Opflakkering zaak-Daerden: cui interest? (Hoegin)

Je maakt het niet iedere dag mee: Yves Leterme die voor de camera's verklaart dat hij vertrouwen heeft in het gerecht, en het onderzoek dus zijn gang wil laten gaan. Dat een deontologische commissie van de PS de zaak zou bekijken is al helemaal een giller. Maar misschien is het aan Vlaamse zijde wel vooral de CD&V die er belang bij heeft dat Michel Daerden voorlopig op post blijft?

Eerste Minister Yves Leterme heeft dus op wonderbaarlijke wijze zijn vertrouwen in het gerecht herwonnen. De tijd dat hij helemaal geen vertrouwen in het gerecht had ligt immers nog niet zo ver achter ons. En van onderzoeken die gewoon hun gang moesten gaan en niet verstoord mochten worden was al helemaal geen sprake. De tijden veranderen dus snel, zeker in de Belgische politiek, en van Yves Leterme beginnen we het stilaan gewoon te worden dat de man de ene maand wit zegt, om de volgende maand voor de camera's doodleuk zwart te beweren.

De beste mop van de afgelopen dagen is echter ongetwijfeld die deontologische commissie van de PS die de zaak zou onderzoeken. Een deontologische commissie bij de PS? Men kan net zo goed Michel Daerden voorzitter maken van de bond van geheelonthouders. Het stemmenkanon uit Luik draait al zo lang mee in de partij dat hij waarschijnlijk van elke mandataris, tot de gemeenteraadsleden in de meest verafgelegen dorpen toe, precies weet wat ze op hun kerfstok hebben. Over de vraag hoeveel leden van die deontologische commissie hem zullen willen veroordelen hoeft dus niet bepaald lang nagedacht te worden.

Maar terug naar Yves Leterme en de CD&V. De zaak-Daerden stelt de federale regering niet bepaald in een positief licht, maar toch moet misschien ook de vraag gesteld worden of de laatste opflakkering de CD&V op dit ogenblik niet bijzonder goed uitkomt. Van goed bestuur is er geen sprake, maar ze gaf Yves Leterme toch nog maar eens de gelegenheid om de CD&V-show van «rustige vastheid» op te voeren voor de camera's. En na de ramp van Buizingen was het bijzonder nuttig even de aandacht te kunnen afleiden van zowel Inge Vervotte als Etienne Schouppe en Jean-Luc Dehaene. Je zou je warempel gaan afvragen of het misschien niet de partijraad van de CD&V was die de map met alle details naar de voltallige pers gestuurd zou hebben.

Is dat laatste misschien wat ver gezocht, kan alleen maar vastgesteld worden dat geen enkele van de andere Vlaamse partijen uit dit dossier zo goed weg weet te komen als de CD&V. Bij de Open Vld heerst in ieder geval een oorverdovende stilte omdat de partij goed weet dat er als federale regeringspartner toch geen punten mee te scoren vallen. Verder dan de hele zaak een «medianummertje» te noemen raakte de partij in ieder geval niet. Elke kritiek van de sp.a is dan weer totaal ongeloofwaardig omdat geen mens zou willen geloven dat die partij van Michel Daerden wel een probleem zou maken als ze federaal mee in de regering zou zitten. En Groen! maakt hoe dan ook geen schijn van kans om in de federale regering te raken als ze er geen PS-creaturen zou dulden. Blijft nog over van de Vlaamse partijen die niet in een cordon sanitaire opgesloten zitten of op imploderen staan: de N-VA, die ooit nog campagne voerde tegen de «verstrikking» van Vlaanderen, maar participationistisch als ze is zich wel liet misbruiken als nuttige idioten om de huidige federale regering tot stand te brengen. Benieuwd of die partij in 2011 campagne zal willen voeren voor de «ontdaerding» van België…

Al bij al doen slechts drie partijen hun relatieve voordeel met deze opflakkering van de zaak-Daerden. Ten eerste is er Ecolo, dat Michel Daerden uit de Waalse regering wist te weren. Ten tweede de PS zelf, die aan haar achterban weer eens laat zien dat haar wil wet is in België. En ten derde de CD&V dus, die zich kan profileren met haar rustige vastheid en de aandacht afgeleid ziet van drie van haar politici die recent in nauwe schoentjes terecht waren gekomen. Trouwens, de kiezer die vandaag nog steeds bereid is op de CD&V te stemmen maakt overduidelijk al geen problemen rond de flagrante woordbreuk van die partij rond Brussel-Halle-Vilvoorde en de staatshervorming. Die kiezer is doodsbang voor elke vorm van verandering, zowel in de ene als de andere richting, en wat dat met zich mee zou kunnen brengen, en gelóóft dus ook in de boodschap van rustige vastheid. Pappen en nathouden, een minder eerbiedig synoniem van die rustige vastheid, is immers ook een beleid. De kans dat die kiezer zich dan plots wél zou opwinden over de aanwezigheid van een schertsfiguur als een Michel Daerden in de federale regering kan dan ook minimaal genoemd worden.