Wachtrijen zijn een belangrijk kenmerk van socialistische staten, ook in België (Piet De Pauw)

Vlaanderen is het land van de wachtijen aan het worden. En elk jaar worden deze langer. Dat centrale planning door de overheidsadminsitratie slecht werkt, leidt tot gigantische inefficienties, misallocatie van resources, en tekorten waardoor wachtrijen ontstaan, is reeds lang bekend en bewezen door de val van het communistische systeem. In het communistische systeem had je de wachtrijen voor de winkels, omdat de economie werd gepland door de staat. In de landen van West-Europa worden door het onderwijs, de pers en de politici geleerd dat het als evident is dat de overheid een monopolie heeft in volgende gebieden: onderwijs, wegen en rechtspraak. Uiteraard leveren deze sectoren, onder controle van politici, een stevige machtsbasis voor politici op, die geld en middelen oplevert, waarmee deze politici vrienden kunnen kopen ter bestendiging en uitbreiding van hun macht.

Algemeen wordt door het onderwijs, de pers en de politici geleerd, dat deze situatie de ideale situatie is, en dat moeilijkheden slechts het gevolg zijn van een toevallig incapabele policus bestuurder. Niets is minder waar. Zoals in een centraal geplande economie, leidt centrale geplanning in de sectoren onderwijs, wegen, rechtspraak tot gelijkaaardige problemen van inefficientie en wachtrijen. In Vlaanderen worden onderwijs, wegen en rechtspraak gepland door de staat. De resultaten laten zich voelen: de wachtrijen in deze sectoren worden elk jaar langer, tegelijk met de toenemende machtsgreep van het overheidsapparaat op de vrijheid, en eigendom, van het individu. Daar zorgen de 1 miljoen bladzijden nieuwe wetgeving op een tijdspanne van 15 jaar voor. Wachtrijen in Belgie beginnen aanzien te worden als de normale situatie. Je zou haast vergeten dat het anders kan.

Het contrast met staten waarin directe democratie werkt, is schril. Heeft iemand al gehoord van files in Zwitzerland? Gisterenavond was er op Radio 2 een Belg die reeds meer dan 10 jaar in Zwitzerland woonde aan het woord. Hij vertelde dat als er in Zwitzerland 10 minuten file was, dit nationaal nieuws was. Heeft iemand al gehoord van wachtrijen voor scholen in Zwitzerland? Geen wachtrijen in het verkeer, voor inschrijvingen in scholen, enz., zijn de normale situatie. Niet in België natuurlijk. Om zeker te zijn van een inschrijving in de door hun gewenste school, kamperen ouders voor vele schaolen dagenlang. De beelden van wachtrijen voor scholen zijn de laatste tijd niet uit de media weg te slaan. De wachtrijen leveren weinig fraaie beelden op.

Ook verplaatsingen met de wagen in Belgie zijn een hel geworden. De efficientie is ver te zoeken. Alle autosnelwegen leiden naar Antwerpen en Brussel. De autosnelwegen zitten ’s morgens en ’s avonds vol met stilstaand of stapvoets verkeer. Autosnelwegen, zijn autotraagwegen geworden. Een filelengtes in Belgie van 400 km zijn geen uitzondering meer. In december 2009 werd een nieuw record gevestigd: 1000 km file... De werkslaven ondergaan het dagelijkse fileleed in de monsterfiles, en wat is de oorzaak? Het staatseigendom van de wegen en de planning door de staat op de capaciteit natuurlijk. Het gekende verhaal.

België tenslotte heeft ongeveer twee maal zoveel rechters per inwoners als Groot-Brittanie, toch zijn de wachtrijen voor een process hier veel langer. Rechtzoekenden moeten jarenlang wachten voor een proces kan worden afgerond. De wachtrijen voor sommige rechtbanken zijn dermate lang dat verjaring voor vele zaken dreigt. Een voorbeeld uit DS van 16 november 2009:

"Anthony wacht al zestien jaar op uitspraak"

Anthony Ertveldt (26) wacht al zestien jaar op de beslissing van de rechtbank over de verantwoordelijkheid van een automobilist die hem in 1993 bijna doodreed. In 1993 was Anthony Ertveldt amper tien jaar. Zijn moeder stuurde hem rond 18 uur naar de krantenwinkel aan de overkant van de Nijverheidsstraat in Halle om een tijdschrift te kopen. Een automobilist zag Anthony te laat toen hij tussen twee geparkeerde voertuigen overstak. Anthony werd 25 meter ver weggeslingerd. De gevolgen waren dramatisch. ‘Ik bleef twee maanden in coma. Ik had een drievoudige breuk aan een dij en een heup, een schedelbreuk en inwendige bloedingen. Ik heb er een gedeeltelijke gezichtsverlamming aan overgehouden en ik loop nog altijd moeilijk', zegt Ertveldt.

‘Ik vraag 500.000 euro, maar de verzekering van de chauffeur, de chauffeur zelf en het Gemeenschappelijk Waarborgfonds kaatsen de bal met allerlei procedureslagen naar elkaar terug. Niemand wil betalen, zoveel is duidelijk. Ik heb al een voorschot van 25.000 euro op de definitieve schadevergoeding gekregen. Voorts krijg ik 1.200 euro uitkering. Maar als ik al mijn kosten van dat bedrag aftrek, hou ik nog slechts een paar honderd euro over om van te leven. Op deze manier word ik, bovenop mijn handicap, een tweede keer gestraft voor een ongeval waar ik uiteindelijk toch het slachtoffer van was', redeneert Anthony. ‘Over een maand valt de uitspraak. Mijn advocaat heeft mij echter al verwittigd om niet te snel victorie te kraaien: ook tegen deze uitspraak kan beroep worden aangetekend. Het zoveelste in de rij. En dan kan de mallemolen van het gerecht opnieuw beginnen te malen.'

Voetnoot. De auteur werd in februari 2010 door het Murray Rothbard Instituut gelauwerd met de Etienne de la Boétieprijs.