Wat doet Europa eigenlijk? (Vincent De Roeck)
Deze week viel mijn oog op een initiatief van het ministerie van binnenlandse zaken. In verschillende Vlaamse media werd een “praktische gids bij de verkiezingen-2009” gepubliceerd. Mijn oog viel onmiddellijk op het Europakatern in de gratiskrant “Metro” die uitpakte met de woorden: “We komen vaker in contact met Europese regels en afspraken dan we denken, vandaar dit overzicht van de belangrijkste Europese wetten die de voorbije vijf jaar gestemd werden en een grote invloed op ons dagelijks leven hebben.” Het ministerie van binnenlandse zaken heeft groot gelijk. Meer dan 80% van alle wetten in België hebben ergens een Europese grondslag of connectie, en in totaal werden over de laatste vijf jaar meer dan 10,000 nieuwe stukken wetgeving door de Europese instellingen uitgebraakt. Op het eerste zicht leek me dit dan ook een interessant initiatief, ook al was het zéér duidelijk met belastinggeld betaald. Amper acht EU-verwezenlijkingen werden in de versie van “Metro” weerhouden. Als dat een graadmeter is voor het nut van de Europese legislatieve diarree, dan is amper 0,08% van de regels eigenlijk maar relevant. En voor mijzelf als libertariër is de relevantiegraad zelfs nog lager.
De eerste relevante EU-ingreep volgens het ministerie van binnenlandse zaken is het terugdringen van de roamingtarieven. “Mobiel bellen goedkoper maken,” heet dat dan in overheidsjargon. Ik vond deze overheidsinterventie net één van de zwartste momenten uit de recente EU-geschiedenis. Plots werden verkozen politici gemandateerd om los van elk marktproces de maximumprijzen voor telecommunicatietarieven te gaan bepalen. Economische waanzin is dat. De gevolgen van deze richtlijn zijn nog niet bekend, maar ik vrees reeds het ergste. Economen weten immers dat kunstmatige prijszettingen enkel maar kunnen leiden tot slechtere of mindere dienstverlening (bedrijven werken doorgaans met marktprijzen, dus moeten ze besparen om de kunstmatig bepaalde lage tarieven te kunnen halen), duurdere tarieven in aanverwante producten (als bedrijven de kosten van transnationaal dataverkeer en communicatie moeten verminderen, moet de prijs van andere producten omhoog) en misschien zelfs gewoon tekorten (als een bedrijf niet langer winst mag maken en zijn verlies aan inkomsten door regulering niet kan compenseren, zal het de geviseerde dienst gewoon niet langer aanbieden). Uiteindelijk is de consument hierdoor slechter af.
De tweede en derde bejubelde ingrepen zijn de Reach-richtlijn die de chemische sector nog zwaarder reglementeert en het controleren van de veiligheid van buitenlandse producten. “Chemische stoffen veiliger maken” en “Speelgoed gifvrij maken,” heet dit dan in “Metro”. Opnieuw dwaalt het ministerie van binnenlandse zaken hier. Niet enkel worden traditionele gebruiken als “Kinder Surprise” of speelgoedjes in chips of ontbijtgranen door deze maatregel zwaar aan banden gelegd, het uiteindelijke doel is zelfs het verbod hierop “voor de veiligheid van de consumenten”, maar ook goedkoper speelgoed uit het buitenland wordt nu van onze markten geweerd. Consumenten zouden vrij moeten zijn om los van de overheid te kiezen voor duur “veilig” speelgoed of goedkoop “giftig” speelgoed. Moesten de door de EU gecertificeerde producten allemaal zo perfect zijn, zou ik het nog kunnen begrijpen, maar de grootste acties om bepaalde producten uit de rekken te halen, hebben wel met autochtone goederen te maken. Het is gewoon een verkapte vorm van protectionisme. Hetzelfde geldt ook voor de Reach-richtlijn waarvan de meerkost voor de producenten mee verantwoordelijk is voor de hausse van de voedselprijzen, o.a. ook door het gedeeltelijke verbod op pesticiden en het rendementsverlies dat daarmee gepaard gaat.
De vierde en vijfde EU-realisatie kunnen we ook samen bekijken. Het gaat om “Vergoedingen voor vertragingen en annulaties eerlijk maken” en om “Vluchtprijzen duidelijk maken”. Kennelijk vinden de Eurocraten de gangbare vergoedingen, ook al heeft elke consument die expliciet bij het boeken van zijn vlucht zelf aanvaard, “oneerlijk” en denken zij dat zij door de samenleving gemandateerd te zijn om privé-initiatief te fnuiken en vrij ondernemersschap ondergeschikt te maken aan de grillen van de Brusselse bureaucratie. Idem trouwens voor het opleggen van “duidelijke” prijzen. De “full-fare airlines” hanteerden altijd al heldere prijsinformatie, het waren de “low cost carriers” die daar echter anders over dachten. Maar dat is en blijft hun recht. Consumenten konden kiezen tussen gebrekkige informatie en een goedkoop ticket of duidelijke informatie en een duurder ticket. De EU verstoort hier opnieuw de marktwerking. Wat is de volgende stap? Ik weet het niet, maar houd al wel mijn hart vast.
De zesde impact van de Europese Unie wordt door het ministerie van binnenlandse zaken omschreven als “Een groener Europa”. Dat “klimaatpakket” van de EU stelt tegen 2020 het volgende voorop: een 20% vermindering van de uitstoot van broeikasgassen, een 20% aandeel van hernieuwbare energie en een 20% verhoging van de energie-efficiëntie. Dit plan mag dan al wel mooi klinken, maar het is gewoon een farce. Het pakket is een grap dat niet enkel weigert rekening te houden met de wetenschappelijke argumenten tegen de global warming, maar dat ook totaal niet begaan is met het kostenplaatje van dit pakket. Verder is het gewoon lachwekkend te moeten vaststellen dat het pakket geen bindend beleid voorschrijft maar alle EU-lidstaten vrij laat deze doelstellingen al dan niet na te streven en hen de keuze laat in de wijze waarop deze voorschriften gerealiseerd zouden kunnen worden. Mooie woorden, hoogdravende verklaringen en veel misplaatste arrogantie zijn vaak de kern van het EU-beleid, en dat is hier niet anders. De zevende impact is dan weer “Werken over de grens” waarbij de EU-lidstaten voortaan elkaars diploma’s en kwalificaties zullen gaan erkennen. Een uitstekend idee, ware het niet dat de EU elke lidstaat de vrijheid laat om al dan niet nog extra controles door te voeren. Deze wederzijdse erkenning bestaat dus enkel maar op papier. Knap werk alweer, Europa.
De laatste relevante Europese verwezenlijking is de “Zwarte lijst voor vliegtuigmaatschappijen” die bepaalde carriers de toegang tot de Europese luchthavens ontzegt. Dit mag de meeste mensen aangenaam in de oren klinken, het is en blijft fout. Het zou de keuze van elke luchthavenuitbater moeten zijn om te beslissen welk soort toestellen of welke luchtvaartmaatschappijen van hun faciliteiten gebruik mogen maken. En zelfs als men dit zou collectiviseren, dan nog komt zoiets in de eerste plaats aan de nationale lidstaten toe. Ik vind het persoonlijk ook steeds ironisch om bij het opzoeken van de lijst van vliegtuigongevallen via Wikipedia te moeten vaststellen dat deze geweerde maatschappijen zelden of nooit met rampen of ongevallen te maken hebben, terwijl dat bij vele door de Europese Unie erkende maatschappijen geheel anders is. Ik denk bijvoorbeeld niet dat Air France, toch de maatschappij die de laatste jaren 450 passagiers de dood injaagde met twee crashes, op de EU-lijst staat. Natuurlijk zijn de Europese maatschappijen veel groter en hebben zij veel meer vliegtuigen en luchtverbindingen dan de "zwarte" maatschappijen, dat weet ik ook wel, maar desalniettemin zet het je aan om de ganse zwarte lijst-propaganda van de Europese Unie eens in een ander kader te bekijken. En opnieuw vergeet de EU rekening te houden met de keuzevrijheid van de consument. Elke mens weet dat een Kongolese maatschappij minder veilig is dan een Amerikaanse. Laat de passagier dan toch die keuze maken in plaats van Vadertje Staat!
De verkiezingen zijn vlakbij. Dit is je kans! Stem de Eurofielen weg!
Meer over de kost van EU-regulitis op www.tpa.co.uk.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.
De eerste relevante EU-ingreep volgens het ministerie van binnenlandse zaken is het terugdringen van de roamingtarieven. “Mobiel bellen goedkoper maken,” heet dat dan in overheidsjargon. Ik vond deze overheidsinterventie net één van de zwartste momenten uit de recente EU-geschiedenis. Plots werden verkozen politici gemandateerd om los van elk marktproces de maximumprijzen voor telecommunicatietarieven te gaan bepalen. Economische waanzin is dat. De gevolgen van deze richtlijn zijn nog niet bekend, maar ik vrees reeds het ergste. Economen weten immers dat kunstmatige prijszettingen enkel maar kunnen leiden tot slechtere of mindere dienstverlening (bedrijven werken doorgaans met marktprijzen, dus moeten ze besparen om de kunstmatig bepaalde lage tarieven te kunnen halen), duurdere tarieven in aanverwante producten (als bedrijven de kosten van transnationaal dataverkeer en communicatie moeten verminderen, moet de prijs van andere producten omhoog) en misschien zelfs gewoon tekorten (als een bedrijf niet langer winst mag maken en zijn verlies aan inkomsten door regulering niet kan compenseren, zal het de geviseerde dienst gewoon niet langer aanbieden). Uiteindelijk is de consument hierdoor slechter af.
De tweede en derde bejubelde ingrepen zijn de Reach-richtlijn die de chemische sector nog zwaarder reglementeert en het controleren van de veiligheid van buitenlandse producten. “Chemische stoffen veiliger maken” en “Speelgoed gifvrij maken,” heet dit dan in “Metro”. Opnieuw dwaalt het ministerie van binnenlandse zaken hier. Niet enkel worden traditionele gebruiken als “Kinder Surprise” of speelgoedjes in chips of ontbijtgranen door deze maatregel zwaar aan banden gelegd, het uiteindelijke doel is zelfs het verbod hierop “voor de veiligheid van de consumenten”, maar ook goedkoper speelgoed uit het buitenland wordt nu van onze markten geweerd. Consumenten zouden vrij moeten zijn om los van de overheid te kiezen voor duur “veilig” speelgoed of goedkoop “giftig” speelgoed. Moesten de door de EU gecertificeerde producten allemaal zo perfect zijn, zou ik het nog kunnen begrijpen, maar de grootste acties om bepaalde producten uit de rekken te halen, hebben wel met autochtone goederen te maken. Het is gewoon een verkapte vorm van protectionisme. Hetzelfde geldt ook voor de Reach-richtlijn waarvan de meerkost voor de producenten mee verantwoordelijk is voor de hausse van de voedselprijzen, o.a. ook door het gedeeltelijke verbod op pesticiden en het rendementsverlies dat daarmee gepaard gaat.
De vierde en vijfde EU-realisatie kunnen we ook samen bekijken. Het gaat om “Vergoedingen voor vertragingen en annulaties eerlijk maken” en om “Vluchtprijzen duidelijk maken”. Kennelijk vinden de Eurocraten de gangbare vergoedingen, ook al heeft elke consument die expliciet bij het boeken van zijn vlucht zelf aanvaard, “oneerlijk” en denken zij dat zij door de samenleving gemandateerd te zijn om privé-initiatief te fnuiken en vrij ondernemersschap ondergeschikt te maken aan de grillen van de Brusselse bureaucratie. Idem trouwens voor het opleggen van “duidelijke” prijzen. De “full-fare airlines” hanteerden altijd al heldere prijsinformatie, het waren de “low cost carriers” die daar echter anders over dachten. Maar dat is en blijft hun recht. Consumenten konden kiezen tussen gebrekkige informatie en een goedkoop ticket of duidelijke informatie en een duurder ticket. De EU verstoort hier opnieuw de marktwerking. Wat is de volgende stap? Ik weet het niet, maar houd al wel mijn hart vast.
De zesde impact van de Europese Unie wordt door het ministerie van binnenlandse zaken omschreven als “Een groener Europa”. Dat “klimaatpakket” van de EU stelt tegen 2020 het volgende voorop: een 20% vermindering van de uitstoot van broeikasgassen, een 20% aandeel van hernieuwbare energie en een 20% verhoging van de energie-efficiëntie. Dit plan mag dan al wel mooi klinken, maar het is gewoon een farce. Het pakket is een grap dat niet enkel weigert rekening te houden met de wetenschappelijke argumenten tegen de global warming, maar dat ook totaal niet begaan is met het kostenplaatje van dit pakket. Verder is het gewoon lachwekkend te moeten vaststellen dat het pakket geen bindend beleid voorschrijft maar alle EU-lidstaten vrij laat deze doelstellingen al dan niet na te streven en hen de keuze laat in de wijze waarop deze voorschriften gerealiseerd zouden kunnen worden. Mooie woorden, hoogdravende verklaringen en veel misplaatste arrogantie zijn vaak de kern van het EU-beleid, en dat is hier niet anders. De zevende impact is dan weer “Werken over de grens” waarbij de EU-lidstaten voortaan elkaars diploma’s en kwalificaties zullen gaan erkennen. Een uitstekend idee, ware het niet dat de EU elke lidstaat de vrijheid laat om al dan niet nog extra controles door te voeren. Deze wederzijdse erkenning bestaat dus enkel maar op papier. Knap werk alweer, Europa.
De laatste relevante Europese verwezenlijking is de “Zwarte lijst voor vliegtuigmaatschappijen” die bepaalde carriers de toegang tot de Europese luchthavens ontzegt. Dit mag de meeste mensen aangenaam in de oren klinken, het is en blijft fout. Het zou de keuze van elke luchthavenuitbater moeten zijn om te beslissen welk soort toestellen of welke luchtvaartmaatschappijen van hun faciliteiten gebruik mogen maken. En zelfs als men dit zou collectiviseren, dan nog komt zoiets in de eerste plaats aan de nationale lidstaten toe. Ik vind het persoonlijk ook steeds ironisch om bij het opzoeken van de lijst van vliegtuigongevallen via Wikipedia te moeten vaststellen dat deze geweerde maatschappijen zelden of nooit met rampen of ongevallen te maken hebben, terwijl dat bij vele door de Europese Unie erkende maatschappijen geheel anders is. Ik denk bijvoorbeeld niet dat Air France, toch de maatschappij die de laatste jaren 450 passagiers de dood injaagde met twee crashes, op de EU-lijst staat. Natuurlijk zijn de Europese maatschappijen veel groter en hebben zij veel meer vliegtuigen en luchtverbindingen dan de "zwarte" maatschappijen, dat weet ik ook wel, maar desalniettemin zet het je aan om de ganse zwarte lijst-propaganda van de Europese Unie eens in een ander kader te bekijken. En opnieuw vergeet de EU rekening te houden met de keuzevrijheid van de consument. Elke mens weet dat een Kongolese maatschappij minder veilig is dan een Amerikaanse. Laat de passagier dan toch die keuze maken in plaats van Vadertje Staat!
De verkiezingen zijn vlakbij. Dit is je kans! Stem de Eurofielen weg!
Meer over de kost van EU-regulitis op www.tpa.co.uk.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.
posted by Vincent De Roeck @ 12:08
8 comments
8 Comments:
Bijna 800 miljoen EUR per jaar kost ons die Europese Unie! De Vlamingen zijn per hoofd de grootste netto-bijdragers tot de EU van gans Europa! Tijd dat deze gravy train stopt! Ik stem zondag Vlaams Belang en hoop van Vincent en alle andere Eurosceptische bloglezers hetzelfde!
DD, wat gaat het VB nu in Europa veranderen? Ze belanden daar opnieuw bij de niet-ingeschrevenen, bakken zoete broodjes met fascisten en neo-nazi's in het halfrond, en dragen niets bij tot Vlaanderen. LDD is de enige optie voor zondag. DJ Eppink zal Vlaanderen een betere dienst bewijzen met zijn Euro-realisme dan FVH, Claeys of Dillen.
Ik vond het vreemd dat LDD met haar eurorealisme bij de EU-Profiler als eurosceptischer beschouwd werd dan het VB met haar anti-Europees programma. Ik weet niet goed op wat of wie gestemd. Misschien blijf ik wel gewoon thuis. Foert die opkomstplicht.
Vlaanderen onafhankelijk en uit Europa. Punt.
Geloven in LDD is gewoon naief, typische commercantenpartij voor één bollenwinkel, die van JMDD.
Vincent, interessant lectuur, maar ik vrees dat je als ware libertair de rationele kracht van het individu overschat. Ik vind dat de overheid alle recht heeft om in te grijpen om de uitwassen van een kapitalistische samenleving tegen te gaan. Mij ga je niet snel horen protesteren tegen maatregelen die de veiligheid van producten verhoogt, of de kunstmatig hoog gehouden prijzen van bijvoorbeeld roaming tegengaan.
Een opvallend citaat uit uw tekst:
"Consumenten zouden vrij moeten zijn om los van de overheid te kiezen voor duur “veilig” speelgoed of goedkoop “giftig” speelgoed."
Als ik al wil aannemen dat die consumenten werkelijk "vrij" zijn die keuze rationeel te maken, kan ik nog altijd geen systeem verdedigen waarbij goedkoop speelgoed giftig speelgoed is of kan zijn. Er zullen altijd mensen zijn die zich geen duur speelgoed kunnen permitteren. Uw punt is dan dat ze niet mogen klagen omdat ze toch nog altijd de "vrije keuze" hebben om het goedkope, giftige speelgoed te kopen?
Dan verkies ik toch een ingrijpen van dat "monsterlijke beest", de overheid.
Als u dat gelooft, Jelle, bent u gewoon een fascist! ;-)
Excuseer?
Kom nog eens terug als je een deftig argument hebt en je je niet verschuilt achter anonimiteit...
"Consumenten zouden vrij moeten zijn om los van de overheid te kiezen voor duur “veilig” speelgoed of goedkoop “giftig” speelgoed."
-> Zo'n dingen worden natuurlijk alleen geschreven door mensen die duur speelgoed kunnen kopen. Waarbij ik mij trouwens ook afvraag of dat verondersteld verband wel helemaal klopt.
Een reactie posten
<< Home