brussel, Vlaanderen of Wallonië, en waarbij na een eventuele overgang de nieuwe grensgemeenten op hun beurt een referendum kunnen organiseren. En, «als we niet opletten, zou het domino-effect de grenzen van Brussel wel eens verder dan Leuven of Louvain-la-Neuve kunnen verleggen,» droomt hij lustig verder. Welke paddestoelen hij dit week-end gegeten heeft weet ik niet, maar ik kan me voorstellen dat een paar Europese regeringen hem bijzonder graag zullen zien afkomen met zulk scenario. Tjonge toch. Ik krijg de laatste dagen mails van Franstaligen die mij aanraden een nieuwe atlas te kopen en klagen dat mijn kaartjes niet realistisch zijn aangezien ze de randgemeenten consequent bij Vlaanderen houden, maar dit scenario van Philippe van Parijs slaat werkelijk alles met meerdere lengtes voorsprong.

Helemaal gênant wordt het trouwens op het einde, wanneer de Pavia-kat op de koord komt en Philippe van Parijs een derde scenario voorstelt, iets beters dan dat verderfelijke separatisme: «het scenario van een federaal België met drie gewesten die van een grote autonomie genieten, trots zijn op zichzelf en respect hebben voor elkaar, en met een slanke maar krachtige federale overheid die electoraal verantwoordelijk is voor het hele land». En welke autoriteit heeft daar eerder ook al op gewezen? Collega-professor Marc Hooghe. Heeft hij waarschijnlijk Philippe van Parijs in het oor gefluisterd tijdens één van de Pavia-vergaderingen, want ook Marc Hooghe is natuurlijk lid van die «denktank». Het zal alleen niet de bedoeling zijn dat de lezer dat verband tussen Marc Hooghe en Philippe van Parijs kent, want het verraad meteen de échte agenda van de twee heren, en dat is er geen van het brengen en objectief verkennen van realistische scenario's voor de toekomst van België.

Read more...

Ruimtelijke Ordening is de schuldige

Een huis is onbetaalbaar voor veel Vlamingen? De Standaard smeekt om een heropstanding van de linkerzijde, om zo nog meer regulering op de huizenmarkt door te voeren.

De nieuwsbrief "Mijn huis, mijn recht" toont echter de ware oorzaken van de malaise en legt elke maand de peperdure kosten bloot die de ruimtelijke ordening van de overheid teweeg brengt voor het kopen en verkopen van een elementaire behoefte: een eigen huis.

Overheid gebruikt steeds meer zinloos geweld tegen burgers

Er is nu geen vergunning meer nodig voor een klein zwembad in de tuin. Er is wel een controleur bijgekomen voor de veiligheid op een bouwwerf, een voor de energieprestatie van gebouwen, een voor oudere elektriciteits- en stookinstallaties. De burger wordt steeds meer gecontroleerd. Ook het onevenwicht tussen de macht en het geweld van de overheid en de rechten van de burger wordt steeds groter.

De overheid is planschade verschuldigd als door een planwijziging er gister wel en morgen niet meer mag gebouwd worden. Ze weet u dan niet te vinden om u persoonlijk op de hoogte te brengen. Planschade wordt slechts (beperkt) vergoed wanneer men binnen de vijf jaar na de planwijziging zelf een proces inspant. De rechtbank bepaalt het bedrag. Wanneer het systeem van planbaten in voege zal treden, zal bij een planwijziging waarbij men gister niet en morgen wel mag bouwen, de overheid u wel weten te vinden en krijgt u automatisch een faktuur in de bus. Bij onteigeningen is de ‘spoedprocedure’ de gangbare. Nadat een vrederechter een voorlopige vergoedingen heeft toegekend zet de overheid u buiten. Daarna vraagt ze vrij systematisch een herziening aan. In de praktijk kan zo een procedure 30 jaar duren en eindigen met een grotere terugbetaling dan hetgeen initiëel is toegekend. Zinloos geweld.

Hoofdaannemers moeten nu hun onder- en onderonderaannemers controleren op de naleving van de sociale wetgeving. “Alhoewel er op zich niets illegaals gebeurd was,” verklaarden twee VLD-senatoren, bliezen ze midden februari toch hoog van de toren dat een zogenaamde Scientology-dochter informaticalessen gaf in het Vlaams parlement. “De firma haalde de opdracht in onderaanneming binnen, waardoor wij dit niet konden controleren,” zegt de parlementsvoorzitter. (De reputatie van het bedrijf is zinloos beschadigd door de profileringsdrang van twee senatoren, en de zaakvoerder kan alleen proberen de schade te beperken door in de kranten een lezersbrief te publiceren dat zijn bedrijf geen dochterbedrijf is van de Scientologykerk.) De fiscus kan nu een onderneming sluiten als ze drie keer de voorheffing of de BTW niet betaalt, voor een periode die hij zelf bepaalt. Er hoeft geen sprake te zijn van fraude. Men kan hiertegen wel binnen de twee maand protesteren bij een rechter. Wie enige ervaring heeft met het gerecht weet dat er veel kans bestaat dat de rechter ‘blind’ de vordering van de overheid volgt. Zinloos geweld.

Een zeldzame keer gaat een parlementslid in tegen de stroom en klaagt hij zinloos geweld van de overheid aan. Johan Sauwens interpelleerde de minister van ruimtelijke ordening recent over “het algemeen, structureel probleem in heel Vlaanderen wat de werking van onze provinciale diensten Ruimtelijke Ordening betreft.” (Zie blz. 3 en 7). “Ook heel veel gewone mensen worden geconfronteerd met de onneembare muur van bureaucratie die Vlaanderen heeft opgetrokken, met drama’s als gevolg.” Ondertussen slaagt het Vlaams parlement er na vier jaar nog steeds niet in om zijn kaduc verjaringsdecreet uit 2003 te repareren en kan er nog steeds afbraak gevorderd worden, ook al is het misdrijf strafrechterlijk verjaard. Zinloos geweld. Hierover zegde de commissievoorzitter Lachaert al op 3 februari 2005 dat dit ‘qua perceptie en rechtszekerheid nihil is’. De Vlaamse overheid beweert dat bijkomende lasten door lastenvermindering ruim worden gecompenseerd. De dienst Wetsmatiging publiceert elk trimester een zegebulletin over de gerealiseerde besparingen, maar die zit vol verkeerde en opgepepte cijfers, in klare taal: leugens. (Zie blz. 4-5). ‘Behoorlijke bestuur’ is veraf, zinloos overheidsgeweld ons dagelijks lot.

Read more...

Niet de crisis maar België schaadt de Vlaamse economie (Hoegin)

Charles Picqué deed er bij RTBf zijn beklag over dat Vlaanderen Brussel zou verstikken. Dat is een merkwaardige uitspraak uit de mond van de Minister-President van het Brusselse Gewest dat zich de laatste jaren danig ingespannen heeft om het de luchthaven van Zaventem zo moeilijk mogelijk te maken.

Ik vind het getuigen van surrealisme dat de rivaliteit tussen de politieke strategieën zo ver kan gaan dat ze de mobiliteit bijna verlamt.

Aan het woord is dus wel degelijk Charles Picqué. En eigenlijk moet je er toch maar het lef voor hebben: Jarenlang probeerden de Franstaligen in Brussel de luchthaven van Zaventem tweetalig (lees: vooral Franstalig) te maken, tot daar plotseling de luchthaven van Charleroi –of moeten we Brussels South schrijven?– opdook. Plots werd het geweer van schouder verwisseld, en sindsdien steken de Franstaligen zoveel mogelijk stokken in de wielen van de Vlaamse luchthaven. Nog liever een luchthaven vlak bij de deur om zeep helpen en in de plaats daarvan de langere verplaatsing naar Charleroi maken, desnoods zelfs met de economische nadelen qua werkgelegenheid erbij, enkel en alleen omdat Zaventem nu eenmaal in het Vlaamse Gewest ligt. En dan nu dus moord en brand schreeuwen omdat enkele wegen in Sint-Genesius-Rode er niet effen genoeg bijliggen om de Franstaligen zo snel mogelijk naar Bruxelles te kunnen brengen, en omdat enkele «strategische plaatsen» in Brussel niet voldoende geafficheerd zouden worden op de snelwegen op Vlaams grondgebied.

Waar een mens dan al helemaal van omver valt is dat de Vlaamse Minister van Openbare Werken Hilde Crevits onmiddellijk reageerde om te vertellen dat ze… bereid is om te onderhandelen. Als een Brusselse PS'er even met de vingers knipt, is het inderdaad niet meer dan normaal dat CD&V'ster Hilde Crevits onverwijld in de houding springt. In één moeite door even informeren naar die Brusselse geluidsnormen en hoe het daar nu ook al weer mee zat is er natuurlijk niet bij.

Maar er is meer. Charles Picqué klaagt er bijvoorbeeld ook over dat het gemeentebestuur van Sint-Genesius-Rode voorgesteld had het herstel van de Steenweg op Waterloo op eigen kosten uit te voeren, maar dat het Vlaams Gewest dat weigerde. En hij vindt dat dus ook surrealistisch. Maar doet dit verhaal dan geen belletje rinkelen? Iets van een Vlaams Gewest dat met eigen geld het spoorwegennet in en rond de Antwerpse haven wil verbeteren en uitbreiden, maar dat niet mag doen omdat… ja, waarom eigenlijk? Omdat de Franstaligen in hun solidariteit vinden dat het beter is dat de Antwerpse haven verstikt in een te kleine spoorcapaciteit dan dat ze zou kunnen uitbreiden en meer geld in het laatje brengen om, ik zeg maar wat, de Sociale Zekerheid te spijzen? Als Vlaanderen al egoïstisch is omdat het voor de eigen toekomst wil kunnen zorgen, kan je de houding van de Franstaligen in België niet anders omschrijven dan puur racisme, want ze snijden nog liever indirect in hun eigen vlees dan de Vlamingen economische voorspoed te gunnen. Over het achterbakse gedrag om met de Nederlanders gemene zaak te maken om de IJzeren Rijn te blokkeren willen we het dan nog niet eens hebben…

En dan komt de ULB daar dus met een «studie» uitpakken dat de regionalisatie van het loonbeleid «nutteloos en gevaarlijk» zou zijn. Ik zal het meteen maar toegeven: ik heb de «studie» niet nagelezen, maar het korte bericht erover in De Standaard citeert argumenten die werkelijk nergens op slaan. Zo zouden er in de helft van de paritaire comités al salarisverschillen bestaan tussen de gewesten, en de ULB ziet hierin het bewijs dat een regionalisatie nutteloos is. Iemand anders zou kunnen stellen dat dit juist aantoont hoe noodzakelijk een regionalisatie wel is, want de salarisverschillen treden nu al op ondanks het samenhouden van het loonbeleid. Het tweede argument, dat loonvergelijkingen tussen Vlaanderen, Brussel en Wallonië in de hoofden zouden blijven bestaan en daardoor zouden blijven wegen op de onderhandelingen is ook onzin: vandaag worden de lonen in België ook al vergeleken met die in Nederland, Duitsland en Frankrijk, zonder dat dat een probleem vormt. Of wil de ULB soms pleiten voor een pan-Europees loonbeleid, wat zeg ik, een globaal?

Dat door een regionalisatie de administratie hopeloos ingewikkeld zou worden is een al lang afgezaagd liedje, maar het ultieme argument dat een splitsing van het loonbeleid de weg naar een splitsing van de Sociale Zekerheid zou voorbereiden toont aan dat de ULB met deze «studie» geen serieus wetenschappelijk werk heeft afgeleverd, doch een ordinair Franstalig politiek propagandastukje. Als het werkelijke gevaar van de regionalisatie van het loonbeleid schuilt in de mogelijke voorbereiding van de regionalisatie van iets helemaal anders, dan geeft de ULB toe dat die regionalisatie op zich helemaal niet gevaarlijk is. Daar zullen die geleerde professoren van de ULB wel niet aan gedacht hebben, maar misschien kunnen ze zich voor dit academiejaar nog snel laten inschrijven voor een basiscursus logica aan één van hun faculteiten, zodat ze die kemel in de toekomst niet nog eens hoeven te schieten.

Ook het tijdstip van de publicatie van die «studie» van de ULB is op z'n mint merkwaardig te noemen. Ik heb altijd gedacht dat een serieuze economische studie al snel een paar maanden of zelfs jaren vergt, maar blijkbaar slagen de knappe koppen van de ULB erin zo'n studie in de loop van enkele weken af te leveren. Of zou het werkelijk puur toeval zijn dat de publicatie net nu gebeurt, tijdens de (niet-)onderhandelingen over een staatshervorming? De resultaten van die «studie» passen anders opvallend goed in het rijtje van noodkreten van de laatste dagen dat de crisis de Belgische economie zou schaden. Lees: dat het tijd wordt dat de Vlaamse onderhandelaars rap-rap toegeven aan de Franstaligen en een staatshervorming laten varen, niet dat de Franstalige onderhandelaars maar snel een staatshervorming –volgens hen trouwens totaal bijkomstig, dus wat is voor hen eigenlijk het probleem?– moeten goedkeuren om van het gezaag van die Vlamingen weer even af te zijn.

Neen, dan komt het Voka toch iets serieuzer uit de hoek, niet met een wetenschappelijke «studie», maar een politieke verklaring over de stand van zaken: dat het regeringsoverleg helemaal niet te lang duurt, en dat een goed programma belangrijker is dan een snelle regering. En dat een verdere staatshervorming een absolute prioriteit is voor de Vlaamse economie. En daarmee komen we terug uit bij het begin van dit verhaal, want in het onderhandelingspakket voor die staatshervorming zit ook de Vlaamse eis om in Vlaanderen met Vlaams geld uitbreidingen en verbeteringen aan het spoorwegennet te mogen financieren. En dat mag dus niet van Joëlle Milquet en de rest van de Franstalige onderhandelaars, want dat is egoïstisch en extremistisch. Misschien moet Charles Picqué maar eens naar Joëlle Milquet bellen, en haar eens goed de volgende les lezen:

Ik vind het getuigen van surrealisme dat de rivaliteit tussen de politieke strategieën zo ver kan gaan dat ze de mobiliteit bijna verlamt.

Kon het eigenlijk nog beter gezegd worden? Charles Picqué zal het echter misschien zo niet bedoeld hebben.

Read more...

Vlaanderen nog helemaal niet onafhankelijk (Hoegin)

Het lijkt erop dat er op dit ogenblik binnen de Vlaamse Beweging een soort van berusting bestaat dat België deze herfst wel uit zichzelf zal barsten. De federale regeringsonderhandelingen draaien vierkant, en een oplossing is nog steeds niet in zicht. Wat men lijkt te vergeten is dat een kat in nood rare sprongen kan maken, ook een Belgische, en dat de plannen B, C, D, E en F om het land mij mekaar te houden ongetwijfeld klaar liggen. Indien de Vlaamse Beweging niet dringend initiatief neemt en de Vlaamse onafhankelijkheid afdwingt, zal ze het vooral aan zichzelf te danken hebben als Vlaanderen het jaar 2008 als Belgisch Gewest in plaats van Europese Staat in zal gaan.

Het heeft iets onwezenlijks: nog nooit was de Vlaamse onafhankelijkheid zo dichtbij, en tegelijkertijd komt er geen enkel noemenswaardig initiatief vanuit de hoek van de Vlaamse Beweging. Blijkbaar gaat men ervan uit dat België wel uit zichzelf zal barsten, en dat de Vlaamse Beweging daarom zelfs geen handje hoeft te helpen. De fatale vergissing die de Vlaamse Beweging daar wel eens zou bij kunnen maken is dat onafhankelijkheid niet iets is dat men krijgt, maar zelf moet grijpen. En als men de kans die vandaag geboden wordt niet grijpt, zou ze wel eens weer kunnen verdwijnen voor een aantal jaar.

Fundamenteel in het scenario waar de Vlaamse Beweging op lijkt te gokken is dat N-VA en vooral CD&V niet zullen plooien voor de Franstalige eisen om een staatshervorming uit te stellen tot 2009 en Brussel-Halle-Vilvoorde ongesplitst te laten tenzij er zware toegevingen worden gedaan die die splitsing quasi volledig zouden neutraliseren. Dit betekent dat de vrees voor een afstraffing door de Vlaamse kiezer in 2009 en wens om het Vlaams Kartel te behouden sterker zal moeten blijven dan de lokroep van federale ministerportefeuilles en vermaningen over het Belgische landsbelang. Op korte termijn is dat misschien realistisch, maar op langere termijn lijkt mij dat niet zonder meer evident. Wie zegt dat als de huidige crisis nog een maand of twee blijft aanslepen de oude CVP niet zou herrijzen uit de CD&V?

Wat zijn nu de verscheidene mogelijkheden om België bij mekaar te houden?

• Plan A: Rooms-blauw, al wordt een rooms-blauwe coalitie met de dag minder waarschijnlijk.
• Plan B: Een tripartite, ook al zeggen vooral Open Vld en MR dat zij een tripartite niet zien zitten. Volgende natuurlijk keuze (plan C) sluit de liberale familie uit van de macht, en dat zou wel eens genoeg kunnen om zowel MR als Open Vld toch nog over de brug te halen.
• Plan C: Rooms-rood-groen, zoals trouwens van in het begin duidelijk de wens was van Joëlle Milquet. Dit vergt wel dat CD&V en N-VA eerst «gekraakt» worden, maar na een onderhandelingsronde over een tripartite is het best mogelijk dat CD&V klaar is voor een bocht over de staatshervorming.
• Plan D': Paars-groen, weinig waarschijnlijk, maar een onderhandelingsronde hierover kan een goede voorbereiding zijn voor het echte plan D.
• Plan D: Een paars minderheidskabinet tot 2009, dat afwisselend op de christen-democraten en groen steunt wanneer er belangrijke beslissingen genomen moeten worden. Voor de paarse partijen heeft het het voordeel dat het, als er iets fout zou lopen, de zwarte piet naar de christen-democraten doorgespeeld kan worden, terwijl CD&V en N-VA hun kiezers kunnen proberen wijsmaken dat ze hun belofte om niet in een federale regering te stappen zonder staatshervorming gehouden hebben.
• Plan E: Een zakenkabinet, zeg maar van nationale tweedracht, samengesteld uit figuren van allerlei strekkingen die een tripartite moeten camoufleren. Zouden een Étienne Davignon of een Maurice Lippens werkelijk neen zeggen als de koning hen persoonlijk zou komen vragen twee jaar lang redder des vaderlands te spelen als Eerste Minister van zo'n zakenkabinet? En opnieuw zou CD&V op het federale beleid kunnen wegen zonder in een regering te moeten stappen.
• Plan F1: Vervroegde federale verkiezingen, al halen die waarschijnlijk niets uit, of kunnen ze de zaken zelfs nog verder op de spits drijven. Indien er toch vervroegde federale verkiezingen komen zal dat moeten zijn omdat «men» gokt dat CD&V-N-VA met een volgehouden communautair programma op verlies zouden afstevenen, wat ongetwijfeld een oplossing voor de crisis zou beteken. Na zo'n nederlaag zouden de krachten binnen de CD&V om zonder staatshervorming en desnoods ook zonder de N-VA in een federale regering te stappen vrijwel zeker de bovenhand kunnen halen.
• Plan F2: Tot slot, en dan is men werkelijk aan het einde van het Belgische Latijn, niet alleen vervroegde federale maar ook regionale verkiezingen. Dit is misschien wel buiten het wettelijke kader, maar het zou niet de eerste keer zijn dat Belgische nood Belgische wet zou breken. Meteen is men verlost van de vooruitgeworpen schaduw van de regionale verkiezingen van 2009 –de Europese verkiezingen zijn lang zo belangrijk niet– en bovendien kan men dan in één moeite door regionale en federale verkiezingen weer doen samenvallen.

Wat hebben al deze plannen of scenario's met mekaar gemeen? Niet alleen houden ze België voorlopig nog samen, bovendien lijken ze me stuk voor stuk waarschijnlijker dan dat CD&V nog in de loop van deze herfst zo sterk zou radicaliseren dat ze samen met N-VA, Lijst Dedecker en –stel je voor!– Vlaams Belang eenzijdig de onafhankelijkheid zou willen of durven uitroepen in het Vlaams Parlement. Zolang dat het geval blijft, zie ik niet goed in hoe Vlaanderen op korte termijn onafhankelijk zou kunnen worden, en daarom zou de Vlaamse Beweging vandaag alle krachten moeten gebruiken om de CD&V ervan te overtuigen dat het in ieders belang is, ook haar eigen, dat de federale regeringsonderhandelingen stopgezet worden om over te gaan tot de onderhandelingen over de finale boedelscheiding. Met, dat spreekt voor zich, als ultieme wortel Yves Leterme als eerste president van de Vlaamse republiek.

Read more...

Belgium on the edge of splitting up? Let’s hope so. Freedom thrives with decentralisation. (cleppe.be)

Dedicated to all non-Dutch speaking readers, whether they are intellectualy capable to learn it or not

Belgium:

- 10 million people

- 2 communities (apart from a tiny German minority in the east of 90.000 people): Dutch-speaking Flanders in the north (6 million people) and French-speaking Wallonia in the south (3 million people)

- a capital, Brussels (1 million people), geographically located in the north, but where most people speak French, 10% speaks Dutch and an international presence of both rich diplomats and poor immigrants remains.

The country might split into its 3 cultural worlds:

- Dutch-speaking “Northern-European” Flanders

- International Brussels (as a city state like Luxemburg, where EU institutions can remain)

- and French-speaking Wallonia, culturally oriented on France

If this happens, poorer Wallonia will not be able to afford its expensive welfare system any longer but could in the long term grow richer when pursuing free market reforms and applying the tax haven - strategy that nearby Luxembourg, the world richest country per capita, applied.

If this happens, Brussels will have to cut down on its own expensive and wasteful government costs, but might be profiting from it to grow even more as an international diplomatic hub.

If this happens, Flanders will save a lot of money that is now being paid to sustain the Belgian system, and might be able to grow even more as "the logistic port to Western Europe", by using the money to improve infrastructure and to reduce the incredibly high tax burden of 45,6% that lies on citizens and companies.

However my estimate is that the chance of splitting up at the moment is only small. This due to the following factors:

1. A split up would completely end the political power of the Francophone Socialist Party (PS), as this is the main political force in Francophone Belgium, obtaining its votes mainly from unemployed people and state employees, both benefiting from the money sent by Flanders through the welfare state system.

A split up would end the money streams from Flanders to Wallonia, and thus the necessary sources to fund the Walloon welfare state governed by the PS. It would responsabilise Walloon unemployed people, and would force them to start up their own companies and create their own wealth. Although this might be a painful process, it is the only way to heal Wallonia, suffering from a far lower GDP than Flanders.

Due to huge corruption scandals, the PS temporarily lost many of its votes, but it is still in charge in the regional governments and no Francophone party will dare to challenge the core of its power, and that is the welfare system that is hindering the south in its development and is keeping several hundreds of thousand people totally dependent of welfare, derived from wealth that was created in Flanders but is controlled by the PS.

2. Some Flemish are reluctant to secede, as they fear they would lose Brussels, now the capital of the 2 communities. To my esteem this fear is not justified, as the reality is that Brussels needs Flemish investments (public and private) more than the other way around. An independent Brussels would not change the situation as it is now: many Flemish (and Walloon) people would still work in Brussels, but the very high cost of keeping the country together through expensive unnecessary institutions would disappear.

People don't like change, but certain factors are pushing for this nevertheless:

1. The cultural differences between the 2 communities have grown over the years. When it comes to culture, the 2 communities are just as different as the US and Mexico. Brussels is a nice mix of the two, combined with a growing international aspect.

2. Financially the federal level, providing for most of the welfare (pensions, social security), is getting into problems. This due to:

- huge government expenses in the past (Belgian public debt is still 87% of GDP, coming from 130%, and the likely increase of international interest rates might make this even higher)

- the under-funding of the federal level to provide for the federal welfare expenses (whereas the regional entities are over-funded though not having the same burden to pay for welfare)

- most importantly: the very expensive compromises that were made to keep it all together. A study by the European Central Bank (Public Sector Efficiency, an international comparison, 2003), discussed in Belgium, considers that the Belgian state wastes 34% of its means, this being worse than the European average (21%) and Luxembourg (0% according to the study). The reason for this is not just the welfare state, but the fact that many institutions were created to pacify the 2 communities (e.g. 2 different parliaments for the French-speaking community in Belgium, one in Brussels, one in Namur, and plenty of institutions in Brussels, in order to protect the Flemish minority in that city).

Apart from accidental political events too dificult to explain for outsiders, and not as important either, these explained socio-economic drivers are really behind the Belgian crisis. Going back almost to the founding of Belgium, set up in 1830 as a mere Francophone state, discriminating the Flemish majority for at least 100 years, these drivers have contributed to a push for more autonomy that might end up in a split-up.

With regards to the EU - project, it is clear that an eventual split-up of Belgium would be a blow for those that want to make of the EU a regulatory superstate, based on the French model, while promoting a semi-racist artificial European nationalism, hostile towards our American and Asian friends.

The decade of globalisation that pushed governments into being more responsible, is without any doubt an extra trigger for all this, and might come to play a role in the future secession of Scotland, Catalonia, Northern Italy or Western Germany. As economists Spolaore and Alesina have explained in their essay "The size of Nations": in the age of globalisation, rich countries will be small countries. Who knows that lesson might apply for countries like France, the US, Russia, India or China one day.

Read more...

Buitenlandse pers niet onder Belgische controle (Hoegin)

Dat de federale regeringsonderhandelingen maar niet willen opschieten is natuurlijk, op zijn zachtst gezegd, vervelend voor al wie supportert voor de Belgische partij, maar minstens even irriterend is het dat men ook in het buitenland gemerkt heeft dat er in België iets aan de hand is. En dat daarover, horresco referens, zelfs artikels gepubliceerd worden die niet eerst aan de Belgische censor voorgelegd werden.

Vandaag beklaagt De Standaard er zich ferm over dat in de buitenlandse kranten kemels geschoten worden over de Belgische crisis. Dat beklag wordt weliswaar gemengd met een vorm van leedvermaak, een beetje in de trant van «zie maar eens wat die kranten ervan bakken, en die noemen zich dan ook kwaliteitskranten…» Of dat wel gepast is voor een krant die er zelf ook wel eens met de plank naast wil kloppen, of erger nog, durft verzuimen de plank op te nemen, is toch maar de vraag. Maar wat het beklag betreft valt op dat men er blijkbaar vooral een probleem mee heeft dat men duidelijk geen controle heeft over welke zaken er in de buitenlandse pers verschijnen.

Vroeger werd zowat alles over Belgisch politiek dat in de buitenlandse pers verscheen gefilterd door de Franstalige pers, met soms dan toch al eens een vertaald artikeltje uit een Vlaamse krant, maar vandaag kunnen buitenlandse journalisten hun mosterd ook op het internet halen en daar andere bronnen raadplegen. Een initiatief als The Brussels Journal is ongetwijfeld een nagel aan de doodskist van België en wordt duidelijk geraadpleegd door buitenlandse journalisten. Maar wat de pers nog het meest lijkt te irriteren is dat buitenlandse journalisten het aandurven zich buiten het Europese/internationale district van Brussel te begeven en zelf op pad te gaan om te horen wat de Vlaming of de Waal in zijn eigen dorpsstraat van de situatie vindt. Stel je voor zeg, die journalisten zijn duidelijk niet te beroerd om dingen zelf te gaan onderzoeken, alsof ze nog nooit gehoord hebben van een begrip als beroepsethiek!

Wie echter de artikelen in de buitenlandse pers leest stelt vast dat vrijwel niemand in het buitenland ernstige problemen lijkt te hebben met een uiteenvallen van België (op een Luxemburgse Eerste Minister na). Alle Marc Reynebeaus, Willy Claesen en Wilfried Martensen die ons al jarenlang hebben voorgehouden dat het buitenland de Vlaamse onafhankelijkheid nooit zou aanvaarden worden hiermee mooi in hun hemd gezet. Wat een belgicistische pretentie trouwens: moesten we immers werkelijk geloven dat men in de Verenigde Staten wakker zou liggen van een splitsing van een staat, amper een voorschoot groot en vrijwel onbeduidend, als het resultaat van die splitsing ternauwernood merkbaar zou zijn? Zolang men in Washington DC niet de indruk krijgt dat een onafhankelijk Vlaanderen het hoofdkwartier van de NAVO zou willen buitenjagen kan het hen geen barst schelen of dat hoofdkwartier in een Belgisch koninkrijk, een Vlaamse republiek of een Brusselse principauté zou liggen. Die vaststelling zal ongetwijfeld wel pijn doen: ten eerste aan hun Belgisch eergevoel, en ten tweede omdat ze vandaag tegenover zes miljoen Vlamingen ontmaskerd worden als patente leugenaars, 's Majesteits loopjongens en/of ultieme non-experts. Het is dan slechts een magere troost dat je collega's je ooit collectief hebben uitgeroepen tot slimste mens…

Read more...

Walloon Party Leader Threatening Flemish MPs (Hoegin)

Didier Reynders, party leader of the Walloon Conservatives (MR), threatens Flemish Members of Parliament in an interview with Walloon public television RTBf and the magazine Le Vif/L'Express. In the same interview he demands that the Flemish winner of the elections Yves Leterme (CD&V) denounces his party's and region's interests.

Wednesday evening, Didier Reynders was invited for an interview organized by the Walloon public television station RTBf and the magazine Le Vif/L'Express on the occasion of the reopening of the political year. Asked for a comment on the ongoing political crisis in Belgium, and in particular the problems to conform the election constituency of Brussels-Halle-Vilvoorde to the constitution, Didier Reynders said the following:

They [the Flemish Members of Parliament] do not always know they're putting a knife on their own throats while there's an explorer [i.e. Herman van Rompuy] trying to find a solution. I hope they'll have the wisdom to give him a chance.

He also qualified the behavior of the Flemish MPs as «suicidal».

It's unclear how conforming a constituency to the Belgian Constitution could be «suicidal» behavior. It seems to me that from a Flemish perspective, it looks more like a form of resurrection of Flemish authority over the whole Flemish territory than suicide. In fact, if the Flemish MPs don't split the constituency according to the regional borders, they continue to leave thousands of Flemings at the mercy of Walloon politicians who want to annex large parts of the Flemish Region.

In another part of the interview, Didier Reynders, who has openly solicited for the job of Prime Minister, demands Yves Leterme, the clear winner of the elections by gaining about 800,000 votes in Flanders, to take distance from his own party, the Flemish Christian-democrat CD&V, and the Flemish people. If Yves Leterme fails to do so, he would not be acceptable as the new Prime Minister to the Walloons, Didier Reynders implied. However, if that's true, it would be interesting to know whether also Didier Reynders is prepared to denounce own party and his own people to become the next Prime Minister of Belgium. Maybe giving up all your principles is a condition to which only Flemish politicians must adhere if they want to play a significant role in a Belgian federal government, and certainly if they want to lead it. Of course, there are more than enough examples of Flemish politicians who did exactly that.

Read more...