Mijn vijf favorieten voor de GOP in 2012(Vincent De Roeck)

Een kleine drie jaar voor de start van de volgende presidentiële voorverkiezingen in de Verenigde Staten is het natuurlijk nog koffiedik kijken naar de potentiële kandidaten, laat staan naar het uiteindelijke genomineerde duo. Bij de Democraten zullen dat zonder twijfel wel Barack Hussein Obama en Joe "Gaffe" Biden, de huidige president en vice-president, zijn, maar bij de Republikeinen ligt er nog niemand echt in poolpositie. In deze blogpost zal ik even kort stilstaan bij mijn vijf favorieten voor 2012, en ook nog even mijn licht laten schijnen over andere mogelijke Republikeinse kandidaten.

Mijn eerste favoriet beantwoordt volledig aan het gezegde van James Carville, “Running for president is like having sex, most men can't do it only once.” Ik heb het natuurlijk over Mitt Romney, de gewezen gouverneur van Massachussetts en een kandidaat in de vorige primaries. Romney heeft de middelen om een nieuwe campagne op poten te zetten, heeft met zijn verleden als ondernemer, manager van sportwedstrijden en politicus wel een CV waarop hij kan bouwen, en straalt in deze Keynesiaanse tijden misschien net de “change” uit die Amerika zo wanhopig nodig heeft. Romney stond bekend om zijn flip-flops, zijn haarstijl en zijn mormoonse overtuiging, maar bovenal leerde Amerika hem kennen als een degelijke fiscale conservatief die ook centrumkiezers en progressieven voor zich won. Ik vertrouw hem en denk dat hij het libertarisme zeker van dienst zal kunnen zijn.

De tweede in mijn rijtje is Bobby Jindal, de gouverneur van Louisiana, en één van de rijzende sterren binnen de GOP. Hij is een Indische Amerikaan en dus per definitie makkelijker aanvaardbaar voor de minderheidsgroepen in de Verenigde Staten. Zijn vrouw, Supriya Jolly, wordt dan weer als de Republikeinse Michelle Obama gefêteerd en Jindal geniet tevens de onvoorwaardelijke steun van Republikeinse middenveldorganisaties zoals de NRA en de ACU. Hij was eerder dit jaar zelfs de “keynote speaker” op de CPAC-conventie. Voor libertariërs zoals mezelf is het “track record” van Bobby Jindal ook voer voor interessante vooruitzichten. Jindal is voor wapens, tegen centralisering, voor belastingverlagingen, tegen regulering en tegen elke vorm van stimulusplan. Bobby Jindal is evenwel ultra-conservatief als het op ethische thema’s aankomt en een al even uitgesproken neoconservatief op vlak van terrorismebestrijding.

Mijn derde, en misschien wel grootste, favoriet is Mark Sanford, de gouverneur van South Carolina, en een nauwe bondgenoot van Ron Paul toen die nog samen in het Congres zitting hadden. Sanford was lange tijd de voorzitter van de gouverneursbond en gold tot enkele dagen geleden als een toonbeeld van ingetogenheid en traditionele deugdelijkheid. Het onlangs opbiechten van een buitenhuwelijkse relatie heeft dat imago wel wat schade berokkent, maar Sanford blijft nog stevig in het zadel. Daarbij is het misschien goed dat dit soort skeletten nu uit de kast vallen en niet tijdens de primaries zelf. Sanford weigerde stimulusgeld voor zijn staat, maar werd door een rechtbank deze maand gedwongen om het toch aan te nemen. Verder verzet hij zich sterk tegen belangengroepen en corporatisme, en maakte hij veelvuldig gebruik van zijn gouverneursveto in budgettaire aangelegenheden. Ooit dreef hij zelfs een bende varkens het deelstaatsparlement in als verzet tegen de “pork barrel spending” van de parlementsleden. Sanford gelooft heilig in lokalisme en een minimale staat, en omschrijft zichzelf vaak als economisch libertair. Dat soort statements klinkt mij alvast als muziek in de oren.

Een andere favoriet van mij is Charlie Crist, de gouverneur van Florida, en misschien wel een atypische Republikein. Net zoals Arnold Schwarzenegger in Californië is Crist begaan met het milieu, fiscaal vrij strikt maar economisch centristisch, ethisch progressief en bereid resoluut te kiezen voor een assertief opengrenzenbeleid. Crist weigert ook steevast om zichzelf als conservatief te outen. Hij houdt vast aan een “non-ideological” profiel, en laat het nu net dat soort “outreach” en bruggen bouwen zijn dat de Republikeinen in 2012 misschien opnieuw in het Witte Huis kan krijgen, zeker in combinatie met een uitgesproken Rush Limbaugh-adept als runningmate.

Tenslotte reken ik ook nog iemand als John Thune onder mijn vijf favorieten. Thune maakte als jongeling carrière in de Reagan-administratie en beschouwt Barry Goldwater als zijn grote voorbeeld. Thune kon ook in diens voetstappen treden door in 2005 de zittende fractieleider van de Democraten in de Senaat, Tom Daschle, te wippen, net zoals Goldwater zelf het hem in 1952 had voorgedaan. Thune is senator voor South Dakota en de enige met een 100-rating van de ACU. Thune is een strikte constitutionalist en een godsvruchtig conservatief. Zeker in combinatie met een iets softere Republikein of grotere centrist aan zijn zijde zou hij wel eens de verrassing van 2012 kunnen worden. Ik gun het hem alvast van harte.

Natuurlijk zijn er naast dit vijftal ook nog andere potentiële kandidaten voor de Republikeinse voorverkiezingen van 2012. Mijn held Ron Paul zal daartegen te oud zijn, maar misschien kan zijn zoon Rand Paul, die in 2010 normaliter kandidaat zal zijn voor de Senaat, de libertarische erfenis van zijn vader voortzetten. Ook gevestigde waarden als een Sarah Palin, een Jeb Bush, een Mike Huckabee, een Condoleezza Rice of een Tim Pawlenty komen opnieuw in beeld, net als de eeuwige maybe’s Newt Gingrich en Dennis Hastert, allebei gewezen Speakers. En ook partijprominenten als een John Boehner of een Mitch McConnell, de huidige GOP-fractieleiders in de twee kamers, of één van hun voorgangers Tom DeLay, Trent Lott of Bill Frist, maken natuurlijk nog altijd een kans om eveneens in deze primaries te schitteren. Tenslotte ook nog even melden dat senator Lindsay Graham misschien wel de enige échte underdog zal zijn in de voorverkiezingen van 2012. Ook deze notoire vrouwenloper, deze centrumconservatief op binnenlands vlak en ultra-havik op buitenlands vlak, en - vooral - deze maar al te graag geziene gast in Amerikaanse talkshows, wil ik nog niet onmiddellijk afschrijven.