Überpostje voor übertsjeef (Hoegin)

Nog maar eens blijkt dat er in de politiek geen rechtvaardigheid bestaat. Herman van Rompuy saboteerde eerst als Kamervoorzitter en later als Eerste Minister een splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, en schoof de staatshervorming op de lange baan. Tijd kopen, en daarna zien we weer wel, was het motto. Deze avond is gebleken dat de man, die het zelfs zover dreef dat hij een Duitstalig belangenconflict ging afkopen met grotendeels Vlaams geld, uiteindelijk genoeg tijd wist te kopen en zelf de ultieme rekening –openlijk verraad van de verkiezingsbeloften van de CD&V of een Belgische systeemcrisis– niet zal hoeven te betalen.

Het begin van zijn toespraak waarin hij de benoeming tot de eerste Vast Voorzitter van de Europese Raad aanvaardde is typisch en bijzonder illustratief voor hoe de man te werk gaat. De eerste zin alleen al staat krom van de leugens: «Ook al vind ik het bijzonder moeilijk het bestuur van mijn land op te geven, aanvaard ik uw beslissing en dank ik u voor de eer die u mij betuigt.» Moeten we dat nu werkelijk geloven? De minachting voor het gepeupel dat op geen enkele manier invloed heeft kunnen uitoefenen op zijn benoeming druipt er van af. Want wat zou er nu moeilijk aan zijn om een uitzichtloze puinhoop te mogen verlaten voor het ultieme toppostje, waar het risico om ontslagen te worden uiterst miniem is? Een postje waar de man, die zich altijd als een vis in het water heeft gevoeld in achterkamertjes en in kastelen achter hoge hekken, zich voluit zal kunnen uitleven in het gekonkel en gekuip? En dat hij de beslissing «aanvaardt» kan niet bepaald een verrassing genoemd worden – hij heeft er per slot van rekening hard genoeg voor geknokt.

Even leek het erop dat er alsnog een kink in de kabel geslopen was, toen, stel je voor, één of andere onverlaat zo vermetel was een Europees standpunt van hem uit een besloten vergadering gelekt had naar de pers. Het is inderdaad ongehoord dat standpunten en meningen van politici zomaar open en bloot in de pers becommentarieerd worden vóór zij tot minister of wat dan ook benoemd worden. De bevolking heeft er inderdaad niets mee te maken wat een kandidaat-minister van defensie denkt over, ik zeg maar wat, de oorlog in Afghanistan of de dienstplicht. Net zo was het bijzonder laag bij de grond dat iemand Herman van Rompuys standpunt over Europese belastingen lekte nog vóór zijn benoeming tot EU-President. Laten we het trouwens maar zeggen zoals het is: zelfs nu, na zijn benoeming, heeft de Europese bevolking daar eigenlijk niets mee te maken. Anders kom je immers op een hellend vlak terecht, met als volgende eis misschien wel een democratische verankering van de benoeming via, horresco referens, verkiezingen en meer van dat soort van ongein.

Ik voel me overigens absoluut niet geroepen om Herman van Rompuy «persoonlijk te feliciteren» met zijn benoeming, zoals het Vlaams Belang bijvoorbeeld doet. Je kon net zo goed Dmitri Medvedev persoonlijk feliciteren met zijn verkiezing tot Russisch president. Wat de N-VA bezielt om zelfs «heel blij» te zijn voor Herman van Rompuy, de ultieme saboteur van staatshervormingen en BHV-splitsingen, is me al helemaal een raadsel. Trouwens, wat het Vlaams Belang betreft werden de bange vermoedens van die partij dat het standpunt van Herman van Rompuy tegen Turks EU-lidmaatschap niet veel meer was dan oppositietaal vanavond reeds bevestigd. Proef alvast even van de volgende zin in zijn aanvaardingstoespraak: «Ofschoon onze eenheid onze kracht is, is onze diversiteit onze rijkdom.» Bij De Standaard deden ze nogal zurig over mijn «Say Hello to Turkey and Taxes» van gisteren in The Brussels Journal (volgens hen trouwens een Britse krant), maar wanneer de man zulke zinnen opneemt in zijn toespraak, is het duidelijk dat hij wel degelijk werk wil maken van een zo ver mogelijk doorgedreven eurofederalisme én Turks EU-lidmaatschap.

Maar het is niet alleen maar kommer en kwel met de benoeming van Herman van Rompuys tot EU-President. Zo bestaat de kans dat Yves Leterme opnieuw Eerste Minister wordt, wat enig perspectief biedt op nieuwe communautaire spanningen. Eric van Rompuy, broer van, kan eindelijk weer straffe uitspraken doen over Brussel-Halle-Vilvoorde, en zijn motto «Be Free» weer vanonder het stof halen. Misschien zien we hem volgend jaar weer gordelen met BHV-truitje?