Het VB na de kinderkribbe

Als de Hobokense opvangmoeder met Hitlerfoto niet bestond, dan had het CGKR haar moeten uitvinden. De gemonteerde oogst van de verborgen camera zoals de VRT-kijker hem te zien kreeg, bevatte precies de clichés en amalgamen waarin het Centrum grossiert. De vrouw stelde de moslims van nu gelijk met de joden uit Hitlers tijd, én ze was lid van het VB. De meeste nazi-nostalgici hebben allang het VB verlaten uit onvrede met de goedkeuring van de revisionismewet in 1995 en de koers van “jodenvriend” Filip Dewinter. Maar hier had je zo’n exemplaar van een wegdeemsterend type dat in de lagere regionen van de VB-aanhang nog wel voorkomt: mensen zonder politiek inzicht maar met een afkeer vanuit de buik tegen al wat anders is. De gedroomde etalagepop in de CGKR-propaganda tegen elke immigratie- of islamkritiek.

Over de affaire van de Hobokense onthaalmoeder met VMO-vlag aan de muur en VMO-slogans op de tong zijn reeds enkele pertinente argumenten gevallen. Zo is het inderdaad beneden peil dat de zogenaamde kwaliteitskrant De Standaard de infiltrant een anoniem artikel liet publiceren waarin hij zijn handelwijze goedpraat. Dit terwijl zelfs in de door redacteuren geminachte lezersbrievenrubriek anonieme schrijfsels altijd geweerd worden. De bullebakkende wijze waarop de VRT-nieuwslezer de woordvoerster van Kind & Gezin sommeerde om de onthaalmoeder onmiddellijk te schorsen in plaats van wat dan ook nog te onderzoeken, aangezien “het bewijs toch geleverd is”, hoort onder de rubriek lynchjustitie. Hoewel de Linkse Kerk de jongste jaren een toontje lager leek te gaan zingen, blijkt zij onverminderd bereid om de rechtsstaat tussen haakjes te plaatsen zodra het erom gaat, haar vijanden te beschadigen.

Het logische gevolg liet niet langer dan een week op zich wachten. Toen de geïntimideerde mensen van Kind & Gezin van de Staatsveiligheid vernamen dat een andere onthaalmoeder de vrouw was van een extremist en terrorismeronselaar (niet in 1940 maar vandaag), namelijk Nordin Taouil, ontnamen ze haar onmiddellijk haar erkenning. Een onderzoeksresultaat van de Staatsveiligheid is geen gerechtelijk vonnis en zeker niet onfeilbaar, maar is toch al veel ernstiger dan een anonieme undercover-montage. Dus als zelfs die laatste alle procedures overbodig maakte, dan moest aan mw. Taouil zeker geen onderzoek meer verspild worden. Zij heeft haar ontslag aan de door de VRT opgelegde schuldlogica te danken.

Een ander aspect dat nog een staartje kan krijgen, is een zinsnede in reacties van het CGKR en van politici, onder wie bevoegd minister Jo van Deurzen, namelijk hun kreten van verontwaardiging omdat de onthaalmoeder haar (inderdaad bedenkelijke) uitspraken “voor de camera” gedaan had. Nee, zij sprak onder vier ogen met een bezoeker in haar huiskamer. Tot nu toe werd kritiek op muilkorfwetten vaak afgewimpeld, en de omschrijving “Orwelliaans” als fel overdreven teruggewezen, met de bewering dat die wetten “alleen maar” publieke uitspraken aan banden leggen. Voor de rechtsstaat is het te hopen dat de door het CGKR gewenste rechtsvervolging er komt, want dan zal een rechtbank hierover uitsluitsel moeten geven. Het CGKR heeft alvast de klauwen ontbloot en duidelijk gemaakt dat het de muilkorf wel degelijk ook in de privé-sfeer wil toepassen, mét Orwelliaanse gedachtecontrole tot in de huiskamer.

Ook in het andere kamp heeft deze affaire enkele pijnpunten blootgelegd. VB-voorzitter Valkeniers kondigde onmiddellijk, en ook weer zonder verder onderzoek of procedure, de verbanning van het nazi-koppel uit de partij af. De oude harde kern, die zich tegenwoordig in het Nieuw-Solidaristisch Alternatief hergroepeert, zal hierin weer een bewijs gezien hebben van de uitverkoop van het VB aan het zionistisch wereldcomplot. Het is natuurlijk bedenkelijk, zo’n maatregel louter op grond van een beschuldiging vanwege een anoniem (en dan nog nadrukkelijk vijandig) journalistje. In het belang van de partij zal hij echter onvermijdelijk geweest zijn. Een normale procedure zou bijvoorbeeld de aandacht hebben kunnen vestigen op precies het genoemde soort kritiek uit de eigen rangen, en met name vanwege meer gevestigde partijleden die dezelfde nazi-nostalgie delen. Alles wat minder ver ging dan de onmiddellijke uitsluiting, had het beeld van het VB als crypto-nazipartij kunnen voeden.

Zoals de Nederlandse pers deze week in commentaren op de verkiezingscampagne in Duitsland opgemerkt heeft, slaagt de neonazi-partij NPD er niet in om de breed smeulende onrust over de islamisering in steun voor zichzelf om te zetten, juist omdat zij geen anti-islamitische maar wel een anti-joodse en anti-Amerikaanse partij is. Pim Fortuyn zaliger had en Geert Wilders heeft veel meer succes juist dankzij een VS- en Israël-vriendelijk profiel en een ondubbelzinnige focus op het islamprobleem.

Waar staat het VB in dat spectrum? Elk incident met nazi-restanten in of rond de partij schaadt het VB in zijn geambieerde rol als “speer van de natie” en “verzetsbeweging tegen de islamisering”. De huidige partijleiding schijnt dit begrepen te hebben, maar is niet helemaal overtuigend zolang dit verschijnsel regelmatig de horens blijft opsteken, soms juist vanuit die kringen die ooit de partij opgebouwd hebben. Ik weet niet of dat VB-dilemma oplosbaar is.

De vraag voor buitenstaanders is natuurlijk of we überhaupt het VB nodig hebben om die rol op zich te nemen. Nu de bewustwording van het islamprobleem in veel bredere kring doorgedrongen is (zie de evolutie van een Benno Barnard, die zelfs de voorhoedefunctie van het VB erkent), wordt het tijd voor de mainstream-partijen om de oogkleppen af te zetten en de bezorgdheid van de basis ter harte te nemen. Weinigen hadden verwacht dat juist een man van het belgicistische ACW, Luc Van den Brande, de meest Vlaamsgezinde minister-president zou worden; noch dat juist anti-VB-kampioen Patrick Janssens de hoofddoek zou bannen. Best mogelijk dus dat een tsjeef of een groene de nieuwe Karel Martel wordt.