«Bart de Wever heeft nog niks verwezenlijkt» (Hoegin)

Was hij niet zo slim geweest om via een interview in De Standaard de N-VA eens ferm op stang te jagen, ik zou waarschijnlijk nooit gehoord hebben van Jonathan Vandenbroeck, alias Milow. Dat de uitspraak een doelbewuste provocatie was, daar kan weinig twijfel over bestaan. Maar ik durf toch te betwijfelen dat de dader er zich ten volle bewust van was hoe gevoelig de snaar wel was die hij raakte.

Op het eerste zicht lijkt het niet meer te zijn dan een stoute uitspraak, goed om wat aandacht te trekken bij de lancering van zijn nieuwe album. Bart de Wever is misschien wel een getalenteerd politicus, en als eenoog in het land van de blinden koning, maar een «goed politicus» vindt Milow hem niet. Gevolgd door de retorisch vraag, om zijn stelling nog wat te onderstrepen: «Hij heeft toch nog niets verwezenlijkt?» Een one-liner die goed in het oog springt natuurlijk, en daarom meteen ook goed om als titel boven het artikel geplaatst te worden.

Het interview leidde meteen tot een klein ruzietje op Twitter. Of misschien iets correcter: de media probeerden enkele reacties op het interview op te kloppen tot een ruzie. Veel meer dan wat extra bladvulsel leverde het uiteindelijk niet op, maar dat neemt niet weg dat er toch wel enkele interessante aspecten aan de zaak zijn.

Zo is er bijvoorbeeld de gretigheid waarmee de Vlaamse media berichtten over de reacties uit N-VA-hoek, met als niet mis te verstane boodschap hoe kleinzielig men daar wel niet is. En dat men bij de N-VA kleinzielig is, staat als een paal boven water, want er werd zelfs een Vlaams parlementslid van de sp.a gevonden – Jan Roegiers – om dat te bevestigen, en dan moet het wel waar zijn natuurlijk. De vraag is echter of diezelfde media even gretig de zure reacties uit de hoek van de sp.a aan de kaak zouden stellen als een andere zanger zich eens openlijk zou afvragen hoe sociaal de sp.a eigenlijk wel is wanneer ze zo'n dure klaploper als een prins Laurent in bescherming neemt. Of hem zelfs looft, zoals de Gentse sp.a-burgemeester Daniël Termont een paar dagen geleden in het gezelschap van de bevallige Freya van den Bossche deed. Die laatste is overigens Vlaams minister van Energie, Wonen, Steden, en ook Sociale Economie, en dus bijzonder goed geplaatst om eens uit te rekenen hoeveel gemiddelde Vlaamse arbeiders dag in dag uit vroeg uit de veren moeten om voldoende belastingen op te brengen voor de dotatie van die prins.

Een ander aspect van de zaak is dat Siegfried Bracke in de grond natuurlijk gelijk heeft wanneer hij stelt dat Milow op een goedkope manier aandacht zocht. Milow bekent zich uitdrukkelijk tot de Belgische partij, en daar staat het tegenwoordig bijzonder chique om eens uit te halen naar de N-VA, een beetje als betrof het een mannelijkheidstest, maar dan eentje zonder risico's. Want inderdaad, wat heeft Milow nu precies geriskeerd met zijn uithaal naar de N-VA? In de kringen die ertoe doen voor een zangertje als hem is hij immers de held van de dag, want hij heeft de draak Siegfried eens uit zijn hol kunnen lokken en getrotseerd. Maar geen enkel festival, geen enkele concertorganisator, geen enkele zaaleigenaar die het in zijn hoofd zal halen hem omwille van zijn uitspraken te bedanken voor zijn diensten. Meer zelfs, geen enkele die het amper nog zal durven, zelfs niet om artistieke of zakelijke redenen. Sommige andere zangers, die zo naïef waren te denken dat ook zij het recht hadden hun politieke mening te mogen uiten, hebben daar heel andere ervaringen mee.

Over Siegfried Bracke gesproken, het valt op hoe hij zich opwerpt als de zwart-gele boswachter, die met zijn rood stropersverleden over de perfecte kwalificaties beschikt om iedereen die in de media een verkeerd woord over de N-VA zegt meteen van antwoord te dienen. Had hij de zaak gewoon laten passeren, men zou het een dag later niet meer over Milow gehad hebben. (Maar ook niet over Siegfried Bracke natuurlijk.) En men zou kunnen verwachten dat men op dit ogenblik aan de top van de N-VA andere katten te geselen heeft dan zangers die zich eens een beetje politiek-correct willen profileren. Siegfried Bracke zal de komende maanden nog veel werk hebben als hij de uitspraken van alle zangers in Vlaanderen wil opvolgen en controleren.

Dat laatste is misschien de indruk waar de Vlaamse krantenlezer nu mee zou kunnen zitten, maar daar hoort toch een sterke nuance bij. Of beter gezegd, de leugenachtigheid van de zelfverklaarde kwaliteitskranten in deze zaak mag ook wel eens belicht worden. Want het is niet zo dat Siegfried Bracke al vanaf de ontbijttafel zijn gal zat te spuwen over de uitspraak van Milow, maar gewoon reageerde op een tweet van Chris van den Abeele, de mediawatcher van de VRT. En die tweet haalde het merkwaardig genoeg niet in de kranten. Of correcter: was niet van die aard dat De Standaard erin geïnteresseerd was dat haar lezers die ook lazen. We geven ze daarom even integraal weer:

#destandaard voorpagina. Quote Milow 'Bart De Wever heeft nog niets verwezenlijkt'. ja, daarvoor koop ik een kwaliteitskrant. Relevant zeg

En of hij gelijk heeft. Maar het stelt de reactie van Siegfried Bracke wel in een heel ander daglicht. De lezer mag het trouwens nog eens zelf gaan controleren in het artikel van De Standaard: nergens komt men er te weten dat de tweet van Siegfried Bracke een reactie is op de vlijmscherpe en bijzonder rake mediakritiek van Chris van den Abeele. De tweet van Siegfried Bracke werd daarom zelfs onvolledig weergegeven. Ik laat het aan de lezer over om te oordelen of De Standaard zich niet eenmaal, maar zelfs tot tweemaal toe gedroeg als een Vlaamse kwaliteitskrant dan wel als een Belgisch propagandablad. Iemand met een slecht zou in ieder geval al snel kunnen denken dat dit gewoon opgezet spel was om de N-VA nogmaals in een slecht daglicht te stellen.

Dat alles neemt natuurlijk niet weg dat Milow bij de N-VA een bijzonder gevoelige snaar wist te raken, waarschijnlijk zelfs veel gevoeliger dan hij zelf vermoedde. De vraag naar de verwezenlijkingen van de N-VA is immers niet zomaar een onschuldige vraag, maar voor de N-VA een existentiële. Het bestaan van de partij is immers grotendeels opgebouwd rond de stelling dat een stem voor het Vlaams Belang omwille van het cordon sanitaire een weggegooide stem is, en dat een stem voor de N-VA dus veel beter en vooral nuttiger is. De boutade van Bart de Wever dat het Vlaams Belang een veertig jaar oude maagd is, is daar trouwens de perfecte illustratie van.

Wie dus stelt dat de N-VA nog niets verwezenlijkt heeft, zegt tegelijkertijd dat de kiezer bij een volgende gelegenheid net zo goed op het Vlaams Belang zou kunnen stemmen. Het is daarom ook geen toeval dat Milow met zijn stelling niet alleen in het gezelschap van sp.a, Groen! en CD&V verkeert, maar ook… het Vlaams Belang. Het is daarom ook dat de N-VA zich zo hardnekkig blijft vastklampen aan de federale regeringsonderhandelingen. En het is daarom ook dat de N-VA liever geen nieuwe federale verkiezingen ziet, want het argument van de nuttige stem vervalt natuurlijk wanneer blijkt dat de partij op federaal vlak toch niets weet binnen te halen. Dan komt een regering–Leterme III, zonder N-VA, de partij zelfs nog beter uit, omdat ze dan in 2014 haar verkiezingscampagne tenminste kan opbouwen rond het federale verraad van de CD&V.