Ook in Amerika zijn er nog wantoestanden met wapenwetten, ondanks het Tweede Amendement

Lezers van deze blog zullen al wel weten dat ik een “gun nut” ben. In de ogen van de anti-wapenadepten dan. Zelf kies ik eerder voor iets in de trend van “wapenliefhebber”, “vrijheidskoesteraar” of “burgerrechtenverdediger”, maar daar gaat het hier nu niet om. Ik ben net terug van drie weken Verenigde Staten en heb daar andermaal tal van interessante en intrigerende personen mogen ontmoeten. Ik heb daar o.a. ontdekt dat zelfs “gun ranges” in de Bijbelgordel op zondag gesloten zijn, dat het schieten met pistolen wettelijk doorgaans verboden is, maar het schieten met geweren niet, dat men voor amper 90 EUR in bijna 40 verschillende staten met militaire wapens mag schieten, en dat er in Amerika, ondanks het Tweede Amendement, toch nog tal van anti-wapenwetten bestaan.

De eerste persoon wiens verhaal ik u hier wil vertellen, is Jim Chappelow. Deze jonge dertiger groeide op in Colorado, studeerde later economie in Alabama en werkt momenteel als economisch analist voor het “Institute for Trend Research” in New Hampshire. Hij is tevens redacteur van het vakmagazine “EcoTrends”. Chappelow is een persoon van niet al te goede komaf die zichzelf via sportbeurzen en militaire programma's een opleiding heeft kunnen geven. Chappelow is niet enkel een libertariër in hart en nieren, hij dient ook in de “National Guard” van Colorado, die in ruil voor het deels betalen van zijn studies zeven jaar lang over de diensten van Chappelow vrij mag beschikken. Wat aanvankelijk een “walk in the park” had moeten zijn, de Nationale Garde maakt immers reclame voor haar reservistenprogramma met de slogan “One Weekend A Month, Two Weeks A Year”, verwerd al gauw tot een helletocht.

In 2007 en 2008 diende Chappelow in totaal bijna negen maanden in Irak. Niet enkel werden de hem voorgehouden 12 weekends training en twee weken dienst niet gehonoreerd, ook de taak van de Nationale Garde, het dienen en beschermen van de thuisstaat, werd door de Bush-administratie en haar oorlogspolitiek in het Midden-Oosten geüsurpeerd. Chappelow was Army-reservist van opleiding en werd ook in die hoedanigheid in “combat units” in Irak ingezet. Als libertariër verzette hij zich tegen deze oorlog, als patriot vocht hij hem. Fysisch gewond en psychisch aangedaan kwam Chappelow tegen Kerstmis 2008 terug naar huis om binnen de maand van zijn vrouw te scheiden. Chappelow vertrekt in oktober opnieuw naar het front. Ditmaal Afghanistan. Colorado dienen, heet dat nog steeds.

Maar het schrijnende levensverhaal van dit stuk “white trailer park trash” dat zich puur op basis van zijn eigen mérites een beter leven wist te bezorgen, is niet de kern van wat ik hier wil zeggen. Het plaatst alles wel beter in perspectief. In de lente van 2009 wordt Jim Chappelow in Colorado door de politie tegengehouden. Zij ontdekken in zijn auto een vuurwapen en munitie, wat in strijd is met de wetten van Colorado. Het vuurwapen was vergund in Alabama, waar munitie eveneens vrij te koop is. Chappelow werd dagenlang in de cel opgesloten omdat hij zijn borg van 5,000 USD niet wou of kon betalen. Nadien werd hij veroordeeld voor illegaal wapenbezit en tot één jaar voorwaardelijke celstraf veroordeeld. De voorwaarde was de volgende: hij mocht buiten dienst (sic!) geen wapen meer dragen.

Samengevat. De persoon die ondanks eerdere overeenkomsten in Irak en Afghanistan ingezet wordt aan de frontlinie, gewond geraakt voor zijn vaderland, terugkeert wanneer ze het hem vragen, toch geacht wordt in staat te zijn om zijn land met oorlogsmateriaal te verdedigen, mag van de rechter buiten dienstverband geen wapen meer dragen. Iemand die goed genoeg bevonden wordt om met een wapen in de hand te sterven voor het Amerikaanse Rijk, mag in zijn vrije tijd geen wapen dragen voor zijn eigen bescherming, ook al heeft hij daarvoor de nodige vergunningen. Amerika is een schitterend land, daar ben en blijf ik altijd van overtuigd, maar het zijn dit soort verhalen die de ster doen tanen. Ik walg hiervan.

Een tweede persoon is Alex Ransom, studente politieke wetenschappen aan de universiteit “Texas A&M”. Zij is graatmager, klein en fijn gebouwd, heeft een poeslief snoetje en oogt op het eerste gezicht een beetje als een kneusje. Velen zullen in haar de ideale dochter zien, en misschien is ze dat ook, maar wacht dan maar tot ze haar mond open doet en haar ultra-libertarische mening begint te verkondigen. Alex was voorzitster van de studentenraad en in die hoedanigheid de woordvoerster van de pro-wapenrechtenbeweging op de campus, zeker in de nasleep van de recente grote schietincidenten aan de Amerikaanse universiteiten. Die hadden allemaal, dixit Alex Ransom, vermeden kunnen worden als de campussen niet ontwapend waren. Ik ben geneigd haar daarin te volgen.

Het lieve onooglijke meisje van het eerste gezicht bleek helemaal geen katje te zijn om zonder handschoenen aan te pakken. Zij trok naar de directie met haar grieven en slaagde er zelfs in om hen te overtuigen de “gun ban” op campus terug in te trekken. Dit speelt zich allemaal af in Texas. Het zal dan ook niemand verbazen dat Alex na daarin geslaagd te hebben, als één van de weinige studentenvoorzitters ooit herkozen werd. Maar nog steeds was ze niet tevreden. "Texas A&M" mocht de “gun ban” zelf dan al wel teruggeschroefd hebben, de “concealed carriage ban” was nog steeds in voege. Deze verbood het verborgen dragen van wapens op campus. Alle vuurwapens moesten open en bloot gedragen worden, dit om te vermijden dat een ruzie zou ontaarden in een vuurgevecht omdat niemand wist dat de andere gewapend was.

Voor Europeanen mag zo’n “concealed carriage ban” dan wel vreemd in de oren klinken, wij zouden in onze schuchterheid liever opteren voor een “don’t ask, don’t tell”-beleid met verborgen wapens, in de Verenigde Staten is dit soort bepalingen eerder de regel dan de uitzondering. Alex was het daar natuurlijk niet met eens, en volgens mij opnieuw met recht en rede. Wapens moeten een afschrikkend effect hebben en iedereen, ook de niet-wapendragers, beschermen door onduidelijkheid te creëren in hoofde van de slechteriken over wie wel en wie geen wapens draagt. Alex trok opnieuw naar de directie maar ving bot, waarna ze een rechtszaak tegen de universiteit aanspande. Uiteindelijk kreeg ze een dik jaar later na tal van beroepsprocedures finaal gelijk van het Texaanse Hooggerechtshof. Daartegen was Alex natuurlijk wel al aan haar masterstudies aan de “UT Dallas” begonnen, maar doordat het een vonnis van het opperste rechtscollege van de staat betrof, werden alle “concealed carriage bans” op alle Texaanse universiteiten samen geannuleerd. Een prestatie om zeker naar op te kijken.

De derde en laatste persoon die ik hier even in de kijker wil zetten, is Brian Aitken, een 25-jarige zelfstandige uitgever in New York City, die ik op het “Advanced Austrian Economics”-seminarie van de “Foundation for Economic Education” tegen het lijf ben gelopen. Aitken studeerde journalistiek aan “Ruthers University” en de “University of Pennsylvania” alvorens een eigen uitgeverijtje uit de grond te stampen. Toen hij zich eerder dit jaar bewoog tussen zijn appartement op campus, zijn ouderlijk huis in New Jersey en zijn nieuwe loft in Brooklyn, New York werd hij tijdens een routinecontrole tegengehouden. In zijn wagen vond de politie een klein arsenaal aan vuurwapens en enkele pakken munitie. De vuurwapens en de munitie waren allemaal wettelijk vergund en alles was conform de regels verpakt voor transport.

De politie arresteerde hem echter, confisqueerde de wapens en de munitie en stak hem een nacht in de cel. Pas ’s anderendaags kon Aitken na het betalen van een borg van 10,000 USD het politiebureau weer verlaten. Volgende week maandag komt zijn zaak voor in New Jersey. Hij riskeert 7 jaar opsluiting. Zeven jaar om zijn grondwettelijk recht zoals gegarandeerd door het Tweede Amendement uit te oefenen. Ook dat is Amerika. New Jersey had kennelijk nieuwe regels uitgevaardigd rond het transport van vuurwapens en Aitken had die overtreden. Hij is er echter rotsvast van overtuigd dat de rechter hem volgende week gelijk zal geven. Zoniet is hij bereid in beroep te blijven gaan tot bij het Amerikaanse Hooggerechtshof. Een libertarisch fonds voor juridische bijstand en enkele wapengroepen hebben Aitken al geholpen met zijn borg en hebben nu een leger advocaten onder de arm genomen om hem vrij te krijgen én definitief een einde aan anti-wapenwetten te stellen.

Brian Aitken is helemaal geen wapengek of schietgrage cowboy, maar gewoon een beginnende ondernemer die op zoek is naar zijn plaatsje onder de zon en er als hobby het verzamelen van en het schieten met wapens op na houdt. Vorige week mocht Aitken zelfs zijn opwachting maken in de talkshow “FreedomWatch” op Fox News met Andrew Napolitano, zelf een gewezen rechter uit New Jersey. In die uitzending noemde Napolitano Aitken een “lover of freedom” en een “defender of liberty”, en sprak hij zich kritisch uit over de gang van zaken in New Jersey. “Die staat is geen vriend van het Tweede Amendement”, aldus Judge Napolitano, die verder ook resoluut de kaart van Aitken koos. “I am 100% on your side. The firearms were legally possessed.” Hopelijk denkt de rechter daar volgende week maandag ook zo over. Zoniet kan dit op termijn misschien wel eens de grote testcase voor de bende van Sonia Sotomayor worden.


Meer over die laatste rechtszaak op www.current.com.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.