Vlaams-nationalisme en zionisme

Binnen het VB woedt al een tijd een richtingenstrijd tussen pro- en anti-zionisten. Hun dispuut is zonder belang voor het Midden-Oosten, maar bepaalt wel mede de identiteit en het imago van het Vlaams-nationalisme.



De Israëlvriendschap is bij sommige VB-ers net zo authentiek als bij Pim Fortuyn of Geert Wilders, maar bij anderen is ze gekleurd door een slecht geweten, of bestaat alvast die verdenking. Ze lijkt soms wel de bevestiging van het Joodse vermoeden dat geestdriftige filosemieten eigenlijk omgevallen antisemieten zijn. Er is echter geen natuurlijke tegenstelling tussen joodse en Vlaamse belangen. In zijn boek Jood zijn is een avontuur noemt André Gantman een aantal Joden die de Vlaamse beweging steunden. Dat was niet zo ongewoon, in Italië bv. namen joden vol overtuiging deel aan de strijd voor nationale eenmaking. Vandaag zien we dat minder, maar ook nu mislukt het FDF nog in zijn pogingen om de Joodse gevoeligheden voor zijn anti-Vlaamse kar te spannen. Na de zeer gezaghebbende David Susskind in 2010 is het nu Gantman zelf die vermanend tussenkomt wanneer Olivier Maingain de gebeurtenissen van WO2 banaliseert door flaminganten met nazi’s gelijk te stellen.

In het boek spreekt hij ook zijn erkentelijkheid uit jegens Filip Dewinter omdat die in de Antwerpse gemeenteraad een voorstel aborteerde van toenmalig collega Wim Verreycken om een straat naar de nationaal-socialist Ward Hermans te noemen. Dat incident in 1997 was al een symptoom van deze richtingenstrijd.

De Vlaamse beweging heeft wat goed te maken. De jongste maanden heeft zij in Knack meerdere (tot nu onbeantwoorde) kaakslagen gekregen van historici die haar van betrokkenheid bij het anti-joodse beleid van de Duitse bezetter beschuldigden. Hoewel de meeste VNV-leden niets met de jodenvervolging te maken hadden, waren er ook beschamende uitzonderingen. Ondermeer het VNV-blad Volk en Staat en zelfs dr. August Borms lieten een ongepaste tevredenheid blijken toen de joden gedeporteerd werden. De pro-zionistische marsrichting in het VB is ondermeer een Wiedergutmachung daarvoor.

Daarnaast heeft zij binnen de flamingantische rechterzijde ook nog deze wortels. Tijdens de Koude Oorlog was Israël een Westerse bondgenoot terwijl zijn vijandige buurstaten bij de Sovjet-Unie aanleunden. Anticommunisten namen gaandeweg de steun aan het zionisme erbij, een contrast met hun vooroorlogse strijd tegen het “judeo-bolsjevisme”. Later werd Israël als bondgenoot tegen de islamwereld omarmd. Zo had Theodor Herzl, vader van het zionisme, het zich reeds voorgesteld: Israël als voorpost van Europa tegen de Oriënt.

Dan is er de empathie onder nationalisten: net als de Vlaamse beweging is het zionisme ontsproten aan het 19de-eeuwse ideaal van de natiestaat. Lees Herzls geweeklaag over de halfslachtigheid van de joden, hun onwil om de zionistische uitweg te kiezen, en het is net de klacht die je bij flaminganten over de tamme Vlamingen hoort. Alleen hebben de zionisten hun ambitie uiteindelijk waargemaakt, en dat wekt bewondering. Met evenveel inwoners als Vlaanderen is Israël nu een militaire en technologische grootmacht. En het is een echte natiestaat, de staat van het eigen volk die geen vreemden tot meesters in ’t land duldt, noch etnische groepen noch supranationale organisaties. Vlaams-nationalisten durven daar amper nog van dromen.

Maar men moet niet overdrijven. Het is niet nodig om de staat Israël tot in zijn fouten te blijven toejuichen. Het gebruik in Libanon in 2006 van clusterbommen, die nog lang nadien onschuldige slachtoffers zouden maken (onder wie een Belgische ontmijner), was voor sympathisanten een moment om zedig de andere kant op te kijken. Dat het VB juist toen zijn steun dik in de verf zette, was onnodig uitsloverig. Men mag gerust een beleidsdaad van een Israëlische regering afkeuren terwijl men toch het bestaansrecht van Israël hooghoudt.

O, en er is nog een reden om de zionisten het hof te maken, een die ook (en zelfs bij uitstek) de eventuele antisemieten in het VB zullen begrijpen. Toen de Japanners tijdens hun geforceerde modernisering het Westerse geestesleven bestudeerden, hoorden zij de verhalen over de oppermachtige Joden die aan alle touwtjes trekken. Hun reactie was er geen van verontwaardiging, maar wel: als die Joden toch zo machtig zijn, is het dan niet beter hen tot vriend te maken? Ik heb geen bewijzen voor een verband, maar tijdens de Russisch-Japanse oorlog van 1905 financierden de New-Yorkse bankiers de Japanse oorlogsinspanning; en in 1945 is Japan veel genadiger behandeld dan Duitsland. Een liefdesverklaring hoeft niet; gewoon pragmatisch goede betrekkingen cultiveren met een drukkingsgroep die zijn doeltreffendheid bewezen heeft, dient het Vlaamse belang.

Ook de kritiek op de pro-Israëlische partijlijn heeft meerdere wortels. Er is een laatste carré van alte Kameraden, zij hebben niet allemaal de deur achter zich dichtgetrokken toen het VB in 1995 de negationismewet goedkeurde. En zij kunnen het niet opbrengen, hun afkeer voor joden om tactische redenen blijvend onder de korenmaat te zetten.

Verder is er ter rechterzijde altijd een pro-moslimstrekking geweest, die binnen het nazibewind erg sterk stond, en waarvan men sporen terugvindt in het Nieuw-Solidaristisch Alternatief. De NSA klaagt de Navo-“terreur” tegen moslimlanden aan, en daar kan ik hen zelfs een eind in volgen. De moslims hebben een mentale dooi nodig, waarin zij zich kunnen losweken van hun ingeroeste indoctrinatie, en die bereik je niet door bombardementen. Maar het NSA vindt ook dat nationalisten de kant moeten kiezen van het Palestijnse volk: dat heeft immers evenzeer recht op zijn heimat als bv. het Vlaamse.

Dat veronachtzaamt de schuld van de Arabieren die het hun volksgenoten in Palestina (er bestond in 1948 geen “Palestijnse natie”) zelf aangedaan hebben door de pasgeboren staat Israël binnen te vallen. Dat de Palestijnen na 73 jaar nog steeds als “vluchteling” gelden, is absurd en vraagt om vergelijking met de 7 miljoen hindoes en sikhs die in 1947 uit Pakistan verdreven zijn (benevens een miljoen gedood), hoewel niemand agressie tegen de nieuwe staat gepleegd had. Zij zijn volledig in de Indiase samenleving geïntegreerd en stellen voor niemand een vluchtelingenprobleem. Pas wanneer de moslimwereld Pakistan ertoe brengt om die verdrevenen en hun nageslacht weer op te nemen, kunnen we de Palestijnse kwestie misschien eens herbekijken.

Bovendien zijn de Palestijnen in wat andere vluchtelingen als een luxepositie zouden beschouwen: zij kunnen zich naar taal en godsdienst thuis voelen in het uitgestrekte en deels zeer welvarende gebied van de Arabische landen. Daar kunnen zij de plaats innemen van de miljoenen leden van religieuze en etnische minderheden die er zijn moeten vluchten, ondermeer ruim achthonderdduizend Joden in de laatste dertig jaar. In dat perspectief was de bevolkingsverplaatsing van 1948, hoewel natuurlijk niet ideaal, zeker niet het ergste. Alleszins zullen nationalisten per definitie het beginsel erkennen dat de Joden als reëel bestaande natie recht hebben op een eigen staat.

Nog een haard van onvrede met de VB-partijlijn zijn degenen die, vanuit integristisch-katholieke of nieuwheidense motieven, islam en jodendom over dezelfde kam scheren: allebei volksvreemde en varkenschuwe “woestijngodsdiensten”, de duivel hale hen. Weer anderen willen tussen die twee geen partij kiezen om een meer wereldse reden: in het spoor van Pierre Vial (Terre & Peuple) vinden zij dat Europa geopolitiek belang heeft bij neutraliteit t.o.v. buiten-Europese conflicten. Wij moeten ons niet moeien wanneer in het Midden-Oosten enkele exotische sekten elkaar naar het leven staan. Je kan dat isolationisme noemen, zij noemen het eerbied voor het zelfbeschikkingsrecht der volkeren. Dat was misschien goede raad geweest in de tijd van de kruisvaarten, maar vandaag zijn Europa en zijn nabije buitenland daarvoor te nauw verweven.

Op zich is de politieke lijn van een gemarginaliseerde partij niet belangrijk, maar wat het VB zegt en doet, straalt af op de beeldvorming over de Vlaamse beweging en Vlaanderen zelf. Daarom is het wenselijk dat het VB de breuk met de antisemitische besmetting voltooit, tegen de skepsis van buitenstaanders en het verzet van sommige medestanders in.