Vlaams-nationalisme en zionisme (2)

Ons vorig artikel over “Vlaams-nationalisme en zionisme” heeft nogal wat wederwoord losgeweekt. De meerderheid was veeleer instemmend, maar dat is minder interessant voor verdere bespreking. Aan de negatieve zijde vond iemand het “beneden alle peil” dat ik de landname van Palestina door “de Joodse roofstaat” goedkeur. Het is op de argumenten van zulke critici dat ik hier inga.




Sommigen vinden dat de Vlaamse beweging zich niets moet aantrekken van wat de buitenwereld over haar zegt; en dat de flamingant die iets tegen Joden heeft, zich maar lekker ongemuilkorfd moet laten gaan. Wel, ten eerste vind ik niet dat Jodenhaat onwenselijk is louter omwille van wat anderen daarover denken. Die obsessie met een inderdaad zeer schrander (goochem, in hun eigen taal) en bedrijvig volkje getuigt van een gebrek aan zelfrespect, het is een zwaktebod waarvoor ik me, alleen tegenover de spiegel, zou schamen. Ten twee heeft de mening van de buitenwereld natuurlijk wel gevolgen voor je eigen politieke kansen. De dag dat België uiteenvalt (waarop de Franstaligen zich in alle ernst voorbereiden, de Vlamingen nauwelijks), zal het voor de erkenning van de Vlaamse republiek en voor haar aanspraken op haar eigen Brusselse rand en op Brussel zelf alle verschil maken of buitenlandse machtscentra de Vlaamse beweging al dan niet als een bende neo-nazi’s beschouwen.

En het gaat mij niet om het VB als partij; dezelfde richtingenstrijd en hetzelfde risico op imagoschade vinden we in de N-VA en de niet-partijpolitieke beweging. Hoe zou bijvoorbeeld het volgende citaat van een zeer achtbare flamingant in Washington overkomen? In een voordracht voor NSV-Gent op 23 maart 2011 (afgedrukt in Kort Manifest, mei 2011, p.6) zei de onafhankelijke prof. Joost Rampelberg: “Na de Amerikaanse invasie in Europa, die in de officiële geschiedschrijving de bevrijding wordt genoemd, viseerde de repressie al wat Vlaams was, zonder onderscheid.” De Belgische repressie in 1944 was voor de Vlamingen misschien geen “bevrijding”, maar de geallieerde invasie die de Duitse bezetter verdreef, was dat volkenrechtelijk zeker wel. De Duitsers waren hier toch niet op uitnodiging? Ze waren toch niet tot onze bestuurders verkozen? Zulke slordigheden in de Vlaamse kijk op WO2 wekken onvermijdelijk wantrouwen op.

Sommigen verwonderen zich erover dat een skepticus als ik meega in antieke godsdienstige begrippen als “uitverkoren volk” en “beloofde land”. De waarheid is dat ik daar helemaal niet in meega,-- net zomin als de pioniers van het zionisme. De staat Israël is de schepping van moderne Joden, enerzijds bankiers en anderzijds socialisten, de meesten agnostisch of atheïstisch. Leg gerust alle “openbaringen” over het “Verbond” terzijde, en stel (zeker als nationalist) gewoon vast dat het Joodse volk nu eenmaal een reëel bestaande natie is. Volgens het beginsel van de natiestaat, waarop de Vlaamse beweging zich beroept om een Vlaamse staat op te eisen, hebben de Joden recht op een eigen staat.

Blijkbaar heeft die eenvoudige overweging een aantal nationalisten overtuigd, vandaar de beginselverklaring die Filip Dewinter en andere Eurorechtse leiders op 7 december 2010 in Jeruzalem ondertekend hebben. De verklaring wekt de afkeuring van Jan Sergooris, die in het nieuw-rechtse tijdschrfit TeKoS een reeks wijdt aan de diverse rechtse partijen in Europa: “Verder heet het dat ‘zonder enige beperking het bestaansrecht beleden wordt van de staat Israël binnen veilige en volkenrechtelijke grenzen’. Dit laatste is niet meer dan een openlijke goedkeuring en steunbetuiging aan de volkenmoord tegen de Palestijnen.” (“Vlaams Belang, nood aan ideologische herbronning”, TeKoS 142, p.37)

Kijk eens wat een sprong: het bestaansrecht van Israël gelijkstellen aan “volkenmoord” op de Palestijnen. Israël kan natuurlijk maar een duurzaam probleem hebben met de Palestijnen omdat het juist géén volkenmoord gepleegd heeft. Het heeft hen zelfs niet uitgewezen of weggepest, zoals moslimlanden met hun minderheden doen. Weinig gebieden op aarde kennen zulke bevolkingsgroei als het Palestijnse Gaza, niet meteen een teken van uitroeiing. Bekritiseer gerust het Israëlische beleid als je wil, maar ontwaard de Nederlandse woordenschat niet door meteen naar grote kanonnen als “volkenmoord” te grijpen.

Uit de linkervleugel van de Vlaamse beweging vangen we gelijkaardige geluiden op. Zopas hebben oud-N-VA-jongerenvoorzitter Bas Luyten en oud-N-VA-senatrice Kim Geybels een protestartikel gewijd aan de recente pro-zionistische zwenking van de partij die hen ontslagen heeft (“Quid volkssoevereiniteit?”), waarin zij de situatie van de Palestijnen aldus beoordelen: “Slechter af dan in de grootste openluchtgevangenis van de wereld kan men niet zijn, dat is wel zeker.” Blijkbaar hebben zij weet van een Palestijnse asielzoekersstroom in Noord-Korea? Dat soort overdrijvingen doet denken aan de klachten over “mensenrechtenschendingen” waarmee de Franstaligen uit de Brusselse rand internationale media en gerechtshoven bestoken.

Overdrijving, dat is waartegen we in dit dossier vooral moeten waarschuwen. Vlaamse steunbetuigingen aan Israël bij monde van Jan Jambon en Tanguy Veys klinken hol wanneer ze al te ijverig de Israëlische regeringsstandpunten napraten. Uitdrukkelijk het bestaansrecht van Israël erkennen en zich afzijdig houden van anti-Israëlische agitatie zoals die met de recente flotiljes, dat volstaat voor een beweging wier standpunt concreet geen enkel gevolg heeft in het Midden-Oosten. Wie anderzijds verkiest om het vergrootglas op de Israëlische acties in Palestijns gebied te richten, gelieve zich te onthouden van (ook impliciete) steun aan terrorisme en religieuze dictatuur zoals die van Hamas. En houd er rekening mee dat eenzijdige en al te gretige aandacht voor de fouten die ook Joden maken, een voorgeschiedenis heeft.

Een toonaangevend deel van de Vlaamse beweging heeft in 1940-44 zijn vingers gebrand aan collaboratie met een jodenhatend regime. Of dat een tragisch accident was (zoals ik meen), of integendeel iets zegt over de wezensaard van die beweging (zoals haar vijanden u willen aanpraten), valt af te leiden uit haar huidige omgang met die geschiedenis en met de Joodse staat. Daarom moeten VB en N-VA heel zorgvuldig zijn in hun standpunten terzake.