Bedenkingen bij 'onze' nationale feestdag(Vincent De Roeck)

We schrijven 20 juli 2009, de vooravond van de Belgische nationale feestdag. 178 jaar geleden legde Leopold I zijn eed af als eerste koning der Belgen. Hoewel 'Belgen' als naam enkel verwees naar een Gallische stam die in de tijd van Julius Caesar in wat vandaag Frankrijk is leefde en dus wel een zeer vreemde soortnaam was om het kersverse onafhankelijke 'volk' te benoemen, was dat nog niet eens het meest bizarre. Die eer ging naar het veralgemenen van wat eigenlijk een 'Brabantse' omwenteling was. Noch de bewoners van de Ardennen, noch die van de twee Vlaanderens of Limburg, en al helemaal niet de stedelingen van Gent, Antwerpen en Dendermonde, waren vragende partij voor de 'Belgische' onafhankelijkheid, laat staan dat zij aan de 'revolutie' in Brussel deelgenomen zouden hebben. Het Franstalige zuiden werd al snel gepaaid met een unitaire eentalig-Franse staatsstructuur en zo door het Brabantse kamp meteen gerecupereerd. Het Nederlandstalige noorden werd op zijn beurt 'beloond' voor hun niet-deelname aan de omwenteling met het statuut van tweederangsburgers. Hadden de Hollanders niet de kapitale fout gemaakt om het eigenzinnige orangistische Antwerpen met kanonnen te beschieten, had deze stad, samen met grote delen van de huidige provincies Antwerpen en Oost-Vlaanderen, tien tegen een voor Nederland gekozen. Voor mij is 21 juli dus ook geen 'feest'-dag.

Belgicisten maken steeds gewag van een vermeende homogeneiteit in ons land, maar zij dwalen. Net zoals Tito in Joegoslavie of Stalin in Sovjet-Rusland werd 'Belgie' gestoeld op het onderdrukken van een welbepaalde bevolkingsgroep, in casu de Nederlandstaligen. Na de gruwelen van Rwanda, Srebrenica of de Holocaust mag het vandaag misschien wansmakelijk klinken om de Franciseringspolitiek in de 19de eeuw als 'etnische zuivering' of 'culturele genocide' af te schilderen, maar in de praktijk kwam het daar wel op neer. Andermaal echter bleek de identiteitsdrang van een bevolkingsgroep te sterk en te buigzaam te zijn om helemaal uitgeroeid te kunnen worden. Net zoals in de voormalige Sovjetrepublieken na de val van het communisme of in de Balkan na de dood van Tito herstelden de oude volksgevoelens en culturele geplogenheden zich razendsnel. Zo ook in Vlaanderen tegen de eeuwwisseling. 'Belgie' had gefaald. Het zou nooit een homogene natiestaat worden. De historische vergissing verwerd tot een 19de-eeuws curiosum. Althans, zo had het gemoeten.

Belgie bestaat anno 2009 echter nog steeds. De vorm mag dan al wel drastisch gewijzigd zijn, de 'Belgische' symbolen - Francisering, monarchie, identitair nihilisme - hebben stand gehouden. Vlaanderen is vandaag de dag rijker dan ooit tevoren, Wallonie is enkel nog maar leefbaar op papier. Het federale niveau kan zonder Vlaamse bail-out haar verplichtingen op vlak van de sociale onzekerheid niet meer nakomen en ook de Franse Gemeenschap stevent alweer af op het onvermijdelijke bankroet. Belgie is een contrafederatie geworden die alsmaar verder zal verdampen. Vlaanderen koos in juni duidelijk voor een flamingantere koers en voor het eerst in jaren lijkt de regering die keuze daadwerkelijk in beleid om te gaan zetten. N-VA'er Mark Demesmaeker voorspelde drie jaar geleden dat Belgie nooit haar 200ste verjaardag zou vieren. Hij werd toen uitgelachen, maar enkele politieke crisissen later zijn die criticasters stiller dan ooit. Het einde van Belgie komt nu wel echt in zicht, en ook al vind ik communautaire thema's niet prioritair, ik ben daar zeker niet rouwig om.

Een toestand waarbij een nationaal kader kunstmatig aangehouden wordt dat de fundamentele verschillen tussen noord en zuid nuanceloos van tafel veegt en daardoor wetenschappelijke nonsens wordt, kan gewoon niet lang blijven duren. Als Belgie internationaal wegzakt met alarmerende berichten over een werkloosheid van boven de 10 procent, is dat in mijn ogen irrelevant. Brussel (16%) en Wallonie (12%) zitten tot over hun oren in de problemen, Vlaanderen (4%) veel minder. Als Belgie meer dan een half miljoen vergoede werklozen telt, is dat een goedkoop mistgordijn. Vlaanderen telt er 150,000, Wallonie bijna 200,000. Belgie gaat internationaal af met haar werkzaamheidsgraad van 62% maar Vlaanderen scoort met 67% merkelijk beter dan Wallonie (57%) of Brussel (55%). Belgie scoort als geheel barslecht in de jaarlijkse stresstest van de zakenschool IMD, maar Vlaanderen apart helemaal niet. Ook de conceptie van Belgie als een land van ambtenaren is fout. In Vlaanderen werkt 22% voor de overheid, wat internationaal het gemiddelde is, maar in Wallonie is dat 37%. En ondanks alle mooie praatjes van Belgicisten blijft de kloof alsmaar verder groeien. In het laatste kwartaal steeg de werkloosheid in Vlaanderen met 4%, in Wallonie met het dubbele...

'Belgie', vanwege alle Vlaamse belastingbetalers, een gelukkige verjaardag gewenst! En moge het aub uw laatste zijn.