Wetenschappelijke beschouwingen bij de G1000 (vpmc)

Een tijdlang werd het aantal deelnemers aan de G1000 op zevenhonderd en acht geschat, maar na een hertelling in alle rust (ik vermoed door David zelf, of anders door Francesca, of bij voorkeur achtereenvolgens door hen beiden) bleken ze maar met zijn zevenhonderd en vieren te zijn.

Nu is, alles wel bekeken, zevenhonderd en vier een mooier getal dan die zevenhonderd en acht, want zevenhonderd en vier laat zich netjes schrijven als twee tot de zesde macht, vermenigvuldigd met elf, en dat laatste blijft een klein, hanteerbaar getal. Dat is niet zo met zevenhonderd en acht.

Zoals wij zullen zien, komt deze mathematische toevalligheid de democratische gedachtewisseling zeer ten goede.

Vergeten we niet dat het hier gaat om zevenhonderd en vier uiterst toevallig gekozen, en dus volkomen gelijkwaardige individuen, die elk ook een gelijke zeg in het debat moeten krijgen. Hen aan rechthoekige tafels zetten is uitgesloten, niet enkel omdat het priemgetal elf zich hiertegen verzet, maar vooral omdat er aan een rechthoekige tafel als het ware automatisch een soort hiërarchie ontstaat. Ik neem aan dat David en Francesca zich hiervan bewust zijn geweest.

Natuurlijk zullen zij twee tot de zesde tafels gehuurd hebben, zijnde vierenzestig in totaal. Ik mag hopen dat het er tweeëndertig witte en tweeëndertig zwarte waren, want die laten zich bijzonder mooi opstellen in een schaakbordpatroon van acht bij acht.

Te vrezen valt echter dat men voor ronde tafels zal gekozen hebben, omdat die goedkoper te huren zijn dan endekagonale, of elfhoekige tafels zoals men ook wel zegt, al was de endekagonale oplossing zeker verkieslijk geweest, want aan een ronde tafel kan gelijk welke assertieve tafelgenoot meer plaats innemen dan hem toekomt, en een timide buur wegdrukken. Aan een endekagonale tafel zijn zulke zaken uitgesloten.
Maar bij een organisatie als de G704 moet er op de kleintjes worden gelet, want veel steun van overheidswege was er niet, en goede endekagonale tafels zie je niet vaak, en ze zélf maken kan bovendien enkel bij benadering. Met passer en liniaal lukt het nooit helemaal. Er ontstaat aan de marge altijd een kleine fout, zoals op de tekening duidelijk te zien is bij het Oosten en het Westen. Aan foutenmarges hebben David en Francesca een hekel, wat begrijpelijk is.

Nochtans was het met een kleine extra-inspanning mogelijk geweest om bijvoorbeeld bij Gamma vierenzestig grote houten bladen te kopen, en deze dan volgens bijgevoegde handleiding te verzagen, met een verwaarloosbare, zo goed als onmerkbare afwijking bij slechts één van de elf disgenoten.