De Vlaamse volkspartij over inwijking

NV-A-parlementsleden Sarah Smeyers en Theo Francken hebben een boek uit: België, land zonder grens. Het gaat over een thema dat een concurrerende partij groot gemaakt heeft: inwijking, of zoals de verplichte term luidt, migratie. Zij onderscheiden vijf migratiekanalen, waarvan twee actieve, namelijk voor werk en voor studie, en drie passieve: gezinshereniging, asiel en regularisatie. (p.18) Zij geven de cijfers, die voor België zeer hoog blijken te zijn. Daarentegen verlaten maar weinigen van de grote meerderheid van uitgeproceerde (d.i. door de maand gevallen) asielzoekers, een 16%, het grondgebied: “Laat u vooral niets wijsmaken, het terugkeerbeleid blijft de Achillespees.” (p.103)

De eerste twee kanalen kunnen op de sympathie van de auteurs rekenen, maar tegen de drie laatste hebben zij parlementaire initiatieven genomen. Zij beschrijven hoe zij binnen een partijpolitieke combine de eer voor een forse beperking van de gezinhereniging aan Nahima Lanjri hebben gelaten, en hoe zij de Snel-Belg-wet van de onzalige Guy Verhofstadt hebben teruggedraaid. Onder deze Snel-Belgwet was België met 3,03 naturalisaties per 1000 inwoners de absolute wereldtop (p.115): toch één discipline waarin ons land een gouden medaille kon behalen.

Vijanden

Dit boek is erg partijpolitiek. De auteurs laten niet merken dat het Vlaams Blok/Belang al twintig jaar eerder aan dezelfde kar trok. Wanneer zij de partij dan toch vermelden, is het om hen als eeuwige kritikasters weg te zetten. Het is natuurlijk waar dat de N-VA toch iets verwezenlijkt heeft (en wel op de geëigende plaats, nl. in het parlement, zonder regeringsdeelname), terwijl het VB méér eiste maar alleen maar aan de kant heeft staan roepen. De auteurs zijn zelfs van mening dat de situatie in België zo veel dramatischer is juist omdat niemand wou gezien worden als uitvoerder van het VB-programma, en dat de komst van de N-VA nodig was om te verwezenlijken wat in de buurlanden vanzelfsprekend is: migratiebeperkingen doorgevoerd door de centrumpartijen.

Naast critici heeft de N-VA in haar migratiekritisch beleid ook echte vijanden, zoals de No Border-beweging, die haar geweld pleegt onder het motto: “Geen grenzen! Geen naties! Stop deportaties!” (p.93) De auteurs maken bv. melding van “een twintigtal gemaskerde anarchisten”, extreemlinkse geweldenaars die gesloten opvangscentra komen verstoren en in het algemeen voor “open grenzen”ijveren. Op politiek vlak wordt een gelijkaardig beleid nagestreefd, en lang ook in praktijk gebracht, door de Franstalige linkse partijen en aan Vlaamse kant door Groen en de PvdA. Dat dit het einde van de sociale zekerheid en dus armoede voor de klasse der steuntrekkers zou betekenen, zeggen ze er niet bij.

Inwijking is welkom voor de partij, zolang ze economisch dienstig kan zijn. Dat is het beleid van echte immigratielanden zoals Australië en Canada: “Terwijl de EU-landen massaal buitenlandse brains and hands binnenhalen, importeert België grotendeels sociale-zekerheidsmigranten.” (p.78) Links noemt dit een neoliberale visie op inwijking, anderen zouden het gewoon gezond verstand noemen.

Mohammed

De N-VA viseert uitdrukkelijk niet de islam, en zij relativeert zijn belang: “Noch zijn de meeste nieuwkomers moslims, zelfs al komen ze uit een moslimland. Zo zijn heel wat Egyptenaren die naar België trekken koptische christenen die om redenen van discriminatie hun thuisland verlaten.” (p.20) Hier wordt in het voorbijgaan wel een reden genoemd om iets tegen de islam te hebben, maar voor de partij kan het volstaan als die discriminatie niet naar hier geïmporteerd wordt. Zoals bekend gelooft de partij in een “Europese islam”.

Nochtans wordt hier het boek Brussel: Eurabia van Arthur van Amerongen vermeld (p.97, uit 2008), dat de oprukkende islam in Brussel documenteert. Deze auteurs spreken zich er niet over uit, maar partijvoorzitter Bart De Wever is erover in debat gegaan met VB-boegbeeld Filip Dewinter (Terzake, 9-9-2012). Partijpolitieke praatjes daaruit, zoals dat het VB de islam eigenlijk het land zou uitwillen, interesseren ons maar matig. De reden waarom de islam een probleem vormt, des te meer. En omdat de N-VA deze niet voldoende schijnt te beseffen, zullen wij ze even uitleggen.

Wie de islam wil begrijpen, moet doen wat moslims doen, namelijk de profeet Mohammed centraal stellen. Let wel, alle moslims zijn het daarover eens, niet alleen de o zo populaire “salafisten”of”radicalen”. Ook de moslims die verdraagzaamheid en integratie verdedigen, beroepen zich op Mohammed, evenzeer als de zgn. extremisten. Alleen, zij beroepen zich op de fictieve verdraagzame Mohammed, die waarvan ze het bestaan kennen uit leugenachtige praatjes voor de westerlingen, maar die nooit bestaan heeft; terwijl de extremisten de echte Mohammed volgen. Maar alle moslims zonder uitzondering beweren dat zij Mohammed volgen of alleszins zouden moeten volgen. Ik daag al wie daaraan twijfelt, uit om mij één moslim zegsman te vinden die verklaart dat Mohammed achterhaald is of fout zat.

Welnu, wat was Mohammeds echte gedrag, relevant voor dit dossier? Hij en de mensen die hem volgden uit zijn geboortestad Mekka naar het naburige Medina, en wier vertrek het begin van de islamitische kalender markeert, werden de muhajirūn genoemd, de “migranten”. En wat deden die migranten? Binnen enkele jaren grepen zij de macht, haalden de heidenen tot bekering over (goedschiks of kwaadschiks), verbanden sommige leden van de joodse minderheid en moordden andere uit, tot hun groeiende staat getransformeerd was van een multiculturele samenleving tot een monolithisch islamitische. Dat is een historisch feit, bekend uit de basisteksten van de islam en in het algemeen ook verifieerbaar door de toestand in het latere en hedendaagse Arabië. En het is precies wat voorhoedegroepen zoals Sharia4Belgium hier opnieuw willen doen.

De islam maakt het verschil met andere migraties in deze zin dat hij actief weerstand biedt tegen integratie. Bijvoorbeeld, moslimmigranten uit de Nijlvallei of de Sahel in het Westen houden veel meer vast aan hun gewoonte van meisjesbesnijdenis dan kopten of animisten. Laat het dan geen kwestie van eensgezindheid zijn onder moslimgeleerden of meisjesbesnijdenis door de islam opgelegd wordt (Turken en Marokkanen kennen het niet, Egyptenaren doen het praktisch allemaal), diegenen die erin geloven, hebben de typisch islamitische gehechtheid aan wat zij als een islamitische plicht aanvoelen, ook tegen de wet van het land in. Afrikaanse christenen daarentegen hebben veel meer de houding van “In Rome, doe zoals de Romeinen” .Als zij zien dat de Belgische (en Oost-Europese, en zelfs Marokkaanse) ouders van de klasgenotes van hun dochter hun eigen meisjes niét besnijden, zullen zij geneigd zijn het ook niet te doen. Na twee generaties zijn deze inwijkelingen gewoon Vlaming geworden, terwijl de moslims zich nog steeds onderscheiden. Wij zien inderdaad dat moslims van de derde generatie slechter geïntegreerd zijn dan hun grootouders, en voor meer problemen zorgen.

De Vlaming betaalt

Geeft de N-VA te veel toe aan het heersende denken, zoals zijn politieke mededingers beweren? Het zou kunnen. Zo lezen we hier dat de slachtoffers van het asielbedrog de echte vluchtelingen zijn. Nee, deze asielzoekers worden alleen door de Vlaming een beetje scheef bekeken omdat die Vlaming wat veralgemeent: als vijf asielzoekers op zes bedriegers en profiteurs zijn, dan is het gemakkelijk om het oordeel over asielbedrog tot dat laatste zesde te veralgemenen. (p.33) Maar verder: ik heb nog niet gehoord van iemand die echt asiel nodig had en die door de Belgische overheden uit veralgemening geweigerd werd. De bevoegde instanties maken juist een scherp onderscheid tussen echte en valse vluchtelingen, het zijn alleen de politici die hen niet volgen en die met hun regularisaties de boodschap uitsturen dat de illegale aanhouder in België wint. De gewone Vlaming legt de echte vluchteling echter niets in de weg, net zo min als de veel talrijkere asielbedriegers. Maar hij is zelf het eerste slachtoffer van de toevloed aan valse vluchtelingen, veel meer dan de echte vluchtelingen, want hij wordt gedwongen, voor hen te betalen en desgevallend zijn woonwijk te zien verloederen. De heroriëntering van het migratiebeleid moet beginnen met de zorgen van de Vlaming centraal te stellen.

Een andere vraag aan de auteurs die dit boek oproept, is: bewijzen jullie niet dat België zeer ziek is, en dat de splitsing voor alle inwoners, en dus ook voor de Vlamingen, heilzaam zou zijn? Het migratiedossier is hier scheefgetrokken op een manier die men zich in de buurlanden nauwelijks kan voorstellen. De Franstalige partijen moedigen de inwijking op alle mogelijke manieren aan omdat zij hopen dat, zoals Anne-Marie Lizin gezegd heeft, de migranten op termijn de Vlaamse meerderheid kunnen ongedaan maken; en omdat het de Vlamingen zijn die voor hen betalen. Een rationeel migratiebeleid zou in ieder geval vergemakkelijkt worden door de totale splitsing, dat blijkt wel uit dit boek. Alleen trekken de schrijvers dat besluit niet. Wellicht omdat dat niet de gekozen onderwerpstof was.

Theo Francken en Sarah Smeyers: België, land zonder grens. Hoe moet het verder met ons asiel- en migratiebelied?, Davidsfonds, Leuven 2012.