Het "schietincident" in Christchurch

Bij de media heerst er grote euforie: eindelijk eens een moordpartij op en niet door moslims. Man, wat hebben ze daarop gewacht. Zelfs de 77 moorden door Anders Breivik, alweer van 2011 geleden, beantwoordden niet helemaal aan de vereisten, want het doelwit waren jongsocialisten, geen moslims. Maar nu kunnen moslims, na talloze keren valselijk het slachtoffer uitgehangen te hebben, eens een echt slachtofferschap proeven. Als dat op de redacties geen reden tot juichen is. Zo vaak knarsetandend islamitische gewelddaden moeten melden, zich in bochten moeten wringen om de islam buiten de wind te houden (“verwarde man”, “heeft niets met de islam te maken”), en dan toch moeten vaststellen dat het publiek desondanks zijn eigen besluiten over de schuldige islam trekt.

Zelf vind ik het minder fijn om tientallen mensen te zien sterven; bij de talloze islamitische aanslagen vond ik dat ook al. Daarom pleit ik al vele jaren tegen agressie tegen onze moslimse medemensen. Bijvoorbeeld tegen de tussenkomst in Libië, getriggerd door de links-liberale schertsfilosoof Bernard-Henri Lévy en voltooid door Sint Barack Obama en Hillary Clinton: na in toespraken de islam de hemel in geprezen te hebben, gingen ze daar eventjes duizenden concrete moslims doden. Nee, dan liever het omgekeerde: de islam bekritiseren maar concrete moslims geen haar krenken. Dat is hoe wij islamcritici te werk gaan.

In de media kwam meteen een zoektocht naar de beweegredenen van de moordenaar op gang, waarbij zijn eigen uitspraken als bewijsstuk gelden. Dat is precies het omgekeerde van wat bij islamitische aanslagen gebeurt. Daar mogen de daders op afscheidsvideo’s of voor de rechter nog zo luid verklaren dat ze het om de islam deden, moedwillig dove TV-deskundologen komen meteen duiden dat het alleen een begrijpelijke reactie tegen racisme was, niets met de islam te maken. Daar heet het louter toeval dat de daders ook nog eens moslim waren; laat eens zien of het hier toeval zal heten dat nu eens de slachtoffers moslim zijn.

De eerste berichten suggereren dat de man racist was, bekommerd om het blanke ras. Dan had hij uitgesproken pro bekering tot de islam moeten zijn: geen trefzekerder manier om het blanke geboortecijfer op te krikken. Hij schijnt ook de massamoord op een zwarte kerk in de VS toegejuicht te hebben: maar dat waren christenen! Het was hem dus om ras te doen. Daar waar wij ons beijverd hebben om scherp het onderscheid te maken tussen godsdienst en ras (aangezien de islam geen ras is), hebben de media alles gedaan om verwarring tussen die twee te zaaien, met naarstig gecultiveerde onzinbegrippen als “anti-moslim racisme”. En ja, dan is er al eens een moordzuchtige minkundige die je op je woord neemt. De media hebben de “verwarring” waaraan deze man onderhevig was, zelf georganiseerd.