Martelaar Osama

Voortaan laten we de naam Osama bin Laden voorafgaan door de eretitel sjahied: “geloofsgetuige”,”martelaar”. Hij is de heldendood gestorven na een decennia durende djihaad tegen de Grote Satan. Voor de rest van de eeuwigheid vertoeft hij in het gezelschap van 72 maagden, genietend van zijn welverdiende beloning. Hij was een voorbeeldig moslim die, overeenkomstig de koranische richtlijn, terreur zaaide in het hart van de ongelovigen.



Geestelijke leiders in de moslimwereld uiten vooral hun verontwaardiging over de moord door de Amerikanen op iemand die nooit door een rechtbank als terrorist gevonnist is. En, voegen sommigen eraan toe, zelfs als alles wat over hem beweerd wordt de waarheid is, inbegrepen het “zionistisch indianenverhaal” over 11 september, dan is zijn slachtoffertal nog altijd klein bier tegen wat opeenvolgende Amerikaanse presidenten in Irak, Afghanistan en nu Libië aangericht hebben. Breng hén maar eerst voor het strafhof in Den Haag.

Uiteraard is er vanuit het internationaal recht heel wat in te brengen tegen de Amerikaanse actie tegen sjahied Osama in Abbottabad. De schending van de Pakistaanse soevereiniteit is daarvan nog het minste. Pakistan zelf schendt al decennia onophoudelijk de soevereiniteit van Afghanistan, ondermeer via de Taliban, en van India, waarvan het een deel bezet houdt en waar het regelmatig megabomaanslagen pleegt. Dat de Amerikanen hun Pakistaanse “bondgenoten in de strijd tegen het terrorisme” in het ongewisse lieten, bewijst dat zij dan toch beseften dat Pakistan zelf het meesterbrein van Al-Qaïda de hand boven het hoofd hield. Zoals ondermeer Salman Rushdie opgemerkt heeft, is het gewoon onmogelijk dat de Pakistaanse regering onwetend was van Bin Laden’s verblijf op het domein van de nationale officierenschool, de tegenhanger van Sandhurst (VK) of West Point (VS). Op eigen initiatief verkeert Pakistan in feitelijke staat van oorlog met de hele beschaafde wereld, dus het is normaal dat het als een vijand bejegend wordt.

Maar een buitengerechtelijke “terechtstelling” van vijanden is wel problematisch. Uit de mond van president Obama klonk het wat vals, de aankondiging dat de VS zijn grootheid weer eens bewezen had door Bin Laden uit te schakelen. Critici maakten de vergelijking met de nazi-leiders die wel een (al dan niet “eerlijk”) proces gekregen hebben. Verschil is wel dat Hermann Göring en de zijnen tot een leger behoorden dat zich overgegeven had, terwijl Al-Qaïda met steun uit de hele moslimwereld de strijd verder zet. In ieder geval ondermijnt de Amerikaanse actie de propaganda als zou het Westen de rechtsstaat hooghouden.

Anderzijds, in de moslimwereld staat er geen hoge prijs op de rechtsstaat. Een andere, zeer weldoende boodschap wordt daar veel beter begrepen: de militair-technologische superioriteit van de Grote Satan. Want je moet het toch maar doen: de gezochte man localiseren, binnendringen in het kerngebied van het Pakistaanse leger, er je vijand uitschakelen, zijn lijk en de computers met zijn bedrijfsgeheimen meevoeren, en ongezien weer weg geraken. Ze zullen ginds wel op wraak zinnen, natuurlijk, maar toch ook wat gedemoraliseerd zijn. En dat is goed.

Wat wordt het laatste oordeel over sjahied Osama? Op allerhande fora lees ik de mening dat hij een “lafaard” was. Dat dan uit de pen van wijsneuzen die nog nooit een vuurgevecht van nabij meegemaakt hebben, laat staan een kwarteeuw van strijd in Afghanistan, eerst tegen de Sovjets, dan tegen slappere medemoslims (“huichelaars”) en nu tegen de Navo-troepen. Vergeet niet dat de steenrijke ingenieur Bin Laden, die in de jaren 90 in Soedan ondermeer de belangrijkste verkeersweg zou aanleggen, al in de jaren 80 zijn Saoedische luxeleven opgaf om in de Afghaanse bergen de guerrilla te gaan voeren.

“Jamaar, als hij echt een held geweest was”, orakelen diezelfde salonhelden, “dan had hij zelf een vliegtuig de Twin Towers ingevlogen, in plaats van [sinds 2003] in een Pakistaanse villa te leven en er met drie van zijn vrouwen een voorschot op het maagdenparadijs te nemen.” Kijk eens, een leger heeft naast frontsoldaten ook generaals nodig, minstens één, en die bewijst zijn moed minder door voorop te marcheren dan door ongehoord stoutmoedige initiatieven te organiseren. En dat was 11 september toch wel. Bovendien had hij aan het front tegen de Sovjets zijn sporen al verdiend.

Sjahied Bin Laden was vernuftig en moedig, twee amorele eigenschappen die niet uitsluiten dat hij ook fanatiek was en ongevoelig voor het lijden dat hij veroorzaakte. Zijn grootste fout was van strategische aard: zijn aanslagen tegen sjiïtische doelwitten in Irak verdeelden de moslims op een ogenblik dat zij samen de bezettingstroepen nog veel harder hadden kunnen treffen. Dat heeft hem wat populariteit gekost, maar uit de moslimreacties bij zijn dood blijkt overduidelijk dat niemand president Obama’s smoes slikt als zou Bin Laden eigenlijk “een vijand van de moslims” geweest zijn.

Overigens sprak de dirigent van de djihaad een voortreffelijk, profetisch aandoend Arabisch, wat zeker tot zijn charisma bijdroeg. Hij was ook een liefhebbende vader die in Abbottabad met zijn vrouwen dertien van hun kinderen met thuisscholing grootbracht. De ontkenning van zijn kwaliteiten komt voort uit een kinderachtig zwart/wit-denken dat bij de vijand alleen negatieve trekken wil zien. Bovendien past de demonisering van het individu Bin Laden (zoals door G.W. Bush, die 11 september aan “some evil people” weet) in een operatie zelfbedrog die de islam als motiverende ideologie buiten beeld wil houden.

Zoals Aleksandr Solzjenitsyn opmerkte, loopt de lijn tussen goed en kwaad doorheen elke mens. De overledene was een medemens, één met meer talent en fanatisme dan de meesten, en met meer toewijding aan zijn geloof. Dat geloof was de beslissende reden voor het kwaad waarmee zijn naam verbonden zal blijven. Om dat kwaad te beëindigen zullen stuntacties niet volstaan. Daarvoor is een geduldig werk van opvoeding en bewustmaking nodig: de moslims bevrijden uit de islam. Van de doden niets dan goeds, maar over de islam moeten we vrank de waarheid zeggen.