Aanslag is wél de ware islam

(Trouw, Nederlands dagblad, 10 januari 2015)

 

De blijken alom van heilige verontwaardiging na de aanslag op de redactie van Charlie Hebdo namen uit alle macht het taboe in acht dat het blad had doorprikt: de islam benoemen en beschamen. Praktisch alle steunbetuigingen vermijden dat wat de cartoonisten het leven gekost heeft: de islam in het vizier nemen. Zij beweren: “Je suis Charlie”, maar demoniseren al jaren degenen die net als Charlie wél aan parler vrai over de islam doen.

Dit was het ogenblik bij uitstek om de schuld van de islamdoctrine aan te kaarten: Mohammed zelf verordende de moord op elk van zijn hekelaars, en volgens de islamwet is het gedrag van Mohammed een rechtsgeldig precedent.  Moslims die hun zaak kennen, weten natuurlijk dat dat het palmares van Mohammed jegens zijn critici was én dat de navolging van de Profeet het kernbeginsel van de islamwet is. Niet mee eens? Wel, vind mij dan eens een moskee of islamschool waar onderwezen wordt: “Mohammed was fout.”

De Vlaamse cartoonist Marec stelt zich voor dat Mohammed met het schaamrood op de wangen zegt: “Ik durf mij nergens meer vertonen.” Ik doe geen uitspraak over wat hij ermee bedoeld heeft, het leent zich tot twee tegengestelde duidingen: een juiste voor de deskundigen, en een verkeerde die zeer gretig geslikt en herhaald wordt. De meeste lezers vatten het op als een islamvariant op de oude gauchistische kreet: “Lénine, reviens! Ils sont fous!” Zij scharen zich rond de flut-uitleg dat de Meester het juist gezien had, maar dat zijn volgelingen het verkeerd begrepen hebben. Zij halen eruit dat Mohammed de aanslag op zijn hekelaars bij Charlie Hebdo nooit zou gewild hebben, en zich schaamt voor de associatie met die “ontsporing”. Nee, dus. Mohammed verdient zich te schamen juist omdat de aanslag nauwkeurig het voorbeeldgedrag van de Profeet nabootste, precies zoals de islamwet voorschrijft.  

Uitingen van verontwaardiging kregen we bijvoorbeeld van David Cameron en John Kerry. Zij hebben zich in deze reeds eerder geprofileerd door hun woorden over en daden tegen de Islamitische Staat. Terwijl zij met hun bommenwerpers en drones op het terrein duizenden moslims (en hun gevangenen) aan het doden zijn, nemen zij het op vóór de islam. Cameron rechtvaardigt het doden van moslims met het smoesje dat de IS-strijders “geen moslims maar monsters” zijn. Dat is letterlijk het uit de wind zetten van de islam om met een goed geweten moslims te doden. Kerry heeft zelfs uitdrukkelijk gezegd dat één van de oorlogsdoelen tegen IS “de remediëring van de vertekening van de islam” is. Dat wil zeggen: moslims doden om het rozige schuldeloze beeld van de als “echt” bestempelde islam te verdedigen. Deze mannen, die letterlijk over lijken gaan om de islam te verdedigen, betuigen nu hun solidariteit met mensen die het commando van de Profeet aan den lijve ondervonden hebben.

Nog iemand die zich met Charlie vereenzelvigde, was Angela Merkel. Slechts enkele dagen geleden oogstte zij op de voorpagina’s geestdriftige bijval voor een rede waarin zij de vreedzame anti-islamitische Pegida-betogers belasterde en, om het jargon te gebruiken, onmiskenbaar tot “haat” tegen hen opriep.  Wat Charlie Hebdo gedaan heeft, is, overeenkomstig Mohammeds precedent, met de dood bestraft. Wat zou mevrouw Merkel gedaan hebben dat haar in datzelfde kamp plaatst? Zij heeft zich integendeel aan de kant van de islam geschaard.

Zij en andere pleitbezorgers van de islam rechtvaardigen hun standpunt met de mantra “diversiteit”. Wel, leve de diversiteit! Probleem is alleen dat juist de islam fel tégen de diversiteit gekant is. Het levenswerk van Mohammed is één zin samen te vatten: hij verving een geslaagde multiculturele samenleving in Arabië door een monolithisch islamitische dictatuur. Dat is het getuigenis van de bronteksten van de islam, geldig voor álle moslims.

Wat staat de moslims dan te doen? Ik wil best geloven dat talloze moslims afschuw voelen bij dit soort aanslagen. Hun bewering dat dit “niet de échte islam is”, is wel onwaar, maar is te begrijpen als verwerking van de tegenstelling tussen het hun thuis ingelepelde zoetwatergeloof en de orthodoxe islam van Boko Haram, het Kalifaat of de moordenaars in Parijs. Deze tegenstelling is niet te overbruggen, en crisissen als deze zijn, om er dan toch iets positiefs uit te halen, een goede gelegenheid om de ware aard van de islam onder ogen te zien.

Ik roep de moslims, ongeacht huidskleur of herkomst, op om de islam te ontgroeien. Kinderen leren op zeker ogenblik dat leven ook zonder het geloof in Sinterklaas kan. Wij Vlamingen zijn met miljoenen het geloof van onze kinderjaren ontgroeid. Zelf ooit een vrome katholiek, ben ik afvallig geworden, en ik heb daar geen schade door ondervonden. Ik vraag de moslims dus niets dat ik niet zelf doorgemaakt heb. Een ervaringsdeskundige stelt jullie gerust: er is leven na de geloofsafval. La vérité est bonne.

 

 

Dr. Koenraad Elst, oriëntalist