Alweer een jaar dichter bij Vlaamse onafhankelijkheid? (2) (Hoegin)

Gisteren blikten we even terug op de Fortis-saga, zoals ze zich de laatste maanden ontwikkelde. Aanvankelijk dachten de Franstaligen dat ze een voordelige zaak zouden kunnen doen, maar kwamen ze lelijk bedrogen uit. Vandaag hebben we het over Brussel-Halle-Vilvoorde, met als belangrijkste gebeurtenis: dat er een heel jaar voorbij is gegaan, zonder dat er veel meer gebeurd is dan dat er een nieuw belangenconflict ingeroepen werd.

Brussel-Halle-Vilvoorde dus. Waarrond het overigens al enkele maanden bijzonder stil is, en dat mag gerust bijzonder merkwaardig genoemd worden. Het laatste belangenconflict dateert ondertussen immers al van midden januari, straks een half jaar geleden dus, en nog steeds is de termijn van 120 dagen niet voorbij. Misschien hoeft het ook niet te verbazen, met aan het hoofd van de federale regering een lid van een partij dat in de loop van de afgelopen vijf jaar al drie keer naar de kiezer is getrokken met de belofte van vijf minuten politieke moed. Als die vijf minuten wel vijf jaar kunnen duren, en de Vlaamse kiezer in het bedrog blijft trappen, waarom zouden die 120 dagen dan niet meer dan een half jaar kunnen duren? Het is ondertussen duidelijk dat zelfs in de meest ruime interpretatie van de termijnen rond de belangenconflicten de wet hoegenaamd niet gerespecteerd wordt. De opeenvolging van belangenconflicten zoals we die nu meemaken is trouwens in ieder geval in strijd met de geest van de wet.

Probleem is dat zelfs al spelen de pers en de leidende politici onder één hoedje –in welk ander land zou de pers immers zulke onzin toedekken in plaats van het bedrog luidkeels aan te klagen?– Brussel-Halle-Vilvoorde niet vanzelf zal verdwijnen. Naar verluidt speelt de CD&V nu zelfs al met het ideetje om terug te keren naar de arrondissementele kieskringen van weleer, dus mét tweetalig Brussel-Halle-Vilvoorde. Een grotere afgang voor die partij kan men zich nauwelijks voorstellen, maar voor een man als een Herman van Rompuy, die duidelijk de Belgische belangen veel hoger stelt dan zijn eigen partijbelangen, vormt dat geen enkel probleem, zolang sire maar niet werkloos dreigt te worden. Je vraagt je uiteindelijk af hoe het toch mogelijk is, en welke geestesgesteldheid er eigenlijk nodig is om die rol te blijven spelen. Een Guy Verhofstadt zou zijn eigen moeder verkocht hebben om aan de macht te blijven, maar een Herman van Rompuy zou ze als kampbewaker zonder verpinken eigenhandig in de gaskamer gestopt hebben om sire te plezieren, om zich nadien op de borst te kloppen omdat hij zijn «verantwoordelijkheid» genomen heeft.

Vroeg of laat zal echter het uur van de waarheid aanbreken, en zal in de Kamer over Brussel-Halle-Vilvoorde gestemd moeten worden. Men kan de belangenconflicten niet eindeloos rekken, laat staan ze ook over de volgende federale verkiezingen tillen. In dat opzicht is de CD&V zich op Vlaams niveau op dit ogenblik waarschijnlijk behoorlijk in de nesten aan het werken, door een coalitie te willen aangaan met de N-VA. Zal die partij het immers willen riskeren in 2011 naar de kiezer te gaan zonder een splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, terwijl ze via de Vlaamse regering geassocieerd wordt met die vermaledijde CD&V die zo haar best heeft gedaan die splitsing tegen te houden, tegen haar eigen verkiezingsbeloftes in? De N-VA heeft reeds eerder bewezen er niet bang voor te zijn een regering te verlaten als dat nodig is. Als die partij dat ook durft wanneer ze in die regering numeriek nodig is, zou ze de CD&V wel eens flink in te rats kunnen zetten. Of rekent men er daar dan weer op dat de Open Vld wel zal willen bijspringen wanneer het zover is?

Een andere vraag is natuurlijk wat de houding van de Franstaligen zal zijn. Zullen zij het zo hard willen spelen dat ze nog liever de federale regering laten vallen met een communautaire verkiezingscampagne als gevolg, dan Halle-Vilvoorde op te geven? En dat misschien wel op een ogenblik dat België voorzitter is van de Europese Unie? Of rekent men er daar op dat de Vlamingen, en in het bijzonder de CD&V, uiteindelijk wel zullen plooien, om het land zo'n «Tsjechische» schande te besparen? Anderzijds houdt een communautaire verkiezingscampagne het gevaar in dat de nationalistische partijen in Vlaanderen extra wind in de zeilen krijgen, niet bepaald een gunstig gegeven voor een vlotte regeringsvorming achteraf. Indien op die manier het federale niveau opnieuw een jaar of meer op apegapen ligt, terwijl de Vlaamse regering zich assertief opstelt onder druk van zowel N-VA als sp.a, zou het wel eens kunnen dat de Franstaligen ook in dit dossier uiteindelijk vooral zichzelf in de voeten zullen geschoten hebben. Een betere manier om in Vlaanderen de separatistische geesten te doen rijpen kan men zich immers amper voorstellen.

Morgen: De regionale verkiezingen van 7 juni