De blokjes vallen om (Hoegin)

Heibel vorige week in de kleuterschool De Blokkendoos. Eén van de kleuterjuffen zou zich vergrepen hebben aan een jongetje, en meteen was het kot te klein. Uiteraard. Alleen zullen nogal wat Vlamingen de wenkbrauwen gefronst hebben bij de beelden van de krijsende hoofddoekjes aan de schoolpoort. En waarom viel er in de massa niet één moeder van een ongelovig kleutertje te bespeuren?

Wat was nu precies het vergrijp waarvan de kleuterjuf in kwestie beschuldigd werd? Niemand die het eigenlijk kon zeggen, maar volgens de geruchten had ze bij één van de kleutertjes onder het dekentje getast tijdens een rustmoment. Een dag later heette het echter al dat meerdere kinderen zich thuis bizar gedroegen, en het over intieme spelletjes hadden. Of hoe er nog net niet dagelijks roze balletten opgevoerd werden in één van de kleuterklasjes.

De gemiddelde TV-kijkende Vlaming zal er vermoedelijk wel zijn gedacht van gehad hebben toen hij de beelden van krijsende hoofddoekjes aan de schoolpoort zag. Ik zou ze niet graag allemaal de kost hebben gegeven, de stouteriken die toen dachten dat het vergrijp er misschien wel uit bestond dat die kleuterjuf zelf geen hoofddoekje had gedragen in het bijzijn van een moslimjongetje? Of misschien had één van hen wel per ongeluk een ontblote enkel opgemerkt? Als hij later aan het verkrachten gaat, weten we nu al wie er de volledige schuld voor draagt.

Prinsjes

Opmerkelijk was het feit dat onder de protesterende moeders geen enkel ongelovig wicht te vinden was. Raar toch, dat in een land waar pedofilie nu al twintig jaar lang hét hoofdpunt nummer één vormt van minstens één journaal per week, geen enkele autochtone moeder op straat wil komen als één van haar spruiten overduidelijk blootgesteld was aan een pedofiele kleuterjuf.

Het antwoord laat zich natuurlijk raden. Volgens de geruchten –want je zal als autochtone ouder wel gek zijn om in zo'n situatie je mond open te doen op TV of in de krant– volgens die geruchten dus geven die autochtone ouders een heel ander verhaal weer. Een verhaal waarin het gaat over een onhandelbare kleuter, die, toen de kleuterjuf helemaal aan het eind van haar Latijn was, dan maar op een stoeltje vastgebonden werd om toch maar een beetje rust in de klas te kunnen brengen.

De term «prinsje» komt dan al snel om te hoek kijken: moslimjongetjes die thuis rotverwend worden en op school geen andere behandeling verwachten of zelfs maar tolereren. Vraag het maar aan die zwangere leerkracht uit Ieper. In Vlaanderen zijn die prinsjes immers al even zeldzaam als corruptie in een socialistische partij. Hun zusjes worden ondertussen wel flink onder de knoet gehouden. En onder de hoofddoek natuurlijk, maar dat laatste uiteraard volledig uit vrije wil.

Opgeruimd staat netjes

Voor die zwijgende autochtone ouders kunnen we trouwens alleen maar veel begrip opbrengen. Als je ziet hoe zelfs leraars die met de zaak helemaal niets te maken hadden door de hoofddoekjes aangepakt werden, zou ik ook heel hard mijn mond houden. En bovendien: hopen dat die hoofddoekjes hun dreigement hard maken dat ze hun kinderen uit De Blokkendoos zullen weghalen. Opgeruimd staat netjes, hoevelen van hen zouden dat niet gedacht hebben de afgelopen week?

Het is alleen wel weer bijzonder symptomatisch dat geen enkele «kwaliteitskrant» dit aspect zelfs nog maar zijdelings durfde te vermelden. Inconvenient truths zijn in de pers immers alleen maar convenient als de racistische Vlaming ermee aangepakt kan worden. Geen kwaliteitskrant die er bijvoorbeeld ook maar aan dacht eens een autochtone ouder op te snorren, en die desnoods dan maar eens anoniem aan het woord te laten.

Turkije

Even symptomatisch was dat de hoofddoekjes dan wel weer vrij spel kregen in de media. Zo kwam het citaat «Bij ons in Turkije wordt iemand die zoiets doet, opgepakt en in de gevangenis gestoken» zonder ook maar de minste kanttekening in de krant te staan. Ik vermoed dat zo'n prinsje in Turkije toch wel een heel andere behandeling ter verwerking zou gekregen hebben. En vooral: dat geen hoofddoekje er ginder nog maar aan zou denken om daarover luidkeels haar beklag te gaan doen aan de schoolpoort. Ze komen daar tegenwoordig voor heel andere dingen op straat.

A propos, wat voor vreselijk land is België toch, dat het blijkbaar Turken het recht ontzegd om terug te keren naar hun eigen land? En dan bovendien nog hun kinderen overlevert aan meedogenloze pedofiele kleuterjuffen! Zou men niet best enkele blauwhelmen naar Antwerpen sturen, om zo snel mogelijk een verlossende luchtbrug te organiseren? We stellen alleen maar de vraag.

Anderzijds, hoe goed is zo'n hoofddoekje eigenlijk geplaatst om haar gastland te beschuldigen van laksheid tegenover pedofilie? Misschien bij gelegenheid toch nog maar eens bepaalde passages uit de Koran een beetje nauwkeuriger nalezen, zouden we zeggen, en dan in het bijzonder die over Mohammeds lievelings«vrouw» Aïsja. Om het dan nog niet te hebben over het stuitende racisme dat in die uitspraak vervat zit. Ik vrees echter dat het reeds overbelaste CGKR jammer genoeg ook deze keer alweer geen tijd zal hebben om desnoods dan maar een «wetenschappelijke studie» op te stellen.

Vijfde kolonne

In het vervolg van het citaat –«Wij verwachten dat dat hier ook gebeurt»– komt de aap echter uit de boerkamouw. Die hoofddoekjes verwachten dat in Antwerpen de islamitische wetten, zeden en moraal ingevoerd worden, en dat wie aan hun prinsje raakt zonder dralen achter de tralies gezwierd wordt. Zullen we het schooltje maar meteen omdopen tot Blokarı kutusu, of eventueel de Marokkaanse variant? De hoofddoekjes gedragen zich in ieder geval als de vijfde kolonne van Sharia4Belgium. Of hoe men niet naar Syrië hoeft te trekken om een heilige oorlog te voeren.

Boter op het hoofd

Straffer is echter het verhaal dat Het Nieuwsblad –ere wie ere toekomt– op zaterdag uitbracht. Blijkt immers dat het gezin dat als eerste klacht indiende tegen de kleuterjuf, zélf al twee jaar gevolgd wordt door de Bijzondere Jeugdzorg. Met als aanleiding: een vonnis uitgesproken in Nederland tegen de moeder en haar gezin. De moeder zou met haar beschuldigingen van misbruik tegen een kinderdagverblijf trouwens niet aan haar proefstuk toe zijn, en de voogdij over twee andere kinderen reeds verloren hebben.

Gaat het dus over niet meer dan een afleidingsmanœuvre, waarvoor een toevallige kleuterjuf dan maar moest boeten? Het zal je maar overkomen. Het is in ieder geval een verklaring die al stukken beter past bij wat vooral niet in de krant te lezen viel. Of mocht gelezen worden. De vraag is dan alleen nog maar of het aantal Vlamingen dat al van in het begin zo'n donkerbruin vermoeden in die zin had zeventig, dan wel tachtig procent bedroeg.

Dit artikel verscheen op 26 juni 2013 in 't Pallieterke.

Addendum: Sedert de publicatie van dit artikel weten we dat het gerechtelijk onderzoek tot nog toe geen sporen van kindermisbruik vond, dat de school van naam zal veranderen, en dat de kleuterjuf zo vrijwillig als een boerkamoslima haar overplaatsing naar een andere school gevraagd heeft. Maar zoals Freya Piryns zo raak opmerkte: «Niemand is gebaat bij een verdere polarisering tussen gemeenschappen», dus buigen we voor alle zekerheid toch maar tolerant het hoofd. Bij voorkeur naar Mekka, uiteraard, al is dat voorlopig nog niet hélemaal verplicht…