Een terugblik op D.C./Heller (Vincent De Roeck)

In de VS kwam één van mijn dromen vorige maand in vervulling. Eén van de sprekers op één van de conferenties was niemand minder dan Clark Neily, een advocaat gespecialiseerd in grondwettelijk recht en één van de pleiters in de zaak “D.C. vs. Heller” van vorige zomer. Toen oordeelde het Amerikaanse Hooggerechtshof voor de allereerste maal dat het Tweede Amendement wel degelijk een individueel recht op vrij wapenbezit omvatte. Het verbod op vuurwapens in het “District of Columbia” werd daarmee ongrondwettelijk verklaard.

Neily is verbonden aan het "Institute for Justice" en vertelde ons het pakkende verhaal van de klagers in die zaak. Eén van hen, Tom Palmer, ken ik persoonlijk. Hij beleeft zijn homoseksuele geaardheid in het openbaar en wist ooit zijn leven te redden door een pistool te trekken tegenover een met honkbalknuppels bewapende bende skinheads die potenrammen tot sport verheven hadden. Toen hij nadien naar D.C. verhuisde, was een wapen dragen verboden.

Een andere was Dick Heller, een veiligheidsagent verantwoordelijk voor de beveiliging van overheidsgebouwen, die buiten zijn uren een inbraak wist te verijdelen met zijn dienstwapen maar zijn wapen moest inleveren omdat zijn wapenvergunning enkel geldig was tijdens zijn diensturen. Heller werd geacht een wapen te kunnen bedienen als hij daarmee bureaucraten kon beschermen, maar als hij nadien gewone burgers kon helpen, werd dat plots een misdrijf.

Ik kan alle zeven "plaintiffs" afgaan, maar dat zou ons te ver leiden. Wel ga ik hier nog de historie van Sheila Parker vertellen. Zij was een alleenstaande moeder wiens dochter naast haarzelf het slachtoffer werd van een “gang rape” en de politie tevergeefs gebeld had toen hetzelfde tafereel zich bij haar onderbuurvrouw voltrok. Een rechter gaf de politie nadien zelfs gelijk en stelde onomwonden dat de politie enkele een collectieve beschermingsverantwoordelijkheid heeft en geen individuele. De politie moet m.a.w. niet op elke melding ingaan. Toen zij nadien een wapen wou kopen, werd haar dat verboden.

Tom Palmer, die zijn leven had weten redden door een wapen, mocht van de overheid zichzelf niet verdedigen. Dick Heller, die een inbraak verijdelde met zijn wapen, mocht van de overheid geen wapen hebben. Sheila Parker, die een meervoudige “gang rape” had kunnen afwentelen, kon niet op de politie rekenen, maar mocht ook zelf geen wapen hebben. Deze schrijnende voorbeelden toonden het failliet van de verbodscultuur aan. Het Amerikaanse Hooggerechtshof stelde dan ook terecht dat wapenbezit een individueel burgerrecht was en blijft, en dat elke persoon op Amerikaanse bodem een wapen mag dragen en bezitten. Het gezond verstand heeft eindelijk gezegevierd.

Want ook al bestaan er nog duizenden regeltjes en reguleringen die het Tweede Amendement aan banden leggen, toch heeft het Hooggerechtshof in "D.C. vs. Heller" duidelijk de richting van het debat aangegeven. De richting van vrijheid en individuele verantwoordelijkheid. Hopelijk verandert de gretigheid van Barack Obama met zijn ultra-linkse benoemingen daar niets aan... Het Tweede Amendement gaat immers om een dubbele bescherming: enerzijds als "check" tegenover een tirannieke overheid, en anderzijds als een middel om zichzelf tegen derden te beschermen. De draagwijdte van het Tweede Amendement is een andere discussie. Volgens mij omvat die het recht om alle soorten wapens tot en met het standaardwapen van het Amerikaanse leger te bezitten én te dragen. In de 18de eeuw was dat een Musket, vandaag dus een M-4.


Meer over deze cruciale rechtszaak op http://dcguncase.com/blog/
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.