Groen gevaar, rode verstaatsing en een witte Kerst (Vincent De Roeck)

Er is inderdaad al veel over geschreven, maar een echte fundamentele kritiek op het beleid van de overheid in de recente Kerstperiode en de laatste weken bleef uit. Tot grote ergernis van mij. Eerst was er het klimaataspect. Niet enkel geven de "klimaatkenners" eindelijk toe dat ze hun data vervalsten om de nare waarheid voor hun tonnen subsidies te camoufleren. Het klimaat warmt volgens hun eigen metingen immers al tien jaar lang niet meer op! Als kers op de taart voor de klimaatsceptici die in Kopenhagen eindelijk een zeker forum wisten te verwerven begon het op de slotdag van de VN-klimaatconferentie in gans Europa ongezien hard te sneeuwen. Zelfs België waar we het in die periode al decennialang zonder sneeuw hebben moeten stellen, baadde met Kerstmis onder een prachtwit sneeuwtapijt. Net alsof de Schepper ons zelf wilde uitleggen dat er met het klimaat niets aan de hand is en we de alarmistische nonsens zeker niet moeten geloven. Maar los daarvan, toonde de sneeuw ons ook weer het ware gelaat van onze overheid die weerom niet in staat bleek om de continuïteit van haar dienstverlening naar de burgers toe te verzekeren.

In Brussel waren het veelal de bedrijven in kantorenzones zelf die de straten sneeuw- en ijsvrij gemaakt hebben. In de Europese Wijk waren het dan weer de veiligheidsagenten van de EU-instellingen die de straten bestrooid hebben. En echt niet omdat dit tot hun werk behoorde, maar gewoon omdat de stad Brussel haar basistaken alweer niet wou of kon uitvoeren. Net zoals de EU-instellingen tegenwoordig ook buiten hun gebouwen eigen personeel inzetten om de veiligheid van hun werknemers te garanderen nadat in oktober bleek dat zelfs EU-Parlementsleden vogels voor de kat zijn wat straatcriminaliteit betreft, gebeurde de laatste weken hetzelfde met de strooi- en sneeuwruimtaken. Van de miljarden euro’s die de stad en het gewest Brussel jaarlijks krijgen voor het vervullen van hun taak als Europese hoofdstad geen spoor. Waarschijnlijk worden die fondsen gebruikt om de OCMW-kas en andere geldverslindende “publieke” diensten te financieren. In een stad met 50% vreemdelingen en 50% werkloosheid lijkt dat misschien normaal, maar als daardoor de basisdiensten (veiligheid en mobiliteit) niet langer verzekerd worden, moeten we hier dringend vraagtekens bij beginnen plaatsen.

Het probleem beperkt zich niet tot Brussel alleen, hoewel de situatie daar waarschijnlijk wel het meest schrijnende is, ook andere gemeenten blinken uit in wanbeleid. Het was de burgemeester van Gistel die vorig weekend in het VRT-journaal rustig mocht komen zeggen dat hij enkel nog de hoofdwegen zou laten strooien en dat de burgers af moesten stappen van de idee dat het “de taak van de gemeente was om in alle woonwijken te strooien”. Tot zover dus de kijk van de politici op het beheer van de mobiliteit in hun stad of gemeente. Niemand sprak er de Gistelse burgervaarder op aan. Ik weet niet hoeveel files en ongevallen dit wanbeleid in Gistel met zich meegebracht heeft en hoeveel burgers hun schade hebben durven verhalen bij het stadsbestuur dat nochtans bij wet verplicht is om de continuïteit van haar dienstverlening te garanderen, maar ik vermoed dat de inwoners die de arrogante prietpraat van hun burgemeester zonder verzet aanvaard hebben achteraf even slaafs zelf de rekening betaald hebben. De verstaatsing heeft de verwachtingen van mensen verstoord. De staat moet in de eerste plaats voor veiligheid en infrastructuur instaan. Nu worden de middelen weggeroofd bij de productieven om luiaards en oude-van-dagen te subsidiëren in hun niets doen terwijl de wegen onberijdbaar zijn en blijven.

Moest de overheid het beheer van de infrastructuur aan privé-spelers overlaten of de burgers verplichten zelf zorg te dragen voor hun wegen, dan zou ik dat normaal vinden, maar dan moeten de belastingen wel omlaag. Nu bleek weerom dat geld dat geïnd wordt om de mobiliteit te garanderen niet gebruikt wordt om die taak te vervullen maar om andere verspilzuchtige programma’s te financieren die niets van doen hebben met mobiliteit. Mensen die hun stoep niet sneeuwvrij maakten, werden beboet, maar aan overheden die hun werk niet deden werd niet geraakt. We zijn opnieuw onderdanen geworden. Ik heb me verder ook gestoord aan de lamzakmentaliteit van de Vlamingen. In Londen waren alle bedden bezet omdat werkende mensen daar massaal in hotels overnachtten om op tijd op hun werk te zijn. In Vlaanderen moest UNIZO letterlijk een smeekbede houden om het absenteïsme in te dijken. Geen wonder dat Vlaanderen economisch aan het vergaan is terwijl andere landen in Europa en daarbuiten resoluut voor groei kiezen, en dit niet zozeer in het beleid maar wel in de mentaliteit van de gewone mensen. Vlaanderen is een regio van klagers geworden en het krijgt dan ook stilaan wat het verdient. Het is eigenlijk gewoon wonderbaarlijk dat er überhaupt nog fabrieken en multinationals in Vlaanderen overblijven.

Het gebrek aan kritiek op de overheid stond in schril contrast met de situatie in andere EU-landen zoals het Verenigd Koninkrijk. Ook daar faalde de overheid in haar kerntaken, maar daar hoorde je wel zéér kritische geluiden in de pers. Ik was in Londen uitgenodigd voor de “Happy Capitalist Christmas Reception” van de “Libertarian Alliance” met de voorstelling van de nieuwe IEA-directeur Mark Littlewood, en las vlak voor Kerstmis dit scherpe editoriaal in de “Evening Standard”: “In the circumstances, it is remarkable how well most Londoners respond, with many keeping an eye out for elderly neighbours. Most people go to work, some even by staying in hotels. We, the overburdened tax-payers, keep calm, and carry on, which is more than can be said for those whose job it is to ensure that roads, tracks, runways and pavements are safe.” En dan heb ik het nog niet eens gehad over de overheidsgestuurde diensten die niets met haar kerntaken te maken hebben, maar het ook één voor één begaven. De luchthaven van Zaventem moest zonder meer dicht en de Eurostar reed gewoon niet meer, naar verluidt door “too fluffy snow” (sic!). Als je in Zwitserland zou vertellen dat treinen en luchthavens niet meer functioneren door een beetje sneeuw, je wordt meteen voor gek verklaard. In België, waar we met zijn allen gezellig 55% van ons loon aan de staat afstaan, is dat de normaalste zaak van de wereld.

Tenslotte wil ik dit nog even in een ander perspectief plaatsen. Zelfs voordat “Government Rail” weerom bewees dat overheden niet in staat zijn om een trein- of welke andere onderneming ook te runnen, had ik vluchten met VLM/CityJet in plaats van de Eurostar geboekt. Ik vertrok naar Londen op 22 december. De luchthaven van Zaventem was dicht en de Eurostar reed niet. Duizenden passagiers waren in Londen gestrand. Mijn vlucht zat stampvol en vertrok probleemloos op tijd. Die dag had VLM zelfs vier extra vluchten ingelegd, niet voor de mooie ogen van de passagiers maar omdat er toen vraag naar was en VLM daar aardig wat extra geld uit kon puren. Iedereen tevreden dus. Mensen konden hun reis toch volmaken en de maatschappij kon haar inkomsten verhogen. Het verschil met de falende overheden kon niet duidelijker zijn. Maar ook hier komt het groene gevaar om het hoekje piepen. Hadden de groenen hun slag thuis gehaald, dan waren alle vluchten van minder dan één uur bij wet verboden geweest. In dat geval had ik op 24 december uit Londen geen terugvlucht naar België kunnen nemen en was ik - door het defect van de Eurostar - voor Kerstmis niet meer thuis bij mijn familie kunnen geraken. Het zegt veel over de dogmatische fundamenteel onmenselijke instelling van de eco-fascisten dat ze liever hebben dat mensen ver van hun familie vast zitten met de feestdagen dan dat ze een vlucht zouden nemen en zo een miniem stukje boom zouden kunnen kapot maken.


Meer over die nieuwjaarsreceptie op www.libertarian.co.uk.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.