Traditionele media waarin liberalen toch nog hun gading zouden kunnen vinden (Vincent De Roeck)
In mijn lange zoektocht naar een volwaardig liberaal alternatief binnen de gevestigde media voor de sociaal-liberale consensus in de berichtgeving van “De Morgen”, “Knack” of “De Standaard”, of hun internationale tegenhangers, heb ik al vele watertjes doorzwommen, zonder ook maar één mainstream-medium te vinden dat aan al mijn vereisten tegemoet wist te komen. “The Weekly Standard” en “The Daily Telegraph” zijn zeker degelijk, maar de eerste kiest de laatste maanden net iets té opvallend voor onvoorwaardelijke steun aan de GOP en haar “compassionate conservatism” op binnenlands en haar “hawkish” oorlogsbeleid op buitenlands vlak, en de Telegraph heeft sinds de recente overname door de Barclay-broers veel van haar pluimen verloren. Men spreekt in Engeland niet voor niets over de “Daily Mail-ization” van de Telegraph… De “Wall Street Journal” en “The Economist” hebben mij ook enige tijd kunnen bekoren maar hun categoriek afwijzen van de Oostenrijkse school in het duiden van de financiële crisis en het nog meer dan vroeger verdedigen van de “sociaal gecorrigeerde” markteconomie hebben hun ster in mijn ogen zwaar doen dalen. In deze blogpost zal ik aan de hand van enkele recente artikelen even stilstaan bij zes andere media die mij de laatste weken van hun intellectuele eerlijkheid en ideologische zuiverheid hebben weten te overtuigen. Tot zekere hoogte dan toch.
Naast de evergreens “The Freeman” en “The Free Market”, de maandbladen van respectievelijk de “Foundation for Economic Education” uit Irvington en het “Ludwig von Mises Institute” uit Auburn, ben ik ook het conservatieve magazine “Human Events” beginnen appreciëren. Ik had op de MPS-meeting in Stockholm immers het genoegen om met hun EU-correspondente kennis te maken, en zij heeft me toen enkele oude nummers meegegeven. Ik begin Ronald Reagan gelijk te geven toen die tijdens zijn presidentsschap te kennen gaf dat “Human Events” zijn meest favoriete conservatieve tijdschrift was. Ik wil hier trouwens ook even reclame maken voor het septembernummer van “The Freeman” dat integraal in het teken zal staan van de 60ste verjaardag van de publicatie van Mises’ magnum opus “Human Action”. Uit de laatste nummers van “The Free Market” kan ik dan weer de twee volgende artikelen warm aanbevelen. Lew Rockwell heeft het over de toekomst van het geld, en Jim Fedako stelt zich de terechte vraag of het überhaupt wel nut heeft om de rijken en productieven nog meer te pluimen. Bij de MPS in Stockholm kreeg uw dienaar eveneens de vraag om vanuit mijn Libertas-achtergrond in de toekomst enkele columns te schrijven over de wantoestanden binnen de instellingen van de Europese Unie voor zowel “Human Events” als voor dat andere liberaal-conservatieve medium “The American Conservative”. Ik houd jullie hier zeker op de hoogte van die columns zodra ze klaar en gepubliceerd zijn.
Traditionele rechtse media zoals “National Review”, “Chronicles” of de “Washington Times” blijven natuurlijk nog altijd de moeite, maar ook zij zijn de laatste tijd zwaar in mijn achting gedaald. Na het overlijden van Bill Buckley is “National Review” afgegleden naar een veel te gematigde mainstream-vorm van het conservatisme, net als “Chronicles” nadat Pat Buchanan daar een stap achteruit zette trouwens. De overdreven aandacht voor sociaal-conservatieve issues heeft in mijn ogen ook de Times overbodig en nutteloos gemaakt. Het eerder al aangehaalde maandblad “The American Conservative” is een gans ander verhaal. Zij hebben hun paleoconservatieve grondstroom niet aangevuld met sociaal- of neo-conservatieve elementen maar net met libertarische accenten. Ook het nieuwe maandblad “Young American Revolution”, dat hoofdzakelijk mikt op de libertariërs en traditionele conservatieven binnen de GOP en rond de “Campaign for Liberty” en de “Republican Liberty Caucus” graviteert, is zeker het lezen waard. Maar uiteindelijk ben ik sinds het aantreden van de Obama-administratie vooral tevreden over de editoriale lijn van “Forbes Magazine”. Dat Steve Forbes als sponsor van het jaarlijkse “FreedomFest”-festival in Las Vegas al jaren bekend staat als een vriend van het libertarisme is geweten, maar dat hij die overtuiging nu ook meer en meer laat doorschemeren in zijn columns is iets dat ik alleen maar kan toejuichen.
James McWilliams analyseert in Forbes "The Locavore Myth" de idiotie van "buy local" in de strijd tegen de opwarming van de aarde. Volgens hem is het om een velerlei aan redenen net beter voor het milieu om massaproducten uit verre oorden te kopen dan nicheproducten uit de buurt. Hij berekende dat de "carbon footprint" door de schaalvoordelen en door het milieuvriendelijker telen in arme landen lager ligt dan bij lokale producten. Ook maakt hij een mooie case voor het vegetarisme omdat vlees een veel grotere "carbon footprint" heeft dan groenten of fruit. Edward Green, ook al in Forbes, gelooft niet in condooms als beste AIDS-beletter in Afrika. In "A Jihad on the AIDS Maffia" toont hij met tal van voorbeelden en analyses aan dat condooms in Afrika hun doel voorbij schieten en dat enkel onthouding en echtelijke trouw échte oplossingen genereren. Green is géén conservatief, maar een progressieve liberaal, en tracht het taboe rond dat thema te doorbreken. Ook stelt hij (volgens mij terecht) dat de AIDS-condoomwereld een echte industrie en lobbygroep geworden is die meer aan de eigen fondsen denkt dan aan het écht oplossen van het probleem. Steve Forbes zelf verwerpt resoluut alle belastingplannen van Barack Obama en kant zich scherp tegen de invoering van universele gezondheidszorg in de Verenigde Staten. Volgens hem verkracht Obama de economie en ondermijnt hij échte ziekenzorg. Amity Shlaes trekt in Forbes steevast de “public choice”-kaart. En ook al ben ik zelf geen fan van de contractaire ideeën van James Buchanan (in "The Calculus of Consent" verdedigt hij het bestaan van een vrij grote overheid), toch moet ik toegeven dat Shlaes’ columns doorgaans zeer zinnig zijn en steek houden.
Rich Karlgaard, alweer in Forbes, staat nogal sceptisch tegenover de "groene energie"-plannen van Hussein Obama en consorten. In "Waxman-Markey Flunks Math" houdt hij een bevlogen pleidooi om de waanzin in het energiedebat te stoppen. Hij toont met cijfers en statistieken op meesterlijke wijze aan dat groene energie géén duurzame oplossing is voor de toekomst. Zelfs in de beste scenario's zouden amper 10-20 miljoen Amerikanen tegen 2020 hun energie uit hernieuwbare bronnen kunnen halen. De rest zal kou lijden en in het donker leven. In het maartnummer van "Young American Revolution" staan ook tal van interessante artikels. Tom Woods, de auteur van de bestseller "Meltdown", legt uit dat de vrije markt geen enkele schuld heeft aan de huidige economische crisis. Hij schuift de zwarte piet terecht door naar de overheid voor haar socialistisch beleid en naar de centrale bank voor de kredietexpansie. Dylan Hales vertelt over zijn tijd bij de "Buchanan Brigades" en doet een oproep aan alle paleoconservatieven om samen met de libertariërs Ron Paul te steunen. James Antle analyseert de erfenissen van Nixon, Ford en de twee Bushen, en komt tot de conclusie dat hun presidentschappen telkens de staat vergroot en de aanhang van de partij verkleind hebben. Daniel McCarthy tenslotte beschrijft op zijn beurt dat de Amerikaanse universiteiten een "tool of the state" geworden zijn en al lang niet meer begaan zijn met de overdracht van ware kennis.
Als laatste medium wil ik hier nog enkele artikelen uit het septembernummer van "The American Conservative" aanhalen. Ted Carpenter hekelt het Amerikaanse buitenlandse beleid en toont aan dat Amerikaanse hulpprogramma's, zowel militaire als bvb. voedsel, elders voor instabiliteit zorgen. John Laughland stelt dat Obama een wereld zonder grenzen voorstaat en trekt de parallel met de identieke visie van de islam daarop. Wilson Burman voorspelt de niet-herbenoeming van Ben Bernanke aan het hoofd van de FED omwille van diens barslecht beleid en Dennis Dale maakt komaf met zijn gedoodverfde opvolger, Larry Summers. Summers zou niet enkel de financiën van Harvard maar ook de post-communistische economie in Rusland verknoeid hebben. Stuart Reid stelt zich de vraag of de paus een kapitalist is maar moet die negatief beantwoorden. Sean Scallon lanceert een warme oproep aan de GOP om zich meer op Andrew Jackson en diens presidentsoverwinning te gaan focussen. TAC mag dan al wel algemeen beschouwd worden als de luis in de pels van de Republikeinse Partij, en daar is zeker reden toe, maar uiteindelijk is en blijft TAC toch een trouw conservatief opinieblad dat maar al te goed weet waar de echte vijanden zich uithouden. En alle libertarische kritiek ten spijt is dat niet aan de rechterzijde. The Right is right, the Left is wrong. Waren er maar meer traditionele media met zo'n duidelijke editoriale lijn om liberalen te boeien.
Meer libertarische artikels op www.thefreemanonline.org.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.
Naast de evergreens “The Freeman” en “The Free Market”, de maandbladen van respectievelijk de “Foundation for Economic Education” uit Irvington en het “Ludwig von Mises Institute” uit Auburn, ben ik ook het conservatieve magazine “Human Events” beginnen appreciëren. Ik had op de MPS-meeting in Stockholm immers het genoegen om met hun EU-correspondente kennis te maken, en zij heeft me toen enkele oude nummers meegegeven. Ik begin Ronald Reagan gelijk te geven toen die tijdens zijn presidentsschap te kennen gaf dat “Human Events” zijn meest favoriete conservatieve tijdschrift was. Ik wil hier trouwens ook even reclame maken voor het septembernummer van “The Freeman” dat integraal in het teken zal staan van de 60ste verjaardag van de publicatie van Mises’ magnum opus “Human Action”. Uit de laatste nummers van “The Free Market” kan ik dan weer de twee volgende artikelen warm aanbevelen. Lew Rockwell heeft het over de toekomst van het geld, en Jim Fedako stelt zich de terechte vraag of het überhaupt wel nut heeft om de rijken en productieven nog meer te pluimen. Bij de MPS in Stockholm kreeg uw dienaar eveneens de vraag om vanuit mijn Libertas-achtergrond in de toekomst enkele columns te schrijven over de wantoestanden binnen de instellingen van de Europese Unie voor zowel “Human Events” als voor dat andere liberaal-conservatieve medium “The American Conservative”. Ik houd jullie hier zeker op de hoogte van die columns zodra ze klaar en gepubliceerd zijn.
Traditionele rechtse media zoals “National Review”, “Chronicles” of de “Washington Times” blijven natuurlijk nog altijd de moeite, maar ook zij zijn de laatste tijd zwaar in mijn achting gedaald. Na het overlijden van Bill Buckley is “National Review” afgegleden naar een veel te gematigde mainstream-vorm van het conservatisme, net als “Chronicles” nadat Pat Buchanan daar een stap achteruit zette trouwens. De overdreven aandacht voor sociaal-conservatieve issues heeft in mijn ogen ook de Times overbodig en nutteloos gemaakt. Het eerder al aangehaalde maandblad “The American Conservative” is een gans ander verhaal. Zij hebben hun paleoconservatieve grondstroom niet aangevuld met sociaal- of neo-conservatieve elementen maar net met libertarische accenten. Ook het nieuwe maandblad “Young American Revolution”, dat hoofdzakelijk mikt op de libertariërs en traditionele conservatieven binnen de GOP en rond de “Campaign for Liberty” en de “Republican Liberty Caucus” graviteert, is zeker het lezen waard. Maar uiteindelijk ben ik sinds het aantreden van de Obama-administratie vooral tevreden over de editoriale lijn van “Forbes Magazine”. Dat Steve Forbes als sponsor van het jaarlijkse “FreedomFest”-festival in Las Vegas al jaren bekend staat als een vriend van het libertarisme is geweten, maar dat hij die overtuiging nu ook meer en meer laat doorschemeren in zijn columns is iets dat ik alleen maar kan toejuichen.
James McWilliams analyseert in Forbes "The Locavore Myth" de idiotie van "buy local" in de strijd tegen de opwarming van de aarde. Volgens hem is het om een velerlei aan redenen net beter voor het milieu om massaproducten uit verre oorden te kopen dan nicheproducten uit de buurt. Hij berekende dat de "carbon footprint" door de schaalvoordelen en door het milieuvriendelijker telen in arme landen lager ligt dan bij lokale producten. Ook maakt hij een mooie case voor het vegetarisme omdat vlees een veel grotere "carbon footprint" heeft dan groenten of fruit. Edward Green, ook al in Forbes, gelooft niet in condooms als beste AIDS-beletter in Afrika. In "A Jihad on the AIDS Maffia" toont hij met tal van voorbeelden en analyses aan dat condooms in Afrika hun doel voorbij schieten en dat enkel onthouding en echtelijke trouw échte oplossingen genereren. Green is géén conservatief, maar een progressieve liberaal, en tracht het taboe rond dat thema te doorbreken. Ook stelt hij (volgens mij terecht) dat de AIDS-condoomwereld een echte industrie en lobbygroep geworden is die meer aan de eigen fondsen denkt dan aan het écht oplossen van het probleem. Steve Forbes zelf verwerpt resoluut alle belastingplannen van Barack Obama en kant zich scherp tegen de invoering van universele gezondheidszorg in de Verenigde Staten. Volgens hem verkracht Obama de economie en ondermijnt hij échte ziekenzorg. Amity Shlaes trekt in Forbes steevast de “public choice”-kaart. En ook al ben ik zelf geen fan van de contractaire ideeën van James Buchanan (in "The Calculus of Consent" verdedigt hij het bestaan van een vrij grote overheid), toch moet ik toegeven dat Shlaes’ columns doorgaans zeer zinnig zijn en steek houden.
Rich Karlgaard, alweer in Forbes, staat nogal sceptisch tegenover de "groene energie"-plannen van Hussein Obama en consorten. In "Waxman-Markey Flunks Math" houdt hij een bevlogen pleidooi om de waanzin in het energiedebat te stoppen. Hij toont met cijfers en statistieken op meesterlijke wijze aan dat groene energie géén duurzame oplossing is voor de toekomst. Zelfs in de beste scenario's zouden amper 10-20 miljoen Amerikanen tegen 2020 hun energie uit hernieuwbare bronnen kunnen halen. De rest zal kou lijden en in het donker leven. In het maartnummer van "Young American Revolution" staan ook tal van interessante artikels. Tom Woods, de auteur van de bestseller "Meltdown", legt uit dat de vrije markt geen enkele schuld heeft aan de huidige economische crisis. Hij schuift de zwarte piet terecht door naar de overheid voor haar socialistisch beleid en naar de centrale bank voor de kredietexpansie. Dylan Hales vertelt over zijn tijd bij de "Buchanan Brigades" en doet een oproep aan alle paleoconservatieven om samen met de libertariërs Ron Paul te steunen. James Antle analyseert de erfenissen van Nixon, Ford en de twee Bushen, en komt tot de conclusie dat hun presidentschappen telkens de staat vergroot en de aanhang van de partij verkleind hebben. Daniel McCarthy tenslotte beschrijft op zijn beurt dat de Amerikaanse universiteiten een "tool of the state" geworden zijn en al lang niet meer begaan zijn met de overdracht van ware kennis.
Als laatste medium wil ik hier nog enkele artikelen uit het septembernummer van "The American Conservative" aanhalen. Ted Carpenter hekelt het Amerikaanse buitenlandse beleid en toont aan dat Amerikaanse hulpprogramma's, zowel militaire als bvb. voedsel, elders voor instabiliteit zorgen. John Laughland stelt dat Obama een wereld zonder grenzen voorstaat en trekt de parallel met de identieke visie van de islam daarop. Wilson Burman voorspelt de niet-herbenoeming van Ben Bernanke aan het hoofd van de FED omwille van diens barslecht beleid en Dennis Dale maakt komaf met zijn gedoodverfde opvolger, Larry Summers. Summers zou niet enkel de financiën van Harvard maar ook de post-communistische economie in Rusland verknoeid hebben. Stuart Reid stelt zich de vraag of de paus een kapitalist is maar moet die negatief beantwoorden. Sean Scallon lanceert een warme oproep aan de GOP om zich meer op Andrew Jackson en diens presidentsoverwinning te gaan focussen. TAC mag dan al wel algemeen beschouwd worden als de luis in de pels van de Republikeinse Partij, en daar is zeker reden toe, maar uiteindelijk is en blijft TAC toch een trouw conservatief opinieblad dat maar al te goed weet waar de echte vijanden zich uithouden. En alle libertarische kritiek ten spijt is dat niet aan de rechterzijde. The Right is right, the Left is wrong. Waren er maar meer traditionele media met zo'n duidelijke editoriale lijn om liberalen te boeien.
Meer libertarische artikels op www.thefreemanonline.org.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.
posted by Vincent De Roeck @ 10:06
2 comments
2 Comments:
"Wilson Burman voorspelt de niet-herbenoeming van Ben Bernanke aan het hoofd van de FED omwille van diens barslecht beleid"
Ik hoop dat Wilson Burman zijn artikel al enkele weken geleden geschreven heeft, want anders heeft die de laatste dagen kennelijk het nieuws gemist. Ben Bernanke werd immers wél voorgedragen en aanvaard voor een nieuwe termijn aan het hoofd van de FED.
@ Ivan Janssens
Ik moet je daarin zeker gelijk geven. Ik weet niet goed waarom Reason in mijn lijstje ontbreekt. Niet aan gedacht zeker.
@ Marcel
Op 25 augustus heeft Barack Obama inderdaad aangekondigd dat Ben Bernanke een tweede termijn krijgt. Ik weet wel niet of het Congres die herbenoeming nog moet bekrachtigen of dat het puur de president is die beslist... Ik geloof tevens dat de artikels voor het septembernummer van een magazine wel enkele dagen/weken voor de publicatie aangeleverd worden. Het zou dus perfect kunnen dat Wilson Burman hier voor zijn beurt gesproken heeft.
Een reactie posten
<< Home