Belgische Justitie is terminaal ziek

Rechtvaardigheid werd door de gemeenschap aan de Staat toevertrouwd om te voorkomen dat mensen zelf gerechtigheid (wraak) zouden laten geschieden; opdat ruzies beslecht zouden worden door een neutrale partij in plaats van gevechten die kunnen ontaarden in bloedvetes.  Justitie dient de wet te laten gelden, misdaden aan te klagen (openbaar ministerie), de strafmaat bepalen (rechters) en daarna de strafmaat laten uitvoeren (gevangeniswezen).

In dit land hebben we een fundamenteel probleem dat al langer dan een decennium aansleept. Een Minister van Binnenlandse Zaken mag zoveel miljarden werpen in de strijd tegen criminaliteit (veiligheidsbeleid), zolang Justitie (onder de Minister van Justitie) niet kan volgen is dit dweilen met een afgebroken kraan.

Wat is het nut dat Justitie gerechtigdheid laat geschieden door het uitspreken van een strafmaat, al dan niet meteen overwegend tot een alternatieve strafmaat (ipv reguliere). Of nadien de strafmaat te ondermijnen via de voorlopige of vervroegde vrijlating? Kan Justitie eigenlijk nog wel gerechtigdheid laten geschieden?

Binnen de blauwe wereld stelt men zich deze vraag al decennialang. Alleen heerst er eerder een cultuur van geitenwollensokkenbehandeling van gevangenen die meer aanzien worden als slachtoffer die onttrokken worden aan de maatschappij dan gestrafte dader. Met als toemaatje een verouderde en verwaarloosde infrastructuur door Statelijke geldtekorten (en politieke onwil).

Het kan nog erger. Het recente terreurincident verduidelijkt dat het justitiebeleid niet echt in lijn ligt met het antiterreurbeleid. Ook daar faalt Justitie.

Decennialang miserie.

Al decennia bijten Ministers hun tanden stuk op de hervorming van Justitie, van het rechtswezen, en vooral de digitalisering en archiefbeheer (bewijslast) van heel het rechtswezen om de logheid en achterstand van Justitie weg te werken. Jarenlang hebben we mogen aanhoren hoe de gerechtshuizen verouderd of afbrokkelend waren, opslagruimtes volgestouwd en slachtoffer van schimmels. Dossiers verloren…

Af en toe horen we de vrijspraak van verdachten omwille van procedurefouten, waartoe de Procureur des Konings op moet toezien….men zou verwachten dat middels digitalisering de kans op procedurefouten zou kunnen annihileren.

Het gevangeniswezen kreunt al decennia onder stress, personeelstekort, overbevolking en sterk verouderde infrastructuur. Hoeveel stakingen hebben we niet gehad het afgelopen decennium? Ja, er komen nieuwen gevangenissen bij en men tracht de gevangenissen te legen door ‘alternatieve straffen’ en het uitstellen van strafuitvoering.

Een mens zou durven stellen dat in België Justitie kampioen zou zijn in het innen van geldboetes, maar ook daar scheelt er iets. In het verhogen van de geldboetes en het uitvinden van geldboetes zijn we zeker kampioen,  gezien Justitie talmt hebben we daarom GAS-boetes.

 Justitie is terminaal.

Vrijheid aan de gevangenen!

Al meer dan een decennium pleiten politici en allerhande voor alternatieve straffen en verzwakte strafuitvoering. Thuis zitten met een enkelband dat nauwelijks te controleren valt, uitvoeren van gemeenschapstaken voor een aantal uren…in plaats van gevangenisstraffen. Minder dan 6 maanden celstraf wordt niet uitgevoerd. Herinner u de diverse politiereportages in het zog van de terreuraanslagen van 2016. Hoe vaak kwamen daar geen mensen voor die al in aanraking waren gekomen met het gerecht, zonder strafuitvoering of die ‘ondanks’ een alternatieve straf toch terug op het slechte pad waren.

In het begin van uw criminele carrière ontspringt een crimineel de dans om hij/zij nog een kans te geven in onze maatschappij. Toegegeven, iedereen kan wel eens een fout maken. Maar ondertussen spreken we niet echt meer over koorknapen die alternatieve straffen krijgen. Bovenop is er een systeem van voorlopige en vervroegde vrijlating (wet Lejeune).

Ter verduidelijking, het recente voorval te Luik waarbij een tijdelijk vrijgelaten geradicaliseerde gevangene een mededader vermoordde, gevolgd door een terreurdaad waarbij 2 hulpagentes en één burger het leven lieten – naast nog een aantal gewonde politieagenten, is niet het gevolg van de wet Lejeune. De Wet Lejeune regelt de vervroegde vrijlating van gevangenen.

De Wet Lejeune ten tijde van Dutroux is lang niet dezelfde ‘wet Lejeune’ als vandaag, maar toch hervallen we blijkbaar in een gelijkaardige fout – namelijk het niet uitvoeren van strafmaten.  Destijds was de vervroegde vrijlating een gunst verleend door de Minister van Justitie. Een zekere Marc Dutroux kreeg deze gunst destijds, waarna hij recidiveerde. Na een wetswijziging in 2006 werd dit een verworven recht te beslissen door een strafuitvoeringsrechtbank. Toen kwam een zekere Michelle Martin vrij, en ondertussen ook een andere kompaan van Marc Dutroux. Ten tijde van Dutroux geloofde de goede gemeenschap dat ze zouden wegrotten in een cel; rara ze lopen vrij rond. In 2011 werd de wet verstrengd.

Er bestaat echter nog een achterpoortje. Gevangenen moeten – zo gaat dit in onze geitenwollensokken strafuitvoeringsbeleid – zich kunnen ‘herintegreren’ in de maatschappij. Hiervoor bestaat oa het penitentiair verlof en de uitgaansvergunning, verleent door de Minister via de Dienst Individuele Gevallen, zoals geregeld door de Wet Lejeune. Het is een instrument bij uitstek – naast de alternatieve strafuitvoering – om de gevangenissen te ontvolken. Daarnaast is er nog de voorlopige in vrijheidheidstelling, geregeld via een Ministeriële omzendbrief - maar dit is voor het verwijderen van ongewenste personen naar het buitenland of uitlevering van personen.

Het is des te wraakroepend dat de dader van deze terreurdaad ondanks recidive en het al eens niet naleven van de voorlopige invrijheidstelling opnieuw tijdelijk werd vrijgelaten…terwijl de persoon gekend staat wegens Islamistische radicalisering. Als je de vader van de dader hoort verklaren dat hij zijn zoon in een psychiatrische instelling wou na zijn voorlopige vrijlating. Hoe komt een labiele persoon, GERADICALISEERD in tijden van terreur – nog voorlopig vrij?

Het is misschien tijd dat men grondig nadenkt over een nieuw geboren Justitie, waarin strafmaten die wettelijk bepaald zijn en door een rechter opgelegd ook effectief ten volle worden uitgevoerd. Waarbij de maatschappelijke herintegratie in onze maatschappij van nabij wordt opgevolgd; na volle uitvoering van straf of een eventuele uitzonderlijke vervroegde vrijlating na gunst (door een expertenpanel) – maw. als uitzonderingsmaatregel. In het kader van de vervroegde vrijlating kan men eventueel trapsgewijs en met nabije opvolging een traject opstellen naar een definitieve of vervroegde invrijheidstelling.

Justitie niet in lijn met antiterreurbeleid.

Het meest onverklaarbare is hoe iemand binnen het Justitiële apparaat het in zijn hoofd krijgt om een Islamitisch geradicaliseerde recidivist voorlopig vrij te laten. Het is al langer geweten dat onze gevangenissen kweekvijvers zijn voor ‘religieuze radicalisering’. Al een decennium is er zogezegd een deradicaliseringsproject.

Advocaat van Syriëstrijders Abderrahim Lahlali (CD&V) stelt in De Afspraak (30/05/2018) dat er op 10.000 gevangenen in België ongeveer 4.000 een Islamitische achtergrond hebben, daarvan stelt OCAD dat er 450-tal ‘vatbaar zijn voor radicalisering’ (later werden de cijfers ineen 2000 gevangen en 200-tal vatbaar voor radicalisering). Het cijfer van het aantal ‘Moslims’ in onze gevangenissen is een taboe. Statistieken op basis van religie bijhouden is bij wet verboden. Anderzijds heb je een VZW zoals Dar el Ward die in het kader van het suikerfeest (Iftar) voor gevangenen 7.000 maaltijden tracht aan te bieden. Hoeveel Moslims zitten er nu eigenlijk in onze gevangenispopulatie (10.000 totaal); 2.000; 4.000 of 7.000?

27 ‘religieuze?’ medewerkers worden door Justitie tewerkgesteld ter begeleiding. Op een populatie van 4.000/2.000/7.000 moslims (40/20/70%) heb je 27 medewerkers die hen religieus moet bijstaan en niet bezig houden met deradicalisering (450 potentiële daders). Wat scheelt aan dit plaatje?Onafhankelijk of dit een gemeenschapsmaterie geworden is na de 6^e Staatshervorming.

Al onze terroristen zijn personen die op zoek zijn naar een identiteit. Dat behoort tot hun profielomschrijving. Er zijn idealisten – de zuiveren van geest – en er zijn diegene die radicaliseren als identitaire evolutie. Ze zetten zich af tegen onze maatschappij, waarden en normen. Hun criminele achtergrond is indicatief voor een andere ethische visie inzake geweld en indicatief voor een wereldbeeld waarbij ze zich afzetten tegen onze maatschappij. We moeten ook rekening houden dat niet iedere terrorist een ‘allochtoon’ is of een inwijkeling… er zijn ook nog de baptisés. De gedoopten, meelopers die met hen opgroeide of die willen behoren tot hetzelfde wereldje. Destijds zag je ze, de ‘autochtoon met allochtone allures’. Benjamin Herman is allicht in de gevangenis een Baptisé geworden. Hier werd al meer dan een decennium geleden door politieagenten op het terrein op gewezen, maar toen werden deze afgedaan als racisten of onheilspellers.

Het is gemakkelijk te stellen dat ze zich afgewezen voelen of géén uitweg meer vinden om zichzelf dan te ontpoppen tot zelfmoordterrorist. Ze hebben altijd gekozen voor de uitzichtloze en gemakkelijke weg, wentelend in een slachtofferrol. Anderen zijn succesvoller of radicaliseren niet.µ

Waar Justitie en de politieke goegemeente wel vlot in was is het hervormen van de Wapenwet op vraag van een Procureur Des Konings omdat men tijdens terreurhuiszoekingen wapenladers vond maar géén vuurwapens. Zodus is het bezit van een lader voortaan vergunningsplichtig en kan men gestraft worden voor illegaal wapenbezit (6 mdn tot 5 jaar). In een land waar de strafuitvoering vierkant draait. Gevolg? De provinciale wapendiensten worden overspoelt door verzamelaars en wapenbezitters die zich in orde willen stellen.

Tegelijk gaat België aan Irak vragen om de doodstraf tegen Syriëstrijder Tarik Jadaoun om te zetten in levenslang want in België is men grondwettelijk tegen de uitvoering van de doodstraf. Misschien moeten we ons toch eerst bezighouden met ons eigen rotzooi?