Rechtzetting over de bevrijding van de slaven

 

 

De Tweede Wereldoorlog en de poging om die te voorkomen met het verdrag van München worden regelmatig gebruikt als rechtvaardiging om oorlogen te beginnen. Madeleine Albright, zelf afkomstig uit Tsjechië, dat na München als eerste gebied door nazi-Duitsland ingelijfd werd, haalde deze geschiedenis er voortdurend bij om de Amerikaanse interventies in Joegoslavië en Irak te verantwoorden. Je hoeft een Saddam Hoessein of een Slobodan Milosevic maar “de nieuwe Adolf Hitler” te noemen om een oorlog tegen hen te mogen beginnen. Tegenstanders van die oorlog beschuldig je gewoon van “de geest van München”. Eindigde de Eerste Wereldoorlog met een opflakkering van pacifisme (“Nooit meer oorlog”), uit de Tweede Wereldoorlog trok men de omgekeerde les: “Nooit meer vrede ten koste van ernstige vrijheidsschendingen.” Althans wanneer een gewapend ingrijpen haalbaar en winstgevend leek, want Jozef Stalin of Pol Pot zijn er nooit door verontrust.

 

 

Nationalisme

 

Er is nog een historisch conflict dat als een goede en noodzakelijke oorlog bejubeld wordt: de Amerikaanse Burgeroorlog van 1861-65. Daarin dwongen de Noordelijke Staten de afgescheurde Zuidelijke Staten terug in de Unie, en schafte president Abraham Lincoln de negerslavernij af. De "emancipator of the slaves" is daarom tegenwoordig erg geliefd, zie bijvoorbeeld het lied “Abie baby” uit de rock-opera Hair. Hij is inmiddels één van de iconen van het Bestel geworden, en dat wettigt een skeptische nadere blik.

 

Het doel van Lincoln’s Burgeroorlog was alvast niet de door velen gewenste afschaffing van de slavernij, wel het herstellen van de politieke eenheid van de Verenigde Staten. Het was immers het hoogtij van het nationalisme. In 1776 waren die VS onafhankelijk geworden (overigens elke staat op zich), maar niet als belichaming van een lang onderdrukte aparte natie, wel als Engelsen die zich tegenover de mede-Engelsen in het moederland gediscrimineerd voelden. Toch bezong hij die onafhankelijkheid in nationalistische termen. Tegen de grondwet in, ontzegde hij de Zuidelijke Staten het recht om uit de Unie te treden, het recht dat de oorspronkelijke 13 staten in 1776 tegenover het moederland hadden uitgeoefend.

 

De nationalistische uitbouw van een nieuwe grootmacht was Lincoln wel een oorlogje waard, naar het model van de eerdere veroveringsoorlog tegen Mexico. Bovendien slaagde hij erin, het eerste schot door de Zuidelijken te laten lossen, namelijk nadat hij weigerde om de legerbasis Fort Sumter, die niet langer binnen zijn Unie lag, te ontruimen. Nochtans hebben verdedigers van Lincoln ongelijk als zij beweren dat “de anderen begonnen zijn” en Lincoln tot de oorlog gedwongen was. Ten eerste schiep hij de casus belli door de soevereiniteit van de Zuidelijke Staten te miskennen, en ten tweede was hij al voor Fort Sumter vastbesloten om hen binnen de Unie te houden, goedschiks of kwaadschiks. Over de slavernij wilde hij het desnoods op een akkoordje gooien met de afscheurende slavenstaten, mits die maar in de Unie bleven of er opnieuw toe zouden toetreden. De afschaffing van de slavernij werd door hem wel gewenst, maar was binnen de oorlog slechts een strategische zet, en betrof aanvankelijk alleen de afgescheurde staten.

 

 

Abolitionisme

 

Een oorlog was voor die afschaffing niet nodig. In de koloniale rijken was de slavernij al afgeschaft, te beginnen bij het Deense, nog in de 18^de eeuw. Het Franse maakte een valse start door onder de Revolutionairen de slavernij af te schaffen, maar ze onder Napoleon tijdelijk weer in te voeren. Het abolitionistische getij werd echter onstuitbaar wanneer het Britse rijk, onder impuls van William Wilberforce, eerst de slavenhandel en vervolgens de slavernij zelf verbood.

 

Wilberforce is de échte “emancipator of the slaves”, en riep daarvoor een eigentijdse lezing van een vaag-christelijk mensbeeld in. Tegenstanders daarbij waren de meeste slaveneigenaars, die zich op de overduidelijke letter van de Bijbel (zowel Oud als Nieuw Testament) beriepen; en minder bekend, ook een aantal gezantschappen van West-Afrikaanse stammen die zich van hun belangrijkste inkomstenbron beroofd zagen. Want slavenhalen was niet: vrije mensen vangen (zoals het in Alex Haley’s roman Roots voorgesteld wordt), wat voor kleine groepen Arabieren en later ook Europeanen in onbekend terrein te midden van een enorme inheemse meerderheid ondoenbaar geweest zou zijn; wel slaven kopen van inheemse stamhoofden die het vuile karwei van slaafneming al opgeknapt hadden. Slavernij maakte de Europeanen allerminst tot uitzondering; haar vrijwillige afschaffing wel.

 

Ook buiten de kolonies deemsterde de slavernij snel weg. Zelfs het Mogol- en Ottomaanse rijk zouden ze onder Britse druk afschaffen. Rusland maakte onder invloed van het abolitionisme een einde aan de lijfeigenschap. Slavernij bestond in 1861 praktisch alleen nog in Brazilië en de Afrikaans-Arabische zone. Daar zou onder meer Léopold II ze weldra afschaffen, en er net als Lincoln een oorlog voor over hebben (que vive l'émancipateur des esclaves!). Ook in de Zuidelijke Staten was ze, net als in Brazilië, gedoemd om op korte termijn te verdwijnen.

 

 

Verheerlijking

 

Maar, zeggen de verheerlijkers van Lincoln dan, je zou de slaven niet in de ogen durven kijken als je hen tot nog eens tien of twintig jaar slavernij zou veroordelen, in plaats van hen via een oorlog onmiddellijk te bevrijden. Echt? Leven naast en met totalitaire staten werd toch ook een hele Koude Oorlog lang volgehouden. En zouden die verheerlijkers dan de nabestaanden van de talloze dodelijke slachtoffers van de burgeroorlog (een 750.000 mensen, 2% van de Amerikaanse bevolking) in de ogen durven kijken, wetend dat hun dood eigenlijk onnodig was?    

 

Een ander argument pro Lincoln is al evenzeer een projectie van latere bekommernissen op de tijd van de Burgeroorlog: als de VS geen supermacht geworden waren, wie had dan de Kaiser moeten verslaan, en Hitler? Met zulke “wat als?”-scenario’s kom je niet ver, maar goed. In dat geval hadden de Europese grootmachten, zodra zij oorlogsmoe werden, wel een vredesverdrag gesloten. Bovendien zou dat evenwichtiger geweest zijn dan de “Vrede” van Versailles, die zelf de hoofdoorzaak van het nationaal-socialistisch revanchisme werd. Dus ach, ook dan zou het leven verder gegaan zijn. Met een gefragmenteerde ruimte in Noord-Amerika valt evengoed te leven als met een grootmacht die zichzelf als “the necessary nation” bewierookt. Voor nationalisten is dat jammer, maar zelf vind ik het best kunnen.

 

De toejuichingen voor Lincoln zijn dan ook misplaatst. Men kan evengoed Lyndon Johnson toejuichen, die in Viëtnam voor een als nobel opgevatte zaak ging vechten, namelijk het redden van miljoenen Viëtnamezen uit de klauwen van de totalitair-communistische “slavernij”. Of George Bush, die de dictator en massamoordenaar Saddam Hoessein ging onttronen, de vermeende "liberator of the oppressed Iraqi's". Of Nicolas Sarkozy en Barack Obama, die de Libiërs zogezegd gingen beschermen tegen de dictator Moammar al-Qadhafi. In elk van deze gevallen, inbegrepen de Burgeroorlog, was oorlog niet de beste oplossing. Give peace a chance!

 

 

Manyiema

Een toemaatje. Belgen zullen wellicht geïntrigeerd zijn door de vermelding, in deze context, van Léopold II. Als Vlaamsvoelend republikein heb ik vooral leedvermaak om de wereldwijd zeer slechte reputatie van de grootste der Belgische vorsten. Maar omdat ik ooit ook getraind ben in de historische methode, frons ik wel de wenkbrauwen bij de “genocide” waarvan hij beticht wordt, met “meer dan 10 miljoen doden”. Deze algemeen aanvaarde doch verregaand fantaisistische cijfers zijn tienvoudig overdreven en komen uit de Britse propaganda, die zelf voortkwam uit de Britse begeerte naar de enorme grondstofvoorraden die in Kongo gevonden waren. Bovendien was Léopold niet zo gek, de arbeidskrachten die hij nodig had om die grondstoffen te ontginnen, te gaan uitroeien. Dus, genocidair? Nee, maar feitelijk wel massadoder als “zijdelingse schade” van zijn geforceerde exploitatie, te vergelijken met Mao Zedong’s veel grotere dodentol bij de Grote Sprong Voorwaarts.

 

Bij Lincoln was het doden een stuk moedwilliger. Maar goed, wat ook zijn beweegredenen waren, het resultaat was dat hij terloops ook de slaven in de Zuidelijke Staten bevrijdde. Iets analoogs gold echter ook voor Léopold II. Hij was van meet af verplicht, door de afspraken met abolitionisten bij de toekenning van de Vrijstaat aan hem, om de slavernij af te schaffen. En zo geschiedde: behalve een verklaring op papier liet hij zijn legertje een veldtocht tegen de Arabische slavendrijvers beginnen, die met de overwinning bekroond werd (Manyiema 1894). Kortom: net als Lincoln heeft hij een bloedig palmares gecombineerd met de afschaffing van de slavernij. Beiden zijn echt geen figuren voor de zwart/wit-moraalsprookjes die tegenwoordig rond hen geweven worden.

 

Read more...

“Islamofobie” tot norm verheven?

 

 

 

In de polemiek rond de institutionele openstelling van het katholieke scholennet voor de islam door nethoofd Lieven Boeve, beweerde DM-hoofdredacteur Bart Eeckhout (4 mei 2016):

"In deze tijden waarin islamkritiek de norm en islamofobie gemeengoed is geworden, is met een open geest een andere godsdienst proberen te begrijpen inderdaad al moedig." Zou het?

 

“Een andere godsdienst begrijpen” vergt in normale omstandigheden geen moed, wel "een open geest". Maar als er nu één godsdienst is die dit nooit gedaan heeft, ook niet in de basistekst waar al zijn gelovigen bij zweren, dan is het wel de islam. "Neem niet de christenen en joden als vrienden", zegt de Koran uitdrukkelijk. En ook nu is er geen teken van dat de islam dat zinnens zou zijn.

 

 

“Hij heeft niet verwekt”

 

Eerst dus een intermezzo over de verhouding van moslims tot christenen. De toenadering van ons katholiek onderwijs tot de islam laat een zekere wederkerige openheid van de islam jegens het christendom vermoeden, een bereidheid om als gelijken samen te leven. Daar zou goed nieuws zijn, maar zich daarop verheugen is voorbarig.

 

De houding van de islam tegenover de christenen blijkt dagelijks in het Midden-Oosten, in slachtingen en slaafnemingen, en is geworteld in een theologisch dispuut. Dat wordt samengevat in het Koranvers dat tijdens de Kruisvaarten als antichristelijke strijdkreet gebruikt werd, en dat een Brussels-Marokkaanse erehaag bij de uitvaart (1996) van Loubna Benaïssa, een slachtoffer van Patrick Derochette (uit de omgeving van Marc Dutroux), scandeerde: “Lam jalid wa lam joelad”, “Hij is niet verwekt en heeft niet verwekt”, d.w.z. God heeft noch vader noch zoon. Het ontkent het definiërende dogma van het christendom, namelijk dat Christus de Eniggeboren Zoon Gods was.

 

In dit geval ben ik het trouwens eens met de Koran: niets wijst erop dat de omstreden prediker Jezus een uitzonderlijke relatie tot het Opperwezen had, en dat hij meer dan andere mensen het statuut van Gods zoon of incarnatie had. Religies zijn verdomd goed in het aan de kaak stellen van irrationele praktijken of geloofspunten, althans die in ándere religies. Echt vreemde religies als taoïsme of hindoeïsme hebben geen notie van Christus, maar de islam heeft die wel, en dan een uitdrukkelijk negatieve.

 

In zijn beginjaren had de zogenaamde profeet een iets positiever beeld van de christenen, en ook van de joden, omdat hij van hen steun verwachtte voor zijn geloof in het monotheïsme en in het profeetschap, een bijbelse instelling. Daardoor zijn sommige geloofspunten in de islam geïntegreerd, vnl. de maagdelijke geboorte en de wederkomst in de eindtijd, maar niet de verrijzenis en het zoonschap. Dat zoonschap, of die incarnatieleer, was zelfs heidens bij uitstek. Hij associeert namelijk een schepsel, Jezus, met de Schepper, en dat beantwoordt helemaal aan de islamitische definitie van Sjirk, “associatie” ofte afgoderij.

 

Maar de erfmonotheïsten waren sceptisch tegenover zijn aanspraken, want zijn kennis van de Bijbel bleek gebrekkig, en het kon niet zijn dat God bij monde van Zijn profeten van gedacht veranderd was. Vervolgens werd hij een felle vijand van joden en christenen, en hij verordende zelfs een expeditie tegen de christelijke Byzantijnen, die voorlopig mislukte. Uiteindelijk kregen de joden en christenen (in tegenstelling met de in Arabië veel talrijker “afgodendienaars”) het voorrecht om hun religie te behouden, mits emigratie uit Arabië, inachtneming van 22 vernederende geboden, en betaling van een gedoogbelasting.

 

Die regeling gold later ook in het Moorse Spanje. Zij wordt als een “model van verdraagzaamheid” voorgesteld. Volgens die logica kan je ook het Apartheidsstelsel als een na te volgen model van verdraagzaamheid voorstellen: de zwarten werden er niet uitgemoord noch zelfs tot slaaf gemaakt. Toch gebruiken schurken aangaande al-Andaloes de omschrijving “model van verdraagzaamheid”, en nemen kerstekinderen die uitdrukking in alle ernst over. Die mythe behoort nu tot de multiculturele consensus.

 

De Spaanse Reyes Católicos dachten er anders over, maar dat waren katholieken van de oude stempel: vol zelfrespect, en die hun land van de islamitische bezetting wilden bevrijden. Dat vinden de kopstukken van het katholiek onderwijs, die hun scholennet voor de islam willen openstellen, een ouderwetse vorm van “islamofobie”.

 

 

Ontluikende islamkritiek

Nu terzake: bestaat er inderdaad een verschuiving (het zou welbeschouwd zelfs een revolutie zijn) naar de aanvaarding en zelfs officialisering van de islamkritiek? De hoofdredacteur van DM, Bart Eeckhout, beweert dat “islamkritiek de norm en islamofobie gemeengoed is geworden”. Hij leeft blijkbaar op een andere planeet dan wij.

Er zijn inderdaad enkele niet-betalende internetmedia die vrij baan geven aan islamkritiek. Die bestonden vroeger niet, en ook nu zou hun stem onhoorbaar zijn ware er niet die nieuwe, democratiserende technologie. Letterknechten van de gevestigde media laten niet na, op die nieuwe media, die hun informatiemonopolie doorbreken, te schimpen.

Er zijn ook enkele linkse tenoren die de witwasconsensus tegenover de islam doorbreken. In Frankrijk en Duitsland hebben vooraanstaande intellectuelen dat gedaan (Finkielkraut, Houellebecq, Zemmour, Debray, Onfray; Sloterdijk, Safranski), maar stuk voor stuk zijn zij door de linkse instituties uitgescholden en hebben zij voor hun vermetelheid enigermate moeten boeten: gedesinviteerd, afspraken voor publicaties, tv-presentaties of interviews afgezegd, e.d. Finkielkraut is tijdens een bezoek aan de bezette Place de la République door “Nuit Debout”-betogers beschimpt en weggejaagd. In ieder geval heeft hun standpunt nieuwswaarde omdat het als tegendraads geldt. Zij zijn wel uit het opgelegde keurslijf gebroken, maar zij hebben het niet vernietigd, integendeel.

Enkele hoofden die boven het maaiveld komen piepen, verhinderen niet dat de grote massa culturo’s en achtenzestigers de islam uit de wind blijft zetten. De kudde conformisten blijft bij elkaar zekerheid vinden en de ontsnappers uitschelden en straffen. Een blok van trouwe bittereinders blijft de ogen sluiten en tegen realisten de karwats hanteren.

Bij ons hebben we een Luckas Van der Taelen, die wat kritische geluiden laat horen omdat hij in Brussel gewoon niet meer naast het islamprobleem kan kijken; maar hij heeft van Groen dan ook geen verkiesbare plaats meer gekregen. De partij is met de SP.a in een wedijver om de allochtone stem verwikkeld, dus een islamcriticus op de lijst zou als een rode lap op een stier inwerken. En afgezien van de electorale berekening zijn de meeste Roden en Groenen ook oprecht overtuigd van de onschuld van de islam. Verder hebben we een Etienne Vermeersch of een Maarten Boudry, wier rationele argumentatie tegen de islam eerder dwingend is; en die wordt dus vooral genegeerd. Idem voor voormalig SP.a-ideoloog Mark Elchardus en zijn Hollandse evenknie Paul Scheffer, die in het integratiebeleid voor realisme pleiten en afstand nemen van de multiculturele droom (als veteranen van het Bestel hebben zij wel meer toegang tot de media dan bv. een Wim Van Rooy). Herman Brusselmans heeft, bij eerbiediging van driekwart van de islamconsensus, toch wat kritiek geuit, en ook hij heeft zijn achterban niet meegekregen.Die zit nog bij zijn hekelaar Tom Lanoye, waakhond van de linkse consensus.

 

 

Meelopers

Als de ene tenor na de andere van de consensus blijft los geraken, zal er een kantelmoment komen waarop ook de kudde het opgeeft om zich voor de islam in mentale acrobatieën te wringen. Maar zo ver is het beslist nog niet. Enkele objectieve criteria geven daarover uitsluitsel.

De waarheid berust in dit geval bij de meelopers. Zij hebben een fijne neus voor welk standpunt overheersend is, en richten zich daarnaar. Wanneer een idee in de mode is, gaan opportunistische en weinig ideologische politici dat idee overnemen. Bijvoorbeeld: Agalev/Groen wees in het begin de tegenstelling tussen links en rechts af als zijnde “door nieuwe tegenstelling voorbijgestreefd”, terwijl het de Vlaams/Belgische tegenstelling wou “dedramatiseren”. Maar juist omdat de groene beweging zo weinig politiek was, werd zij snel aangestoken door eender welke ideeën die er nu eenmaal in de lucht hingen. Doordat het socialisme, in België ook anti-flamingantisch, de meningensfeer domineerde, werd de partij spoedig rabiaat links en belgicistisch.

Sterker, zelfs politici van de tegenpartij zullen enigermate in de heersende ideologie meegezogen worden. Zoals ook conservatieve politici in de jaren ’70 zeiden: “We’re all socialists now.”

Welnu, er zijn geen neutrale of pro-islamitische figuren die zich omwille van de heersende opiniewind islamkritisch opstellen. Weliswaar is de massa door de aanslagen en het niet aflatende slechte nieuws over de islam zeer skeptisch geworden, maar bij de elite van beleidvoerders en opinieherders is het nog steeds de goede toon om de islam wit te wassen. Zelfs politici wier beleid objectief tegen moslimbelangen ingaat (bv. Theo Francken die de mosliminvasie toch wat tempert), voelen zich nog steeds genoopt om de lof van de islam te zingen. Jan Jambon als spreekwoordelijk “rechtse zak” en haatfiguur voor de multiculturele linkerzijde, zegt openlijk dat islamkritiek wel de slechtst denkbare reactie op het islamgeweld is.   

Sterker nog, volstrekt alle politici die het initiatief genomen hebben tot bombardementen op of invasies in moslimlanden, en die het bloed van vele duizenden concrete moslims (“monsters, not Muslims”) aan de handen hebben kleven, hebben de islam de hemel in geprezen en de voor de hand liggende kritiek op de islam weersproken. Geen woord islamkritiek is ooit over hun lippen gekomen.  

Ook de media, die regelmatig weer eens tegen hun zin moeten berichten dat een bekende intellectueel van een beetje islamkritiek bevallen is, blijven zelf de islam verwoed tegen alle kritiek afschermen. Na de aanslagen in Brussel had hun berichtgeving wekenlang één doel: de schade voor de islam beperken. Het bontst maakten zij het bij de aanslagen op Charlie Hebdo: hier was het doelwit onomwonden de islamkritiek, de “belediging van de Profeet” (en niet de cartoonisten als zodanig, of de journalisten als zodanig, zoals Björn Soenens van de VRT-nieuwsdienst het trachtte voor te stellen). De slachtoffergroep, namelijk de islamcritici, werd echter strikt uit alle studio’s geweerd. Daar werd wel een witwasplatform geboden aan de dadergroep, namelijk de islamitische gemeenschap. Die zweert in haar geheel bij de Profeet, die zelf de doodstraf voor islamkritiek verordend en toegepast heeft. Geen enkele interviewer heeft ook maar één van hen horen (of proberen te doen) zeggen, dat “Mohammed ongelijk had”, dat we “in deze de Profeet niét moeten volgen”.

De media zwoeren de facto samen met de terroristen tegen dezelfde vijand, namelijk de islamcritici. De terroristen deden dat met moordwapens, de media met dooddoeners.

De kampioenen van de meeloperij, namelijk de resterende post-conciliaire katholieken, zijn ook in de uitverkoop aan de islam de recordhouders. Terwijl in het Midden-Oosten christenen uitgemoord of tot slaaf gemaakt worden, weet de paus niet beter dan de islam te verheerlijken, op een manier die ontwikkelde mensen “irrationeel” zullen noemen, en rechtzinnige katholieken “ketters”. Hij koos ervoor om moslims de voeten te wassen (hen daardoor met Christus gelijkstellend, inderdaad “ketters”, en op zijn best lachwekkend), en hen als bevoorrechte “vluchteling”-gasten voor het Vaticaan te selecteren, met achterlating van christelijke echte vluchtelingen.

Terwijl de islam grootschalig geweld pleegt tegen jezidi’s en christenen in het Midden-Oosten, en tegen anonieme reizigers en pendelaars hier in Brussel, wordt hij langs alle kanalen beloond. Beeld je in dat de rolverdeling omgekeerd ware geweest.

 

 

Beaat

Wel half juist is de titel boven Eeckhouts hoofdartikel: "In de nieuwe contrareformatie zijn christenen en moslims bondgenoten". Dat geldt voor de lichtzinnige progressieven in de Kerk, die nu even toegewijd zijn aan het schouderklopje van de media als vroeger aan de kerkelijke dogma’s. Wat er in hun wereldbeeld nog aan christendom overblijft, hoopt de secularisering dan toch nog te bedwingen en zelf weer relevant te worden in het zog van de opmarcherende islam. Dat er problematische kanten aan de islam zijn, willen deze beate geesten niet zien.

Dat heeft met hun betrekkelijk bevoorrechte positie te maken, die tot hoogmoed geleid heeft.  Zij menen het zich te kunnen veroorloven, hun verklaarde vijand als belichaming van de multiculturele idealen op een voetstuk te zetten. In hun koloniaal wereldbeeld zijn die moslims als ja-knikkende spaarnegertjes zonder eigen agenda. Zij kunnen dienen als projectiescherm voor de goedheid van onze “christenen voor het multiculturalisme”, zonder dat zij zelf ooit iets betekenisvols zullen doen. Dat de moslims echt wel meer willen dan dankbaar van de katholieke goedheid te profiteren, namelijk zelf de overheersende religie worden, schijnt binnen hun beperkte mentale horizon niet op te komen.

Zoals andere progressieven hebben zij niet echt de moslims in het vizier, maar voeren zij vooral een strijd om de morele hoogten tegen een andere niet-moslimse groep, namelijk de onderklasse die niet in een positie is om zich aan de gevolgen van de multiculturele dwaasheden te onttrekken. Zij vinden het zo heerlijk, zich met hun grenzeloze liefdadigheid ten koste van derden superieur te kunnen voelen aan het “islamofobe” proletariaat, dat zij de eigen plannen van de islam niet zien. In hun quasi-koloniaal eurocentrisme weigeren zij de “agency”, het eigen daderschap en de eigen agenda van de moslimgemeenschap te zien, en doen zij alsof moslims geen vinger kunnen bewegen zonder dat een westerse handeling daarvan de trigger is. Maar bij al hun beaatheid hebben zij voldoende nijd en kwade trouw om de ontnuchterende informatie vanwege hun vervolgde geloofsgenoten in het Midden-Oosten staalhard te negeren.

Verder is er de groep oerconservatieve katholieken of integristen, die de agenda van de islam niet willen zien omdat zij nog verbeten in de strijd met het laïcisme (“zedenverval”, “hedonisme”) en de Verlichting verwikkeld zijn. Zij zien de theocratische aanspraken van de islam als een welkom wapen tegen de moderne terugdringing van de godsdienst naar de privésfeer. Beleidvoerders versterken die interreligieuze solidariteit door christenen en joden dezelfde behandeling op te dringen die zij eigenlijk voor de islam als noodzakelijk hadden beoordeeld. Een verbod op hoofddoekjes wordt een verbod op “religieuze symbolen” voor iedereen, dus voelen zij zich door waakzaamheid tegen de islam zelf geviseerd.

Deze integristen menen zich de luxe van een strijd tegen het secularisme met behulp van de islam te kunnen veroorloven. Aan hen zo te horen, komt dat vooral door de christelijke deugd van de hoop. Anders dan de droefgeestige doemdenkers over de “ondergang van het Avondland” verwachten zij dat de Heilige Geest zelfs een schijnbaar verloren situatie in extremis wel zal rechttrekken. Sympathiek, dat zeker, maar die attitude heeft andere christelijke landen (bv. Marokko) niet van de islamisering kunnen redden.

Anderen binnen deze groep verwachten dat vele ex-gelovigen de redenering van Angela Merkel zullen overnemen, namelijk dat de kracht van de islam niets anders dan de zwakte van het christendom is – en zich dus opnieuw tot het christendom zullen bekennen. Velen die de geschiedenis slecht kennen, denken dat christendom en islam natuurlijke antagonisten zijn. In werkelijkheid richt de islam zich tegen alle niet-moslims, en doet de Europese identiteit er weinig toe: zolang zij niet-islamitisch is (heidens, christelijk, vrijzinnig of iets anders), is zij een legitiem doelwit voor de islam.

Ooit fungeerde de Kerk als strategisch centrum tegen de islamitische agressie: zij motiveerde en coördineerde het verzet. Maar nu de Kerk onder de huidige paus te lichtzinnig geworden is voor de ernst van de situatie, en te onderdanig aan de heersende opiniewind, kunnen we het christendom voorgoed achter ons laten. Laat ons zelfs te midden van een veelkleurig en onbeslist levensbeschouwelijk landschap toch al een nieuw strategisch centrum bedenken, eerst en vooral gericht op overleven. De leerstellige spijkers op laag water waarin de integristen zich vermeien, kunnen we daarna wel onder ons oplossen.

 

Terugschrikken voor islamkritiek

Zelfs gereputeerde islamcritici schrikken nog van hun eigen schaduw. Zij beseffen dat onverkort de waarheid over de islam zeggen, zelfs lauwe moslims kwaad en gevaarlijk kan maken. Zij hebben de neiging om na een tijdje de harde lijn gevolgd te hebben, toch één of ander compromis te zoeken. Maar dat bewijst dan juist dat die bejubelde “gematigdheid” slechts oppervlakkig is en bij ernstige uitdagingen meteen loskomt. Het illustreert juist de nood aan islamkritiek.

Maar ook heelder groepen die vanuit het oogpunt (of zoals blijkt, vooroordeel) van de multiculturalisten islamcritici bij uitstek zouden moeten zijn, zijn het helemaal niet. Naast een linkse is er ook een rechtse islamofilie. Met name bij Nieuw-Rechts bestaat er een “identitaire” stroming die de islam vooral door de eurocentrische lens ziet: “minderheden die hun identiteit zoeken te bevestigen en uit te leven”. Voor hen zijn gemeenschappen Berbers of Arabieren te vergelijken met de Basken of Bretoenen die slechts hun eigenheid willen bewaren. Alain de Benoist treedt de grote meute multiculturalisten bij wanneer hij de islamcritici met de djihaadstrijders gelijkstelt. (Wie te lui is om over de inhoudelijke verschillen na te denken en zo de ongerijmdheid van die gelijkstelling vast te stellen, mag gewoon hun respectieve dodentol vergelijken.)

Het is maar een variant van een veel voorkomende tactiek om de islam uit de wind te zetten: de islam zelf negeren en het probleem tot iets bekenders herleiden. Links doet dat door over achterstelling en discriminatie te beginnen, rechts door de “communautaire identiteit” in de verf te zetten, of alles via nationalisme te verklaren. Zo luidt het dat de wedijver tussen de islamitische Hausa en de goeddeels gekerstende Yoruba in Nigeria niet door religie maar door natiegevoel gemotiveerd is. Of dat de islam, een “woestijngodsdienst”, van nature de religie van de Arabieren is, voor hen goed maar hier niet welkom. In werkelijkheid hebben de Arabieren zich hard tegen hun islamisering verzet maar zijn zij manu militari door de eerste kalief, Abu Bakr, in het gareel gedwongen. Evenmin als de islam intrinsiek Vlaams is, is hij intrinsiek Arabisch.

Hoe nijpender het islamprobleem wordt, hoe hardnekkiger men links en rechts zulke smoezen belijdt. De vraag naar geruststelling over de islam is immers zeer groot. Daarom zal islam nooit populair zijn, want die impliceert dat de olifant in de kamer dan toch echt is en niet vanzelf zal verdwijnen.  

Anderzijds is in elk tijdperk de intellectuele ernst om met niets minder dan de waarheid genoegen te nemen, dun gezaaid. Dat de islam, vooraleer onverdraagzaam en andere lelijks te zijn, eerst en vooral onwaar is, de private waan van een stemmenhoorder, vergt voor de meeste mensen te veel intellectuele discipline. In het algemeen moet je inzake religie inderdaad niet te hard op de “waarheid” aandringen, maar hier wordt dat een kwestie van overleven. Tegen de islam is niet veel te doen, behalve overwinnen op het slagveld, óf hem ideologisch doorprikken.

Voor we moslims gaan lastig vallen (“kwetsen”) met onze kijk op de islam, moeten we er eerst zelf klaar in zien. Uit een juist begrip van het islamprobleem volgt vanzelf een juist beleid. Uit de huidige verwarring en uit het modieuze wegkijken volgt daarentegen alleen het dwaze beleid dat ons de bestaande ellende gebracht heeft. Die verwarring is nog steeds onbedreigd aan de macht; voor de machthebbers valt islamkritiek nog steeds te negeren. Ik zeg niet dat het zo behoort te zijn. Ik stel alleen vast, tegen de letterknechten van het Bestel in, dat het zo is.

Read more...

België, Staat zonder Staatsmannen

België is geen failed State. Neen, België is een failing State door langdurig wanbeleid, een grotesk tekort aan visie en financiële middelen. De radertjes in het uurwerk zijn versleten, de opstelling van het raderwerk is verouderd en er is geen geld om alles te vernieuwen.

De Belgische Staat komt decennia niet meer toe aan beleid. Er dient héél veel werk te worden verricht maar de budgettaire middelen zijn onbestaande, in het beste geval een druppel op een hete plaat. De politieke versnippering en het verouderde politiek systeem is alles behalve bevorderend om effectief beleid te voeren. De Staatsstructuren zijn dermate complex dat de verschillende bestuursniveaus een te versnipperde impact hebben of elkaars beleid teniet doen. Er zal echter geen parlementaire onderzoekscommissie komen naar de oorzaken van het financiële en beleidsmatige faillissement van de Belgische Staat. 

Het gebrek aan beleidsvisie is tekenend.

België is een land zonder Staatsmannen, politici die in het kader van het algemeen belang een nieuw concept van een staatsorganisatie kunnen uittekenen en doorvoeren, mensen met een gefundeerde lange termijnvisie.

Terreur, symbool van een staatsfalen.

Het recente veiligheidsprobleem is tekenend voor het nakend failliet van de Belgische Staat.  Het is het resultaat van decennia wanbeleid op vlak van asiel-, migratie- en integratiebeleid waarbij men resoluut koos voor een geldverslindende 'sociale(istische)' aanpak om 'allochtonen kansen te geven'. Alle andere ideeën of opvattingen waren/zijn politiek incorrect en de facto of bij wet ‘verboten’.

Het gevolg van dit beleid is de balkanisering van onze maatschappij. Binnen onze maatschappij leven andere maatschappijen die gedijen in eigen omgevingen met eigen taal, cultuur en religie. Er is geen sprake van integratie noch samenleving in de multiculturele maatschappij, maar van zelfsegregatie. Sommige bevolkingsgroepen binnen onze maatschappij zijn ronduit ‘geradicaliseerd’ maar hierop wijzen is en blijft politiek incorrect en wordt geklasseerd zonder gevolg – zie het verhaal van Hind Fraihi (Undercover in Klein-Marokko, 2005). Abdeslam en co zijn eigenlijk het slachtoffer van het Belgische wanbeleid inzake integratie, het linkiewinkie laissez faire beleid waarbij alles met de mantel der liefde diende te worden bedekt tegen de stoute Blanke Belg (en vooral die stoute racistische Vlamingen) – want ook dit is communautair.

De terroristen van enkele weken geleden waren de boefjes van destijds waarbij Justitie faalde in haar taak om het recht te laten gelden en deze personen ‘op het juiste pad te brengen’. Tot op heden laat men zelfs terroristen vrij rondlopen die onthoofdingen bekend hebben, enkelbandjes voor veroordeelden in terreurprocessen of radicaliseringsprocessen. Reden? De gevangenissen zitten overvol, men moest hoognodig gevangenissen huren in Nederland in afwachting van de bouw van nieuwe gevangenissen…en nog is het probleem niet verholpen. De oplossing in dit land is voorwaardelijke straffen, alternatieve straffen (werkstraffen) en niet-gecontroleerde enkelbanden. Vooral voor mensen met een ‘moeilijke jeugd en van slechte deugd’, mensen die ‘sociaal achtergesteld’ zijn. Hoeveel decennia praat men over de hervorming van Justitie? Ooit al iets van gemerkt?

Een slecht draaiende justitie zorgt voor een nullificatie van al het politiewerk. Het boefje dat voor de zoveelste keer betrokken is bij een klein crimineel feit dat verticaal geklasseerd zal worden door Justitie, zonder gevolg of misschien eens aanleiding zal geven tot een werkstrafje kwestie van zijn ‘toekomst’ niet te nullificeren. De flitsboete die zal men als de kippen komen innen, verkeersveiligheid loont. Criminelen aanpakken kost geld, operationele kosten voor het onderzoek, het proces en bijhorende verdediging, kosten voor huisvesting en rehabilitatie.  Zelfde politiediensten waarin mensen door een slecht draaiende justitie gedemotiveerd worden, waarvan  middelen worden weggenomen of ontbreken om echt baanbrekend werk te kunnen verrichten.

Is het dan niemand opgevallen dat de Politie steeds meer taken niet meer kan uitvoeren? Gasboetes uitgeschreven door ambtenaren om de openbare orde in toom te houden, parkeerboetes uitgeschreven door private bedrijven want de politie heeft er geen tijd voor. Men zou de snelheidsboetes (ea.) ook ‘administratief’ willen vereenvoudigen zodat er ‘meer blauw op straat kan komen’. Wanneer was het de laatste keer dat u de federale wegpolitie op de autosnelweg zag? De vervoersmaatschappijen hebben hun eigen veiligheidsdiensten omdat de politiediensten tekort schoten (gebrek aan motivatie, middelen, visie).

De politie kan niet eens meer instaan voor de openbare veiligheid, hiervoor dient Defensie op te draven om politiekantoren en openbare plaatsen te beschermen in tijden van terreur. Destijds heeft men de gemilitariseerde politie – de Rijkswacht – afgeschaft en samengevoegd met de lokale politie want zo’n paramilitaire organisatie was ‘buiten deze tijd’, maar nu zetten we militairen in. Mensen die de politiewereld kennen zullen u weten te zeggen dat er een breuk is tussen de oude garde en de jonge garde, tussen de dienstplichtigen en ex-vrijwilligers tegenover de post-dienstplicht ‘sociaal gerekruteerde’ lichtingen. De sterke arm der wet moest plaats maken voor de sociale gewauwel der ‘politievriend’.

Het gevolg is dat het blauw op straat zich terugtrekt en eigenlijk onttrekt aan haar primaire taak: handhaving van de openbare veiligheid. Voorbeeld? Luchthaven Zaventem, eis van de luchthavenpolitie dat eenieder eerst gecontroleerd wordt voordat men de luchthavenhal kan betreden. Controle wordt uitgevoerd door private bewakingsdiensten, daar waar mogelijk trekt men zich terug achter commerciële check-ins of private bewaking terwijl de politie net de eerste veiligheidslijn moet vormen. De oorzaken hiervan ligt niet bij de politiemensen zelf, maar is het resultaat van decennia wanbeleid op hoger niveau. Wie staat zoiets toe?

Defensie moet de bressen in de veiligheidsdijk dichten maar zit op haar tandvlees door opeenvolgende beleidsjaren aan besparingen. Defensie was ‘onbelangrijk’ en niet ‘populair’ want daarmee kon je de kiezer niet verleiden met mooie beloftes. Defensie was een nutteloze overheidsdienst, maar nu zijn ze meer dan ooit nodig. Alleen is er een personeelsgebrek bij het terreinpersoneel, er zit nog redelijk wat administratief volk. Op papier bestaat zoiets als de Militaire Reserve, maar er zijn geen oproepingen. De militaire aanwezigheid redt levens, door militaire technieken en tactieken. Maar op vlak van ordehandhaving hebben ze geen wettig beleidskader tenzij ondersteunt door een politiebeambte. Dit land heeft nog steeds geen wettelijke kader voor een noodtoestand waardoor al onze veiligheidsdiensten geketend moeten blijven ageren tegen een tegenstander die zich niet houdt aan de wet tenzij ter zijn verdediging.  

Oorzaken van het staatsfalen?

Het beleidsgebrek in België heeft een financiële oorzaak: geen geld, geen ruimte voor beleid. België kampioen in belastingdruk komt niet rond, hoe komt dit? Onze dames en heren politici streven toch al decennia naar meer ‘efficiëntie en bijhorende besparingen’. Het moet zijn dat er structurele problemen zijn die men verbergt. Nochtans dient men niet ver te zoeken.

De nakende pensioengolf van de babyboomers gaat ons heel veel geld kosten. Uw pensioengeld beste babyboomers is opgesoupeerd door voorgaande regeringen die gemakzuchtig dit geld gebruikt hebben voor uitgaven met als eindrekening ‘latere schulden’. Kortzichtig wanbeleid.

De complexiteit van de Belgische Staat op alle vlakken bemoeilijk coherent en degelijk beleid. Elk jaar produceren we duizenden pagina’s Staatsblad met daarin wetgevende werk waar geen kat haar jong meer kan in terugvinden. Overal achterpoortjes. Mooiste voorbeeld is de blijvende mogelijkheden van belastingontduiking (Panama papers) waarbij de huidige oppositiepartijen het hardste schreeuwen, maar beleidsmatig mee aan de basis liggen.

De Belgische Staatsstructuren zijn een financieel en beleidsmatig rampgebied. Versnippering alomtegenwoordig, tegenstrijdig beleid en vooral een zware financiële last. De realiteit is dat België als Staatsstructuur veel kost-efficiënter kan. In het zog van de Belgische politieke geschiedenis heeft men slechts twee keuzes: het opsplitsen van België of een radicalere hervorming van België. Merk vooral op dat ik het heb over de Belgische Staat, niet louter de federale overheid want alle bestuursniveaus liggen in hetzelfde bedje ziek.

De politieke kloof tussen Vlaanderen en Wallonië is al gekend, al decennia stemt men anders en wil men elk een ander beleid. De eerste federale coalitie met slechts één Franstalige partij benadrukt dit nogmaals; via Vakbondistan verduidelijkt men vooral ten Zuiden van de taalgrens dat men een andere koers wil varen. Hoe kan je dan nog aan gezond beleid toe komen?

Ons electoraal systeem komt neer op versnippering waarbij de democratische legitimiteit van onze beleidsmakers al decennia onbestaande is, zelfs ongrondwettelijk (BHV). Onze parlementen zijn praatbarakken die papier produceren, met een coalitie voor de regering en een oppositie met beperkte controlemogelijkheden. Parlementsleden vertegenwoordigen het volk niet, controleren de regering niet maar werken voor politieke partijen. Controle op de overheid kan enkel via informanten die op eigen risico hun job riskeren om wantoestanden trachten aan te kaarten.

Johnny Thijs heeft gelijk, dit land werkt niet meer…alleen werkt ze al decennia lang niet meer. 

Read more...

Inderdaad: weg met de “racialisering” van de islam

 (Tekst in verkorte versie aan De Volkskrant aangeboden, maar daar zonder uitleg ongepubliceerd gebleven; verschenen in Doorbraak, 14 mei 2016.)

 

De Volkskrant bracht recent een pennenstrijd, op 7 mei 2016 gelanceerd door antropoloog Martijn de Koning, over de "racialisering van de islam". Laten we in dit korte bestek die notie verhelderen.

 

Uitgangspunt is de vaststelling dat de islam geen ras is, maar een ideologie. En nu mogen alle modieuze academici en mediacraten, samen met professor de Koning, schril tieren en op hun kop gaan staan, maar dat is gewoon de evidentie zelf. Net zo min als eender welke andere ideologie heeft de islam een kleur. Je zou anders net zo goed kunnen zeggen dat “1 + 1 = 4” een ras is, en de doorstreping daarvan door het rode potlood van de leraar een daad van racisme.

 

 

Eraf wassen

 

De islamdoctrine heeft bovendien, heel “essentialistisch”, een onbetwistbare harde kern. De islam begint met een dubbele waarheidsaanspraak: dat er geen godheid is behalve “dé god” (= Allah), en dat Mohammed diens gezondene was. Dat wordt per definitie aanvaard door alle moslims voor zover zij moslim zijn. Verder is er daarrond nog een heel corpus van weetjes en geboden waarover de hele moslimgemeenschap het eens is, en dan in de rafelranden ook wel punten van onenigheid, bv. over het legitieme opvolgerschap van de aanvoerder der gelovigen (soennieten vs. sjiïeten), of het wel of niet verplicht zijn van vrouwenbesnijdenis. Maar de kern is één.

 

De idee “islam” kan daarom perfect met de idee “democratie” vergeleken worden, zoals eender welke twee ideeën in een denkoefening tegenover elkaar kunnen geplaatst worden. Frits Bolkestein had gelijk toen hij daarbij tot het besluit kwam dat de twee “onverenigbaar” zijn: vertrouwen op de door God gegeven, onveranderlijke wet (islam) is nu eenmaal onherroepelijk wat anders dan vertrouwen op een door menselijke beraadslaging tot stand gekomen, veranderlijke wet (democratie). Worden de moslims daardoor geracialiseerd? Nee, er is over moslims gewoon niets gezegd.

 

Maar ik vermoed dat Bolkestein ook wel weet dat moslims niet tot de islamstolp veroordeeld zijn. Ten eerste zijn gelovers altijd goed geweest in huichelarij: lippendienst bewijzen aan de dogma’s maar intussen toch ook het spel van de mensenwereld meespelen. Ten tweede is er niets intrinsieks of “raciaals” aan moslim-zijn: je kan daar altijd een eind aan maken. Er is niets aan de islam (tenzij de besnijdenis) dat je er niet kan afwassen. Het is een historisch feit dat een bepaalde conditionering mensen tot moslims, of tot christenen enzovoort, gemaakt heeft. De identiteit van groepen mensen is een dynamisch gegeven: ooit ontstaan, en in staat om te vergaan.

 

Ik ben zelf ex-katholiek, in Vlaanderen de allergrootste levensbeschouwelijke groep, en ik wens voor moslims niets dat ik zelf niet heb doorgemaakt. Maar ik kan hen verzekeren: er is leven na het verzaken van het geloof. Tot daar mijn conclusie; nu het verhaal in meer detail.

 

 

Waarheidsaanspraak

 

De waarheidsaanspraken die de basis van de islam vormen, kunnen rationeel beoordeeld worden. Was Mohammed echt de gezondene van Allah, en zijn Koranwoord dus een goddelijke openbaring? Hijzelf dacht dat wel, maar er is volstrekt niets in de Koran noch in zijn levensloop dat daarop wijst. Echter, wie daarop tegenargumenten heeft, mag ze uiteraard voorleggen. Het is een waarheidsaanspraak, dus we kunnen erover discussiëren.

 

Het verwerpen van die ideologie, eerst en vooral van Mohammeds aanspraak op het profeetschap, dateert van het prille begin van diens loopbaan. Zijn hekelaars waren geen Franse of Deense cartoonisten noch een Hollandse gezonde roker, maar zijn eigen stadgenoten in Mekka. Luidens een tiental verzen in de Koran zelf hekelden zij Mohammed als een “bezetene”, of in het beste geval een fantasierijke “dichter” die het allemaal verzonnen had. De eerste die dat gezegd had, was trouwens Mohammed zelf, die bij zijn eerste “openbaring” dacht hij door een boze geest in bezit genomen werd. Nu, al die sceptici spraken dezelfde taal en hadden dezelfde huidskleur en andere raciale lichaamskenmerken als de profeet. Hun stellingname was islamkritisch, maar op geen enkele wijze racistisch. (Hun lot, rapporteert biograaf Ibn Ishaq, was uiteindelijk overigens hetzelfde als dat van Theo van Gogh, daar zorgde Mohammed wel voor.)

 

Vandaag worden de waarheidsaanspraken van de islam betwist door allerlei mensen die met rede begaafd zijn, ongeacht huidskleur. Dat betreft talloze donkerblanke, bruine of zwarte niet-moslims die van ruime ervaring met de islam kunnen spreken, zoals Afrikaans schrijfster Maryse Condé, Indiaas historicus Sita Ram Goël, Assyrisch priester Père Samuel (werkzaam in Charleroi), of de Syrisch-Amerikaans blogger Robert Spencer. Vooral echter gaat het om als moslim geboren medemensen die in de islam als “afvalligen” gelden, zoals de Brits-Indiase schrijvers Salman Rushdie en Ibn Warraq (auteur van Why I Am Not a Muslim), of de Bangladesji arts-schrijfster Taslima Nasreen (“wat de moslimwereld nodig heeft, zijn geen gematigde moslims maar wel ex-moslims”). Om ons verder tot Nederland te beperken, figuren als de Pakistani Mohamed Rasoel, de Somalische Ayaan Hirsi Magan/Ali, de Marokkaan Hafid Bouazza en de Iraniër Afshin Ellian. Ziedaar bruine en zwarte islamkritiek, niet qua politieke maar qua huidskleur.

 

Islamcritici bestrijken het hele spectrum van wit tot zwart, net als de islamgelovigen. En de zogenaamde “moslims” bestrijken op hun beurt ook het hele spectrum van echte gelovigen in de letter van de islam, over selectief gelovigen die een compromis met de huidige wereld maken, tot louter nominale moslims die zich van de islam niets aantrekken maar vaak om veiligheidsredenen hun feitelijke geloofsafval onder de korenmaat houden.

 

Er zijn niet, zoals een vaak gehoorde frase het wil, “evenveel islams als er moslims zijn”. Er is integendeel slechts één islamdoctrine (die voorwerp van kritiek kan zijn) en een hele waaier gradaties waarin concrete mensen haar ernstig nemen. Dat is het verschil tussen de “islam”, onderdaan van het rijk der ideeën, en het mensenconglomeraat “moslims”. De vermaledijde “racialisering” is een verwarring tussen die twee, die het monolithische en onveranderlijke van een idee overdraagt op een gevarieerde en evoluerende groep mensen. En die uit een vaststelling over de feitelijke koers “moslimgedrag” besluiten over de norm “islam” meent te kunnen trekken.

 

 

 

Neoracisten

 

Europese pleitbezorgers van de islam die andersdenkenden voor “racisten!” uitkrijten, weigeren dat echter te zien. De specifieke reden van een aantal polemisten en beroepsantiracisten daarvoor is de bewuste uitsluiting van de vervelende gevallen die hun mooie zwart-witte wereldbeeld verstoren. Geert Wilders racist noemen is natuurlijk gemakkelijker dan hetzelfde doen met iemand die donkerder is dan de gemiddelde Turk.

 

Bovendien doen zij zelf aan racialisering van de islam. Voor hen is de islam ingeboren en onuitwisbaar, zoals de huidskleur. Bij het raciale paradigma voelen zij zich thuis, het is lekker eenvoudig en het laat hen toe om zich te tooien met het aureool van échte antiracisten als Martin Luther King of Nelson Mandela. Het loutere bestaan van een ex-moslim, die zijn religieuze “huidskleur” ontgroeid is, is strijdig met hun statische ras-centrische mensbeeld. Zij zijn in feite neoracisten die overal (van Sinterklaas tot de islam) hun armzalige passe-partout “ras” bijsleuren.

 

De veel algemenere reden is een bekrompen gezichtsveld. Talloze conformisten die zich beijveren om alle gewenste geluiden tegen “racisme” en “islamofobie” te maken, wanen zich kosmopolieten maar zijn in feite heikneuters. Voor hen is een tegenstelling over de islam dat wat ze in pakweg Venlo zien: een moslimse allochtoon die wat donkerder is dan de gemiddelde Nederlander, versus een blonde islamcriticus. Zie je wel: islamkritiek is een complot van witten tegen bruinen! Val hen niet lastig met hoe anders de verhoudingen liggen in andere delen van de wereld.

 

 

Blanke slavinnen

 

Racisme is vrijwel universeel. Momenteel is het door de niet aflatende “heropvoeding” wel veel geproblematiseerder en zwakker in Europa dan elders, zodat de beroepsantiracisten zichzelf nu al werk moeten verschaffen door een “onbewust racisme” te gaan bestrijden. Voorbeelden van racisme vinden we onder meer in de islamwereld. De auteur van de Koran schreef bijvoorbeeld een vers over het Laatste Oordeel waarin de geredde gelovigen wit van huidskleur worden, ongeacht wat ze bij leven waren; en de verdoemde ongelovigen zwart. (3:106-107) Enerzijds is er het rasneutrale feit dat zowel hemelgangers als hellegebroed op aarde eender welke huidskleur kunnen gehad hebben, anderzijds het “racistische” feit dat in het hiernamaals toch een duidelijk positievere evaluatie van de witte huidskleur geldt. Ziedaar een letterlijke racialisering van de islam: de gelovigen worden allemaal blank, de ongelovigen allemaal zwart.

 

Aan dat Schriftwoord zou ik niet te zwaar tillen, maar in de praktijk bleken moslims heel wat racistischer. Achthonderd jaar vóór de Europeanen beoefenden ze grootschalig de negerslavernij (weliswaar naast een omvangrijke blanke slavernij), en zelfs wanneer negerslaven zich bekeerden, bleven Arabieren blijkens talloze getuigenissen op hen neerkijken. Na de invallen van de Turken en Afghanen in India voelden zij zich ver verheven boven de inheemse “raafkoppen” (= zwarten), ook nadat die zich bekeerden. Niets dramatisch, hoor; alleen wat racistisch. Veelzeggend zijn de prenten die harems vol blank fokvee tonen, bediend door zwarte masseuses en keukenmeiden. Europese slavinnen hebben, na vele generaties, het mongoloïde Turkse volk grotendeels over de drempel van het blanke ras getrokken, terwijl de zwarte slavinnen in het Midden-Oosten (anders dan in de VS) nauwelijks nageslacht nagelaten hebben.

 

Rasneutraal

 

Die al te menselijke raciale ongelijkheden doen niets af aan het feit dat de islam als leer rasneutraal is, net als “1 + 1 = 4”. De leraar die de aangehaalde foute bewering doorstreept, “vreest” haar niet, zoals de leugenterm “islamofobie” suggereert. Hij “haat” haar ook niet. Hij stelt alleen vast dat ze onjuist is, zoals de islamcriticus vaststelt dat de waarheidsaanspraken die aan de islam ten grondslag liggen, onwaar zijn.

 

Zelfs de vaststelling dat de islam intrinsiek een wij/zij-denken beoefent en een djihaad tegen (of minsten een mijden van) de ongelovigen verordent, wekt geen “haat” op. Het is gewoon het soort probleem dat zich vaker voordoet, en dat we inmiddels hebben leren oplossen. Het marxisme met zijn haatzaaiende leer van de klassenstrijd en diens talloze slachtoffers ligt nog vers in het geheugen. Zelfs de weigering door onze intellectuelen om dat probleem onder ogen te zien, of hun goedpraten van een misdadige ideologie, hebben we al een keer meegemaakt. Tot en met hun smoesjes over het “eurocommunisme”, die als twee druppels water geleken op de huidige droombeelden over een “Europese islam”. Ach, in de woestijn van het bestaan heeft de dorstige mensheid al zoveel luchtspiegelingen nagelopen.

 

Jammer van de vele doden, maar als idee was het marxisme, of is de islam, niet erger dan “1 + 1 = 4”. Een rode streep erdoor en we zwijgen erover.

 

 

 

Read more...

Discriminatie in de paarvorming

  (Doorbraak, 10 mei 2016)

 

 

In de meeste scherp gelaagde maatschappijen geldt dat mannen van de bovenklasse met ondergeschikte vrouwen mogen paren of trouwen, maar niet omgekeerd. In sommige gevallen loopt die klassenlijn samen met een rassenlijn, bv. in de laatste eeuw van de Amerikaanse slavernij, toen de blanke slavernij (vnl. Ieren) verdween, een wet zelfs verbood dat vrije zwarten nog blanken als slaaf hielden (dat kwam dus voor), en slaven alleen nog zwart konden zijn. De talloze "zwart" genoemde halfbloeden stammen doorgaans af van blanke slavenhouders en hun zwarte slavinnen.

 

Als een blanke lobbygroep vandaag een verbod eiste op verkeer tussen blanke vrouwen en zwarte mannen, zou dat "racistisch" genoemd worden, in België een strafbaar feit. Maar er is vandaag wel degelijk een ideologie, door een zeer talrijke gemeenschap beleden, die deze discriminatie oplegt: de islam. Een niet-moslim mag niet met een moslima trouwen, omgekeerd wel. Wil hij haar per se trouwen, dan moet hij zich eerst bekeren. Hieraan wordt ook in de praktijk strikt de hand gehouden via sociale druk. Alleen in zeer verwesterste milieus vindt men uitzonderingen, en dat gedrag wordt door de allermeeste moslims terecht als on-islamitisch bestempeld. Vlamingen, u bent tweederangsburgers in uw eigen land.

 

Let wel, deze sjari'a-regeling die de intrinsieke inferioriteit van niet-moslims tegenover moslims verkondigt, wordt door pleitbezorgers van de islam doorgaans ontkend, gebagatelliseerd of verzwegen. Knack brengt een artikel, "Halal daten op het internet: Sla eens een moslim aan de haak" (4 mei 2016, door Ayfer Erkul), waarin dit cruciale feit om de paarvorming bij moslims te kunnen begrijpen, nergens vermeld wordt. Het geeft alleen toe: "Moslims trouwen doorgaans met moslims." Tja, bij de meeste gemeenschappen zou men daarmee een open deur intrappen. Alleen bij onze autochtonen zou men dat als racistisch gedrag verketteren, maar dat soort soort zoekt, is redelijk universeel. Daarover gaat het hier echter niet.

 

Wat als een moslima met een niet-moslim wil trouwen? Dáár zit het levende bewijs van het islamitisch "racisme", van hun schriftuurlijk vastgelegd, voor alle moslims geldende superioriteitsbesef. Naarmate de trouwplannen concreter worden, neemt de sociale druk toe, en dergelijke plannen worden dus doorgaans afgeblazen. Tenzij de man zich met een air van oprechtheid laat bekeren en besnijden, iets wat ook in mijn vriendenkring al voorgekomen is. Hun eerste zoon heet dan Mohammed, de moslimgemeenschap groeit en de niet-moslimgemeenschap loopt verlies op: doel bereikt.

 

Dat wordt in Knack dus verdoezeld. In de plaats daarvan krijgen we het soort rechtvaardigingen voor endogamie (binnen de eigen groep trouwen) die bij Vlamingen weliswaar "racistisch" zouden heten, maar die iedereen verder heel redelijk vindt. Bv., een zekere Nawal legt uit: "ik heb veel niet-moslimvrienden die dat niet begrijpen en mij vragen waarom dat zo belangrijk is. Ik wil een moslim omdat ik er ook een ben. Ik wil een partner met dezelfde waarden en normen." Dat niet-moslims het niet begrijpen, zal wel: zij worden immers onwetend gehouden (ondermeer juist in dit Knack-artikel zelf) en aangemoedigd in die onwetendheid. Het inroepen van "normen en waarden" zou een Vlaming zwaar aangerekend worden, maar een moslima weet dat ze daarmee vlot wegkomt. Zij geeft zelf aan dat moslims onze "normen en waarden" niét delen, ongeacht wat de koketteerders met een geïntegreerde "euro-islam" ook mogen fantaseren. En dat zij niet-soortgenoten tot de troostprijs "vrienden" beperkt en haar huwelijk met eigen soort wil beleven, dat zal iedereen toch de logica zelf vinden; althans bij volwaardige mensen, niet bij de "bekrompen" en "islamofobe" Vlamingen.

 

Er zijn in marginale, doorgaans welgestelde milieus wel uitzonderingen, maar dat zijn nominale moslims, weinig vertrouwd met de islamwet en sociaal vooral onder de invloed van niet-moslims en niet-islamitische waarden. In een moslimland zouden ze er niet mee weggeraken: als de sociale druk niet werkt, dan wenkt de rechtbank, die bij wijze van minnelijke schikking een echtscheiding zal bevelen. En als dat niet werkt, is er nog de eerwraak. . Hun gedrag betekent niet dat "er ook een verdraagzame islam bestaat", zoals krampachtig naar geruststelling verlangende islamvrienden beweren. Het betekent alleen dat hun gedrag buiten de greep van de islam staat. Er is geen islam die het huwelijk van een moslima met een niet-moslim toestaat.

 

De neo-racisten van Unia, DS enz. beschouwen de islam bovendien als een "ras", vandaar uitdrukkingen als "witten en moslims" (neo-racisten herken je meteen aan hun voorkeur voor "wit" boven "blank") en "anti-moslim racisme". Deze discriminatie in geoorloofde vs. verboden paarvorming is volgens hun eigen definitie dus "racisme", dat op hun eigen aandringen tot strafbaar feit uitgeroepen is. Nochtans, via het godsdienstonderricht, de financiering van de erkende erediensten en de mediaduiding ondersteunt het Bestel deze discriminatoire "racistische" ideologie. Geen enkele overheidsdienaar heeft ooit gezegd: "Goed, wij subsidiëren de islam, maar op voorwaarde dat de discriminatie tegen niet-moslims in de paarvorming afgeschaft wordt."

 

"Meer islam is de oplossing voor het radicalisme", luidt het bij onder meer een aantal ministers. Meer discriminatie, meer "wij/zij"-denken (inherent aan de islam), zou volgens hen dus de oplossing zijn? Bij elke gelegenheid moeten zij deze vraag voor de voeten geworpen krijgen. Hun antwoord zal vermoedelijk zijn dat de "euro-islam" onder zijn hervormingen ook de afschaffing van die discriminatie zal tellen. Dat willen we dan wel eens zien: de Moslim-Executieve (of een ander gezaghebbend islamitisch orgaan) die de wens van wat ongelovige honden zwaarder laat wegen dan de aan God Zelf toegeschreven sjari'a.

 

Een toemaatje: in dit opzicht volgt Dyab Abou Jahjah trouw zijn mascotte Malcolm X. (Het is weliswaar uiterst arrogant van hem om de mantel van een slavenafstammeling op te eisen terwijl hij zelf een gemeenschap van slaafnemers vertegenwoordigt, waarbij zijn Europese gastgemeenschap dan nog een belangrijke bron van slaven was, naast de Afrikanen.) De zwarte leider en islambekeerling Malcolm X was een typische halfbloed, voortgekomen uit de vereniging van rijke blanke mannen met ondergeschikte zwarte vrouwen. Hij had blanke raskenmerken, waaronder hetzelfde rosse haar als zijn Schotse grootvader. In Brazilië zou hij als mulat gegolden hebben, maar in de VS hanteert men de "one-drop rule": zelfs bij één druppel zwart bloed geld je al als zwart. Er is daar geen "diversiteit", je bent ofwel blank ofwel zwart. Welnu, ook Abou Jahjah stamt in vaderlijke lijn van de heersersgroep in zijn land, de moslims, en in moederlijke lijn van de gedoogde maar ondergeschikte groep, de christenen. Zijn moeder was christen, maar hij is niet halfchristen, hij is volledig moslim. Geen diversiteit in de moslimwereld. Maar om Belgische papieren te krijgen, oefende hij wel het voorrecht van moslimmannen uit om met een ongelovige vrouw te trouwen.

Read more...