Het verdriet van Vlaanderen

Als antwoord op onderstaande post. Sorry, kan wegens uitgebreidheid hier niet volledig gepubliceerd worden:

Over collaboratie, repressie, en de noodzaak tot wedersamenstelling van een collectief geheugen

(Johan Sanctorum)

De nieuwe diffamatiecampagne vanuit de francofone hoek tegen Bart De Wever, over wiens familiale stamboom een bruinzwarte geur zou hangen, brengt, tussen het uitzichtloze gehakketak van de preformatie, nog eens het collaboratiethema onder de aandacht.

En dan lopen de emoties hoog op, wat goed is voor de politieke temperatuur in een klimaat waar doorgaans alleen nog over punten en komma’s wordt gediscussieerd....

Lees het essay

Read more...

Collabo...

Bij de Franstalige politieke partijen ontstond er enige wrevel naar aanleiding van een column geschreven door Bart De Wever waarin het collaboratieverleden ter sprake kwam. Eigenlijk ging de essentie van zijn column erom dat men moest ophouden de Vlaamse ontvoogding steeds weer te willen koppelen aan het collaboratieverleden, dat men beter - langs Franstalige zijde - eens in eigen boezem zou kijken en meer zou investeren in hun eigen collaboratieverleden. Bovendien werd aan de vooravond van de formatiegesprekken het amnestiedebat op tafel gegooid door Barones Kieboom. Het oorlogsverleden en specifiek de amnestiekwestie blijven gevoelige politieke elementen.

Sinds de uitspraken van Barones Kieboom heb ik meermaals nagedacht over een mogelijke 'politieke oplossing' voor het amnestiedebat mocht dat politiek gewenst blijken, een compromis. De column van Bart De Wever vormt voor mij een aanknopingspunt om het onderstaande artikel uit te schrijven. Er is volgens mij een noodzaak om voor eens en altijd het amnestiedebat tot een einde te brengen. Het amnestiedebat vormt volgens mij het laatste hoofdstuk om komaf te maken met het foute Vlaamse oorlogsverleden dat tegelijk de Franstaligen ertoe zou dwingen hun eigen fout oorlogsverleden onder ogen te zien.

Het collaboratieverleden, een politieke haarfijne breuklijn.


Het collaboratieverleden blijft tot op heden een moeilijk & gevoelig onderwerp, vooral dan het aspect 'amnestie'. Het blijft een politieke splijtzwam, een haarfijne politieke breuklijn dat openbarstte in 1951 met de Koningskwestie. Simpel gesteld, het gros van de Franstaligen stemden tegen de terugkeer van Koning Leopold III op de troon omwille van zijn collaboratieverleden, tegen een meerderheid Vlamingen voorstanders van de terugkeer van Leopold III op de troon. Het is tijdens deze crisis dat - volgens mij - vooral het beeld ontstond van de Vlaamse collaborateur en de Franstalige verzetsheld. De Vlamingen steunden de collaborateur Leopold III terwijl de Franstalige in het eeuwige verzet bleef.

Sommigen verklaren de demarche van Barones Kieboom als een poging om die communautaire breuklijn te dichten ten einde meer eenheid te brengen tussen de gemeenschappen. De verzoening rond het oorlogsverleden zou de motor moeten worden voor verdere communautaire verzoeningen. Alleen geloof ik niet dat het oplossen van de amnestiekwestie ineens aanleiding zou geven tot een 'totale communautaire verzoening'.

Tot op heden blijft er bij sommige Franstalige politici en media een noodzaak om alles wat Vlaams is in verband te brengen met de collaboratie. Het laatste voorbeeld hiervan was de RTBF-reportage waarvan Bart De Wever gewag maakte in zijn column, bij het graf van zijn vader werd hij gelinkt aan het VNV-verleden van zijn grootvader. De enige manier waardoor dit zou kunnen ophouden is door de Franstaligen zelf te confronteren met hun eigen oorlogsverleden, door middel van het 'amnestiedebat' kan men hen hiertoe dwingen.

Het probleem met amnestie voor collaborateurs uit WOII.


Het 'amnestiedossier' slaat - zoals ik het begrepen heb - op personen die blijvend gestraft werden, wegens collaboratie, door het ontnemen van politieke- & burgerrechten nadat ze hun gevangenisstraf uitzaten. Het probleem met een amnestieregeling is dat de straffen en veroordelingen van de betrokken personen zouden worden kwijtgescholden, alsof ze nooit iets verkeerd hebben gedaan. Het is verstaanbaar dat een amnestieregeling moeilijk ligt voor de Joodse gemeenschap en anderen die rechtstreeks getroffen werden.

Een amnestieregeling ontneemt voor de slachtoffers - uit dezelfde maatschappij - de voldoening van de bestraffing die de veroordeelden opliepen. Er is een noodzaak aan een element van bestraffing maar ook aan een element van rehabilitatie van de veroordeelden. Sommigen hebben tot op heden nog steeds geen politieke rechten of vinden dat ze te zwaar gestraft werden, soms zijn het de nazaten die van mening zijn dat hun ouders te zwaar gestraft werden. Een politieke geste vanwege de maatschappij zou hen moeten rehabiliteren of nazaten voldoening moeten geven om een einde te stellen aan hun misnoegdheid.

Eigenlijk is een bestraffing gevolgd door een verzoening een normaal fenomeen dat men kan terugvinden bij andere maatschappijen in conflictsituaties. In Colombia kunnen rebellen die zich vrijwillig overgeven gerehabiliteerd worden in de Colombiaanse maatschappij nadat ze hun straf uitzaten, tijdens hun strafperiode kunnen ze een opleiding volgen die hun re-integratie zou moeten vergemakkelijken. Hun rebellenverleden wordt hen vergeven waarna ze volledig kunnen deel uitmaken van de Colombiaanse maatschappij. Na bestraffing, verzoening.

De enige manier - die ik kan bedenken - om sommige van deze mensen (psychologisch) te kunnen rehabiliteren binnen onze maatschappij is door middel van een gratieverlening. Bij een gratieverlening schort men de lopende strafuitvoering op en schenkt de maatschappij vergiffenis aan de veroordeelden, zonder dat hun veroordelingen of uitgezeten straffen helemaal uitgewist worden.

Mocht men gratieverlening overwegen voor de personen die veroordeeld werden voor collaboratie tijdens WOII dan lijkt het logisch dat men dit zou doen op individuele basis, dossier per dossier, behandelt in het parlement net als naturalisaties. Het lijkt ook logisch dat personen die handelingen hebben gesteld die neerkomen op misdaden tegen de menselijkheid geen gratie verleent kunnen worden, daarbij denk ik o.a. aan jodenvervolgers. Sommigen stellen dat de collaborateurs zelf stappen moeten zetten om vergeving & vergiffenis te vragen, als dit een essentieel politiek punt zou worden dan kan men als voorwaarde stellen dat de betrokken personen zelf of hun nazaten gratie moeten aanvragen.

Dit lijkt mij de beste manier om een einde te brengen aan de amnestiekwestie en tegelijk de Franstaligen ertoe aanzetten om zelf komaf te maken met hun collaboratieverleden doordat men ook de dossiers van de Franstalige collaborateurs zal moeten behandelen. Er blijft echter wel nog een amnestiekwestie over dat opgelost dient te worden dat dateert uit de periode van de Eerste Wereldoorlog.

Amnestie voor veroordelingen door de Krijgsraad in WOI...

Onlangs las ik het boek 'De dood met de Kogel. Elf arme drommels ten onrechte gefusilleerd?' geschreven door Siegfried Debaeke (2008). Zoals de titel het al doet vermoeden gaat het om de executie van 10 Belgische militairen nadat ze ter dood veroordeeld werden door de Krijgsraad in WOI, vooral de manier waarop men tot deze uitspraken kwam, de gehanteerde procedures, hoe men onterecht bepaalde juridische teksten hanteerde, in welke mate een verdediging mogelijk was...komt ter sprake in dit boek.

Kortom, het boek verduidelijkt dat een reeks van deze doodstraffen eigenlijk buiten proportie en onterecht waren, buiten de gevallen waarbij de verdachte anderen vermoorden - zoals bij Alfons Van Herreweghe (6-7-1915, Wulpen) & Aloïs Wulput (3-6-1918, Koksijde). Hoewel de procedure en rechten van verdediging wellicht ook bij hen geschonden werd.

Het gaat in het boek enkel om de effectieve ter dood veroordeelden die geëxecuteerd werden en geen gratie verkregen. Daarnaast zullen er nog talloze dossiers zijn waarbij Belgische militairen veroordeeld werden op een onrechtvaardige manier...een rechtstaat onwaardig. Deze dossiers zullen eveneens herzien moeten worden, daarbij dient te worden nagegaan of er geen onrecht werd aangedaan. Onterechte veroordelingen & opgelegde straffen moeten dan ook worden kwijtgescholden & uitgewist, dat kan enkel via een amnestiemaatregel.

Het boek schenkt ook aandacht aan politieke handelingen, na de eerste wereldoorlog, rond deze specifieke executiedossiers en die van anderen - door de krijgsraad - veroordeelden die na 1918 nog een straf uitzaten. Er kwam een beperkte amnestieregeling voor Belgische oudstrijders die veroordeeld werden voor misdrijven tegenover de vijand en die hun straf nog uitzaten na het einde van de eerste wereldoorlog, over hen praat men niet meer want ze werden 'gerehabiliteerd'. Voor de tien geëxecuteerden kwam er nooit een gratieverlening, geen amnestie en blijft eerherstel uitgesloten omdat de veroordeelden dat uiteraard zelf niet meer kunnen vragen.

Spirit-Kamerlid Lionel Vandenberghe was blijkbaar het laatste kamerlid die iets deed rond deze dossiers. Hij vroeg in 2007 aan Minister van Landsverdediging Flahaut of de regering een gratie overwoog, deze kwestie was "...momenteel niet aan de orde..." volgens de toenmalige minister van Landsverdediging (aldus Debaeke,2008: pp 158). Minister Onkelinx zou in 2003 - in antwoord op een vraag van VB-senator Buysse - geantwoord hebben dat er toen enkel sprake was van "rechtsgeldig vonnis of arrest, op grond van de wettelijke bepalingen die toen terzake en in de toenmalige stand van kracht waren." (Debaeke, 2008:pp.158).

Aan de vooravond van de 100ste herdenking van de Eerste Wereldoorlog kan het interessant zijn zich eerst te richten op de dossiers van de Belgische geëxecuteerden en de wantoestanden binnen het Belgische leger in 1914-18.

Read more...

Jacques Vergès te biecht bij de RTBf (vpmc)

.
De Franse strafpleiter Jacques Vergès werd in het koninkrijk Siam geboren, de 5de maart van 1925. Ofwel een jaar eerder, de 20ste april van 1924, want zijn jongere broer Paul werd ook geboren in maart 1925. De registers van het koninkrijk waren niet feilloos.
In ieder geval,Vergès is deze week voor vier dagen in Brussel en hij geeft er elke avond een Conférence.  De RTBf-radio profiteerde daar natuurlijk van om hem voor de microfoon te halen in hun middagmagazine Culture Club. Thema van het gesprek vrijdag, was de schaduwkant die volgens Vergès in elke mens zit, la part d’ombre.
Hieronder een fragmentje uit dat gesprek, en u zult merken dat de octogénaire Vergès nog heel grappig is, en bijgevolg heel ernstig. Ik vertaal hem ook, want zijn spreeksnelheid is even hoog als altijd, en dus een stuk hoger dan die van bv. onze eigen Vermassen, die met zijn gezeur over parachutes weer van de microfoons niet is weg te slaan.



Je ne suis pas parfait, ma part d’ombre je vous l’avouerai. C’est qu’il y a en moi un pouvoir de mépris très grand. Souvent quand les gens m’insultent, je ne me mets pas en colère, je pense en moi-même: «pauvre type». Et cela va assez loin.
Or en ce moment nous sommes envahis par des humanitaires, bon, ils ont perpétuellement le discours humanitaire à la bouche, et perpétuellement ils sont à la poursuite des gens. Je disais à un ami, membre de la Ligue des Droits de l’Homme, je disais « c’est curieux, votre ligue à été fondée pour défendre un accusé, et aujourd’hui c’est vous qui cherchez les accusés, qui les rabattez vers le procureur, et qui en même temps s’indigne que le procureur ne poursuit pas tout le monde. Et, je me rappelle un jour, un soir avoir fait une très mauvaise action, avoir dit à un de ces prétendus humanistes : «Ton humanitarisme, c’est une boutique, tu n’y crois pas toi-même. Ce que vous faites est ignoble. Vous prétendez défendre les Droits de l’Homme, et vous empêchez qu’on puisse penser différemment de vous.» Et je sais que depuis il est perpétuellement triste. Je l’ai découvert, je lui ai fait comprendre qu’il était un pauvre type, et je pense que de ma part [...c’était sa part d’ombre à lui, oui... –RTBf]] …que de ma part c’était une mauvaise action.


Ik ben niet volmaakt, en zal u bekennen wat mijn schaduwkant is. Het is zo dat er in mij een bijzonder groot vermogen tot misprijzen zit. Vaak als mensen mij beledigen, maak ik mij niet kwaad, ik denk bij mijzelf: “sukkel”. Dat gaat soms ver.
Kijk, tegenwoordig zijn wij vergeven van de “humanitairen”, bon, eeuwig hebben die de mond vol van humanitaire kletspraat, en eeuwig achtervolgen zij de mensen. Ik zei aan een vriend, lid van de Liga voor de Mensenrechten, ik zei hem: “Het is toch gek, uw liga is opgericht om een beschuldigde bij te staan, en de dag van vandaag zijn jullie het die de beschuldigden gaan zoeken, en hen naar de procureur drijven, en die tegelijk verontwaardigd zijn als de procureur niet iedereen vervolgt.
En ik herinner mij dat ik op een dag, op een avond iets heel lelijks heb gedaan, door aan één van die zogenaamde humanisten te zeggen: “Die humanitaire denkbeelden van je, dat is een rommeltje. Je gelooft er niet eens zelf in. Wat je doet is onwaardig. Je beweert dat je de Rechten van de Mens verdedigt, en je belet dat een ander anders zou denken dan jij.” En ik besef dat hij sindsdien voortdurend triestig is. Ik heb hem ontmaskerd, en hem doen inzien dat hij een sukkel was, en van mijn kant was dat [...dat was zijn schaduwkant, ja... –RTBf] denk ik iets lelijks.
.

Read more...

Hoe de N-VA zich deze week heeft laten rollen (Hoegin)

Minder dan 24 uur na het overleg tussen Bart de Wever en Elio di Rupo werd al duidelijk dat de partijvoorzitter van de N-VA zich meesterlijk heeft laten rollen. Het zijn immers Elio di Rupo, zijn PS en België die zich met de high-levelgroep een week tijd hebben gekocht, terwijl de N-VA eigenlijk niets meer te winnen had. De Franstaligen tonen daarmee aan dat ze hun les uit 2007 geleerd hebben, terwijl de N-VA blijkbaar nog steeds in Belgische sprookjes wil blijven geloven.

Gisteren ging de zogenaamde high-levelgroep die zich zal buigen over de financieringswet aan de slag in de Kamer met een eerste vergadering. Maar wat is eigenlijk het mandaat van die groep? Volgens De Standaard moet de groep «de discussie over de financieringswet […] aanvatten, ‘zowel over de inhoud van de principes, als de gevolgen van de opties die in aanmerking kunnen worden genomen’». Lees: er zal over vanalles en nog wat gepalaverd worden, en dat minstens – niet hoogstens – een week lang. Ziedaar de eerste fout van de N-VA: geen klaar en duidelijk afgelijnd mandaat.

Tweede fout: welk resultaat moet er volgende maandag (of dinsdag, of woensdag, …) op tafel liggen? We citeren opnieuw uit De Standaard: «In de loop van volgende week volgt een evaluatie van de vooruitgang binnen de high-levelgroep en van de informele contacten die de koninklijke bemiddelaars plannen om de standpunten over de andere institutionele thema's dichter bij mekaar te brengen.» Maar wat betekent een «evaluatie van de vooruitgang»? Als de Franstaligen bij elk van de twaalf principes een zin of twee–drie bijschrijven, zal dat dan al geen «vooruitgang» zijn? En zullen hun twee bijhuizen in Vlaanderen – Groen! en sp.a – niet met veel ijver verkondigen dat er alweer veel, zeer veel vooruitgang is geboekt, dat er nog nooit zoveel op tafel heeft gelegen, en dat het jammer zou zijn dat de regeringsonderhandeling zouden stranden op zo'n korte afstand van zo'n gunstig akkoord? Je zou denken dat de N-VA na honderd dagen onderhandelen en meta-onderhandelingen tenminste díe les dan toch zou geleerd hebben.

Maar er is meer, en daar zit eigenlijk de grootste fout van de N-VA. Alweer een week tijd geeft de Franstaligen en België de gelegenheid om nog meer druk te zetten op de CD&V, een CD&V die trouwens stilaan begint te wankelen. Laurette Onkelinx liet wat dat betreft gisterenochtend bij Bel RTL al eens diep in de Franstalige kaarten kijken: wie tussen de lijnen kan lezen snapt dat de PS hoopt verder een wig te kunnen drijven tussen N-VA en CD&V, en de komende zeven dagen in de eerste plaats dáár haar energie zal willen gebruiken. En als daarvoor wat gepalaver in een high-levelgroep nodig is, dan zij het zo. Overigens zagen sommigen in de uitlatingen van Laurette Onkelinx een nodeloze provocatie aan het adres van de N-VA, maar eigenlijk ging het om niet meer dan een uitschuiver, een beetje zoals de «c'est reporté» van Joëlle Milquet. Zo gaat dat nu eenmaal wanneer men zich al in een overwinningsroes bevindt, want inderdaad: zit men niet opnieuw met zeven aan tafel, zoals de PS wil, in plaats van maar met twee, zoals de N-VA wou? En met zeven kan er urenlang, dagenlang, oeverloos en eindeloos gepraat worden. Of zou de N-VA soms niet willen dat de financieringswet uitgebreid en tot in de details doorgepraat wordt, kwestie van geen ruimte voor interpretatie meer over te laten?

Ondertussen liet Mark Eyskens – niet dat we hem verdenken van bijster veel inzicht in wat dan ook, maar toch – in de kranten van Sud Presse optekenen dat de CD&V de bocht reeds ingezet heeft. Voor één keer willen we hem geen ongelijk geven. Dat is dan ook de enige les die de Franstaligen in 2007 geleerd hebben, maar waar men het bij de N-VA blijkbaar nog steeds een beetje moeilijk mee heeft: bij het begin van federale onderhandelingen wil de CD&V nog wel moeilijk doen, en zelfs al eens stoer de Vlaamse kaart trekken zoals met de financieringswet. Maar na pakweg een honderdtal dagen komen er barsten in het Vlaamse profiel van de CD&V, en neemt de raison d'état stilaan over. Men begint ongeduldig te worden. Men begint te geloven in het verhaaltje dat de N-VA hoe dan ook geen compromis zal aanvaarden. Men raakt stilaan murw door de druk vanuit Franstalige hoek, vanuit sp.a en Groen!, vanuit ACW, vanuit de eigen middens, en niet in het minst vanuit de Noord-Belgische media om toch maar het aangeboden Franstalige compromis te aanvaarden, ook al is dat verre van een eerbaar compromis. De Franstaligen weten dat, en zien dat de CD&V-tanker, vandaag eigenlijk maar een scheepje meer en na de volgende verkiezingen misschien zelfs maar een sloepje, stilaan begint te draaien. Nog een paar dagen palaveren in een high-levelgroep. Daarna nog een paar dagen discussiëren of er wel of niet vooruitgang werd geboekt. En daarna nog een weekje of die vooruitgang significant is of niet. Elke dag die zo gewonnen kan worden, is er eentje meer waarop de CD&V overstag kan gaan.

Kijk trouwens eens met hoeveel ijver, en vooral ook veel plezier, Yves Leterme zich ondertussen kwijt van zijn taak als eerste minister van een regering van lopende zaken. In New York de grote jan mogen gaan uithangen en een pleidooi houden om voorrang te geven aan de «menselijke ontwikkeling». Of ongrondwettelijke verkiezingen organiseren en grof kiezersbedrog plegen ook tot die «menselijke ontwikkeling» behoren, dat kwamen we niet te weten. Binnenkort mag hij trouwens nog enkele Europese toppen voorzitten. En af en toe slaagt hij er ook in om het nieuws te halen met alweer een meevaller op de begroting. Hoe lang zal het nog duren voor hij zélf naar Laken trekt om voor te stellen een regering-Leterme III op de been te brengen – enkel en alleen in het belang van België, of wat had je gedacht? Dat hij daarmee in één moeite door Kris Peeters een ferme peer zou kunnen stoven en terug op zijn plaats zou kunnen zetten – één trede lager dan hemzelf uiteraard - is altijd leuk meegenomen.

De tijd werkt dus in het nadeel van de N-VA, en in het voordeel van België en de Franstaligen. Misschien blijkt binnen enkele weken wel dat de N-VA dan toch contournable is, «aangezien ze geen compromissen kunnen besluiten», en er met haar dus geen rekening hoeft gehouden te worden. Dan doet het er ook niet zoveel meer toe of een regering van Nationale Eenheid aan Vlaamse zijde een meerderheid heeft of niet. Heeft ze geen meerderheid, dan zal dat toch uitsluitend de schuld van de N-VA zijn die maar had moeten toegeven. Het precedent werd daarvoor reeds geleverd met de regering-Leterme I, inclusief de lekke argumentatie die daarvoor ondertussen al vele malen maar met weinig overtuiging opgevoerd werd.

Read more...

De mooiste Nederlandse zin van het jaar (vpmc)

.

‘Vijftien jaar had de badkamer met de caravanafmetingen probleemloos dienstgedaan, de sporadisch gekneusde knie niet te na gesproken van wie zich, zijn toilet makend of zich scherend voor het lavabootje, te bruusk omdraaide en aan den lijve moest ervaren hoe gering de speling was gebleven tussen rand en wand.’

Tja... als dàt voor de mooiste Nederlandse zin moet doorgaan, dan zullen we op den duur Marcel Reich-Ranicki nog gelijk moeten geven, met wat die ooit zei in Das Literarische Quartett op de ZDF ...over Hugo Claus nog wel: “...als dat het beste is van de Nederlandse literatuur, dan is dat voor ons Duitsers goed nieuws, want in dat geval hoeven we ons daar geen zorgen meer over te maken”. Dit belette Reich-Ranicki overigens niet om Nooteboom kort daarop miljonair te maken, met zijn lovende kritieken in het programma.


Bekijken we die winnende zin nog even. Het laatste verleden deelwoord in het rijtje, “gebleven” namelijk, had Lanoye voordelig weg kunnen laten. Dan had hij weliswaar één € minder verdiend, maar zijn zin had er bij gewonnen. Nu kun je niet uitsluiten dat Lanoye een heel sterke contextuele reden had om het woordje toch te laten staan, maar daar zou je het boek voor moeten lezen.

Helaas! zijn eerdere “sporadisch gekneusde knie” klonk al gezocht, en is grammaticaal met moeite verdedigbaar. Sporadisch hier als bijwoord? Een knie wordt niet sporadisch gekneusd, tenzij in een gewrongen stijl, al zal het sporadisch wel voorkomen dat iemand zijn knie kwetst of kneust aan rand of wand, of aan de scherpe kant van teil of tobbe, voor, tijdens of na het schrobben.
Kijk, grammaticaal had sporadische misschien net gekund, maar ook dan was de zin niet gered.

Gelukkig is er inhoudelijk weinig aan te merken op de periode van Lanoye, al zullen er ongetwijfeld hier en daar mannen zijn die onder “zijn toilet maken” weinig meer verstaan dan een snelle scheerbeurt. Zij zullen het apart vermelden ervan wellicht redundant vinden.  Ik ben het niet zeker, maar het was geloof ik bij de grote stilist Casanova dat ik een pracht van een badkamerzin las: “Le visage de l'homme se lave au rasoir”.
Die zin is maar 9 € waard, en toch vind ik hem stukken sterker dan het gekunstelde geknutsel van Lanoye.

.

Read more...

De knuffelrobot als metafoor

Het stond gisteren in De Standaard, dus moet het waar zijn: de knuffelrobot Probo, ontwikkeld aan de VUB, gaat door met onze harten te veroveren, en wordt nu naar de wereldtentoonstelling van Sjanghai gestuurd, in het kader van de Brusselse week. De Chinezen gaan omver vallen van dit technologisch hoogstandje. Het betreft een bewegende en op menselijke signalen reagerende pop die “probleemgroepen” zoals langdurig gehospitaliseerde patiënten, autistische kinderen en demente bejaarden affectie moet bezorgen. Visueel oogt de dummy als een licht plagiaat van Kermit, de populaire groene kikker uit de Muppets Show, maar dan met de slurf van het Disney-olifantje Dumbo. Origineel aan het project is anderzijds de ingenieus opgezette PR-mix: het gerucht van een wetenschappelijke innovatie, een emo-verhaal rond het goede doel, en dan nog eens een Belgisch-Brussels tintje. Genoeg voor Vlaamse kranten en weekbladen om zich blindelings op dit goed nieuws te storten. Stel u voor, al die ongelukkige kindjes getroost met een ingepluchte robot die de zorgsector het nakijken geeft, niet staakt, nooit nukkig of oververmoeid is. Achter het initiatief van de vzw Anty Foundation zit dan ook een goed-draaiende lobbymachine, in 2002 opgestart door ene Ivan Hermans.

Van een zelfverklaarde kwaliteitskrant zoals DS zou men alleszins mogen verwachten dat het hoera-geroep rond de gelukspop wat getemperd wordt, en men eens kritisch wat achtergronden gaat uitpluizen. Niets daarvan, het getoeter kan niet op. In “Media en Journalistiek in Vlaanderen”, – u weet wel, dat boek dat dankzij de Vlaamse media alleen onder de toonbank wordt verkocht, waardoor het echt een hebbeding werd- ontmaskerde Frank Thevissen het Probo-verhaal al als één langgerekte PR-stunt van een project dat uitsluitend tot doel heeft om zijn eigen kas te spijzen (en uiteraard de portefeuille van de betrokken “wetenschappers”). Het vindt daarbij blijkbaar alle Vlaamse “kwaliteitskranten”, magazines en natuurlijk de boekskens bereid om de lezer als informatie verpakte reclame op te lepelen.
“In zeven jaar tijd heeft geen enkel medium ook maar één inspanning geleverd om de communicatie van de vzw Anty Foundation te toetsen aan de concrete realisaties op het terrein, laat staan het ‘goede doel’ te doorprikken als een pretext om fondsen in te zamelen. Integendeel, letterlijk alle media, zowel televisie, radio als print media, nemen sinds 2002, jaren aan een stuk, dezelfde fantaisistische pr-boodschap over, vaak met vermelding van contactgegevens van de initiatiefnemer”, aldus Thevissen.
De Standaard produceert overigens dat soort brandend content (als nieuws vermomde publiciteit) met de regelmaat van een klok. In diezelfde editie van 16 september 2010 vinden we een 16 blz tellend redactioneel katern “Vlaming en Europeaan”, bij nader toezien een reclameboodschap van de Vlaamse overheid, en mede gesponsord door de EU. Maar wel, blijkens de colofon, helemaal op muziek gezet door DS-redacteuren, en in een redactionele opmaak die de verwisseling compleet moet maken.
De Brusselse knuffelrobot is de perfecte metafoor voor politiek die alleen nog (slecht) theater produceert, en media die de gebakken lucht heropwarmen.
Onverantwoord interessant, zeg dat wel. Maar de Probo-stunt brengt ons nog op andere dan mediakritische overwegingen. Het is namelijk een pseudo-wetenschappelijke draak die academici van andere universiteiten laat schudden van het lachen. Dat de VUB zich hiertoe leent, is hoogst bedenkelijk, en moet gezien worden als een wanhoopspoging om wetenschappelijke credibiliteit te verwerven. Andere universiteiten creëren spin-offs op gebied van biogenetica (zoals Leuven en Gent, de twee Vlaamse universiteiten die in de wereldtop-200 voorkomen), de VUB doet het met een automaat die in de 18de eeuw verbazing kon wekken. Als ik rector van de VUB was, ik wees dit staaltje van nep-wetenschappelijke innovatie onmiddellijk de deur. Quod non: de blijde academische tijding rond Probo blijft maar komen, al acht jaar lang.



Failliete stad vindt waardige masquotte

Interessanter nog, en daarnaar verwijst de titel van dit stukje, is het politieke piepschuim in de knuffelrobot. De bedenkers wisten namelijk ook een kransje Brusselse politici, zoals Guy Vanhengel en Benoît Cerexhe, bevoegd voor respectievelijk informatica en wetenschappelijk onderzoek, warm te maken voor Probo en van de onnoemelijke imago-waarde te overtuigen. 600.000 Euro had dit armlastig Brussels gewest over voor de gemotoriseerde teddybeer. Tja, dat vraagt natuurlijk om milde spot en enig sarcasme. Een door een operetteregering geleid gewest dat van geen kanten werkt, dat qua administratie, mobiliteit, criminaliteitsbeheersing,… eeuwen achterop loopt, en waar politici uitsluitend met zichzelf en hun goedbetaalde baan bezig zijn,- ja, die kunnen zo’n homunculus wel gebruiken. Een stad waar achter de hoge, blitse EU-buildings een allochtone subcultuur gist die aan een sneltempo radicaliseert: stuur er Probo op af, en alles is opgelost. Een paar dagen geleden nog werd een jongeman in een Brussels metrostation door twintig “jongeren” (zo worden ze in de pers neutraal aangeduid) in elkaar geslagen en voor dood achtergelaten. Zo iemand verdient toch een knuffelpop aan zijn ziekenbed, met de warme groeten van minister-president Charles Picqué.
Kortom: de Brusselse knuffelautomaat is de perfecte metafoor voor politiek die alleen nog (slecht) theater produceert, en media die de gebakken lucht heropwarmen. Probo is de postmoderne versie van Manneken Pis: een ludiek embleem dat de tragikomische toestand van een cultuur-in-ontbinding moet verbergen. Meer nog: deze emo-pop is de ultieme, allerlaatste uitloper van het Brussels-Belgisch surrealisme, dat de schijn tot werkelijkheid promoveert, en puur teert op beeldretoriek, het welbekende façadisme, de Ensoriaanse maskers die zich rondom een skelet scharen. Probo is zo dood als dit land, maar gelukkig lopen er een aantal buiksprekers rond en worden de batterijtjes nog vervangen. Politici die steeds maar weer over “de mensen” lullen, solidariteit en sociale cohesie, maar uiteindelijk hun toevlucht nemen tot een robot om de geluksvraag op te lossen. Pathetisch en hilarisch tegelijk.
Dat brengt ons op de derde en laatste bedenking: waarom gedoogt een maatschappij, die zichzelf tot “solidaire samenleving” uitroept, dit soort piepschuim-empathie? Is het wel gezond dat wij emoties uitbesteden aan poppen, om ze zelf niet te hoeven investeren in onze omgeving? Het ligt natuurlijk in de lijn van de sociale rationalisering en het wegvallen van familiale banden: kinderen in de crèche, bejaarden in het gesticht, zodat alle fitten zich de naad uit de broek kunnen werken om die uitbesteding te kunnen betalen.
Probo is dus ook zelf een symptoom, veeleer dan een remedie: hij staat voor een verlies aan intermenselijk contact, de verdere virtualisering, en een groeiende dominantie van het instrumentele, objectivistische denken in een prestatiemaatschappij.
Men zou kunnen zeggen dat kinderen graag met poppen spelen en levenloze objecten een “leven” toekennen, maar in het geval van de knuffelrobot gaat het louter om een prothese, een surrogaat voor echte, uitwisselbare emoties. Een hoop draden, radertjes en electronica die een enorm sociaal deficit moeten compenseren.
Ondanks de mateloze media-belangstelling die de knuffelrobot geniet, heb ik nog niemand uit de politieke wereld of de sociale sector, noch van links noch of rechts, horen protesteren tegen deze robotisering van de affectie. Groenen, linksen, de kampioenen van de “warme samenleving”, maar ook de rechts-conservatieve pleitbezorgers van de “gezinswaarden”: je hoort ze niet. Zelfs de witte sector, de verplegers en verpleegsters, thuishelpers, etc.: niemand maakt zich druk over de vervanging van mensen door poppen, op een plek waar menselijk contact als cruciaal wordt gezien.
Het moet dus zijn dat mythes echt werken, ook vandaag nog. In dat opzicht is Probo zeker nog een toekomst weggelegd, en mogen we zelfs aannemen dat dit koninkrijk met zijn marionettentheater het nog wel even volhoudt.
Het simulacre regeert, om nog maar eens Jean Baudrillard aan te halen. Alleen een gezonde dosis kwaadwilligheid en onwil om mee te lopen in de parade kan ons hier redden. De knuffelpop doodknuffelen, letterlijk, ofwel in de fik ermee, het moeten niet altijd boeken of kranten zijn. Genoeg techno-euforie en zeemzoete PR-praat. Leer uw kinderen terug neen zeggen aan de nep en de pep. Of zoals ze in Shanghai zeggen: met alle Chinezen, maar niet met den dezen.


Johan Sanctorum

Read more...

Peiling Vers l'Avenir: PS blijft flirten met zetelmeerderheid (Hoegin)

Deze ochtend publiceerde de krant Vers l'Avenir de resultaten van een nieuwe opiniepeiling, zij het alleen in Franstalig België. Uit de resultaten blijkt dat PS in de Franstalige Gemeenschap met een zetelmeerderheid blijft flirten. Vergeleken met de huidige zetelverdeling zou de winst van de PS overigens vooral ten koste van cdH en Ecolo gaan.

Over het algemeen bevestigt de peiling van Vers l'Avenir de trends die al zichtbaar werden in de peiling van La Libre Belgique van verleden week. De PS bereikt nieuwe hoogten, met nu zelfs een score boven de veertig procent. De liberale MR herstelt zich tegenover de peilingen van voor de verkiezingen, en blijft daarmee op het niveau van de laatste verkiezingsuitslag. CdH zakt echter weg naar de vierde plaats, terwijl Ecolo opschuift naar de derde plaats. Dat opschuiven is echter behoorlijk relatief, want de partij blijft status quo tegenover de laatste verkiezingsuitslag.

Misschien illustreert de prognose voor de zetelverdeling in de Franstalige Gemeenschap nog het beste de huidige bewegingen in het Franstalige partijlandschap. Terwijl MR stabiel blijft tegenover de verkiezingen van 2009, maakt de PS een enorme sprong voorwaarts en behaalt ei zo na een meerderheid. Die winst van de PS staat echter tegenover verlies voor zowel cdH als Ecolo, overigens netjes verdeeld tussen die twee partijen. Voor elk van de twee maakt het verlies ongeveer een derde van het huidige aantal zetels uit.

Deze laatste vaststelling kan de oorzaak zijn van de huidige preformatieproblemen. Indien cdH en Ecolo op dit ogenblik inderdaad met de indruk zitten dat zij geen winst kunnen maken, en electoraal zelfs aan de kant zitten waar de klappen vallen, dan hebben zij er inderdaad geen belang bij om snel tot een akkoord te komen. En nog minder om erg toegeeflijk te zijn tegenover de Vlamingen, in het bijzonder dan de N-VA. Wie niet verder dan de eigen aanhang kijkt, kan ondertussen misschien de indruk krijgen dat de PS versterkt uit deze peiling komt, maar het kan voor die partij toch moeilijk een voordeel zijn opgescheept te zitten met twee kregelige regeringspartners in de regionale regeringen én aan de federale onderhandelingstafel. Een beetje minder winst voor de eigen partij en een wat milder resultaat voor Ecolo en cdH zou voor Elio di Rupo ongetwijfeld veel gunstiger geweest zijn.

Bijlage: Overzicht van alle peilingen in Wallonië sedert 2006 (PDF).

Read more...

Jan Peumans oogstte wat Béatrice Delvaux iedere dag zaait (Hoegin)

Voorzitter van het Vlaams Parlement Jan Peumans werd zondagavond het slachtoffer van fysiek geweld bij het verlaten van een ijssalon in Wezet (Visé). In de Vlaamse media wil men daar opvallend SEREEN over doen, maar het voorval roept toch enkele vragen op. Hoe zit het bijvoorbeeld met de morele schuld van Béatrice Delvaux, die in het verleden in haar krant Le Soir oproepen tot fysiek geweld tegen de N-VA liet publiceren? En waar is het CGKR om zich «voor alle zekerheid» al burgerlijke partij te stellen in dit overduidelijke geval van racistisch geweld?

Jan Peumans werd samen met zijn vrouw achtervolgd door een «opgehitste Waal» – het zou gaan om Robert Liebens, overigens een militant van de beruchte Action Fouronnaise (AF) – toen hij zondagavond een ijssalon verliet in het Waalse Wezet. De belager schold de voorzitter van het Vlaams Parlement uit voor het vuil van de straat, en deelde uiteindelijk ook een paar rake klappen uit. Resultaat was een scheve kaak en een interne bloeding aan het hoofd, maar het had ook veel erger kunnen zijn als er niet toevallig een politiecombi voorbij reed. Opmerkelijk aan de zaak is echter dat de agenten niet bepaald vriendelijk waren voor Jan Peumans, en de zaak liever blauwblauw hadden gelaten wegens «geen tijd». Uiteindelijk werd er toch een proces verbaal opgesteld, maar daar moest Jan Peumans eerst wel lang op aandringen.

In de Vlaamse media wil men duidelijk niet al te veel woorden vuil maken aan deze zaak. Er wordt wel degelijk over bericht, maar meer dan dat is het ook niet. Stel je echter voor dat Jan Peumans' Waalse collega Emily Hoyos ergens in Vlaanderen een paar rake klappen zou krijgen, de toon zou al helemaal anders zijn. Als dan bovendien zou blijken dat toevallig voorbijrijdende agenten de zaak eigenlijk de moeite niet waard vinden om er een proces verbaal van op te stellen, zou het hek helemaal van de dam zijn. En dan hebben we het nog niet gehad over de taal waarin dat proces verbaal opgesteld zou moeten worden – faciliteitengemeente of niet.

Spijkers op laag water? We hoeven maar een jaar terug te spoelen, meer bepaald naar februari 2009, om de proef even op de som te nemen. Supporters van Genk zongen tijdens een wedstrijd tegen Tubeke «Les Wallons, c'est du caca», en meteen stond het land in rep en roer. Aan Franstalige zijde vond men dat de KBVB niet streng genoeg kon optreden tegen de Vlaamse clubs, terwijl de commentatoren aan Vlaamse zijde niet diep genoeg in het stof konden kruipen om een mea culpa uit te schreeuw. Let wel, in die voetbalstadions ging het om niet meer dan verbaal geweld, en dus niet om fysiek geweld. En er is nog altijd een wezenlijk verschil tussen iets kwetsend vinden, en letterlijk gekwetst worden.

Mogen we verder ook even herinneren aan wat nog niet zo heel lang geleden zwart op wit gedrukt stond in Le Soir, en wat die krant de bijnaam Gazette Mille Collines opleverde? Op zaterdag 22 maart 2008 bijvoorbeeld mocht Pierre Bouillon uit de doeken doen hoe hij de «regering-Leterme ¾» wou redden:

Petit a : convoquer la N-VA au port d’Ostende. Et quand on dit N-VA, c’est toute la N-VA : président, vice-présidents, secrétaire général, trésorier, sénateurs, députés, élus régionaux, élus communaux, élus provinciaux, présidents des sections locales, militants, sympathisants, électeurs. Petit b : embarquer tout ça dans un cargo et l’emmener au milieu de l’Atlantique. Petit c : couler le rafiot.

De N-VA diende klacht in wegens racisme, maar het CGKR verklaarde zich onbevoegd. Begin dit jaar was het echter weer prijs, toen de krant een foto van een massagraf afdrukte naast een vrije tribune van Jean-Paul Marthoz over de Vlaamse wooncode. Opnieuw diende de N-VA klacht in, alweer zonder resultaat. Of toch: politiek-correct Vlaanderen vond het nodig Bart de Wever door de mangel te halen.

Hoofdredactrice Béatrice Delvaux was zich hardnekkig van geen kwaad bewust, noch bij het eerste noch bij het tweede artikel. Meer zelfs, volgens haar was het tweede artikel een oproep tot meer democratie en samenhorigheid. Ze mocht daarbij haar standpunt uitgebreid verdedigen in de Nederlandstalige en in Noord-België verschijnende krant De Standaard, en krijgt daar tot op de dag van vandaag trouwens nog regelmatig ruimte om haar mening te ventileren. Het is een voorrecht waar niet iedereen van kan genieten. Mandatarissen van een bepaalde partij bijvoorbeeld moeten al minstens een aura van dissidentie binnen de partij rond zich hangen hebben om nog maar in aanmerking te kunnen komen voor één enkel opiniestuk. Die partij werd dan ook in tweede herkansing veroordeeld wegens racisme, in tegenstelling tot de in de ogen van de redactie van De Standaard eerbiedwaardige krant Le Soir.

Maar zoals de kogels in Nederland niet van rechts kwamen, of de messteken uit islamofobe hoek, zo werden ook de rake klappen zondagavond niet uitgedeeld door een extreem-rechtse Vlaming. Toen Hans van Themsche het vier jaar geleden in zijn zieke hoofd kreeg twee mensen op klaarlichte dag neer te schieten, werd onmiddellijk het concept «morele schuld» gecreëerd om te bewijzen dat het Vlaams Belang achter de moord zat. Noch het Vlaams Belang, noch het Vlaams Blok hebben ooit opgeroepen tot het gebruik van fysiek geweld tegenover buitenlanders, maar toch had de partij met haar discours een atmosfeer gecreëerd waarin de moorden mogelijk geworden waren. Of zo ging toch de redenering. Hoeveel zwaarder moet dan niet de «morele schuld» van Béatrice Delvaux en Le Soir vandaag wegen, wanneer men de gebeurtenissen van zondagavond naast de twee hierbovenvermelde artikels plaatst? Moest een idioot het ooit eens in zijn hoofd halen de hoofdredactrice van Le Soir te «komen vinden» in Dilbeek, moet men er niet aan twijfelen dat de morele schuld binnen de kortste keren in de schoenen van Bart de Wever en de N-VA zou geschoven zijn. Ook door Vlaamse commentatoren overigens.

De Waalse minister-president Rudy Demotte raakte vandaag trouwens niet veel verder dan Jan Peumans obligaat beterschap te wensen, en iets te wauwelen over «Waalse waarden», namelijk openheid en goede ontvangst. Maar wat zou hij met die «Waalse waarden» eigenlijk bedoeld hebben? Ik neem aan dat hij het eigenlijk over «Belgische» waarden had, ja toch? Of nam hij de gelegenheid te baat om de Vlamingen nog eens impliciet diets te maken dat zij die waarden van openheid en goede ontvangst niet zouden kennen? En wat te denken van de voorzitster van het Waals Parlement Emily Hoyos, die het had over de «natuurlijke gastvrijheid en vreedzaamheid van de mannen en vrouwen in Wallonië», en dat de Walen «des gens de dialogue» zouden zijn. Ik hoop maar dat ook dat niet impliciet «in tegenstelling tot» stond. Bij geen van de twee kon er trouwens een opmerking over het gedrag van die politieagenten af. Misschien waren het wel toevallig allochtone politieagenten, die ondanks alles nog niet zo goed geïntegreerd waren in de Waalse maatschappij?

Heeft iemand trouwens al een reactie van het CGKR opgevangen? Het centrum is er anders als de kippen bij om elk voorval waar van ver of dichtbij racisme bijgesleurd kan worden te veroordelen in de media, maar vandaag heb ik hen nog niet gehoord. Bij Gazet van Antwerpen luidt het nochtans dat de Waal onder meer «sale Flamand» zou geroepen hebben, wat weinig twijfels overlaat wat betreft het motief van de dader. Stel je voor dat de dader geen Waal, maar een Vlaming was geweest, het slachtoffer een Marokkaan, het voorval niet in Wezet maar in Antwerpen had plaatsgevonden, en de dader onder meer «vuile Marokkaan» of «vuile moslim» had geroepen. De vraag zou dan niet geweest zijn óf het CGKR daarover een persmededeling met veel grote letters de wereld zou insturen, maar wel hoeveel minuten, geen uren het centrum daarvoor nodig zou gehad hebben. Maar ja, het slachtoffer was maar een flamin, en Franstaligen kunnen hoe dan ook en principieel niet van racisme verdacht worden. Zelfs al zouden er ooit doden vallen, dan nog zal het CGKR nadrukkelijk de handen in onschuld blijven wassen.

Reeds 180 jaar spreken de Franstaligen Frans wanneer ze met Vlamingen aan tafel zitten, en vinden dat niet meer dan normaal. Wanneer een Bart de Wever het na meer dan zestig dagen Franstalig onderhandelen in zijn hoofd haalt eventjes Nederlands te spreken, wordt dat al opgevat als een provocatie. Aan Franstalige zijde heeft men de mond vol over het principe dat geen enkel gewest of gemeenschap mag verarmen door een herziening van de financieringswet, om vervolgens een blanco cheque van 500 miljoen euro voor Brussel te vragen, neen, te eisen. Alsof dat geen verarming voor Vlaanderen zou inhouden. Wanneer Genkse voetbalsupporters idiote slogans scanderen, staat het land in rep en roer, maar wanneer de voorzitter van het Vlaams Parlement een pak slaag krijg, probeert men aan Franstalige zijde, bewust of onbewust, de Vlamingen nog eens in te peperen dat zíj, en zij alleen, de echte racisten en agressoren in België zijn. Een mens kan zich dan alleen maar afvragen wat Bart de Wever eigenlijk bezielt om met dit soort volk nog steeds aan de onderhandelingstafel te willen blijven zitten.

Read more...

Peiling La Libre Belgique: Zetelmeerderheid voor «Vlaams Kartel», bijna-zetelmeerderheid voor PS (Hoegin)

Deze week publiceerde La Libre Belgique de resultaten van de eerste opiniepeiling na de verkiezingen van 13 juni 2010. Winnaars in deze peiling waren zonder twijfel N-VA en PS, die allebei hun koppositie in de respectievelijke landsdelen verstevigden. Sp.a was duidelijk een verliezer in deze peiling, maar ook Lijst Dedecker en cdH komen behoorlijk bekaaid uit deze peiling. Wat de media echter volledig ontging was dat met deze uitslag het voormalige Vlaams Kartel van N-VA en CD&V in het Vlaams Parlement virtueel over een meerderheid zou beschikken. In het Zuiden van het land zou PS op een haar na naast zo'n meerderheid grijpen.

Wie verder terugblikt in de tijd dan alleen maar de laatste maanden, kan niet anders dan zich verbazen over de steile opgang van de N-VA. Twee jaar geleden flirtte de partij nog met de kiesdrempel van vijf procent – vandaag is de partij niet alleen de grootste in Vlaanderen, maar volgens de peiling van La Libre Belgique zelfs dubbel zo groot als haar eerste achtervolger, haar voormalige kartelpartner CD&V. De partij gaat er in deze peiling trouwens nog eens stevig op vooruit vergeleken met de laatste verkiezingen, wat meteen aangeeft dat ze haar plafond voorlopig nog niet bereikt heeft. De regeringsvorming die ondertussen al bijna drie maanden aansleept heeft blijkbaar geen negatief electoraal effect gehad op de partij.

De andere Vlaamse partijen doen het maar matig in deze peiling. CD&V, Open Vld en Vlaams Belang tekenen alle drie een licht verlies op vergeleken met de laatste verkiezingen, en dat na een voor elk van hen slechte verkiezingsuitslag. Deze achteruitgang mag echter niet verbazen, want de media-aandacht heeft zich de laatste drie maanden vooral op de N-VA toegespitst. Zolang de regeringsvorming aansleept mag dan ook verwacht worden dat N-VA in de opiniepeilingen van de situatie zal kunnen blijven profiteren.

Anders is de achteruitgang van sp.a, die overigens in tegenstelling tot de drie andere partijen wel statistisch significant is. De partij zet in deze peiling met marge haar slechtste resultaat in zes jaar neer. Zou het kunnen dat de Vlaamse kiezer de houding van de sp.a in de huidige regeringsonderhandelingen slechts matig weet te appreciëren? Dat partijvoorzitster Caroline Gennez af en toe platte leugens vertelt – denk aan haar uitspraken dat een communautair akkoord dichtbij was, hoewel iedereen een dag later zwart op wit kon vaststellen dat er zelfs nog geen begin was, of dat Vlaanderen een historische kans gemist zou hebben, terwijl de Franstalige voorstellen een ware catastrofe zouden hebben betekend – en zich profileert als een partij die het geen donder kan schelen wat er in Vlaams-Brabant of Brussel gebeurt als ze maar aan de macht kan komen, zal misschien dan toch zo haar invloed hebben. Als de sp.a uit het huidige dal wil kruipen, zal ze het geweer nog drastisch van schouder moeten veranderen.

Overigens opmerkelijk voor de nieuwe achteruitgang van de sp.a is dat Groen! daar niet van weet te profiteren. De partij blijft stabiel rond de zeven–acht procent hangen, genoeg om geen gevolgen te ondervinden van de kiesdrempel, maar anderzijds toch ook geen resultaat om over naar huis te schrijven op een ogenblik dat sp.a verder in mekaar schrompelt. Groen! en sp.a vertegenwoordigen volgens deze peiling samen amper nog een vijfde van het Vlaamse electoraat. De tijd dat sp.a in haar eentje een grotere aanhang had ligt nog niet zo ver achter ons… En wie droomt van een regenboogcoalitie in Vlaanderen zal nog enkele jaartjes geduld moeten oefenen, tenzij er zich in de loop van enkele jaren enkele zeer dramatische veranderingen zouden voordoen in het Vlaamse kiespubliek.

Tot slot nog enkele woorden over een partij die op sterven na dood lijkt te zijn: Lijst Dedecker. Eigenlijk volstaat een verwijzing naar de grafiek voor die partij reeds ruimschoots om aan te tonen dat het met de partij absoluut niet goed gaat. Bij de laatste verkiezingen kwam de partij ver onder de kiesdrempel uit, en in deze peiling verliest de partij nog maar eens een stuk van haar aanhang. Als hier niet snel verbetering in komt, zal de vraag of de partij zich niet beter opheft steeds meer op de voorgrond komen. Het gat in de markt waar de partij een paar jaar geleden kon induiken wordt vandaag op meer overtuigende manier bezet door de N-VA. Bovendien lijkt de Open Vld, met een nieuwe voorzitter en voorlopig nog in een oppositierol, terug te grijpen naar meer klassiek-liberale thema's nu ze niet meer hoeft samen te regeren met de PS. De malaise van Lijst Dedecker kan natuurlijk snel omslaan in winst indien de N-VA uiteindelijk toch in een federale regering zou stappen, en zeker als ook Open Vld er aan zou kunnen deelnemen en bovendien zou kunnen inbreken in de Vlaamse Regering. In het andere geval ziet het er bijzonder somber uit voor Lijst Dedecker.

Aan Franstalige zijde hoeft men niet lang te zoeken naar de winnaar in deze peiling, want dat is zonder twijfel en met ruime marge de PS. Net zoals de N-VA in Vlaanderen is het de PS in Wallonië die de laatste maanden met zowat alle media-aandacht is gaan lopen, en dat vertaalt zich natuurlijk in een winst in de peilingen. De partij behaalt net niet de veertig procent, en een simulatie voor de zetelverdeling in de Franse Gemeenschap geeft de partij op een haar na een absolute meerderheid. Het is daarmee duidelijk dat de partij opnieuw totaal incontournable is geworden in Franstalig België, een realiteit die diametraal tegengesteld is aan de zetelmeerderheid voor het voormalige Vlaams Kartel aan Vlaamse zijde. Hoe dan ook, de moeilijke preformatie is voor Elio di Rupo misschien niet helemaal vergeefs geweest, en deze peiling kan ertoe leiden dat de PS nieuwe verkiezingen niet helemaal ongenegen zou zijn, zeker als ze de schuld voor die nieuwe verkiezingen in de schoenen van de N-VA (en CD&V) zou kunnen schuiven.

Alle andere Franstalige partijen staan op verlies in deze peiling. Vooral cdH doet het slecht, misschien vooral omdat de partij tijdens de regeringsonderhandelingen in de schaduw van de PS is blijven staan. Bij de achteruitgang van MR dient een kleine kanttekening gemaakt te worden: de partij gaat er weliswaar op achteruit vergeleken met de laatste verkiezingen, maar vergeleken met de opiniepeilingen van het laatste jaar lijkt ze toch uit een dal te kruipen. De volgende opiniepeilingen zullen moeten uitwijzen wat hier de ware trend is.

Bijlage: Overzicht van alle peilingen in Vlaanderen sedert 2004 en alle peilingen in Wallonië sedert 2006 (PDF).

Read more...

Terugtrekken uit Afghanistan...

De SP.a pleit opnieuw voor een algemene terugtrekking van de Belgische troepen in Afghanistan en zal het dossier op de onderhandelingstafel leggen. "Het is onverantwoord dat onze soldaten moeten meedoen aan operaties die nooit goed kunnen aflopen." aldus SP.a-politicus Van Der Maelen. "De oorlog is een dure mislukking die veel mensenlevens vraagt van militairen en burgers."(deredactie, 12 Sep 2010).

Uitspraken vanwege een politieke partij die in een eerdere regeringscoalitie Afghanistanmissies goedkeurde, inclusief het sturen van troepen naar Kunduz. Geen enkele militaire buitenlandse operatie is 'veilig' en als we slechts mogen deelnemen aan operaties die enkel goed kunnen aflopen dan kunnen we evengoed thuis blijven. We hebben een professionele krijgsmacht waar iedere militair een vrijwilliger is, geen dienstplichtige, en maar al te goed beseft welke de mogelijke gevaren zijn die hij of zij ooit zal tegenkomen in operaties.

Het probleem van de Westerse coalitie is dat ze moeten meedoen aan een bokswedstrijd waarbij beide armen in het gips zitten tegen een tegenstander die mag uithalen met alle rotte streken. Het probleem van de Westerse coalitie is de gebrekkige inzet van de bondgenoten en is de beperkte inzet van hun militaire capaciteit, onder andere omwille van het defaitisme en de kritiek van sommige politieke partijen in de thuislanden!

Het gaat om 22 Belgische militairen in Kunduz maar men trekt de lijn door voor heel Afghanistan. Als er iets zou plaatsvinden in Kandahar of een bombardement waarbij burgerslachtoffers vallen of het gaat over de 'hoge kosten', dan zal men terug de inzet van onze F-16's ter sprake brengen... . Van Der Maelen (SP.a) en De Vriendt (Groen!) hebben daarin soms gelijk, een F-16 is niet altijd het meest gepaste wapensysteem en het droppen van bommen is niet altijd de beste oplossing. Een betere oplossing zouden gevechtshelikopters zijn met geleide raketten - zowel ATGM als kleinere 70mm raketten (in ontwikkeling) - en een boordkanon, alleen heeft de SP destijds beslist om geen aanvalshelikopters te kopen maar Agusta A-109's met een te lichte bewapening. Het enige andere alternatief is meer grondtroepen sturen. Over Kaboel spreekt men bijna nooit.

Terugtrekken of blijven...

De blijvende hardnekkige retoriek vanwege SP.a (en Groen!) en de steeds wederkerende vraag om uit Afghanistan terug te trekken doet mij terugdenken aan Rwanda. In 1994 hebben we ons teruggetrokken uit Rwanda na de moord op 10 Belgische militairen, een mokerslag waarna we gevlucht zijn in plaats van de Rules of Engagement over boord te gooien en manu militari in te grijpen. Terugtrekken uit Afghanistan en de bevolking aan zijn lot overlaten...of blijven...het doet mij denken aan Rwanda. Hoewel Rwanda een andere achtergrondsituatie had.

Er zal wellicht geen genocide plaatsvinden - zoals destijds in Rwanda - maar kunnen we het ons veroorloven de Afghanen in de steek te laten zonder dat het veiligheidsapparaat voldoende opgeleid & voorbereid is? Het is niet alsof de Islamistische groeperingen werkelijk een 'aanvaardbaar alternatief' vormen en een verbetering zullen betekenen voor de 'mensenrechten' in Afghanistan.

Is het SP.a-standpunt geboren uit anti-Amerikanisme, anti-Navo gedachtengoed of is het puur uit pacifistisch idealisme ontstaan? Voor een partij die zoveel praat over het belang van ontwikkelingshulp en de nood om de Noord-Zuid kloof te dichten, de armoede in de wereld wegwerken en de onveiligheid in de wereld aan te pakken...is ze wel bereid om als eerste Afghanistan te laten vallen. Het grote idool Obama zal niet blij zijn met de blijvende oproep voor een terugtrekking uit Afghanistan, net nadat men 50 man versterking vroeg. Er moet volgens SP.a een 'politieke oplossing' komen en minder gestreden worden. Een politieke oplossing moet er inderdaad komen, want er eeuwig blijven willen we niet.

Een politieke oplossing in een guerilla-situatie door terug te trekken?

In een guerilla-situatie moet je manu militari de druk op de vijand maximaal opvoeren zodanig dat deze geneigd is de gewapende strijd te staken & onderhandelen of door uitputting uit elkaar valt, daarnaast moet je een lokaal veiligheidssysteem op poten zetten dat past in het kader van de elementaire antiguerillastrategie. Afghanistan is altijd een guerilla-gebied geweest, het aard van het beestje is niet gewijzigd...de situatie in Kunduz wel sinds 2008...daarin heeft Van Der Maelen gelijk.

Het is een 'war of attrition' in een land dat al meer dan 30 jaar niet anders kent dan guerillatoestanden...9 jaar ISAF is lang maar niet verbazingwekkend lang. Volhouden is de boodschap, de hoofdvraag is of we financieel en moreel kunnen volhouden. Kunnen we het financieel aan? Van Der Maelen vindt van niet. Vooral, zijn onze militairen gemotiveerd om er te blijven en zien zij slaagkansen? Het probleem is dat men nooit hoort wat de manschappen ter plaatse en de terugkerende veteranen ervan denken. Het is ook een uitgelezen moment om ervaring op te doen en de gebreken binnen de 'gemoderniseerde landcomponent' bloot te leggen.

Zolang we de financiële middelen hebben en zolang Belgische militairen nog steeds vrijwillig bereid zijn om naar Afghanistan te trekken - de gevaren kennende - moeten we er blijven en trachten als trouwe bondgenoot onze missie tot een goed einde te brengen, totdat de Afghanen zelf hun boeltje kunnen beheren of de coalitie beslist terug te trekken. Als de vijand in Kunduz sterker wordt dan betekent dit dat er meer versterkingen moeten komen of de Rules of Engagement moeten worden herbekeken om de vijand effectiever aan te pakken.


Afghanistan bezetten kunnen we niet en willen we niet maar je moet wel het grondgbied – in het mate van het mogelijke – trachten te domineren en werken aan de heropbouw van het Afghaanse veiligheidssysteem en trachten een normalisering van de Afghaanse samenleving (lokaal) teweeg te brengen. Afghanen kennen het gebied beter, zij kennen de bevolking en de structuren, zij kennen de tradities en ze hebben veel meer baat bij het beveiligen van hun eigen land dan de ‘Westerse legers’…maar dan moeten wij wel de moed en de verbetenheid hebben om hen op te leiden en begeleiden...en dus ook om te blijven tot ons werk erop zit.

De aanpak in Kunduz herbekijken.


De Rules of Engagement, het operationele kader, waarin we mogen optreden zijn beperkend: de 22 Belgen in Kunduz mogen enkel UXO's e.a. explosieven opruimen en Afghaanse militairen begeleiden/opleiden...en met 22 soldaten die maar weinig mogen doen geraak je niet ver. Uiteraard mogen ze zich verdedigen en dan moet men wel vuren op de vijand...en dus vechten. Als de situatie er gevaarlijker is geworden dan moet men overwegen om de bescherming van de 22 Belgische militairen in Kunduz te versterken met een bijkomstige protective force.

In Kunduz zijn het vooral de Duitsers die de plak zwaaien en zij moeten opboksen tegen verschillende facties die een bont allegaartje vormen onder het label 'Taliban', als de situatie onveiliger is in Kunduz dan is er een probleem met de effectiviteit van de Duitse missie of met de provinciale strategie. Kunduz is het thuisgebied van Gulbuddin Hekmatyar, leider van de HIG (Hezb-e-islami groep), daarnaast is de IMU eveneens zeer actief in Kunduz.

Eerder Al Qaeda dan Taliban aanpakken, ongeloofwaardig.

Volgens Van Der Maelen moeten we ons richten tegen Al Qaeda...het is niet de hoofdtaak van ISAF om zich uitsluitend te richten tegen Al Qaeda, dat is de taak van Operatie Enduring Freedom waarop de SP.a destijds kritiek spuide. Het is omwille van de jacht op Al Qaeda dat er regelmatig aanvallen plaatsvinden op Pakistaans grondgebied, het was in het kader van OEF dat Guantanamo Bay gebruikt werd als gevangenis. Daarnaast is er in Jemen een 'AQ'-probleem en de Filipijnen...gaan we daar dan ook ingrijpen? Kortom, ik heb mijn twijfels bij de 'jacht op Al Qaeda'-retoriek van Van Der Maelen want de implicaties hiervan betekenen een belangrijkere offensieve militaire inzet met een andere focus. Dat gaat ons nog meer geld kosten en betekent nog 'meer vechten'.

Read more...

Thilo Sarrazin komt op dreef (vpmc)

.

Aangezien ikzelf in het boek “Deutschland schafft sich ab” van de ex-bankier Thilo Sarrazin pas aan bladzijde 102 toe ben –een kwart van zijn boek– voel ik mij slecht geplaatst om er een recensie bij te schrijven. Het zijn taaie bladzijden, vol beschouwingen en tabellen over geboortecijfers, Pisa-normen, immigratie en nog meer vervelende dingen. Toen ik goed twee weken terug het boek bij amazon.de bestelde, was het pas uit maar de mensen van amazon stuurden mij nu een exemplaar van de vierde druk, en dat kreeg ik gisteren.
Het Duitse publiek reageert namelijk verkeerd: ze kopen dat boek massaal.

Vanavond in het station Brussel-Zuid zat ik er ijverig in te lezen, in het zonnetje, en toen ik even opkeek omdat de trein binnenreed, zag ik twee meter verder op de bank een meisje dat al lachend haar eigen exemplaar naar mij opstak. Het is niet allemaal treurnis bij het openbaar vervoer.
En laat mijn honderd en twee bladzijden er dan amper honderd meer zijn dan wat het gros van de kwaliteitsjournalisten ooit zal lezen, ik voel mij niet geneigd om in hun scanderende koortjes mee te zingen, en dat meisje, dat nog minder ver gekomen was, al evenmin.

Ik vertaal nu even wat de Tagesspiegel gisteren te melden had over een debat dat Sarrazin had in de zaal Urania in Berlijn. Het gaat mij om de laatste twee zinnen van het artikel, niet om de aanval van Sarrazin op Angela Merkel, die pas nog een moedige redevoering uitsprak bij de overhandiging van de Duitse Prijs voor de Persvrijheid (een soort Arkprijs, maar dan voor echt) aan de Deense cartoonist Kurt Westergaard.

IN DE URANIA

Sarrazin komt op dreef – en attaqueert Merkel

Caroline Fetscher

De politie zorgde voor beveiliging van het gebouw, maar bij het optreden van Thilo Sarrazin in de zaal Urania werd er vreedzaam, zij het emotioneel gedebatteerd. De auteur en ex-bankier maakte van de avond ook gebruik om een aanval op kanselier Angela Merkel te plaatsen.

Hij is nu op tournee. Thilo Sarrazin, verlost van de last van zijn ambt bij de Bundesbank, kan nu geheel en al auteur zijn. Vrijdagavond genoot hij van die nieuwe rol in de Berlijnse Urania, een evenementenhal met trekjes van een volkshogeschool. De Peter-Weiss-stichting voor Kunst en Politiek had hem in de Urania uitgenodigd. Het gebouw was omsingeld door politiewagens en werd zwaar bewaakt, maar een escalatie bleef uit. Razend was alleen het applaus in de volle zaal, toen de auteur het podium betrad. Ongeveer de helft van het publiek rees uit zijn stoel op. Minstens even sterk was de bijval bij de eerste pointe. Op de vraag van moderator Christhard Läpple, waarom hij zijn post had opgegeven, pakte Sarrazin terloops de Bondskanselier aan.
Het was toch opmerkelijk, dat een Bondskanselier een boek als “weinig nuttig” ervoer. “De tekeningen van Kurt Westergaard waren met zekerheid evenmin nuttig”, maar de huldiging van de karikaturist was voor haar geen probleem. Er kwam een nauwelijks bedwingbaar applaus. “Zichtbaar wederrechtelijk” was deze terugroeping van hem geweest, en Sarrazin verduidelijkte verder: “Ik geloof niet dat de Bondspresident mij ooit zou hebben ontslagen.”
Diegenen die de begeerde entreekaartjes hadden kunnen bemachtigen waren gekomen om hun bijval te laten horen. “Ik wil mezelf eens een indruk van hem vormen” verklaarde een 51-jarige reclamevrouw in het foyer. “Mij stoort dat eenheidsfront dat zich tegen hem heeft gevormd”, zegt een 34-jarige telecomtechnicus.
Van dit front was vanavond weinig te merken bij het publiek. Enkel op het podium kwam er protest op. Daar moesten Matthias Matussek, de bedrijvige cultuurjournalist, en Jürgen Neffe, auteur en Darwinexpert, en de uit Iran afkomstige regisseur Ali Samadi Ahadi met Sarrazin discussiëren “over alternatieven in de migratiepolitiek, en over de discussiecultuur in Duitsland”.
Oorspronkelijk was ook de deelname voorzien van televisieproducer Walid Nakschbandi. Hem ging het gejammer om Sarrazins “openbare terechtstelling” in talkshows te ver, zoals een van de inrichters het had uitgedrukt. Hij zei op het laatste moment af.
Hier moet vrijmoedig gesproken kunnen worden, maande het hoofd van de Urania aan. “Argumenten in plaats van Spandoeken” was het motto van het huis. Nog voor de argumenten, kwamen de sentimenten aan bod.
Al sinds drie weken herkende hij zijn Duitsland niet meer, klaagde Ali Samadi Ahadi, op straat werd hij anders bekeken: “Ik vrees voor de veiligheid van mijn familie!” Verontwaardigd gefluister uit de zaal.
Matussek herinnert de regisseur en vluchteling eraan dat men in Duitsland, anders dan in Iran, tenminste nog ongestraft mag debatteren. Opnieuw laaiende bijval. Nog meer applaus als Sarrazin aan de man, geboren in 1975, tegenwerpt dat Duitse kinderen die op veel schoolpleinen een minderheid vormen, moeten leven met de verbale agressie van Turkse en Arabische schoolgenoten.
Dat ging kennelijk naar de kern van de stemming bij het publiek. Weinig interesse was er bij de toehoorders voor Jürgen Neffe, die de ex-senator erop wees dat hij van de erfelijkheidsleer minder weet had dan een humanioraleerling.
Totaal wég was de zaal bij vraag van de moderator, of er misschien iets schortte aan de media in dit land. Bijna een jubelzang brak er toen los.
.

Read more...

De Vlaamse Plannen B - uit een gesprek met Isabelle Albers

UIt een gesprek met Isabelle Albers van de Standaard maakte ze het volgende relaas, verschenen in de Standaard van 11 september 2010 (1)

'Het is maar omdat N-VA niet per definitie schrik heeft van een plan B dat er nu iets verschuift', zegt professor Matthias Storme. Maar zelfs de N-VA heeft, hoewel ze al sinds haar ontstaan pleit voor onafhankelijkheid, geen grondig voorbereid scenario.
'Daar gààt het toch niet om. Wie is daar nu mee bezig?' Het hoofdkwartier van N-VA is niet opgezet met vragen van journalisten over 'Plan B'. Plan B, het is sinds de politieke blokkering in 2007 het eufemisme voor het plan dat naar het einde van België leidt.

Tot vervelens toe herhaalt Bart De Wever dat het einde van België niet aan de orde is, dat hij nu confederalisme wil, desnoods dat hij wel verwacht dat het Belgische niveau stilletjesaan zal verdampen maar dat hij noch zijn partij te vinden zijn voor chaos. Als hij nog wil slagen in deze onderhandelingen, kan hij alle aandacht voor een 'Plan B' missen als kiespijn.

Hoe meer blokkering, hoe meer de N-VA verdacht wordt van een verrottingsstrategie. Woordvoerder Jeroen Overmeer: 'Onze antennes zijn helemaal niet gericht op een plan B. Wij willen onderhandelen. Anders waren we niet sinds 13 juni onophoudelijk bezig met het zoeken naar een oplossing.'

De Wever beseft als geen ander dat de kwantumsprong die hij op 13 juni gemaakt heeft, te danken is aan kiezers die de blokkering beu zijn, maar daarom België niet kapot willen. Toch zal de N-VA er niet aan ontsnappen dat in zijn Vlaamse flank stilaan meer stemmen zullen opgaan voor 'de drastische oplossing', hoe onmogelijk ook.

De Vlaamse beweging houdt al jaren pleidooien voor een onafhankelijk Vlaanderen. Maar hoe concreet zijn de voorbereidingen daarvan? N-VA kamerfractieleider Jan Jambon: 'Op dit moment zijn de quotes over alle plannen B niet meer dan loze kreten. Vlaanderen denkt te weinig na over de lange termijn en plan B.' Voor de N-VA geldt dat al evenzeer. Jambon: 'We zijn naar de kiezer gestapt met confederalisme en het is ook dat wat we tijdens deze onderhandelingen willen realiseren. Maar de onafhankelijkheidsgedachte staat natuurlijk wel in het programma van de partij. Het blijft op langere termijn het streefdoel.'

Jambon was, voor hij de stap naar de politiek zette, lid van de denkgroep 'In de Warande'. Die Vlaamse bedrijfsleiders en academici pakten in 2005 uit met een 'Manifest voor een Zelfstandig Vlaanderen, maar sindsdien bleven ze stil.

BELACHELIJK

Hoewel een onafhankelijk Vlaanderen een scenario is waarmee op dit moment niemand aan de onderhandelingstafel echt rekening houdt, zijn wel al een hoop academische oefeningen gebeurd. 'In De Warande' pleitte met zakelijke argumenten voor een ontbinding van België, met een aangepast statuut - een soort condominium - voor Brussel. Maar de denkgroep raakte verstrikt in die laatste knoop.

Tot op vandaag is een tweede manifest met een gefundeerd antwoord over Brussel niet verschenen, simpelweg omdat men het niet eens raakt. Eén flank wil Brussel koudweg laten schieten, veeleer uit tactische overwegingen.

'Omdat Brussel altijd en eeuwig als argument gebruikt wordt om toch maar niet de discussie te hoeven voeren over een onafhankelijk Vlaanderen', zegt een lid. Anderen blijven Brussel claimen, maar ook binnen die lijn zijn er nog verschillende strekkingen over hoe dat nu moet.'

Oud-directeur van Trends Frans Crols koos er in 2009 op de IJzerwake radicaal voor om Brussel dan maar los te laten.

Professor en N-VA-lid Matthias Storme maakt ook projecties over een splitsing, onder meer in De Vlaamse republiek. Van utopie tot project. Maar theoretische oefening en de politieke praktijk liggen ver uit elkaar. 'Eerst moet de politieke wil er zijn. Dan volgen de praktische schema's wel', zegt Storme.

Op de IJzerwake eind augustus verdedigde hij voor een schare Vlaams-nationalisten dat een eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring niet strijdig is met het volkenrecht. De 'chantage' van Francobelgië veroordeelt hij: 'Francobelgië zal de Belgische staat voorzetten, zegt men, en ons uit de Europese Unie houden. Vergeet die chantage: wat van België zou resten en wil doorgaan onder die naam, zal ook de Belgische schulden moeten dragen en zijn plaats in de Unie weer moeten onderhandelen.'

'Vlaanderen is veel te weinig voorbereid', zegt Storme. Ook op 'zijn' partij heeft hij kritiek. 'De N-VA moet opletten dat ze het B-scenario niet volledig begraaft. Ik begrijp natuurlijk wel dat men niet met vuur wil spelen en de internationale markten niet nodeloos mag alarmeren. Maar er bestaat ook een risico dat de N-VA uit voorzichtigheid haar eigen partijprogramma belachelijk maakt. De N-VA moet ook vermijden dat haar achterban niet wordt ontmoedigd. Het doel is Vlaanderen als aparte lidstaat in de Europese Unie. Het is niet de taak van de N-VA-leiding om daarover te staan roepen. Maar het zou ook zonde zijn om het niet te doen als de kans zich aandient. Plots is het momentum daar. Wellicht is dat nog niet deze keer, maar je moet wel klaarstaan.'

'Er is ook te weinig durf, omdat wij het machtsdenken niet meester zijn. Vlamingen aan de onderhandelingstafel gaan uit van het meest waarschijnlijke en concentreren zich daarop.'

STAATSSCHULD

Als we het al niet eens raken over BHV, hoe zouden Vlamingen en Franstaligen dan ooit in staat zijn om in onderling overleg de overigens alsmaar slinkende boedel te scheiden? De taalgrens zal door de Franstaligen niet aanvaard worden als staatsgrens, zolang de Vlamingen geen 'corridor' bieden tussen Brussel en Wallonië. Maar dat is nu net een toegeving die volgens Storme nooit mag worden gedaan. Als we volgens het internationaal recht onze taalgrens als landsgrens willen claimen, dan is een belangrijk element daarin dat Brussel volledig omgeven wordt door Vlaams grondgebied. Brussel wordt in dat theoretisch scenario dan een enclave in Vlaanderen, met een speciaal statuut.

Storme geeft ook toe dat de Europese Unie de zaken compliceert. De nieuwe staatjes die inmiddels lid zijn van de EU splitsten zich eerst af, en sloten vervolgens aan bij de Unie. Omgekeerd is het moeilijker.

Ook de vraag naar een splitsing van de overheidsschuld levert tandengeknars op. De Leuvense economische denktank Vives heeft recent modellen uitgewerkt voor zo'n schuldverdeling: op basis van de draagkracht van elk deelgebied, op basis van de bevolking, enzovoort.

Je kunt er donder op zeggen dat zulke onderhandelingen spaak lopen. En dan? 'Ons onvermogen om akkoord te gaan over de boedelscheiding zal onvermijdelijk tot gevolg hebben dat de organisatie ervan zal worden overgenomen door de Europese Unie. De EU kan het zich immers niet veroorloven dat er chaos ontstaat in het centrum van de Unie. De kans is groot dat Vlaanderen dan zal moeten inbinden', schrijft Paul De Grauwe op zijn blog.

'Vermits de landsgrenzen een twistappel zullen zijn, zal de EU de techniek van het referendum gebruiken om te beslissen tot welk land de betwiste gebieden zullen behoren. Vlaanderen zal zeker een stuk van zijn territorium rond Brussel verliezen na zo'n referendum.'

Het valt te vrezen dat de financiele markten ons in een mum van tijd zullen afstraffen op het moment dat een boedelscheiding echt aan de orde van de dag is. Dat maakt volgens De Grauwe gek genoeg een boedelscheiding waarschijnlijker. 'De hoge rentevoeten op de Belgische overheidsschuld zullen in Vlaanderen geïnterpreteerd worden als de hoge kostprijs die Vlamingen moeten betalen om in de Belgische unie te blijven. Vlaamse onafhankelijkheid zal aantrekkelijker worden. Want een onafhankelijk Vlaanderen zal, in de opinie van vele Vlamingen, budgettair orthodox zijn en door de financiële markten als een betrouwbaar land worden beschouwd. Vlaanderen zal kunnen profiteren van lagere rentevoeten.'

Storme relativeert: 'Het grootste deel van onze schuld is binnenlandse schuld. Dat is een groot voordeel. Voor het kleinere deel buitenlandse schuldeisers moeten we een trust oprichten waarvoor de opvolgers-lidstaten samen verantwoordelijk zijn.'

LASTIGE BESTANDEN

Storme betwist de stelling dat een scheiding chaos betekent, en we internationaal met de billen bloot zouden staan. 'Ik neem federale landen die splitsten als ijkpunt. Daaruit kun je afleiden dat onze kans op een geslaagde splitsing zonder al te grote chaos vrij groot is. Er bestaan immers deelstaatregeringen, rechtstreeks verkozen deelstaatparlementen en administraties. Die kunnen de grootste schok opvangen.'

Stel dat de politieke wil er zou zijn om ons koninkrijkje te splitsen, dan bots je meteen op de grote obstakels Brussel en de staatsschuld. Daarnaast zijn er een boel praktische problemen: splits maar eens een leger of een kunstcollectie.

Het grootste probleem ziet Storme gek genoeg niet in Brussel of de staatsschuld, maar in de databestanden die bij de FOD Financiën opgeslagen zitten, op Brussels grondgebied. 'Zoiets kun je niet op 24 uur splitsen en overnemen. De IT zal de splitsing praktisch moeilijker maken.'

Wie alle praktische scenario's wel al tot in de details heeft uitgevlooid, is Vlaams Belanger Gerolf Annemans. Hij heeft net zijn slotzin af van het binnenkort te verschijnen De ordelijke opdeling. Hij beschrijft van alle administraties en instellingen hoe ze gesplitst kunnen worden. De internationale erkenning van een nieuwe staat en de financiën, het passeert allemaal de revue. Het valt te betwijfelen of zijn boek, waar hij jarenlang aan werkte, grote weerklank zal krijgen. Annemans zit met het Vlaams Belang in het kamp waar de beslissingen niét genomen worden.

Bovendien blijft zijn oefening zwemmen op het droge. Alle vingeroefeningen over een mogelijke splitsing blijven tot nader order virtuele realiteit.

Toch grijnst de Vlaams-nationalist: 'In 1990 hield ik mijn eerste colloquium over “Onafhankelijkheid moet en kan,. Toen geloofde ik nooit dat ik het nog ging meemaken. Nu geloof ik zelfs dat mijn oude moeder het nog zal beleven.'

(1) http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=RE2V8C47

Read more...

Hoofdartikel van Le Monde vertaald en geannoteerd (vpmc)

.
5 september 2010

België en Nederland verziekt door populisme

Twee Europese democratieën maken een crisis zonder voorgaande door: drie maanden na de stembusgang verkeren Nederland en België nog altijd in afwachting. Ze wachten op de programmaverklaring en de samenstelling van een regering, waarbij desnoods op onwaarschijnlijke coalities een beroep wordt gedaan.

Zonder voorgaande? Dat ze bij Le Monde geen weet hebben van de formatie van de verschillende kabinetten Drees kan ik begrijpen: ze bestonden toen zelf nog maar pas. Maar op een site van de Nederlandse overheid zouden ze wel dit hebben kunnen lezen (in het Nederlands weliswaar...): De langste kabinetsformatie was in 1977. Nadat het kabinet van minister-president Joop den Uyl (PvdA) was gevallen, duurde het maar liefst van maart tot half december, 208 dagen, voordat er weer een nieuw kabinet was. Niet meer met premier Den Uyl, maar met premier Van Agt (CDA).

In Brussel hebben de kwellingen al in 2007 een aanvang genomen. De Vlaamse christendemocraat Yves Leterme heeft een legitimatie gegeven aan de boodschap van de Vlaamse independentisten, waarmee hij zich geassocieerd had. Maar net zoals zijn partij, is hij verslonden door deze Nieuwe Vlaamse Alliantie die, dankzij hem, de idee kon laten gedijen van een autonoom Vlaanderen, bevrijd van het Waalse blok aan het been, en in staat om beslag te leggen op Brussel. In België is de verwarring vandaag zo groot, dat een splitsingsscenario niet onrealistisch meer is.

Leterme hier aanwijzen als grote oorzaak is licht ondermaats voor een politiek journalist: de maatschappelijke of politieke krachten die de CD&V toen voelde, hadden tot dat kartel geleid en Leterme was de toevallige protagonist, toch? Wat is die Monde-editorialist vals naïef! Eén enkele man zou dan de politiek van een land maken, Stroobants? want bij die naam mag ik u toch noemen?

Nederland mag dan gespaard zijn van taalperikelen, de situatie is er evenmin florissant. Twee traditionele partijen –christendemocraten en liberalen– hebben een poging ondernomen om een duivelspact te maken met het extreemrechts van het Kamerlid Geert Wilders, de islamofobe onruststoker. De twee partijen verbonden zich tot een krachtig beleid jegens de immigranten, in ruil voor steun van de populisten voor hun minderheidscoalitie en hun bezuinigingsprogramma. Dhr. Wilders heeft dit kaartenhuisje laten instorten met zijn kritiek op de geloofwaardigheid van de christendemocraten.

Hij vindt het nergens voor nodig om zijn analytische instrumenten, als daar zijn de termen populisme, duivelspact, extreemrechts, islamofobie of onruststoker, ook maar enigszins te onderbouwen. Iedereen weet wel wat ze betekenen en kent er het nut en de bruikbaarheid van.

Al werden zij lange tijd als voorbeelden van de kunst van het compromis genoemd, en ook al zijn er verschillen, toch lijden de twee noordelijke staten aan gelijkaardige kwalen. Aan de opkomst van een populisme dat egoïstisch en soms anti-Europees is. Aan de afkeuring door de publieke opinie, van politieke systemen die naar adem snakken. En aan de versnippering van het kiespubliek, een gevolg van het systeem van de evenredige vertegenwoordiging, waarbij er in België ook nog opkomstplicht bestaat, wat het gevoel dat men er de buik vol van heeft nog aanwakkert.

De gebruikelijke journalistieke leugen over “Europees” terwijl enkel de EU-machine bedoeld wordt, is hier nog niet het ergste. Over dat “naar adem snakken”, en onder welke omstandigheden die ademnood is ontstaan, zou ik van onze vriend graag hebben vernomen, maar dat zou een politieke terminologie vereisen, geen morele. Journalisten in ademnood hebben enkel nog termen als “egoïstisch” ter beschikking.

Omdat de stemmenverschuivingen altijd plaats hadden tussen de drie klassieke stromingen, christendemocraten, sociaaldemocraten en liberalen, hebben de Belgische en Nederlandse democratieën de protestpartijen laten opbloeien, die hen nu uit hun evenwicht dreigen te brengen.

Een term als “evenwicht” hoort iedereen graag, al is het een puur kleurwoordje.

Na het radicale en xenofobe extreemrechts, heeft Vlaanderen nu een nationalistische rechterzijde zien ontstaan die ontdaan is van complexen, en die het thema van “slecht bestuur” weet te koppelen aan onafhankelijkheidseisen, en de aanklacht tegen de geldtransfers naar de “arme” Francofonen.

Radicaal is blijkbaar een scheldterm zoals xenofoob, en extreemrechts is een etiket dat onze editorialist graag bezigt, maar alle drie samen leveren deze kwalificaties nog geen politieke analyse op.

In Nederland hebben de klassieke partijen de dreiging niet zien aankomen van het antimuzelmaans populisme dat van elke vreemdeling een zondebok maakt.

Wie maakt “van elke vreemdeling” een zondebok beste Le Monde-journalist? En hebben uw 'klassieke' partijen het probleem van de islamimmigratie dan goed aangepakt? Gaven zij aan de bevolking een betrouwbaar beeld, hier of in Nederland, of gelijk waar in Europa, van zelfs de grootteorde ervan? Nog gezwegen over de inhoud van deze importideologie. Geef ons een bruikbare definitie van uw eigen term populisme, en dan zullen zowel uzelf als wij veel wijzer zijn. Maak vooral goed het onderscheid met volkswil, meerderheid en dergelijke termen, die je wel eens ontmoet in geschriften over democratie.

Hoe klein ze aanvankelijk ook waren, door de onmacht van de traditionele partijen, die geen rationele argumenten wisten tegen het populistisch geschreeuw, hebben in beide landen minderheidspartijen naamsbekendheid verkregen. Dankzij de nieuwsgierigheid van media, altijd tuk op nieuwigheden, die hun boodschap versterkten, zijn deze laatste geloofwaardig geworden. Bovenal dankzij een kiessysteem dat de Parlementen heeft getransformeerd tot echokamers voor karikaturale standpunten waar het om belangrijke politieke kwesties gaat. Een onrustbarende vaststelling.

Nee Le Monde, voor een verandering van het kiessysteem pleiten als de kiesuitslagen even tegenvallen is goedkoop, en niet meteen een bewijs van een democratische gezindheid. Overigens, vallen jullie nu zelf de media aan? zodat de bloggers dat niet meer hoeven te doen? Een onrustbarende vaststelling.
.

Read more...