Zware inflatie op komst, Vlaanderen ziende blind (Paul Vreymans)

De adepten van een inflationaire politiek teisterden deze week weer eens onze televisieschermen en onze Vlaamse pers met hun Keynesiaanse paarderemedies tegen de financiële crisis. Eerst kwam Ivan Van De Cloot, hoofdeconoom van het liberale Itinera Institute, de “vastberaden geldschepping” van de FED (en de ECB) nog eens goedkeuren en aanprijzen. De hyperinflatie die daaruit onvermijdelijk moet volgen lacht hij gewoon weg. De nooit eerder vertoonde verdubbeling van de Amerikaanse geldbasis in minder dan één jaar wordt gecompenseerd door de lage omloopsnelheid van het geld zo merkt Van De Cloot op, en zodra de omloopsnelheid ook maar even aantrekt dan kan de FED liquiditeiten uit de markt trekken door massaal obligaties op de markt te brengen.

Van De Cloot vergeet daarbij te zeggen dat de FED tegen die tijd nauwelijks nog iets koopwaardigs op zijn balans zal hebben, en enkel nog junk bonds en toxic assets zal kunnen aanbieden. Die raak je nu al aan de straatstenen niet meer kwijt, laat staan als straks de rente nog wat aantrekt. Ben Bernanke heeft met zijn ongebreidelde geldschepping eigenhandig de FED schaakmat gezet in de strijd tegen inflatie, en zal straks machteloos moeten toezien hoe mensen in steeds sneller tempo zullen vluchten uit de alsmaar rapper ontwaardende papieren dollars op zoek naar harde activa.

Halverwege de week deed prof. De Grauwe van de K.U. Leuven er nog een schep bovenop en herhaalde nog eens zijn Keynesiaans pleidooi voor "deficit spending". Volgens De Grauwe kunnen we alleen uit deze schuldencrisis geraken als onze overheid nog méér collectieve schulden bijmaakt. De professor erkende daarbij zelfs volmondig dat zulk een politiek een doodlopend straatje is. Dergelijke schuldopbouw kan inderdaad niet duurzaam zijn en moet onherroepelijk uitdraaien op een lagere rating van onze staatsschuld met sterk oplopende rente en uiteindelijk wellicht de catastrofale insolvabiliteit van onze staat tot gevolg. België kreeg deze week trouwens zijn begroting met een zwaar onvoldoende terug van Europa. Het is de zoveelste aanwijzing hoe slecht het nu al met onze publieke financiën is gesteld, en dit nog voordat onze nieuwe regionale regeringen met deficit spending is beginnen te potverteren. De reden waarom De Grauwe nu al maanden pleit voor nieuwe staatsschulden, is dat we "anders in een deflatoire spiraal terecht zouden kunnen komen." Zolang we feesten voelen we de kater nog niet schijnt De Grauwe kortzichtig te denken. Hoe deze professor nog onder de huidige generatie studenten durft te verschijnen die al die schulden zullen moeten afbetalen is mij een raadsel. Vooral omdat zo’n roekeloze schuldopbouw het uiteindelijk ook moeilijker maakt om uit de crisis te raken. Daar kunnen ze in IJsland, Argentinië, Zimbabwe of zelfs California nochtans goed over meespreken.

"We hebben dringend slimme investingen nodig" voegen de Vlaamse regerings- onderhandelaars daar in koor aan toe. We moeten nu toch niet krenterig gaan doen met slimme investeringen zeker? Wie het lange palmares kent van geniale commerciële successen die onze politieke klasse vroeger boekte houdt zijn hart al vast. Denken we maar aan de geldverslidende perikelen rond Sabena, ABX, de Pakjesdienst, Ethias, Dexia, DeLijn, aan het biodieselproject, de peperdure, vervuilende en lelijke zonnepanelen, aan de financietoren en de futuristische justitiepaleizen, aan de nooit ophoudende subsidies voor dat 19e eeuwse vervoermiddel van "den ijzerweg", aan de subsidiering van bodemloze koolputten en hopeloos verouderde staalovens... Twintig jaar later zijn we met zijn allen nog altijd aan het afbetalen aan de "slimme investeringen" van de vorige generatie politici. Politici verwarren nu eenmaal graag het algemeen belang met hun (politiek of soms zelfs financiëel) eigenbelang, 's lands welvaart met lokale grilletjes van hun kiesvee, of rendabiliteit van een investering met de gevoeligheden binnen een samenleving.

De overheid moet haar handen afhouden van de economie. Er is niet één taak die de overheid efficiënter kan volbrengen dan de privésector. Publieke organisaties werken ondoelmatig door hun veel te lompe en centralistische bureaucratie. Zij missen bovendien de kennis, traditie en vooral de motivatie tot efficiency, en maken overheidsbemoeienissen in spontante sociale en economische processen tot een dure en overbodige complicatie. Staatsinterventies zijn daarom kostprijsverhogend. Ze verstoren de optimale aanwending van productiemiddelen met massale verkwisting en welvaartsverlies voor gevolg. Wie op zoek is naar een strategie om straks niet al zijn spaarcenten kwijt te spelen in de onafweldbare inflatiegolf die uit die Keynesiaanse politiek zal volgen kan maar beter te rade bij de economisten van de Oostenrijkse School. Alleen zij lijken nog te beseffen dat deflatie een onvermijdelijke en heilzame etappe is in het duurzaam herstel en dat de nominale prijsdalingen daarbij de reële koopkracht alleen maar herstellen. Jammer dat de gevestigde orde voor die ideeën ziende blind blijft.


Dit artikel werd door Paul Vreymans bij InFlandersFields ingezonden.

Meer duiding van deze econoom op www.workforall.net.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.