Multicultureel eerherstel voor de swastika

De swastika is helemaal terug. Dat is te danken aan de antiracisten. Deze keer niet omdat zij dat symbool te pas en vooral te onpas aan de naam van tegenstanders vastklinken. Wel omdat zij juist dat soort vijandig gebruik van de swastika nu als een xenofoob vooroordeel en teken van onwetendheid ontmaskeren.




Het belangrijkste medium voor de multiculturele volksheropvoeders is het onderwijs. De handboeken in onze scholen staan dan ook vol met plompe en subtiele propaganda-elementen die onze "racistische vooroordelen" moeten doorprikken. Het schoolboek godsdienst "Goed gezien?", deel 3, door Ilse Derweduwen e.a. (uitgeverij Van In, Lier 2007) brengt op p.49 een tekening die zo'n dom vooroordeel moet illustreren. Onder de titel "Niet alles is zoals het lijkt!" zie je twee schoolkinderen voor een boeddhabeeld staan. Op zijn borst draagt de Boeddha een oranje zonneschijf met daarop een gouden swastika. Verontwaardigd wijzen de kinderen ernaar. In de gedachtenballonnen zie je bij de jongen een SS-helm en bij het meisje de overbekende snoet van Adolf Hitler met een hakenkruisvlag. De boodschap die er impliciet uit spreekt is: "Wat dom van hen! Die swastika heeft niets met Hitler te maken!"

De oorlogspsychologie die de Tweede Wereldoorlog al veel te lang overleefd heeft, met haar hysterische bejegening van dat oeroude en wereldwijde symbool, schijnt zo stilaan toch uit te sterven. De inwendige logica van het multiculturele heropvoedingsprogramma met zijn aanwijzing en weerlegging van vooroordelen jegens andere beschavingen, in dit geval het boeddhisme, kan uiteindelijk niet anders dan de swastika dedouaneren. De swastika is óók, zij het minder alomtegenwoordig, een deel van de Europese traditie, vooral in Scandinavië en het Balticum; maar het is vooral zijn wijdverbreid gebruik in Aziatische tradities die bij onze multiculturalisten de welwillende aandacht gewekt heeft.

Spijts alle zielige pogingen van zogenaamde antifa's om hun eigen ziekelijke hyperfocus op Hitler aan iedereen op te dringen, ontsnapt nu zelfs de swastika aan de vereenzelviging met het nationaal-socialisme. Terecht verbreekt men de betovering van de reductio ad Hitlerum, de wereld blijkt veel groter en veelzijdiger te zijn. Zeker de swastika wordt nu erkend als een veel ouder en veel wijder verspreid symbool dan dat van de nazipartij. In 2006 hield de regering van Tadjikistan een reünie van de Iraanse of "Arische" volkeren, en daar wapperde vrijuit de vlag met het "wiel van Mithra", de (blauwe) swastika. In 2010 vonniste een Litouwse rechter dat het wettelijk verbod op nationaal-socialistische en communistische symbolen géén verbod op de swastika impliceert.

Voor wie per se die swastika-variant die door de nazi's ingepalmd was, wil criminaliseren, preciseren we even het onderscheid tussen het nazi-hakenkruis en de universele swastika. Als symbool van de hemelse kringlopen heeft de swastika normaal een zonnige kleur: goud, oranje of rood. Hitler, de duistere kunstenaar, ontwierp zijn vlag echter met een zwarte swastika op een witte cirkel binnen een rood oppervlak. Dat is al een fel en veelzeggend contrast. De tweede tegenstelling is deze: de swastika in de nazi-vlag staat op één hoek te balanceren, terwijl de hindoe-boeddhistische varianten doorgaans geblokt rechtop staan. Als voorstelling van de kosmische kringloop verbeeldt de swastika de duurzaamheid, de eeuwigheid zelfs, dus moet hij stabiel staan. Een swastika die op één voet staat te wankelen, is beter geschikt als zinnebeeld van een bewind dat het niet lang volgehouden heeft.