PS en FGTB – wie is de hond, en wie de staart? (Hoegin)

De regering–Di Rupo I was nog niet goed uit de startblokken, of ze had al een eerste ernstig sociaal conflict aan het been. Er bestaat echter weinig twijfel over dat deze regering wel degelijk zal overleven tot 2014, dankzij de anti-N-VA-cement die de zes plus twee partijen sterk aan mekaar bindt. Van een leien dakje zal het echter niet lopen.

Als we de eerste «onthulling» uit de nieuwste kerstserie van De Standaard en Le Soir mogen geloven, dan fungeerde ook deze keer Guy Verhofstadt als vroedvrouw bij de geboorte van de federale regering. Een straffe onthulling, maar helemaal niet ongeloofwaardig. We merkten eerder zelf ook al op dat Elio di Rupo perfect werkt als komediant-intrigant, maar niet als een leider (noch als formateur of als eerste minister) die knopen moet kunnen doorhakken. Terloops, ook Guy Verhofstadt bewijst hiermee dat wat hem betreft het voortbestaan van België primeert op alles, want uit de schilderingen die gegeven worden komt duidelijk naar voren dat wat hem betreft elk compromis een goed compromis was, als er uiteindelijk maar een federale regering gevormd werd. Het interesseerde hem zelfs geen zier wat precies de breekpunten van de Open Vld waren, als hij ze maar naar zijn kameraad Elio di Rupo kon doorcommuniceren om «het spel» opgelost te krijgen. Wanneer zou deze man, in een ver verleden nog de auteur van een pak burgermanifesten, zich eindelijk baron of burggraaf mogen noemen?

Maar deze onthulling leert ook dat te verwachten valt dat deze regering–Di Rupo I sterk zal lijden onder een chronisch gebrek aan leiderschap, met alle chaotische toestanden tot gevolg. Een voorsmaakje van die chaos kregen we deze week al eens geserveerd, met de verwarring rond de hervorming van de pensioenen. De bevoegde minister Vincent van Quickenborne kan men inderdaad geen klein beetje gebrekkige communicatie verwijten –het leek wel de 2.0-versie van de beruchte «snel en efficiënt» van zijn leermeester Guy Verhofstadt–, maar dat neemt anderzijds toch ook niet weg dat eerste minister Elio di Rupo dagenlang in geen velden te bespeuren was. Had hij het te druk om het gepaste strikje of de juiste kleur van lippenstift te vinden voor zijn toespraak in de Kamer? Of liet hij zijn minister van Pensioenen bewust een paar dagen stoven in eigen nat, kwestie van hem meteen op zijn plaats te zetten en te leren wie echt de baas is in deze regering, en vooral, in dit land?

Wat dat laatste betreft zit er in het behang van deze regering een vraag verscholen waarover het tot nu toe in de media akelig stil is gebleven. Het is nochtans dé vraag die zal bepalen wat er de komende maanden te gebeuren staat in België: zakt het land verder weg in het sociaal-economisch moeras, of komen er alsnog echte hervormingen die het weer op het juiste spoor kan zetten? Maar blijkbaar is het in de «kwaliteitsmedia» nog steeds taboe om vragen te stellen over de échte fundamenten van dit land, en heeft men het liever over ongevaarlijke zaken als een koning Albert II die «zeer verheugd» is dat hij dit jaar niet gedwongen met pensioen gestuurd werd.

Waar het immers de volgende maanden echt om zal draaien, is of de PS niet meer is dan de kwispelende staart van de FGTB-hond, dan wel of de FGTB-staart in bedwang zal gehouden kunnen worden door de regeringshond PS. Sommigen zijn van mening dat de huidige sociale onrust niet meer is dan een opbod tussen de drie grote vakbonden met het oog op de sociale verkiezingen van volgend jaar. Ik zou zeggen, laten we hopen dat ze daarin nog gelijk hebben ook. Maar ik word soms toch nog met verbazing geslagen wanneer zelfs de Vlaamse vakbondslui niet schijnen begrepen te hebben dat ook in België de gebraden kippen niet in de lucht rondvliegen. Het valt nog te begrijpen dat de Waalse takken van de vakbonden het fundamenteel onrechtvaardig vinden dat sommigen van hun leden af en toe eens tegen hun zin vroeg moeten opstaan om te gaan werken als er toch genoeg Vlamingen zijn om alle uitkeringen te betalen, maar aan Vlaamse kant zou je toch iets meer realiteitszin verwachten.

Een paar maanden geleden zou ik echter nog geschreven hebben dat een eerste minister Elio di Rupo de Waalse vakbondstroepen met een knip van de vinger wel in het gareel zou kunnen houden als dat nodig zou zijn. De afgelopen week heeft aangetoond dat dit misschien toch niet helemaal het geval is. Dat men aan Waalse zijde gretiger aan een staking deelneemt dan aan Vlaamse zijde zal hoegenaamd geen nieuws zijn voor mijn lezers, maar dat men op dinsdagavond al spontaan het werk neer begint te leggen als «voorbereiding» op een algemene staking op donderdag is toch wel straffe kost. Het contrasteerde trouwens des te meer aangezien de staking op donderdag in Vlaanderen niets anders genoemd kan worden dan net geen mislukking, want de gemiddelde Vlaamse ambtenaar had netjes zijn voorzorgen genomen en zat lekker thuis te werken. Geen stakingspiketten die je moet trotseren, en zonder vergaderingen ben je al snel een pak productiever dan anders!

Maar als de FGTB haar stoottroepen niet helemaal onder controle heeft, en Elio di Rupo heeft via de PS de FGTB niet onder controle, dan zou het prille herwonnen geluk van de koning wel eens van heel korte duur kunnen zijn. Want inderdaad, als er één ding is waarvan men in Laken 's nachts onder het bed ligt te bibberen, dan wel Waals, socialistisch straatgeweld. Daar zijn gebalde vuistjes en een gespeeld boze toon in een televisietoespraak immers niet tegen opgewassen, zoals de familiegeschiedenis van de Saxen-Coburgers ons ook leert. Zoiets werkt misschien perfect op de quislingetjes van CD&V, sp.a en Open Vld om toch maar eindelijk braaf en zoals van oudsher hun bord linzensoep op te beginnen lepelen, maar Waalse metallo's raken van zoiets niet bepaald onder de indruk. Om niet te zeggen dat het louter zou provoceren.

2012 zou dus best wel eens een interessant jaar kunnen worden, maar een vroegtijdige val van de pasgevormde federale regering hoeven we nog niet onmiddellijk te verwachten. Zowel de korte- als de lange-termijnvoordelen van België voor het Waalse politiek-syndicaal complex zijn daarvoor nog steeds te groot. De pensioenhervorming waartegen vooral Wallonië storm lijkt te lopen is bovendien, en ironisch genoeg, precies op maat van Wallonië gesneden –met ArcelorMittal als dankbaar excuse du jour–, zodat het vooral de Vlamingen zullen zijn die binnenkort twee jaar langer zullen moeten gaan werken. Vergis je immers niet, beste lezer, met de heropleving van de Waalse economie is het net zoals met Elio di Rupos verbeterde kennis van het Nederlands: reeds vele malen aangekondigd, maar nog nooit werkelijk waargenomen. En meer is blijkbaar ook niet nodig om de Vlaamse onderdanen koest aan de Belgische ketting te houden.

Read more...

Muilkorfwetten: geen woorden maar daden

Na onder meer Karel De Gucht, Bart Somers en Jean-Marie Dedecker is het nu aan Bart De Wever om zich als politicus uit een respectabele partij tegen muilkorfwetten uit te spreken. In zijn jongste column in De Standaard haalt hij er VS-president Harry S. Truman bij: "In a free country, we punish men for the crimes they commit, never for the opinions they hold." Goed gezegd, maar net als Truman en anders dan zijn liberale collega's zou hij de daad bij het woord moeten voegen.




Harry Truman was de VS-president die in 1945 als eindoverwinnaar uit de oorlog tegen de nazi's kwam en het Neurenbergtribunaal organiseerde. Er zit dus geen enkele nazi-geur aan een wetgevend initiatief om de racisme- en negationismewet te herroepen onder het motto: "In a free country, we punish men for the crimes they commit, never for the opinions they hold." Het opiniedelict is onverenigbaar met vrijheid en democratie, en toch hebben mensen in een Belgische cel gezeten wegens hun mening over vreemdelingen of WO2. Ofwel laat je dat onrecht voortduren en ben je metterdaad een tegenstander van de vrijheid, ofwel neem je het initiatief om daar een eind aan te stellen.

Politici kunnen in een column al eens hun verstandige inzichten en goede voornemens bekend maken. Maar uiteindelijk moeten we hen op hun daden beoordelen. Al die VLD'ers, LDD'ers en N-VA'ers die al eens gezegd hebben hoezeer zij tegen muilkorfwetten zijn, horen bij het oud vuil als zij voor de volgende verkiezingen geen wetgevend initatief in die geest genomen hebben. We hoeven daar verder geen argumenten aan toe te voegen, de politieke en morele inzet van deze kwestie is zonneklaar.

Natuurlijk, politici die aan deze nieuwe heilige koeien durven raken, zullen veel lelijks naar hun hoofd geslingerd krijgen, het ergst van al wel de verdenking van nazi-sympathieën. Welnu, daarop heeft BDW, zelf historicus en dus lid van een beroepsgroep die zich fel tegen de negationismewet uitgesproken heeft, reeds het antwoord geleverd. De volgende keer willen we hem Truman zien citeren tijdens het parlementsdebat over een (zijn) wetsvoorstel om alle muilkorfwetten volledig af te schaffen.

Read more...

DS-artikelen over illegale 'wapens'

De Standaard pakt vandaag uit met twee artikelen over illegale wapenhandel, 'Illegale wapenhandel bloeit' en 'Illegale wapens: ze kwamen uit het oosten.'. Met onderstaand artikel wil ik een aantal bedenkelijke uitspraken verduidelijken/rechtzetten, alsook een aantal ideeën naar voor schuiven.

Het valt op dat sommige mensen opnieuw de wapenwetgeving in vraag stellen na de tragische gebeurtenissen in Luik. Specifiek richten ze zich op aspecten van de wapenwetgeving die net niet in gebreke waren. Amrani wist zich vrij te pleiten van illegaal en crimineel vuurwapenbezit omwille van een uitzonderlijke (en absurde) interpretatie van artikel 45 v/d Wapenwet (amnestieregeling overgang oude naar nieuwe wapenwet). In mijn ogen heeft de rechtspraak hier gefaald. Alleen komt dit niet ter sprake in deze DS-artikelen, die toch als toelichting dienen voor de gebeurtenissen in Luik.

Het is inderdaad zo dat de AK-47 de afgelopen jaren prominenter gebruikt werd bij criminele activiteiten, wapens doorgaans afkomstig uit het buitenland en niet uit het binnenland (DS, 'Illegale wapens: ze kwamen uit het oosten.). Ook de politievakbonden reageren (verstaanbaar) paniekerig op de AK-47, terwijl dit wapen niet uitzonderlijk gevaarlijker is dan andere lange vuurwapens. De brede illegale verspreiding en crimineel gebruik van de AK-47 (e.a.) is wel problematisch en moet zwaar aangepakt worden. Als persoon met praktijkervaring in vuurwapens is het grappig om uitspraken te lezen over de gebrekkige kwaliteit van de AK-47 zoals in De Standaard ('Illegale wapenhandel bloeit'), duidelijk een gebrek aan expertise.

De HFD-wapens moeten het ontgelden, terwijl een FN FAL geen HFD-wapen is - het gebruikte handvuurwapen blijft onbekend. De meeste HFD-wapens zijn oude, moeilijk te vinden en doorgaans dure vuurwapens (vooral de handvuurwapens), niet iets waarmee een doorsnee crimineel gaat staan zwaaien. Vorig jaar dook de prijs van één type revolver wel de dieperik in door een massale aanvoer uit het buitenland, heden gestopt. De Nagant revolver waarvan sprake in 'Illegale wapens: ze kwamen uit het oosten' (DS) heeft bij de sportschutters een bedenkelijke reputatie (kwaliteit, zwak kaliber). Criminelen hebben altijd interesse in goedkope vuurwapens die ze legaal zouden kunnen bezitten, maar deze crimineel hanteren is nog steeds strafbaar. Doorgaans zijn HFD-wapens net door hun karakteristieken niet interessant voor criminelen (te gebrekkig, onhandig, te duur). In tegenstelling tot wat men alludeert in het bovenstaande artikel is de munitie niet legaal verkrijgbaar zonder vergunning binnen de Europese Unie (Europese regelgeving).

De Nagant-revolvers zijn al enige tijd minder gemakkelijk te vinden (nt onvindbaar) en zijn duurder geworden. Verhaal doet al lange tijd de ronde dat de Proefbank van Luik de grootschalige invoer blokkeert omdat de meeste na 1945 in arsenaal gereviseerd werden. Goedkoopste kost 170€ bij een legale wapenhandelaar, duurste 375€ met etui+poetsset. (DS, Russische revolvers vrij te koop voor Belgische criminelen). Ik herinner mij dat er enige tijd geleden idd een inval was waarbij illegale vuurwapens in beslag werden genomen, daarbij viel het aanzienlijke aantal Nagant-revolvers op (afbeelding v/d buit). De logica zelve lijkt mij dat de eigenaar de Nagant-revolvers niet terug kreeg indien hij/zij illegaal vuurwapens bezat of anderzijds in overtreding was met de wapenwet. Indien men de revolvers heeft moeten teruggeven, dan ga ik ervan uit dat men de eigenaar niets te laste kon leggen inzake de wapenwet. Zo niet, dan scheelt er iets met de regelgeving of de toepassing ervan. Eerlijkheidshalve denk ik niet dat veel verzamelaars er problemen mee zouden hebben mocht men de Russische Nagant-revolvers v/d HFD-lijst trekken. Wat het argument compactheid & uiterlijk betreft...hetzelfde heb je voor met alarmpistolen (vrij verkrijgbaar) en met sommige speelgoedwapens.

Erkende wapenverzamelaars moeten het blijkbaar ook ontgelden. Erkende vuurwapenverzamelaars vormen een aparte categorie met een eigen set regels. In tegenstelling tot de bewering van Nils Duquet (VVI) kunnen zij niet beschikken over verboden wapens die voor hen verboden zijn.

"Automatische wapens zoals een FAL-machinegeweer kunnen door officiële instanties “onklaar, worden gemaakt voor verzamelaars, of omgebouwd tot semi-automatische', zegt De Raedt. 'Dan mogen ze wel worden gekocht door mensen die de nodige vergunningen hebben. Maar voor mensen als Nordine Amrani, die zulke wapens goed kennen en over een arsenaal aan wisselstukken beschikken, is het een koud kunstje om zo'n wapen weer volautomatisch te maken.'" aldus Eddy De Raedt - directeur goederencriminaliteit bij de federale politie (DS, 'Illegale wapens: ze kwamen uit het oosten.). Het probleem met bovenstaande uitspraak is dat de Proefbank in Luik (net als de andere CIP-leden) vuurwapens op zo'n manier moeten onklaar of semi-automatisch maken zodat opnieuw gebruiksklaar of volautomatisch maken onmogelijk is, dit laatste doen is tevens strafbaar (voorzien i/d wetgeving). Er is hier dus geen sprake van een hiaat in de wetgeving.

Illegale wapenhandel en crimineel wapengebruik/bezit moet zwaar en doordringend worden aangepakt, gemakkelijker gezegd dan gedaan. Het probleem - zoals diverse commentatoren de afgelopen dagen hebben verduidelijkt - ligt bij de bestraffing en opvolging na vrijlating uit de gevangenis. Er een nood aan een specifieke (vernieuwde/nieuwe) wetgeving rond crimineel wapengebruik, -bezit en -handel met zware sancties. Het is toch niet normaal dat de moordenaars van agente Kitty Van Nieuwenhuyse 30 jaar cel krijgen ipv levenslang, hoewel levenslang in België doorgaans vertolkt tot 30 jaar. Een burger neerschieten, een agent verwonden en een agente doden...

Een crimineel veroordeeld voor illegaal wapenbezit/gebruik/handel zou nooit vervroegd mogen vrijkomen, in de voorwaarden tot vrijlating zou voorzien moeten worden dat deze crimineel gedurende x-aantal tijd onaangekondigd ten alle tijde gecontroleerd kan worden op verboden wapenbezit/handel. Deze mag onder geen beding vuurwapens meer bezitten, incl HFD. De term crimineel is hier essentieel, het gaat hier om een persoon met een crimineel verleden of waarbij de illegale wapens in beslag werden genomen in samenspraak met andere criminele feiten (bv bij oprollen cannabisplantage of na gebruik bij crimineel feit). De term 'wapens' richt zich niet uitsluitend op vuurwapens maar ook op andere wapens zoals steek-, slag- en andere wapens.

Anderzijds heeft de overheid er baat bij dat bepaalde personen in illegaal vuurwapenbezit zich alsnog regulariseren, om te voorkomen dat deze vuurwapens op termijn verdwijnen naar het illegale commerciële circuit, daarbij moet men een onderscheid maken tussen burgers en criminelen. Tegelijk moet men de interne huishouding volledig op orde stellen. Ik heb attesten geleverd door de proefbank, vergunningen afgeleverd door de provinciale wapendiensten of extra gestelde eisen gezien waarbij ik bedenkingen heb - de impact hiervan mbt illegale wapenhandel is weliswaar beperkt.

Onder toenmalig Minister van Binnenlandse Zaken Turtelboom werd bij de Federale Gerechtelijke Politie een Task Force opgericht tegen illegale wapenhandel, deze hebben een aantal successen gekend. Het is een kwestie van hun slagkracht te vergroten door hen meer juridische middelen te geven, expertise uit te breiden en vooral informatiedeling verder te optimaliseren. Men moet eens nader onderzoeken welke extra hulpmiddelen of capaciteiten wenselijk zijn.

De sportschutter, de jager en de legale wapenbezitter alsook handelaar heeft geen baat bij illegaal en crimineel vuurwapengebruik/bezit/handel. De Wapenwet zoals ze nu bestaat is streng maar rechtvaardig. Het blijft natuurlijk gemakkelijker om mensen te treffen die zich wel aan de regels houden, dan diegene die zich helemaal onttrekken a/d regelgeving.

Read more...

Consequenties doorgedacht, President ? (victacausa)

.

Herman Van Rompuy zei lang geleden eens dat een Belgische regering zonder meerderheid in Vlaanderen staats-gevaarlijk was. Goed, dat was een verstandig woord. Maar nu heeft de Europese Herman de komst van juist zo'n Belgische regering recent verwelkomd, en de premier ervan ontvangen, ook al had die man nog niet het vertrouwen gekregen van de –toegegeven ongrondwettige– Kamer.
En in het Radionieuws vanmiddag zegt Van Rompuy alweer iets verstandigs, maar hier zal hij voor de Belgische consequenties van zijn woorden een exceptie moeten inroepen. Herman blijft een voorbeeldige katholiek.



Herman Van Rompuy: Ik ben daar zelf, persoonlijk voor gewonnen. Maar alleen op het einde van de rit. Ik geef u een voorbeeld: de jeugdwerkloosheid in Oostenrijk is 8%, de jeugdwerkloosheid in Spanje is er 48. Gaat men die twee economieën laten vertegenwoordigen door één euro-obligatie vandaag? Neen.
VRT: Dat is dan solidariteit, zeggen anderen.
Herman Van Rompuy: Neen, dat is, daar zijn grenzen aan dat soort van solidariteit. Eerst moet men de zaken op orde stellen.
.

Read more...

Jozef De Witte erkent gedachtenvrijheid, maar...

Op donderdag 1 december vond in Daarkom, Bert Anciaux' Marokkaans cultuurcentrum aan de Wolvengracht nabij het Brusselse de Brouckèreplein, een debat plaats georganiseerd door het "expertisecentrum islamitische culturen" Mana v.z.w. rond het thema: "Is islamofobie een feit?" We belichten daaruit de onverwachte elementen.





De organisatoren vertrokken van de indruk dat "we sinds 9-11 in een almaar islamofober klimaat leven". Het debat ging niet over het beledigende en oneerlijke van de term "islamofobie", die islamkritiek in één zak stopt met psychopathologische of alleszins irrationele aandoeningen als agorafobie en arachnofobie. Wel hierover: "Los van de precieze bewoording blijft de vraag natuurlijk of 'angst voor de islam' een fundamenteel probleem wordt in onze samenleving."

Ja, zei spreker Lucas Catherine, VRT-archivaris en historicus van de islamwereld. Hij gaf een overzicht van hoe de Europese kijk op islam doorheen de eeuwen van kruistochten en kolonisatie veranderde en hoezeer angst daar al dan niet een onderdeel van was. Hij antwoordde zeer ontwijkend op mijn opmerking achteraf dat veel hedendaagse islamkritiek niet in dezelfde traditie staat als de oude Europese beeldvorming over de islam, want uit kringen van geboren moslims zelf voortkomt; en dat de VS- en NAVO-oorlogen in moslimlanden niet door traditionele of nieuwsoortige islamkritiek ondersteund worden maar integendeel met pro-islamretoriek samengaan. Geen verrassingen bij die aloude islamvriend.

Ja, zei ook Jozef De Witte, directeur van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en voor Racismebestrijding. Hij presenteerde cijfers die hij duidde als bewijs voor verhoogde discriminatie ten opzichte van moslims. Volgens het CGKR-jaarverslag van 2010 waren er dat jaar 3608 meldingen van discriminatie, op grond waarvan 1466 dossiers geopend werden. Daarvan 185 over geloof, waarvan 139 over de islam. De helft betrof "haat"-uitingen op websites en in kettingmails, daarnaast noteerde men ondermeer conflicten rond menu's in bedrijfsrestaurants. Er waren ook rechtszaken geweest tegen gevallen van islamitische haat ("de wet beschermt niet alleen de minderheden"), verzekerde De Witte ons. Het bleef echter onduidelijk hoeveel van die beweerde discriminatie van moslims uitging danwel tegen hen gericht was. In ieder geval klonk het allemaal zéér onschuldig in vergelijking met de verkrachtingen en pogroms die de christenen in Egypte of de hindoes in Bangladesj moeten ondergaan, en die een veelgehoord referentiepunt zijn in de hedendaagse islamkritiek, of wat Catherine en de Witte de "islamofobie" noemen.

De tegenstem kwam van Dirk Vermeire, de enige Vlaamse journalist in Turkije, getrouwd met een Turkse. Hij zette uiteen hoe het "islamofobie"-verhaal door moslims wordt misbruikt om het debat over moderniteit uit de weg te gaan. Elke tegenspraak over de problemen in en met de islam wordt tegenwoordig de kop ingedrukt met de dooddoener dat die in de kaart speelt van de Westerse "islamofobie". Niet dat er geen fobvie in het spel is,-- maar de echte fobie gaat uit van de moslims. Inderdaad, vrije religieuze en intellectuele uitingen van minderheidsreligies zoals die hier doodgewoon zijn, kom je in Turkije niet tegen.

Vermeire gaf heel wat voorbeelden over de onderdrukking van de overblijvende en steeds verder wegkwijnende minderheden en van de oprukkende islamdruk op gemoderniseerde moslims in de ooit zo seculiere Turkse republiek ("door Atatürk opgericht om 'de tijger in zijn kooi te houden'"). Een tegensprekelijk debat over interreligieuze verhoudingen, zoals dit debat zelf, is er ondenkbaar: "Een Bekende Turk zou zich niet kunnen bekeren, laat staan daarmee in de media komen zoals een Cat Stevens hier gedaan heeft. Een vzw Mana zou in Turkije niet kunnen functioneren. Probeer er al maar eens informatie over andere religies te krijgen." Kortom, tegenover al dat islamitisch obscurantisme is het goed dat er nog islamcritici zijn: "Islamofoben hebben de functie van een rookdetector in een hotel: geen aangenaam geluid, doch goed dat ze er zijn."


Post-primair racisme

Bekijken we nu eens wat nader wat de zeer machtige ambtenaar Jozef De Witte aan visie ten beste gaf. Hij erkende het gelijk van Angela Merkel met haar verklaring dat de multiculturele samenleving mislukt is. Daarmee doelde hij op de bevinding als zou 55% van de inheemsen nooit met mensen van andere etnische groepen omgaan (uitgenomen indien onvermijdelijk, bv. de persoon achter een loket waar je nu eenmaal langsmoet), en idem 22% van de Belgische Turken. Als geboren Vlaming niet met leden van minderheden omgaan, dat kan uit traagheid voortkomen; maar om als lid van een kleine en nieuw ingeplante minderheid niet met leden van de meerderheid in aanraking te komen, dat kan je alleen als je daar heel doelbewust voor gekozen hebt. Overigens zijn die cijfers zeker niet meer van toepassing op de Vlaamse jeugd, die overal te lande de klas met immigranten deelt. Wat er onder Vlamingen eventueel nog aan "racisme" zou bestaan, dat is alleszins op weg naar de uitgang.

Heel terecht trok de CGKR-directeur van leer tegen de vervlakking in de media, de hopeloze oppervlakkigheid over ernstige onderwerpen zoals levensbeschouwing en de daarmee samenhangende tegenstellingen. Maar hij getuigde zelf van verregaande en wellicht moedwillige oppervlakkigheid toen hij het spreekwoord "onbekend maakt onbemind" erbij haalde. Denkt hij nu werkelijk dat islamkritiek of "islamofobie" hieruit voortkomt dat de islam onvoldoende bekend is? Dat islamkritische geleerden als Urbain Vermeulen en Hans Jansen of ex-moslims als Afshin Ellian en Ayaan Hirsi Ali de islam onvoldoende beminnen doordat ze hem onvoldoende kennen? Simpele zielen die dit debat niet volgen, hoor je nog wel eens zeggen dat "islamofobie" het gevolg is van "angst voor het onbekende" (hoewel niemand hier blijk geeft van angst voor het nog minder bekende boeddhisme); maar van een man die zich beroepshalve in de kern van dit debat begeeft, is zulke naïef klinkende misvatting onaanvaardbaar.

Hoewel minder uitdrukkelijk dan Lucas Catherine, hield De Witte toch vast aan de voorstelling alsof de "islamofobie" niets anders is dan een nieuw masker voor het racisme uit de koloniale en nationaal-socialistische tijd: "Sinds het VN-verdrag tegen racisme uit 1966 is er een verschuiving. Primair racisme is minder verkoopbaar. Men viseert dus geen vreemdelingen of kleurlingen meer als zodanig, maar hun cultuur. Van kleur veranderen kan niet, van cultuur veranderen wel. Merk echter op dat Filip Dewinter's recente anti-moskeelied uiteindelijk dezelfde groep viseert als zijn 70-puntenplan van destijds."

Uiteraard is er een hemelsbreed verschil tussen mensen discrimineren wegens een onveranderlijk kenmerk zoals huidskleur en hen discrimineren om een gekozen en vrij vol te houden danwel te veranderen kenmerk, zoals een religieus gemotiveerd gedrag. De assimilatie waartoe "islamofoben" de moslims uitnodigen, is een radicale onmogelijkheid in de racistische visie, die op onveranderbare kernmerken focust en de daarop gedefinieerde groepen voorgoed gescheiden wil houden. Islamofobie verschilt dus niet van biologisch racisme als "subtiel" tegenover "primair" racisme, het heeft met racisme gewoon niets te maken. De eerste islamofoben waren Mohammeds eigen stadsgenoten in Mekka, van hetzelfde ras en dezelfde taalgemeente als de Profeet.

Maar beroepsantiracisten hebben zoveel profijt gehaald uit hun overjaarse waarschuwingen tegen een "groeiend racisme" dat zij daar echt geen afscheid van willen nemen. Met uitdrukkingen als "blanken tegen moslims" of "anti-moslim racisme" blijven zij de islamkritiek, die begon als inter-Arabisch debat in Mekka, in het hun vertrouwde racismekeurslijf dwingen. Hun minachting voor alle logica zou niet lang vol te houden zijn zonder de politieke machtspositie die zij genieten.

(Een andere factor daarin, een thema voor toekomstig onderzoek, is de Amerikaanse hegemonie in het hele racismediscours. In de VS is ras wel degelijke een belangrijke discriminatiegrond, ook vandaag nog, zij het nu vooral in anti-blanke zin. De poging om onze samenlevingsproblemen mordicus in rassentermen te denken kan een blinde overname van een VS-denkkader zijn. Het soort intellectueel middelmatige mensen dat zich thuis voelt in de antidiscriminatiebureaucratie is best in staat om slogans en een heel discours letterlijk en onverteerd over te nemen zonder het naar de eigen, misschien gelijkaardige maar toch eigensoortige situatie te vertalen.)


Geweld tegen moslims

De CGKR-directeur nam de moeite om de verwachte opmerkingen over de vrije meningsuiting te ondervangen. Eerst stelde hij dat er op daden van discriminatie alvast geen toegevingen mogelijk zijn: "Hoofddoeken weigeren wegens 'neutraal' of wegens klantenprotest, dat kan niet." Dus de moeizaam verworven hoofddoekvrije toestand in het Antwerps stedelijk onderwijs, dat statutair "neutraal" moet zijn, geldt voor het CGKR nog steeds als ontoelaatbare discriminatie. 't Is goed dat hij dat zo duidelijk gezegd heeft.

Maar dan over het vrije woord in de strikte zin: "Mag men bang zijn van de islam? Bang zijn is niet verboden. De gedachten zijn vrij. Ook schokkende en kwetsende ideeën moeten kunnen, leve het meningsverschil en het debat. Een godsdienst aanvallen mag, maar van mensen moet men afblijven. Aanzetten tot haat, aanzetten tot geweld, aanzetten tot discriminatie, dat zijn daden. Als ik hier 'brand!' roep, dan verwek ik paniek."

We noteren eerst en vooral dat onze pleidooien voor meningvrijheid hier toch wat vrucht schijnen af te werpen. Onze zo vaak als opperinquisiteur verguisde ambtenaar aanvaardt al dat hij geen bevoegdheid heeft over wat wij in onze geheime bovenkamer zoal zitten te denken. Zelfs meningsuitingen in privé-gesprekken wil hij wel ongemoeid laten. Dat gaat de goede kant op.

Maar openbare meningsuitingen, daaraan wil hij nog steeds beperkingen opleggen: "aanzetten tot haat mag niet". Meent hij dat werkelijk, terwijl de hele anti-racistische campagne toch één lange oproep tot haat geweest is tegen zogenaamde racisten? Was minister Louis Tobbacks aansporing om hen "met alle middelen" te bestrijden, soms geen oproep tot haat? En alleszins een zeer concrete "oproep tot discriminatie" tegen hen? De uitsluiting van leden van een geviseerde politieke partij uit de vakbond, toch een uitdrukkelijke daad van discriminatie, heeft die niet altijd de zegen van het CGKR gekregen? Of kondigt De Witte hier een drastische beleidswijziging aan?

Het punt is echter niet dat directeur De Witte hier inconsequent is. Ook al ontzegde hij zichzelf alle oproepen tot discriminatie tegen andersdenkenden, dan nog zou een verbod op zulke oproepen onverminderd strijdig zijn met de gewaarborgde vrijheid van meningsuiting. Hij mag gerust oproepen tot discriminatie; wat hij niet mag, is anderen datzelfde recht ontzeggen.

Oproepen tot geweld, die vormen inderdaad een randgeval dat misschien wel voor een verbod in aanmerking komt. In dat geval zou Tobbacks oproep (die geconcretiseerd is in talloze kleinlinkse geweldacties tegen bijeenkomsten van vermeende racisten) zeker om bestraffing vragen. Maar islamkritiek is geen oproep tot geweld. Zoals we al vaker betoogd hebben: de kans dat en westers politicus bevel geeft om geweld tegen moslims te gebruiken, is omgekeerd evenredig met zijn bereidheid tot islamkritiek.

Geen enkele bekende islamcriticus is betrokken geweest bij de dood van ook maar één moslim; terwijl Tony Blair, George W. Bush en Barack Obama tussen twee bombardementen door aan de islam alleen lof toegezwaaid hebben. Zelfs Anders Breivik, de paranoïde schizofreen die door de verketteraars van de islamkritiek als een godsgeschenk verwelkomd werd, richtte zijn kogels niet op moslims. Er is gewoon géén verband tussen islamkritiek en geweld tegen moslims. Ik ben zelf bedrijvig als publicist in de kritische islamstudie sinds 1989 (de meeste van mijn ettelijke honderden pagina's terzake zijn inmiddels gratis en zonder paswoord toegankelijk op het internet), en ik daag Jozef De Witte uit om daarin ook maar één oproep tot geweld aan te wijzen.



"Brand!" in de schouwburg

Het aardige in De Witte's betoog is dat hij, zoals zovele pleitbezorgers van censuur, het aloude argument bovenhaalt van de paniekzaaier die in een volle schouwburg "brand!" roept. Wie zou durven tegenspreken dat diens woord schade veroorzaakt en dus verboden mag worden? Valt te overwegen, maar gaat het daar wel om een "mening"? Een mening is bijvoorbeeld het volgende: wie het recht bepleit van werkgevers om hoofddoekdraagsters als werkneemster te weigeren, uit daarmee een standpunt over onderwerpen als contractvrijheid, levensbeschouwelijke neutraliteit, de nood aan integratie en dergelijke, zaken waarover ook De Witte meningen geuit heeft. Maar "brand!", over welk onderwerp is dat een mening? Welk standpunt huldigt De Witte over datzelfde onderwerp?

Over zogenaamd "racisme" beweert het CGKR sinds jaar en dag dat het "geen mening maar een misdaad" is. Dat is een smoes, want racisme is uiteraard wél een mening, namelijk over de mate van gelijkheid in rechte of in feite tussen verschillende bevolkingsgroepen. Misschien een foute mening, maar ongetwijfeld een mening. Degenen die beweren dat niet elke talige zin ook een "mening" vertegenwoordigt, hebben voor dat bijzondere geval dus ongelijk. Maar misschien hebben zij wel eens gelijk in andere gevallen. Met name is "brand!" niet wat men normaal onder een "mening" verstaat. Ten voorlopigen titel zouden we kunnen aanvaarden dat die kreet niet noodzakelijk beschermd wordt door het mensenrecht op vrije meningsuiting.

Maar zij die islamofobie vervolgen, gebruiken de "brand!"-vergelijking natuurlijk niet omdat die kreet een klasse apart vormt, maar integendeel omdat zij hem zéér gelijkaardig vinden aan de waarschuwingen tegen de islam. Allebei alarmisme, allebei paniekzaaierij, allebei zwanger van het risico op overreactie met mogelijks dodelijke ongelukken tot gevolg. Laten we daaraan toevoegen: en allebei gemakkelijk verifieerbaar.

In die schouwburg zal de roeper met het vals alarm gauw genoeg door de mand vallen. Inzake de islam zijn de waarschuwingen evenzeer toetsbaar. Bij het begin van de Arabische Lente juichten velen dat de islamcritici nu toch wel hopeloos in hun hemd gezet waren: zie je wel dat islam en democratie verenigbaar zijn! Inmiddels heeft de omwenteling in de betrokken landen, zoals eerder in Irak, tot allerlei wantoestanden ten nadele van vrouwen en vooral religieuze minderheden geleid. De verkiezingsuitslagen hebben een lachertje gemaakt van de bewering dat de radicale islam slechts een kleine minderheid van moslims aanspreekt. De evolutie na de revolutie heeft de islamcritici dus veeleer in het gelijk gesteld. Net als de niet aflatende stroom steevast genegeerde berichten over kleinere geweldfeiten tegen minderheden in Bangladesj of Nigeria. Die brandhaarden van islamgeweld zouden heel beknopt kunnen samengevat worden in volgend standpunt over de islam: "Brand!"

Islamcritici zijn zich bewust van hun recht tot spreken, en ook van hun plicht om te spreken. Wie in de uithoek van een volle schouwburg een begin van brand ontwaart, zou wel misdadig zijn als hij niét roept.

Read more...

De Broeders en het Licht (victacausa)

Nu Egypte, net zoals buurland Libië trouwens, eindelijk een moderne democratie is geworden (na meer dan duizend jaar dictatuur), zien we dat de Moslimbroederschap daar ongeveer 40 procent van de stemmen haalt. Dat is dubbel zoveel als Al Noor een Salafi-partij, vernoemd naar de sura Het Licht.
Samen dus een stevige meerderheid, en het is vaak een waarborg voor een stabiele regering als niet al te veel partijen de koek moeten delen.
“A result reflecting a growing embrace of religious-oriented sentiment across turbulent North Africa”, zegt CNN mooi. Wanneer die groei en die omarming en dat sentiment precies zijn begonnen, vertelt de zender ons niet.

Nu, met die Moslimbroeders loopt het inderdaad niet zo’n vaart. Het is zelfs zo dat je in hun grote Geneefse boekhandel (die ik tien-twaalf jaar geleden wel eens bezocht: de broer van Tariq Ramadan dreef die zaak toen) prentenboeken kon aantreffen, kinderboekjes dus met afbeeldingen van mensen en dieren. Dat zou van de salafisten van Al Noor meen ik niet gemogen hebben, want die laten enkel arabesken toe, zij het met hier of daar een gestileerd bladermotief. Wel bleven die tekeningen van de Broeders altijd pedagogisch en stichtend: hoogstens zag je eens een terechtstelling, wellicht van een misdadiger of een ongelovige. Tenminste, dat neem ik aan, want de krullen en streepjes en stipjes in de tekstballonnen kon ik niet lezen.

Maar goed, het blijf vervelend dat die twitterende Egyptische studenten die we zo veel hebben gehoord ­­–in uitstekend Engels vaak– wel grote indruk hebben gemaakt op onze journalisten, maar minder in het Egyptische stemhokje. ‘s Lands wijs, ’s lands eer, zullen we zeggen. Laten we inderdaad maar eens kijken en afwachten hoe het daar verder afloopt met die “grootste democratiseringsgolf sinds de val van de Berlijnse Muur”, zoals Tom Naegels nog hoopvol schreef, de eerste februari dit jaar in De Standaard.

Naegels werd toen, in het begrijpelijke enthousiasme van zijn jeugd, zelfs een beetje uitdagend:

“Waar zijn ze nu? Al die intellectuelen die ons normaal iedere dag minstens één keer donderend voorhouden dat ‘de islam' nooit democratie zal aanvaarden. Omdat de ‘psychoculturele software van de islamiet' dat nu eenmaal afwijst. En dat het daarom normaal is dat al die Arabische landen dictaturen zijn. De Profeet zélf was immers een dictator!”

Genoeg over die verre landen: op de BBC hadden ze net een mooi interview over bepaalde toestanden in het Verenigd Koninkrijk, en dat ligt toch al wat dichter bij huis. Het ging over het verminken en vermoorden van vrouwen. Misschien vindt Tom hier nog iets over “psychoculturele software” dat hij herkent:

BBC: Hoe komt het, denkt u, dat wij, in zekere zin als gemeenschap moeite hebben om dit probleem onder ogen te zien?
Diana Nammi: Wel, het is zo dat wij dit moeten onderkennen, en geloven dat dit gebeurt, dat het echt is en niet zomaar een verzinsel. Dit cijfer toont aan dat minstens 3000 vrouwen officieel erkend zijn als slachtoffers van verschillende vormen van eer-gerelateerd geweld, en ik geloof dat het enkel een tipje van de ijsberg laat zien, en dat de realiteit een flink stuk donkerder is. Dus, wat kunnen we ondernemen om deze mensen te helpen, deze vrouwen te helpen, de slachtoffers, en aan de situatie iets te veranderen, hen kracht te geven om de denkwereld in de gemeenschap te veranderen? Het is inderdaad zo dat we veranderingen kunnen bewerkstelligen, maar om vooruitgang te maken hebben we steun voor nodig en een belangrijke inspanning van de regering, zodat we meer kunnen doen dan wat we de laatste tien jaar hebben gedaan. We hebben enkele zulke veranderingen teweeggebracht, maar onvoldoende. We staan aan het begin van deze ommezwaai.
BBC: De slachtoffers zijn onveranderlijk moslimvrouwen [later in het gesprek zal Nammi deze absolute bewering enigszins nuanceren, en erop wijzen dat er ook bij Hindoes, Sikhs enz. geweld voorkomt]. Denkt u dat er bij de politie, bij de autoriteiten een soort omzichtigheid speelde, een onwil om tegen deze bevolkingsgroepen in te gaan?
Diana Nammi: Wat ik kan zeggen is dat we in het VK een aanpak hebben die “politieke correctheid” heet, en dat die politiek soms slecht is. En dat kwam voor en bepaalde hoe men omging met zaken die zich in de moslimgemeenschap voordoen. Kwaad is kwaad, misdaad is misdaad, binnen om het even welke godsdienst of gemeenschap, en dus moeten wij handelen, een gelijke behandeling geven aan deze bevolkingsgroep zoals aan een Britse bevolkingsgroep. Ik bedoel, er mag geen enkel verschil zijn wat betreft de aanpak van misdaden. Dat element speelt inderdaad. Plus de onwetendheid meen ik, want ik moet zeggen dat de meerderheid van de slachtoffers inderdaad uit de moslimgemeenschap komt, een realiteit die wij nodig moeten erkennen, willen wij proberen om een strategie te vinden, een werkplan om hen te helpen.






BBC: Why do you think it is, that in a sense as a society we have struggled to confront this problem?
Diana Nammi: Ah, the thing is that we need to identify and believe that this is happening, is true, is not just an imagination. This figure shows that at least 3000 women have been recorded as a victim of different forms of honour based violence, and I believe it just shows a tip of the iceberg, and the reality is far more dark. So, what we can do to help those people, to help those women, the victims, and to change the situation, to empower them, change the mind-set of the community? It is something that we can make changes, but we need to have support and a great effort by the government to step forward and do something more than what we have done during the last ten years. We have done some such changes, but it’s not enough. We are at the beginning of this change.
BBC: The victims are invariably Muslim women. Do you think that there was an element of wariness from the police, from the authorities about wanting to confront these communities?
Diana Nammi: I can say that we have got a policy in the UK, it says, political correctness, which sometimes is politically wrong. And it’s happened within how to confirm, how to deal with issues that happen within the Muslim community. Wrong is wrong, crime is crime, within any religion or any communities, then we have to act, act equally, for the same community equal to a British community. I mean, it must be no any difference in terms of dealing with crime. So it has been an element. And ignorance I believe, but I am afraid the majority of the victims are from Muslim community, and we need to believe that reality, and try to have a strategy and work plan how to help them.
.
.

Read more...

Die regering di Rupo zal allereerst aan Koen Fillet een flinke duit kosten (victacausa)

.

Nu Koen zijn vaderlandse baard wil afscheren, terwijl hij zijn oud scheergerief misschien niet eens meer kan vinden, willen wij hem wijzen op enkele praktische en zelfs financiële gevolgen van deze beslissing.

Hoe gaat een scheerbeurt in zijn werk? .  .     .

Na een warme douche, die als neveneffect de baard zal verzachten, neme men het scheermes ter hand.


Hier lopen de prijzen meteen sterk uiteen; sommigen zullen zweren bij een Thiers-Issard (Frankrijk), gesmeed uit damascus steel (Engeland), met een breedte van 6/8 duim en gevat in hoorn of slangenhout; zij zullen bereid zijn om hier 800 € of meer voor neer te tellen; anderen stellen zich tevreden, ook met een Thiers-Issard 6/8 (eventueel maar ⅝), ook handgemaakt en dubbelhol geslepen (singing razor), maar uit een andere staalsoort, die weliswaar niet dezelfde hardheid bezit en bijgevolg vaker herslepen moet worden (niet te verwarren met het wetten, dat dagelijks moet gebeuren, cf. infra); zij zullen met 200 € volstaan.

… en men hale het mes met enkele snelle bewegingen over de scheerriem. Eerst over de ‘ruwe’ katoenen achterkant, die met een passende crème (ongeveer 8 €) is ingevet, en vervolgens over de delicate lederen voorkant. Dit leder (Duitsland) hoort afkomstig te zijn van het veulen, liever dan van het rund, en zal liefst een flinke lengte hebben (reken met ongeveer 80 € want uit één veulen gaat maar een beperkt aantal riemen ‘feinstes Kern-Juchten’).


Men legge het mes nu even terzijde en grijpe de scheerkwast. Die is van dassenhaar vervaardigd; Plisson (Frankrijk) heeft er al goede vanaf 60-70 €, maar er zijn er ook duurdere, afhankelijk van het deel van de dassenvacht dat werd verwerkt.


Men dope de kwast in het scheerbekken (Engeland), in zeer heet water. De prijzen voor een shaving bowl lopen te sterk uiteen om een richtlijn te geven.
De scheerzeep zelf kan Frans zijn, of duurder Engels, maar ook een eenvoudige Italiaanse zeep voldoet (11 €). Deze moet wel zuurvrij zijn, ter bescherming van het mes dat makkelijk gaat roesten.


Men zepe de baard twee keer in, zodat de huid heet aanvoelt, de haren zacht worden en de poriën opengaan, zonder hetwelk glad scheren niet mogelijk is.


Na de scheerbeurt bevochtige men het aangezicht met heet water, en wrijve het in met een aluinsteentje (Frankrijk, 5 of 6 €), dit tegen het branderige gevoel, le feu du rasoir.


Het mes worde vervolgens grondig afgespoeld, gedroogd en opgeborgen. Het moet nu minstens 24u. rusten voor het opnieuw gewet mag worden.
Beter nog is het om twee scheermessen afwisselend te gebruiken, en er bestaan ook kistjes met zeven messen, met daarop de dagen van de week gegraveerd.




Na de aluin kan men vluchtig wat eau de toilette aanbrengen (Frankrijk, 60 €), sterker en beter dan zogenaamde after shave.

Wat apart nog vermeld moet worden, is dat een scheermes, ook al wordt het vóór elke scheerbeurt gewet, toch om de zoveel maanden geslepen dient te worden. Dit gebeurt op een zeldzame steen, coticule genaamd en afkomstig uit een groeve nabij Vielsalm (België) én nergens anders te vinden. De Romeinen gebruikten die steen al, en de groeve is bijgevolg bijna uitgeput.
De prijzen verschillen, al naar grootte en kwaliteit. De duurste exemplaren kunnen 400 € en meer kosten, maar met een kleiner exemplaar van 100 € gaat het ook. Een tweede, meestal driehoekig steentje, soms ook trapeziumvormig, wordt vaak gratis bijgeleverd, en daarmee kan de grote steen eerst ‘vlak’ worden gezet, voor het eigenlijke slijpwerk. De grote steen wordt natgehouden met enkele druppels klaar water.

Voor de totaalsom maakt het niet uit, maar nu vergat ik nog te zeggen, Koen: eventuele piccoli problemi della rasatura kunnen voor 0,60 € opgelost worden.

.

.

Read more...