Kalifaat beoefent ware islam

Op 20 december sprak ik op het India Ideas Conclave in Goa, India, in het kader van een debat over “religieuze verdraagzaamheid en terrorisme”. Wat ik er zei, werd voorwerp van een fikse rel na klacht van de twee aanwezige moslims. Op verzoek van Doorbraak, een persoonlijk verslag.

 

Belediging van de Profeet

Dr. Ekmeleddin Ihsanoglu, Turks oud-secretaris-generaal van de Organisatie voor Islamitische Samenwerking (OIC), en Jordaans oud-premier Abdelsalam al-Majali protesteerden tijdens het debat zelf alsook achteraf bij de organisatoren. Daar verwezen zij naar een Indiase (van oorsprong Brits-koloniale) wet tegen “haat verwekken tegen gemeenschappen”, die effectief als anti-godslasteringswet gebruikt wordt. De eerste noemde mij “islamofoob”, de tweede beschuldigde mij van “belediging van de Profeet”. De eerste term is onnozel wanneer gebruikt door de goedmensen die hem ernstig nemen, maar arglistig in hoofde van haar OIC-bedenkers, die zo de critici van de islam criminaliseren. De tweede term is zonder meer onheilspellend.

Mijn allereerste artikels in de serieuze pers gingen over de Duivelsverzen-affaire, het doodvonnis door Ajatollah Chomeini over Salman Rushdie (1989, een half jaar na het verbod op zijn boek in het seculiere India). Daarin vermeldde ik het boek Ahânat-i-Rasûl kî Sazâ, (Urdu: “De straf voor het beledigen van de Profeet”, 1989)  van Maulana Mohassan Usmani Nadwi. Hij toont aan dat Chomeini’s doodvonnis helemaal conform de islamitische wetgeving is, gebaseerd op een reeks sluipmoorden op of terechtstellingen van critici op last van de Profeet zelf. Dat maakt brandhout van de bewering van allerlei welweters in politiek en media dat dat vonnis “strijdig is met de échte islam”.

Nochtans wordt die bewezen leugen een kwarteeuw later, na talloze moorden en aanslagen, nog steeds volgehouden. Nu ben ik dus in de positie gekomen van proefpersoon voor de vastbeslotenheid van moslims in de uitvoering van dat “rechtsbeginsel”. Anderzijds, geen paniek, want er is geen formeel rechtskundig advies (fatwa). Ook de protestvorm gekozen door de eminente oud-politici is er een uit het moderne recht, niet uit het islamrecht, en gehoopt mag worden dat de ingeslagen weg verder gevolgd zal worden. Ik heb mij nooit bedreigd gevoeld want ik weet dat terroristen niet lezen, maar krantenkoppen zouden wel iemand op verkeerde gedachten kunnen brengen.

 

Mijn bijdrage

Wat heb ik dan wel zo wreed gezegd? Mijn bekende standpunten, niets nieuws voor wie al eens mijn recentere artikels en blogs gelezen heeft.

Ten eerste, de Kalifaatleiders spreken aantoonbaar de waarheid wanneer zij hun wreedheden rechtvaardigen met verwijzing naar de islamwet en naar het voorbeeldgedrag van de Profeet. Bijvoorbeeld, het verhandelen van heidense vrouwen als slavinnen is een praktijk die ook door de Profeet toegepast werd. Hun verkrachtingen worden verantwoord door de herhaalde goedkeuring van de verkrachting van gegijzelde vrouwen door de Profeet. Geen enkele islamitische rechtsgeleerde zal ontkennen dat het voorbeeldgedrag van de Proofeet de grondslag van de islamwet is. Of kent u een islamschool die leert: “Mohammed was fout”? Dat het Kalifaat heel levendig de ware islam beoefent (die via zelfgemaakte video’s tot in de huiskamers komt), is gewoon de verifieerbare waarheid. Of omgekeerd, de frenetieke be(z)wering dat zijn daden een vertekening van de islam zouden zijn, is een begoocheling indien al geen leugen. 

Ten tweede, de tijd is voorbij voor oppervlakkige oplossingen. Er is veel kwaad in de wereld, en ooit moeten we dat allemaal aanpakken, maar de tijd om het islamprobleem op te lossen, is klaarblijkelijk nu. Zoals onze generatie in West-Europa bijna collectief de katholieke Kerk verlaten heeft, zo is ook bij de islam geloofsafval goed mogelijk. De islam is niet aangeboren, de moslims zijn niet van nature in de islamleer gekneed, er is aan de islam niets (behalve de besnijdenis), dat niet kan weggewassen worden.

Uiteraard kunnen alleen moslims zelf die stap zetten. Islamofielen zullen hun bekende stromannen en afleidingstactieken bovenhalen en het over “gedwongen bekeringen” of “een aanslag op de godsdienstvrijheid” hebben, maar dat bedoelen wij uitdrukkelijk niet. Het levensbeschouwelijk uitzicht van de Vlaamse samenleving is onder onze eigen ogen radicaal veranderd zonder dat daar enige dwang bij te pas kwam. Dat kan evengoed in de islamitische samenlevingen. Een aantal moslims hebben de stap naar de vrijheid al gezet, lees bv. het werk van Ibn Warraq, onder meer het boek Why I Am Not a Muslim. Sommigen hebben webstekken die alle relevante vragen beantwoorden en de juiste taal spreken om moslims te bereiken. Er is dus al een natuurlijk proces van de-islamisering bezig, alleen nog veel te beperkt.

Wat zeker contraproductief gebleken is, is de weg van het geweld. Ik ga het belang van zekere noodmaatregelen niet ontkennen, bv. de militaire verdediging van Kasjmir of de zelforganisatie van de hindoes tegen de toenemende moslimagressie in West-Bengalen, maar zij zullen op termijn onwerkzaam blijken als zij niet in een bredere strategie van de-islamisering ingeschakeld worden. De jongste twintig jaar hebben een reeks politieke leiders uit de VS, het VK en Frankrijk invallen in moslimlanden bevolen. Behalve die in Mali, die daar door regering én bevolking gevraagd was en gesteund werd, hebben zij allemaal in verschillende mate tot burgeroorlog en een wildgroei aan sectaire milities geleid. Merk op dat deze leiders zonder uitzondering pro-islamitische uitspraken gedaan hebben, dat geen enkele enige islamkritiek geformuleerd heeft, maar dat zij samen wel honderdduizenden moslims gedood hebben. Islamcritici daarentegen hebben geen enkele moslim op hun geweten. Wat de moslimwereld nodig heeft, is een dooi. Al deze militaire confrontaties leiden juist tot een verharding van de vijandschappen en van het onderliggende geloof. Om de moslims te helpen evolueren en te groeien zal er vrede en welvaart nodig zijn.

Wat ook contraproductief zal blijken, is oppervlakkig gepruts zoals (om even een actueel voorbeeld uit Vlaanderen te nemen) de huidige maatregelen tegen “radicalisering”. Dit optreden tegen symptomen terwijl de oorzaak ervan, de indoctrinatie in de islam, door ons eigen belastinggeld gefinancierd wordt, is dweilen met de kraan open. De moslims zullen hun evolutie zelf ter hand moeten nemen, maar wij kunnen dat proces mee sturen door niet langer kunstmatig de islam te ondersteunen en hem onnodige voordelen te geven.

Ook de schepping van een cultureel en intellectueel klimaat maakt een groot verschil. Nu weten djihaadpredikers zich een heel eindweegs gesteund door onze heersende en meningvormende klasse, die steeds weer de verdediging van de islam opnemen. Zij zullen al heel wat bedachtzamer worden als zij merken dat de niet-moslims doorhebben. Als de niet-moslims juist geïnformeerd zijn, wordt de islam uncool en defensief. Zoals ik mij uit mijn ontkerstening herinner, is dat een stadium op weg naar het volledig ontgroeien van je geloofssysteem. Daarom is het belangrijk, bij elke islamitische misdaad of wreedheid de islamleer duidelijk te benoemen en te beschamen, in plaats van hem met smoesjes tegen kritiek af te schermen.

 

Verder verloop van de rel

“Voor mijn veiligheid” vonden de organisatoren, de met de hindoe-nationalistische regeringspartij BJP verbonden India Foundation, het beter als ik de conferentie en het land zo snel mogelijk verliet. Omdat ik door hen was uitgenodigd, kwam het niet in mij op om anders te beslissen, hoewel ik graag nog enkele dagen met de talloze vrienden en bekenden aldaar had doorgebracht. Zowel het land als de deelstaat Goa worden door de BJP geregeerd, maar blijkbaar volstond dat niet om mijn veiligheid te waarborgen. Hier speelde niet de vrees voor de recent weer zeer talrijk geworden islamitische aanslagen, wel de vrees van de organisatoren dat ik de volgende dagen in interviews nog meer dingen zou zeggen die hun diplomatieke berekeningen zouden doorkruisen.

Dit heeft te maken met het minderwaardigheidscomplex van de hindoe-activisten, die zelfs aan de macht nog functioneren volgens de door hun tegenstanders opgelegde spelregels. Een vergelijking met de psychologie van de Vlaamse Beweging dringt zich op. Ook die tussen de N-VA en de BJP ligt voor de hand, van hun ingehouden-identitaire vertrekpunt tot hun “neoliberaal” economisch standpunt. Merkwaardig genoeg maakten zij ongeveer tegelijk de electorale doorbraak die hen aan de macht bracht.

Nu, ik had al van vóór het begin begrepen dat dit geen “Ideas Conclave” zou worden, maar een diplomatieke evenwichtsoefening. Daarom had ik zelf voorgesteld om een alternatieve lezing te geven, maar dat werd door de moderator van het debat afgeslagen. Hij vond dat islamkritiek beter zou passen in een panel met een bisschop-islamverdediger en met een bekende (en door mij gewaardeerde) “gematigde” moslim. Je moet weten wat je wil, natuurlijk, maar pas ermee op, want je zou het kunnen krijgen.

Ik had het tevoren al vreemd gevonden dat ik überhaupt voor een panel over “religieuze verdraagzaamheid en terrorisme” gevraagd was. Ik heb meer dan tien jaar geleden mijn onderzoek terzake afgesloten, gewoon omdat alles eigenlijk al gezegd is. De islam is in wezen een eenvoudig onderwerp en heeft voor mij geen uitdaging meer.  Anderzijds, ik heb over de islam wel wat te zeggen dat niemand anders daar zou doen, dus ik heb maar aanvaard. Uiteindelijk is het dus die lezing geworden, als voorbereiding op een tegensprekelijk debat.

Het was vooral tijdens de discussie dat ik een paar dingen gezegd heb die, hoewel zij door het publiek geestdriftig onthaald werden, bij de twee bezoekende moslims slecht vielen. De aanwezige medialui namen vooral aanstoot aan enkele politiek-rechtskundige uitspraken die hun aloude smoesjes doorprikten, de moslims zelf het meeste aan wat ik over Mohammed zei, ondermeer over zijn (onmiskenbare) rol in slavernij en verkrachtingen, en de samenvatting van zijn levenswerk: “De omvorming van een bestaande en geslaagde multiculturele samenleving in een monolithische islamitische dictatuur.” De goedmensen verdedigen de islam in naam van de “diversiteit”, maar juist de islam is vanaf het prille begin de verklaarde vijand van de diversiteit.

(Doorbraak, 28 dec. 2014)

 

Read more...

Maar de Vlaming, hij werkte voort… (Hoegin)

Vrijdag raakten, tussen twee regionale stakingsdagen door, de resultaten van een nieuwe opiniepeiling van La Libre Belgique en de RTBf bekend. In se bracht die opiniepeiling weinig nieuws: vergeleken met de uitslagen van de verkiezingen van 25 mei viel er zowel in Vlaanderen als in Franstalig België amper een verandering waar te nemen. Maar net daarom zijn de resultaten ook spectaculair te noemen. Blijkbaar maakt de open oorlog van de PS en de vakbonden tegen deze «harde», «kille», ja zelfs «extreem-rechtse» regering weinig of geen indruk op de kiezers.

Publicitair is het natuurlijk een complete ramp: een opiniepeiling waar eigenlijk niets over te vertellen valt. Zowel in Vlaanderen als in Wallonië vielen alle verschuivingen binnen de foutenmarges, en de enige beweging met een beetje significantie is de ineenstorting van de cdH in Brussel: van 12,2% bij de laatste verkiezingen naar 8,1% in deze peiling. En daarmee moeten we het dan ook doen. De achteruitgang van de Open Vld in Vlaanderen en de MR in Wallonië, en de vooruitgang van Groen in Vlaanderen en de PTB in Wallonië stellen immers niet veel voor. De enige zinnige conclusie die bij deze opiniepeiling past is dan ook de volgende: zes maanden na de verkiezingen zijn nog maar bitter weinig kiezers van mening veranderd.

Open oorlog

Dat betekent dat de open oorlog die de PS in de Kamer tegen de regering–Michel I voert vooralsnog geen vruchten afwerpt. Verleden week was het overigens weer van dattum, met nog maar eens een potsierlijk stukje theater. Stel je voor, Jan Jambon zat in 1996 –achttien jaar geleden!– in het bestuur van de Vlaams-Nationale Debatclub toen die Jean-Marie Le Pen uitnodigde voor een toespraak. Moet er nog zand zijn? Als hij morgen naar de begrafenis van Fabiola gaat, zal hij dan volgende week in de Kamer ook aangesproken worden op sympathieën voor een aanhangster van Franco? Het zou ons niet eens verbazen.

Ook de reeks regionale stakingen, met als hoogtepunt de nationale staking van 15 december, maakt weinig of geen indruk op de Vlaming. Populair bij de eigen socialistische achterban, dat wel, maar ook niet meer dan dat. Zou het er iets mee te maken kunnen hebben dat vijfentwintig jaar socialisten in de regering hun geloofwaardigheid tot onder het nulpunt heeft geduwd? En dat iedereen die al eens een huishoudbudget heeft moeten opstellen snapt dat het zo echt niet meer verder kan?

Geweld van de straat

We begrijpen dan ook Rudy de Leeuw wanneer die in het zondagse praatprogramma De Zevende Dag komt verkondigen dat hij nieuwe acties in januari niet wil uitsluiten. In het stemhokje krijgt hij al lang geen gelijk meer, en dus beperkt de linkse oppositie in Vlaanderen zich tot amper een kwart van de volksvertegenwoordigers. Door haar nogal onorthodoxe samenstelling weerspiegelt de federale regering voor het eerst in decennia de politieke grondstroom van Vlaanderen, en dus komen de socialisten de eerstkomende vijf jaar niet meer aan de bak.

En dus schiet er voor Rudy de Leeuw en zijn ABVV maar één mogelijkheid meer over: het geweld van de straat. Het zegt daarbij genoeg dat de FGTB ter gelegenheid van de regionale staking in Brussel en beide Brabanten Antwerpse havenarbeiders (lees: het schorriemorrie dat zich enkele weken geleden op de nationale betoging uitgaf voor Antwerpse havenarbeiders) wil uitnodigen. Een tekening hoeft daar verder echt niet bij.

5,4 indexsprongen per jaar

Ondertussen krijgen we tranen in de ogen telkens we weer een topman van de socialisten horen verkondigen hoe rampzalig die indexsprong wel niet is. Zo ook de onvermijdelijke Johan vande Lanotte. Volgens het Economisch Genie uit Oostende zou zo'n indexsprong immers volkomen zinloos zijn, want de bedrijven die de indexsprong nodig hebben om te kunnen overleven zijn er hoe dan ook zo slecht aan toe dat ze binnen de tien jaar toch failliet zullen gaan. Als meesterbrein achter het ondertussen failliet gegane Electrawinds zal hij wel weten waarover hij heeft.

Wij willen echter de vraag niet stellen wat zo'n indexsprong persoonlijk zou betekenen voor het budget van proletariërs als een Johan vande Lanotte of een Rudy de Leeuw. Wel wat zij vinden van de berekening die zegt dat Vlaanderen maar liefst 5,4 indexsprongen per jaar «solidair» is met Wallonië. Inderdaad, als de berekening van de PVDA klopt dat de indexsprong Vlaanderen per gezin 800 euro zal kosten, en verder ook de Vives-berekening dat Vlaanderen elk jaar 6 miljard euro naar Wallonië ziet verdwijnen via allerlei Belgische «solidariteits»-mechanismen, dan is de som snel gemaakt. En zeggen dat de grootste Vlaamse partij van dit ogenblik het communautaire voor minstens vijf jaar in de koelkast heeft gestopt.

Maar vooral, waar zijn ze dan, de socialistische vakbonden, om dit onrecht aan de Vlaamse gezinnen aan te klagen? Waar zijn de regionale stakingen, of de nationale betogingen? Het geweld van de straat, om deze harde en kille maatregel, die ondertussen al enkele decennia aanhoudt, aan te klagen? Of zou ook voor de socialistische vakbond soms gelden dat het hemd van de Waalse machtsbasis nader is dan Vlaamse rok?

Centenindex

Dan zit er al een pak meer rechtlijnigheid achter het voorstel van het Vlaams Belang. Afschaffen, die criminele Belgische «solidariteit», en bovendien een zogenaamde centenindex invoeren die ervoor zorgt dat de laagste inkomens buiten schot gehouden worden. Geen socialistisch voorstel dus, maar wel een pak socialer. En misschien daarom ook netjes uit de media gehouden?

Telewerken

Op zondag hoorden we op de radio de aanbeveling om op maandag niet naar Brussel te willen komen via de grote invalswegen. Iets zegt ons dat dat geen groot probleem zal vormen, en dat het gros van de Vlaamse pendelaars wel zijn voorzorgen zal genomen hebben om op maandag gewoon te kunnen telewerken. En dat ook deze keer de staking vooral een Waals en Belgisch overheidsfenomeen zal blijken te zijn. Want inderdaad, de Vlaming, hij werkt gewoon voor. Hij moet ook wel, om elk jaar die 5,4 indexsprongen te kunnen betalen.

Dit artikel verscheen op 10 december 2014 in 't Pallieterke.

Read more...

Gelijkheid is vrijheid, leugen is waarheid

(Deze column verscheen in Grondvest januari 2015)

Van 4 tot 6 december hield de Académie Royale de Belgique (die zichzelf nog steeds als de enige erfgenaam beschouwt van de aloude Academie van Maria Theresia en de Vlaamse Academie als enkel maar een jonge zus) een boeiend colloquium onder de titel “La liberté d’expression. Menacée ou menaçante ? Jusqu’ou penser,parler, écrire librement ?” (1) De belangstelling van uit Vlaanderen was jammer genoeg zeer beperkt, al moet er aan toegevoegd worden dat men omgekeerd ook geen moeite heeft gedaan en op 3 Arabische en 1 Hongaarse spreker na alle sprekers Franstaligen waren. Desalniettemin was het een erg boeiend colloquium waarvan ik hier overigens maar enkele elementen kan bespreken. Persoonlijk werd ik overigens hartelijk ontvangen door de organisator, prof. Hervé Hasquin, oud minister-president van de regering van de Communauté française de Belgique, van liberale signatuur.

Desondanks zal de lezer het me niet kwalijk nemen dat ik,  om redenen die hem wel snel duidelijk zullen zijn, zoals de titel reeds aankondig, mijn pijlen richt op één van de lezingen, namelijk die van Edouard Delruelle uit Luik, jaren onderdirecteur geweest van het bekende Centrum voor gelijke kansen en racismebestrijding, en hoogleraar filosofie in Luik. Onder de titel “Discours, violence, civilité” (2) hield hij een goed uitgekiend pleidooi voor de bestaande breidelwetten die de vrijheid van meningsuiting inperken, zoals de antiracismewet en de antidiscrimatiewet. Daarbij gebruikte hij drie ‘trucs’ om de vrijheid van meningsuiting in te perken, die een zeer goed voorbeeld geven van het soort redeneringen die een bepaalde linkerzijde hanteert.  

Op de eerste plaats rechtvaardigt hij de inperking van de vrijheid van meningsuiting door te stellen dat een hele categorie van uitingen gewoon geen meningssuitingen zijn, maar handelingen. Dat wordt verpakt met een saus uit de algemene taalwetenschap, die bepaalde vormen van taalgebruik “performatief” noemt (een bekende boek daarover is van J.L. Austin, How to do things withwords).(3) Een goed voorbeeld is “ik beloof”: daarmee “doet” men iets, namelijk zich verbinden – wat nog niet wil zeggen dat het niet tegelijk een mening kan uitdrukken. De taalkunde wordt hier echter misbruikt om te stellen dat haat en discriminatie geen meningen zijn omdat men er iets mee ‘doet’, namelijk aanzetten.

De tweede truc bestaat is stellen dat de vrijheid van meningsuiting in feite maar kan gebruikt worden als men daartoe de middelen heeft, dat  niet iedereen dezelfde middelen heeft, en dat er dus maar sprake kan zijn van vrijheid van meningsuiting voor zover iedereen in feite gelijke kansen heeft zijn mening te uiten. De vrijheid wordt gereduceerd tot een eis van gelijke kansen en daarmee eigenlijk afgeschaft onder het mom van het waarborgen van die vrijheid zelf. Het Ministerie van Waarheid uit Orwell’s 1984 zou het niet beter gekund hebben !

Als derde truc stelt Delruelle terecht dat er geen vrijheid van meningsuiting is wanneer mensen elkaar met geweld in plaats van woorden bejegenen. Vervolgens definieert hij geweld echter zo ruim dat elk taalgebruik dat hem niet zint een vorm van geweld wordt genoemd en dus buiten de vrijheid van meningsuiting valt. Ook hier kan het Ministerie van Waarheid nog wat van leren.

Gelukkig waren er op hetzelfde Colloquium ook sprekers die de politieke correctheid en aantasting van de vrijheid van meningsuiting fileerden, zoals onder meer de Franse specialiste grondwettelijk recht Anne-Marie le Pourhiet en de Hongaarse rechter in Straatsburg Andras Sajo, die de vinger op de ‘wonde’ legden door aan te tonen hoe de vrijheid afgeschaft wordt door ze afhankelijk te stellen van de gevoeligheden van de diverse toehoorders. Philippe Nemo tenslotte (de auteur van het mooie essay “Qu’est-ce que l’occident”, nog niet in het Nederlands te vinden), herinnerde eraan dat de wetenschap maar is kunnen opbloeien vanaf de twaalfde eeuw door de doctrine van Abelardus dat het recht, en zeker het strafrecht, zich enkel met daden van mensen mocht bezighouden en het oordeel over gedachten en intenties, hoe zondig ook, aan God diende te worden overgelaten (4). Waaruit nogmaals blijkt dat onze ‘Verlichte’ tijd weleens meer aan obscurantisme zou kunnen lijden dan die duistere Middeleeuwen.

(1) Programma op http://www2.academieroyale.be/academie/documents/Programme21476.pdf

(2) Vgl. eerder van deze auteur zijn "Eloge du politiquement correct", http://edouard-delruelle.be/eloge-du-politiquement-correct/http://edouard-delruelle.be/eloge-du-politiquement-correct/

(3) J.L. AUSTIN, How to do Things with Words: The William James Lectures delivered at Harvard University in 1955, 1962 (eds. J. O. Urmson and Marina Sbisà), Oxford: Clarendon Press, http://www.hup.harvard.edu/catalog.php?isbn=9780674411524

(4) uitgewerkt in Ph. NEMO, La régression intellectuelle de la France, http://texquis.com/texquis-essais/20-la-regression-intellectuelle-de-la-france-.html. Zie ook Ch. GAVE,  "Au secours Abélard, ils sont devenus fous !", http://www.contrepoints.org/2012/03/05/71868-au-secours-abelard-ils-sont-devenus-fous.

Read more...

Kanttekeningen bij de Europese migratie (Hoegin)

Verleden vrijdag zei de Britse premier David Cameron tijdens een toespraak in een fabriek in Straffordshire de Europese interne migratie de wacht aan. Wie naar Groot-Brittannië komt, zal eerst vier jaar moeten werken voor hij gebruik kan maken van de Britse sociale voorzieningen. Bovendien zal wie niet binnen een half jaar na aankomst werk vindt, terug naar zijn land van herkomst moeten keren. Ook aan de kinderbijslagenstroom naar het thuisland voor kinderen die nooit een voet in Groot-Brittannië hebben gezet zal een einde komen.

In de rest van Europa werden de uitspraken van David Cameron meteen weggezet als verkiezingsbeloften. Niet helemaal onterecht overigens, want het is duidelijk dat de Britse Conservatieven bij de komende verkiezingen flink wat stemmen aan het UKIP van Nigel Farage zullen verliezen. David Cameron lijkt echter te denken dat hij zijn stunt van vlak voor het Schotse referendum nog eens zal kunnen herhalen. Toen slaagde hij erin op het laatste ogenblik nog snel zijn hachje te redden door enkele fikse beloften aan de Schotse kiezers te doen. Benieuwd of datzelfde recept ook zal werken op de Engelse kiezers.

Anderzijds moet toch ook opgemerkt worden dat Groot-Brittannië al lang sceptisch staat tegenover de interne Europese migratie. Meer dan tien jaar geleden, toen de EU een allereerste keer uitbreidde naar het oosten, bekwamen de Britten reeds speciale voorwaarden waardoor zij een eerste migratiegolf vanuit Polen en het Balticum met enkele jaren konden uitstellen. En ook bij de uitbreiding van de EU met Bulgarije en Roemenië werden de Britse grenzen niet meteen opengesteld voor een nieuwe toevloed van nieuwe EU-burgers.

Voor wat hoort wat

De uitspraken van David Cameron komen dus niet als een donderslag bij heldere hemel, maar stroken met wat al jarenlang de positie van Groot-Brittannië is in verband met de interne EU-migratie. Wel nieuw is dat Groot-Brittannië in de Europese Unie niet langer alleen staat met deze houding. De mening dat voor wat ook wat hoort, en dat ongebreidelde migratie niet de oplossing voor alles is, maakt ook in de rest van de EU opgang. Bijvoorbeeld in Duitsland, of binnen de Vlaamse regering.

Zo was er onlangs al een uitspraak van het Europese Hof van Justitie naar aanleiding van een zaak in Duitsland, waarbij een Roemeense vrouw bij haar zus in Leipzig was komen inwonen. Zij verwachtte prompt dat ze niet alleen kinderbijslag voor haar zoon en een onderhoudsvoorschot moest kunnen opstrijken, maar bovendien ook nog eens een basisvoorzieningsuitkering. En dat ondanks het feit dat de Roemeense niet over één diploma beschikte, en hoe dan ook duidelijk niet van plan was ooit ook maar één poot uit te steken om zichzelf te kunnen onderhouden.

De sociale diensten van de stad Leipzig weigerden de vrouw te betalen, en het Europese Hof van Justitie gaf hen daarin gelijk. Door de uitspraak is het trouwens meteen ook gedaan met het uitkeringstoerisme dat de Kathleen van Brempten van deze wereld blijven afschilderen als het toppunt van beschaving. Landen mogen voorwaarden stellen aan nieuwkomers, en de voorwaarde dat men toch bereid moet zijn om zijn steentje te willen bijdragen, is volgens het Europese Hof van Justitie dus niet onredelijk.

Te dom om Nederlands te leren?

In eigen land was er dan weer Liesbeth Homans, die vindt dat het echt niet te veel gevraagd is van bewoners van een sociale woning om tussendoor toch ook nog een paar woordjes Nederlands te willen leren. Waarna ze prompt voor zoveel hardvochtigheid de volledige linkse goegemeente over zich heen kreeg. Marino Keulen, die blijkbaar even vergeten was dat ook zijn partij deel uitmaakt van de regering waarin Liesbeth Homans zit, bestond het zelfs in het Vlaams Parlement te verklaren dat «niet iedereen intellectueel in staat is om een taal te leren». Ga er maar eens aan zitten! (En hoorden wij daar enthousiast applaus vanop de UDF-bank?)

Want, beste lezer, let wel, het gaat hier toch nog altijd om de migranten die later onze pensioenen zullen betalen. En die hier nu al voor een onontbeerlijke culturele verrijking zorgen. Hoe ze dat allemaal precies gaan doen als ze intellectueel nog niet in staat zijn vijf woorden Nederlands te leren, is ons alvast een raadsel. Ondertussen moeten we het blijkbaar normaal vinden dat iemand jarenlang in Vlaanderen in een sociale woning kan blijven wonen, zonder ook maar één woord Nederlands op te pikken. Een bekrompen en racistische fermette-Vlaming waarop links zo graag neerkijkt en die ergens veertien dagen op vakantie gaat doet al oneindig beter.

A propos, wat zou er in de federale Kamer gebeurd zijn moest niet Marino Keulen maar Theo Francken diezelfde uitspraak op Facebook gezet hebben? We durven er nog niet aan te denken!

Meer EU en meer migratie niet langer oplossing voor alles

Maar er is dus duidelijk meer aan de hand dan alleen maar Britten en zogenaamde rechts-populisten die kanttekeningen durven te plaatsen bij de ongebreidelde interne EU-migratie. Meer EU en meer migratie is niet langer de oplossing voor elk probleem, en leidt niet meer automatisch tot een soort multicultureel Europees nirwana waarin «alle Menschen Brüder werden». Zelfs bij het Europese Hof van Justitie, wat toch wel tot het groene hout zou moeten horen, begint het stilaan te dagen dat het oude principe van «voor wat hoort wat» zo gek nog niet is.

We mogen dus wel degelijk aan nieuwkomers vragen dat ze enkele woordjes Nederlands leren wanneer ze hier van de sociale voorzieningen willen komen genieten. We mogen dus ook verwachten dat ze de handen uit de mouwen willen steken, en zelfs iets bijdragen tot de economie en de maatschappij. En wie weet mogen we binnenkort zelfs verwachten dat nieuwkomers hier ook een beetje respect opbrengen voor onze godsdienst en onze cultuur. Dan kunnen we volgend jaar onze kinderen weer naar een sinterklaasfeest sturen zonder te hoeven vrezen voor rellen zoals in Gouda. Zou het kunnen?

Dit artikel verscheen op 3 december 2014 in 't Pallieterke.

Read more...

Sp.a nog steeds haar eigen ergste vijand (Hoegin)

Het gaat niet goed met de Vlaamse socialisten. De partij zit nog steeds geplaagd met een voorzitter waarover iedereen, behalve de persoon in kwestie zelf, het eens is dat hij de verkeerde man op de verkeerde plaats is. Vandaag is dat echter zowat het minste van de vele problemen van de partij. De tsunami aan socialistische mistoestanden en andere foute linkse regeringsbeslissingen uit het verleden blijft aanhouden. Zelfs de N-VA komt een half jaar na de verkiezingen nog steeds geloofwaardiger als oppositiepartij over dan de sp.a, die alleen in Brussel nog in een regering zit.

Exit Zilverfonds

Eerste akte. We schrijven dinsdag 18 november. Minister van Financiën Johan van Overtveldt kondigt in de Kamer aan dat hij laat onderzoeken of het niet beter zou zijn dat beruchte Zilverfonds gewoon op te doeken. Het Zilverfonds, dat was een uitvinding van Johan vande Lanotte om onze pensioenen eens en voor altijd veilig te stellen. De formule was kinderlijk eenvoudig, en daarom ook geniaal: gewoon op het einde van de maand de overschotjes in dat fonds oppotten, en voilà, het pensioenprobleem was opgelost. Om niet te zeggen dat we op onze oude dag nog zouden zwemmen in het geld.

Alleen, het duurde niet lang of de regering soupeerde die overschotjes gewoon op in plaats van ze op te sparen voor latere dagen. En zelfs dat duurde niet lang, want de overschotjes zelf verdwenen al snel als sneeuw voor de zon.

Maar bovendien, en in tegenstelling tot bijvoorbeeld het Noorse Petroleumfonds dat de overschotten van Noorse olieproductie (1) actief (2) investeert in (3) buitenlandse (4) beleggingen, beperkte het Zilverfonds zich simpelweg tot het aankopen van Belgische schuldpapieren. Vier keer fout dus, en daarmee degradeerde de «redding van onze pensioenen» zich tot niets meer dan een virtuele koekjestrommel met daarin veel papiertjes dat we nog een heleboel geld aan onszelf moeten. Geen fluit waard dus.

Lege doos of zwart gat?

Sommigen hebben dat Zilverfonds van in het begin een lege doos genoemd. Was het maar waar! Want was het Zilverfonds inderdaad een lege doos geweest, dan had Johan van Overtveldt ook geen reden gehad om het te willen opdoeken. Zijn N-VA-collega's Veerle Wouters, Siegfried Bracke en Daphné Dumery hebben echter één en ander eens nagerekend, en kwamen tot de conclusie dat het Zilverfonds ons jaarlijkse 120.000 euro kost aan personeelsleden, kantoorbenodigdheden, een bedrijfsrevisor en zitpenningen voor een raad van bestuur. Met andere woorden: dat Zilverfonds heeft prima gewerkt om het pensioen van vermoedelijk enkele kameraden van Johan vande Lanotte veilig te stellen, ten koste van dat van ons. En dat was het dan.

Wij noteerden vooral dat de anders alomtegenwoordige Johan vande Lanotte nergens in de media te bespeuren was om zijn Zilverfonds te komen verdedigen. Ook tal van andere socialistische coryfeeën hielden zich opvallend gedeisd, waaronder bijvoorbeeld John Crombez, poulain van Johan vande Lanotte, en fysisch popelend van ongeduld om eindelijk de voorzittersstoel van Bruno Tobback te kunnen overnemen. In afwachting daarvan vult hij zijn dagen als docent aan de UHasselt, met als vak… publieke financiën. Kan je eigenlijk nóg beter geplaatst zijn om het Zilverfonds vol vuur voor de TV-camera's te komen verdedigen?

Dingen van socialisten

Tweede akte. Woensdag 19 november, opnieuw in de Kamer. Het is Bruno Tobback die uiteindelijk toch een klein beetje wil tegensputteren tegen de afschaffing van het Zilverfonds. Voor de camera's van het VRT-programma Villa Politica klinkt het als volgt: «De enige ambitie van deze regering –in het bijzonder N-VA– is het afschaffen van dingen van de socialisten». En daarmee heeft hij het niet alleen over dat Zilverfonds, maar bijvoorbeeld ook over de subsidies voor de zonnepanelen en het gratis openbaar vervoer voor senioren. Om over indexsprongen en pensioenleeftijden nog maar te zwijgen.

We willen niet flauw doen: in kringen van zowel de Vlaamse als de federale regering zal men zeker enige voldoening scheppen in het afschaffen van «dingen van socialisten». Maar als de tegenargumentatie van Bruno Tobback echt niet verder reikt dan dat, is ze volgens ons toch maar aan de zwakke kant. Moeten we nu echt lege-doos-met-fors-prijskaartje Zilverfonds behouden omdat het «een ding van de socialisten» is? En valt als verdediging voor het gratis openbaar vervoer voor senioren echt niets beters te verzinnen dan dat het een langgerekte verkiezingsstunt van de sp.a was? Men kan zich amper een betere verdediging van de regeringsmaatregelen voorstellen dan het optreden van sp.a-voorzitter Bruno Tobback in hoogsteigen persoon voor de camera's van de VRT.

Medewerkers voor socialisten

Derde akte. Donderdag 20 november, deze keer in het Vlaams Parlement. Op een schriftelijke vraag van Vlaams Belang-voorzitter Tom van Grieken antwoordt Vlaams minister-president Geert Bourgeois dat de ex-ministers Ingrid Lieten en Freya van den Bossche nog tot in 2019 zullen mogen genieten van elk twee medewerkers. Allemaal geregeld in een besluit van de Vlaams Regering uit 2009, met als totale kostprijs: 2,5 miljoen euro. Over dingen van socialisten gesproken!

We geven toe, voor 2,5 miljoen euro met de vingers in de pot zitten is maar een habbekrats vergeleken met de zonnepanelenput die Freya van den Bossche eerder al achterliet, of, zoals verleden week bekend raakte, het monsterverlies van 153 miljoen euro dat verleden jaar voor Electrawinds de fatale klap betekende. Maar zuinig omspringen met overheidsmiddelen en dus belastinggeld is anders.

Conclusie: zolang er bloedrode lijken uit de socialistische kast blijven vallen, hoeven ze zich bij N-VA, CD&V en Open Vld niet veel zorgen te maken over de geloofwaardigheid van de oppositie. Want oproepen tot een mobilisatie tegen het harteloos harde beleid van de rechtse regering, maar ondertussen wel zelf blijven grabbelen in de ton, hoe geloofwaardig is dat? Niet moeilijk dat er amper nog arbeiders voor de sp.a stemmen.

Dit artikel verscheen op 26 november 2014 in 't Pallieterke.

Read more...