De Britse vorstin is onze laatste kans op vrijheid (Vincent De Roeck)

De afgelopen dagen en weken rommelt het nogal sterk in het Verenigd Koninkrijk naar aanleiding van het ratificatieproces van de EU-Grondwet. De Tories waren en zijn nog steeds gekant tegen de goedkeuring van het Verdrag van Lissabon, net als de UKIP en extreemrechts, en eisen dan ook een referendum. De LibDems en Labour beloofden in de aanloop van de laatste verkiezingen elk ook een referendum maar lijken daar nu van af te stappen, zoals ook bleek uit de BBC-uitzending van “Question Time” in Manchester vorige week. Labour is van oordeel dat het Verdrag van Lissabon géén Grondwet is, en weigert een referendum over de zaak uit te schrijven. De LibDems zijn té bang voor de uitkomst van zo’n referendum dat ze enkel bereid waren om een referendum over Brits EU-lidmaatschap te steunen, én dus geen referendum over het Verdrag zelf, omdat ze het eerste misschien nog wel kunnen winnen.

Dat 89% van de Britten tegen het Verdrag van Lissabon zouden stemmen, bleek al eerder uit een officieuze peiling in tien Britse kiesdistricten. Met enkel de Tories en een aantal regionalistische partijen stemde het House of Commons recentelijk dan ook de eis voor welk referendum dan ook weg, en werd het Verdrag van Lissabon geratificeerd. Als deze stemming door het House of Lords bevestigd wordt, is de droom van een Brits referendum definitief doorprikt.

Ik volg nogal nauwgezet het doen en laten van het Britse Europarlementslid Daniel Hannan via zijn weblog en ken de Britse situatie tegenwoordig eigenlijk beter dan die in België ten overstaande de ratificatie van het Verdrag van Lissabon. Als we echter VB-Kamerlid Alexandra Colen mogen geloven, en ik zie geen reden om dat inzake niet te doen, zal nu donderdag in de laatste plenaire zitting van de Kamer van Volksvertegenwoordigers onder het premierschap van Guy Verhofstadt het Verdrag van Lissabon geratificeerd worden, nadat twee weken geleden ook de Senaat dat al debatloos gedaan heeft én de Kamercommissie Buitenlandse Zaken vorige week tijdens een in alle haast bijeengeroepen debatloze commissiezitting. Guy Verhofstadt kan zijn Europese ambities nu nog verder gaan aanscherpen want hij heeft gedaan wat de Eurocraten van hem verwacht hadden: hij heeft onder zijn premierschap zonder de bevolking op welke manier dan ook te raadplegen de Europese Grondwet in naam van België aanvaard. Men kan hem op Eurofiel vlak dan ook niets meer verwijten of in de weg leggen.

In het Verenigd Koninkrijk mobiliseren de Tories en regionalisten al hun krachten om via juridische wegen alsnog een referendum uit de brand te slepen, of om via regionale referenda de Britse goedkeuring te herroepen. Noord-Ierland en Wales hebben al beslist om geen referendum te houden, maar de Eurosceptische Schotse Nationale Partij, die het Schotse regionale parlement domineert, is dat wel van plan. En ook na het eventueel falen van de referenda kan er nog een kink in de kabel komen als de Britse parlementsleden gewoon alsnog beslissen om op hun eerdere beslissing inzake het Verdrag van Lissabon terug te komen, maar dat lijkt, zeker gezien de Europese ambities van Tony Blair en de heerschappij van zijn Labour in het Lagerhuis, niet meteen in de lijn der verwachtingen te liggen. Gibraltar moet het Verdrag van Lissabon eveneens goedkeuren, maar hun voorkeursbehandeling binnen de EU na een recent arrest van het Europees Hof voor de Mensenrechten indachtig, gaan ze zeker hun kip met de gouden eieren niet slachten. Ook in België moeten de gewesten nog hun zeg hebben, maar net zoals met het eerste ontwerp van EU-Grondwet zal het in Vlaanderen na wat VB-gefilibuster uiteindelijk braafjes - en in alle stilte - geratificeerd worden.

Enkel Polen, waar verdragen met een speciale meerderheid geratificeerd moeten worden en de Eurosceptische oppositie de ratificatie kan tegenhouden, Tsjechië, waar de Eurosceptische Tory-adepten van de Burgerdemocraten de macht hebben, en Ierland, dat nu reeds een referendum uitgeschreven heeft, kunnen nog roet in het eten van de Europese ratificatie gooien, maar dat lijkt voor een velerlei aan redenen onwaarschijnlijk. In Ierland zullen alweer miljoenen euro’s belastinggeld gepompt worden om het pro-EU-kamp te ondersteunen en ook het in allerijl geplande staatsbezoek van Angela Merkel, de opstelster van het Verdrag van Lissabon, aan Ierland op enkele weken van het referendum past in die pro-EU-campagne, net als de dreigementen van bepaalde Eurocraten dat Ierland met een neen-stem zijn massa’s Europese subsidies teruggeschroefd zou zien. Hetzelfde verhaal in Polen waar de Eurosceptische oppositie uiteindelijk toch niet zal durven de EU-subsidies in gevaar te brengen door zich een halsstarrige antihouding te blijven aanmeten. En de Tsjechen staan machteloos zonder Tory-steun dus alles lijkt erop dat zij na een ja-stem in het Verenigd Koninkrijk ook braafjes zullen overgaan tot ratificatie want, alle gekheid op een stokje, het laatste wat ze wel willen, is aansturen op isolement in Europa.


Daniel Hannan, niet per toeval de auteur van o.a. “The Case For EFTA”, stelt op zijn weblog ook dat Noorwegen op alle vlakken beter weet te presteren dan het Verenigd Koninkrijk en alle andere EU-lidstaten dankzij zijn externe positie ten opzichte van de Europese Politieke Unie. Door wel lid te zijn van de “Gemeenschappelijke Markt”, maar niet van de politieke EUSSR ontsnapt Noorwegen aan elke vorm van harmonisatie terwijl het wel kan beschikken over de voordelen van vrijhandel en vriendschap met het Europese handelsblok, iets wat de dunbevolkte schatrijke Scandinavische staat geen windeieren gelegd heeft. Momenteel zijn ze immers met ruime voorsprong het allerrijkste land van de wereld. Ook de extreme hausse op de waarde van de Euro en de desastreuze impact daarvan op de Europese (export)economie doen Hannan verkneukelen. Hij is steeds gekant geweest én gebleven tegen de Britse deelname aan de Euro, en ziet in de huidige Eurobubbel, en de spreidstand tussen de Germaanse en Latijnse economieën, het beste bewijs van zijn gelijk. Door de lage Pond heeft de export van het Verenigd Koninkrijk naar het Europese vasteland nog nooit zo hard geboomd als vandaag.

Tenslotte herinner ik mij uit de lessen “vergelijkende internationale politiek” ook nog een manier die bestaat om de ratificatie van het Verdrag van Lissabon tegen te houden, maar die juridische mogelijkheid is sinds het einde van het Victoriaanse tijdperk in het Verenigd Koninkrijk volledig in onbruik geraakt en staat volgens tegenstanders haaks op de grondvesten van een moderne westerse democratie. Het gaat om het “Royal Assent” waarbij de monarch een wet van het parlement kan goed- of afkeuren. Dit is veelal een formaliteit, zoals in België de ondertekening van de wetten door de koning, maar in tegenstelling tot België kan men in het Verenigd Koninkrijk de beslissing niet terugdraaien of vermijden door de monarch tijdelijk uit zijn ambt te ontzetten. Als de Britse koningin, die traditioneel nogal hard naar de Tory-filosofie en het Euroscepticisme neigt, bereidt is haar handen in het vuur te steken voor het behoud van de Britse soevereiniteit én de wil van het overgrote deel van de Britse bevolking, moet ze gewoon maar haar “Royal Assent” inhouden en klaar is kees. Dan is ook de tweede EU-Grondwet definitief en voor altijd gekelderd (of toch tenminste tot de vermaledijde Eurocraten ongetwijfeld een derde poging wagen).

In deze laatste hoop op het behoud van onze vrijheid en onafhankelijkheid ligt natuurlijk een zéér gevaarlijke redenering verborgen, die tot op heden bijvoorbeeld een Daniel Hannan er steeds van weerhouden heeft om ook die denkpiste te verdedigen, met name dat men de democratie die in Engeland na eeuwen van strijd geleidelijk aan ingevoerd is, terugschroeft ten voordele van de arbitraire macht van de monarch. Voor velen is dat een brug te ver, maar voor mij niet. Net zoals het ooit nodig was ten tijde van Oliver Cromwell om de Britse strijd tegen absolutisme een nieuw élan te geven via een monsterlijke republikeinse dictatuur, berust de vrijheid en soevereiniteit van het Britse volk ironisch genoeg in de handen van de monarch nadat hun politieke vertegenwoordigers hun democratische legitimiteit geüsurpeerd hebben door tegen de wil van de burgers in de onafhankelijkheid van het Verenigd Koninkrijk over te dragen aan de Europese Unie.

Laat ik daarom in de naam van de échte democratie besluiten: “Moge de Britse vorstin a.u.b. komaf maken met deze parlementsbeslissing! Het Avondland heeft zijn soevereiniteit nog nooit opgegeven in tijden van oorlog. Laat dat dan ook niet in tijden van vrede gebeuren. Het laatste restant van het vrije Europa smeekt het u.”


Meer over het Verdrag van Lissabon op www.cib.co.uk.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.