Donkerrood

Hugo Camps' diepgewortelde afkeer voor Geert Bourgeois moet stilaan beschouwd worden als zijn pacemaker: zonder kan hij niet. Op zich mag dat niet bevreemden, ongeveer iedereen kent wel iemand die hem/haar enige vorm van braakneigingen bezorgt. Dat politici oververtegenwoordigd zijn in die groep van misselijkmakende personen, hoeft evenmin te verbazen. De column van Camps over de ontstane Clouseau-hetze is in dat opzicht dan ook allerminst bijzonder.

Alhoewel. Iemand verbaal neersabelen kan op twee manieren. Door argumenten tot op het bot af te kraken, of door de botten zelf te kraken. Oftewel het verschil tussen op de man en op de bal spelen. Ik kan me uiteraard vergissen, maar een oproep om de jacht te openen op een bloed- en bodemneuzelend gedroogd skelet dan wel een tot meel gedoemde spelonk, lijkt nog weinig te maken te hebben met de bal. Onder het mom van de vrijheid van meningsuiting moet een column zoals deze van Camps evenwel kunnen. Alleen stelt Camps zich beter eens de vraag wat hij precies bereikt met een dergelijk wild in het rond trappend opiniestuk. Mocht Camps voetbalschoenen aangehad hebben, stond hij nu al lang in de douche. Snikkend in de tribune, dát zou dan weer iets te veel gevraagd zijn.