Rustige vastheid of wet der stilte? (Raf Verbeke)

Er wordt gezegd dat de “rustige vastheid” van Herman Van Rompuy verwijst naar de Duitse conservatief Helmut Kohl. Die zou in een verkiezingscampanje het beeld van “Der Steiger” gebruikt hebben. De man die rustig toekijkt tot iedereen mee in de lift omhoog kan. Of naar “la force tranquille”, de stille kracht van de Franse sociaal-democraat François Mitterand, die het beeld zelf bij Léon Blum, de leider van het Franse Volksfront, ging halen. “Rustige vastheid” zou ook de naam zijn van huize Van Rompuy in Sint-Genesius-Rode.

Ronduit cynisch klinkt “rustige vastheid” als men ziet hoe een geforceerde nationale trots wordt geschapen rond de mogelijke kandidatuur van de Belgische premier als eerste president van de EU. Sinds Van Rompuy genoemd wordt als kanshebber voor deze nieuwe functie duiken overal perscommentaren en oproepen op...tegen de terugkeer van Yves Leterme in de Wetstraat 16! Die oproepen zijn evident. Maar geven zij ook steun aan een mogelijke kandidatuur van Herman Van Rompuy als eerste EU-voorzitter?

Die vraag is gerechtvaardigd. Omdat nu pas het grote publiek kennis maakt met de nieuwe instellingen die spreken in naam van 500 miljoen Europeanen. Door het Verdrag van Lissabon krijgt de EU rechtspersoonlijkheid. De president van de EU zal niet alleen spreken in naam van de 27 lidstaten. Maar ook in naam van alle burgers, die vanaf 1 december volwaardig EU-burgers worden. Sinds de verklaring van Laken, van ex-kandidaat EU-Comissievoorzitter Verhofstadt, wordt in de diplomatieke achterkamers over de nieuwe functies geparlementeerd.

Dat het volk hierover zijn zeg niet heeft wordt cynisch weggewuifd. Over de fundamentele principes van de stille Staat die EU heet, heerst immers de wet der stilte! Dat die wet der stilte doorslaat in een “Union Sacré” voor “ene van ons”, is niet om trots op te zijn. Want de huidige mobilisatie in politiek en media voor een EU-topjob verdrukt de elementaire zin voor democratie. Zowel ten noorden als ten zuiden van de taalgrens. Zowel ter linkerzijde als ter rechterzijde.

Van Rompuy heet immers te beschikken over de rustige vastheid om dit land door de crisis te loodsen en uit troebel communautair vaarwater te houden. Maar waarover hijzelf heel stil is, zijn zijn eigen wetsvoorstellen tot Staatshervorming die hij op 18 juni 2008 (*) indiende om de 9 deelparlementen in dit land rechtstreekse vetorechten te geven tegenover het EU-beleid. Ondermeer het recht om naar het Europees Hof de stappen.

Van Rompuy wil niet herinnerd worden aan het enthousiasme onder separatisten voor deze stap in de Belgische Staatshervorming die via Leterme en Albert op zijn bureau als Kamervoorzitter belandde. Alle in het parlement vertegenwoordigde partijen stemden op 12 december 2008 in de bevoegde Kamercomissie deze in de achterkamers fel betwiste wetsvoorstellen. Voorstellen die Kamervoorzitter Van Rompuy noodzakelijk achtte om te kunnen overgaan tot ratificatie van het EU-Verdrag. Maar waar de spindoctors van Premier Van Rompuy vandaag niet mee gediend zijn.

De Belgische diplomatie was niet mals voor een aantal soevereine EU-staten die voorafgaandelijk hun wetten aanpasten aan de bevoegdheidsoverdrachten voorzien in het nieuwe EU-Verdrag. Zolang Van Rompuy ‘s voorstellen niet gestemd zijn in het parlement, is het uiteindelijk België dat als enige niet rond zal zijn met de Europese Staatshervorming. En net de premier van dit land is vandaag topkandidaat voor dé topfunctie in die belangrijke hervorming! Il faut le faire!

Ofwel trekt Van Rompuy deze wetsvoorstellen in en blokkeert hij met cordate vastheid de stille droom van separatisten om via de Belgische deelparlementen in te breken in het EU-beleid. De volle verantwoordelijkheid daarvoor ligt bij de “verkozenen des volks”, sinds het Grondwettelijk Hof zich onbevoegd verklaarde in deze zaak in een vonnis over een verzoek van ondermeer ondergetekende.

Ofwel wordt de wet der stilte verbroken. En ontstaat er zoals in Duitsland onder impuls van Die Linke een echt democratisch debat over de Europese instellingen en over de rol van de verkozenen daarin. Wie dat debat herleidt tot een debat over (goedbetaalde!) topjobs of tot een keuze tussen de duivelse Leterme en de heilige Van Rompuy, bewijst de democratie geen dienst.

Wie nationale trots moet opleggen via personencultus of door te zwijgen over de echte politieke discussies, geeft de democratie uit handen aan een stille Staat, waar lobbyisten met rustige vastheid de echte beslissingen nemen. En waar het volk de stilte van het politieke circus enkel mag breken om te applaudisseren. Of... om de clown van dienst een neus op te zetten. Wir sind das Volk!


Dit artikel werd bij ons ingezonden door Raf Verbeke, mede-indiener van een recent verzoekschrift bij het Grondwettelijk Hof tegen de Belgische instemming met het Verdrag van Lissabon.


Zie ook: http://www.arbitrage.be (rolnummer 4572 en 4686)
Alle info: http://www.onzezeg.be en http://www.anderepolitiek.be

(*) Kamerdocument 1263/001 -- Voorstel van bijzondere wet tot wijziging van de bijzondere wet van 8 augustus 1980 tot hervorming der instellingen (…) ingediend door de heer Herman Van Rompuy en het amendement hierop ingediend op 15 oktober 2008 tijdens de State of Union van premier Yves Leterme.