Op zoek naar graziger weiden (vpmc)

De page van Patrick

Wordt menner bij de Knack

Dat houdt de teugels strak

Maar lezers zijn geen paarden

Zij gaan naar uiterwaarden

Op vakantie met Rik

.

.

Read more...

Rik Pinxten en de moeilijke woorden (vpmc)

. 
Ik las, lezer, vandaag in De Standaard op pagina drieënveertig een heel moeilijke zin. Hij stond tussen nog meer moeilijke zinnen, in een interview waarin glashelder bewezen werd dat wij, westerlingen, ten prooi zijn aan het verfoeilijke wij-zij-denken. 
Hier is hij: “Om die interculturele ‘wij’ te organiseren, moet je vertrekken van pragmatiek, praktijken, afspraken.” 
Nu moet je niet ook al die andere zinnen lezen die op pagina drieënveertig staan –en op pagina tweeënveertig trouwens– om te vermoeden dat hier een Vlaamse intellectueel aan het woord is. Het is niet dat "interculturele" –echt een moeilijk woord– dat dit vermoeden voedt, maar wel de twee complexloze woordjes “die...wij”. Daarna weet je genoeg, want “wij” is hier vanzelfsprekend een neutrum, en je zegt ook niet “die paard”. 

En de foto bovenaan –zoals gebruikelijk een halve bladzijde groot– bewijst inderdaad ons vermoeden. Aan het woord is namelijk de antropoloog Rik Pinxten. Nu vraagt u zich misschien af, lezer, wat ook alweer een antropoloog is. Dat is geen schande want de definitie is vaag, maar eigenlijk is het simpel: het is iemand die ooit als jongeman enkele weken in een hotel heeft doorgebracht dat niet al te ver verwijderd lag van een indianen-reservaat.
Hiermee wil ik niet suggereren dat de antropoloog Pinxten geen echte antropoloog zou zijn, en nog minder dat hij de basisbegrippen en -teksten van de filosofie niet zou kennen. Dat laatste deed Vermeersch immers al, eens en voorgoed, en ook in De Standaard, met de woorden: "Rik Pinxten geeft blijk van een totale onwetendheid betreffende zijn eigen vakgebied. Zelfs de 'ringparabel' uit Nathan der Weise, een kerntekst van de verlichting, en van onze cultuur überhaupt, die zijn thesis ontkracht, lijkt hem onbekend, pijnlijk!"  Helaas bleef deze appreciatie van een collega zonder enig weerwerk van professor Pinxten. 

Maar wat ik wél wil beweren, is misschien nog erger: dat Rik ...tot het filosofische vocabularium toe maar half beheerst. Een woord als “pragmatiek” bijvoorbeeld, komt bij zijn breedvoerige en geleerde beschouwingen op pagina drieënveertig gewoon niet te pas. Rik bedoelde wellicht “Praxis”, maar schrok misschien terug voor de historische connotaties van die term, die hem mogelijk bekend zijn.
Laat me, te zijner stichting, niet een moeilijk filosofisch werk erbij halen, maar de gewone, zij het Dikke van Dale: 
Pragmatiek (zn) : deelgebied van de taalfilosofie en taalkunde dat zich bezighoudt met de invloed van de context op betekenis.
Nee, zo had Rik het nu ook weer niet bedoeld.
  .

Read more...

Patrick heeft zich erbij neergelegd (vpmc)

.
In de wetenschap is het bekend dat ontdekkingen en uitvindingen vaak uit een onoplettendheid geboren worden, of soms zelfs door puur toeval het licht zien. Ook bij de productie van kunst en schoonheid komt iets dergelijks wel voor. Een kleine onachtzaamheid kan dan juweeltjes opleveren.
Hoe het juist in zijn werk gaat met die toevalligheden, legde de reclameman Patrick Janssens net uit aan de luisteraars van Radio1. De journalist van dienst had Patrick gevraagd waarom hij op de cover van zijn Patrickmagazine ook zijn zoontje ten tonele had gevoerd. Die vraag kwam niet geheel uit de lucht gevallen, want inderdaad zijn in moreel opzicht zulke zaken, zoals men zegt voor discussie vatbaar. Een beetje op 't randje, besefte Patrick zelf. Terecht, want al kan dit procedé soms schoonheid opleveren, vanuit een politiek oogpunt beschouwd is het onbetekenend.
Maar nu kwam al snel aan het licht dat Patrick zelf niet veel te maken had gehad met die misschien wat bedenkelijke keuze. Patrick noemde na elkaar twee personen die meer van de zaak afwisten. Bleek dat ten huize van Patrick en elders, in de privésfeer een aantal foto's waren gemaakt, dat was Herman zijn werk geweest, en dat één van die foto's in de handen van de eindredacteur Jörgen was gevallen. Het onheil was geschied, en Patrick heeft zich bij de loop der dingen dan neergelegd:

"Daar is eigenlijk niet zo erg over nagedacht. Herman Selleslags, die de foto gemaakt heeft, heeft mij twee dagen gevolgd. Die heeft ook een aantal privé-foto’s gemaakt en ...en die ene foto zat daar tussen, en ja, Jörgen Oosterwaal de hoofdredacteur heeft die foto gezien en zegt: ja, die wil ik eigenlijk op de cover. Ik heb er heel lang over nagedacht, of ik dat wel zou toestaan, maar ik vind dat het net kan en dus euh… euh, ik heb er mij bij neergelegd, laat ons het zo zeggen."
.

Read more...

Nieuwe peilingen bevestigen gekende trends (Hoegin)

Vorige week werden we –naar Belgische normen– overspoeld door een reeks peilingen. Na de peiling van La Libre Belgique van drie weken geleden volgde die van Le Soir een week later, en die van De Standaard–VRT verleden vrijdag. Vielen op: het slechte resultaat van de Open Vld, en de hoge scores van de N-VA. In beide gevallen gaat het echter over niets meer dan een bevestiging van de reeks gekende trends.

Carl Devos bekloeg zich verleden zaterdag in zijn wekelijkse opiniebijdrage bij DeRedactie.be onder de titel «“Overpeilingen”» over de peilingen die «gretig over ons heen spoelen», en prijst zich tegelijkertijd gelukkig dat we in Vlaanderen gespaard blijven van een «peilinginflatie» zoals in Nederland. De politicoloog is blijkbaar niet veel gewoon, want zeggen en schrijven drie peilingen in de loop van twee weken is niet bepaald veel om over naar huis te schrijven. In ieder normaal land wordt dat tempo al tijdens de komkommertijd gehaald, wanneer alles op een lager pitje draait. Misschien moet de professor maar eens een stage in het buitenland overwegen, of af en toe op internet eens buiten het .be-domein surfen?

Ander opmerkelijk fenomeen: zelfs na dit kleine golfje aan peilingen blijven de media doen alsof hun eigen peiling de enige echte is. Zo bestaan bijvoorbeeld De Standaard–VRT het de score van de Open Vld in hún peiling af te doen als een absoluut dieptepunt voor die partij, ook al plaatste de peiling van Le Soir een week eerder de partij nog een procentje lager. O ja, wie goed oplet zal zeker het obligate «in onze peiling» telkens terugvinden. Handwerkers hebben ook de gewoonte om je telkens weer op het verkeerde been te zetten met hun nettoprijzen, ook al zal het «plus BTW» natuurlijk nooit ontbreken.

Nu goed, laten we eens naar de resultaten van de peilingen kijken, en de drie peilingen met mekaar vergelijken. N-VA blijft duidelijk verder groeien, ook af te lezen uit de stijgende trend van het vlottend gemiddelde over alle peilingen. Voorlopige topnotering is 40,1% bij Le Soir. Het moet dan ook al heel gek lopen wil de N-VA niet opnieuw veruit als grootste partij van Vlaanderen uit de provincieraadsverkiezingen van 14 oktober komen, maar anderzijds moet toch ook opgemerkt worden dat er een gat van ongeveer vier procent tussen de hoogste en de laagste peiler.

Bij De Standaard klinkt het deze keer in ieder geval dat «N-VA blijft stijgen», ja zelfs «fors». Of neen, zelfs «opnieuw fors». O ja? Spoelen we even zes maanden terug –inderdaad, beste Carl Devos, we schrijven zes maanden sedert de vorige peiling!–, en citeren we voor één keer onszelf, toen we weliswaar gretig citeerden uit de vorige analyses en commentaren bij zowel De Standaard als de VRT:

Citeren we even Peter de Lobel in De Standaard:

Voor het eerst sinds lange tijd zakt de N-VA in een politieke peiling. Van de 35 procent die de partij in oktober scoorde bij de peiling van De Standaard en de VRT, schiet nu nog 33,5 procent over. Een daling van anderhalf procent.

Of Bart Brinckman in dezelfde krant:

Daarbij consolideert de N-VA haar positie op een hoog niveau, de regeringspartijen handhaven zich op een laag peil. Toch lijkt bij de N-VA de rek uit de (overigens spectaculaire) groei.

Over naar de commentator van de VRT:

De N-VA torent met 33,5 procent boven de andere partijen uit. De partij boekt daarmee een winst van 5,3 procent tegenover de verkiezingsuitslag van 2010. Tegenover de vorige peiling, in september 2011, is er wel een verlies van 1,5 procent. De grote opmars van de partij lijkt dus wel op een grens te zijn gestoten.

Het weze voor de lezer duidelijk: bij de N-VA zit de klad er dus fameus in. Of zou het?

Tja. Met de billen bloot zullen we maar zeggen? «Verwacht het onverwachte» is de nieuwe slagzin, pardon, baseline, van «kwaliteitskrant» De Standaard, maar dat de analyses van hun eigen peilingen voor geen millimeter kloppen is niet bepaald onverwacht. Op één punt hebben ze alvast groot gelijk: míj hebben ze nooit om zo'n nieuwe beeslaain gevraagd. Ik zou het waarschijnlijk dan ook eerder in de richting van «huilen met de pet op» gezocht hebben…

Mogen we overigens vermelden dat de reactie van partijvoorzitter Bart de Wever op de peiling van De Standaard–VRT waarschijnlijk één van de meest zinnige is die we de laatste jaren gehoord hebben? Voorzichtig sceptisch, uiteraard, maar de positieve tendens kan je inderdaad niet blijven ontkennen.

De onenigheid tussen de drie peilers kan echter nog groter dan de vier procent voor de N-VA, want voor CD&V bedraagt ze ruim vijf procent. Inderdaad, Le Soir plaatst de partij op 13,4%, een duidelijk verlies tegenover de laatste verkiezingen, terwijl De Standaard–VRT menen dat de partij op winst zit met 18,5%. Dat laatste is echter nog steeds geen goede uitslag voor een partij die ooit absolute meerderheden in Vlaanderen haalde. Maar partijvoorzitter Wouter Beke liet onlangs optekenen dat, in tegenstelling tot zijn collega's Alexander de Croo en Bruno Tobback, hij zich niet van de wijs wil laten brengen door slechte opiniepeilingen. Historisch weten we echter dat zijn partij zich zelfs van slechte verkiezingen weinig of niets aantrekt, en toch vrolijk aan de macht blijft. Vraag is hoeveel jaren dit nog vol te houden valt.

Over de sp.a bestaat veel meer eensgezindheid tussen de drie peilers. De partij blijft al maandenlang onder het resultaat van de laatste verkiezingen, maar het verlies blijft wel beperkt tot minder dan een foutenmarge. Vergeleken met wat andere partijen moeten ondergaan valt dit misschien nog mee, maar anderzijds is het toch merkwaardig dat een socialistische partij in volle financiële crisis niet beter weet te scoren dan een magere dertien–veertien procent. Voeg daar dan bovendien nog eens aan toe dat bijvoorbeeld Johan vande Lanotte de laatste maanden vaak genoeg in de media mocht verschijnen als een soort Redder des Vaderlands die in zijn dooie eentje de gas- en elektriciteitsprijzen tot een lachertje weet te reduceren. Of zou het kunnen dat de modale Vlaming snapt dat hij uiteindelijk niet meer is dan een charlatan en praatjesmaker die op termijn de belastingbetaler nog veel geld zal kosten?

Ook over de Open Vld zijn de drie peilers het redelijk eens. De partij staat op een historisch dieptepunt, en zakt bij Le Soir zelfs onder de psychologische grens van de tien procent. We moeten al terug naar 1946 voor een verkiezingsresultaat dat de liberale partij in Vlaanderen op een nog lager niveau plaatst. De ironie van het lot wil echter dat de verantwoordelijken voor deze puinhoop –het triumviraat Verhofstadt-Dewael-De Gucht– hiervoor vrijuit zal kunnen (blijven) gaan. Karel de Gucht drijft het zelfs zover voor deze slechte resultaten de skalp van partijvoorzitter Alexander de Croo te willen opeisen in bovenstebeste «houdt de dief!»-stijl.

Dat neemt natuurlijk niet weg dat de analyse van Alexander de Croo er ook mijlenver naast zit. Het probleem van de Open Vld is niet dat ze de wind tegen heeft, en harder trappen zal dus ook geen oplossing brengen. De Open Vld is immers vrijwillig in de gracht gaan rijden toen ze al haar principes opgaf om in een regering met de PS te stappen, en dat zelfs bij herhaling. Karel de Gucht weet als ex-voorzitter van de Open Vld trouwens heel precies wat dat allemaal kan betekenen. Wil de Open Vld terug vooruit komen, dan zal ze ook beter moeten doen dan zich afzetten tegenover de N-VA, zoals diezelfde Karel de Gucht nu voorstelt. Dat de N-VA op dit ogenblik bij de modale kiezer als liberaler dan de Open Vld geboekstaafd staat zou toch al een belletje moeten doen rinkelen. En dan zijn er die menen dat Karel de Gucht de intelligentste politicus is van het noordelijke halfrond!

Ook Vlaams Belang blijft slecht scoren, al zijn de huidige resultaten beter dan die van een jaar geleden. De partij wedijvert ondertussen met de Open Vld om de vierde plaats in het Vlaamse politieke landschap, een magere troost aangezien dat vooral aan de slechte resultaten van de Open Vld ligt. De partij blijft in ieder geval consequent onder het niveau van de verkiezingen van 2010 scoren.

Opvallend in de peiling van De Standaard–VRT is de terugval van Groen. Bij die peiler scoort de partij al een tijdje boven de negen procent, maar deze keer zakt de partij terug naar haar niveau van 2010. Op een ogenblik dat de media bol staan van de scheurtjes in de reactorvaten van enkele nucleaire centrales zou je van een ecologistische partij een betere score verwachten.

Over LDD kunnen we kort zijn met de gevatte opmerking die bij De Standaard te lezen viel: «Lijst Dedecker […] wordt stilaan te klein om nog met het blote oog waar te nemen». Pijnlijk.

Een simulatie voor de zetelverdeling levert zowel voor de peiling van Le Soir als De Standaard–VRT een Vlaams Parlement op waarbij de N-VA als dé dominante partij naar voren komt. Opmerkelijk is wel dat de peiling van De Standaard–VRT, in tegenstelling tot die van Le Soir, géén zogenaamde V-meerderheid oplevert. Zo'n meerderheid is dus helemaal nog geen uitgemaakte zaak. Maar zelfs bij De Standaard–VRT lijkt een anti-V-meerderheid van CD&V, sp.a, Open Vld en Groen niet erg werkbaar, zelfs niet met de steun van UF.

Kijken we tot slot nog eens over de taalgrens, dan lijkt het erop dat de MR opnieuw uit een dal lijkt te klimmen. De afsplitsing van het FDF, dat in Wallonië voorlopig nog niet van de grond lijkt te komen, valt dus blijkbaar nog redelijk mee. Combineer dit met een PS die nog steeds op verlies staat, en het is meteen duidelijk waarom de verkiezingsstrijd ten zuiden van de taalgrens iets scherper en ideologischer gevoerd wordt dan in Vlaanderen.

Deze peilingen waren (hoogstwaarschijnlijk) de laatste regionale peilingen vóór de provincieraadsverkiezingen van 14 oktober. De volgende afspraak is dus voor 15 oktober, met een vergelijking van de resultaten voor die provincieraadsverkiezingen met de laatste peilingen, en simulaties voor de zetelverdelingen voor de regionale parlementen.

Bijlage: Overzicht van alle peilingen in Vlaanderen sedert 2004 en Wallonië sedert 2006 (PDF).

Read more...

De Vlaamse volkspartij over inwijking

NV-A-parlementsleden Sarah Smeyers en Theo Francken hebben een boek uit: België, land zonder grens. Het gaat over een thema dat een concurrerende partij groot gemaakt heeft: inwijking, of zoals de verplichte term luidt, migratie. Zij onderscheiden vijf migratiekanalen, waarvan twee actieve, namelijk voor werk en voor studie, en drie passieve: gezinshereniging, asiel en regularisatie. (p.18) Zij geven de cijfers, die voor België zeer hoog blijken te zijn. Daarentegen verlaten maar weinigen van de grote meerderheid van uitgeproceerde (d.i. door de maand gevallen) asielzoekers, een 16%, het grondgebied: “Laat u vooral niets wijsmaken, het terugkeerbeleid blijft de Achillespees.” (p.103)

De eerste twee kanalen kunnen op de sympathie van de auteurs rekenen, maar tegen de drie laatste hebben zij parlementaire initiatieven genomen. Zij beschrijven hoe zij binnen een partijpolitieke combine de eer voor een forse beperking van de gezinhereniging aan Nahima Lanjri hebben gelaten, en hoe zij de Snel-Belg-wet van de onzalige Guy Verhofstadt hebben teruggedraaid. Onder deze Snel-Belgwet was België met 3,03 naturalisaties per 1000 inwoners de absolute wereldtop (p.115): toch één discipline waarin ons land een gouden medaille kon behalen.

Vijanden

Dit boek is erg partijpolitiek. De auteurs laten niet merken dat het Vlaams Blok/Belang al twintig jaar eerder aan dezelfde kar trok. Wanneer zij de partij dan toch vermelden, is het om hen als eeuwige kritikasters weg te zetten. Het is natuurlijk waar dat de N-VA toch iets verwezenlijkt heeft (en wel op de geëigende plaats, nl. in het parlement, zonder regeringsdeelname), terwijl het VB méér eiste maar alleen maar aan de kant heeft staan roepen. De auteurs zijn zelfs van mening dat de situatie in België zo veel dramatischer is juist omdat niemand wou gezien worden als uitvoerder van het VB-programma, en dat de komst van de N-VA nodig was om te verwezenlijken wat in de buurlanden vanzelfsprekend is: migratiebeperkingen doorgevoerd door de centrumpartijen.

Naast critici heeft de N-VA in haar migratiekritisch beleid ook echte vijanden, zoals de No Border-beweging, die haar geweld pleegt onder het motto: “Geen grenzen! Geen naties! Stop deportaties!” (p.93) De auteurs maken bv. melding van “een twintigtal gemaskerde anarchisten”, extreemlinkse geweldenaars die gesloten opvangscentra komen verstoren en in het algemeen voor “open grenzen”ijveren. Op politiek vlak wordt een gelijkaardig beleid nagestreefd, en lang ook in praktijk gebracht, door de Franstalige linkse partijen en aan Vlaamse kant door Groen en de PvdA. Dat dit het einde van de sociale zekerheid en dus armoede voor de klasse der steuntrekkers zou betekenen, zeggen ze er niet bij.

Inwijking is welkom voor de partij, zolang ze economisch dienstig kan zijn. Dat is het beleid van echte immigratielanden zoals Australië en Canada: “Terwijl de EU-landen massaal buitenlandse brains and hands binnenhalen, importeert België grotendeels sociale-zekerheidsmigranten.” (p.78) Links noemt dit een neoliberale visie op inwijking, anderen zouden het gewoon gezond verstand noemen.

Mohammed

De N-VA viseert uitdrukkelijk niet de islam, en zij relativeert zijn belang: “Noch zijn de meeste nieuwkomers moslims, zelfs al komen ze uit een moslimland. Zo zijn heel wat Egyptenaren die naar België trekken koptische christenen die om redenen van discriminatie hun thuisland verlaten.” (p.20) Hier wordt in het voorbijgaan wel een reden genoemd om iets tegen de islam te hebben, maar voor de partij kan het volstaan als die discriminatie niet naar hier geïmporteerd wordt. Zoals bekend gelooft de partij in een “Europese islam”.

Nochtans wordt hier het boek Brussel: Eurabia van Arthur van Amerongen vermeld (p.97, uit 2008), dat de oprukkende islam in Brussel documenteert. Deze auteurs spreken zich er niet over uit, maar partijvoorzitter Bart De Wever is erover in debat gegaan met VB-boegbeeld Filip Dewinter (Terzake, 9-9-2012). Partijpolitieke praatjes daaruit, zoals dat het VB de islam eigenlijk het land zou uitwillen, interesseren ons maar matig. De reden waarom de islam een probleem vormt, des te meer. En omdat de N-VA deze niet voldoende schijnt te beseffen, zullen wij ze even uitleggen.

Wie de islam wil begrijpen, moet doen wat moslims doen, namelijk de profeet Mohammed centraal stellen. Let wel, alle moslims zijn het daarover eens, niet alleen de o zo populaire “salafisten”of”radicalen”. Ook de moslims die verdraagzaamheid en integratie verdedigen, beroepen zich op Mohammed, evenzeer als de zgn. extremisten. Alleen, zij beroepen zich op de fictieve verdraagzame Mohammed, die waarvan ze het bestaan kennen uit leugenachtige praatjes voor de westerlingen, maar die nooit bestaan heeft; terwijl de extremisten de echte Mohammed volgen. Maar alle moslims zonder uitzondering beweren dat zij Mohammed volgen of alleszins zouden moeten volgen. Ik daag al wie daaraan twijfelt, uit om mij één moslim zegsman te vinden die verklaart dat Mohammed achterhaald is of fout zat.

Welnu, wat was Mohammeds echte gedrag, relevant voor dit dossier? Hij en de mensen die hem volgden uit zijn geboortestad Mekka naar het naburige Medina, en wier vertrek het begin van de islamitische kalender markeert, werden de muhajirūn genoemd, de “migranten”. En wat deden die migranten? Binnen enkele jaren grepen zij de macht, haalden de heidenen tot bekering over (goedschiks of kwaadschiks), verbanden sommige leden van de joodse minderheid en moordden andere uit, tot hun groeiende staat getransformeerd was van een multiculturele samenleving tot een monolithisch islamitische. Dat is een historisch feit, bekend uit de basisteksten van de islam en in het algemeen ook verifieerbaar door de toestand in het latere en hedendaagse Arabië. En het is precies wat voorhoedegroepen zoals Sharia4Belgium hier opnieuw willen doen.

De islam maakt het verschil met andere migraties in deze zin dat hij actief weerstand biedt tegen integratie. Bijvoorbeeld, moslimmigranten uit de Nijlvallei of de Sahel in het Westen houden veel meer vast aan hun gewoonte van meisjesbesnijdenis dan kopten of animisten. Laat het dan geen kwestie van eensgezindheid zijn onder moslimgeleerden of meisjesbesnijdenis door de islam opgelegd wordt (Turken en Marokkanen kennen het niet, Egyptenaren doen het praktisch allemaal), diegenen die erin geloven, hebben de typisch islamitische gehechtheid aan wat zij als een islamitische plicht aanvoelen, ook tegen de wet van het land in. Afrikaanse christenen daarentegen hebben veel meer de houding van “In Rome, doe zoals de Romeinen” .Als zij zien dat de Belgische (en Oost-Europese, en zelfs Marokkaanse) ouders van de klasgenotes van hun dochter hun eigen meisjes niét besnijden, zullen zij geneigd zijn het ook niet te doen. Na twee generaties zijn deze inwijkelingen gewoon Vlaming geworden, terwijl de moslims zich nog steeds onderscheiden. Wij zien inderdaad dat moslims van de derde generatie slechter geïntegreerd zijn dan hun grootouders, en voor meer problemen zorgen.

De Vlaming betaalt

Geeft de N-VA te veel toe aan het heersende denken, zoals zijn politieke mededingers beweren? Het zou kunnen. Zo lezen we hier dat de slachtoffers van het asielbedrog de echte vluchtelingen zijn. Nee, deze asielzoekers worden alleen door de Vlaming een beetje scheef bekeken omdat die Vlaming wat veralgemeent: als vijf asielzoekers op zes bedriegers en profiteurs zijn, dan is het gemakkelijk om het oordeel over asielbedrog tot dat laatste zesde te veralgemenen. (p.33) Maar verder: ik heb nog niet gehoord van iemand die echt asiel nodig had en die door de Belgische overheden uit veralgemening geweigerd werd. De bevoegde instanties maken juist een scherp onderscheid tussen echte en valse vluchtelingen, het zijn alleen de politici die hen niet volgen en die met hun regularisaties de boodschap uitsturen dat de illegale aanhouder in België wint. De gewone Vlaming legt de echte vluchteling echter niets in de weg, net zo min als de veel talrijkere asielbedriegers. Maar hij is zelf het eerste slachtoffer van de toevloed aan valse vluchtelingen, veel meer dan de echte vluchtelingen, want hij wordt gedwongen, voor hen te betalen en desgevallend zijn woonwijk te zien verloederen. De heroriëntering van het migratiebeleid moet beginnen met de zorgen van de Vlaming centraal te stellen.

Een andere vraag aan de auteurs die dit boek oproept, is: bewijzen jullie niet dat België zeer ziek is, en dat de splitsing voor alle inwoners, en dus ook voor de Vlamingen, heilzaam zou zijn? Het migratiedossier is hier scheefgetrokken op een manier die men zich in de buurlanden nauwelijks kan voorstellen. De Franstalige partijen moedigen de inwijking op alle mogelijke manieren aan omdat zij hopen dat, zoals Anne-Marie Lizin gezegd heeft, de migranten op termijn de Vlaamse meerderheid kunnen ongedaan maken; en omdat het de Vlamingen zijn die voor hen betalen. Een rationeel migratiebeleid zou in ieder geval vergemakkelijkt worden door de totale splitsing, dat blijkt wel uit dit boek. Alleen trekken de schrijvers dat besluit niet. Wellicht omdat dat niet de gekozen onderwerpstof was.

Theo Francken en Sarah Smeyers: België, land zonder grens. Hoe moet het verder met ons asiel- en migratiebelied?, Davidsfonds, Leuven 2012.

Read more...

Il n'y a pas de belges (vpmc)

Deze voormiddag was er in het Vlaams Parlement de voorstelling van het boek “Ils nous ont pris la Flandre” van Rik Van Cauwelaert, en uitgegeven bij Pelckmans. Het boekje (136 blz.) bevat naast zijn essay ook een vertaling van de volledige brief uit 1912, van de Waalse socialist Jules Destrée aan Albert I, en in die brief van tienduizend woorden staat heel wat meer dan het bekende: “Il n'y a pas de Belges”. Rik Van Cauwelaert had me gevraagd om die vertaling te maken, wat ik natuurlijk heel graag deed, want Destrée schrijft precies zoals ik het graag lees: precies genoeg pathos, en precies genoeg precisie.

Kamervoorzitter Peumans gaf een korte inleiding, waarna de historicus Philippe Destatte, directeur van het Institut Jules Destrée, een bijzonder interessante uiteenzetting hield.

Veel politici aanwezig, maar weinig journalisten.
.

Read more...

Dallas (vpmc)

.
Vanaf 1979 hield Karel van het Reve op de Nederlandse Wereldomroep zijn landgenoten in de Overzeese Rijksdelen op de hoogte van wat er in het vaderland omging. Hij deed dat 12 jaar lang en zijn radiopraatjes duurden telkens drie of vier minuten. Hij sprak over alles: Haagse politiek, Amsterdamse politiek, journalistiek, de Elfstedentocht, krakers, het Nederlands volkskarakter, de universiteit, naaktstranden, soms ook over televisieprogramma’s.
.
Omdat ik nu –via Linda De Win en Joël De Ceulaer– op twitter lees dat de serie Dallas weer op de buis is (dat heette toen zo), en ik hun beider enthousiasme zie, geef ik een klacht die Karel van het Reve toentertijd had over deze serie:

De meeste van zijn radiopraatjes staan in de bundel Luisteraars! (van Oorschot, 1995), maar eigenaardig genoeg ontbreekt dit stukje. Elke journalist en elke schrijver zou er meen ik goed aan doen, als hij deze tekst zelf maar eens transcribeerde.
.

Read more...

Naar een N-VA-éénpartijstaat? (Hoegin)

Gisteren werden de resultaten van een nieuwe peiling van La Libre Belgique en RTBf gepubliceerd. Opmerkelijkste resultaat was ongetwijfeld dat de N-VA deze keer voor het eerst meer dan veertig procent haalt. Voor een goed begrip: de laatste keer dat een politieke partij in Vlaanderen nog een score van boven de veertig procent haalde ligt ondertussen al meer dan dertig jaar achter ons.

Willen we toch maar beginnen met een kleine relativering. Voor deze peiling werden 2.707 kiezers ondervraagd, en de peiler geeft daarom een foutenmarge van 3,3% op. Concreet betekent dit dat Groen met een score van 7,5% zowel onder de kiesdrempel als boven de tien procent zou kunnen zitten. Het is goed dit in het achterhoofd te houden, ook bij de monsterscore van 40,1% die de N-VA deze keer haalt. Zo bekeken levert deze peiling niet zo heel veel nieuws op, maar bevestigt de reeds gekende trends.

Concreet: de N-VA scoort al een hele tijd goed, en blijft dus goed scoren. In mei scoorde de partij al 38,6%, en verleden jaar in december klokte de partij bij deze peiler al eens af op 39,8%. Statistisch gezien is dat zo goed als hetzelfde resultaat als nu, maar psychologisch is het verschil tussen 39,8% en 40,1% natuurlijk wel veel groter dan drie luttele tienden van een procent. Vraag is of de partij niet té goed scoort om op de avond van 14 oktober niet met een psychologische kater te blijven zitten, ook al wordt er winst geboekt ten opzichte van de federale verkiezingen van 2010.

Op die manier zitten de drie traditionele partijen CD&V, sp.a en Open Vld met deze peiling iets veiliger, al is het natuurlijk geen pretje om grofweg genomen slechts een derde van de score van de grootste concurrent te halen. Zelfs wanneer alle drie de federale regeringspartijen hun stemmen bij mekaar leggen komen ze nog een lengte te kort om de N-VA te evenaren. En ook al weigeren ze nú mee te gaan in de strategie van de N-VA om van de lokale verkiezingen een nationale test te maken, dan zal slechts een kleine achteruitgang tegenover 2010 volgende maand toch snel uitgelegd worden als een grote overwinning voor de partijen «die niet aan de kant zijn blijven staan». De verbetenheid om door te gaan tot 2014 (en daarna) zal er zeker niet door verminderen.

De enige troost waaraan de drie federale regeringspartijen zich misschien wat kunnen optrekken is dat ook de oppositiepartijen Vlaams Belang en Groen niet bepaald in goede doen zijn. Vlaams Belang blijft rond de tien procent slabakken, en Groen halverwege diezelfde tien procent en de kiesdrempel. Veel beterschap lijkt er ook voor hen voorlopig niet in te zitten.

Het is misschien opmerkelijk dat er nog steeds geen rem staat op de groei van de N-VA in de peilingen. Nu partijvoorzitter Bart de Wever samen met de kilo's ook een deel van zijn charmes verloren zou zijn, is het toch merkwaardig dat geen van de andere partijen van dit «charmevacuum» kan profiteren om zich wat te herstellen of zelfs winst te maken tegenover 2010. Het is misschien een noot waar de andere partijvoorzitters zich eens over zouden kunnen buigen wanneer ze 's avonds laat in de wagen terugkeren van één of andere landelijke verkiezingsmeeting.

Een simulatie voor de zetelverdeling in het Vlaams Parlement leert dat de N-VA alom dominant zou worden, en maar liefst 56 van de 124 zetels zou behalen. Dit zijn er slechts 7 te weinig om op eigen houtje een regering te kunnen vormen! Samen met het Vlaams Belang levert dit trouwens een stevige zogenaamde V-meerderheid op. Volgens deze peiling zijn de voorwaarden voor de «Maddens-hypothese» waar ik het enige tijd over had virtueel vervuld, en zou het enkel nog een kwestie van politieke wil zijn om in 2014 een republikeinse Vlaamse regering te vormen. Afwachten toch maar of het ooit zover zal komen, en dan denken we niet alleen aan de foutenmarge van deze peiling.

Kijken we tot slot nog eens over de taalgrens. Daar is het duidelijk dat de PS op verlies staat terwijl grootste concurrent MR een beetje uit een dal lijkt te klimmen. CdH en Ecolo staan status quo tegenover de laatste federale verkiezingen, maar beide partijen hebben betere tijden gekend. Een partij die het opvallend goed doet in deze peiling is Démocratie Nationale (het vroegere Front National) met een score van 6,7%. Het is echter niet de eerste keer dat extreem-rechts in Wallonië een opflakkering kent om vervolgens weer van de radar te verdwijnen, onder meer omdat extreem-rechts er nog steeds haar ergste vijand is.

Het is nu uitkijken naar de volgende peilingen –De Standaard–VRT en Le Soir–, en verder uiteraard de verkiezingen van 14 oktober. Wat dat betreft zijn het mijns inziens niet de gemeenteraadsverkiezingen die een graadmeter zullen zijn voor de federale regering, maar wel de provincieraadsverkiezingen die veel minder onderhevig zijn aan de effecten van lokale populaire burgemeesters en allerhande lijsten en ad hoc-kartels. In dat opzicht is de N-VA-strategie om van de lokale verkiezingen een nationale test te maken een blunder. Ik zou ze immers de kost niet willen geven, de voorzitters van gemeentelijke N-VA-afdelingen die zelf een CD&V-burgemeester in hun gemeente best wel zien zitten, of, zoals in Ieper, zelfs samen met CD&V naar de kiezer trekken.

Bijlage: Overzicht van alle peilingen in Vlaanderen sedert 2004 en Wallonië sedert 2006 (PDF).

Read more...