Op naar de veelwijverij

(Doorbraak, 5 juli 2017)

Elke groep mag en moet strijden tegen het onrecht dat hem treft. Ik sympathiseer daar vanop afstand mee. Zelden ga ik er mij echter mee moeien. Om bijvoorbeeld een "feministische man" te worden, dat is onzin. Het is juist eigen aan de belangenbehartiging van een groep dat hij de nagestreefde statusverhoging niet cadeau krijgt, maar zelf de kastanjes uit het vuur haalt.

Toch één uitzondering: iedereen die zich een beetje voor het welzijn van zijn medemensen verantwoordelijk voelt, moet zich gemobiliseerd weten voor de nu broodnodige strijd tegen de vrouwenbesnijdenis. Toen Miet Smet die praktijk wettelijk liet verbieden (een verbod dat in sommige buurlanden niet eens bestaat), kon het lijken alsof dat probleem opgelost was. Nu blijkt echter dat een steeds grotere groep meisjes die in België opgroeit, erdoor bedreigd wordt, bv. tijdens een vakantie in hun thuisland.

Islam, feminisme en vrouwenbesnijdenis

Ten eerste betreft het voor de betrokkenen een zeer dringende kwestie, waarbij elk geval er één te veel is, en elke toegeeflijkheid misplaatst. Voor wat mezelf betreft: op het kleine beetje invloed dat ik hier als oriëntalist en kenner van de ervoor verantwoordelijke leer kan uitoefenen, mag niet bespaard worden. Er moet op gehamerd worden dat de islam voor de praktijk verantwoordelijk is, en dat elke collaboratie met die ideologie uiteindelijk een aanmoediging vormt de vrouwelijke genitale verminking. Dat als levensbeschouwelijke ruggensteun aan een strijd die medisch en paramedisch personeel op het terrein zal moeten voeren.

Ten tweede heeft die problematiek een bredere maatschappelijke dimensie: het opdringen van deze praktijk is een toetssteen van de opmars van de islam en de steeds fermere weigering van elke integratie. Om ons niet tot de eigen gewesten te beperken: in Indonesië ziet men goed hoe de recente verschuiving van een oppervlakkige en zeer onorthodoxe islam naar de echte leer van Mohammed gepaard is gegaan met een spectaculair snelle verspreiding van de vrouwenbesnijdenis. In Afrika zou men zich nog achter de uitleg kunnen verschuilen dat het om een voorislamitischetraditie gaat (maar dat zijn de Ramadan-vasten of de bedevaart naar Mekka ook, en ze zijn er niet minder islamitisch om), maar in Indonesië en inderdaad in Europa is volstrekt elke besneden vrouw een slachtoffer van de islam. Bovendien: andere inwijkelingen uit Afrika passen zich aan (“Wanneer in Rome, doe zoals de Romeinen”) en laten die barbaarse praktijk varen, terwijl moslims aan hun tradities verknocht blijven.

Ten derde laten de natuurlijke voorvechtsters van vrouwenrechten het hier schromelijk afweten. Deze bange blanke vrouwen hebben liever dat meisjes bij duizenden verminkt worden dan dat zij zelf door hun progressieve vrienden voor "islamofoob" uitgekreten zouden worden. Zelfs opperfeministe Germaine Greer heeft het bestaan om de vrouwenbesnijdenis goed te praten.

Strategisch

Terwijl dat islamgebod ook bij ons onbeschaamd ingang begint te vinden (ondanks het verzet ertegen van de Koerdisch-Vlaamse politica Zuhal Demir), daagt er een nieuwe frontlijn aan de horizon. In Duitsland heeft zopas een meerderheid in het parlement het homohuwelijk goedgekeurd. De zes moslimparlementsleden, onder wie een CDU-lid, hebben allen ten gunste van de homorechten gestemd. Kijk eens hoe progressief ze wel zijn, zeggen de multikulti’s nu, en zo geïntegreerd, zo wars van alle stereotiepen over islamitisch obscurantisme. Zoals steeds projecteren die provinciaaltjes vanuit hun eigen waardenschaal en slagen ze er niet In, zich in het moslimstandpunt te verplaatsen, dat strategisch een meesterzet mag heten.

Propagandistisch is het allereerst zeer goed bekeken, de progressieven nog eens heel nadrukkelijk naar de mond te praten. Die bondgenoten hebben het toch al moeilijk genoeg om bijvoorbeeld de afwijzing van Charles Darwins evolutieleer of de ontkening van de Holocaust door hun moslimvrienden goed te praten. Dus stel maar eens een gebaar dat door je bondgenoten als progressief uitgelegd kan worden.

Plus, die homo’s mogen ook wel eens een attentie krijgen. In afwachting dat zij echt onder de sjari’a terechtkomen en van de daken zullen gegooid worden, moet je toch maar erkennen dat zij voor de islam al doen wat zij kunnen. Net als de feministen zouden zij hun vege lijf kunnen redden door zich tegen de islamisering te verzetten, maar het tegendeel is het geval. Na de djihaadaanslag op een homo-nachtclub in Orlando schermden zij de islam af tegen kritiek, staken zij de schuld op de Republikeinen die er het klimaat voor zouden geschapen hebben, en Imagine’den zij wat over een moslim-homo-bondgenootschap. Dat soort zelfopoffering is wel een druk op de parlementaire ja-knop waard.

Drie, moslims geven niet echt iets door deze toegeving, ze snijden geenszins in hun eigen vlees. Zij zien westerlingen toch al als mietjes, en aan die nuttige idioten het speeltje van een homohuwelijk gunnen doet helemaal geen afbreuk aan het recht van moslims om binnen hun eigen gemeenschap hun eigen normen te handhaven. Het kan maar in de verf zetten dat homorelaatsies iets heidens zijn waar moslims zich niet op laten betrappen. ’s Lands wijs, ’s lands eer: voor de Victoriaanse Europeanen met hun waarden en zelfrespect konden moslims nog eerbied opbrengen, maar voor het libertijnse Europa van vandaag hebben zij niets dan misprijzen.

Maar vooral: het opengooien van het huwelijk maakt op termijn de weg vrij voor de wettelijke erkenning van het polygame huwelijk. De monogamie, ooit overgenomen door de christenen van de heidense Romeinen, behoort nu tot het christelijke erfgoed dat onze progressieven al lang aan het slopen zijn. Op dat punt staat de islam van nature al heel wat dichter bij de libertijnse normen van onze progressieven. Zo geldt in de Kerk het huwelijk als “gesloten in de hemel”, terwijl het voor de islam, net als voor onze progressieven, gewoon een menselijk contract is dat mensen ook weer kunnen verbreken. Dus: weg met het monogame huwelijk, daarover kunnen progressieven en moslims het eens zijn.

Grote gezinnen

Ziedaar dan het volgende oogmerk van de islam in zijn stap-voor-stap invoering van de sjari'a. Wel zullen moslims er in een overgangsfase mee moeten leven dat, omwille van de gelijkheid, ook vrouwen met meerdere mannen zullen kunnen trouwen. Dat geeft echter niet, want naarmate de moslimgemeenschap groeit, neemt de maatschappelijke controle op medemoslims toe, en dan zullen zij er zelf wel op toezien dat die verderfelijke polyandrie onder hen niet gaat voorkomen. Tegelijk is zij een nuttige troostprijs voor de overblijvende heidense mannen: aangezien meer en meer vrouwen ervoor zullen kiezen, bijvrouw van iemand uit de nieuwe heersersklasse te worden, ontstaat voor heidense mannen een vrouwentekort. Voor hen kan de polyandrie wat soelaas bieden, zodat zij niet gaan revolteren, in afwachting van hun uitsterven.

Nu het feminisme al zoveel aan de islam toegegeven heeft, is het gewoon niet meer in een positie om zich tegen deze volgende "verruiming" van het huwelijk te verzetten. Wie zal het nog wel doen? Je kan er moeilijk langs alle kanalen de ideologie van de “diversiteit” inpeperen en dan een diversifiëring van de huwelijksvormen tegengaan.

De moslims zelf hebben er een zeer goed geweten over. Kijk maar, zeggen zij, naar de directeur die zijn vrouw bedriegt met zijn secretaresse. In de heidense cultuur zal hij op zeker ogenblik moeten kiezen, en aldus één of twee of drie mensen en hun omgeving ongelukkig maken. In de islam daarentegen zal hij er gewoon een vrouw bijnemen, dus geen gedumpte echtgenote, geen echtscheidingsvertwijfeling bij de getroffen kinderen, eigenlijk iedereen tevreden.

Ja, welbeschouwd zullen de feministen de superioriteit van het islamitische alternatief wel moeten erkennen. Vrouwen zijn sterk in het zich aanpassen, deze stap zal er ook wel bijkunnen. De heidense mannen zullen er minder goed mee kunnen leven, maar die zijn toch tot verdwijning gedoemd. Of tot bekering en omarming van het ware geloof, wat altijd al de bedoeling was.

Read more...

minderheidsstandpunt evaluatiecommissie antidiscriminatiewet

MINDERHEIDSSTANDPUNT - DISSENTING OPINION

Ik kan me onmogelijk aansluiten bij het rapport dat de Commissie als een evaluatie van de 'antidiscriminatiewetten' en motiveer dit dan ook in deze 'dissenting opinion'.

I. Inleiding

1. Het rapport bevat geen evenwichtige evaluatie, maar enkel een ééndimensionele analyse die systematisch slechts één zijde van de medaille bekijkt en slechts in één richting aanbevelingen doet, waardoor dit rapport vooral een ideologisch document is. Om het in klassieke bewoordingen te stellen, is er geen onderzoek "à charge et à décharge" gevoerd, maar wordt enkel nagegaan of er niet nog meer gedragingen moeten worden bestreden en bestraft, of er nog betere repressie van die gedragingen mogelijk is, of de vrijheid niet nog meer kan worden ingeperkt, en dit zonder dat er enige ernstige aandacht wordt besteed aan de andere effecten die dergelijke wetgeving of dergelijke toepassing van die wetgeving veroorzaken.

II. Toetsingskader

2. Evaluatie impliceert een toetsing aan een toetsingskader, aan 'waarden' of hogere nomen waaraan men toetst. In een democratische rechtstaat kan een dergelijke toetsing legitiem op twee wijzen of niveau's, gebeuren, die echter wel uit elkaar moeten worden gehouden.

3. Aangezien de commissie bedoeld is om advies te verlenen aan de federale wetgever moet een evaluatie op de eerste plaats gebeuren binnen het kader van de Belgische Grondwet en dus in het licht van de regels en beginselen die deze Grondwet voorschrijft, en wel van het geheel van de grondwettelijke waarden en niet slechts in het licht van één enkele ideologisch gekozen waarde. In de mate waarin de grondwet toestaat om bevoegdheden over te hevelen aan supranationale organen, past het natuurlijk wel om daarbij ook rekening te houden met regels van supranationale oorsprong, en in het bijzonder wetgeving van de Europese Unie; zij het dat dit laatste op dit 'eerste' niveau van evaluatie slechts kan gebeuren voor zover die supranationale regels "geen afbreuk doen aan de nationale identiteit die besloten ligt in de politieke en constitutionele basisstructuren of aan de kernwaarden van de bescherming die de Grondwet aan de rechtsonderhorigen verleent" (GwH arrest 62/2016 van 28 april 2016). Een evaluatie op dit niveau moet dus 1° noodzakelijk binnen de perken van de Grondwet blijven, en 2° het geheel van de grondrechten in rekening brengen.

4. Dit betekent niet dat een evaluatie niet ook dit fundamentele juridisch kader in vraag kan stellen en voorstellen kan bevatten om de Grondwet of supranationale bepalingen te wijzigen. Daarbij horen evenwel drie opmerkingen. Ten eerste moet men een dergelijke evaluatie zeer duidelijk onderscheiden van de eerste. Ten tweede moet men dan ook duidelijk het toetsingskader aangeven op basis waarvan men de grondwet en het supranationaal recht evalueert. Als dit toetsingskader niet de bestaande grondwettelijke orde is, hoort het om transparant te zijn. Zonder uit te sluiten dat er nog andere mogelijke toetsingskaders zijn, kan een dergelijk toetsingskader hoofdzakelijk ideologisch zijn dan wel gebaseerd op (sociaal en mens-)wetenschappelijke methoden. Ten derde is er geen enkele reden om bij een dergelijke evaluatie de Grondwet niet als bindend te beschouwen maar Europese Richtlijnen of bepaalde Internationale Verdragen wel.

5. In het licht hiervan is het evaluatierapport duidelijk onevenwichtig en incoherent, door enerzijds de wet niet te toetsen aan de grondwettelijke rechten en vrijheden, en meer nog enkele daarvan in vraag te stellen en verdere inperking ervan aan te bevelen, maar anderzijds geen enkele kritische houding aan te nemen ten aanzien van de Europese wetgeving of sommige Internationale Verdragen.

Onder III. geef ik kort aan waar de evaluatie tekortschiet op het eerste niveau en onder IV. waar ze tekortschiet op het tweede niveau.

III. Toetsing binnen het grondwettelijk kader

6. Een ernstige evaluatie op het eerste niveau vereist aldus dat men deze wetgeving toetst aan het geheel van de bepalingen in de Grondwet die aan de rechtsonderhorigen bescherming verleent (in het bijzonder alle bepalingen van Titel II van de Grondwet, zoals de vrijheid van geweten, van eredienst, van vereniging, van meningsuiting en drukpers, van onderwijs, van gebruik van eigendom, privacy, ...). Deze bepalingen kan men samenlezen met daaraan corresponderende bepalingen in supranationale instrumenten, zoals het Europees Verdrag voor de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) en het Charter van grondrechten van de Europese Unie, zodat bv. ook de vrijheid van ondernemen en de contracstvrijheid in rekening moeten worden gebracht. Omgekeerd mag eraan worden herinneren dat België bij de goedkeuring van het UN-Verdrag rassendiscriminatie een voorbehoud heeft gemaakt wat betreft de vrijheid van meningsuiting en zich niet heeft verbonden die in te perken.

7. Bij lezing van het rapport kan men niet anders dan vaststellen dat zeer uitvoerig wordt onderzocht op welke wijze er nog meer bescherming zou kunnen worden verleend aan een recht om niet te worden gediscrimineerd in horizontale verhoudingen (door andere burgers, ondernemingen, ...), dat men afleidt uit de Grondwet (hoewel dat in art. 10 en 11 niet te lezen is, aangezien die bepalingen strikt gezien enkel aan de overheid een discriminatieverbod opleggen) en uit Europese bepalingen, maar geen enkele aandacht wordt besteed aan de vraag of de bestaande wetgeving of de uitbreiding ervan die men aanbeveelt, ook impact heeft op andere grondrechten en met name de fundamentele vrijheden zoals .... Dit is des te merkwaardiger omdat volgens de vaste rechtspraak van het Grondwettelijk Hof élke inbreuk op een grondrecht een discriminatie vormt en men er zich dus niet achter kan wegsteken dat de inperking van deze vrijheden niet tot de opdracht zou behoren, nl. om de bestrijding van discriminatie te onderzoeken. Er wordt ook niet onderzocht of de bestaande regels of degene die men voorstelt een billijk evenwicht verzekeren tussen de verschillende rechten die de Grondwet beschermt (en die, toegegeven, soms met elkaar op gespannen voet staan). 

De redenering dat men bij de evalautaie van een bepaalde wetgeving enkel zou moeten  nagaan of ze doeltreffend is en hoe ze nog doeltreffender kan worden gemaakt, en niet ook zou moetn nagaan welke impact de bestaande of voorgstelde regels hebben op andere rechten en vrijheden is een redenering een rechtsstaat onwaardig. Met dergelijke redenering kan men ook aanbevelen dat het doeltreffend zou zijn alle daders van discriminatie op te hangen, eraan toevoegende dat het niet tot de opdracht van de evaluator is om zich met de bescherming met het recht op leven bezig te houden.

8. Het volstaat evident ook niet om er zich van af te maken door te stellen dat de bestaande wetgeving niet ongrondwettig werd verklaard door het Grondwettelijk Hof en men zich dus bij de evaluatie ervan - en bij het aanbevelen van verdere uitbreiding en aanscherping ervan - geen zorgen moet maken over de Grondwet en de grondwettelijke waarden. De toetsing door het Grondwettelijk Hof is beperkt en laat een grote marge aan de wetgever. Wanneer een rapport aan de wetgever aanbeveelt om die marge systematisch ten nadele van de grondwettelijke vrijheden in te vullen, is dat geen ernstige evaluatie maar een eendimensioneel ideologisch programma. Het is ook niet zo dat omdat de bestaande wet de grondwettigheidstoets zou doorstaan, dat dit ook het geval zou zijn voor een aanscherming of uitbreiding van de wet.

Bovendien heeft het Grondwettelijk Hof de bestaande wet slechts grondwetsconform geacht mits ze op een aantal punten restrictief wordt geïnterpreteerd:

- zo zijn een aantal strafbepalingen maar ongrondwettig voor zover er een bijzonder opzet van de dader wordt vereist;

- zo is art. 22 Antiracismewet maar grondwettig in  zoverre het geen autonoom misdrijf is, en de strafbaarheid van de vereniging zelf een vereiste is voor de strafbaarheid van het lidmaatschap (arrest 17/2009 overweging B.79.5); het rapport beveelt nu precies aan om de tegenovergestelde inbterpretatie te geven aan die "Sippenhaft", waarmee het dus aanbeveelt om grondwettelijke vrijheid van vereniging op dit punt terzijde te schuiven.

9. Ook al kan men uitgaan van de voorrang van de Europese rechtsregels - wat zoals hoger gezegd krachtens de Belgische Grondwet niét onbeperkt het geval is -, dan nog veronderstelt een ernstige evaluatie dat men onderzoekt welke marge de Belgische wetgever heeft en of de wijze waarop die marge is ingevuld wel de meest evenwichtige is, met de minste impact op andere vrijheden, en het meest bevoorderlijk voor kans op welvaart. Daarbij zou men met name vaststellen dat de implementatie van dezelfde Europese Richtlijnen in sommige andere landen, zoals met name in de grootste lidstaat Duitsland, veel minder verregaand is gebeurd en zou men kunnen nagaan wat de voordelige of nadelige effecten daarvan zijn.

Met name zou daarbij moeten onderzocht worden of men wel dezelfde regels kan hanteren:

- voor enerzijds aanbieders van goederen of diensten die een groot aantal transacties aanbieden of verrichten en anderzijds aanbieders die slechts een of een beperkt aantal diensten aanbeiden (odnerscheid dat in het Duiste rehct wordt gemaakt)

- voor gevallen waar er slechts of een welbepaald aantal personen kunnen worden bediend (bv. er zijn maar 2 vacatures, er is maar 1 appartement te huur, enz..) en gevallen waarin er een capaciteit is om een open aantal personen te bedienen (odnerscheid dat inde wetenschappelijke litaratuur van groot belang wordt gehecht: in het eerste geval betekent het immers dat wanneer de niet gekozen persoon zou zijn gekozen, de gekozene evenzeer zou zijn benadeeld als de niet-gekozen nu).

10. Vanuit de opdracht om de federale wetgeving te evalueren in een correct normatief kader moet vanzelfsprekend niet enkel aandacht worden besteed aan de vraag waar de wetgeving zou kunnen tekortschieten in de bescherming van personen die discriminatie aanvoeren, maar evenzeer in de bescherming van personen die zich verweren tegen deze aanvoering van discriminatie. Dit geldt zowel materieelrechtelijk als procedureel:

- materieelrechtelijk: er moet een billijk evenwicht worden gezocht tussen enerzijds bescherming tegen discriminatie en anderzijds de bescherming van de fundamentele vrijheden, waaronder enerzijds economische vrijheid, die ook de contracstvrijheid omvat (arrest Sky Europe van het HvJ) en anderzijds de vrijheden van meninsguiting, onderwijs, vereniging, religie e.d.m.

- procedureel: er moet een billijk evenwicht worden gezocht tussen enerzijds de toegang tot de rechter voor klagers en anderzijds voor verweerders het recht niet nodeloos in een procedure te worden betrokken en het recht van verdediging.

De commissie besteedde tot nu toe systematisch aandacht aan de ene kant van de medaille. Zo wordt er veel aandacht besteed aan de vraag of personen die op meerdere gronden zouden zijn gediscrimineerd bovenop de bescherming van elk van die gronden nog extra bescherming nodig hebben. Over de vraag of ook burgers die onterecht zouden zijn  beschuldigd, bescherming nodig hebben geen woord. Nochtans zijn er ook veel personen 'slachtoffer' van onterechte of frivole beschuldigingen, wat in het verleden zelfs al tot zelfmoord heeft geleid (zaak-Blackie).

Als we menen dat er een reële risico op sanctie moet zijn voor wie discrimineert moet er ook een reëel risicio op sanctie zijn voor wie onterecht beschuldigt van discriminatie.

11. Een ernstige evaluatie veronderstelt ook een rechtseconomische analyse, waarop infra IV nader wordt ingegaan.

12. Zij vereist ook een onderzoek naar de vraag in welke mate ongelijke behandelingen rationeel zijn, en om die reden gerechtvaardigd. Wanneer economische actoren onderscheidingen maken, is dat in veruit de meeste gevallen perfect rationeel gedrag. Zo heeft geen enkele werkgever er belang bij om iemand anders in dienst te nemen dan de persoon die het best zal functioneren. Omzeggens geen enkele werkgever zal in de gevallen waarin hij een keuze heeft, de minder efficiënte keuze maken. Indien die keuzes niet beantwoorden aan wat andere belanghebbenden verwachten, dan kan het nuttiger zijn de rendene daarvoor te onderzoeken in plaats van uit te gaan van kwade trouw, al dan niet op grond van 'statistische' gegevens die op voorhand een hele reeks factoren niet mee opnemen.

IV.  Toetsing boven het grondwettelijk kader.

13. Het rapport beantwoordt ook niet aan de drie vereisten voor een bovengrondwettelijke evaluatie.  

Primo maakt het rapport geen onderscheid tussen een evaluatie in het licht van de Grondwet en een evaluatie buiten de Grondwet om. Waar het in de ideologie past wordt de Grondwet als argument aangevoerd (art. 10 en 11 van de Grondwet), waar dit niet in de ideologie past wordt de Grondwet in vraag gesteld (art. 150 Grondwet, vrijheid van vereniging).

Secundo is het toetsingskader zuiver ideologisch. In dat geval hoort het om transparant te zijn en bv. duidelijk te stellen dat men een waardenkader hanteert waarbij de gelijkheid of een bepaalde vorm van gelijkheid altijd de voorrang moet krijgen en het bestrijden van discriminatie dus een doel op zichzelf is dat niet in evenwicht moet worden geacht met even belangrijke doelen of waarden. Er zijn ook andere ideologische opvattingen legitiem in een democratie, die dan blijkbaar in de evaluatiecommissie op mijn persoon na niet vertegenwoordigd zijn. En men kan een zuiver ideologische insteek ook overstijgen door ook wetenschappelijke methoden te gebruiken in de evaluatie.  Zo mag men verwachten dat een ernstige evaluatie minstens ook rechtsvergelijkend en rechtseconomisch gebeurt:

- rechtsvergelijkend door na te gaan wat de regelgeving is in andere landen en op welke wijze men daar een evenwicht probeert te vinden tussen met elkaar strijdende waarden;

- rechtseconomisch door na te gaan wat zowel de positieve als de negatieve effecten voor de welvaart zijn van deze wetgeving en van de mogelijke alternatieven (waaronder ook de afschaffing van de wetgeving).

Tertio, wordt enkel de Grondwet kritisch bejegend en niet het supranationale recht, wat natuurlijk samenhangt met de zonet geschetste ideologische insteek.

14. Met name twee soorten rechtseconomisch onderzoek zijn onontbeerlijk voor een ernstige evaluatie.

Ten eerste vereist dit onderzoek naar de effecten, en dus naar de kosten naast de baten, de nadelige effecten naast de voordelige. Rechtseconomische literatuur heeft erop gewezen dat discriminatieverboden in horizontale verhoudingen globaal genomen in de samenleving niet voor méér kansen zorgt maar voor minder kansen. Op zijn minst moet aandacht worden besteed aan de neveneffecten en de kosten (Zie bv. R.A. EPSTEIN, Equal Opportunity or more opportunity, London: Civitas London; C. KIRCHNER, "Zivilrechtlicher Diskriminierungsschutz: ein ökonomischer Ansatz", in S. LEIBLE & M. SCHLACHTER, Diskriminierungsschutz durch Privatrecht, München: Sellier 2006, 37 v.).

Bij het onderzoek naar de effecten hoort ook onderzoek naar de vraag of repressie van bepaalde gedragingen iets oplost. Met name op het gebied van de uitingsmisdrijven (hate speech e.d.) is er ook bij ons uitvoerig wetenschappelijk onderzoek verricht dat het tegendeel aantoont. Een auteur werd weliswaar door de Commissie gehoord (dr. J. Vrielink, Van haat gesproken, een rechtsantropologisch onderzoek naar de bestrijding van rasgerelateerde uitingsdelicten in België, 2010)), maar van zijn conclusie dat dergelijke wetsbepalingen contraproductief zijn is niets terug te vinden.

15. Ten tweede vereist dit onderzoek naar de efficiënte van de inzet van schaarse middelen.

Elke vraag om meer middelen (geld of mankracht) voor de bestrijding van discriminatie betekent dat diezelfde middelen niet voor andere opdrachten kunnen worden gebruikt. Een tunnelvisie waarbij men enkel aandacht heeft voor de eigen winkel, verbergt dat meer middelen voor de bestrijding van discriminatie ook inhoudt dat er minder middelen zijn voor de bestrijding van andere maatschappelijke kwalen. Het zou eerlijker zijn om te zeggen welke andere rechten of belangen er dan minder moeten worden beschermd dan vandaag. Omgekeerd rijst evenzeer de vraag of de gekozen middelen, namelijk meer repressie, wel de meest efficiënte inzet zijn om het gewenste doel (meer kansen voor eenieder) te bereiken.

V. Besluit

16. Het staat eenieder natuurlijk vrij om ideologische en politieke keuzes te maken en te motiveren. Op grond van de fundamentele vrijheden mag men de religie van de non-discriminatie aanhangen, en van oordeel zijn dat de wetgever slechts moet worden beoordeeld aan de mate van repressie van ongelijke behandeling. Anderen hangen de sharia aan of nog andere radicale religies. Eenieder mag natuurlijk rapporten schrijven met vijftig tinten grijs om de repressie te vergroten. Maar zo'n rapport is dan wel een ideologische evaluatie en geen juridische, economische of wetenschappelijke evaluatie. Wellicht willen velen in het parlement dat ook: een schaamlapje voor hun ideologische keuzes. Zij worden goed bediend.

Prof. Matthias E. Storme

-->

Read more...

Laudatio Orde van de Vlaamse leeuw aan Jan Verroken

Uitreiking van de Orde van de Vlaamse Leeuw

aan Jan Verroken

te Aalst op 1 juli 2017

Toespraak door prof. Matthias E. Storme

Voorzitter van de Orde van de Vlaamse Leeuw

Hoogedelgestrenge heer schepen in wier stad en stadhuis wij te gast zijn,

Hooggeachte heer Verroken

en eerdere dragers van de Orde van de Vlaamse Leeuw,

Dames en heren vertegenwoordigers van ons volk op de verscheidene niveaus,

Waarde landgenoten uit Noord- en Zuid-Nederland !

Zoals U weet wordt de Orde van de Vlaamse leeuw sinds 1971 regelmatig toegekend ter erkenning van verdiensten in verband met :

- een consequente en kordate houding in de sociale en culturele ontvoogding van de Vlaamse gemeenschap;

- prestaties die de integratie van de Nederlanden bevorderen;

- acties en initiatieven met het oog op de uitstraling van de Nederlandse taal en cultuur.

U zal onmiddellijk begrijpen dat onze gelauwerde van vandaag, de honderdjarige jan Verroken, daaraan duidelijk beantwoordt. Het is de 34e maal dat de orde wordt uitgereikt, en de eerste uitreiking was aan Ernest Soens, burgemeester van Strombeek-Bever die verhinderde dat zijn gemeente geen faciliteitengemeente werd; we zijn dus volop in de periode van de vastlegging van de taalgrens en dat is iets waarin de heer Verroken een grote rol heeft gespeeld. De heer Soens heeft daarbij ook de nodige portie burgerlijke ongehoorzaamheid aan de dag heeft gelegd; ik zal niet hetzelfde durven beweren van de heer Verroken, maar dat hij regelmatig een rebel is geweest zal niemand van ons ontkennen, en evenmin dat hij op de nodige strepen heeft gestaan om de Vlaamse belangen te verdedigen. Wij knopen vandaag dus in zekere zin terug aan bij die eerste Orde van de Vlaamse Leeuw.

Het nadeel van een gelauwerde die een hoge leeftijd heeft bereikt is dat we een hele lange zitting zouden nodig hebben om alles te vertellen wat hij verwezenlijkt heeft of waarin hij een belangrijke rol heeft gespeeld; dit geeft mij omgekeerd de mogelijkheid om daar enkel maar enkele rozijnen uit te pikken, enkele belangrijke passages in herinnering te brengen en onder onze aandacht te brengen.

Van de KSA tot de talentelling

Om te beginnen wil ik eraan herinneren dat het oudste spoor dat mij bekend is van de heer Verroken is dat hij gouwleider was van de KSA Jong-Vlaanderen, wat nog eens het belang benadrukt van de jeugdbeweging in onze geschiedenis. Vandaar ging het naar Leuven waar Jan Verroken Germaanse filologie studeerde en afstudeerde in volle Tweede wereldoorlog met een thesis over het leven van Edmund Burke. Nadien werd bij leraar te Ronse en journalist bij De Ronsenaar en is daardoor in contact gekomen met het proces in het voorjaar van 1945 van de katholieke volksvertegenwoordiger en oorlogsburgemeester Leo Vindevogel. Hij heeft dat proces van het begin tot het einde bijgewoond en maakte van een groot deel van het proces, dat stenografisch was genoteerd, een verslag op dat een eerste maal werd uitgegeven in 1945[1]. Daardoor heeft heel Vlaanderen kunnen vaststellen hoe in dat proces minstens op procedureel vlak een loopje is genomen met de justitie.

In de loop van 1945 stond Jan Verroken als arrondissementeel secretaris mee aan de wieg van de Christelijke Volkspartij, waarvan mijn grootvader de eerste voorzitter werd. Twee jaar later, in 1947 was hij een van de controleurs van de talentelling en stelde hij vast op welke wijze deze in de praktijk gebeurden, reden waarom hij later altijd tegen dat soort talentellingen heeft verzet, nu hij gezien had hoe dubieus, om niet te zeggen vervalst, maar in ieder geval zij toen waren, natuurlijk ook voor een stuk gegeven het naoorlogse klimaat waarin het politiek vaak niet geraden was om het Nederlands als taal op te geven. Het is voor een groot deel te danken aan mensen zoals Jan verroken dat er nadien geen dergelijke talentellingen meer hebben plaatsgevonden en zij dus ook geen politiek-geografische consequenties meer konden hebben.

De taalgrens

Vanaf die jaren publiceerde bij ook regelmatig over de taalgrens[2], met zijn taalkundige expertise en politieke feeling. Hij kreeg ook de kans om vrij snel na de oprichting mee te werken aan het in juni 1949 opgestarte Centrum-Harmel[3], waarvan de rest van de Christelijke Volkspartij eigenlijk te laat het belang heeft ingezien. In dat Centrum kwam men immers na rijp beraad tot de conclusie dat er een taalgrens nodig was, dat er grenzen moeten zijn die moeten worden gerespecteerd en niet elke tien jaar opnieuw in vraag kunnen worden gesteld. Jan Verroken zag in dat het beter was een definitieve grens te bepalen waarbij een aantal toegevingen werden gedaan - zo verdedigde hij de overdracht van Komen en Moeskroen naar Henegouwen om een verdere verfransing van West-Vlaanderen te stoppen, wat ook gelukt is; tegelijk bleef onder meer Voeren behouden.

In een recent interview stelde Jan Verroken dan ook "zuivere grenzen zijn rustgevend. Tegen ruziezoekers die grenzen in vraag stellen en kolonisten"[4].

Het doet me denken aan het wedervaren op het colloquium dat in oktober 1993 aan de VUB werd georganiseerd onder de titel "van wereldburger tot bange blanke man", en waarop Alain Finkielkraut als spreker was uitgenodigd omwille van zijn kritische geschriften over het nationalisme, waaronder La défaite de la pensée. Finkielkraut kwam, maar deed niet echt wat van hem werd verwacht en hield een lezing onder de titel "Eloge des frontières", Lof der grenzen[5]. Daarin herinnerde hij eraan dat het niet het respect voor naties en grenzen oorlogen heeft veroorzaakt, maar juist het gebrek aan respect ervoor. De Tweede Wereldoorlog is begonnen toen de Duitsers de grens met Tsjecho-Slowakije niet meer erkenden en niet veel later in 1939 met veel poeha de grens met Polen door tanks lieten stukrijden. Het is dus het respect voor grenzen dat de basis vormt voor vrede.

En Jan Verroken heeft er ons ook altijd aan herinnerd dat het territorialiteitsbeginsel een eis en een principe was van de Walen, dat de definitieve keuze voor dit beginsel en voor een taalgrens werd gemaakt op het socialistische taalcongres van 1929 in Charleroi, met de verwerping van het "compromis des belges" van Huysmans en Destrée, een systeem gegrond op een personaliteitsbeginsel waarbij men overal in België in elk van beide twee talen zou kunnen bediend worden, school lopen e.d.m. Het is duidelijk dat door de grote inwijking van Vlamingen in Wallonië, bijgestaan door de eigen kapelanen, de Walen schrik hadden gekregen voor een vervlaamsing van Wallonië en resoluut hebben gekozen voor het territorialiteitsbeginsel, waarmee de Vlamingen konden instemmen. Maar dat beginsel is nooit aanvaard geworden door bepaalde Brusselse kringen en door hun invloed hebben ook de Franstalige partijen dat altijd opnieuw werd in vraag gesteld en dus vals gespeeld.

De keuze voor een taalgrens maakt dat Jan Verroken in die jaren ook grote inspanningen heeft gedaan om die grens zo zuiver mogelijk te houden, dat wil zeggen met zo weinig mogelijk faciliteiten, die altijd een bron van moeilijkheden zouden blijven. Voor een stuk is hij daarin geslaagd, voor een stuk ook niet, reden waarom het compromis van Hertoginnedal van 1963 nooit op zijn goedkeuring heeft kunnen rekenen.

Recent stelde Karl Drabbe in een interview bij de honderdste verjaardag van Jan Verroken hem de vraag of de Vlamingen dan niet hun meerderheid konden uitspelen, stelling die geassocieerd wordt met Frans van Cauwelaert en Lode Claes en ook vandaag nog verdedigers vindt. Het antwoord vond ik verbazend helder:

"De macht van het getal ? Dat is maar een losse bende. Als daar geen politieke wil achter steekt, zit ge met een Vlaamse kermis"[6].

En dat is natuurlijk juist: als die numerieke meerderheid niet gepaard gaat met een collectieve wil en collectieve actie, dan heb je daar niets aan. In dat licht hebben we dan toch niet de verkeerde keuze gemaakt door voor autonomie te kiezen, ook om andere redenen trouwens.

Rol in de splitsing van Leuven

Jan Verroken is natuurlijk vooral bekend voor zijn rol in de splitsing van de universiteit van Leuven in 1968. Ik herinner even aan de achtergrond, op de eerste plaats het "mandement" van de bisschoppen uit 1966 dat de splitsing van de Universiteit onbespreekbaar stelde. De weerstand daartegen groeide naarmate de Franstaligen in Leuven steeds meer Franstalige instellingen proberen uit te bouwen, Franstalige scholen eisten voor de kinderen van het universitair personeel en dergelijke. Op 2 februari 1968 was de bisschop van Brugge, Mgr. De Smedt, de eerste die zich van de andere bisschoppen desolidariseerde en verklaarde dat het "mandement" van 1966 een vergissing was; het expansieplan van de Franstaligen in Leuven was voor hem een zware provocatie tegen de Vlamingen was. Op 6 februari werd er overal betoogd tegen de gang van zaken in Leuven. Jan Verroken, die ervan overtuigd was dat een stemming in het Parlement een meerderheid voor de splitsing en overheveling zou opleveren, ook omdat een deel van de Franstaligen daarvoor gewonnen waren, niet noodzakelijk om dezelfde redenen natuurlijk, probeerde het tot eens temming in het parlement te laten komen als democratische oplossing. Om die reden interpelleerde hij op diezelfde 6 februari de regering, niet met de bedoeling de regering te doen vallen, maar om de stemming te bekomen. Binnen de regering wilden de Franstalige ministers echter niet zo ver gaan als nodig was voor de CVP-fractie, de regering was niet in staat tot een gezamenlijk standpunt te komen. Het Belgisch politiek systeem zat toen al zo in elkaar dat een stemming zonder akkoord van de regering niet werd geduld. En dus heeft eerste minister Van den Boeynants het ontslag van zin regering aangeboden zonder dat dit de bedoeling van Verroken was geweest. Enkele dagen later, op 10 februari 1968, gaven de bisschoppen toe en stemden ze in met de overheveling van de UCL uit Leuven.

Particratie en Egmontpact

Naar aanleiding van deze geschiedenis ben ik gaan lezen in de memoires van Leo Tindemans[7], die het heeft over Jan Verroken, en daarbij schrijft, ook terugblikkend naar de jaren vijftig: "Jan was toen al een opvallend onafhankelijke geest". En Tindemans voegt eraan toe dat het de overtuiging van de heer Verroken was dat "moeilijke problemen moesten in het parlement worden opgelost, niet door geheime onderhandelingen", door dialoog tussen de volksvertegenwoordigers. Bij de val van de regering in 1968 was het voor hem duidelijk dat het iets was dat in het parlement had kunnen opgelost worden en had moeten opgelost worden, en dat door de particratie, die toen reeds gevorderd was, dit niet beslecht werd waar het had moeten beslecht worden, namelijk in het parlement.

Dit verhaal werd natuurlijk nog een stuk duidelijker met het beroemde en beruchte Egmontpact. De heer Verroken was één van de rebellen binnen de CVP die mee het Egmontpact heeft bestreden omdat dit in strijd was met basisbeginselen van onze Grondwet en niet kon zonder een behoorlijke grondwetswijziging, en het hele grondwettelijk evenwicht op de helling zette. De val van het Egmontpact is er natuurlijk gekomen door de individuele beslissing van eerste minister Leo Tindemans om - wegens de weigering van de partijvoorzitters om de grondwettigheidsbezwaren ernstig te nemen - ter plaatse in het parlement aan te kondigen dat hij zijn ontslag aanbood aan de koning, maar dit gebeurde mede ten gevolge van de rebellie in het Parlement.

Voor Jan Verroken was het daarnaast ook een strijd tegen geheimdoenerij en particratie, voor transparantie en tegen de groeiende almacht van de partijvoorzitters en ontmachting van het Parlement. Hij heeft in detail uitgelegd hoe van de fractieleden werd geëist dat zij het akkoord goedkeurden zonder dat zij kennis kregen van de teksten die zij zouden moeten stemmen[8].

Je zou kunnen zeggen dat de heer Verroken ongeveer de laatste echt onafhankelijke volksvertegenwoordiger was. Hij is dat ook gebleven na zijn vertrek uit de Kamer, eerst in het Europees Parlement, waar hij volgens sommigen weggepromoveerd was om minder in de weg te lopen in het Belgisch Parlement, nadien als burgemeester van Oudenaarde; hij is er zelfs in geslaagd om na 1988, toen hij met verwijzing naar zijn leeftijd niet meer op de lijst mocht, nog 12 jaar als onafhankelijke herverkozen te worden en te zetelen in de gemeenteraad van Oudenaarde, iets wat zeer weinigen gelukt is.

Graag wil ik eindigen met een ander citaat van Leo Tindemans, dat mij bijzonder heeft getroffen, waar hij schrijft dat de heer Verroken niet alleen een opvallend onafhankelijke geest was, maar ook dat hij "had een verbazende kennis van het volksleven, mensen, planten en dieren. De geschiedenis van de Vlaamse Beweging kende voor hem geen geheimen. Bij iedere uiteenzetting kon je van hem nog iets leren dat in geen boek was te vinden"[9].

Om alle redenen die hier vandaag zijn genoemd is het dan ook met groot genoegen dat wij U de Orde van de Vlaamse Leeuw uitreiken en dat ik U nu het hieraan verbonden zilveren plaket graag overhandig.

-->

---

[1] Het werd heruitgegeven in 1949 door Valère Depauw onder de schuilnaam Bernhard van goor, Het proces en de terechtstelling van Leo Vindevogel, uitg. Luctor en een derde maal als Het proces Vindevogel, Davidsfonds 1974, met inleiding door Guido Moons en Juridische kanttekeningen door Koen Baert.

[2] O.a. Hoe zijn wij de oplossing van het taalgrensconflict, 1950; "Historische kijk op het taalgrensprobleem", De Gids op maatschappelijk gebied 1960, 419-442.

[3] Zie het verslag op http://www.dekamer.be/digidoc/OCR/K3162/K31621865/K31621865.PDF.

[4]  Interview met Wouter Woussen, de Standaard 15 oktober 2011, http://www.standaard.be/cnt/q43h40cf.

[5] Gepubliceerd in H. Corijn (ed.), Vanw ereldburger tot bange, blanke man, Brussel: VUB press 1994, 67 v.

[6] Interview 29 januari 2017, http://www.doorbraak.be/nl/jan-verroken-honderd-ik-volgde-altijd-mijn-eigen-lijn

[7] Leo Tindemans, De memoires. Gedreven door een overtuiging, Tielt: Lannoo 2002, 27.

[8]  Zie het interview met Pieter Bauwens op 13 februari 2013, http://www.doorbraak.be/nl/nieuws/'egmont-een-serieuze-staatsgreep-geweest'.

[9] Leo Tindemans, De memoires, 27.

Read more...