Handleiding voor het islamdebat (3) Begripsverheldering: wat de islam wel is

 

('tP, 23-9-15)

 

 

De islam is een leerstelsel. Dat is een open deur intrappen, en toch is het nodig om het luidop te bevestigen, want zeer velen willen dat immers niet geweten hebben. Telkens je over de islam als leerstelsel begint, wat hij inhoudt, wat hij gebiedt en verbiedt, hoe hij de mensheid indeelt enzovoort, wordt je meteen onderbroken door een welweter die daar niets van wil horen. Hij zegt dan: “Jamaar, ik ken een moslim en die denkt daar anders over.”

Volgens presidentsvrouw Eleanore Roosevelt hebben grote geesten het over ideeën, middelmatige over gebeurtenissen, en kleine over mensen. In het islamdebat gaat het over ideeën, maar de pleitbezorgers van de islam zullen alles doen wat ze kunnen om te verhinderen dat je daar in de buurt komt. Zij willen het vooral niet over de islam hebben, desnoods wel over moslims.

“Dé islam bestaat niet”: het staat altijd zeer goed om dat te zeggen. Het postmoderne denken heeft een groot wantrouwen ingeplant tegen “essentialisme”, het uitgangspunt dat de dingen een essentie hebben. In het algemeen zou dat postmoderne dogma al onzinnig zijn, want een beetje denkhygiëne gebruikt alleen begrippen met een afgelijnde betekenis. Maar op de islam is het helemaal niet van toepassing. Natuurlijk heeft de islam een essentie: die is vervat in de geloofsbelijdenis, verplicht voor elke moslim. Het is bijvoorbeeld dat wat toelaat om een onderscheid te maken tussen een islambelijder en een ongelovige.

 

Grijze zone

“Jamaar, er is een grijze zone…” Zelfs waar de grenzen niet zo scherp zijn, komt er een ogenblik waarop je weet dat je de grens nu echt overgestoken bent. Van de meeste dingen weet je, of kan je weten, of ze islamitisch zijn of niet. Bijvoorbeeld, volgens alle islamitische rechtsscholen is alleen de doodstraf de juiste straf voor belediging van de Profeet. Mohammed zelf legde de doodstraf op aan zijn hekelaars, eerst door sluipmoord, later door formele terechtstelling. Salman Rushdie vermoorden is 100% islamitisch.

“Jamaar, ik heb al moslims gehoord die tégen dat doodvonnis zijn.” Ten eerste kunnen ze natuurlijk liegen. Ze weten immers dat er in het Westen een enorme vraag bestaat naar geruststelling omtrent de islam, en desgewenst praten ze de kerstekinderen naar de mond.

Maar laten we het hebben over de moslims die het echt menen wanneer ze de moord op critici afkeuren. Dat is natuurlijk geen verdienste, want ook de meeste niet-moslims vinden het best toelaatbaar om de onaangename waarheid over de Profeet te zeggen. Maar goed, het is wel opmerkelijk dat ze een handelwijze afkeuren die door Mohammed voorgedaan is en door alle rechtsgeleerden aanvaard wordt. Welnu, in die mate zondigen zij tegen de islam. Niet de islam kent een variant die weigerachtig is tegenover die doodstraf, maar de moslimgemeenschap heeft lauwaards en huichelaars (moenâfiqîn) in haar rangen, mensen die niet aan de islamnorm voldoen. Wat zij ook goed- of afkeuren, het maakt geen verschil voor het islamitisch gebod om  elke belediger van de Profeet ter dood te brengen.

Echter, ik wil best erkennen dat er inderdaad een grijze zone bestaat, zij het dat ze maar klein is. Ze bevat echter wel een belangrijk geschilpunt: de vrouwenbesnijdenis. In Egypte en de Sahellanden beschouwt men ze als een integraal deel van de islam, en ook buiten Afrika, van Koerdistan tot Indonesië, heeft ze dankzij de islam enige ingang gevonden. Dat ze al vóór Mohammed bestond, doet er niet toe: ook de bedevaart naar Mekka, het vasten, het gebed, het aalmoes, het dierenoffer, de hoofdbedekking, alles bestond al eerder. Als de vrouwenbesnijdenis om die reden niet islamitisch is, dan die andere elementen ook niet (zodat ze niet onder de godsdienstvrijheid vallen). Als de Ramadân islamitisch is, dan de vrouwenbesnijdenis ook.

Alleen, er zijn ook miljoenen moslims én hun rechtsgeleerden die de vrouwenbesnijdenis niét bevelen noch aanbevelen. De voorstanders beroepen zich erop dat Mohammed van een besnijdenis getuige was en ze goedkeurde: dát en niets anders beslist erover of een praktijk islamitisch is. Tegenstanders stellen dan weer vast dat de Profeet ze niet verplicht stelde, en ze aan zijn eigen vrouwen en dochters niet oplegde. Ziedaar dus echt een grijze zone, waar tegengestelde standpunten zich allebei op het voorbeeld van de Profeet kunnen baseren. De pragmatici onder ons kunnen hiervan vooral onthouden dat ze de vrouwenbesnijdenis streng mogen verbieden zonder daarmee het voorbeeld van de Profeet te schenden.

 

Slavernij

Maar de meeste keuzen die een mens moet maken, liggen overduidelijk aan de ene of de andere kant van de grens rond de islam. De slavernij bijvoorbeeld is éénduidig islamitisch. Mohammed aanvaardde ze, en hij had, maakte en verhandelde slaven. Alleen een schurk kan beweren, en een dwaas slikken, dat de slavenhandel in de Islamitische Staat “niets met de islam te maken heeft”.  

Nog zo’n favoriete dooddoener is: “Er zijn zo veel islams als er moslims zijn.” Helemaal niet. Er bestaan moslims die alcohol drinken, maar dat betekent niet dat er naast een geheelonthoudende islam ook een drinkende islam bestaat. Alleen de geheelonthoudende levenswijze is islamitisch, en als een moslim toch drinkt, dan is hij gewoon een slechte moslim.

 

Read more...

Handleiding voor het islamdebat (2) Wat de islam niét is

 

 

(‘tP, 16-9-15)

 

Islam is geen ras. Dat is eigenlijk vanzelfsprekend, maar het Bestel spant zich in om daarover maximaal verwarring te zaaien. Strategisch is die bedoeld als stok in het wiel van ernstige islamkritiek. De allereerste regel van de logica is: a = a, “een term behoudt gedurende een volledige redenering dezelfde betekenis”, dus elke redenering over de islam wordt gesaboteerd als men kan doen geloven dat de islamreligie iets anders dan een religie is.

Vaak is die sabotage nodig omdat islampleitbezorgers beseffen dat zij nooit een gefocust debat over de islam als ideologie kunnen winnen (ik heb het in 26 jaar betrokkenheid bij het islamdebat nog nooit meegemaakt). Dus proberen zij steeds weer het onderwerp te veranderen, in dit geval door er het “racisme” bij te sleuren. De islamtheologie, het wereldbeeld dat alle islamgelovigen als normatief beschouwen, vergt enige studie. Het is zoveel eenvoudiger om mensen naar huidskleur in te delen, zeker als je niet goed kijkt.

 

Witten en moslims

Emotioneel is deze opzettelijke verwarring vooral zelfvleierij, namelijk de toeëigening van het morele aureool van echte antiracisten als Martin Luther King voor een verwerpelijke agenda: de verdachtmaking en onderdrukking van godsdienstkritiek. Vandaag is de “race relations industry” tot een machtig instituut uitgebouwd. Ondanks hun armzalig mensbeeld gelden racisme-“deskundigen” als de priesterklasse van de nieuwe staatsgodsdienst. Zij prediken de erfzonde en bieden aflaten (“herstelbetalingen”) te koop aan om wat van je welverdiende vagevuur af te trekken, echter zonder dat de verlossing ooit in zicht komt. Na de dekolonisatie dachten we dat het rasdenken zijn beste tijd gehad had, maar door de groei van het geïnstitutionaliseerde neo-racisme belooft het nog een lang leven te krijgen, voortdurend opgepookt door Zwarte Zeurpieten en “Kuifje in Kongo”-gekanker. Het is dus aanlokkelijk om daar je islamverdedigend wagentje aan te hangen.

Het gevolg is dat we om de oren geslagen worden met uitdrukkingen als “anti-moslim racisme” en “witten en moslims”. (Hedendaagse neo-racisten, die zichzelf om het morele aureool vaak nog anti-racisten noemen, spreken van “wit”, want dat is lijfelijker en biologischer dan het bredere begrip “blank”.) Er zijn natuurlijk volop “witte moslims”, evenals bruine islamcritici. Bij wijze van recent voorbeeld van dit door elkaar haspelen van donker en moslim, hier is wat De Standaard van 4 september 2015 schrijft: “Oost-Europa is zo islamofoob dat de leiders liefst zo weinig mogelijk asielzoekers opvangen.” (“Waarom is Oost-Europa zo anti-islam? Oost-Europa, waar moslims niet welkom zijn”)

Over de beladen term “islamofoob” een volgende keer. Nu willen we de aandacht vestigen op het dooreenhalen van het islamdebat met de migratie- en asielkwestie, waarin “racisme” een rol zou kunnen spelen. Maar daar gaat het uitdrukkelijk niet om: de Jezidi’s en vele Syriërs zullen qua uiterlijk niet opvallen in bv. Slovakije, dat zich trouwens bereid verklaard heeft om gevluchte niet-moslims op te nemen. Dezen verschillen raciaal niet van hun moslimse landgenoten. Het onderscheid is er dus geen van ras, maar van religie. Assyriërs en Jezidi’s stellen ook wat tijdelijke integratieproblemen, maar hun volgende generatie zal Europeaan met de Europeanen zijn. Van moslims daarentegen verwacht men, ook al door de inmiddels zichtbare ervaring in West-Europa, dat zij elk integratiebeleid zullen weigeren.

Waarom is de Hongaarse premier Viktor Orban zo tegen de islam? De Standaard had hem gerust kunnen contacteren: een regeringsleider in het midden van de actualiteit is toch wel een interviewtje waard? Nee, de krant verkiest het woord aan een gelijkgezinde te geven: “Omdat Hongarije een gesloten, blanke samenleving is… De moslims, met hun donkere gelaatstrekken, worden in de hoek van de Roma gezet”, zegt Endre Sik, onderzoeker bij een Hongaarse denktank. Hij duwt wel zeer plomp de levensbeschouwelijke factor uit de weg om de irrelevante rasfactor naar voren te schuiven. Nogmaals, er is raciaal geen verschil tussen Syrische christenen en moslims. Maar dat is juist wat de krant wil verdonkeremanen.

 

Moslimracisme

De eerste islamcritici waren leden van Mohammeds eigen Quraisj-stam, ras- en taalgenoten dus. Alle slachtoffers van Mohammed waren Arabieren of in Arabië wonende Joden, die een verwant dialect spraken en ook op zicht nauwelijks van de Arabieren verschilden. Er komt een klein beetje racisme voor in de Koran, nl. waar de verdoemden op de Dag des Oordeels een zwart gezicht krijgen, de gelukzaligen een blank. Er is wel veel racisme in de moslimgeschiedenis, vnl. de negerslavernij en de hogere prijs die men voor “witten” op de slavenmarkt betaalde. Maar voor het huidige debat is het moslimracisme niet waar het om gaat. Islam is (en geen enkele islamtheoloog zal mij tegenspreken) monotheïsme plus het geloof dat Allah in 610-632 de frasen openbaarde die de Koran vormen.

Het voortouw in de islamkritiek wordt vandaag door ex-moslims genomen, in het Nederlands taalgebied bv. door de Perzische jurist Afshin Ellian, de Marokkaanse romancier Hafid Bouazza of destijds de Somalische politica Ayaan Hirsi Ali. Mijn eigen eerste islamartikel (maart 1989) ging over de rel rond de roman De Duivelsverzen door de Indiase ex-moslim Salman Rushdie. De meest stelselmatige islamkritiek vindt men in het boek Why I Am Not a Muslim van de Pakistaanse ex-moslim Ibn Warraq. “Niet het wahhabisme of de ‘radicale islam’ is het probleem, wel de islam zelf”, zegden recent nog Taslima Nasreen uit Bangladesj en Wafa Sultan uit Syrië.

Zeg hetzelfde als Europeaan en je wordt prompt “racist” genoemd. De aangehaalde Aziaten worden zoveel mogelijk doodgezwegen, omdat dat scheldwoord bij hen niet overtuigend zou zijn. Maar voor Europeanen is het een favoriete techniek om elk islamdebat in de kiem te smoren.

Read more...

Handleiding voor het islamdebat (1) Actualiteit en islamdebat

('tP, 9 sep. 2015)

Door de actualiteit ben ik terug in polemieken over de islam verzeild geraakt. Nochtans had ik jaren geleden al afscheid genomen van het onderwerp. Het heeft voor mij geen enkele uitdaging meer. Het islamprobleem is namelijk heel eenvoudig en volkomen duidelijk. Het enige waarover nog zinnig gedebatteerd kan worden is een juist beleid ertegenover.

Maar ik heb niet veel te kiezen: de polemiek over de islam vliegt ons om de oren, en mijn mening wordt regelmatig gevraagd. Belangrijker nog is dat er van de uitkomst van deze polemiek veel afhangt. De veralgemening van een juiste kennis van de islam neemt de belangrijkste hindernis voor een juist beleid tegenover de islam weg, namelijk de onwetendheid. Deze is soms een kwestie van onschuldige naïviteit, maar vaker het gevolg van zelfbedrog.

 

Aylan

Goed, we betreden het onderwerp via de actualiteit. Afgelopen week zijn we voortdurend aan de foto van de aangespoelde dreumes Aylan Kurdi herinnerd, het Koerdische jongetje uit Kobani dat nabij de Turkse stad Bodrum verdronk. Vooruit dan maar, we zullen met zijn lotgevallen beginnen. Wie is schuldig aan zijn dood?

Niet Europa, natuurlijk. Hij vluchtte met zijn ouders uit Syrië (in hun geval zou ik wel de aanspraak op vluchtelingschap erkennen), verbleef dan in Turkije, dat de familie geen uitreisvisum gaf, en daardoor zag zij een aanvraag voor inwijking in Canada afgewezen. Dan besloot zijn vader om de bestaande EU-asielprocedure links te laten liggen (al gaf die hem als Koerd en Syriër juist de grootst mogelijke kans) en een mensensmokkelaar voor de overtocht naar Kos te betalen. Zo rijk was hij wel dat hij die 4000 euro kon ophoesten. De mensensmokkelaar kwam kennelijk uit Syrië, alleszins uit het Midden-Oosten, niet uit Europa. Het gezin werd in een niet zeewaardig schuitje met te veel mensen gedropt, met een Egyptische kapitein. Toen het scheepje niet tegen de hoge golven op kon, verliet deze als een rat het zinkende schip. Ondanks een hevige strijd tegen de elementen zag de vader zijn vrouw en twee zoontjes in zijn aanwezigheid sterven. Europa komt in het hele verhaal niet voor, tenzij als verre droom.

Verder afgelegen schuldigen zijn onder meer de Arabische oliemonarchieën, die geen Syriërs opnemen hoewel zij de opstand gewild, veroorzaakt en bewapend hadden. De Kurdi’s zouden op het Schiereiland weinig integratieproblemen gekend hebben: zelfde godsdienst, reeds bekende taal (hoewel niet hun moedertaal), grote welvaart en behoefte aan werkkrachten. En ze hadden er naartoe gekund zonder bootje.

Ook Turkije, dat de Syrische Koerden in de rug aanvalt, heeft boter op zijn hoofd. Over de VS onder Barack Obama kunnen we alleen vaststellen dat zijn Syriëbeleid ondoeltreffend is en zo chaotisch als de situatie in Syrië zelf. Maar de rechtstreekse schuldige voor de vlucht van de Kurdi’s is zonder twijfel de islamitische machtsgreep, vandaag vooral in de vorm van het Kalifaat. Als dat geen grote delen van Syrië was gaan bezetten, had het volledige gezin nog steeds in zijn thuisland gewoond.

 

Islamdebat

Laten we Aylan waardig gedenken. En de jezidi slavinnen, de verdreven Assyrische christenen, de doodgefolterde archeoloog die verborgen godenbeelden gevrijwaard had, de onthoofde regeringssoldaten en journalisten, en alle andere slachtoffers van het Kalifaat. Waardig, dat wil onder meer zeggen: niet oppervlakkig. Niet dus het zoveelste steekvlamgeroep om een westerse interventie, alsof de rampzalige westerse actie in Libië ons niet genoeg geleerd heeft. Een coördinatie tussen een westerse (of Russische) luchtmacht en inheemse grondtroepen, met een duidelijke overeenkomst over de vorm van de toekomstige machtsstructuren, heeft meer kans. Dat dus als een praktische oplossing voor de korte termijn. Maar alleszins moet ook en vooral de beweegreden achter de IS-wreedheden nu echt aangepakt worden: de islam.

De uitschakeling van de Islamitische Staat, waarvan onze politici zeggen dat hij “niets met de islam te maken heeft”, is slechts symptoombestrijding. De symptomen zijn inmiddels zo ernstig dat zij inderdaad maar beter bestreden kunnen worden. Echter, ook als het huidige Kalifaat vernietigd is, schuilt daarachter “le ventre toujours fécond de la bête immonde” (de immer vruchtbare schoot van het smerige monster). Het is de islam die doorheen de geschiedenis al vele Islamitische Staten en vele djihaads heeft voortgebracht. Alleen al vandaag hebben we een aantal onafhankelijk ontstane, maar allemaal  op de islam gebaseerde djihaad-initiatieven, zoals Boko Haraam, al-Sjabaab, al-Qaida, de Taliban, en het Kalifaat.  

Zowat alles waarmee de Islamitische staat en zijn evenknieën elders in het nieuws komen, van moorden op islamcritici in Bangladesj en aanslagen in Afghano-Pakistan via iconoclasme in Mesopotamië tot vrouwenroof in Nigeria, is door de Profeet zelf voorgedaan, en dus per definitie islamitisch. Maar onze politici en media willen dat gewoon niet geweten hebben. Daarom is er een islamdebat. In de volgende afleveringen zullen we er nader op ingaan.

Read more...