België, Staat zonder Staatsmannen

België is geen failed State. Neen, België is een failing State door langdurig wanbeleid, een grotesk tekort aan visie en financiële middelen. De radertjes in het uurwerk zijn versleten, de opstelling van het raderwerk is verouderd en er is geen geld om alles te vernieuwen.

De Belgische Staat komt decennia niet meer toe aan beleid. Er dient héél veel werk te worden verricht maar de budgettaire middelen zijn onbestaande, in het beste geval een druppel op een hete plaat. De politieke versnippering en het verouderde politiek systeem is alles behalve bevorderend om effectief beleid te voeren. De Staatsstructuren zijn dermate complex dat de verschillende bestuursniveaus een te versnipperde impact hebben of elkaars beleid teniet doen. Er zal echter geen parlementaire onderzoekscommissie komen naar de oorzaken van het financiële en beleidsmatige faillissement van de Belgische Staat. 

Het gebrek aan beleidsvisie is tekenend.

België is een land zonder Staatsmannen, politici die in het kader van het algemeen belang een nieuw concept van een staatsorganisatie kunnen uittekenen en doorvoeren, mensen met een gefundeerde lange termijnvisie.

Terreur, symbool van een staatsfalen.

Het recente veiligheidsprobleem is tekenend voor het nakend failliet van de Belgische Staat.  Het is het resultaat van decennia wanbeleid op vlak van asiel-, migratie- en integratiebeleid waarbij men resoluut koos voor een geldverslindende 'sociale(istische)' aanpak om 'allochtonen kansen te geven'. Alle andere ideeën of opvattingen waren/zijn politiek incorrect en de facto of bij wet ‘verboten’.

Het gevolg van dit beleid is de balkanisering van onze maatschappij. Binnen onze maatschappij leven andere maatschappijen die gedijen in eigen omgevingen met eigen taal, cultuur en religie. Er is geen sprake van integratie noch samenleving in de multiculturele maatschappij, maar van zelfsegregatie. Sommige bevolkingsgroepen binnen onze maatschappij zijn ronduit ‘geradicaliseerd’ maar hierop wijzen is en blijft politiek incorrect en wordt geklasseerd zonder gevolg – zie het verhaal van Hind Fraihi (Undercover in Klein-Marokko, 2005). Abdeslam en co zijn eigenlijk het slachtoffer van het Belgische wanbeleid inzake integratie, het linkiewinkie laissez faire beleid waarbij alles met de mantel der liefde diende te worden bedekt tegen de stoute Blanke Belg (en vooral die stoute racistische Vlamingen) – want ook dit is communautair.

De terroristen van enkele weken geleden waren de boefjes van destijds waarbij Justitie faalde in haar taak om het recht te laten gelden en deze personen ‘op het juiste pad te brengen’. Tot op heden laat men zelfs terroristen vrij rondlopen die onthoofdingen bekend hebben, enkelbandjes voor veroordeelden in terreurprocessen of radicaliseringsprocessen. Reden? De gevangenissen zitten overvol, men moest hoognodig gevangenissen huren in Nederland in afwachting van de bouw van nieuwe gevangenissen…en nog is het probleem niet verholpen. De oplossing in dit land is voorwaardelijke straffen, alternatieve straffen (werkstraffen) en niet-gecontroleerde enkelbanden. Vooral voor mensen met een ‘moeilijke jeugd en van slechte deugd’, mensen die ‘sociaal achtergesteld’ zijn. Hoeveel decennia praat men over de hervorming van Justitie? Ooit al iets van gemerkt?

Een slecht draaiende justitie zorgt voor een nullificatie van al het politiewerk. Het boefje dat voor de zoveelste keer betrokken is bij een klein crimineel feit dat verticaal geklasseerd zal worden door Justitie, zonder gevolg of misschien eens aanleiding zal geven tot een werkstrafje kwestie van zijn ‘toekomst’ niet te nullificeren. De flitsboete die zal men als de kippen komen innen, verkeersveiligheid loont. Criminelen aanpakken kost geld, operationele kosten voor het onderzoek, het proces en bijhorende verdediging, kosten voor huisvesting en rehabilitatie.  Zelfde politiediensten waarin mensen door een slecht draaiende justitie gedemotiveerd worden, waarvan  middelen worden weggenomen of ontbreken om echt baanbrekend werk te kunnen verrichten.

Is het dan niemand opgevallen dat de Politie steeds meer taken niet meer kan uitvoeren? Gasboetes uitgeschreven door ambtenaren om de openbare orde in toom te houden, parkeerboetes uitgeschreven door private bedrijven want de politie heeft er geen tijd voor. Men zou de snelheidsboetes (ea.) ook ‘administratief’ willen vereenvoudigen zodat er ‘meer blauw op straat kan komen’. Wanneer was het de laatste keer dat u de federale wegpolitie op de autosnelweg zag? De vervoersmaatschappijen hebben hun eigen veiligheidsdiensten omdat de politiediensten tekort schoten (gebrek aan motivatie, middelen, visie).

De politie kan niet eens meer instaan voor de openbare veiligheid, hiervoor dient Defensie op te draven om politiekantoren en openbare plaatsen te beschermen in tijden van terreur. Destijds heeft men de gemilitariseerde politie – de Rijkswacht – afgeschaft en samengevoegd met de lokale politie want zo’n paramilitaire organisatie was ‘buiten deze tijd’, maar nu zetten we militairen in. Mensen die de politiewereld kennen zullen u weten te zeggen dat er een breuk is tussen de oude garde en de jonge garde, tussen de dienstplichtigen en ex-vrijwilligers tegenover de post-dienstplicht ‘sociaal gerekruteerde’ lichtingen. De sterke arm der wet moest plaats maken voor de sociale gewauwel der ‘politievriend’.

Het gevolg is dat het blauw op straat zich terugtrekt en eigenlijk onttrekt aan haar primaire taak: handhaving van de openbare veiligheid. Voorbeeld? Luchthaven Zaventem, eis van de luchthavenpolitie dat eenieder eerst gecontroleerd wordt voordat men de luchthavenhal kan betreden. Controle wordt uitgevoerd door private bewakingsdiensten, daar waar mogelijk trekt men zich terug achter commerciële check-ins of private bewaking terwijl de politie net de eerste veiligheidslijn moet vormen. De oorzaken hiervan ligt niet bij de politiemensen zelf, maar is het resultaat van decennia wanbeleid op hoger niveau. Wie staat zoiets toe?

Defensie moet de bressen in de veiligheidsdijk dichten maar zit op haar tandvlees door opeenvolgende beleidsjaren aan besparingen. Defensie was ‘onbelangrijk’ en niet ‘populair’ want daarmee kon je de kiezer niet verleiden met mooie beloftes. Defensie was een nutteloze overheidsdienst, maar nu zijn ze meer dan ooit nodig. Alleen is er een personeelsgebrek bij het terreinpersoneel, er zit nog redelijk wat administratief volk. Op papier bestaat zoiets als de Militaire Reserve, maar er zijn geen oproepingen. De militaire aanwezigheid redt levens, door militaire technieken en tactieken. Maar op vlak van ordehandhaving hebben ze geen wettig beleidskader tenzij ondersteunt door een politiebeambte. Dit land heeft nog steeds geen wettelijke kader voor een noodtoestand waardoor al onze veiligheidsdiensten geketend moeten blijven ageren tegen een tegenstander die zich niet houdt aan de wet tenzij ter zijn verdediging.  

Oorzaken van het staatsfalen?

Het beleidsgebrek in België heeft een financiële oorzaak: geen geld, geen ruimte voor beleid. België kampioen in belastingdruk komt niet rond, hoe komt dit? Onze dames en heren politici streven toch al decennia naar meer ‘efficiëntie en bijhorende besparingen’. Het moet zijn dat er structurele problemen zijn die men verbergt. Nochtans dient men niet ver te zoeken.

De nakende pensioengolf van de babyboomers gaat ons heel veel geld kosten. Uw pensioengeld beste babyboomers is opgesoupeerd door voorgaande regeringen die gemakzuchtig dit geld gebruikt hebben voor uitgaven met als eindrekening ‘latere schulden’. Kortzichtig wanbeleid.

De complexiteit van de Belgische Staat op alle vlakken bemoeilijk coherent en degelijk beleid. Elk jaar produceren we duizenden pagina’s Staatsblad met daarin wetgevende werk waar geen kat haar jong meer kan in terugvinden. Overal achterpoortjes. Mooiste voorbeeld is de blijvende mogelijkheden van belastingontduiking (Panama papers) waarbij de huidige oppositiepartijen het hardste schreeuwen, maar beleidsmatig mee aan de basis liggen.

De Belgische Staatsstructuren zijn een financieel en beleidsmatig rampgebied. Versnippering alomtegenwoordig, tegenstrijdig beleid en vooral een zware financiële last. De realiteit is dat België als Staatsstructuur veel kost-efficiënter kan. In het zog van de Belgische politieke geschiedenis heeft men slechts twee keuzes: het opsplitsen van België of een radicalere hervorming van België. Merk vooral op dat ik het heb over de Belgische Staat, niet louter de federale overheid want alle bestuursniveaus liggen in hetzelfde bedje ziek.

De politieke kloof tussen Vlaanderen en Wallonië is al gekend, al decennia stemt men anders en wil men elk een ander beleid. De eerste federale coalitie met slechts één Franstalige partij benadrukt dit nogmaals; via Vakbondistan verduidelijkt men vooral ten Zuiden van de taalgrens dat men een andere koers wil varen. Hoe kan je dan nog aan gezond beleid toe komen?

Ons electoraal systeem komt neer op versnippering waarbij de democratische legitimiteit van onze beleidsmakers al decennia onbestaande is, zelfs ongrondwettelijk (BHV). Onze parlementen zijn praatbarakken die papier produceren, met een coalitie voor de regering en een oppositie met beperkte controlemogelijkheden. Parlementsleden vertegenwoordigen het volk niet, controleren de regering niet maar werken voor politieke partijen. Controle op de overheid kan enkel via informanten die op eigen risico hun job riskeren om wantoestanden trachten aan te kaarten.

Johnny Thijs heeft gelijk, dit land werkt niet meer…alleen werkt ze al decennia lang niet meer.