Die regering di Rupo zal allereerst aan Koen Fillet een flinke duit kosten (victacausa)

.

Nu Koen zijn vaderlandse baard wil afscheren, terwijl hij zijn oud scheergerief misschien niet eens meer kan vinden, willen wij hem wijzen op enkele praktische en zelfs financiële gevolgen van deze beslissing.

Hoe gaat een scheerbeurt in zijn werk? .  .     .

Na een warme douche, die als neveneffect de baard zal verzachten, neme men het scheermes ter hand.


Hier lopen de prijzen meteen sterk uiteen; sommigen zullen zweren bij een Thiers-Issard (Frankrijk), gesmeed uit damascus steel (Engeland), met een breedte van 6/8 duim en gevat in hoorn of slangenhout; zij zullen bereid zijn om hier 800 € of meer voor neer te tellen; anderen stellen zich tevreden, ook met een Thiers-Issard 6/8 (eventueel maar ⅝), ook handgemaakt en dubbelhol geslepen (singing razor), maar uit een andere staalsoort, die weliswaar niet dezelfde hardheid bezit en bijgevolg vaker herslepen moet worden (niet te verwarren met het wetten, dat dagelijks moet gebeuren, cf. infra); zij zullen met 200 € volstaan.

… en men hale het mes met enkele snelle bewegingen over de scheerriem. Eerst over de ‘ruwe’ katoenen achterkant, die met een passende crème (ongeveer 8 €) is ingevet, en vervolgens over de delicate lederen voorkant. Dit leder (Duitsland) hoort afkomstig te zijn van het veulen, liever dan van het rund, en zal liefst een flinke lengte hebben (reken met ongeveer 80 € want uit één veulen gaat maar een beperkt aantal riemen ‘feinstes Kern-Juchten’).


Men legge het mes nu even terzijde en grijpe de scheerkwast. Die is van dassenhaar vervaardigd; Plisson (Frankrijk) heeft er al goede vanaf 60-70 €, maar er zijn er ook duurdere, afhankelijk van het deel van de dassenvacht dat werd verwerkt.


Men dope de kwast in het scheerbekken (Engeland), in zeer heet water. De prijzen voor een shaving bowl lopen te sterk uiteen om een richtlijn te geven.
De scheerzeep zelf kan Frans zijn, of duurder Engels, maar ook een eenvoudige Italiaanse zeep voldoet (11 €). Deze moet wel zuurvrij zijn, ter bescherming van het mes dat makkelijk gaat roesten.


Men zepe de baard twee keer in, zodat de huid heet aanvoelt, de haren zacht worden en de poriën opengaan, zonder hetwelk glad scheren niet mogelijk is.


Na de scheerbeurt bevochtige men het aangezicht met heet water, en wrijve het in met een aluinsteentje (Frankrijk, 5 of 6 €), dit tegen het branderige gevoel, le feu du rasoir.


Het mes worde vervolgens grondig afgespoeld, gedroogd en opgeborgen. Het moet nu minstens 24u. rusten voor het opnieuw gewet mag worden.
Beter nog is het om twee scheermessen afwisselend te gebruiken, en er bestaan ook kistjes met zeven messen, met daarop de dagen van de week gegraveerd.




Na de aluin kan men vluchtig wat eau de toilette aanbrengen (Frankrijk, 60 €), sterker en beter dan zogenaamde after shave.

Wat apart nog vermeld moet worden, is dat een scheermes, ook al wordt het vóór elke scheerbeurt gewet, toch om de zoveel maanden geslepen dient te worden. Dit gebeurt op een zeldzame steen, coticule genaamd en afkomstig uit een groeve nabij Vielsalm (België) én nergens anders te vinden. De Romeinen gebruikten die steen al, en de groeve is bijgevolg bijna uitgeput.
De prijzen verschillen, al naar grootte en kwaliteit. De duurste exemplaren kunnen 400 € en meer kosten, maar met een kleiner exemplaar van 100 € gaat het ook. Een tweede, meestal driehoekig steentje, soms ook trapeziumvormig, wordt vaak gratis bijgeleverd, en daarmee kan de grote steen eerst ‘vlak’ worden gezet, voor het eigenlijke slijpwerk. De grote steen wordt natgehouden met enkele druppels klaar water.

Voor de totaalsom maakt het niet uit, maar nu vergat ik nog te zeggen, Koen: eventuele piccoli problemi della rasatura kunnen voor 0,60 € opgelost worden.

.

.