Leidt rechts de dans?

In zijn jongste boek, Links van de kerk. De linkerzijde en de multiculturele samenleving, stelt antropoloog prof. Jan Blommaert dat er geen “linkse kerk” bestaat, alleen een kakofonie van linkse kapelletjes, en dat die de jongste twintig jaar zeker het openbare debat niet gedomineerd heeft. Volgens hem is de beeldvorming over een linkse suprematie een karikatuur. In werkelijkheid zou links alleen veel “lawaai” gemaakt hebben zonder veel greep op het beleid. Triomfantelijk meent hij bewezen te hebben dat “rechts de dans leidt”.





Het had geholpen als Blommaert een vaste definitie voor “links” en “rechts” aangehouden had. Hij past de termen vooral toe op stellingen in het migratie- en integratiedebat, waar een heel ander verhaal geldt dan op twee andere domeinen met links/rechts-tegenstelling. Op levensbeschouwelijk en ethisch gebied, waar links in België voor vrijzinnig stond, is van rechts weinig overgebleven; daar zegeviert links over de hele lijn, met alleen nog de islam als ernstige uitdager. Inzake economisch beleid heeft links na de instorting van het Sovjetmodel feitelijk het bankroet van het socialisme toegegeven. Daar leidt rechts enigermate de dans omdat links knock-out geslagen is, niet door rechts maar alleen door de harde feiten.

(Hoewel, zelfs op dat front heeft de linkse kerk niet ontwapend. Beschouw bijvoorbeeld de beslissende schadelijke rol van een links beleid in de huidige economische crisis. Onder Bill Clinton werd de markt van de vastgoedleningen scheefgetrokken door raciale quota om ook niet-solvabele zwarten en latino’s aan huiseigendom te helpen. De onvermijdelijke faling van de betrokken kredietverstrekkers heeft de schuldensneeuwbal aan het rollen gebracht. De schade die dit linkse beleid aangericht heeft, is in ons land strikt buiten beeld gehouden dankzij de filters die de linkerzijde nog steeds op de nieuwsstroom uit de VS plaatst, met een karikaturaal vijandbeeld van de Amerikaanse rechterzijde.)

De jonge Guy Verhofstadt kon op economisch vlak rechts genoemd worden, en op die associatie baseert Blommaert zich om Verhofstadts inderdaad schandalige schending van de scheiding der machten, met zijn aankondiging van een vervolging van Dyab Abou Jahjah, als een machtsmisbruik door “rechts” af te schilderen. Inzake migratie heeft Verhofstadt, die in zijn Burgermanifesten de islam nog bekritiseerd had, echter juist een extreemlinks beleid van open grenzen gevoerd; ook nu blijft hij elke migratiekritische en islamkritische uitspraak in de felste termen verketteren. Zijn aanval op Abou Jahjah kwam juist voort uit de linkse zorg om het migratiedebat blijvend in onwetendheid en leugens onder te dompelen. Abou Jahjahs ongezouten taal dreigde immers (net als recenter de video’s van Sharia4Belgium) de slapende burger wakker te maken voor het islamprobleem.

Je weet dat je de macht hebt als je je vijanden naar jouw pijpen kan doen dansen. De linkse opiniedruk was zo sterk dat de zogenaamd rechtse Verhofstadt, ondanks verkiezingsbeloften voor een strenger migratiebeleid, zowel de snel-Belg-wet als het migrantenstemrecht goedkeurde. De klassieke partijen, die zelf ooit een immigratiestop hadden afgekondigd, werkten mee aan herhaalde massaregularisaties en aan de criminalisering (via racismewet en schutkring) van het pleidooi voor een nieuwe en daadwerkelijke immigratiestop. Op volks niveau gingen talloze gewone mensen hun vertrouwde buren bij wie ze een band met het VB vermoedden, mijden en zwartmaken. De intermenselijke ravage van de schutkring die Jos Geysels c.s. valselijk rechtvaardigt als een louter politieke afspraak tot niet-samenwerking met het VB, is enorm geweest.

Je zou daarop kunnen tegenwerpen dat hetzelfde in de jaren ’50 met communisten gebeurd is. Daar is iets van aan, maar toen was rechts in het dorpse Vlaanderen ook dominant, en dat illustreert juist dat je zo’n haatpsychose tegen je vijanden maar op gang krijgt vanuit een dominante positie. De penetratie van de anti-rechtse schutkring tot in de gewone bevolking, waarvan elke echte of vermeende rechtse in Vlaanderen een aantal persoonlijke ervaringen kan opnoemen, bewijst de linkse dominantie in de voorbije twintig jaar. Blommaert zegt dat “rechts naar extreemrechts opschoof”, maar bij VB zien we juist het omgekeerde: eind jaren 90 verzaakte de partij het terugkeerbeleid ten voordele van een integratiebeleid, met “aanpassen” als alternatief voor “opkrassen”. Toen pas werd Blommaerts extremistische stelling dat VB en CGKR nauwelijks van elkaar verschillen (omdat beide integratie zeggen na te streven in plaats van balkanisering), een soort waarheid.

De duidelijkste uiting van overwicht is via de wetgeving en het regeringsbeleid. Door de regularisaties, de niet-uitvoering van uitwijzingen en de snel-Belg-wet benadert dit land het linkse ideaal van open grenzen. Inzake migratiebeleid kennen sommige landen een “verrechtsing”, maar België zeker niet. Op het raakvlak van wetgeving en meningenstrijd zien we dat links erin geslaagd is in meerdere wetten rechtse standpunten strafrechtelijk te criminaliseren. Het omgekeerde geldt volstrekt niet en is door rechts in West-Europa ook niet nagestreefd. De EU heeft zopas nog de door Oost-Europese landen gewenste gelijkheid van bestraffing van de ontkenning van historische misdaden van links en rechts geblokkeerd. Europese instanties proberen de zogenaamde islamofobie strafbaar te stellen. Onder de anti-rechtse beleidsdaden noemen we nog de schepping van het CGKR om rechtse daden en meningen te vervolgen, en uitzonderingswetten zoals de uitsluiting uit juryprocessen van strafzaken met racismecomponent. Op het vlak van migratiebeleid is het overwicht van links totaal.

Maar wat Blommaert tot woede drijft, is dat die linkerzijde zelf naar rechts opschuift, niet onder druk van een onbestaande rechtse overmacht, maar louter onder druk van de feiten. De socialistische directrice van het Antwerpse atheneum had geen druk van rechts nodig om zelf van anti naar pro hoofddoekverbod te evolueren. Overigens is dat verbod in de islamwereld zelf een bij uitstek links beleid, maar de benepen Vlaamse linkerzijde weigert resoluut om het islamprobleem in globaal verband of door de ogen van de progressieven in de moslimwereld te zien.

Beschouw tenslotte het “debat” in enge zin. Als intellectueel is Blommaert vooral gevoelig voor een kennelijke nederlaag van links in het polemische strijdperk. Daar heeft links wel degelijk nog steeds de belangrijkste instellingen en kanalen in handen, getuige het succesvol doodzwijgen van het baanbrekende islamboek van Wim en Sam Van Rooy in de Vlaamse media (anders dan in de Nederlandse). Vergelijk ook Blommaerts eigen succesvolle academische loopbaan, ondanks zijn extreemlinkse pleidooien voor een beleid van balkanisering van onze samenleving, met de hondse behandeling die de Leuvense prof. Luc Lamine ten deel viel toen die tot het VB toetrad. Een ander symptoom van linkse dominantie is dat rechtse polemisten om zichzelf te dedouaneren graag uitpakken met “onverdachte” linkse getuigenissen, bv. nationalistische uitspraken door tenoren van oud-links, zoals de Franse links-republikeinse politicus Jean-Pierre Chevènement, of van de antikoloniale strijd. Als rechts dominant geweest was, zou je links zich zien verschuilen achter geschikte citaten van rechtse figuren, quod non.

Wel zijn de media, die een evenwichtsoefening doen tussen ideologische voorkeuren en commerciële belangen, recent ruimte gaan geven aan rechtse standpunten, liefs wel uit de pen van mensen met linkse geloofsbrieven zoals Benno Barnard of Luckas Vander Taelen. Filip Dewinter was van de debatforums in de kranten uitgesloten, maar de linkerzijde moest machteloos toezien hoe haar eigen Benno Barnard ging schrijven dat Dewinter het nog zo slecht niet gezien had. Dat vindt links echt onverdraaglijk: dat rechtse standpunten aan bod mogen komen op forums waarop het zelf een monopolie meent te hebben, en waar een debat tot voor kort alleen tussen varianten binnen de linkse “consensus” mocht gaan. De recente verklaringen door de drie machtigste regeringsleiders in de EU dat het multiculbeleid een totale mislukking geworden is, vallen in dezelfde categorie: hoewel door Blommaaert als “rechts” geklasseerd, hielden zij en hun respectieve voorgangers-partijgenoten zich decennialang aan de door links opgelegde zienswijze, maar de hersenverlammende betovering die daarvan uitging, is verbroken.

In ieder geval blijkt hoe weinig de strekking-Blommaert tegen de opdringerige feiten in kan brengen. Zij klinkt ongeloofwaardig in haar pogingen om de ramp die het opengrenzenbeleid in bijvoorbeeld het onderwijs aan het veroorzaken is, te ontkennen. Zij weet helemaal geen raad met de inter-linkse contradicties, zoals die tussen vrouwenemancipatie en islamvleierij. Voor elkeen die het debat gevolgd heeft, is duidelijk dat links daarin decennia lang van een institutioneel overwicht genoten heeft, en het desondanks op inhoud heeft verloren.