Tien om te zien (Vincent De Roeck)

De laatste weken heb ik YouTube voor de verandering eens gebruikt om wat serieuzer werk te bekijken dan de traditionele nihilistische clipjes van kwispelende honden, rockende katten of "candid camera"-sketches. Tien van de YouTube-films van de laatste weken zal ik in deze blogpost kort aanraden. Het eerste filmpje is een 100 minuten durende documentaire van Alex Jones over de conspiracytheorieën rond een besloten herenclub in San Francisco, de "Bohemian Club", waarvan naar verluidt alle Republikeinse presidenten sinds Dwight D. Eisenhower lid zouden zijn geweest. De documentaire "Dark Secrets inside Bohemian Grove" rakelt alle bestaande conspiracytheorieën omtrent deze exclusieve service-club op en gaat ook undercover op het landgoed van de club waar ze satanische rituelen weten te filmen. Ik vond deze documentaire via Jon Stewart die de kritiek van vele congresleden op Sonia Sotomayors lidmaatschap van de "Belizean Club" (de vrouwelijke tegenhanger) behandelde in "The Daily Show".



Sinds het optreden van Meghan McCain, de niet onknappe bloggende dochter van John McCain, in "The Colbert Report" en haar pleidooi voor méér openheid over seks en holebi's binnen de Republikeinse Partij ben ik een heuse fan van haar geworden. Ik lees haar wekelijkse blogposts op "The Daily Beast" en volg haar talrijke televisieoptredens via YouTube. Het bovenstaande interview met Rachel Maddow is niet per se haar beste optreden, maar geeft wel het soort interviews aan waarvan Meghan McCain haar handelsmerk gemaakt heeft. Het volstaat om haar naam in YouTube in te geven om een hele resem clips van haar te kunnen bekijken. Ook haar blogartikelen zijn steeds interessant, ook omdat zij haar zéér persoonlijke gevoelens beschrijft. Zij houdt bijvoorbeeld van wapens, niet omdat het in de grondwet staat, maar omdat ze het gevoel zalig vindt wanneer ze er één afvuurt. Zij kan ook bijvoorbeeld maar geen vriendje vinden omdat ze als getrainde campagnepolitica steeds door de leugens en de prietpraat van de kandidaten kan kijken. Zij heeft evenmin iets tegen Obama maar vond het bijvoorbeeld wel ongepast van hem, iemand die nooit zelf in het leger gediend had, om haar broer zijn mariniersdiploma te komen overhandigen. Enzovoort.



De NRA vertelt in dit 10 minuten durend clipje het weinig bekende verhaal van de invoering van de strenge wapenwetten in het Verenigd Koninkrijk in de jaren 1990 waarbij eerlijke en betrouwbare mensen plots als potentiële misdadigers beschouwd en ontwapend werden. De film vertelt het relaas van een totalitair geïnspireerd wetgevend kader en waarschuwt de Amerikanen met de woorden: "This could happen to you too!" Verder doorprikt het filmpje ook de illusie van criminaliteitsbestrijding door wapenwetten. De misdaad nam sneller toe na de ontwapening dan daarvoor. Ook andere NRA-gerelateerde video's zijn best interessant om zien. Ik denk bijvoorbeeld aan het interview van Wayne LaPierre, de CEO van de NRA, in "The Glenn Beck Show" waar hij de recente leugens over Amerikaanse wapens in Mexicaanse drugkartelhanden doorprikt. Volgens de Democraten zijn Amerikaanse wapens voor 90% verantwoordelijk voor de doden in de drugsoorlogen. LaPierre bewijst dat dit een leugen is. Ook leuk om in beschouwing te nemen in het wapendebat is het volgende. In Rusland bestaat er momenteel een touroperator die jacht/yacht-tripjes naar Somalië organiseert waarbij de Russische toeristen vrij op piraten mogen schieten... De privé heeft voor alles een oplossing ;-)





De bovenstaande clips dekken niet de volledige lading. Het eerste bevat één van Chris Van den Durpels meesterlijke parodieën. Het ingeven van zijn naam op YouTube zal ook nog een hele resem gelijkaardige sketches opleveren. Van den Durpel blijft in mijn ogen één van de meest geniale komieken van Vlaanderen. Het tweede bevat het introductiefilmpje van Rowan Atkinson's "Live", de verfilming van zijn tournée in het begin van de jaren 1990 in Boston: dertien opeenvolgende "one man" sketches die stuk voor stuk geweldig grappig zijn, en zelfs zonder in de Mr. Bean-humor te hoeven vervallen. Atkinson toont zich als een artistieke duizendpoot die meer kan dan gekke smoelen trekken en onnozel doen.





Deze twee documentaires situeren zich allebei in het hedendaagse Zuid-Afrika, een land waar ik al verscheidene malen geweest ben en dat om een onverklaarbare reden op mij een zéér diepe indruk nagelaten heeft. Het voelde telkens een beetje als thuiskomen aan de andere kant van de wereld. Vandaar dat ik ook nu nog de situatie daar regelmatig opvolg, vooral de desastreuze communistische en anti-blanke evolutie daar. De eerste documentaire duurt 90 minuten en werd door Nick Bloomfield in 2004 gedraaid. "His big white self" is het vervolg van zijn eerdere reportage "The leader, his driver and the driver's wife" over de Afrikaner Weerstandsbeweging en hun kopman Eugène Terreblanche. De AWB ontstond als extreem-rechtse knokploeg, kende tijdens de eindjaren van de Apartheid een enorme boom en wist zich mainstream te maken, maar is vandaag eens te meer een fringe-groep van ultra-rechts. Deze evolutie wordt mooi in beeld gebracht door Bloomfield. Ik heb Terreblanche steeds een intrigerend figuur, ofschoon fout, gevonden. Deze documentaire is dan ook zeker de moeite waard. De tweede werd recenter gemaakt door "Witness" en draagt de alleszeggende titel "No White in the Rainbow". Ze gaat over het gevaarlijke bestaan van de oudere blanke farmers in Zuid-Afrika en is in menig opzicht een echte ogen-opener.



Eén van mijn grootste helden uit de politiek, Congreslid Ron Paul uit Texas, was één van de themasprekers op de CPAC-conventie dit jaar. Zijn andermaal schitterende speech kan je volledig op YouTube zien.



Ook al ben ikzelf geen fan van Telefacts of hun genre van reportages, toch moet ik gerieflijk bekennen dat ik mij met bovenstaande uitzending smakelijk geamuseerd heb, tussen de talrijke momenten van plaatsvervangende schaamte in natuurlijk. Telefacts draaide een reportage onder de Vlaamse sekstoeristen in Pattaya. Na het zien van dit soort marginale toestanden verwondert mij eigenlijk niets meer.



Tenslotte nog even tijd maken voor wat eigen lof. Ik vertaalde deze maand immers de documentaire "The Soviet Story" naar het Nederlands en wacht momenteel op de proefversie om die nogmaals te checken op fouten en de synchronisatie. Normaliter moet de Nederlandse versie vanaf september in de winkels liggen. Ik kan deze documentaire met volle overtuiging aanraden. Ze was mijn tijd en energie zeker waard... Dit gezegd zijnde, hoop ik dat jullie aan deze videotips van mij iets hebben en wens ik jullie veel kijkplezier.