Flanders Today (Hoegin)

De laatste dagen is er nogal wat te doen geweest rond Flanders Today, een publicatie van de Vlaamse Regering om buitenlanders meer informatie te verschaffen over Vlaanderen. In een artikel over de niet-benoeming van de drie burgemeesters in de Vlaamse Rand was een fout geslopen, waarop de redactie van het blad de volle laag had gekregen. Vandaag doet de hoofdredacteur van Flanders Today, Derek Blyth, daarover zijn beklag in De Standaard, maar enkele fundamentele vragen over zowel de opdracht van het blad en de invulling ervan als het ontstaan van de fout in het beruchte artikel komen jammer genoeg niet aan bod.

Hoofdredacteur Derek Blyth verklaart in het interview met De Standaard dat hij geen hoofdredacteur van een Vlaamse «Pravda» wil zijn, en dat hij de onafhankelijkheid van het blad wil bewaren. Dat is meteen ook de drogreden die hij gebruikt om in de krant de vuile was tussen hem en de Ministers Geert Bourgeois en Marino Keulen buiten te hangen, want hij wil de mening weten van de Vlamingen, als belastingbetalers de aandeelhouders en geldschieters van Flanders Today, over wat de redactionele lijn van het blad zou moeten zijn.

Wat dat laatste betreft kan het antwoord kort zijn: die mening wordt uiteraard door Minister Geert Bourgeois vertolkt, die precies als Minister van onder meer Buitenlands Beleid in de Vlaamse Regering de Vlaamse belastingbetalers op dat vlak vertegenwoordigt. Als Derek Blyth dat fundamentele gegeven niet helemaal ziet zitten, moet hij misschien maar eens een basiscursus democratie volgen, hoewel dat niet echt nodig zou mogen zijn gezien zijn Anglo-Saksische achtergrond, waarover hij zo snoeft. Het zou ook kunnen dat hij dan in één moeite door ook leert waarom een vergelijking met de Pravda niet helemaal opgaat, of beter gezegd, helemaal niet opgaat: de Pravda was het propagandainstrument van een communistische dictatuur om het volk onder de knoet te houden, en dat is iets helemaal anders dan een publicatie van een Vlaamse Regering die een tegenwicht wil vormen voor de –objectief– onjuiste informatie die in Franstalige kranten verspreid wordt over Vlaanderen en het Vlaamse beleid.

Dat de Vlaamse Regering bij de oprichting van het blad onderstreept heeft dat het een zekere vrijheid en onafhankelijkheid zou krijgen mag dan wel correct zijn, het moet echter duidelijk zijn dat die vrijheid en onafhankelijkheid alleen maar onder voorwaarden kan bestaan. Eén zo'n voorwaarde is dat de journalisten van Flanders Today zich correct zouden informeren over wat er in Vlaanderen gebeurt, om vervolgens zelf hun lezerspubliek correct te kunnen informeren. En hier heeft Flanders Today overduidelijk grandioos geflaterd.

Wanneer een buitenlandse journalist in één of andere krant zou geschreven hebben dat de drie Franstalige burgemeesters in de Rand niet benoemd raakten omwille van het verspreiden van Franstalige verkiezingspropaganda, dan zou men in Vlaanderen nog maar eens gezucht hebben dat de betrokken journalist overduidelijk alleen maar de Franstalige kranten zou gelezen hebben. Dat echter een journalist van Flanders Today in staat is tot zulke flater, en daarmee niet alleen aangeeft dat hij zich niet correct geïnformeerd heeft, maar bovendien waarschijnlijk niet eens de gevoeligheid van het dossier snapt, wekt alvast bij mij toch wel enige verbazing. Dat Derek Blyth dan vervolgens nog verbaasd is dat hij daarover boze telefoontjes ontvangt vanuit de Vlaamse Regering is nog meer verbazend. Was de man de hoofdredacteur van een Wallo-Brux Today geweest, hij was al lang de laan uitgestuurd, en volkomen terecht ook.

Over Wallo-Brux Today gesproken, kan iemand zich voorstellen dat zo'n publicatie gesponsord zou worden door de Franstalige Gemeenschapsregering én tegelijkertijd volledig onafhankelijk zou mogen zijn? Kan iemand zich voorstellen dat er een hoofdredacteur zou aangesteld worden die met zulke illusie zou dúrven rondlopen? Of dat één van de journalisten een kemel zou kunnen schieten van het formaat dat Flanders Today schoot, zonder zware gevolgen niet alleen voor de journalist zelf maar ook voor de hoofdredacteur? En dat die laatste daar dan vervolgens nog eens uitgebreid zijn beklag over zou kunnen doen in de Franstalige pers? Ik heb daar behoorlijk wat problemen mee, en misschien zal dat wel aan mij liggen, maar dat ze in het Zuiden van het land begot nog niet zouden weten waarom ze een Wallo-Brux Today zouden moeten oprichten, zegt misschien toch al genoeg.

Read more...

De zelfverheerlijking van de Europese Unie bereikt alweer een triest hoogtepunt (Vincent De Roeck)

Er was mij vorige week kennelijk iets ontgaan in de media, althans dat hoop ik toch, want anders is het volgende gewoon aan ons voorbijgegaan. Gisteren was ik in Brussel te gast op een conferentie met Olivier Consolo, de directeur van Concord, oftewel voluit de European NGO Confederation for Relief and Development. Hij kwam er voor een publiek van denktankmedewerkers, activisten en beleidsmakers hun laatste rapport duiden, dat naar verluidt op donderdag 22 mei in primeur aan de pers voorgesteld werd, maar waarvan ik bitter weinig gehoord heb in onze media. En volledig onterecht natuurlijk, want het rapport maakt brandhout van de mooie praatjes van de EU over haar ontwikkelingshulp, nochtans één van de laatste EU-domeinen die zelfs onder toenemende Eurosceptische druk moeiteloos overeind konden blijven. Concord verenigt 1,600 hulporganisaties en stelt koudweg in dat bewuste rapport dat de Europese Unie haar statistieken over ontwikkelingshulp niet enkel systematisch opsmukt, maar zelfs gewoon vervalst om haar beloftes te kunnen inlossen.

Het Concord-rapport draagt de weinig verbloemende titel No Time to Waste: European governments behind schedule on aid quantity and quality. Olivier Consolo vatte de kernpunten van het rapport kort samen en ging gedetailleerd in op vragen uit het publiek. Normaal ben ik geen fan van conferenties waar NGO’s, linkse wereldverbeteraars en ecofascisten de plak zwaaien, maar deze bijeenkomst was anders. De Eurokritische geluiden bij de spreker en in de zaal waren nieuw voor mij en bewijzen dat de EU niet enkel onder vuur ligt bij libertariërs en conservatieven, maar ook bij het meer progressieve middenveld. Volgens Consolo is de EU immers helemaal niet de wilde weldoener die ze pretendeert te zijn. Vooral het protectionisme van Europa, de landbouwsubsidies en de koppeling van ontwikkelingshulp aan massale aankopen van Europese producten moesten er aan geloven. “Veel beloven, weinig geven, en veel terugeisen”, is in de ogen van Consolo al jaren de vaste strategie van de EU.

Volgens de Lissabonagenda moeten de 15 oude EU-lidstaten tegen 2010 samen minstens 0,7% van hun BNP spenderen aan ontwikkelingshulp. In 2007 kwamen die landen gemiddeld aan amper 0,34%, en dat is slechts een minieme stijging ten opzichte van het jaar 2000 wanneer de Lissabonagenda in voege trad. Dit leidt volgens het Concord-rapport tegen 2010 tot een kloof van 75 miljard euro tussen beloftes en werkelijkheid. Concord nagelt de EU daar dan ook voor aan de schandpaal. De ironie wil zelfs dat de EU met al haar statistische trucs en valse boekingen van andere uitgaven onder de noemer “ontwikkelingshulp” nog steeds niet aan al haar beloftes en engagementen tegemoet kan komen, wat toch wel tekenend is voor deze (wan)toestand. Olivier Consolo gaf in zijn presentatie tevens een aantal voorbeelden van uitgaven die door de EU ten onrechte onder “ontwikkelingshulp” ingeschreven worden: het repatriëren van Europeanen uit het buitenland na ziektes, ongevallen en strubbelingen, de steun aan buitenlandse studenten in Europa, de subsidies aan Europese bedrijven die toevallig ook buiten de EU een vestiging hebben, en de lonen van alle ambtenaren die met ontwikkelingshulp of andere buitenlandse "non-profit" projecten bezig zijn, inclusief de vaak peperdure externe consultants.

Op mijn vraag over de toestand in België moest Consolo bekennen dat wij het, ondanks alle goede voornemens van onze regeringen, slecht tot zéér slecht doen op vlak van ontwikkelingshulp. In 2007 gaf België 0,37% van ons BNP uit aan ontwikkelingshulp. Dit is wel meer dan het gemiddelde, maar dat komt omdat er onder enkele van de 15 landen abnormaal lage percentages opgemeten werden, zoals Frankrijk, Duitsland, Griekenland en Italië, die het totale EU15-gemiddelde drastisch omlaag halen. Consolo wist ook te vertellen dat België in 2007 merkelijk minder uitgegeven heeft aan ontwikkelingshulp dan in 2006 en 2005, maar wel iets meer dan in de periode 2000-2004.

De algemene conclusies van het Concord-rapport zijn dan ook duidelijk. De EU moet voortaan reële statistieken bijhouden en koele cijfers hanteren. Verder moeten de Europese landen meer budgetten vrijmaken, minder protectionistisch redeneren en minder terugeisen van de derdewereldlanden. Tenslotte moet de EU ook meer inspanningen leveren op vlak van het efficiënter, transparanter en meer gecoördineerd maken van de ontwikkelingsprogramma’s. Alleen zo kan de Europese Unie haar naam, haar reputatie en haar gezicht als "wilde weldoener" tegen 2010 misschien nog enigszins redden, maar eerlijk gezegd, voor mij hoeft dat eigenlijk allemaal niet.


Meer over deze NGO-koepel op www.concord-europe.org.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.

Read more...

Mei ’68: de mythe, de realiteit, en de hormonen (Johan Sanctorum)

Lezing, gegeven in het Vlaams Parlement op 17 mei 2008

Mei ’68, het betekent voor ieder van ons iets anders, in zoverre zelfs, dat ik me afvraag of het wel als algemeen begrip de geschiedenis zal halen. Ik was toen veertien en herinner me vaag zwart-wit TV beelden van Franse studenten die met straatkasseien gooiden, Sovjettanks in Praag, gitaarspelende hippies in Berkeley, anti-Viëtnambetogingen zowat overal, kabouters in Amsterdam, en niet te vergeten: de tirades tegen het establishment vanwege studentenleider Paul Goossens in Leuven, naderhand topfiguur van datzelfde politiek-cultureel establishment, en onlangs door heel de pers uitgewuifd als gepensioneerd Belga-journalist.

Die metamorfose van rebel tot boegbeeld van een ‘links-progressieve’ elite, daar heb ik het straks nog over. Maar wat hebben al deze evenementen, van Praag tot Berkeley, eigenlijk gemeen? Vrijwel niets. Behalve dat ze zich allemaal in het jaar 1968 afspeelden en schone plaatjes opleverden. Het zijn eigenlijk vooral de media, met het nieuwe medium televisie op kop, die er een verzamelnaam aan gegeven hebben, als hing er toen wereldwijd iets in de lucht. En het zijn ook de media die vandaag hun archieven oprakelen om dit non-event met een nostalgisch parfum te besproeien. De ’68-gebeurtenissen leverden immers de beste TV-beelden van die decade op, naast de Vietnam-oorlog natuurlijk. De mediatieke hype die zo gecreëerd werd, vanuit een aantal onsamenhangende gebeurtenissen, leidde tot een historische mythe waar de protagonisten zelf in gingen geloven. Tot op vandaag.

Er stelt zich dan ook een dringende behoefte aan een kritische lezing van de feiten en een demystificatie van het begrippenkader. Een poging dus tot echte historische kritiek die ballonnen doorprikt, mechanismen ontrafelt en processen reconstrueert. Uit die reconstructie blijkt namelijk vooral de inhoudelijke leegte, de gewichtloosheid en het Narcistisch-puberaal karakter van heel dat Franse mei-68 gebeuren. Het heeft een hypotheek heeft gelegd op het politiek bewustzijn van vandaag, ons taalgebruik, de beeldcultuur, de zogenaamde vrije sexuele moraal. Het dient overigens gezegd dat tenoren uit de Franse denkwereld, zoals de psychoanalyticus Jacques Lacan, ook al die ballon doorprikt hebben. In 1969 al sneerde hij zijn Maoistische studentenpubliek toe dat ze het woord 'revolutie' hebben uitgehold en dat ze binnenkort dat establishment, waartegen ze zo tekeer gingen, zouden overnemen. Profetische woorden...

Lees de complete tekst van de lezing

Read more...

Ons apenland op haar best: overheid chanteert energiebedrijven om begroting te redden...

Een nieuwe dag, een nieuwe gaffel in Belgenland. Gisteren nog mocht PS-minister Paul Magnette triomfantelijk in de pers komen vertellen over de extra 250 miljoen euro die hij van de energiesector had weten los te peuteren. SPE Luminus zou daarvan 10 miljoen euro voor haar rekening nemen en Electrabel de rest. Maar ik zeg wel degelijk “zou”, want vandaag bleek immers al dat minister Magnette staalhard stond te liegen. Electrabel liet vandaag weten dat er helemaal geen akkoord met de overheid gesloten werd, laat staan dat ze bereid gevonden waren om zomaar 240 miljoen euro extra op te hoesten aan de federale schatkist. En als Electrabel niet betaalt, lijkt natuurlijk ook de kans dat SPE Luminus haar deel wel betaalt onbestaande.

Volgens Electrabel werden met de minister enkel een aantal mogelijke pistes besproken, en meer niet. Minister Magnette wil immers extra geld van de energiesector krijgen omdat de energiebedrijven “door het verwerven van fiscaal afgeschreven kerncentrales vandaag gigantische winsten boeken”. De achterliggende reden is natuurlijk het enorme gat in de federale begroting, maar dat mag niet met zoveel woorden gezegd worden, de Belgische politieke schuchterheid indachtig. Electrabel wil trouwens wel bijspringen, maar dan onder strikte voorwaarden. Suez, het moederbedrijf van Electrabel, wil in ruil voor extra geld de toestemming krijgen om hun participaties in Distrigas en Fluxys te kunnen behouden, ook al maakt dit van Suez dan de meest dominante speler (quasi-monopolist) op de Belgische markt. Paul Magnette wil hiervan echter niets weten en verwijt Electrabel woordbreuk. Meer nog, hij spuide vandaag in de pers zijn gal over de manier van werken bij Electrabel en kondigde prompt aan om eenzijdig een taks van 250 miljoen euro te heffen op die twee energiebedrijven als ze niet alsnog met deze “minnelijke schikking” zouden instemmen. Een dreigement dat kan tellen.

Wat kunnen we afleiden uit deze heisa? Ten eerste dat onze federale regering kennelijk geen enkel middel schuwt om het gat in zijn begroting te dichten, zelfs chantage en dreigementen niet, of een arbitraire extra taks op energieproducenten. Ten tweede dat de PS-ministers in de regering opnieuw uitblinken in naïviteit en achterlijkheid, en weinig blijk geven van enig inzicht in de materies binnen hun portefeuille. Ten derde dat de vrijemarktwerking in België tot zo’n curiosum herleid werd dat de buitenlandse multinationals hier niet enkel de plak zwaaien, maar dat de overheid het ook de normaalste zaak van de wereld vindt om in de zakken van de bedrijven te zitten, om over die van de gewone burgers nog maar te zwijgen natuurlijk. En ten vierde dat de zogezegde “privatisering” van Electrabel en de zogezegde “liberalisering” van de energiemarkt dermate overhaastig gebeurden dat ze gewoon lege dozen zijn.

Buitenlandse multinationals kregen voor een prikje, dat tijdelijk een tekort in de begroting moest dichtrijden, de energiebedrijven in handen, en door het quasi-monopolie van het “private” Electrabel daalden de prijzen niet, terwijl dat volgens de liberale logica der dingen wel had moeten gebeuren. Ook breekt het de Belgische overheid nu zuur op dat ze om de verkoopwaarde van de uitverkochte overheidsbedrijven toch enigszins op niveau te brengen, er als bonus de afgeschreven (afbetaalde) kerncentrales bijgegeven heeft. In een normaal land zou een minister als Paul Magnette onmiddellijk ontslag nemen na zulke grove leugens en het ten toon spreiden van zulke incompetentie, en zou een regering die voor een appel en een ei monopolistische overheidsbedrijven verkoopt aan politieke vrienden uit het buitenland door de kiezers, of door de rechtbanken, afgestraft worden. Maar dit is natuurlijk België, en daar kan dat allemaal. Een volk krijgt de leiders die het verdient, ook in dit apenland.


Ook hoopvol (buitenlands) nieuws in de pers vandaag. In Nepal legt het Volkscongres de laatste hand aan een monarchiehervorming.

Koning Gyanendra is al twee jaar geen opperbevelhebber meer en staat sinds begin dit jaar niet langer op de munt. Zijn portretten mogen al enige tijd niet meer in het openbaar opgehangen worden en ook het volkslied werd onlangs volledig herschreven zonder verwijzingen naar de monarchie. Vandaag werd bekend dat de koning voor het einde van de week zijn paleis in Kathmandu moet verlaten. Met andere woorden, dit is de laatste week van de monarchie in Nepal, zoals beloofd door de Maoïstische rebellen. Ik ben maar zelden geneigd om Maoïsten te volgen, maar in dit geval lijkt het me wel een goede zaak. En als België toch op eizona alle vlakken Maoïstische wetten doorvoert, kan het evengoed op vlak van de monarchie consequent zijn... Misschien tijd dus om ook in België de monarchie af te schaffen, of zijn wij misschien even goedgelovig als Magnette en denken wij echt dat de nieuwe persdienst van de koninklijke familie hun incompetentie blijvend zal kunnen verdoezelen?

Read more...

De mythe van de aristotelische Renaissance(De Anarcho-Kapittels)

De laatste weken is er op diverse web-logs en media – waaronder de groepsblog In Flanders Fields waar ondergetekende af en toe aan meewerkt – nogal wat te doen rond de rol van de grote Griekse antieke wijsgeer Aristoteles in de totstandkoming van de Renaissance in West-Europa, en de hiermee gepaard gaande ontwikkeling en verzelfstandiging van de wetenschappen (overigens met dank aan collega Marc Vanfraechem - zie bijvoorbeeld dit artikel van hem) Dit wordt dan overigens vaak gekoppeld aan het heersende beeld dat vandaag de dag over de Renaissance bestaat, als een periode van herontdekking van de antieke Oudheid en de hieraan gekoppelde rationalisering van het wereldbeeld.

En het boek van de Franse historicus Sylvain Gouguenheim Aristote au Mont Saint-Michel levert dan zelfs nog eens een bijkomende bewijs dat die Europese 15de-16de eeuwse Renaissance een op en top Europees fenomeen is, die de christelijke scholastici zélf tot stand hebben doen komen door rechtstreekse vertaling van de Griekse bronteksten naar het Latijn, zonder dat hiervoor een ‘tussenstop’ via de islam nodig was (en uiteraard boden de vroege kerkvaders ook nog veel interessants uit door af en toe een citaat van Aristoteles in hun apologieën op te nemen, hoewel het vroege christendom van grosso modo het eerste millennium na Christus vooral gebaseerd was op de denkbeelden van de late heidense filosoof en neoplatonist Plotinus) Gouguenheim heeft vanuit louter historisch perspectief dus een zeer interessante bijdrage geleverd, maar zoals het echter vaak het geval is, is het verhaal van de Renaissance veel complexer dan dat. We kunnen het zelfs ineens provocerend stellen: mocht de thomistische wijsbegeerte die de heersende doctrine van de Kerk werk na de receptie van Aristoteles’ geschriften ook nog eens een dominante strekking zijn geworden binnen de verdere evolutie van de (natuur)wetenschappen, dan zouden ‘de duistere Middeleeuwen’ vandaag de dag allicht nog steeds hoogtij vieren in Europa. Niet Aristoteles, maar juist de christelijke theologen zélf hebben de Renaissance mogelijk gemaakt! Het feit dat Aristoteles nu toevallig staat ‘gecanoniseerd’ in de lijst van ‘grootste denkers van de afgelopen 2500 jaar’ is een louter ad verecundiam argument, en op basis hiervan moet verworpen worden dat Aristoteles mee aan de wieg zou staan van de westerse wetenschapsontwikkeling.

Eén van de meest essentiële leerstellingen van de Kerk (1) is die van de Heilige Drievuldigheid. Hoewel het christendom een monotheïstische godsdienst is, en aldus slechts één God vereert, openbaart deze God zich in drie personen, te kennen God de Vader, God de Zoon en God de Heilige Geest. Het is juist die trinitaristische benadering van de Godsidee die het christendom, zeker in vergelijking met het jodendom en de islam, intellectueel zo uitdagend heeft gemaakt. In de psychologie bijvoorbeeld heeft dit christelijke Triniteitbeeld bijvoorbeeld geleid tot de conceptualisering van de mens als een rationeel wezen, begiftigd met lichaam (materie), ziel (levensprincipe) en geest (zetel van de rede). Maar de Triniteitleer is ook voorwerp geweest van verwoede theologische debatten, die zelfs nog tijdens het bestaan van het West-Romeinse Rijk heftig hebben gewoed. Immers, indien de Vader, de Zoon en de Heilige Geest één en dezelfde persoon zijn; hoe kan dan verklaard worden dat de Vader zichzelf moest incarneren in de gedaante van Jezus Christus? Tenslotte, indien Christus slechts een schepping van God de Vader is, dan betekent dit dat op het moment voor zijn schepping geen God als Drie-eenheid bestond, maar hoogstens een Twee-eenheid (God de Vader en de Heilige Geest). Maar indien dat zo is, dan betekent dit dat de Drie-eenheid geen eeuwige essentiële eigenschap an sich bezit, gezien deze constant aan verandering onderhevig is. Wat op zijn beurt het probleem oplevert dat als de essentie van God ‘veranderlijk’ is, God geen eeuwig wezen kan zijn, want eeuwigheid veronderstelt onveranderlijkheid. Het zijn dit soort vragen in verband met God en zijn drie emanatievormen die cruciaal waren in het vroege christendom. De concilies van Nicea (325 n. chr.) en het eerste concilie van Constantinopel (381 n. chr.) hadden de officiële leer van de Kerk gestoeld op de idee dat de Heilige Geest de ‘spirituele adem’ vormt van God de Vader, en aldus ook de brugfunctie vervult naar God de Zoon. Deze drie personen vormen gelijkwaardige onderdelen van dezelfde Goddelijke essentie. Hiermee werd ondermeer het Arianisme – dat stelde dat Jezus en de Heilige Geest ‘ondergeschikte’ scheppingen zijn – als ketterse beweging veroordeeld.

Maar hiermee werd het zogenaamde universaliënprobleem nog niet van de baan geruimd. Het betrof voornamelijk een linguïstisch en ontologisch probleem, dat voor het eerst in de antieke filosofie werd opgeworden door de stelling van Herakleitos (6de eeuw v. Chr.) dat men niet twee keer in dezelfde rivier kan stappen. Immers, het water van de rivier is voortdurend in beweging, en wanneer je bijvoorbeeld je voet in het water houdt, is het telkens een nieuw ‘soort water’ (vandaag de dag zouden we er eerder voor opteren te zeggen: een nieuwe stroom watermoleculen die niet gelijk is aan de vorige) dat passeert. Bijgevolg kun is het onmogelijk twee keer in dezelfde rivier te stappen, omdat het altijd ‘ander’ water betreft. Maar dat heeft ook vergaande gevolgen voor de invulling van het begrip (2) ‘rivier’. Als je toch niet twee keer in dezelfde rivier kunt stappen (en bijgevolg kun je ook nooit meermaals dezelfde rivier zien, voelen, bevaren,…) wat houdt het begrip ‘rivier’ dan nog in? Herakleitos’ sceptische antwoord dat hij ‘het niet zou weten’ maakt van hem een voorloper van het middeleeuwse nominalisme, waarover later meer.

Als antwoord hierop kwam Plato’s zogenaamd extreem-realistische antwoord dat we wel degelijk kunnen weten wat het begrip ‘rivier’ inhoudt, maar dat zij in feite als individueel ding slechts een projectie is van zogenaamde ‘ideeën in de hemelen’ die de aardse schijnwereld gestalte geven. Zo beschikt een boom bijvoorbeeld niet over de loutere accidentele eigenschappen dat zij groen, dik, hard,… is (dit zou juist de nominalistische stelling zijn), maar over universele ideeën (‘houtheid’, ‘boomheid’, ‘dikheid’, enz.) waarvan de uiteindelijke boom slechts een afspiegeling is. Uiteraard is een dergelijke universaliaconcepiëring complete onzin, en totaal onbruikbaar, omdat het individuele (namelijk de boom zelf) niet geobserveerd of bestudeerd kan worden. Vandaar dat zijn bekendste leerling en weldra ‘hoofdpersonage’ van deze tekst Aristoteles de noodzakelijke correctie aanvulde dat de ideeën geen ‘rijk op zich’ voorstellen, zoals Plato dacht, maar juist immanent aanwezig zijn in de dingen, wat leidde tot zijn substantie-concept dat alle dingen zijn samengesteld uit vorm en materie. Toch blijft ook deze Aristotelische conceptie ontoereikend voor een degelijke wetenschapsbeoefening, zoals later zal blijken.

Ook binnen de middeleeuwse filosofie bleef deze zogenaamde ‘universaliënstrijd’ onverkort woeden, zij het dan dat deze in een theologisch jasje werd gestoken. Via de geschriften van Boëthius kwam het klassieke theologische vraagstuk – dat ogenschijnlijk bezworen leek te zijn na Nicea en Constantinopel – terug tot leven. Om nu de posities van de verschillende middeleeuwse theologen en filosofen uit voornamelijk de 11de en 12de eeuw na Chr. te bespreken, zou ons te ver leiden en ook van weinig nut zijn van dit opstel. Interessant wordt het pas wanneer de Latijnse vertalingen van Aristoteles’ oeuvre ook in West-Europa hun intrede doen, een evenement dat vooral rond de 12de en 13de eeuw plaatsgrijpt. De bekendste commentator en interpretator van Aristoteles is ongetwijfeld Thomas van Aquino, die de aristotelische wijsbegeerte heeft proberen te verzoenen met het christendom. Let wel op: samen met de kerkvaders van enkele eeuwen voor hem, was ook Thomas’ bedoeling niets meer of minder dan de christelijke leer met filosofische argumenten te verdedigen (hoewel ‘uitdiepen’ misschien een adequatere term is, omdat de het tijdvak van Thomas – de 13de eeuw – al lang niet meer die van de apologieën was). Rede en geloof bleven dus zeer nauw met elkaar verstrengeld, en die verstrengeling was nou net een gevolg van een fel doorgedreven aristotelisme in Thomas’ theologie! Immers, een fundamenteel paradigma binnen Aristoteles’ denkkader is die van de noodzakelijkheid. Ieder proces binnen de natuur dat op gang wordt gebracht, heeft een teleologische (telos = doel) bestemming, die – gezien haar doelgerichtheid – ook noodzakelijk is. Aristoteles onderscheidde dan ook twee toestanden van zijn in de substanties, namelijk act en potentie. ‘Actueel zijn’, betekent in de aristotelische zin dan de substantie ‘vervolmaakt’ is; wanneer zij in ‘potentie’ is, dient die vervolmaking nog – noodzakelijk – plaats te vinden. Zo heeft een eikel de potentie een eik te worden, en zal deze dan ook noodzakelijkerwijze tot een eik uitgroeien. Diezelfde noodzakelijkheidgedachte was eveneens terug te vinden in de theologie van Thomas: omdat aan God de predicaten al-wetendheid, al-goedheid, al-wijsheid,… toekomt, heeft hij uit pure noodzaak de aarde en haar schepselen geschapen.

Deze op Aristoteles gebaseerde theologie werd in 1277 scherp veroordeeld door de Parijse bisschop Tempier. Vandaag de dag wordt dan ook vaak geclaimd dat deze veroordeling het zoveelste teken van obscurantisme is die de katholieke Kerk tentoonspreidt, maar in werkelijkheid vormt 1277 juist een mijlpaal in de verdere ontwikkeling van de wetenschap. Vanaf de late 13de en 14de eeuw verschoof de klemtoon immers van noodzakelijkheid naar contingentie (dat negatief gedefinieerd kan worden als niet-noodzakelijkheid). Vooral Willem van Occam zou de bekendste vertegenwoordiger van het nominalisme (3) worden. Ten eerste heeft Occam – die als franciscaner monnik uiteraard een vrome christen was – voorgoed korte metten gemaakt met de godsbewijzen. Het postulaat van God en de scheppingsact kan met de rede niet begrepen worden; zij is louter een kwestie van geloof. (4) Sola fide!, zoals een van de bekendste parolen van de meeste protestantse godsdiensten zou klinken enkele eeuwen later… Het gevolg is dan ook dat over de essentie van God filosofisch gezien niets kan gezegd worden. Die ietwat mystiek aandoende sfeer van God als een ‘onbekend’ wezen werd in de 14de eeuw nog verder aangescherpt door een van de verschrikkelijkste tragedies die Europa overspoeld heeft: de zwarte dood van 1348-1350. Hoe kan namelijk een al-goed, al-wijs iemand (Thomistisch-aristotelische visie) zijn schepselen tegelijkertijd liefhebben, maar aan de andere kant ook 1/3 van de Europese bevolking uitroeien? “We weten het niet”, zou het nominalistische antwoord luiden. Slechts bidden en hopen op mededogen vormt het enige soelaas.

Meer algemeen kan de nominalistische positie met betrekking tot de begrippen als volgt worden weergegeven: er bestaan geen algemene vormen die hetzij immanent, hetzij transcendent bestaan; alle begrippen waar wij naar verwijzen zijn loutere ‘naamgevingen’ die steeds naar het individuele ding verwijzen. Vandaar dan ook dat de stroming nominalisme heet: aan ieder ding wordt een nomen of naam gegeven. Op het domein van de wetenschapsfilosofie werd Occam ook beroemd voor de uitvinding van het zogenaamde zuinigheidsprincipe of Occams scheermes. Dit principe stelt dat wanneer meerdere verklaringen voor een bepaald fenomeen kunnen gegeven worden, steeds voor het eenvoudigste gekozen moet worden, omdat het nu eenmaal zinloos is en compleet onwetenschappelijk om alle zijnden te verdubbelen (wat meteen ook Occams voornaamste kritiek op het realisme inhield, dat buiten de dingen die we waarnemen ook nog eens algemene ‘vormen’ zouden bestaan)

Kortom; contingentie, volledige scheiding tussen filosofie/wetenschap en geloof en een vereenvoudiging van de werkelijkheid: dat zijn de kernpunten van het nominalisme. En meteen ook de nodige ingrediënten voor een heuse wetenschapsexplosie. Een praktisch voorbeeld – en hiermee wordt Aristoteles, die zogenaamde grote ‘held’ van de Renaissance, aan een vuurproef onderworpen waarin hij niet zal slagen – vinden we bijvoorbeeld in de nieuwe theorieën in verband met de werking van beweging. Tot dan toe was het vooral de aristotelische opvatting die furore maakte. Volgens Aristoteles wordt de ruimte in het universum bepaald door kwalitatieve eigenschappen. Zo heeft de aarde (grond) de kwalitatieve eigenschap zwaar te zijn; en bevindt zich daarom ook helemaal onderaan. Water is al iets lichter; en beweegt zich dus voort op het aardoppervlak. Lucht is het lichtste element, en vinden we dan ook helemaal bovenaan. Volgens Aristoteles streeft ieder voorwerp dan ook, noodzakelijk (!), naar de kwalitatieve sfeer die het meest overeenkomt met zijn eigenschappen. Een steen is zwaar, en zal terug op de aarde vallen wanneer deze wordt opgegooid. Wanneer iets verbrand wordt, zal de zwaveldamp opstijgen, dus naar de kwalitatieve sfeer waar lucht heerst. De theorie van Aristoteles lijkt op het eerste zicht dan ook overeen te stemmen met wat wij waarnemen, maar is toch fundamenteel onjuist. Immers, in het Aristotelische wereldbeeld kan niet verklaard worden waarom sommige dingen een gemengde natuur hebben (bv. waarom waterdamp mee met de lucht opstijgt, en niet terug opgaat in het water). De kwalitatief-noodzakelijke analyse is dus compleet ontoereikend.

Een zeer vernieuwende en verfrissende theorie werd dan ook ontwikkeld door Jean Buridan (1300-1358), mede onder invloed van de ‘nieuwe’ nominalistische filosofie. Van Buridan wordt beweerd dat hij de bedenker was van de zogenaamde impetustheorie. Voor Aristoteles kan een steen de lucht in worden geslingerd omdat een kracht wordt overgedragen van de hand naar een medium (de lucht), die op zijn beurt de steen verder beweegt. Voor Buridan is dit echter klinkklare nonsens, omdat dit veronderstelt dat de lucht zowel een meewerkende als een tegenwerkende kracht (weerstand) levert. (5) Bijgevolg wordt de kracht van de hand direct op de steen overgedragen (meewerkende kracht), en bieden zowel de zwaartekracht, de luchtweerstand en de massa van het voorwerp tegenwerkende krachten.

Filosofisch bekeken voldoet de theorie van Buridan dan ook zeker aan de contingentievoorwaarde (contingentie moét trouwens een essentiële voorwaarde zijn om aan natuurwetenschap te kunnen doen, want zonder contingentie zou natuurwetenschap afgesloten blijven voor eventuele vernieuwingen en nieuwe theorieën), gezien de steen niet valt conform een ‘noodzakelijk gedetermineerde kwalitatieve essentie’. Het is deze impetustheorie die in gewijzigde vorm ook de krachtsbegrippen van Galilei en Newton zou definiëren.

Ook op het vlak van de astronomie kon eindelijk komaf gemaakt worden met het aristotelische kosmologische beeld, dat al net zoals Aristoteles’ bewegingstheorie op aarde gebaseerd was op ‘kwalitatieve volmaaktheid’. In de sferen van het bovenmaanse gedeelte heerste, in tegenstelling tot op aarde, een ‘vervolmaakte’ stof (kwintessentie) en ‘vervolmaakte’ beweging die cirkelvormig van aard is. Een vervolmaakte beweging is echter niet contingent, en kan dus in het aristotelische beeld nooit ‘uit zichzelf’ in beweging komen. Vandaar dat de creatieve interventie van een ‘onbewogen beweger’ nodig was om het hele Aristotelische universum in beweging te houden (wie dus denkt dat de antieke filosofie vrij is van ‘goddelijke interventies’, is er dus wel degelijk aan voor de moeite!). Sinds het nominalisme zijn intrede heeft gedaan, en het bestudeerbare object heeft bevrijd van alle a priori noodzakelijkheden; heeft er bij o.a. Copernicus toe kunnen leiden de zon in het middelpunt van het waarneembare universum te plaatsen. En weg was het a priori van de aristotelische van de cirkelvormige eenparige beweging! (6)

Hoe het de wetenschappen zoals de fysica en de astronomie na Buridan en Copernicus is vergaan, hoeft geen verder betoog. De lezer zal allicht via zijn algemene historische kennis wel vertrouwd zijn met de sterke vooruitgang van de wetenschappen in de Nieuwe Tijd. Op het eerste zicht deed dit essay nogal vaak uitschijnen dat Aristoteles een dwaze, naïeve nitwit zou zijn; maar het spreekt natuurlijk voor zich dat Aristoteles zijn tijd zeker ver vooruit was. Toch is deze focus op de verdere ontwikkeling van het nominalistisch paradigma – dat louter een voortvloeisel was uit een middeleeuwse theologische universaliënstrijd, maar dan wel met uiterst positieve gevolgen voor de wetenschapsbeoefening – meer dan noodzakelijk. Vandaag de dag wordt maar al te vaak het beeld opgehangen dat Aristoteles Europa zou hebben ontwaakt uit de ‘dogmatische, duistere Middeleeuwen’. Dit is echter een manifeste vorm van blasfemie ten aanzien van de geschiedenis van de filosofie, omdat deze bewering impliciet de gedachte met zich meedraagt alsof de filosofie een kleine 1500 jaar op inactief zou hebben gestaan. Dit snijdt uiteraard geen hout. Wat meer is, de eerste vormen van middeleeuws nominalisme werden reeds in de 11de eeuw verdedigd door o.a. Roscellinus van Compiègne; dus zelfs nog voor de geschriften van Aristoteles goed en wel verspreid raakten over het Europese continent. Het was dus zeker niet de ‘onbewogen beweger’ van Aristoteles die de boom der wetenschappen heeft mogelijk gemaakt; wel de nominalistisch-onbekende God van de christenen.

(1)Met de term ‘Kerk’ verwijs ik hiermee naar de katholieke Kerk zoals die bestond vlak na haar ontstaan in de 1e eeuw na Chr. ‘Katholiek’ betekent in deze zin dan ook niet ‘katholiek’ als een fragment uit de veel bredere waaier aan ‘christelijke religies’ zoals we die vandaag de dag kennen, en zodoende duidelijk onderscheiden van christelijke stromingen als het calvinisme, anabaptisme, lutheranisme, de Oosters-orthodoxe Kerk, enz. Met ‘katholiek’ verwijs ik echter naar de originele betekenis van dit woord die is afgeleid van het Griekse ‘katholikos’, wat ‘algemeen’ wil zeggen. Met de katholieke Kerk wordt hiermee, en in de grootste delen van dit essay, verwezen naar de ‘algemene, universele Kerk’ die tot aan de 11de eeuw na Chr. bleef bestaan (de eerste grote scheuring zou plaatsvinden in 1054 na Chr.)

(2)Het woord ‘begrip’ wordt door andere filosofen, al naargelang de concrete inhoud ervan, een ‘idee’ (Plato), ‘categorie’ (Aristoteles) of ‘universalia’ (Middeleeuwse filosofen) genoemd.

(3)Strikt genomen wordt Occams filosofie ‘conceptualisme’ genoemd, maar het ietwat marginale onderscheid tussen nominalisme en conceptualisme doet hier nu niet ter zake.

(4)Merk trouwens op dat de moderne filosofie van de Renaissance tot de Verlichting – die sterk op het nominalisme gebaseerd was – het bestaan van God niet meer formeel werd bewezen, maar veeleer hetzij a priori werd aangenomen dat Hij bestaat, hetzij er ‘gehoopt’ mag worden dat Hij bestaat (cfr. Immanuel Kant). Het hoeft geen verdere uitleg dat de onzekere contingentie m.b.t. God niet alleen geleid heeft tot het beeld van een ‘onzekere God’ of een ‘Dieu horlogier’, maar vanaf het einde van de 18de eeuw zelfs tot formele ontkenning van het Godsbestaan.

(5)De luchtweerstand kan in een aristotelisch paradigma overigens niet gekend worden, omdat zelfs zonder die weerstand de steen nog naar beneden zou vallen door de zwaartekracht (of om het op z’n Aristoteles’ te zeggen: naar de kwalitatieve sfeer waar ‘zwaarte’ heerst).

(6)Hoewel Copernicus nog altijd vasthoudt aan een kosmologisch beeld gebaseerd op cirkelvormige bewegingen, moet het Aristotelische schema van de ‘vervolmaakte bewegingen’ wel in duigen vallen. Het heliocentrisch beeld is immers volledig incompatibel met Aristoteles’ onderscheid tussen ‘onvolmaakte’ ondermaanse en ‘volmaakte’ bovenmaanse bewegingen; die steeds de aarde als middelpunt van de belangstelling veronderstellen.

Read more...

Ons apenland op haar best: vastgoedmakelaar geschorst omdat hij te goedkoop was...

Gisteren werd bekend dat het Gentse immokantoor "Immo Budget Group" enkele dagen werd geschorst omdat het zich niet houdt aan de geldende tarieven van het Beroepsinstituut voor vastgoedmakelaars (BIV). Immo Budget Group doorbrak vorig jaar de prijzenpolitiek van de vastgoedsector en vroeg niet de standaard 3-7% commissie bij een verkoop, maar een forfait van 995 euro. Volgens het BIV wordt hiermee de waardigheid van het beroep aangetast.

Wij begrijpen deze stelling van het BIV niet. Het is immers aan de makelaar zelf om uit te maken tegen welke prijzen hij zijn beroep wenst uit te oefenen. Het protectionisme van het BIV is dus niet meer van deze tijd. Ook de prijsrichtlijnen die het BIV oplegt aan makelaars zijn slecht voor de consument. Een bedrijf als "Immo Budget Group", die een goedkopere dienst aanbiedt aan zijn klanten, wordt bestraft.

Wij vragen dan ook dat Minister Van Quickenborne deze zaak bekijkt. Het kan niet dat een beroepsinstelling concurrentie tracht te beperken en prijsrichtlijnen oplegt. Dit is nefast voor de consument. Wij begrijpen niet dat in tijden van stijgende huizenprijzen een bedrijf wordt bestraft omdat zij een goedkope dienst, blijkbaar tot tevredenheid van de consument, aanbiedt. Wij willen dan ook een einde stellen aan het protectionisme en de ondoorzichtige prijzenpolitiek door het beroepsinstituut voor vastgoedmakelaars.

(Tot zover het persbericht van Jong VLD-voorzitter Philippe De Backer over deze zaak. Wat hieronder volgt, is mijn korte reactie daarop)

Ik ben het volledig eens met deze reactie van Philippe De Backer en zou zelfs nog verder durven gaan: het BIV afschaffen en niet enkel de vastgoedmakelaars aanpakken maar gewoon alle beschermde beroepen opheffen. Als de consument-kiezer in staat is om elke 4-5 jaar zijn vrijheid én leven toe te vertrouwen aan verkozen politici, zal hij toch ook wel zelf in staan zijn zeker om te beslissen waar en bij wie hij bepaalde diensten aankoopt. Of zie ik dit weer verkeerd?


Slotvraag: In wat voor Apenland leven wij eigenlijk tegenwoordig?

Read more...

Een nutteloos dagje vergaderen in Brussel ...

De Nederlandse Europajournalist Paul De Hen schreef vandaag een ironische impressie in Elsevier over de gang van zaken in Brussel tijdens de Europese topbijeenkomsten. Alle "grote" politici uit Europa waren er gisteren andermaal present op de Raad van Ministers, maar van echt werk was geen sprake. Ambtenaren en diplomaten hadden alles op voorhand al onderhandeld en beschreven, en zelfs met het fiat van de Raad van Ministers komt er geen schot in de zaak.

Deze maandelijkse topbijeenkomsten kosten handenvol geld, hebben ogenschijnlijk geen enkel nut want alles van enige waarde wordt tussendoor door Eurocraten of vanop afstand door de nationale administraties afgehandeld, en dienen volgens Paul De Hen uitsluitend voor netwerking. Volgens hem zijn de grootste (de enige?) winnaars dan ook de horecazaken in Brussel en de denktanks die van deze lege bijeenkomsten gebruik maken om evenementen met deze politici te organiseren. Om van de rotverwende EU-politici zelf en de almachtige lobbygroepen natuurlijk nog maar te zwijgen.

Het doet deugd om eens te grasduinen in de Nederlandse berichtgeving over de Europese Unie, want in tegenstelling tot de regimepers in Belgenland, durven de Nederlandse media nog wel degelijk kritisch zijn tegenover hun eigen overheid én vooral tegenover het Berlaymonster, de allesvertrappelende en ontzaglijk veel geld opsouperende Europese superbureaucratie.

In België worden Europese zaken systematisch uit het politieke én maatschappelijke debat geweerd. Een slecht geïnformeerd burger is een slaafs én gehoorzaam burger. Een onwetend burger ligt immers niet wakker van het enorme democratische deficit in Europa, of van de superlonen van de 54,000 ambtenaren bij de Europese Commissie, of van de structurele fraude en corruptie binnen de EU-financiën, zoals blijkt uit het feit dat de Europese Rekenkamer al 13 jaar op rij gewoonweg weigert om de EU-boekhoudingen af te tekenen wegens vermeende wanpraktijken met Europese overheidsgelden.

En zelfs vandaag, één jaar voor de verkiezingen, wordt de EU in de pers doodgezwegen, of nog erger soms, opgehemeld. Onze vrijheden worden door Europa te grabbel gegooid en als makke lammeren worden wij, nochtans vrije burgers, naar de slachtbank van Europa geleid, en we beseffen het niet eens. Hopelijk beseffen de Ieren wel hoe belangrijk hun stem zal zijn in het EU-referendum volgende maand. Zij kunnen "no" stemmen in naam van alle Europeanen die de kans om ja of neen te zeggen, nooit gekregen hebben.


De EUSSR is daar. Nancy Sinatra had gelijk, ware het dan in een totaal andere contekst: "These boots are gonna walk all over you!"

Read more...

Karel De Gucht heeft groot gelijk. Congo is een closed society.

Er is een diplomatieke rel tussen Congo en België. De ideale gelegenheid voor Congo om met de spierballen te rollen en zwaar te overdrijven in hun reactie. Oorzaak van deze rel was een uitspraak van minister van buitenlandse zaken Karel De Gucht op de RTBF waarin hij stelde dat: “Ik vind dat we niet alleen het recht, maar ook de morele plicht hebben om te zeggen wat we denken over wat er in Congo gebeurt, en dat gaat helemaal niet in de goede richting.”

Eerst en vooral heeft de minister natuurlijk gewoon zijn mening geuit. En zijn mening was dat wij onze mening mogen uiten over wat in Congo gebeurt en dat we dat zelfs moeten doen over zaken die in strijd zijn met internationale rechtsbeginselen. Dat is geen boude uitspraak van de minister, dat is de logica zelve. De nauwe historische band die wij hebben met Congo is zelfs irrelevant. Diezelfde morele plicht hebben we ook tegenover Noord-Korea, Myanmar, Nepal, de V.S., en zowat élk land ter wereld. Net zoals zij het recht en de morele plicht hebben om ons te wijzen op eventuele wantoestanden in België.

Stellen dat we die morele plicht niét hebben, is puur cultuurrelativisme. “Och, het zijn toch geen westerlingen, laat ze maar onderdrukt worden, vermoord of verkracht worden, laat corruptie maar zegevieren en hier is nog een paar miljoen van ons elk jaar voor de regering die het allemaal toelaat of zelfs mee organiseert.” Zeggen dat we die morele plicht niét hebben is immoreel. Oproepen om Congo niét op de wantoestanden te wijzen getuigd van een verbijsterende onverschilligheid voor het lot van het individu.

Ik sta honderd procent achter de uitspraken van Karel De Gucht. En ik ga zelfs een stapje verder. Als Congo ons vraagt onze consulaten te sluiten, dan kan er ook geen sprake meer zijn van een eventuele voorkeursbehandeling van Congo door België. Dat betekent dus een eind aan alle ontwikkelingssamenwerking en door de staat gesteunde projecten.

Eén van de mensen die als eerste Karel De Gucht veroordeelde voor zijn uitspraken was Elio Di Rupo. Ik geloof niet dat Di Rupo zijn uitspraken ook meent. Dat zou van hem immers een honderd procent kwaadaardig individu maken, dat de gewone burger in Congo onbelangrijk vindt en de wantoestanden niet wil aankaarten. Natuurlijk, in de uitspraak van Karel De Gucht had je Congo makkelijk kunnen vervangen door Wallonië… Maar dit is waarschijnlijk gewoon een manier voor Dieu om opnieuw in de spotlight te komen en ongenadig in te hakken op De Gucht. Er is al lange tijd onvrede tussen de twee politieke tenoren, Di Rupo lag aan de basis van de interne VLD-putsch tegen Karel De Gucht. Politiek gezien houdt het echter geen steek. Eerst en vooral kan Di Rupo niet echt achter zijn kritiek staan, anders is hij een onmens. Ten tweede is het heel waarschijnlijk dat Open VLD het volgende keer zeer goed doet en moet de PS waarschijnlijk met hen in de coalitie. Maar misschien denkt Di Rupo aan de grote Congolese gemeenschap in Brussel en is zijn zet puur electoraal-tactisch bedoeld.

De enige foute zet die België nu kan maken, is zich verontschuldigen. Congo wordt niet beter van een mea culpa, integendeel zelfs, het versterkt de post-koloniale frustratie en de neiging om de eigen fouten aan de voormalige kolonisator te wijten wordt er enkel sterker door. En de problemen worden zo niet opgelost, want wie durft nog kritiek geven? Rebellen en delen van het Congolese leger trekken beide een spoor van dood, vernieling, verkrachting en plundering door het land. Maar kritiek op de man die de touwtjes in handen heeft, of eigenlijk niét heeft, mag niet. Dus gaan de misdadigers vrijuit en worden zelfs in bescherming genomen, waardoor stilaan een elite klasse van bandieten het roer overneemt. Popper noemde dit een closed society. Ik noem dit de toekomst van Congo tenzij de koerswijziging waar minister De Gucht op aandringt, er snel komt.

Read more...

B-H-V en de geo-strategie van Elio di Rupo (Hoegin)

Als om te illustreren dat Bart Maddens het zaterdag in De Standaard wel degelijk bij het rechte eind had, zette Elio di Rupo vandaag in een interview met Le Soir nog eens goed de puntjes op de i wat betreft de (niet-)splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde: Door de splitsing tegen te houden willen de Franstaligen hun aanspraken op delen van Vlaams-Brabant bij een eventuele toekomstige splitsing van België gaaf houden.

Elio di Rupo legt aan het einde van het interview haarfijn uit welke drie «bruggen» hij ziet waarmee hij de Franstaligen in Vlaams-Brabant verbindt met Francofonië. En van die bruggen wil hij in de toekomst gebruik kunnen maken om op minstens die delen van Vlaams-Brabant die nodig zijn om Brussel geografisch met Wallonië te verbinden aanspraken te kunnen maken, en de staatsgrens ten Noorden van de huidige gewestgrenzen te leggen. Ik citeer letterlijk uit het interview:

En tout cas, pour l'institutionnel, c'est mal parti au fédéral. BHV…

On peut répondre à la Cour constitutionnelle par d'autres mécanismes que le splitsing. Et si les partis flamands maintiennent leur exigence, de toute façon, la scission ne pourra pas être pure et simple. Les francophones ont des raisons de géostratégie.

«Géostratégie», carrément…

Oui. Voici mon raisonnement… Les francophones autour de Bruxelles ont trois types de droits liés aux personnes : un droit électoral, leur permettant de voter pour des personnalités bruxelloises; ils peuvent être jugés en français en justice; enfin, il y a les facilités dans six communes. Ces trois types de droits constituent comme des ponts, qui enjambent la frontière linguistique, signifiant qu'elle n'est pas une frontière d'État. Toute la stratégie des responsables politiques flamands est de faire sauter ces ponts l'un après l'autre, afin d'isoler Bruxelles en Flandre, et d'affirmer la frontière linguistique comme une frontière d'État potentiellement. Ce schéma, nous n'en voulons pas. Il ne passera pas.

Het is overigens niet de eerste keer dat Elio di Rupo zich in deze zin uitlaat: de dag na de beruchte niet-stemming van de splitsing van het arrondissement in de Kamer deed hij al precies hetzelfde, met overslaande stem, tijdens een discussie in het ochtendprogramma van La Première. Het is alleen jammer dat dit discours van hem vrijwel nooit doorsijpelt tot in de Vlaamse pers.

Read more...

De acht cartoons van Gregorius Nekschot

Marcel Vreemans zette vandaag een blog op met de acht verboden cartoons van Gregorius Nekschot, de Nederlandse cartoonist die twee weken terug door de Nederlandse overheid gearresteerd werd wegens het vermeend aanzetten tot haat en discriminatie. De intimidatie van Nekschot door de overheid en de dreigementen met juridische vervolging veroorzaakten een storm van protest onder bloggers en journalisten. Voor hen is en blijft de vrijheid van meningsuiting en de persvrijheid een absoluut goed dat ten alle tijde gevrijwaard moet blijven van overheids- of andere inmenging, ook wanneer ze indruisen tegen de gangbare multicultuur of de draak steken met religie. Bij mijn weten is deze blog van Marcel Vreemans de allereerste website die de acht gewraakte cartoons integraal overneemt.

In mijn ogen zijn deze cartoons zelfs niet eens goed of grappig, maar gezien alle heisa rond Nekschot de laatste weken kan ik niet anders dan de kant kiezen van deze cartoonist en zijn recht om de islam, net als elke andere godsdienst of levensbeschouwing, belachelijk te maken. Ik blijf vandaag echter met twee vragen zitten: hoelang nog voor Blogspot (Google) deze blog zal verwijderen, en hoelang zal Marcel Vreemans nog leven na dit gedaan/gedurfd te hebben?

De gebeurtenissen in Nederland de laatste weken zijn de kers op de taart van jarenlange indoctrinatie met vrijheidsfnuikende politieke correctheid in West-Europa. Deze cartoonrel is dan ook niets meer of niets minder dan het nekschot voor de vrijheid.


Op 2 november 2004 werd filmregisseur Theo Van Gogh in Amsterdam door een islamfundamentalist vermoord. Weet u het nog?

Read more...

Goed nieuws: de global warming is gestopt !

Een goede week achter de rug. Niet enkel werd mijn LVSV-persbericht door de Knack-website overgenomen en belandde het in de wekelijkse "Bladspiegel"-column van Koen Meulenaere, maar ook onze oude getrouwe Roger Helmer liet weer van zich horen. Afgelopen woensdag haalde hij zich andermaal de toorn van de klimaatprofeten op de hals door in de plenaire vergadering van het Europees Parlement te verklaren dat de opwarming van de aarde gestopt is. Voor zulke statements kon hij normaliter uit de EVP-fractie gezet worden... ware het niet dat hij al uit die fractie gezet werd na eerdere kritiek op de corruptie bij EVP-leden in de Europese Commissie...

Roger Helmer, Plenary Session, Wednesday 21 May 2008:

Mr. President,

For once I come to the House with good news. Global warming has stopped. 1998 was the warmest year in living memory. For the last ten years, average temperatures have been flat or falling. The recent modest warming is comparable to what occurred in the Mediæval warm period, and before that in the Roman optimum and the Holocene optimum. Temperatures today are below the maxima of the last 2000 years.

Increasing doubts are emerging about the role of CO2. Since 1850, average temperatures correlate well with solar cycles, but very poorly with atmospheric C02. The pattern of warming, both geographically and over time, is wholly different from that predicted by climate models.

The greenhouse models predict maximum warming in the high atmosphere. But observations show that most of the little warming we see is at the surface, and partly a result of the urban heat island effect. The greenhouse effect of CO2 is logarithmic, a law of diminishing returns. In greenhouse terms, the atmosphere is already saturated with CO2, and further emissions will have very little effect.

Sea level is rising no faster than it always has - about six to eight inches a century. Global ice mass is broadly constant. Severe weather events are no more frequent than they ever were. Species extinction is driven not by climate, but by loss of habitat, and especially by the drive for biofuels. Recent studies show that polar bears are doing very well. Climate hysteria is increasingly remote from reality. We need to rethink our policies before they do any more damage.

Thank you.

Read more...

Ethnic War in the Streets of Brussels (Hugin)

Friday evening, riots broke out in the streets of Brussels between Moroccan youth and supporters of the football club RSC Anderlecht. Thursday evening, a blog had called for attacks on the «white» supporters of the club, and «to burn pubs, houses and cars».

The official story is that the problems began on Sunday, after the Belgian Cup Final between RSC Anderlecht and AA Gent. RSC Anderlecht won the Cup, but after the match its supporters and Moroccan youths had clashed near the metro station of Saint-Guidon nearby the Constant Vanden Stock Stadium where the match was played. Since then, the atmosphere had been tense in and around Anderlecht, but on Thursday, a blog was created on Blogspot calling for attacks on the «white» supporters of the football club and to burn pubs, houses and cars.

It seems there may be more to this story than the media are tellingus. In a reaction to a blog posting by an Anderlecht supporter using the nick da_reflect, a suggestion is made as to the reason why riots between Moroccans and supporters of Anderlecht broke out on Sunday evening: a user called RSCA_SpideY asks whether today's riots had something to do with «that Moroccan guy who tried to rob an Anderlecht supporter on Sunday evening and was beaten up by other RSC Anderlecht supporters afterwards». There's no confirmation of this story in the mainstream media though, but they're not citing any another reason why riots broke out on Sunday either.

Another interesting aspect of the story is that there is no information about the author of the inciting blog yet. It seems remarkable that the Centre for Equal Opportunities and Opposition to Racism hasn't commented on the case yet since the posting clearly must have been in violation with the Belgian anti-discrimination laws. After all, according to the press, the word «white» was specifically mentioned in the posting. One could expect that the mentioned Centre would not leave any stone unturned to find out who the author is and bring him to court. Others have received warrants, in a «knock on the door» fashion for articles that were far less offensive or explicit, as the readers of this blog already know. It should be mentioned that I didn't succeed in finding the address or a copy of the blog posting, so I assume it's already removed from Blogspot's servers.

Read more...

Een merkwaardige manier van bruggen bouwen

Dave Sinardet grossiert al een tijdje in uitspraken die ertoe strekken Vlaamsgezinden te stigmatiseren door ze schijnbaar even op hun plaats te zetten - een merkwaardige manier van 'bruggen bouwen' als u het mij vraagt - maar die bij nader toezien stelselmatig op valse premissen berusten. Dat geldt voor zijn mantra's dat geen 10 procent van de Vlamingen voorstander zou zijn van onafhankelijkheid (1) of dat het arrest van het Grondwettelijk Hof inzake BHV evengoed zou kunnen worden uitgevoerd zonder splitsing, door terug te keren naar de oude kieskringen in heel het land (2).

Deze week was het weer zover (DS 20 mei 2008)(3) met het verwijt aan minister Keulen twee maten en twee gewichten te hanteren jegens burgemeesters die de wet overtreden. Daartoe stelt hij de houding van de drie in faciliteitengemeenten voorgedragen kandidaat-burgemeesters (niet-toepassing van de taalwet) op één lijn met die van de Vlaamse burgemeesters uit Halle-Vilvoorde die hun medewerking weigerden aan de organisatie van de verkiezingen van 10 juni 2007. Om de schijn van vergelijkbaarheid op te houden wordt dan maar uitgelegd dat het in beide gevallen om een 'interpretatie' ging en ze helaas in beide gevallen fout bleek te zijn.

Nu moge het al zo zijn dat de rechtskunst in wezen een kunst van het interpreteren van regels is en dat er zelden maar één interpretatie mogelijk is, maar dit doet geen afbreuk aan het feit dat in een rechtsstaat de interpretatie door de bevoegde rechter een bijzonder gezag heeft, dat voor de personen die daaraan gebonden zijn bepaalde rechten en plichten inhoudt. In de politologie zoals Sinardet die beoefent, lijkt daarentegen een techniek van unbegrenzte Auslegung (4) te worden gehanteerd ten aanzien van de de feiten zelf.

In zijn vervalste vergelijking miskent Sinardet dat de drie kandidaat-burgemeesters zich niet op een rechterlijke uitspraak baseerden, maar integendeel van de bevoegde rechter (Raad van State) al voordien ongelijk hadden gekregen (5), terwijl de Vlaamse burgemeesters zich precies baseerden op een arrest van de bevoegde rechter (Arbitragehof nr. 73/2003)(6), dat alle overheden in dit land bindt (7). Zonder enig argument wordt dan maar gesteld dat helaas voor die burgemeesters de niet-uitvoering van dat arrest op dat ogenblik (d.i. tot 10 juni) helemaal niet problematisch was. Daarmee dekt hij op zijn beurt de gekarakteriseerde weigering van de overheid om dat arrest uit te voeren.

Zoals de voorzitter van het Grondwettelijk Hof nog eens diende te benadrukken bij zijn installatie op 13 november 2007, zijn de arresten van het Grondwettelijk Hof geen adviezen maar bindende beslissingen, die door éénieder te goeder trouw moeten worden uitgevoerd (8). Zo'n arrest is evenmin als de grondwet een vodje papier (9). Arrest 73/2007 heeft de bestaande kieskring ongrondwettig verklaard wegens discriminatie (en wie arresten correct kan lezen weet dat die discriminatie ligt in het eenzijdig taalgrensoverschrijdend karakter)(10). Aldus diende élke overheid binnen het raam van zijn bevoegdheden mee te werken aan de uitvoering ervan en heeft omgekeerd elke overheid binnen het raam van zijn bevoegdheden het recht de toepassing van de ongrondwettige regel te weigeren. Het klopt dat overheden niet op eigen houtje een wet naast zich neer mogen leggen omdat zij die ongrondwettig vinden en misschien zelfs niet een besluit naast zich neer mogen leggen omdat het onwettig is (iets wat elke rechter zonder meer wel mag, de exceptie van illegaliteit van art. 159 grondwet(11)), maar dit verandert volledig nadat er een uitspraak is gedaan met “gezag van gewijsde”.

Als er een bijkomende overgangsperiode wordt bepaald (een techniek die overigens erg betwistbaar zijn; ons grondwettelijk recht laat eigenlijk alleen toe dat de ongrondwettigheid van handelingen die dateren van voor het arrest wordt gedekt(12)), dan betekent dit helemaal niet dat de overheden pas na het verstrijken daarvan zouden moeten denken aan de uitvoering, maar dat de uitvoering binnen die periode moet voltooid zijn (13). In casu heeft de federale wetgever manifest elke medewerking aan de uitvoering van het arrest geweigerd (de wetsvoorstellen werden zelfs niet geagendeerd binnen de 4 jaar na het arrest) en opzettelijk de tijdige uitvoering ervan onmogelijk gemaakt. De verkiezingen werden opzettelijk vervroegd om de overtreding van het arrest te camoufleren.

De burgemeesters hebben bij de uitoefening van de bevoegdheden die hen toekomen (opstelling van kiezerslijsten) te goeder trouw meegewerkt aan de uitvoering van het arrest. Burgers die weigerden te zetelen, hebben te goeder trouw meegewerkt aan de uitvoering van het arrest, zoals het hof van beroep in Brussel op 20 mei 2008 oordeelde (14). Maar de hoofdverantwoordelijke, het federaal parlement, verwijlt nog steeds in de ongrondwettigheid.

Als Dave Sinardet nog eens bruggen wil bouwen, kan hij misschien de onwettige niet-financiering van de Vlaamse school in Komen (15), de onwettige niet-toepassing van de taalwet in Brussel, en de onwettige herhaling van een belangenconflict in een en dezelfde zaak aan de kaak stellen.

Matthias Storme is buitengewoon hoogleraar rechten KU Leuven en UA en advocaat van de burgers die weigerden te zetelen

(deze tekst verscheen met minieme wijzigingen in de Standaard van 23 mei; de nuance "binnen het raam van zijn bevoegdheden" en de uitleg over art. 159 GW zijn daarin wel gesneuveld)

(1) Onder meer in "Een echt debat is iets anders", De Standaard 15 december 2006, met reactie van Filip van Laenen op http://hoegin.blogspot.com/2006/12/dave-sinardet-gespecialiseerde.html


(2) Onder meer in een interview in Tertio 3 oktober 2007 (http://www.tertio.be/archief/2007/T399/T399-bi1.htm). De onjuistheid hiervan heb ik aangetoond in "Interpretatie zonder te zinzen: waarom de splitsing van BHV grondwettelijk moet", http://vlaamseconservatieven.blogspot.com/2007/09/interpretatie-zonder-te-zinzen-waarom.html
= inflandersfields.eu/2007/09/interpretatie-zonder-te-zinzen-waarom.html = The Brussels Journal 28 januari 2007, verkort als "Brussel-Halle-Vilvoorde moet wel degelijk gesplitst" in De Juristenkrant nr. 154, 26 september 2007, p. 14-15; gevolgd door: "De kern van de zaak: BHV discrimineert in strijd met het belgisch evenwicht", http://vlaamseconservatieven.blogspot.com/2007/10/de-kern-van-de-zaak-bhv-discrimineert.html = http://inflandersfields.eu/2007/10/de-kern-van-de-zaak-bhv-discrimineert.html, Brussels Journal 19 oktober 2007, verkort in De Juristenkrant nr. 156, 25 oktober 2007.

(3) "Legalisme of opportunisme", De Standaard 21 mei 2008

(4) Het word unbegrenzte Auslegung wordt historisch gebruikt voor de wijze waarop rechters in totalitaire regimes (bv., maar niet enkel, het nationaal-socialisme) de rechtsbescherming van burgers totaal uitholden door onder het mom van interpretatie en op grond van ideologische beginselen, wetten ten aanzien van categorieën van burgers buiten toepassing te verklaren. Zie onder meer het bekende boek van Bernd RÜTHERS, Die unbegrenzte Auslegung: zum Wandel der Privatrechtsordnung im Nationalsozialismus, Mohr Siebeck Tübingen (1) 1968, (6) 2005; Jens WANNER, Die Sittenwidrigkeit der Rechtsgeschäfte im totalitären Staate. Eine rechtshistorische Untersuchung zur Auslegung und Anwendung des § 138 Absatz 1 BGB im Nationalsozialismus und in der DDR (= Abhandlungen zur rechtswissenschaftlichen Grundlagenforschung 79). Aktiv Druck & Verlag, Ebelsbach 1996

(5) Raad van State nr. 138.860, 23 december 2004, gemeente Kraainem; Raad van State, nr. 138.861, 23 december 2004 iz. Grégoire; Raad van State nr. 138.862, 23 december 2004 iz. Gemeente Linkebeek; Raad van State nr. 138.863, 23 december 2004 iz. Bolle; Raad van State nr. 138.864, 23 december 2004 iz. OCMW Linkebeek. Besproken door o.a. J. CLEMENT, “Omzendbrief Peeters: Raad van State bevestigt institutionele basisgegevens van het land”, Tijdschrift voor Bestuurswetenschappen en Publiekrecht 2005, 57-65 en J. CLEMENT, “Waarom de grondwetgever geen etnograaf is”, C.D.P.K. (Publiekrechtelijke kronieken) 2005, 414-421.

(6) Arbitragehof, arrest nr. 73/2003 van 26 mei 2003 (http://grondwettelijkhof.be/public/n/2003/2003-073n.pdf)

(7) Art. 9 § 1 Bijzondere wet op het Arbitragehof van 6 januari 1989 : “De door het Arbitragehof gewezen vernietigingsarresten hebben een absoluut gezag van gewijsde vanaf hun bekendmaking in het Belgisch Staatsblad.”

(8) Voorzitter M. Bossuyt bij zijn installatie, Koningsplein, Brussel herhaald op VRT op 13 november 2007.

(9) Naar de uitspraak van Leo Tindemans.

(10) Zie mijn bijdragen aangehaald in voetnoot 2.

(11) Art. 159 Grondwet: “De hoven en rechtbanken passen de algemene, provinciale en plaatselijke besluiten en verordeningen alleen toe in zoverre zij met de wetten overeenstemmen.” Voor ongrondwettige wetten, zie de Bijzondere wet op het Arbitragehof van 6 januari 1989.

(12) Zie mijn "De gevolgen van een handhavingsarrest van het Arbitragehof voor hangende gedingen", Tijdschrift voor Privaatrecht 2004 nr. 3, p. 1345-1349, ook op http://www.storme.be/handhavingsarrest.html

(13) Overigens was de door het Arbitragehof in arrest nr/ 73/2003 bepaalde overgangsperiode van 4 jaar in ieder geval verstreken voor 10 juni 2007, zie mijn "Verkiezingen op 10 juni volgens huidige kieswet zijn ongrondwettig" of "Verkiezingen Zijn Ongrondwettig Volgens Huidige Kieswet"),

(14) Hof van beroep Brussel, 20 mei 2008, iz. G.M., http://www.haviko.org/teksten/arrest_hof_van_ beroep_brussel_20-5-2008.pdf

(15) De School de Taalkoffer, opgericht als Rijksbasisschool in 1981, en waarvan de subsidiëring al sinds 1 januari 1989 (ingevolge de communautarisering van het onderwijs in 1988) diende te geschieden door de Franse Gemeenschap en onwettig wordt geweigerd, terwijl de franstalige scholen in Vlaamse faciliteitengemeenten wel door de Vlaamse Gemeenschap worden betaald.

Read more...

Nota Sociaal-Economische Ministerraad online

Niet bij De Standaard maar wel bij La Libre Belgique (in het Frans, natuurlijk.)

Read more...

Geen dienstverlening (The Flemish Beerdrinker)

woensdag 21 mei 2008 - 9.05 u: zware spits - 154 km file
woensdag 21 mei 2008 - 10.05 u: gewone spits - 89 km file

Aldus de dagelijkse live file-info op de website van Het Laatste Nieuws. Het lijkt wel alsof de treinen vandaag staken. Maar nee, dat was gisteren. En toen waren er nauwelijks files. Het zet me aan het denken. Misschien kunnen we de discussie over minimale dienstverlening bij de NMBS beter opbergen.

De voorbije twee dagen hebben aangetoond dat de spoorwegen toch geen oplossing zijn voor het fileleed. Als de treinen rijden, zitten de wegen vol. Als ze niet rijden, is het rustig. Een paar piekuurtreinen inleggen bij staking is geen oplossing en ook geen manier om reizigers te vervoeren: de treinen zitten toch overvol en zullen gegarandeerd met veel vertraging rijden.

Om het probleem in een ruimer perspectief te plaatsen. De spoorwegen moesten de voorbije jaren 25% meer reizigers vervoeren. Die doelstelling is ruimschoots gehaald. Het resultaat? Overvolle treinen, maar niet minder files. Het NMBS is dus slachtoffer van haar eigen succes geworden. Het feit dat de regering nu opnieuw een stijging met 25% oplegt in vier jaar tijd is waanzin. Het enige gevolg dat we hiervan kunnen verwachten is dat we allemaal kunnen rechtstaan.

Waarom waren er gisteren zo weinig files? Omdat we thuis bleven werken, flexibeler werkuren hanteerden, en gingen carpoolen. Als op die manier ongeveer 20% van de wagens weg blijven tijdens de spitsuren, gaat het verkeer al heel wat vlotter. Spoorwegen of geen spoorwegen. Thuiswerk en flexibele werkuren hoeven ook voor de werkgever geen nadeel te zijn, integendeel. En de overheid kan op simpele manier een private markt van gemeenschappelijk vervoer - waaronder carpooling - laten ontwikkelen (zoals ik hier al eerder heb uitgelegd). Dan hebben we die dure overvolle treinen niet nodig. En kunnen we de NMBS privatiseren.

Kortom, ik denk dat de overheid eindelijk eens de oplossing van het fileprobleem moet overlaten aan de vindingrijkheid van de mensen en de bedrijven zelf. En wat de vakbonden betreft. Die mogen in een geprivatiseerd spoorwegbedrijf staken naar hartelust.

Read more...

In memoriam Irena Sendler, 1910-2008(Vincent De Roeck)

Vorige week was ik geschokt door het overlijdensbericht van de Poolse katholieke verzetsactiviste Irena Sendler. Ook al had ik van haar tot voor dan nooit gehoord, toch was zij een vrouw met een ongeziene staat van dienst voor de menselijkheid. Haar moedig levensverhaal staat in schril contrast met het latente gebrek aan aandacht dat zij doorheen haar leven gekregen heeft van de pers, de politiek of de gewone man in de straat. Enkel in Israël en Polen werd zij naar waarde geschat en beloond voor haar werk. Een schande voor de mensheid.

Zij zocht nooit de schijnwerpers op, liet zich voor niemands kar spannen en bleef tot aan haar einde een lichtend voorbeeld voor velen, een onbekend voorbeeld dat wel, maar zeker een voorbeeld. Een eerste en laatste internationaal eerbetoon viel haar pas vorig jaar te beurt toen zij genomineerd werd voor de Nobelprijs van de Vrede, maar tot scha en schande van het Nobelprijscomité gepasseerd werd door de gebuisde politicus en zelfverklaarde klimaatprofeet Al Gore. Het huiveringwekkende palmares van een vrouw als Irena Sendler moest het afleggen tegen de paniekcultiverende verfilming van een gehyped buikgevoel. Als degradatie van de Nobelprijs en als miskenning van échte uitzonderlijke mensverheffende verwezenlijkingen kon dat tellen. Een pijnlijke vaststelling dus, een échte onaangename waarheid.

Irena Sendler was een Poolse verpleegster die er eigenhandig in geslaagd is om tijdens de Tweede Wereldoorlog meer dan 2,500 joodse kinderen uit de klauwen van de Nazi’s te redden door hen tijdig uit het getto van Warschau te smokkelen en bij vrienden en kennissen elders in Polen onder te brengen. De rest van haar leven wijdde zij aan het alles in het werk stellen om die kinderen met hun families te herenigen, met wisselend succes, daar het merendeel van hun familieleden door de Nazi’s omgebracht was in de kampen.

In 1943 werd Sendler door de Nazi’s betrapt en naar Treblinka gedeporteerd om er maandenlang gefolterd te worden. Zij weigerde - zelfs onder foltering - de namen van de geredde kinderen te geven en werd uiteindelijk door de Nazi’s ter dood veroordeeld. Gelukkig voor haar én de kinderen werd ook zij op haar beurt door verzetslieden gered, maar in plaats van nadien de schaduw op te zoeken en onder te duiken, zette zij haar werk gewoon verder. Ook na Treblinka zal zij nog honderden joodse kinderen redden uit het getto.

In het laatste kranteninterview voor haar dood liet Irena Sendler de wereld nog eens in het diepste van haar ziel en hart kijken.

Every child saved with my help is the justification of my existence on this Earth, and not a title to glory. (…) We who were rescuing children are not some kind of heroes. Being called a hero irritates me greatly. In fact the opposite is true - I continue to have qualms of conscience that I did so little. I could have done more. This regret will follow me to my death.

Net zoals Oscar Schindler bij de bevrijding in tranen uitbarstte omdat hij zich plots realiseerde dat hij nog meer kampgevangenen had kunnen redden, bleef het aan Irena Sendler knagen dat ze misschien nog meer joodse kinderen van een gewisse dood had kunnen redden. Dit soort van wroeging, hoewel in onze rationele ogen totaal onterecht, siert deze personen oneindig veel meer dan wij kunnen verwoorden. Dit typeert hen nog meer als mensen die in onmenselijke omstandigheden bovenal mens gebleven zijn, en aan zulke moed en sereniteit kunnen anderen zeker en vast nog een punt zuigen, Nobelprijswinnaar Al Gore op kop.

En het laatste wat wij vandaag nog kunnen doen om Irena Sendler en haar levenswandel te eren, is een film over haar leven maken, haar postuum een Nobelprijs geven en haar voorbeeld nooit vergeten.

En om hoe wij omgaan met Irena Sendler even te duiden: zij heeft niet eens een Nederlandstalig Wikipedia-artikel...


Meer over deze oorlogsheldin op www.irenasendler.org.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.

Read more...

Het nut van sociale verkiezingen en vakbonden (Vincent De Roeck)

De sociale verkiezingen zijn momenteel al één week bezig en moeten uiteindelijk tegen 22 mei 2008 aantonen welke vakbond de grootste wordt, is of blijft. In meer dan 6,000 ondernemingen vinden zulke verkiezingen plaats, 10% meer dan vier jaar geleden, en meer dan 142,000 kandidaten bieden zich aan, oftewel 13% meer dan vier jaar geleden. Het ACV zit op rozen en zal waarschijnlijk opnieuw de grootste blijven, vooral dan dankzij haar almacht in bepaalde zachte sectoren. Het ABVV tracht het ACV officieel wel te ontkronen als grootste vakverbond van het land, maar binnenskamers legt men waarschijnlijk veel meer realiteitszin aan de dag. Ook door innovatie en productiebesparende processen, die het aantal arbeiders drastisch doen verminderen, verliest het ABVV jaar na jaar aardig wat potentiële kiezers. De ACLVB mikt deze keer op 10%, maar ook dat lijkt eerder “wishful thinking” te zijn.

Door de hoogconjunctuur, de quasi-volledige tewerkstelling en de krapte op de arbeidsmarkt vallen een recordaantal ondernemingen onder de wettelijke verplichting om sociale verkiezingen te organiseren. Ook het aantal kandidaten is ongezien, laat staan het totale kostenplaatje van deze verkiezingen, dat door het zakenmagazine “Trends” deze week op een kleine 150 miljoen euro geraamd wordt. Grote bedrijven moeten maar liefst 42 personeelsleden inzetten om de verkiezingen mogelijk te maken door bvb. de stemkotjes te bemannen. Ook dat is een record, en mede veroorzaakt door een zéér complexe procedure met gescheiden verkiezingen voor ondernemingsraden en preventiecomité’s, en met aparte kiesverrichtingen voor arbeiders, bedienden, jongeren en kaderleden. Het ACV en ABVV lijken hun saturatiepunt bereikt te hebben en vonden respectievelijk maar 10% en 15% meer kandidaten dan vier jaar geleden. Op vlak van ronseling heeft de ACLVB meer geluk: zij dienen 26% meer kandidaten in dan vier jaar geleden.

Maar wat is in onze moderne economie nog de meerwaarde van deze vakverbonden? Zij teren op de werkloosheid, hebben ongeziene privileges, ontsnappen aan elke maatschappelijke en/of fiscale controle, zijn onschendbaar bij stakingen en acties, en houden een cliëntelisme in stand dat ongezien is in de Westerse wereld. Bovendien kosten zowel hun werking als hun vierjaarlijkse verkiezingen bakkenvol belastinggeld, en versterken zij de verzuiling van de Belgische samenleving. In Nederland zijn de vakbonden flexibele belangenorganisaties die niet hun eigen belang, maar dat van hun leden voor ogen hebben. In Japan zijn het zelfs de arbeiders zelf die geen gebruik willen maken van vakbonden maar liever praten met de directie via losse overlegcomité’s. En ook in Engeland werd de archaïsche macht van de Scargills en Verbovens van deze tijd sterk aan banden gelegd, met een ongeziene economische opleving en toename van de levensstandaard tot gevolg.

Het mocht mij dan ook nauwelijks verbazen toen “Trends” deze week uitpakte met twee peilingen die op meesterlijke wijze de vakbondswerking en de perceptie daarvan onder de bevolking wisten te capteren. 60% van de Belgen vindt dat vakbonden onaangepast zijn aan deze tijd, 81% vindt dat de vakbonden zich moeten terugplooien op hun kerntaken en 7% wil de vakbonden gewoon weg. M.a.w. de vakbonden hebben in hun huidige vorm geen enkel draagvlak meer onder de Belgische bevolking. In de ogen van velen zijn de vakbonden enkel maar uit op het binnenrijven van geld en macht, ook al moeten zij daarvoor de werkloosheid en de armoede bestendigen en moeten zij de personen die vooruit willen het leven zuur maken. Ook de acties van de vakbonden, met honderden miljoenen euro’s verlies voor de economie per jaar, kunnen minder en minder op begrip rekenen.

De tweede peiling waarvan sprake was er één van het ABVV zelf onder haar leden met de vraag of ze wel genoeg dachten te verdienen. 94% van de ABVV’ers vond van niet. Nu zal elke statisticus zeggen dat dit soort geforceerde enquêtes irrelevant zijn, toch haalden de ABVV-apparatsjiks de uitkomst ervan aan om maatregelen te eisen tegen de “working poor”. Ook aan de wetenschap dat ontevredenheid en de drang naar “meer verdienen” inherent is aan de menselijke natuur en dus maar weinig met de werkelijkheid te maken heeft, of aan de naïeve veronderstelling dat arbeiders spontaan hun tevredenheid op vlak van salariëring te kennen zouden geven, gaan de ABVV-bonzen voorbij. Trends-columnist Johan Van Overtveldt hekelt in “Trends” deze week dan ook deze onruststokerijen van het ABVV. Volgens hem spreken de feiten de maagdelijkheid en de intellectuele eerlijkheid van het ABVV tegen: de laatste vier jaren stegen de uitkeringen sneller dan de modale lonen op vraag van de vakbonden en in 2007 steeg de loonmassa meer dan het BNP. M.a.w. er is geen probleem met de lonen en als er één zou zijn, is dat in de eerste plaats de schuld van eerdere ABVV-eisen.


Meer columns van Johan Van Overtveldt op www.vkw.be.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.

Read more...

De beste pennen schrijven voor De Morgen (victa placet mihi causa)

.
...dat beweren ze toch bij De Morgen, maar je hoort die bewering nooit van andere journalisten. Jaloezie zal hier ongetwijfeld een rol spelen, maar toch geloof ik dat er, zoals men zegt, méér is. Tenslotte hoor je ook nooit een gewone mens die dat beweert.

Waarom ik over De Morgen begin? Wel, enigszins tot mijn ergernis stond er in De Standaard vandaag zo goed als niets dat mijn ergernis kon wekken. Het brinkmannetje daargelaten natuurlijk, maar zijn kwantitatieve beschouwingen over vrouwen in de politiek liet ik al na drie-vier regels met rust.
Ter compensatie las ik Ruud Goossens, chef politiek van De Morgen.
Ruud Goossens (op _p.24) vertelt wel de gebruikelijke psychologiserende journalistenpraat over Leterme, die een knoeier is, maar hij zegt ook dat de CVP al een opvolger heeft gereedstaan, namelijk Kris Peeters. En dat de enige vraag is, of deze opvolger wel de ambitie heeft om ooit n°16 te betrekken.
Afgaand op het speelse fotootje boven zijn artikel, hebben wij hier te maken met een nog jonge chef politiek, en dan is dat geen slechte analyse. De inhoud mag alvast een vijf of een zes krijgen. Enkel de stijl, en soms de woordenschat moeten nog beter.
Ander goed punt: een duidelijk beeld van zijn doelpubliek lijkt Ruud al wel te hebben. Bij De Morgen zullen er nogal wat lezers zijn die niet weten wie de genoemde Kris Peeters is, maar dat vangt Ruud uitstekend op met zijn omschrijving “de voormalige topman van Unizo”. En enkele regels later bevestigt hij veiligheidshalve: “de voormalige topman van Unizo”.
Maar lezen wij verder:

"We hebben getoond dat we met een goede ingesteldheid in staat zijn om oplossingen uit te werken." Zelf zal hij het natuurlijk niet toegeven, maar met die boutade aan het eind van zijn onderhoud met Rudy Demotte, donderdagmiddag, zette Kris Peeters zich nog maar eens mooi af van het geruzie op het federale niveau.

Hier moet onze jonge vriend de correcte betekenis van de term boutade eens opzoeken, dat kan hem later nog diensten bewijzen. Ook kan iemand wel iets ván zich afzetten, maar in het Nederlands zetten wij onszelf af tégen iets.
Verder vind ik (puur een kwestie van smaak) zijn zin:

Het is exemplarisch voor de flair waarmee Kris Peeters dezer dagen door de Wetstraat flaneert.

weer té mooi geformuleerd. In een politiek artikel is stilistische soberheid niet noodzakelijk een teken van armoede, Ruud.

Een echt testimonium paupertatis is helaas wel een volzin als:

Natuurlijk blijft speculeren over de post-Leterme-era heiligschennis, en daar houden CD&V'ers on the record niet van, maar als het off toch gebeurt, dan valt de naam Peeters voor alle andere.

Of een gallicisme:

Dat blijft een huzarenstukje, want een cadeau was het minister-presidentschap vorige zomer absoluut niet.

Of zijn grammaticale probleempjes:

En, allerminst onbelangrijk, Peeters profiteert à fond van de kansen die zijn bestuursniveau hem bieden.

Of woordjes als:

premiersambities

Of slecht begrepen uitdrukkingen zoals deze contaminatie:

[Dan], maakt Peeters wel even tijd om in een interview te melden dat ze daar in Vlaanderen al lang gedane zaken mee hebben gemaakt.
[gedane zaken maken geen keer, gemene zaak maken met, zelfs komaf maken met &cet]

Of duistere, zelfs enigmatische zinnen als:

De nieuwe minister-president is een pragmaticus, zonder harde schijf bovendien, terwijl humor en zelfrelativering hem niet vreemd zijn.

Ruud zijn slotzin daarentegen:

Het N-VA-partijbestuur komt nu al klaar.

laat aan duidelijkheid juist te weinig over, is een tikkeltje brutaal, een kleine onopgevoedheid.

Volgende keer jouw tekst even herlezen, of liever nog laten herlezen voor je hem inlevert, Ruud!
.

Read more...

International Herald Tribune noemt Vlamingen "geweldloze fascisten" (Vincent De Roeck)

Vorige week pakte de Frans-Amerikaanse krant "International Herald Tribune", eigendom van de centrumlinkse "New York Times", uit met een vlijmscherp artikel over de taalsituatie in Vlaanderen. Journalist Steven Erlanger sprak met tal van personen uit de Brusselse rand en distilleerde uit deze gesprekken een haatdragende cocktailtekst met als titel "Belgium teeters on a linguistic edge" en als ondertitel "As French-speakers spread north in Belgium, Flemish hear a threat". In dat artikel doet Erlanger niet enkel neerbuigend over het herwonnen zelfvertrouwen van de Vlaamse samenleving maar noemt hij de Vlamingen ook zelfs "geweldloze fascisten". Dat de IHT-redactie in Parijs gevestigd is, zegt in mijn ogen ook al genoeg over de kant van waar de wind waait. De Franstalige opiniemakers domineren het debat in het buitenland en de Vlamingen staan erbij, kijken ernaar en ondergaan de ene imago-vernedering na de andere.

Met deze éénzijdige schets van de situatie begint het artikel:

If Belgium vanishes one day, it will be because of little towns like this one, where Flemish politicians are riding a new wave of nationalism and pushing for an independent state. Liedekerke has only 12,000 inhabitants, but its elected council has caused a stir by insisting on the "Flemish nature" of the town. Not only must all city business and schooling take place in Flemish, true throughout Flanders, but children who cannot speak the language can be prohibited from taking part in holiday outings, like hikes and swimming classes. "België barst!" says the graffiti on the bridge near the train station, or "Belgium bursts," the cry of the nationalists who want an independent Flanders. But here they also want to keep the rich, French-speakers from Brussels - only 21 kilometers away, and 15 minutes by train - from buying up this pretty landscape and changing the nature of the village.

Verder vinden we in het artikel tal van citaten van inwoners die voor personen met kennis van zaken op exemplaire wijze de essentie van de situatie kunnen capteren, maar bij een onwetend internationaal publiek eerder als extreem-rechts, verzuurd, oubollig en cultuurfascistisch overkomen.

Now every day I meet people speaking French. There are days when I think I'm not in my village any more. (...) We want to keep French-speaking immigrants from Africa out of town, in the name of keeping Liedekerke unspoiled, meaning free of the crime and racial tensions of nearby Brussels. We don't want Liedekerke to become like a suburb of Paris.

De meningen van de Vlamingen in deze specifieke context worden door Steven Erlanger veralgemeend en krijgen het label van "klassieke situatie in het moderne Europa" opgespeld:

This combination of national pride, rightist politics, language purity and racially tinged opposition to big-city mores and immigration is a classic formula these days in modern Europe, a kind of nonviolent fascism.

Verder komen ook de recente pogingen aan bod van de scholen in de Brusselse Rand om Frans uit hun gebouwen te bannen, net als de beslissing van BLOSO om Nederlandsonmachtigen zonder "refund" van hun kampen naar huis te sturen, de negatieve consequenties voor de 70,000 Franstaligen in Vlaams-Brabant na een eventuele splitsing van B-H-V, de verplichting om in openbare gebouwen Nederlands te praten en de idee om niet-Vlaamse kinderen drie keer zoveel inschrijvingsgeld te vragen voor gemeentelijke activiteiten.

Na dus al eerder de Vlamingen beticht te hebben van "geweldloos fascisme" doet Erlanger er zelfs nog een schepje bovenop: de Vlaamse taalmaatregelen zijn een vorm van "legal ethnic cleansing" en de opkomst van dit Vlaamse nationalisme zal leiden tot een "war between the Flemish and the French-speaking Belgians".

Kortom, een artikel gewoon te belachelijk voor woorden, en een zelfverklaarde kwaliteitskrant als de IHT onwaardig.


Volledig artikel beschikbaar via de website van de IHT.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.

Read more...