Het ene belangenconflict is het andere niet... (Hoegin)

Federaal minister van Werk Joëlle Milquet is «verontwaardigd» en waarschuwt voor een «groot politiek probleem» omdat de Vlaamse Regering overweegt een belangenconflict in te dienen tegen één van haar activeringsmaatregelen. In het beste geval heeft die maatregel in Vlaanderen alleen maar het effect dat er veel geld uit het raam gesmeten wordt, en bovendien heeft de minister zelfs niet eens de moeite gedaan om te antwoorden op de tegenvoorstellen van de Vlaamse regering. Een belangenconflict is dan ook niet meer dan terecht is. Niettemin noemt zij, als één van de breinen achter het Franstalige seriebelangenconflict tegen de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, een Vlaams belangenconflict «contraproductief en agressief».

Contraproductief en agressief dus. Het Franstalige seriebelangenconflict tegen de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, waarvan één zelfs gestemd in het parlement van de Duitstalige gemeenschap dat er noch van ver noch van dichtbij een belang bij verloren heeft, moet dienen om een «onderhandelde» oplossing te vinden. En dient dus het algemene belang, aldus zowel Franstaligen als Duitstaligen. Wanneer de Vlaamse regering echter overweegt één enkel belangenconflict in te dienen tegen een maatregel van een federaal minister die niet eens naar de opmerkingen van diezelfde Vlaamse regering wil luisteren, is het kot te klein. Of vreest zij soms dat zowel het Vlaamse gewest als de Vlaamse gemeenschap, en vervolgens ook de Vlaamse gemeenschap in Brussel ieder om de beurt haar activeringsmaatregel zullen stilleggen, telkens voor 120 dagen plus alle mogelijke en onmogelijke vakanties en officiële feestdagen om de boel zo lang mogelijk te rekken? Zoals Carl Devos in zijn zaterdags commentaarstuk opmerkt: het ene belangenconflict is blijkbaar het andere niet. Ik zou er zelfs nog aan willen toevoegen: het ene belangenconflict is blijkbaar de vier, straks vijf, andere niet…

Of de Vlaamse regering daadwerkelijk een belangenconflict indient, valt natuurlijk nog af te wachten. De Vlaamse minister van Werk, Philippe Muyters, schijnt daar alvast van uit te gaan, en voor zijn partij zou een belangenconflict ongetwijfeld welkom zijn. Dat ligt natuurlijk anders voor minister-president Kris Peeters, die al probeerde de gemoederen te bedaren, zoals dat dan heet. Veel indruk maakte dat niet op Joëlle Milquet, die overigens perfect weet hoe ze haar spel van chantage dient te spelen. Zij liet zich in haar reactie immers ontvallen te hopen dat de CD&V, de partij van Kris Peeters dus, «de Vlaamse regering tot rede kan brengen». Meteen zit Kris Peeters geprangd tussen enerzijds zijn coalitiepartner in de Vlaamse regering, de N-VA, én zijn eigen Vlaams regeerakkoord, en anderzijds zijn eigen partij die de laatste maanden al duidelijk aangetoond heeft voor het federale belang te kiezen wanneer puntje bij paaltje komt.

Overigens is de activeringsmaatregel niet het enige punt waarover de Vlaamse regering in de knoop ligt met federaal minister van Werk Joëlle Milquet. Zij wil namelijk ook een vormingsfonds oprichten en onderbrengen bij de federale Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening (RVA), hoewel opleiding en vorming bij uitstek gewestelijke bevoegdheden zijn. En eigenlijk bevat zowat elke maatregel van haar hand wel op één of andere wijze een bevoegdheidsoverschrijding. Minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid Laurette Onkelinx is trouwens vaak in hetzelfde bedje ziek(!). Beide dames geven overigens sterk de indruk dat zij voor een bevoegdheidsoverschrijding meer of minder hun hand niet omdraaien, en, toeval of niet, vaker dan gemiddeld in het nadeel van Vlaanderen. Wie zei daar ook al weer dat er minder conflicten in de wereld zouden zijn met meer vrouwen aan de macht?

Theoretisch is het natuurlijk altijd mogelijk dat Joëlle Milquet tegen komende woensdag zou inbinden, of dat een eerbaar compromis gevonden zou kunnen worden dat tegemoet komt aan de Vlaamse verzuchtingen. Als dat echter niet gebeurt, wordt het interessant om te zien of de CD&V kiest voor het federale belang en de N-VA onder druk zet, dan wel in het Vlaams parlement een belangenconflict laat stemmen. Dat laatste zou meteen betekenen dat er al een ferm pak roet in het eten van Jean-Luc Dehaene komt, nog voor hij goed en wel aan zijn «onderhandelingen» is kunnen beginnen. Joëlle Milquet liet in haar reactie al duidelijk verstaan dat een Vlaams belangenconflict volgens haar even erg is als raken aan het une et indivisible Brussel-Halle-Vilvoorde. Dat is natuurlijk de wereld op z'n kop – hoewel, in beide gevallen gaat het natuurlijk wel degelijk over Franstaligen die zich weigeren neer te leggen bij de logica van het federale België.

Voor de N-VA zou een Vlaams belangenconflict echter bijzonder welgekomen zijn. Dat neemt niet weg dat het veel te laat komt, of beter gezegd: dat er veel eerder al een ander belangenconflict ingediend had moeten worden, namelijk één tegen de federale begroting. Toegegeven, haalbaar was zo'n belangenconflict nooit, maar toch stapte de partij bijzonder licht over dat punt van het Vlaamse regeerakkoord dat deze zomer nog als één van de lepels suiker moest dienen bij de eigen achterban. De beruchte Maddens-doctrine, voor wie het zich nog herinnert… Helemaal lekker ligt die zaak toch niet bij een deel van het electoraat waar de partij haar stemmen haalt. Aan de échte lakmoesproef voor het nut van de deelname van de N-VA in de Vlaamse regering zijn we echter nog niet toe. Die zal er pas komen wanneer de reeks belangenconflicten over Brussel-Halle-Vilvoorde finaal afgelopen zullen zijn, en pas dan zullen we weten wat de N-VA in de Vlaamse regering echt waard is.