Ons Europa vereist een vrij Vlaanderen

Toespraak prof. Matthias Storme, Ijzerwake 22 augustus 2010.

Noot aan de lezer: deze tekst betreft een toespraak op een politieke meeting en heeft geen andere (bv. academische) pretentie.

Ave commilitones,
gegroet gij medestrijders, gegroet waarde landgenoten,

(1) Geen ander wapen voerend dan het woord
in deze weide waar wij van Wilderode nog steeds missen
geef ik in zijn woorden weer de slagzin van vandaag:

"De wereld die wij willen is een Vlaanderen
verlost van velerlei onvrijheid en bevoogding,
weer vaderhuis voor zijn verstrooide kinderen

De wereld die wij willen is Europa
uit zoveel eeuwen ongeduld verzameld
en toegezegd aan wie geen wanhoop kennen."

Of nog:


"De oude eis
nu in de felle gebiedende wijs!

neemt gij het lot van uw land
stevig in eigen hand!
Volk, word staat, word Vlààmse staat
om als volk te leven."

(2) Waarde landgenoten, heb ik dat wel goed gehoord ?
Dit kan toch niet correct zijn ?
Ons landje is al zo klein.
We gaan dat toch niet splitsen zeker -
we bouwen toch een Europese Unie ?
We gaan ons toch niet opsluiten
in ons eigen grote gelijk of zo ?
Daar liggen de mensen niet wakker van !
Hou U bezig met de echte problemen.
Jullie weten toch dat Vlamingen niet bestaan,
dat volkeren slechts een uitvinding zijn ?
En we gaan onszelf toch niet tot paria maken zeker ?
We worden een nieuw Kosovo - heeft profeet Eyskens ons voorspeld,
door iedereen uitgesloten en daarmee uitgeteld.
Dat was wel voor de uitspraak van 't internationaal gerechtshof
waarin erkend werd
dat een eenzijdige verklaring van onafhankelijkheid
niét strijdt met het volkenrecht.
Maar toch - hoe kan je nu een grens trekken tussen mensen ?
Da's apartheid, zegt Gosuin.
Wat een egoïsme in plaats van solidariteit,
parroteren de ongestelde lichamen erbij.

Hebt U het ook gemerkt
op welk niveau van argumentatie men asiel moet zoeken
om de vaart naar een vrij Vlaanderen te verhinderen ?

(3) De schaalvoordelen van België is er zo één.
Ach ja, wie vult de schaal, wie de voordelen.
Die schaalvoordelen dus, U weet wel,
een land van zes miljoen, dat kan niet wezen.
Tot de helft der landen van Europa kleiner bleek te zijn
- in inwoners al, en veel meer nog economisch gezien.
En waren nieuwe landen dan niet uit de tijd ?
Weet U, zes van de Europese lidstaten
bestonden twintig jaar terug niet eens.
Minstens twaalf ervan zijn minder dan een eeuw oud.
Andere nieuwe landen worden wellicht spoedig in de Unie opgenomen.
Zouden zij allen ons verweigeren wat ze voor zichzelf wilden ?

Francobelgië zal de Belgische staat voortzetten, zegt men,
en ons uit de Europese Unie houden.
Vergeet die chantage: wat van België zou resten
en wil doorgaan onder die naam,
zal ook diens schulden moeten dragen
en zijn plaats in de Unie al evenzeer weer moeten onderhandelen.

(4) Laat U ook niet langer culpabiliseren
omdat wij een volwaardig land willen,
het "vaderland waarin ons' zonen
beter zullen wonen".
Hoort u nog eens zo'n moreel gebelgde betweter,
herinner hem eraan:
wij vragen voor onszelf niets wat we anderen niet gunnen.
Wij vragen geen bevoegdheden, die we anderen niet gunnen.
Wij willen geen consumptiefederalisme.
Wij vragen geen faciliteiten over de grens, die we anderen niet gunnen.
Wij geven en vragen gelijke rechten, geen speciale rechten of privilegies.
Kunnen de gebelgden dat ook zeggen ?
Spreken zij onze taal als wij de hunne spreken ?
Passen zij zich aan zoals wij dat doen in andermans land ?
Diegenen die dat doen - en ze zijn er, ook aan franstalige zijde -
die hebben het volste begrip voor onze wens.
Wederkerigheid alleen kan de basis zijn voor samenwerking en dialoog.
Dan willen wij ook vergeven zoals men ons vergeeft.
Wij vragen geen vergeten, en zullen ook zelf niet vergeten.
Maar mag de haat eens ophouden die dagelijks druipt
van de bladzijden der Gazettes milles collines ?
Mag het gestook ophouden waarmee men Vlaanderen
elders in Europa voortdurend zwart blijft maken ?
Mogen wij na al die financiële solidariteit
ook wat morele solidariteit verwachten -
waarbij Francobelgië in Europa ook eens aan hetzelfde zeel wil trekken ?
Of kan zelfs goede nabuurschap niet meer,
omdat nog altijd geldt que l'on nous a volé la Flandre ?
En ja, onze eeuwenoude gastvrijheid is niet meer altijd
wat ze zou moeten zijn,
maar wat wil je met een buurman
die steeds weer een stuk van je huis wil inpalmen
en er ook nog een groot aantal nieuwe bewoners op jouw kosten wil herbergen.

(5) Beste landgenoten,
Europa is geen argument tegen Vlaamse onafhankelijkheid.
De Europese Unie is zowel de belangrijkste reden
waarom Vlaamse soevereiniteit een noodzaak is,
als de evolutie die de mogelijke nadelen van die onafhankelijkheid heeft opgeheven.

Zolang Vlaanderen geen staat is,
maar slechts een deelstaat van België, of nog niet eens,
bestaat het niet voor Europa.
En hoe meer de Europese Unie belangrijk wordt,
hoe wezenlijker het is er lidstaat van te zijn,
en zelf te zetelen in de beslissingsorganen.
Het is de Europese Unie die ons dwingt de onafhankelijkheid uit te roepen
om onze belangen en vrijheden in Europa te kunnen verdedigen.
Europa kan slechts "ons" Europa zijn als Vlaanderen soeverein is.

(6) Tegelijk ontkracht de Europese Unie door zijn gemeenschappelijke markt
de zwetsers die ons bezweren ronds ons geglobaliseerd landje geen grens te leggen.
Die grens die in de hoofden van de mensen allang aanwezig is,
die mentale grens die met de dag duidelijker wordt,
omdat ze het nog steeds niet hebben begrepen,
- die grens zal immers een politieke grens zijn,
geen economische grens.
Onze economische en monetaire Unie is al meer dan 10 jaar
niet meer België, maar Europa.
Het verdwijnen van het tussenniveau België
zal dus geen contraproductieve grens creëren
en zal het vrij verkeer niet beëindigen.
Niet om ons af te sluiten willen wij een staatsgrens trekken,
maar om een einde te maken aan de staat van chantage
van grendels en belangenconflicten.
Om de democratie te herstellen moeten wij een staatsgrens trekken,
daar die zo zwaar gewond is door decennia gesjacher
dat ook de Vlaamse overheid zwaar aan de belgische ziekte lijdt.
Om internationaal duidelijkheid te scheppen moeten wij een staatsgrens trekken,
opdat anderen tenminste weten wat het is waarin zij zich moeten integreren.

(7) In plaats van enkel het recht om wat snoepjes uit te delen,
die dan gewrongen zitten tussen strijdige Belgische en Europese regels,
moet Vlaanderen zelf de sociale zekerheid bepalen.
Een solidariteit die verder reikt, hoort te liggen op Europees niveau,
wijl nu de gevestigde machten die spreken van een sociaal Europa
halsstarrig vasthouden aan achterhaalde mechanismen
die én onze economische welvaart blokkeren
én dienen om niet te moeten delen met centraaleuropese broeders en zusters.
Want zeg nu zelf:
waarom zouden wij alleen met Francobelgië
solidariteit aan de dag moeten leggen,
en waarom zouden alléén wij
met Francobelgië solidariteit aan de dag moeten leggen ?
Dus, Vlaamse onderhandelaars, splits die sociale zekerheid.

(8) Als het niet in één keer lukt, dan moet het maar in twee.
Maar wacht niet te lang, de tijd dringt.
En hou de gulden regel van Koen Baert wel steeds voor ogen.
Splits dan ook naar de Gemeenschappen, niet de Gewesten.
Want al is Brussel niet alleen van ons, het is ook van ons.
Het is ons recht daar minstens de persoonsgebonden bevoegdheden
te blijven uitoefenen,
zelfs al zou Brussel geen deel vormen van de Vlaamse staat.
Het is niet omdat de Brabantse Nederlanders in Brussel geminoriseerd zijn
door sociale druk en massale inwijking,
dat zij in hun eigen stad zouden mogen worden weggezuiverd
en er zich niet meer tot de Vlaamse en Nederlandse gemeenschap
zouden mogen bekennen.
Slechts onder die voorwaarde, vast te leggen in een Verdrag,
kan Brussel buiten de Vlaamse staat blijven.

(9) En wanneer de mentale grens een politieke grens zal zijn,
zal het geen grens meer zijn tussen mensen;
zal die het eindelijk mogelijk maken
om met Wallonië goede buur te worden
in plaats van vechtend paar,
al duurt dat misschien wel een paar jaar.
En waar versterkte samenwerking nuttig is,
kan die ook aan die kant, op een gezonde basis dit keer.
Maar vooral zal die onafhankelijkheid het ons eindelijk mogelijk maken
het kompas op het Noorden te richten.

Op 22 augustus vijftienhonderzevenenzestig kwam de hertog van Alva
met zijn Spaanse troepen naar de Nederlanden.
Wordt het vandaag 22 augustus, 443 jaar later,
geen tijd om het ravijn tussen Essen en Roosendaal
dat slechts een product is van de militaire posities van die tijd
en nooit een staatsgrens had mogen zijn,
om dat ravijn te dichten ?
Wordt het geen tijd om de confederale Unie van Utrecht te hernemen,
de grondslag van de succesvolle Republiek der Verenigde Provinciën ?
Wordt het geen tijd om met de Staatse Nederlanden
binnen Europa aan hetzelfde zeel te trekken ?
Om één lijn te trekken in onze buitenlandse politiek,
om één lijn te trekken in onze integratiepolitiek,
om één lijn te trekken in ons havenbeleid,
om één lijn te trekken in onze rechtspolitiek ?
Daar wij toch zijn in eenen stronck geplant.
En samen in Europa sterker zijn.

(10) Want ook aan Europa is nog wel wat werk
voor het echt ons Europa zal zijn.

Hoezo ons ?
Durven wij het woord ons nog gebruiken ?
We gaan Europa toch niet beperken tot de Europeanen zeker ?
Dat mag toch geen christelijke club zijn, zei Erdogan.
Zo papegaaien ook de hoge dames en heren.
Zo papegaaiden de gebroeders Verhofstadt,
die immers liever Turks dan paaps zijn,
die onze Europese identiteit willen uitwissen
omdat die nu eenmaal wezenlijk door het christendom is getekend.
Als de grens van Europa niet aan de grens met Turkije ligt,
dan kan men evengoed een Unie vormen met alle Chinezen.
Als Europa inderdaad ook op eigen waarden is gegrond,
dan moet het daar zonodig jaloers mee omspringen
en kan men politiek maar europees worden
als men eerst cultureel is geëuropeaniseerd.
Jawel, verscheidenheid is een enorme rijkdom in Europa,
en de vrijheid om te verschillen een grote Europese verworvenheid.
Jawel, wij willen een cultuur van de rede,
een cultuur van de dialoog.
Maar juist daarom
moeten wij die vrijheid, die verscheidenheid, die cultuur van de rede
bewaken en beschermen,
tegen verstikkende gelijkschakeling door de eigen overheid
zowel als tegen wetten en praktijken die van elders komen.

Want, inderdaad, zoals het hier reeds klonk net voor het vreugdeslied :
"Alleen een vrij en sterk Vlaanderen
in een Europees Europa
kan van harte en bij uitstek ons aller toekomst zijn".

Ik heb gezegd.