De Vlaamse media en de Amerikaanse verkiezingen

Op woensdag 3 november besprak het Canvas-programma Terzake de tussentijdse verkiezingen in de VS. Commentaar werd geleverd door twee gasten: via satelliet de Nederlander Michiel Vos, schoonzoon van Nancy Pelosi (de voorzitster van het Huis van Afgevaardigden), en in de studio Howard Gutman, ambassadeur van de VS in Brussel. Twee Democraten om de Amerikaanse verkiezingen van commentaar te voorzien, geen enkele Republikein. VRT, fair and balanced.





De VRT heeft naar verluidt wel een poging gedaan om een Republikeinsgezinde persoon voor de camera's te halen, maar heeft niemand bereid gevonden. Nochtans bestaan er, zoals hieronder zal blijken, wel degelijk Vlamingen die positief staan tegenover de visie van de Republikeinen en van de Tea Party.

In hun verslaggeving over de tussentijdse verkiezingen namen sommige journalisten het weer eens niet zo nauw met de grens tussen verslaggeving en opinie. En zowel in de verslaggeving als in de opiniestukken werd het publiek om de oren geslagen met het aloude cliché: de Democraten zijn kosmopolitische, multiculturele, solidaire en intelligente mensen zoals wij, terwijl de Republikeinen bange, blanke, angstige, egoïstische domme mensen zijn die zich laten vangen door met veel geld gekochte kapitalistische propaganda. In die niet aflatende stereotypering van het Amerikaanse politieke landschap zien we steevast een aantal patronen terugkeren. Laten we die even overlopen.


Cliché 1: Kiezers die zich afkeren van Obama zijn gemotiveerd door frustratie, woede en haat. Tea Party-aanhangers zijn dom, gesloten, dwaas

Evita Neefs op 2 november in De Standaard, in een artikel met als titel "Woede, geld en de vijand":

De haatzaaierij levert misschien politiek gewin op, maar de kwaliteit van het politieke en maatschappelijke debat lijdt eronder, en de democratie loopt zware averij op. De radicaal-rechtse volksmenners dragen een zware verantwoordelijkheid."

 Maarten Rabaey vanuit San Francisco in De Morgen van 4 november:

Maar de kloof tussen deze Europese liberals en de gesloten geesten van de Tea Party is misschien nog nooit zo groot geweest.

 Tom Vandyck in De Morgen van 25 oktober:

Het zootje minkukels waarmee de Republikeinse partij naar de kiezer gaat, is van een beschamend en op het randje af gevaarlijk niveau.

Björn Soenens op de weblog van de VRT-redactie, niet onder het hoofdstuk "opinie" maar in de categorie "analyse":

Conservatief Amerika is woest, zuur, somber, malcontent, ‘mad like hell’, en ze willen hun land terug, zeggen ze.

 Het is maar een greep uit de "analyses" van onze nationale media. De lezers slikken echter niet altijd wat hen voorgeschoteld wordt. De commentaarsecties van de kranten zijn dan ook steeds vaker interessanter dan de artikels en de opiniestukken.

 Lezer Marcel B. uit Sint-Gillis-Waas krijgt het op zijn heupen na het lezen van het artikel van Evita Neefs:

Natuurlijk, de Republikeinen (vooral de Tea-Party aanhangers) zijn slecht en dom, de Democraten (vooral Barack Obama als eerste zwarte president) is wijs en goed. Dat soort genuanceerde berichtgeving kunnen we verwachten van Vlaanderen's grootste kwaliteitskrant.

Stijn V. uit Dallas in Texas nuanceert het beeld van de Tea Party in een reactie op de website van De Standaard:

Net zoals Texas is ook de Tea Party erg veelzijdig. Aan de ene kant heb je libertarians (pro small government, low taxes, fiscal conservatives en zo) en aan de andere kant heb je religieuze crazies (hard-core social conservatives). Ik kan me gedeeltelijk vinden in het libertaire/fiscal conservatism, ik heb een afschuw voor socialisten en socialistische belastingsdiefstal-politiek zoals in Europa. Vergis u niet: de Democraten, Republikeinen en zelfs een deel van de Tea Party hebben meer met elkaar gemeen dan de Democraten gemeen hebben met linkse en zogenaamd liberale partijen in Belgie. Oh, en Texas is heus niet de meest conservatieve staat van de VS.

Cliché 2: Veel aanhangers van de Tea Party zijn racistisch gemotiveerd

Evita Neefs in De Standaard van 2 november:

De Tea Party stookte het vuur van de rassenhaat. Zoals de zwarte schrijfster Ethel Morgan Smith ons vertelde: 'Wat een genezingsproces had moeten worden, is door de Tea Party in een nachtmerrie veranderd.'

 Paul De Bruyn in Gazet van Antwerpen van 6 november:

Dat de Tea Party voor een deel is ontstaan uit reactie tegen de eerste zwarte president is onmiskenbaar. Zeker zit er een element van racisme in. Maar zij is vooral gevoed door de afkeer voor Obama's beleid en hij heeft er geen antwoord op gehad.

 In Het Nieuwsblad van 30 oktober rekent Fabian Lefevere de Republikeinse Tea Party-kandidaat Rand Paul letterlijk tot de categorie van de "clowns", want:

Paul vindt dat rassendiscriminatie onder de vrije meningsuiting valt.

 Bedoeld wordt ongetwijfeld: 'aanzetten tot rassendiscriminatie', want discrimineren is een daad, terwijl vrije meningsuiting met woorden te maken heeft. En over diezelfde Rand Paul schrijft Lefevere nog:

Naast de Senaatskandidaat uit Kentucky verbleekt George W. Bush tot een tolerante en vredelievende liberaal.

Naast de artikels in de media zijn er natuurlijk ook de meer informele communicatiekanalen, zoals Facebook en Twitter. De ochtend na de verkiezingen verblijdde Björn Soenens ons met deze mededeling op Facebook:



Ook hier moet de verwijzing naar de huidskleur van Obama in "blaming it on the black guy" blijkbaar insinueren dat je toch wel een tikkeltje racistisch moet zijn om iets tegen Obama te hebben.

Alle gekheid op een stokje, maar kritiek op een kleurling-president meteen gelijkstellen met racisme is uiteraard nogal kort door de bocht. Dat er mensen bestaan die de gedachte aan een niet-blanke president van de VS ondraaglijk vinden, zal wel zo zijn. Evenzo is het waar dat sommige kiezers in 2008 voor Obama stemden, niet zozeer omwille van zijn programma, maar omdat hij zwart was. Eerder dan racistische motieven, zie ik aan beide kanten een nefaste vorm van groepsdenken. Men evalueert een politiek programma of een overheidsbeleid niet - zoals het volgens mij zou moeten - op basis van wat dit voor de burger betekent, maar op basis van hoe bepaalde groepen in de samenleving erdoor bevoordeeld of benadeeld worden. Het vermeende "racisme", zowel aan blanke als aan zwarte kant, valt in de meeste gevallen daarop terug te brengen, en is dan ook eerder ingegeven door groepsdenken dan door racisme. Het echte racisme is in de VS terug te vinden bij marginale white supremacy groupuscules, en in antisemitische samenzweringstheorieën die elke Jood als een onderdeel zien van een wereldwijd complot.

Marc Huybrechts uit Washington DC en zelfverklaarde Tea Party-aanhanger schrijft op mijn blog:

Wie echte Tea Partiers (zoals ik) zou kennen, die kan alleen maar lachen met de onnozele bewering dat het het om "racisten" zou gaan, en/of dat het zou gaan om mensen die veel sympathie zouden hebben voor "miljardairs". De realiteit is dat de overgrote meerderheid van Amerikaanse miljardairs (Hollywood, basketballspelers, Wall Street...) zich aan de Obamawagen vastklampten - omdat ze goed beseften van waar de wind toen waaide - en ze werden daar de laatste twee jaar financieel goed voor beloond. Eigenlijk is dat ook een verdere bevestiging van William Buckley's Boston-telefoonboekregel, namelijk: het gewone volk vertoont dikwijls veel meer gezond verstand dan de 'elite'. Het gewone volk is doorgaans meer bekommerd om de toekomst (vooral die van hun kinderen) dan ivoren-toren elites.

Cliché 3: De Tea Party wordt gefinancierd door de rechts-libertaire gebroeders Koch

Jan Van Hessche in De Tijd van 30 oktober jongstleden:

De onderzoeksjournaliste Jane Mayer legde ook haarscherp bloot hoe de beweging financiële en logistieke steun krijgt van grootindustriëlen als de gebroeders Koch, petromiljardairs die vooral de belangen van hun conglomeraat trachten veilig te stellen. Charles en David Koch (...) pompen al jaren miljoenen in rechtse denktanks, zoals Americans for Prosperity, en steunen ook de Tea Party, hoewel ze dat zelf ontkennen. David Koch deed in 1980 mee aan de presidentsverkiezingen, als kandidaat-vicepresident voor de Libertaire Partij. Die haalde 1 procent. Drie decennia later is het bereik via de Tea Party vele malen groter.

Roger Huisman in Het Belang van Limburg op 4 november:

De Tea Party wordt voorgesteld als een basisbeweging, als een populaire revolte tegen de politieke elite. Deze beweging is intussen wel gekaapt door occulte belangengroepen als 'Americans for Prosperity' die miljoenen dollars krijgen van de schatrijke oliebaronnen David en Charles Koch.

Björn Soenens op 1 november op de weblog van de VRT-redactie:

De wijdverspreide woede heeft de miljardairs van Amerika gemobiliseerd. Neem nu de broers Koch, Charles en David, eigenaars van Koch Industries (petroleumraffinaderijen, asfaltproductie, aardgaswinning, pijpleidingen). Koch noemt zichzelf ‘the largest company you’ve never heard of’ .

De Kochs financieren de Tea Party en regisseren op die manier ongemerkt de ontevredenheid, de razernij van de gewone man met angst voor de toekomst. De Kochs hebben een verborgen agenda: klimaatwetten tegenhouden, strengere regels voor de olie-industrie torpederen, elke mogelijke belasting bekampen, afschaffen van elke sociale uitkering. Hun fortuin wordt geschat op 65 miljard dollar. Enkele tientallen miljoenen hebben ze al geschonken aan Freedom Works en Americans For Prosperity. Met het geld kopen die schimmige organisaties tv-spotjes om Obama ‘zwart’ te maken.

Zo verspreiden ze het gerucht dat veel van Obama’s economisch herstelgeld naar Democratische districten ging. Ongecontroleerde berichten die vervolgens werden verspreid op het internet (RedState.com) en op de conservatieve – en heel druk bekeken – tv-zender Fox. Daar noemen ze Obama een hond, Imam Obama, de eerste moslimpresident. Het gaat er bij massa’s boze en partijdig geïnformeerde Amerikanen in als koek.

Dat kan allemaal best waar zijn, maar de impact op de resultaten van die miljoenenfinanciering was dan toch beperkt, want de meest gehypete kandidaten als Christine O'Donnell haalden het niet. En hebben we Soenens, Huisman en Van Hessche twee jaar geleden horen uitbazuinen hoe George Soros een belangrijke financier was van initiatieven die - buiten de wettelijke controle op partijfinanciering om - de Democraten meer wind in de zeilen moesten geven: de pro-Democratische websites MoveOn.org, de mediakritiek-website MediaMatters.org (die erin slaagt om de rechtse journalist Andrew Breitbart van tv-netwerk ABC te laten bannen) en HuffingtonPost.com kregen elk minstens een miljoen dollar van Soros.

Op diezelfde VRT-blog schrijft Karel Balen, die in Amerika woont:

Wat men ook van Amerika zegt, de democratische regels zijn er duizend maal beter en eerlijker dan in België.

Op diezelfde blog schrijft reageerder Thomas:

Met alle respect, maar dit artikel is toch wel van een enorm subjectief niveau. (...) [H]et [is] intellectueel oneerlijk om de giften van bedrijven (namelijk de Kochs met hun verborgen agenda?) als oorzaak [te stellen] van de opmars van de Tea party. De Tea party is gegroeid van onderuit, huismoeders die voelden - dit zijn geen academici - dat er heel veel mis ging omwille van het beleid. De financiële middelen kwamen pas daarna.

 Cliché 4: Amerika is er slecht aan toe omdat het beleid van Obama niet links genoeg is

Seumas Milne van The Guardian in een vrije tribune in De Standaard:

In werkelijkheid hebben die maatregelen (stimulus genoemd) volgens de onpartijdige begrotingsdienst van het Congres tot 3,3 miljoenen banen gered, ook al compenseerden ze slechts een kleine fractie van de instorting. Om de impact van de kredietcrisis op te vangen, had de stimulus veel groter moeten zijn – en moeten samengaan met een veel krachtigere regulering van de financiële wereld.

 Evita Neefs in De Standaard van 2 november:

Obama maakte wellicht de grote fout om niet eerst massaal banen te creëren via grootscheepse openbare werken, in plaats van eerst de gezondheidszorg te hervormen. Het zou een tastbare verwezenlijking zijn geweest.

In diezelfde Standaard van 2 november lezen we in een opiniestuk van de Brits-Pakistaanse schrijver Tariq Ali dat Obama mislukt is omdat hij het beleid van Bush verder zet:

De ‘hervormingen’ in de gezondheidszorg getuigden ook van een totale capitulatie voor het bedrijfsleven: de verzekeringsmaatschappijen, de farmaceutische bedrijven, de commerciële ziekenhuizen en de specialisten zullen profiteren. (...) [Z]owel in binnen- als buitenland wegen de gelijkenissen tussen de regering-Obama en de regering-Bush-Cheney veel zwaarder door dan de verschillen. (...) Het ‘nieuwe’ onderwijs gebaseerd op privatisering en ‘charterscholen’, dat een ramp bleek in delen van het land, wordt voortgezet nu managers onderwijsdeskundigen zullen vervangen. Guantanamo blijft open. (...) Elena Kagan, Obama’s cadeau aan het hooggerechtshof, zei tegen het Congres dat ze het eens is met John Yoo, een Bushman die dienst deed als assistent-procureur-generaal, in de zin dat een ‘terrorist’ onderhevig is aan de ‘krijgswet’, waar hij ook gevat wordt.

U leest het goed. Een deel van de journalisten en opiniemakers is er dus van overtuigd dat Obama werd afgestraft, niet omdat hij biljoenen dollars belastingsgeld spendeerde om de banken te redden en de economie kunstmatig aan te zwengelen, niet omdat hij de Amerikaanse burgers opzadelde met de verplichting om een ziektekostenverzekering af te sluiten, maar omdat hij ... niet ver genoeg ging. Hij had nog Keynesiaanser moeten optreden, en dan zou hij wel geslaagd zijn.

Philip C. uit Antwerpen nuanceert:

Ondanks alle bubbels is de economische groei van de VS de voorbije 20 jaar hoger dan die van West-Europa, en er is geen aanwijsbare reden waarom dat zou veranderen.

Dat Amerika in verval is en Europa of China er beter aan toe zijn, wordt betwist door Paul Vermeulen uit Wantagh, New York:

Dat de USA in verval is daar ben ik het mee eens, maar niet eens zo erg als Europa. Ondanks alles groeit de economie 'slechts' 2% in het derde kwartaal, terwijl dat in België 'reeds' 0.5% is. De infrastructuur is hier aan een grote update toe, maar ik was twee weken geleden in Nederland, België, Frankrijk en Groot-Brittannië, en de betere infrastructuur werkte daar niet wegens stakingen. (...) China is zeker een belangrijke speler, maar neem de uitvoer naar de USA weg, en het zakt als een kaartenhuis in mekaar. De USA is er niet best aan toe, maar voor de volgende verkiezingen zal het ergste leed geleden zijn, ik hoop voor Europa hetzelfde, maar heb grote twijfels. Europa heeft een ouder wordende bevolking die gepamperd wil worden, die pampering bestaat hier gelukkig niet zo (al noemen sommigen Obama's beleid zo).

De liberale blogger Ivan Janssens over de stelling van Björn Soenens dat zonder de herstelplannen van Obama er nu drie miljoen Amerikanen méér werkloos zouden zijn:

Wie zegt dat? Juist, de economen in dienst van Obama. Maar Soenens verkondigt het ook hier weer als objectieve waarheid.

Over de militaire strategie van Obama schrijft Janssens nog:

Afghanistan was een legitieme oorlog destijds. Maar diegene die zich nu weigert terug te rekken, en integendeel het aantal strijdkrachten fors heeft opgevoerd, is...juist...Obama. Als die oorlog inderdaad onwinbaar is, dan had Obama de Amerikaanse troepen moeten terugtrekken. Hij heeft dat niet gedaan, maar ook dat is voor Obama-fan Soenens geen probleem. Stel je voor dat McCain nu in het Witte Huis had gezeten en hetzelfde had gedaan. Wat zou Soenens dan geschreven hebben? De vraag stellen, is ze beantwoorden.

Cliché 5: Wij moeten voor Obama zijn, want hij wil de Amerikanen een sociale zekerheid bezorgen

Roger Huisman in Het Belang van Limburg van 4 november:

Ook de naar Amerikaanse normen gedurfde hertekening van de sociale zekerheid is nog te pril om de bevolking ervan te overtuigen dat een systeem dat gebaseerd is op solidariteit en gedeelde zorg, beter is voor de sociale cohesie.

De Standaard van 6 november in de rubriek "De Verliezers":

De Amerikaanse president en zijn Democratische partij mogen het volk dan wel een begin van sociale zekerheid hebben geschonken, dank kregen ze er bij de verkiezingen niet voor.

IT-journalist Frederik Tibau op mijn Facebook-pagina:

De nieuwe voorzitter van het Huis van Afgevaardigden tijdens zijn eerste persco vandaag: "America has the best healthcare system in the world." Allez. Zo'n mensen zou je toch tegen zichzelf moeten beschermen. Of tegen een muur moeten zetten en afknallen. En zo'n mensen verdedig jij Luc? (...) Republikeinen hoef je geen platform te geven. Je zwijgt ze beter dood, zoals zij dat doen met de rest van de wereld op Fox News.

Maar ook op dat vlak slikken sommige lezers de vooroordelen van de beroepsjournalisten niet.

De Vlaamse Amerikaan Karel Balen op de blog van Björn Soenens:

Als je arm bent in België dan geraak je daar nooit meer uit… er wordt teveel gezalfd en men wiegt je in slaap met een leefloon. In Amerika heb je nog steeds de kans om je uit die put op te trekken. Je moet er wel wat voor doen. Ieder zijn keus, maar ik verkies het laatste.

Eddy Daniels in een commentaar op de website van De Standaard:

De gezondheidszorg raakt de kern van het Amerikaanse vrijheidsgevoelen: je hebt alle rechten zolang je voor jezelf opkomt (in tegenstelling tot Europa waar je tegen jezelf beschermd wordt als je er een knoeiboel van maakt). Een dergelijke paradigmabreuk - ik laat in het midden of ze juist is of niet - realiseer je niet met een bijeengesprokkelde meerderheid, maar met een brede consensus en dat kan slechts via een piecemealbenadering die ophangt aan concrete kwesties.

Bart Claeys, webdesigner en entrepreneur in Seattle, in een reactie op mijn Facebook-pagina:

Als je ziet wat je in Belgie via belastingen elke maand/jaar betaalt voor healthcare dan val je achterover. Zeggen dat het in de States duur is, of duurder, is dus maar gedeeltelijk waar. Het verschil is dat in de States iedereen voor zichzelf kan beslissen hoeveel hij betaalt aan healthcare. De meesten verkiezen dat geld te spenderen aan een SUV of een nieuwe flatscreen en dan komen ze natuurlijk klagen dat er niet voldoende healthcare is. Tja... Soms moet je het volk natuurlijk beschermen tegen zichzelf. Ik betaal bv. $100/maand voor healthcare en de eerste $2500 bij een interventie moet ik zelf ophoesten. Nadien krijg ik 50% van mijn kosten terug. Fair deal? Wat mij betreft wel ja. Met de lagere belastingen kan ik zeker $2500 opzij zetten. In België heb ik de indruk dat via het healthcare-systeem (en dus via de overheid) de farmaceutische bedrijven worden gesponsord voor pillenslikkend België. Om dan nog te zwijgen over de erelonen van doktoren en superdure rekeningen van de ziekenhuizen.

In de hele Vlaamse pers verscheen er één artikel dat enig begrip toonde voor de kritiek op ObamaCare. Professor Melvyn Krauss in De Tijd van 29 oktober:

Veel Europeanen, die de welvaartsstaat met de paplepel kregen ingegoten, vatten niet hoe radicaal zo'n verplichte verzekering is voor Amerika. Amerikanen zijn zeer lichtgeraakt als het over hun 'freedom' gaat. Ze houden er niet van te worden gedicteerd door Washington dat ze dit product of die dienst moeten kopen, zelfs als die gesubsidieerd zijn. Dat is wat zij verstaan onder 'socialisme'.

De Democraten zien de miljoenen Amerikanen zonder ziekteverzekering wel als een sociaal probleem dat dit land, met zijn enorme rijkdommen, moet aanpakken. Maar niet een gebrek aan inkomen verklaart de onverzekerden, wel een risicobereidheid. En dat maakt een groot verschil. Vele onverzekerden zijn jonge mensen. Zij gokken erop dat ze niet ziek zullen worden en verkiezen hun zuurverdiende geld te spenderen aan de geneugten des levens. Wie kan het hen kwalijk nemen?

Cliché 6: Obama belichaamt de Amerikaanse Droom, de Tea Party het tegenovergestelde

Luckas Vander Taelen in De Standaard van 22 oktober:

De Amerikanen plooien zich steeds meer op zichzelf terug en zijn bang voor wat de toekomst brengen zal. Ze dromen niet meer van een New Frontier zoals Kennedy en al evenmin van de ambitieuze New Deal van Roosevelt. Het enige wat hen rest is de herinnering aan hun glorieus verleden.

Nochtans is de Amerikaanse Droom gestoeld op de principes van eigen verantwoordelijkheid en zelfredzaamheid. De Amerikaanse Droom is gestoeld op de overtuiging dat zelfs een arme drommel het tot miljonair kan schopppen door hard werken en met wat geluk, maar zeker niet door uitkeringen, positieve discriminatie door de overheid of enig ander geschenk dat hem door de overheid in de schoot wordt geworpen, noch door enig verplichting van overheidswege, zoals de verplichte sociale zekerheid die ObamaCare is. Luckas Vander Taelen heeft dat niet begrepen, zijn lezers wel.

Jan V. uit Arendonk in een reactie op Vander Taelen:

Ooit al eens in de VS geweest? Als daar iets gebeurt dan gooien de mensen niet de handen in de lucht om dan te klagen over de staat. Neen, daar helpen ze elkaar. Dat heb ik zelf talloze keren gezien: [orkaan] Katrina, orkanen in Florida, twisters in het Midwesten. Dat is geen maatschappij van verzuurd wijzen vanuit de zetel, maar een maatschappij van 'vooruit met de geit'. Er kunnen op het gebied van sociale zekerheid verbeteringen aangebracht worden, zeker vanuit het oogpunt van onze eigen verzuurde zetel. Wat we hier bij Vander Taelen zien is de groene anti-democratische reflex om alles wat rechts is automatisch in het verdomhoekje te drummen en buiten de democratie te zetten.

 Lezer Frederick de Meyer uit Berkeley schrijft op dezelfde pagina:

Grappig dat socialisten en communisten steeds weer zichzelf en de wereld proberen wijsmaken dat de VS aan het aftakelen is. Dat gaat zo al een paar decennia mee. De enige landen die volledig afgetakeld en ingestort zijn, zijn de communistische. De waarheid is blijkbaar moeilijk onder ogen te zien voor sommigen. Is er angst in Amerika? Ja, Amerikanen houden van hun vrijheid en willen onder geen beding in een land wonen waar de overheid alles regelt en iedereen een politiek correct socialistisch denken oplegt tot in de klaslokalen en het priveleven toe. Anders gezegd: Amerikanen hoeven geen groenen. Voor de rest hebben ze helemaal geen angst, zijn de wegen hier in perfecte staat, zijn het supervriendelijke mensen, etc.

 Lezer Koenraad Van der Perre uit Knokke, onder hetzelfde stuk van Vander Taelen:

Vander Taelen kent duidelijk Amerika niet, bijkomend rijzen twijfels over zijn niveau van kosmopolitisme en ook over zijn Engels. Amerika heeft tegen een hoge kost dankzij Reagan de Koude Oorlog gewonnen, en eens te meer, voor het welzijn van de hele wereld. Nu staan er weer andere uitdagingen op de agenda, en in de waslijst van eigenschappen die dit land uniek maken is er één die net zoals de bergen en de zee nooit onderschat mag worden: de onstuitbare exclusieve Amerikaanse pioniersgeest en de drang om grenzen niet te accepteren en telkens te verleggen. Verankerd in bodem en bloed zoals nergens elders ter wereld kan deze nooit gestopt worden, en veert hij passioneel terug exact daar waar alle andere geesten het allang opgegeven hebben of gevlucht zijn.

Tenslotte ontving ik een lange reactie van Joke Fincioen, CEO van Joke Productions, tv-producer in Hollywood. Haar volledige reactie leest u in haar gastcolumn op mijn blog, maar ik haal er toch de opmerkelijkste passage uit, specifiek over die Amerikaanse Droom:

Wat ik verschrikkelijk vind, is niet alleen het gebrek aan eerlijke en evenwichtige verslaggeving, maar de toediening van een ronduit pessimistische ideologie die de Grote Amerikaanse Droom gelijkstelt aan een "mythe". (...) Een kleinere overheid, lagere belastingen, persoonlijke vrijheden, stellen de burgers in staat om hun geluk na te streven. (...) Het moet erg zijn om al die belastingen te betalen, om brood en spelen voorgeschoteld te krijgen zodat jullie verstrooid blijven, om beperkt te worden in jullie vrije meningsuiting, om gekweld te worden door angst voor arrestatie als jullie verzet willen bieden aan de verdrukkers. (...)

Ik ben een trotse Amerikaan, en een trotse Vlaming. Op een dag, ik hoop binnenkort, zullen de Vlamingen hun recht verwerven om hun geluk na te streven. Als jullie intussen onze Amerikaanse Droom belachelijk willen maken om jullie eigen Belgische Nachtmerrie beter verteerbaar te maken, doe maar. Ik heb te doen met jullie.

Wat leert deze bloemlezing ons? Het gros van de Vlaamse beroepsjournalisten en duidingsambtenaren spuwt de Republikeinen uit, demoniseert de Tea Party, stelt de Democraten als enige valabele keuze voorop en verkiest nog steeds Obama als de evidentie zelf. Een deel van het publiek slikt dat, een ander deel van het publiek doorprikt op snedige wijze de clichés en de vooroordelen die de mainstream media hen voorschotelen.