U wordt heropgevoed

Het reportageprogramma Panorama, zondag 14 februari 2010 op VRT Eén, bracht een verslag over heropvoeding van de blanke medemens. Of om de CGKR-term te gebruiken, de “witte” medemens. Oud-schooljuf Jane Elliott, afkomstig uit de zuidelijke VS, geeft al meer dan veertig jaar “les” in hoe het voelt, gediscrimineerd te worden.



Jane Elliott noemt zichzelf “a bitch”. Aangezien in haar wereldbeeld ras de alfa en de omega van alles is, moet dat in zijn volledigheid luiden: “a white bitch”. Ze is een sprekend typevoorbeeld van de “autoritaire persoonlijkheid”. Weliswaar is dat een term uit de heropvoedingsindustrie om juist de gewone mensen aan te duiden en te criminaliseren, maar in zijn letterlijke betekenis beduidt hij diegenen die er lust in vinden, anderen te bevelen en te straffen. Het antiracisme geeft haar de gelegenheid, die neiging ten volle uit te leven. Dat zij zo geaard is, heeft geen belang, net zoals de persoonlijke wreedheid en seksuele exploitatiedrang van voorzitter Mao Zedong zonder politieke betekenis waren. Wel van belang is het systeem dat zulke mensen toelaat om zich op anderen uit te leven, het communisme resp. het zogenaamde antiracisme.

Zij bracht op een plaats in het VK een veertigtal Britse mensen van diverse achtergrond samen voor een niet nader toegelicht experiment. Bij het binnenkomen werden de vrijwilligers gescheiden in twee groepen: blanken met blauwe ogen aan de ene kant, bruinogige blanken en niet-blanken aan de andere. De volgende tien uren was het de bedoeling, de blauwogigen te vernederen en te kleineren en de andere groep zover te krijgen, daaraan mee te doen.

Volgens de voice-over was het de bedoeling om aan te tonen dat “iedereen racist is”. Mogelijk, maar die bedoeling is in de getoonde montage op geen enkel ogenblik gebleken. De meeste niet-blauwogigen toonden geen begin van haat tegen de blauwogigen, noch de neiging om hen hatelijk te bejegenen. De hatelijkheid zat vooral in het opzet van de meesteres. Enkele zwarten steunden haar wel in het commentaar dat blanken allemaal racist zijn en niet-blanken een vreselijk leven hebben in het VK. Op geen enkel ogenblik zagen we haar echter zo manoeuvreren dat het racisme van niet-blanken, toch ook een deel van “iedereen”, aan het licht kwam. De blauwogigen toonden evenmin enige haat tegen de anderen, wel protesteerden enkelen tegen de manipulaties van de domina.

Ooit had ik vaag ergens gelezen over dit soort proeven, maar daar werd het zo voorgesteld dat eender welke indeling, bv. in een groep met een rode sjaal aan versus een groep met een blauwe hoed op, tot “racistisch” groepsgedrag leidt. Daarover ging het hier niet. Er werd eigenlijk geen seconde ernstig volgehouden dat het om iets anders dan de oude tegenstelling blank/zwart ging. De blauwe ogen waren slechts een code voor “blank”, het is trouwens een raskenmerk dat alleen bij blanken voorkomt (en Australische oerbewoners, maar die waren hier niet in beeld). Verder was het ook nauwelijks een oefening in “inleving”, zoals in proeven waarbij ziende mensen een blinddoek voorgebonden krijgen om meer empathie met de blinden te ontwikkelen.

De blauwogigen mochten eerst twee uur in de kouwelijke wachtkamer wachten, kregen geen fatsoenlijke zitplaats, moesten het met alleen boterhammen doen ter wijl de anderen warm eten kregen, en werden voortdurend uitgescholden en onderbroken. Maar mw. Elliott kreeg meer tegenstand dan ze blijkbaar gewend was. Meerdere blauwogigen en (blanke) bruinogigen protesteerden en beargumenteerden waarom ze dit opzet hetzij onzinnig hetzij wansmakelijk vonden. Zij hadden het ondermeer over “vrijheid”, stel je voor. Dat eindigde ermee dat ze opstapten of buitengezet werden. Antiracisten houden niet van tegenspraak, zeker niet van blanken die al decennia op gelijke voet tussen kleurlingen wonen en zich de lasterlijke beschuldiging van het misdrijf “racisme” niet laten welgevallen.

Kroon op de leerervaring zou een IQ-test worden, één waarin de gediscrimineerde groep “gewoon niet kán winnen”. De juf had de test vervalst, namelijk door aan de bruinogigen tevoren de helft van de antwoorden te geven. Volgens haar weerspiegelde dat het gebruik van “culturally biased intelligence tests” die zwarten met een slechter resultaat opzadelen dan wat ze eigenlijk verdienen, aangezien een zwarte daarin “gewoon niet kán winnen”. In werkelijkheid hebben psychologen al heel lang gewerkt om hun tests cultureel neutraal te maken; en doen Chinese immigranten zonder Amerikaanse cultuurreferenties het bovengemiddeld goed op die tests. Het is gewoon een leugen dat blanke Amerikaanse psychologen een samenzwering beraamd hebben om via gemanipuleerde IQ-tests de zwarten met een laag zelfbeeld op te zadelen.

Maar goed, Jane Elliott liet haar proefkonijnen de test doen, waarbij de blauwogigen niet te horen kregen dat de test vervalst was. Daarna mocht iedereen zijn eigen antwoorden vergelijken met de juiste antwoorden, om met eigen ogen te zien hoe slim resp. dom ze wel waren. Helaas, een bruinogige blanke vrouw speelde het spel niet helemaal mee. Ze vond het niet de moeite om die doorgestoken-kaart-antwoorden te verifiëren, dus blafte de juf haar af. De vrouw antwoordde dat er niets te verifiëren viel aangezien de test toch vervalst was. Oei, dat hadden de blauwogigen niet mogen vernemen. Streng beripte de juf haar: “You can prevent white people from learning as long as you get away with it”,-- maar eens zal je toch tegen de lamp lopen, met alle gevolgen van dien. Een negerin die zich blijkbaar comfortabel geïnstalleerd had in de rol van “racismeslachtoffer”, was het geestdriftig eens met de juf dat de blanke bruinogige vrouw, door het bedrog te “verklappen”, de test “gesaboteerd” had, zodat de blanken niet hadden kunnen “leren” hoe het voelt om in IQ-tests gediscrimineerd te worden. Ze nam dat hele opgezette spel warempel ernstig.

Linkse maatschappijhervormers gebruiken wel vaker bedrog om te “bewijzen” hoe slecht wij wel zijn. Het roemruchte Milgram-experiment is het typevoorbeeld. Proefpersonen moesten de stroom opdrijven waaraan andere proefpersonen blootgesteld werden totdat dezen zichtbaar helse pijn leden; en warempel, velen bleven het bevel van de proefleider om de stroom verder op te voeren, gehoorzamen. Zie je wel: de fascist in elk van ons! In werkelijkheid waren die gefolterde proefpersonen medewerkende acteurs die hun pijnkreten maar speelden. De echte proefpersonen hebben dus helemaal niemand gefolterd, en de conclusie dat zij onder bevel tot folteren bereid waren, is vals. Hoewel het foltertoneeltje hen wat in verwarring moet gebracht hebben, hielden zij in hun gedrag vast aan de fundamentele zekerheid dat in de huidige samenleving een onderzoeksinstituut het gewoon niet kan máken om mensen te folteren, en dat het dus op één of andere manier wel in orde zou zijn. En daarin hadden zij gewoon gelijk: zij hébben immers niemand gefolterd. Er wás daar niemand van pijn aan het gillen. Net als het Milgram-experiment en de flutnotie van de “autoritaire persoonlijkheid” dient ook het opzet van Jane Elliott om normale mensen te culpabiliseren als zijnde, diep in hun hart, eigenlijk fascisten en racisten.

Een ander aspect van haar wansmakelijke show was het impliciete Amerikaanse imperialisme, of de bekrompen projectie van typisch Amerikaanse toestanden op de rest van de wereld. Er bestond inderdaad een zuiver door huidskleur afgelijnde rassenscheiding in de zuidelijke VS ten tijde van Martin Luther King. Daarvan is in het Europa van 2010 volstrekt geen sprake. De integratieproblemen zijn hier van een heel andere aard, met als hoofdprobleem de islam van de blanke Turken bekeerlingen en donkerblanke Maghrebijnen en Pakistani’s. Dat neemt niet weg dat de professionele racismegeobsedeerden van het CGKR wel heel dat dossier tot een rassenkwestie proberen te reduceren, met onzintermen als “anti-islamitisch racisme”. Zij baden graag in het geleende morele aureool van een Martin Luther King of een Nelson Mandela.

Niet alleen liggen de integratieproblemen in Europa anders dan in de VS, bovendien is er in die veertig jaar aan beide zijden van de oceaan een enorme weg afgelegd. De Britse columnist van Afro-Caraïbische herkomst Darcus Howe getuigt ( “We no longer believe old men's myths”, New Statesman, 11 September 2008), naar aanleiding van een opmerking van de hoogbejaarde joods-Britse prof. George Steiner over het ongemak voor volksmensen met Jamaicaanse buren: “De oudjes zijn weer bezig, alleen kunnen ze nu geen steun meer vinden bij de algemene bevolking. Een nieuwe generatie van blanke binnensteedse arbeidersjeugd lijkt vrij van de imperiale ziekte die het racisme is.” In plaatse van het afgezaagde liedje over “toenemend racisme” leert de werkelijkheid dat het racisme onder de inheemse Europese bevolking een historisch laag peil bereikt heeft.

Tijdens een panelgesprek met Jef Lambrecht naar aanleiding van haar optreden in Antwerpen begin 2002 verklaarde stand-up comedian Shazia Mirza dat ze tijdens haar jeugd in Birmingham nooit racisme ondervonden had. En in Vlaanderen gaat het ook die richting uit: dezelfde dag waarop VRT-Canvas de reportage over Jane Elliott uitzond, bracht Jean-Pierre Rondas op VRT-Klara een interview met een U-Gentse antropoloog van Kongolese herkomst. Die getuigde dat het nogal wat beter meevalt om neger te zijn in Vlaanderen dan in China of India. Zelfs als we mw. Elliott de beste bedoelingen toeschrijven, moeten we haar werk wegwuiven als hopeloos anachronistisch.

Wat drijft mensen ertoe om hun eigen racismeobsessie ten eeuwigen dage op onze (“blanke”) samenleving te blijven projecteren, ook nadat het antiracisme tot staatsgodsdienst verheven is, en nadat met name in haar eigen VS allerlei discriminaties tegen blanken geïnstitutionaliseerd zijn? In haar persoonlijke geval moeten we het allicht zoeken in traagheid, sommige mensen blijven het favoriete deuntje uit hun jeugd levenslang verder opdreunen. En in egobevrediging: zich de morele hoogte toeëigenen en anderen vernederen en als misdadigers aan de kaak stellen, daar vindt een bepaald menstype veel genoegen in, zoveel zelfs dat ze er veertig jaar lang niet mee kunnen ophouden.

Een andere factor is gewoon mentale traagheid. Er is een mate van vinnigheid en verstand nodig om nieuwe feiten te verrekenen die in strijd zijn met je ingeroeste opvattingen. Daarom zien we de ene linkse intellectueel na de andere de mislukking van het multiculturele waagstuk erkennen, terwijl minder begaafden beaat het multiculturele dogma blijven napapegaaien. Zij blijken immuun voor twijfel door feiten van djihaad, asielbedrog of afbraak van burgerrechten zoals de vrijheid van meningsuiting. Ze begrijpen weinig van de haatcampagne waarin zij als voetvolk figureren, behalve dat ze goedkeurende schouderklopjes krijgen zolang ze in de pas blijven lopen en elkaar op het gebaande pad houden. Je hebt hier ook wel fanatici van het type Jane Elliott, maar het multiculturele dogma dat zich nog steeds als “antiracisme” afficheert, wordt in ons land toch vooral gedragen door een massa schaapjes die tegenover andersdenkenden op commando eventjes een wolventronie mogen opzetten.