Brussels belangenconflict wordt al klaargestoomd (Hoegin)

Het wordt met de dag duidelijker dat mijn voorspelling van twee weken geleden wel degelijk zal uitkomen: wanneer het Duitstalige belangenconflict in de lente van volgend jaar afgelopen zal zijn, zal het Brussels Hoofdstedelijk Parlement een nieuw belangenconflict inroepen. CD&V gaf gisteren bij monde van Brigitte Grouwels –ooit nog Vlaanderens hoop in Brussel– alvast het groene licht aan de Franstaligen, en het lijdt geen twijfel dat ook Open Vld en Groen! zullen volgen, wat kandidaat-voorzitter Marino Keulen ook moge beweren.

Brigitte Grouwels was gisteren te gast in het ochtendprogramma Matin Première van de RTBf, en liet zich daar ontvallen dat ze de inroeping van een belangenconflict tegen de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde door het Brussels Hoofdstedelijk Parlement liever zou willen vermijden. Als het er echter toch van zou komen, zou dat volgens haar misschien wel tot spanningen kunnen leiden tussen de Nederlands- en Franstaligen in dat parlement, maar niet tot een crisis in de Brusselse Regering. De échte boodschap is echter dat ze daarmee de Franstaligen impliciet groen licht gaf om in de lente van volgend jaar een belangenconflict in te roepen in het Brussels Hoofdstedelijk Parlement, en reken maar dat wanneer die boodschap verkondigd wordt op het eerste radiokanaal van de RTBf, zij wel degelijk zal aankomen in de hoogste regionen van de Franstalige partijen. Meer zelfs, ik zou zelfs niet meer willen uitsluiten dat de CD&V zo driest zou durven zijn om zich zelfs te onthouden bij die stemming. De smoes zal dan wel iets in de aard van een betreuring van de polarisatie binnen het Brussels Hoofdstedelijk Parlement zijn, maar waar het echt om gaat is de Franstaligen een schaamlapje te kunnen leveren zodat zij zouden kunnen beweren dat dit geen stemming Franstaligen tegen Nederlandstaligen is, precies dat wat zij de Vlamingen steeds verweten hebben in dit dossier. Wat in de Kamer niet mag, mag in het Brussels Hoofdstedelijk Parlement wel, zoals N-VA-voorzitter Bart de Wever terecht opmerkte.

Ach, waar is de tijd dat Brigitte Grouwels beschouwd werd als Vlaanderens hoop in de hoofdstad? Ik herinner het me nog: het was de tijd van Jos Chabert, die niet eens in Brussel woonde maar wel Belgischer dan de koning was, en in 1999 vasthield aan zijn Brusselse portefeuille om toch maar te vermijden dat die «Vlaamsgezinde» Brigitte Grouwels zou kunnen doorstoten. Misschien was het allemaal maar een begoocheling? Of is ze vandaag, na vijf jaar staatssecretaris geweest te zijn en nu eindelijk dan toch minister voor het Brussels Gewest, van haar Vlaamsgezindheid «genezen»? En wat is dan een belangenconflictje tegen een wetsvoorstel dat de eigen partij nog mee ingediend en gestemd heeft vergeleken met nog minstens vier jaar ministerschap in dat Brussels Gewest? «Minder Frans, meer Brigitte» was haar laatste verkiezingsslogan nog, maar als meer Frans nóg meer Brigitte oplevert, kan je toch niet verwachten dat zij als CD&V'ster gaat tegenpruttelen?

Zouden de Nederlandstalige coalitiepartners in de Brussels Regering dan wel durven (of willen) tegenpruttelen bij de stemming van een belangenconflict? Van Groen! hoeven we niet veel te verwachten: wat hen betreft mag Brussel-Halle-Vilvoorde immers netjes één blijven, ja zelfs uitgebreid worden tot heel België. En de andere partner, de Open Vld, had de invoering van een federale kieskring zelfs als een uitdrukkelijke eis in haar laatste verkiezingsprogramma opgenomen. Kandidaat-voorzitter Marino Keulen liet wel optekenen dat wat hem betreft het Duitstalig belangenconflict het laatste zou moeten zijn, maar wie gelooft dat dit meer is dan verkiezingspropaganda voor 5 december, de datum voor de voorzittersverkiezingen bij de Open Vld, gelooft waarschijnlijk evenzeer in de goedheilige man die de dag nadien zijn ronde maakt. Ook de reactie van Brussels Open Vld-minister Jean-Luc Vanraes is weinig geloofwaardig, aangezien hij zelf in 2006 nog een uitgesproken tegenstander van de splitsing was. Ooit weigerde hij zich zelfs uit te spreken over een uitbreiding van het Brusselse Gewest, iets wat toch een no-brainer zou moeten zijn voor eenieder die zichzelf als Vlaming gerespecteerd wil zien.

De overtreffende trap totentrekkerij werd echter afgeleverd door de Brusselse sp.a-fractievoorzitster Elke Roex. Elke Roex heeft natuurlijk groot gelijk in haar analyse, maar dat iemand met een sp.a-lidkaart ook écht een Vlaamse reflex zou kunnen bezitten is natuurlijk een stelling zo grotesk dat zelfs iemand die in Sinterklaas en de Kerstman tegelijkertijd gelooft daar niet intrapt. Of zou er toch iemand rondlopen die wil geloven dat zij precies hetzelfde zou zeggen ook indien de sp.a wel mee aan de Brusselse vetpotten zou zitten?

Wat in ieder geval opvalt, is dat CD&V én Franstaligen op dit ogenblik een pak meer energie steken in het aanvaardbaar maken van een Brussels belangenconflict over Brussel-Halle-Vilvoorde dan het voeren van onderhandelingen of wat dan ook. (Wat uiteraard niet betekent dat ik voorstander zou zijn van zulke onderhandelingen.) Maar de verklaring waarom er zo'n groot verschil bestaat tussen het CD&V-woord en de CD&V-daden is natuurlijk eenvoudig: dit is de weg van de minste weerstand. Het is immers gemakkelijker zes miljoen Vlamingen voor het lapje te houden dan enkele CD&V-mandatarissen vijf minuten politieke moed te laten opbrengen om de Grondwet te laten toepassen. Maar dat laatste zal natuurlijk geen enkele van mijn lezers verbazen.