Een pleidooi voor vrij wapenbezit

Mijn opvolger aan het hoofd van de Blauwdruk-redactie oogstte bij mij uitermate veel bijval met zijn laatste artikel. Op een duidelijke zeer leesbare manier maakte Jan Reyntjens immers de case voor vrij wapenbezit in België en maakte hij brandhout met de nieuwe wapenwet. Hij stoelde zijn redenering niet enkel op de tal van praktische problemen, maar ook op rechtsfilosofische en liberaal-ideologische gronden, en op zuivere statistieken. Aanleiding tot zijn stuk was een recent hoorcollege aan de K.U. Leuven over de Amerikaanse Grondwet en haar talrijke amendementen. Toen het in die context over het beruchte “second amendement” ging, liet de professor zich daar ontvallen hoe onvoorstelbaar zij het wel vond dat men in de VS vrij wapenbezit nog steeds normaal lijkt te vinden. Wat Jan Reyntjens, net zoals ikzelf, eerder onvoorstelbaar vindt, is dat men het hier in België blijkbaar normaal vindt dat de overheid de burgers het recht op zelfverdediging ontzegt. Uit dit authentiek ongenoegen met de gangbare nonsens in het debat ontsproot een mooie argumentatie.

Een pleidooi voor een versoepelde wapenwet
(Artikel van Jan Reyntjens voor Blauwdruk)

Gewapende burgers zijn de ergste nachtmerrie voor iedere dictator en tiran. Want de geschiedenis leert ons dat gewapende burgers zich altijd met hand en tand zullen blijven verzetten tegen onderdrukking en dictatuur. Deze les werd dan ook zeer ter harte genomen door figuren als Jozef Stalin en Adolf Hitler, die het bezit van wapens in hun eigen land en daarna in hun bezette gebieden onmiddellijk bij decreet verboden. Deze wapenwetten werden door de nazi’s streng toegepast, maar ze konden toch niet voorkomen dat een golf van ondergrondse verzetsbewegingen hen de rest van de oorlog zou dwarsbomen. Voor de Joden kwam het verzet echter te laat, zij waren reeds voor het begin van de oorlog ontwapend en konden zich dus niet verdedigen tegen hun deportatie die het einde voor zo velen betekende. Niet dat ik de Belgische overheid van genocide wil betichten, maar waakzaamheid blijft geboden als een staat het recht van burgers om zich te verdedigen afneemt of sterk reguleert.

Maar hoe komt het nu dat wat men in de Verenigde Staten de normaalste zaak ter wereld vindt, in België zo'n taboe is geworden de laatste jaren? Beide landen danken hun onafhankelijkheid immers aan een opstand van gewapende burgers tegen een buitenlandse mogendheid. Toch is er een fundamenteel verschil in hoe beide landen zich nadien ontwikkeld hebben. Hoewel de Amerikanen tijdens hun onafhankelijkheidsstrijd op de steun van onder meer Spanje en Frankrijk konden rekenen, hebben zij in de jaren na hun onafhankelijkheid nooit beroep gedaan op deze bondgenoten om hen uit de problemen te halen. Verlichte denkers zoals Thomas Jefferson zagen de gevaren van verstrikkende allianties in en vielen liever terug op goed bewapende burgermilities om zich te verdedigen tegen tirannie en buitenlandse veroveringsdrang. Deze milities hebben hun effectiviteit trouwens bewezen, o.a. toen meer dan 450,000 Amerikanen hun vrijheid verdedigden tegen de Britten in de Oorlog van 1812. Ook Zwitserland heeft haar geschiedenis van neutraliteit bij internationale conflicten te danken aan een groot aantal wapenbezitters en goed draaiende burgermilities.

In België verliep het evenwel anders. Wat begon als een kleine opstand voor meer autonomie escaleerde al snel tot een regelrechte revolutie met de onafhankelijkheid van de Zuidelijke Nederlanden als nieuw doel. Deze gebeurtenis ging uiteraard niet onopgemerkt voorbij, en het duurde dan ook niet lang voor de Europese grootmachten zich met deze zaak gingen bemoeien. Plannen voor een aansluiting bij Frankrijk werden door Groot-Brittannië van tafel geveegd, evenals het voorstel om de voormalige Franse kroonprins het koningschap van België aan te bieden. Het was eveneens Groot-Brittannië dat Nederland onder druk zette om de Belgische staat te erkennen in het zogenaamde Verdrag van Londen van 1839. In dit verdrag beloofde de Europese grootmachten de neutraliteit van België te respecteren. Niet alleen had het Belgische volk dus weinig te zeggen over het ontstaan van hun land, ze kregen bovendien de garantie van de machtigste naties van dat moment dat hun neutraliteit gerespecteerd zou worden. Een burgermilitie was dan ook niet echt noodzakelijk voor het voortbestaan van het land, en zo ontbrak in België de voedingsbodem voor een gezonde traditie van burgerlijk wapenbezit. Dit in tegenstelling tot de Verenigde Staten.

Toch was de wapenwet in België tot voor kort nog vrij liberaal. De wet stamde uit 1933 en stelde dat sport- en jachtwapens, mits registratie, vrij aangekocht konden worden. Voor oorlogswapens was een speciale vergunning nodig. Dit alles veranderde toen een zekere Hans Van Themsche besloot een wapen aan te kopen en daarmee enkele onschuldige mensen op straat neer te kogelen. Het hele land stond in rep en roer, het zoveelste geval van ‘zinloos geweld’ bracht een volkswoede teweeg die niet meer gezien was sinds de tijd van de Dutroux-affaire. De snelheid waarmee de politiek op deze gebeurtenis reageerde was al even ongezien. Alle partijen waren het er op enkele uren tijd over eens dat een herziening van de wapenwet nodig was . Op een week tijd werd een bijzonder strenge en ondoordachte nieuwe wapenwet door het parlement gejaagd. Dit zonder eerst de gemoederen te laten bedaren en na te denken over de diepgaande implicaties van deze nieuwe wet. Ze kon dan ook onmiddellijk rekenen op felle kritiek van schuttersverenigingen én de politievakbond. Het hallucinante resultaat liet dan ook niet lang op zich wachten. Onschuldige burgers werden ontwapend, kostbare erfstukken ‘verdwenen’ bij pogingen om ze te laten registreren en politieagenten moesten een attest van mentale gezondheid gaan halen om hun dienstwapen te mogen dragen. Dit terwijl illegale wapens rustig bleven waar ze altijd al geweest waren: in de handen van criminelen. En heeft deze ultrastrenge wet iets gedaan om dergelijke drama’s te verkomen? Minder dan een jaar na het doorvoeren ervan werd een jongeman op straat doodgestoken voor een sigaret, en nog begin dit jaar werd het land diep geschokt door de laffe moorden van Kim De Gelder.

Ook buiten België is genoeg bewijsmateriaal te vinden om aan te tonen dat dergelijke wetten inefficiënt zijn. Een voorbeeldland dat door tegenstanders van wapenbezit vaak word aangehaald is Japan. Vuurwapens zijn er verboden, met uitzondering van een beperkt aantal jagers. Wat is nu het resultaat? Een moordcijfer vergelijkbaar met zwaarbewapende landen zoals Duitsland en Noorwegen, en één van de hoogste zelfmoordcijfers ter wereld. Een ander vaak gebruikt voorbeeld is uiteraard ‘cowboyland’ Amerika. In de VS zijn er om en bij de 90 vuurwapens in oploop per 100 inwoners. Klinkt gevaarlijk? De statistieken spreken dit echter tegen. Tussen 1996 en 2005 is het moordcijfer in de VS met 15% gedaald, en het aantal gewapende overvallen met 22%, dit terwijl het vuurwapenbezit wel constant toenam. Het omgekeerde is eveneens waar, Washington DC, dat sinds 1976 de strengste wapenwet van alle Amerikaanse staten kent, zag zijn moordcijfer in 15 jaar tijd meer dan verdrievoudigen. Deze ‘prestatie’ leverde Washington de bijnaam ‘Murder Capital’, USA op. Intussen is het aantal moorden daar terug gedaald, maar het steekt nog steeds met kop en schouders boven alle andere Amerikaanse steden uit. Het hoeft denk ik verder geen betoog dat de vermeende correlatie tussen wapenbezit en misdaad ronduit fout is. Daarbij besliste ook het Amerikaanse Hooggerechtshof recentelijk (Heller vs. D.C.) dat het wapenverbod in het District of Columbia in strijd zou zijn met de Grondwet en herzien moet worden.

Het heeft geen enkele zin om het recht op vrij wapenbezit van de burger af te nemen. Het enige wat dit doet, is namelijk een klimaat creëren waarin potentiële criminelen weten dat zij geen gewapende tegenstand hoeven te verwachten van hun slachtoffers, en dus ongestoord hun gang kunnen gaan. De afwezigheid van een afschrikmiddel zoals een vuurwapen, zet met andere woorden het hek wagenwijd open voor mensen die anders misschien niet de stap naar de misdaad zouden zetten. Bovendien houden dergelijke wetten criminelen niet tegen van een wapen te houden, zij hebben immers geen respect voor de wet. Een populair gezegde gaat dan ook als volgt: "when guns are outlawed, only outlaws will have guns!"

En nog iets dat enorm storend is, is het feit dat mensen die het recht op vrij wapenbezit verdedigen steevast worden afgeschilderd als asociale, schietgrage ‘rednecks’ die België tot een modern Wilde Westen willen herschapen (een beeld dat overigens totaal fout is, zoals hierboven geïllustreerd). Men verwijt hen ook steeds dat zij paranoïde figuren zouden zijn die bang zijn van hun medemens en inspelen op een vals onveiligheidsgevoel. Het tegendeel is echter waar. Het zijn net diegenen die hun medeburgers willen ontwapenen die geen vertrouwen hebben in hun medemens. Combineer dit met de hedendaagse pers en hun niet-aflatende honger naar schokkende en sensationele verhalen, en je krijgt een ‘recipe for disaster’ dat het onveiligheidsgevoel verder in de hand werkt en ons weer een stap dichter bij de politiestaat brengt.

Het zijn dan ook enkel de echte liberalen met een rotsvast geloof in de mensheid die hun medeburgers in deze tijden van bijtend cynisme nog durven vertrouwen met vuurwapens. De rest lijkt zijn geloof in de individuele verantwoordelijkheid te hebben verloren, of heeft er nooit in geloofd. Want dit wordt maar al te vaak over het hoofd gezien: het bezit van een wapen is immers een verantwoordelijkheid net als het opvoeden van kinderen, rijden met een wagen en het bezitten van geld. En net zoals met het bezit van een wapen kan men door onverantwoord met deze zaken om te springen zware schade aanrichten. Het is nu onderhand wel duidelijk dat het echte probleem niet bij het wapenbezit zelf ligt dan wel bij die enkelingen die over de schreef gaan en menselijke drama’s aanrichten. Maar daar helpt geen enkele regulering iets aan. En net daarom is het tijd dat de overheid laat zien dat zij de burgers vertrouwt, dat vrijheid niet iets is om bang voor te zijn. Geef ons de kans om te bewijzen dat wij verantwoord met wapens zijn! Geef ons ons natuurrecht terug!

Jan Reyntjens is student geschiedenis, lid van het politiek secretariaat van het LVSV Leuven en de hoofdredacteur van het Vlaams-liberale kwartaalmagazine "Blauwdruk". Ook ikzelf schreef in het verleden al enkele stukken over vrij wapenbezit op mijn blog.

Read more...

Federale verkiezingen in de herfst? (Hoegin)

Als gevolg van de open ruzie tussen PS en MR in Wallonië namen de laatste week de speculaties over vervroegde federale verkiezingen in de herfst zo toe, dat het wel leek of het ondertussen al een vaststaand feit was geworden. Niets is echter minder waar, en ik durf zelfs sterk te betwijfelen dat het na 7 juni zover zal komen.

Tijdens deze verkiezingscampagne vielen er in het Zuiden van het land een reeks zware woorden tussen de socialistische PS en de liberale MR. Didier Reynders liet zich het woord «infréquentable» ontvallen over de PS op een verkiezingsmeeting van de MR, waarop federaal minister Laurette Onkelinx dreigde uit de federale regering te stappen indien Didier Reynders zijn woorden niet terugnam. Didier Reynders weigerde, de PS bleef –voorlopig– in de federale regering, maar Eerste Minister Herman van Rompuy zag zich wel genoodzaakt in de Kamer toe te geven dat alles misschien toch niet meer koek en ei was tussen de federale coalitiepartners nadat hij een week eerder nog staalhard had staan liegen dat het nodige respect er nog steeds was. (Waar is de tijd dat die man zich nog opwierp als ethicus maximus? O ja, dat was toen de CD&V nog in de oppositie zat…) Menig journalist heeft ondertussen al de vaststelling gemaakt dat MR en PS niet meer samen door de deur zouden kunnen, zoals dat dan heet, en dat het ernaar uitziet dat de federale regering wel eens in de problemen zou kunnen raken wanneer na de verkiezingen een nieuwe coalitie gevormd moet worden in de Franstalige gedeelten van het land.

Beginnen de journalisten onzin uit te slaan, kan je er donder op zeggen dat ook Karel de Gucht zich nog eens in de kijker moet werken. De man verstaat als geen ander de kunst om self-destructing prophecies (zelfvernietigende voorspellingen) te maken, zoals toen hij in al zijn wijsheid en arrogantie voorspelde dat de N-VA onder de lat door zou moeten in verband met Brussel-Halle-Vilvoorde. Ondertussen heeft hij al zoveel coalitiewissels voorspeld, zowel op regionaal als federaal niveau, dat het afgaande op zijn track record zo goed als vast staat dat noch op het ene nog op het andere niveau ook maar iets zal veranderen.

Bekijken we eens de verschillende opties vanuit de posities van de verschillende federale regeringspartners, om te beginnen aan Vlaamse zijde. Voor de CD&V zouden nieuwe federale verkiezingen op dit ogenblik zeer ongelegen komen. Het heeft de partij veel moeite gekost om primo in de federale regering te raken, secundo de post van de Eerste Minister vast te krijgen –herinner de regering-Verhofstadt III–, en tertio die post te behouden. Herman van Rompuy is bovendien niet bepaald een boegbeeld om mee uit te pakken in een federale verkiezingscampagne, al was het maar omdat de man op dit ogenblik precies het omgekeerde doet van het partijprogramma waarmee de CD&V in 2007 naar de kiezer trok. Kan de partij vandaag trouwens voorwenden dat ze nog niet afgerekend mag worden op de volledig negatieve balans van de federale regering omdat het regionale en Europese verkiezingen zijn, en de kiezer in de eerste plaats Kris Peeters en zijn Vlaamse ministers zou moeten belonen (ja toch?), dan zal ze diezelfde smoes niet meer kunnen gebruiken in een federale kiescampagne. Daar komt nog bij dat Brussel-Halle-Vilvoorde –«onverwijld», «vijf minuten politieke moed»– nog steeds niet gesplitst is, en nog wel met de schuldige actieve medewerking van de CD&V. De partij dreigt daarop zwaar afgerekend te worden als die kieskring nog steeds niet gesplitst zal zijn bij vervroegde verkiezingen. Vervroegde federale verkiezingen vermijden is de CD&V dus best wel een prijs waard, en zij zal zich dan ook hard inspannen om een voortijdig einde van de regering-Van Rompuy I af te kunnen wenden.

Ook de Open Vld heeft geen enkel belang bij vervroegde federale verkiezingen. Eén zaak zijn de praktische gevolgen die een nieuwe federale regeringsvorming wel eens zou kunnen hebben voor de verdeling van de postjes op federaal niveau – een argument dat trouwens ook voor de CD&V geldt en dus nog eens toegevoegd mag worden aan de vele argumenten van hierboven. De huidige federale regering heeft immers aan Vlaamse zijde geen meerderheid, en dat betekent dat Open Vld en CD&V op dit ogenblik boven hun stand leven. Dat na nieuwe federale verkiezingen een nieuwe federale regering van start zou kunnen gaan zonder een meerderheid aan Vlaamse zijde lijkt onwaarschijnlijk, enerzijds omdat zoiets ondanks alles toch nog altijd moeilijk ligt, maar vooral ook omdat de meerderheid aan Franstalige zijde niet zo groot meer zal zijn dat een Vlaamse minderheid gecompenseerd zal kunnen worden. Immers, valt ofwel MR ofwel PS op federaal niveau uit de boot, verdwijnen meteen ruim een kwart van de Franstalige zetels, en komt bovendien Groen! via Ecolo hoe dan ook vrijwel automatisch mee in de federale regering. Karel de Gucht moet het allemaal maar eens heel precies uitrekenen na 7 juni, maar ik vermoed dat eens dit besef ook bij hem zal doorgedrongen zijn, zijn zin in federale verkiezingen of zelfs nog maar een federale herschikking snel zal verdwenen zijn. Nieuwe federale verkiezingen kunnen de Open Vld alleen maar netto verlies opleveren, zelfs al zou ze er in de stembussen lichtjes op vooruit gaan.

Heeft één van de Franstalige partijen belang bij een federale herschikking of nieuwe verkiezingen? Wie van de twee ook als winnaar uit de bus zou komen op 7 juni, noch MR noch PS kunnen het risico nemen nieuwe federale verkiezingen uit te lokken om de tegenstander ook federaal uit de regering te jagen, omdat de uitlokkers van nieuwe verkiezingen daar gewoonlijk in de stembus een prijs voor moeten betalen. Bovendien riskeert men geconfronteerd te worden met een Ecolo dat zo groot zal zijn, dat de partij effectief incontournable wordt en daarom haar eisen zal kunnen stellen om toe te treden tot de federale regering. En daar bovendien zoveel gewicht in de schaal zal kunnen werpen bij de verdeling van de postjes, dat ook daar weinig of geen voordeel te rapen zal vallen. Dan is men bij de MR nog beter af met een gehavende PS, en bij de PS met een MR dat zichzelf wat vastgereden heeft, en alletwee netjes nog steeds meezittend aan de federale vetpotten. Het zou trouwens de eerste keer niet zijn dat twee partijen waarvan het wel lijkt dat de kopstukken letterlijk mekaars strot zouden willen doorbijten, na de verkiezingen toch nog een modus vivendi weten te vinden, al was het maar omdat de schrik voor de kiezer nog groter is en hen nog harder bindt dan de wederzijdse afkeer hen kan scheiden. Als bovendien de CD&V bereid is te zorgen voor wat smeermiddel in de vorm van, ik zeg maar wat, vers federaal geld op de juiste ministeries, dan zou het kunnen dat de toon zelfs heel snel teruggevonden zal kunnen worden tussen de huidige aartsvijanden.

Blijft natuurlijk nog cdH over. Bij die partij vreest men er op dit ogenblik voor terug te zakken naar de vierde plaats in het Franstalige politieke landschap. De laatste peilingen sluiten zelfs niet uit dat rivaal Ecolo uiteindelijk zowel PS als MR nog voorbij zou kunnen steken. Opnieuw rijst dus de vraag wat voor cdH het nut zou kunnen zijn van nieuwe federale verkiezingen, wanneer er voor haar eigenlijk alleen maar verlies in zit, zowel in de vorm van aanhang als van zetels en uiteindelijk ook postjes in de regering. Kon de partij in 2007 nog haar macht tonen door de regeringsvorming maandenlang volledig te blokkeren, zal ze nu al blij mogen zijn als ze er nog bij mag zijn. Federale verkiezingen uitlokken lijkt daarbij niet bepaald de beste tactiek om daarvoor te zorgen.

De conclusie blijft dus, ondanks de soms beschamend platte ruzie tussen MR en PS en de onzakelijke opmerkingen van Karel de Gucht, dat geen van de vijf federale regeringspartijen op dit ogenblik er enig belang bij heeft nieuwe federale verkiezingen uit te lokken, of zelfs nog maar een herschikking van de coalitie te eisen. Voor elk van de vijf partners lijkt dit immers alleen maar op een netto negatief resultaat uit te kunnen draaien. Minstens één van hen, de CD&V, heeft er bovendien een zo enorm groot belang bij federale verkiezingen zo lang mogelijk uit te stellen, dat zij er veel energie voor over zal hebben om als verzoenende partner op te treden en zelfs een prijs zal willen betalen voor het behoud van de regering. Dat neemt niet weg dat een val niet volledig uitgesloten kan worden –dat kan nooit–, maar die val zal dan niet het gevolg van een uitgekiende strategie zijn, maar niet meer of minder dan een accident de parcours. En als Eerste Minister Herman van Rompuy als ex-ethicus opnieuw een paar leugentjes zal moeten verkopen in de Kamer of de media om een regeringscrisis te verdoezelen of vermijden, zal hij dat trouwens zeker niet laten.

Read more...

Tibet na Tiananmen

Wat betekenen opgang en ondergang van de Chinese democratiebeweging voor de Tibetanen? Eigenlijk niet veel, want Chinezen van alle politieke gezindten zijn het over één ding eens: Tibet is ene onvervreemdbaar deel van China.



Twintig jaar geleden maakten soldaten van het Volksbevrijdingsleger een einde aan de democratiebeweging van Chinese studenten op het Plein van de Hemelse Vrede. Ze deden dat op ouderwetse manier met geweren en tanks. De communistische gerontocraten, vaak nog veteranen van diverse oorlogen en repressiecampagnes, waren gewend aan de aanblik van hopen lijken en begrepen de kouwe drukte daarover in de wereldmedia niet. De Britse oud-premier Edward Heath, een Realpolitiker met een hekel aan beginselen en dissidenten, betuigde kort nadien bij Deng Xiaoping zijn sympathie voor de repressie, echter met voorbehoud inzake de nogal ruwe middelen. Hadden ze soms geen waterkanonnen in Beijing?

België als modelstaat had Deng de weg kunnen wijzen. De Belgische bestuursklasse, dié weet tenminste hoe ze de oppositie eronder moet krijgen. De dag dat België echt uiteenvalt zal zij misschien naar geweld grijpen, maar voorlopig weet zij de status-quo te handhaven zonder één kogel te verspillen. Zelfs waterkanonnen komen er sinds “Leuven Vlaams” niet meer aan te pas. In de plaats daarvan zorgen adeltitels, égards in de media, subsidies van de Koning-Boudewijn-Stichting en andere voordeeltjes voor de collaboratie van mogelijke rebellen.

Een jaar of wat nadien belegden voortvluchtige Chinezen een bijeenkomst inde Kleine Aula te Leuven. De gastheren hadden er ook een Britse spreker van de Tibet Support Group uitgenodigd. Die kon bij de Chinezen echter geen applaus wekken. Zij bleken echt een “loyal opposition”: fel tegen de regering van hun land, maar nog feller vóór het belang van het land zelf.Al die bestrijders van de dictatuur van de Chinese Communistische Partij moesten niets weten van de Dalai Lama met zijn (zoals PvdA-voorzitter Ludo Martens het genoemd had:) “Nobelprijs voor de imperialistische vrede”.

Zij wezen erop dat de gehechtheid van de Chinezen aan Tibet los staat van het communisme. Je kan dat vandaag volop vaststellen in de postcommunistische herleving van het boeddhisme: Chinezen beschouwen de Tibetaanse traditie als deel van hun eigen traditie (zoals Franstalige Belgen aan Vlaanderen gehecht zijn als een deel van hun nationale eigenheid, onderscheiden van de Franse). De belangrijkste tempel in Beijing is van Tibetaanse signatuur, en de patroonsgod van de stad is er één met woeste Tibetaanse trekken. De anticommunistische Chinezen daagden de Britse spreker uit met de vraag: “Zou jij, zou de Dalai Lama, instemmen met een democratische oplossing van de kwestie-Tibet, namelijk een referendum in de hele Volksrepubliek over de afscheiding van Tibet?” Zoveel direct-democratische gezindheid, daar had de pleitbezorger van Tibet niet van terug.

Het gaat in het bij uitstek democratische Zwitserland tenslotte ook zo. De grenzen tussen kantons kunnen gewijzigd worden, een dorp kan zich losmaken uit zijn kanton en zich bij een ander aansluiten, maar dan moeten de kiezers in het hele kanton dat goedkeuren. Alsof je de Walen laat meebeslissen over de uitroeping van de Vlaamse onafhankelijkheid. Ook de Vlaamse separatisten rekenen op dat beginsel om de gemeenten van de Brusselse rand tijdens de Belgische boedelscheiding bij Vlaanderen te houden. Tegen de Franstalige droom van een overheveling van losse gemeenten na gemeentelijke referenda zweren zij bij het internationale respect voor bestaande bestuursentiteiten.

De Chinezen gingen niet zo ver om de bestaande repressie tegen het Tibetaanse separatisme te steunen, maar die is ook niet nodig om Tibet bij China te houden. Tenslotte kunnen ook de weldaden van het kapitalisme de Tibetanen aan China binden en hun Tibetaanse identiteit doen vergeten. Wat vandaag op het terrein ook gebeurt: Tibetaanse jongeren “houden meer van disco dan van Tibetaanse volksdans. (…) Ze willen niet elke dag gebedsmolentjes draaien en zich prosterneren voor Boeddhabeelden. Ze zoeken promotie naar hogere posities in het bestuur, concurreren met elkaar om een flat te bezitten in betonnen gebouwen met elektriciteit, stromend water en toiletten. Ze zijn erop uit Chinees en Engels te leren, liever dan de Tibetaanse taal, omdat ze willen deelhebben aan het nationale en wereldwijde sociaaleconomische leven”, zo schrijven Xu Mingxu en Yuan Feng, twee Chinese expats in de VS (geciteerd door Eric Hulsels: “Free Tibet?”, Streven, mei 2009).

Betekent dit dat ze minder nationalistisch worden? Enerzijds zie je dezelfde moderniseringstendens evengoed bij Tibetanen buiten de Volksrepubliek, zoals ik bv. heb kunnen vaststellen aan de Tibetaanse universiteit te Sarnath (de geboorteplaats van het boeddhisme), die toch bij uitstek een haard van Tibetaans separatisme blijft. Anderzijds moet je als Vlaming toegeven dat dezelfde modernisering hier wél samengegaan is met een verzwakking van de Vlaamse beweging. Belgavox-belgicisten speculeren bij uitstek op de roes van globalisering en digitalisering om de Vlaamse jeugd voorgoed hun wortels te doen vergeten. Zelfs de verengelsing van de cultuur, hoewel op zich onheilspellend voor de status van het Frans, zien zij daarom als een bondgenoot.

Kunnen de Tibetanen hoop putten uit de tendens bij ontvlaamste Vlamingen om nu op andere dan nationalistische gronden toch voor Vlaamse onafhankelijkheid te kiezen? Misschien niet, want in België speelt een factor die in het huidige China ver te zoeken is: rien ne va plus. China heeft meer troeven om de Tibetanen blijvend tot berusting in hun verlies van zelfstandigheid en eigenheid te bewegen. Het is een succesverhaal en nog steeds beloftevol. Dat geldt niet voor België.

Read more...

Films die je ogen zouden moeten openen...

De documentaire "The Soviet Story" van de Letse schrijver-regisseur Edvins Snore werd vanuit de UEN-fractie in het Europees Parlement gefinancierd. Deze documentaire van 85 minuten kan je hierboven integraal bekijken. "The Soviet Story" won ettelijke filmprijzen en oogstte ook lof in tal van media zoals de "Wall Street Journal" en "The Economist". De documentaire werd mij aangeraden door een Estse vriend van mij, Paul Vahur, en gisterenavond had ik tijd om deze te bekijken. Ik was ronduit geschokt. De film doorprikt een hele resem valse ideeën die we over WO-II hebben en waarschuwt Europa voor de gevolgen van socialisme en/of communisme. Jozef Stalin moordde 7 miljoen Oekraïeners uit in de winter van 1939, meer dan een miljoen meer dan in de ganse Nazi-Holocaust, en ook Karl Marx, Frederik Engels en Bernard Shaw schreven racistische pamfletten en riepen op tot etnische zuiveringen. Verder toont de film de sterke historische, ideologische en propagandistische gelijkenissen tussen het Nazisme en het Communisme, en benadrukt "The Soviet Story" ook de nauwe vriendschap en frequente samenwerking tussen Hitler en Stalin. Het geheel wordt gestaafd met authentieke foto's en beelden, en met rapporten uit de geheime Sovjetarchieven die pas recent openbaar gemaakt werden. "The Soviet Story" is zeker een absolute aanrader!



De Amerikaanse filmmaker James Tusty brak in 2006 met zijn film "The Singing Revolution" pas echt door in de Baltische Staten. Deze film mocht dan al wel op een langgerekte herwerking van de Casablanca-scène waarbij de Fransen met hun "La Marseillaise" in "Rick's Café Américain" het Duitse marslied "Die Wacht Am Rhein" overstemmen lijken, in tegenstelling tot die film is deze tenminste gebaseerd op waargebeurde feiten. De Baltische Staten wonnen hun onafhankelijkheid van de Sovjets aan het begin van de jaren 1990 door al zingend op straat te komen en de Sovjet-bezetters uit te dagen. Joel Alas besprak deze film uitgebreid in "The Baltic Times".



Enige tijd geleden woonde ik in de Metropolis-bioscoop van Antwerpen de avant-première bij van de Hollywoodfilm "Defiance" met Daniel Craig in de hoofdrol. Deze vertoning werd georganiseerd door het magazine "Joods Actueel" en zowat iedereen die de joodse gemeenschap en Israël een warm hart toedraagt, was daar ook op aanwezig. Deze blockbuster belicht als allereerste het leven van de joodse partizanengroepen in Nazi-bezet Oost-Europa en doorprikt definitief de valse idee-fixe alsof alle joden zich door de Nazi's als makke lammeren naar de slachtbank hebben laten leiden en laten afslachten. Alleen al daarvoor is deze film de moeite waard. Voor een uitgebreide recensie verwijs ik jullie graag door naar Verzet.org.



Dit clipje van Thomas Rossmeissl is misschien minder artistiek en mainstream dan de andere drie, en ook het thema van deze video is totaal anders, maar toch vind ik ook deze montage best te pruimen. Rossmeissl compileert hier enkele EU-feiten en statistieken met gekende beelden van Europese Parlementsleden die 's ochtends in Straatsburg de registers nog afteken, zo honderden euro's aan boni en zitpenningen opstrijken, en dan gewoon rustig naar huis vertrekken. Ondertussen heeft de Euroscepsis in het Verenigd Koninkrijk volgens "The Economist" al meer dan de helft van de burgers besmet en zijn het ook elders bijna enkel Eurokritische acties die nog de pers halen.

Read more...

Verkiezingskoorts teistert de Europese Unie

"Kleine Eurosceptische partijen domineren het EU-debat," was de kop van de Londense avondkrant "The Evening Standard" gisteren, en daarmee doelde zij vooral op de alomtegenwoordigheid van UKIP en de BNP in de Britse pers, maar ook Libertas krijgt deze dagen aardig wat aandacht in de mainstream-media. Vanavond worden de leiders van deze partijen zelfs in de talkshow "Question Time" van BBC verwacht. Vandaag was het vooral Libertas die de mensen wist te beroeren met maar liefst twee vermeldingen in het dagelijkse campagne-overzicht van de BBC, dat ofschoon zeker niet alomvattend toch wel als een waardevolle graadmeter beschouwd kan worden. De BBC schonk o.a. aandacht aan de Estse Libertas-medewerker Vahur Orrin die vanochtend voor dag en dauw de allereerste Europeaan ooit werd die online zijn stem uitbracht voor de EU-verkiezingen.


Maar het was toch hun tweede stunt die pas echt viraal ging. Libertas beschilderde vandaag het lichaam van een bekende "page three girl" met de Europese vlag en liet haar voor het parlementsgebouw van Westminster poseren als kritiek op de buitensporige uitgaven van de parlementsleden. Volgens Libertas zijn er in Brussel nog veel meer financiële wantoestanden te ontdekken dan in het door dit schandaal geteisterde Westminster en is de enige oplossing het betonneren van openheid bij de overheid en het vertellen van de naakte waarheid.



Omdat ook een uitgesproken anti-establishmentpartij als UKIP voortdurend hamert op het willen stoppen van de verspilzucht (de "gravy train") in Brussel en hun slogans nauwelijks te rijmen vallen met hun eigen gedrag, maakte het team van Joe Trippi bovenstaande compilatie van de wantoestanden binnen UKIP. Onderzoek van "Open Europe" bewees immers dat de UKIP-parlementsleden helemaal zelf niet opvallen in openheid, transparantie, werk-attitude of zuinigheid. En zelfs iemand als Nigel Farage, de welbespraakte en onder gelijkgezinden uitermate aimabele UKIP-partijleider, zou zich de laatste vijf jaar met 2 miljoen pond belastinggeld verrijkt hebben. En ook al is dat verwaarloosbaar op het totale bedrag van 2 miljard euro dat elk jaar door de Europese instellingen en agentschappen aan interne werking verspild wordt, toch ondergraaft het wel hun geloofwaardigheid inzake de bestrijding van "Brussels waste"...




In Nederland is het vooral de Eurofederalistische partij "Newropeans" die constant met scherp op Libertas aan het schieten is. Zo kunnen jullie hier een mooie samenvatting vinden van alle leugens en samenzweringstheorieën over Libertas. En ook de iconische "Heil"-poster van Declan Ganley is trouwens hun werk...



Voor de echte fans van Europese politiek, ook nog even vermelden dat onze eigen Derk-Jan Eppink door de Europese Socialisten opgenomen werd in hun lijstje van "twelve terrible candidates" naast neo-nazi's als Nick Griffin en Libertas-fans als Igor Grazin. Verder zal het nieuwe EP 18 "spook"-leden tellen tot het Lissabonverdrag definitief goed- of afgekeurd zal worden, kunnen jullie op de website van de libertarische drukkingsgroep "Manifesto Club" de essaybundel "EU Phrasebook" van Bruno Waterfield proeflezen en bestellen, en kunnen jullie bij NOS de kijk van Bert-Jan Spruyt op de Nederlandse Libertas-lijsttrekster Eline Van den Broek terugvinden, alsook de radioclip die de bekende rapper Lange Frans voor Libertas gemaakt heeft.



Als toemaatje nog bovenstaand filmpje dat door enkele bevriende Deense libertariërs de wereld ingestuurd werd rond de boodschap "Vote Libertas". Het filmpje mikt eerder op een Angelsaksisch publiek (de rest van Europa heeft doorgaans immers toch lak aan kritiek op belangengroepen en lobbyisme dat zij als wezenlijk onderdeel van hun EU beschouwen) en dat is begrijpelijk. In Denemarken zou dit geen zoden aan de dijk brengen want daar komt Libertas niet op, hoewel de relatie met de "Liberale Alliantie" wel uitstekend is.

Om af te sluiten nog even uitpakken met deze marketinganalyse:

Libertas is a close-to-perfect brand name for a pan-European party in the multi-lingual European Union. It is Latin, so it can be used in all EU countries and EU languages without feeling the need to translate it, and even in non-Latin alphabets such as Greek and Bulgarian, the name and way of writing stay the same. It is no difficult name to understand either, even without knowing any Latin, and it incarnates the core message, being freedom for the people, in an exemplary fashion.

En met deze analyse van de kern van het Libertas-programma:

Libertas' message of hope (pro-EU) and change (EU reform) is inspired by Barack Obama's presidential race in the 2008 U.S. elections. Libertas' message is based on four core principles - accountability, transparency, subsidiarity and democracy - that are commonly accepted (close to 80% of the electorate can be reached with these ideas) and easy to bring forward. Libertas added to these principles the concept of an all-Europe party running in all 27 EU Member States and hence transcending national partisan politics and the usual need for compromising after the elections in the formation of a grouping. In any ordinary EU election, this message would do tremendously well, but unfortunately, this time the general circumstances were different. The economic crisis brought the institutional element to the background and the debate got dominated with economic issues, disallowing Libertas to distinguish itself from the pack.

Deze analyses komen uit een studie van de marketeer Ilze Arklina die deze week verschenen is in Letland. Zijn conclusie lijkt mij misschien wat voorbarig maar in zijn analyses zelf kan ik mij grosso modo wel vinden. Vergeef mij trouwens ook de eventuele fouten tegen het Engels maar ik heb de Letse studie eerst omgezet naar het Engels via een vertalingsprogramma en er nadien de grootste fouten uitgehaald.

Read more...

Het verschil tussen kapitalisme en socialisme (vpmc)

In het algemeen springt onze pers nog wel zachtaardig om met de corrupte jongens en meisjes van de PS. Trouwens niet enkel met de betrokken individuen doet zij dat, ook de Partij zelf mag niet klagen. De journalistieke omzichtigheid in dezen, de discretie zelfs, kun je alleen maar voorbeeldig noemen.
De behoedzaamheid in het taalgebruik blijkt nog het duidelijkst hieruit, dat je enkel passiefzinnen leest in de aard van: De PS alweer door een corruptieschandaal getroffen, of Di Rupo opnieuw geplaagd met affaire in de partij, of varianten zoals Vlaag van schandalen trekt nu ook over Bergen.
Over de bankjongens lees je ook wel dat er in hun wereld een graaicultuur heerst, maar toch zijn de aanvallen op Mittler, Lippens en consorten heel wat bitsiger en persoonlijker. Terecht denk ik, maar je vraagt je toch af waar dat verschil vandaan komt. Dat het bij de banken om grotere bedragen gaat, kan niet de hele verklaring zijn, het betreft hier immers principes.
De diepere grond voor het verschil in behandeling hoef gelukkig niet ik te onderzoeken, want dat heeft Karel van het Reve al lang voor ons allen gedaan:.
.

.

Read more...

Climate change is godsdienst, geen wetenschap (Vincent De Roeck)

Vorige week publiceerde de Britse conservatieve denktank "The Bruges Group" de paper "Cool Thinking On Climate Change". In een zestigtal pagina's tracht de auteur, het Britse Europarlementslid Roger Helmer, de lezers ervan te overtuigen dat het huidige alarmisme rond de klimaatsverandering op leugens en bedrog gestoeld is en dat de voorgestelde - vooral Europese - maatregelen gevaarlijk en contraproductief zijn. Roger Helmer mag dan al wel een politicus en geen wetenschapper zijn, hij geeft dat ook gerieflijk toe, toch zijn zijn bevindingen en analyses zéér waardevol. Helmer brengt geen nieuwe argumenten aan maar bundelt de belangrijkste klimaatsceptische argumenten en theorieën in een vlot leesbare paper. Ik ben het niet altijd eens met zijn ideeën, zoals de idee dat enkel goederen met een intrinsieke waarde verhandeld zouden mogen worden (vanuit de Oostenrijkse School weten wij dat intrinsieke waarde niet bestaat en altijd afhangt van vraag en aanbod, ook als de verhandelde waar pure lucht is), maar grof op de korrel genomen is deze paper zeker een verademing in het sterk gepolariseerde debat.

Ook het sterk aanwezige anti-overheidsdiscours van Roger Helmer sluit nauw aan bij andere libertarische of conservatieve critici. Denken we maar aan het opiniestuk "The Climate Debate: When Science Serves The State" van professor Joseph Potts voor het "Ludwig von Mises Institute" in Alabama of aan het essay "Global Warming Revisited" van professor Michael Heberling voor het "Mackinac Center for Public Policy Research" in Michigan. Ook deze auteurs wijzen er terecht op, in tegenstelling tot dwalende neo-Keynesianen zoals een Joseph Stiglitz bijvoorbeeld, dat de overheid net zomin als private actoren over "perfecte informatie" beschikt en dat enkel de markt met inherent imperfecte informatie kan omgaan. Iets wat zeker ook toepasbaar is op de monsterrol van de overheid vandaag inzake de aanpak van de vermeende anthropogene klimaatsverandering.

De libertarische conservatief Roger Helmer put in zijn paper ook uit zijn lange carrière en staat van dienst binnen de klimaatsceptische beweging en beschrijft in geuren en kleuren een fraai aantal interessante anekdotes uit zijn leven. Zo vertegenwoordigde hij in december nog de klimaatsceptische beweging als waarnemer op de VN-klimaatconferentie in Poznan en was hij in maart nog gastspreker op de grote klimaatsconferentie van het Amerikaanse "Heartland Institute" in New York. Verder maakt hij brandhout van het IPCC en schuift hij de alternatieve theorieën van het NIPCC van professor Fred Singer (waarbij de 'N' staat voor 'Non-Governmental'...) naar voren. De film "An Inconvenient Truth" van Al Gore moet er in deze paper natuurlijk ook aan geloven, terwijl alle kritiek op de film "The Great Global Warming Swindle" op meesterlijke wijze gepareerd wordt.

Roger Helmer en diens ideeën kregen de laatste weken tevens de steun van kwaliteitskranten zoals de "The Daily Telegraph" en de "Wall Street Journal". In de eerste noemde Christopher Booker de idee van "global warming" en smeltende ijskappen "de grootste leugen ooit". In de tweede mocht Björn Lomborg ongestoord zijn theorie van het klimaat-industriële complex en de vervlechting van "big business" en "big government", los van wetenschappelijke waarheden, komen ventileren. En libertariërs als mezelf houden ons hart vast met de huidige uitgavendrift van de overheid in "groene" technologieën, want waarschijnlijk heeft de Amerikaanse investeringsgoeroe Eric Janszen overschot van gelijk toen die vorige zomer in "Harper's Magazine" al voorspelde dat de "groene" sector de volgende bubbel zou worden.

Read more...

Zo kan radio ook zijn, met zulke zinnen. (vpmc)

Marc Fumaroli:

Il est bien évident que s’il y a un point sur lequel la Gauche et la Droite sont complètement d’accord, et où même elles rivalisent de ...de ...de sottises, c’est bien dans le domaine de ce que vous [Michel Deguy] appelez à juste titre “le culturel”, la “politique culturelle”.µ

Et effectivement, il me semble que le culturel, c’est justement l’hypothèse selon laquelle un monde homogénéisé, technologiquement, peut être aussi –mais de manière logique– le plus capable de rendre la vie ...intense, intéressante, occupée, et même suroccupée.

En fin de compte le culturel se propose d’occuper tous les instants de chaque citoyen. Il faut aller le plus souvent aux musées, il faut aller le plus souvent dans les fêtes du livre, dans les fêtes de l’art, dans la force de l’art, et au fond, à la limite, on pourrait naître et mourir dans ce genre d’activités, qui à mon avis ne sont pour beaucoup ...qui enfin ne sont pas des contrepoids à ce qu’a d’abstrait le monde des services, ou le monde de l’industrie, mais qui est en réalité une simple adjonction, une sorte de complément, dans l’ordre du divertissement, du monde de la ...de l’agitation, de l’agitation ...moderne.

“L'art, la culture et le culturel”

Alain Finkielkraut reçoit Michel Deguy et Marc Fumaroli.

Émission “Répliques”, France Culture, du 23 mai 2009.

.

Marc Fumaroli:
Het is duidelijk, dat als er één punt is waar Links en Rechts elkaar uitstekend vinden, en waar zij in dwaasheden mekaar zelfs de loef willen afsteken, dit punt zich bevindt op het domein van wat u [Michel Deguy] terecht de “culturele wereld”, of de “cultuurpolitiek” noemt.
En inderdaad, zo lijkt mij, leeft de cultuurwereld .juist bij gratie van de hypothese dat een technologisch gehomogeniseerde wereld –bijna logischerwijs– ook bij uitstek in staat is om het leven intens te maken …interessant, drukbezet, overbezet zelfs.
Het culturele neemt zich per slot van rekening voor, om beslag te leggen op ieder vrij moment van elke burger. Je moet nodig de musea in, nodig ook boekenbeurzen in, of kunstbeurzen, je moet in de greep van de kunst blijven.
En ja, welbezien kan men desnoods van wieg tot graf zich met zulke zaken onledig houden, terwijl die volgens mij nauwelijks uitstaans …enfin, geen tegengewicht kunnen vormen tegen de abstracties van de dienstenmaatschappij of van de industriële wereld, maar in feite een simpele toevoeging zijn, een complement kun je zeggen, behorend tot de sfeer van het vermaak, van de wereld van de drukte, de ...moderne drukte.
.

Read more...

Meer dan 1/3 van de PS-kandidaten is moslim...

Een trouwe lezeres van mijn weblog zond mij zonet een overzicht door van alle (ogenschijnlijke) moslimkandidaten op de Brusselse PS-lijst voor de regionale verkiezingen van juni met de vraag om deze informatie te verspreiden. Na verificatie van haar lijst via de officiële campagnewebsite van de Brusselse PS blijkt inderdaad dat de Brusselse PS overduidelijk inzet op de moslimstemmen in Brussel. Ook in het verleden was dat het geval. Ik hekelde de toenemende verweving van socialisme en islam/islamisme in Brussel al eerder op mijn blog. Maar vandaag kunnen we daar niet langer om heen. En of dit een goede dan wel een slechte zaak is, weet ik niet (ik ken bijna niemand van deze moslims persoonlijk en ook hun standpunten zijn mij onbekend) maar we mogen hier toch zeker wel vraagtekens bij beginnen plaatsen. Het zijn en blijven nu eenmaal de socialisten...

Maar liefst 26 van de 72 effectieve PS-kandidaten voor de Brusselse regionale verkiezingen van juni zijn (aan hun naam te zien) moslims.

n° 3 : Emir Kir
n° 7 Fadila Laanan
n° 8 Mohammed Daïf
n° 10 Sfia Bouarfa
n° 13 Rachid Madrane
n° 19 Jamal Ikazban
n° 20 Fatiha Saïdi
n° 22 Nadia El Yousfi
n° 25 Mohammed Azzouzi
n° 27 Ahmed El Ktibi
n° 28 Souad Razzouk
n° 29 Emin Ozkara
n° 35 Abdallah Boustani
n° 42 Yasmina Nekhoul
n° 43 Mohamed Errazi
n° 45 Mohamed Lahlali
n° 47 Mounir Laarissi
n° 51 Ahmed Laaouej
n° 54 Myriem Amrani
n° 55 Ibrahim Dönmez
n° 57 Ahmed Ouartassi
n° 59 Ahmet Gjanaj
n° 61 Hava Ardiclik
n° 63 Abobakre Bouhjar
n° 67 Talbia Belhouari

Bij de opvolgers is het al iets minder opvallend: drie van de zestien.

n° 4 Mahammadi Chahid
n° 7 Karim Chetoui
n° 11 Sevket Temiz

Zelf ben ik niet zozeer met godsdienst of afkomst bezig. Ik ken persoonlijk immers te veel mensen die standvastig vrijheidslievend zijn ongeacht (of misschien zelfs ondanks...) hun religie of etniciteit, ook al maken zij doorgaans wel de absolute minderheid uit binnen hun gemeenschap. Maar het blijft wel typerend voor de verloedering van Brussel en de teloorgang van onze waarden. Brussel is altijd al een smeltkroes van culturen geweest en daaruit heeft zij doorheen de jaren zeker haar rijkdom en levendigheid geput, maar de recente tsunami-influx van (welvaarts)immigranten en de overlast die daarmee gepaard gaat, dient stilaan kordaat het hoofd geboden te worden. Ik pleit al jaren voor vrije immigratie, maar dan wel samen met het drastisch afbouwen van de sociale zekerheid en met het nauw betrekken van de autochtone bevolking in dat proces. En dit laatste zonder rekening te houden met politieke correctheid maar louter met hun grieven en angsten. Misschien was het zelfs nog de Britse libertariër Sean Gabb die dit in 2004 het best verwoordde:

I do not necessarily object if people want to come to this country to look for a new life. I do object if they want this at my expense - at my expense as a tax payer, and at the expense of the constitutional rights which are my birthright.

Read more...

Zijn islamouders die hun kinderen naar Turkije ontvoeren dan misschien toch schering en inslag?

Net terug van Turkije moet ik jullie verwittigen dat een bepaald islamitisch fenomeen kennelijk veel vaker voorkomt dan wij geloven. Een uitermate zorgwekkend iets zelfs. Op mijn terugvlucht van Bodrum naar Brussel met de Turkse lagekostenmaatschappij Pegasus Airlines viel mijn oog op de algemene vervoersvoorwaarden achteraan in hun inflightmagazine. Niet dat ik problemen heb met hun beleid inzake taksen en toeslagen, of steeds op zoek ga naar 'fouten' tegen de conventies van Warschau en Washington, ik ben nu eenmaal Test-Aankoop niet, of een andere overheidsgelieerde club die denkt dat consumenten steeds randdebielen zijn en dus via wetten beschermd moeten worden, maar ik was toch een beetje geschokt toen ik een expliciete verwijzing naar ouderlijke ontvoeringen vond.


Minderjarigen die van/naar Turkije reizen met één ouder moeten immers ook altijd een schriftelijk akkoord van de andere ouder kunnen voorleggen alvorens zij op een vlucht kunnen worden toegelaten. Dat akkoord moet zelfs door een notaris of een 'andere autoriteit' geformaliseerd worden. Dit mag allemaal nogal gewoontjes lijken voor sommigen, maar dat is het zeker niet. Want waarom zou een maatschappij als Pegasus (en waarschijnlijk zijn dezelfde regels bij alle andere Turkse carriers eveneens van kracht) dit invoeren, of moeten invoeren? De reden spreekt voor zich... Omdat ontvoeringen van kinderen door hun eigen ouders (veelal door de islamitische vader) naar het buitenland of - vooral - van het buitenland naar Turkije kennelijk toch frequenter zijn dan algemeen aangenomen wordt. Waakzaamheid blijft dus zeker geboden!

Read more...

India kiest voor eenheid

Een week na de verkiezingen in India en de reacties van de politici aldaar is het tijd voor een bilan. De grote winnaar is de Congrespartij, die de kern vormde van de uittredende coalitieregering. Het ging om een ware wederopstanding, want de partij was tijdens de jaren ’90 vooral in het Hindi-sprekend kerngebied haar traditionele stemmenbanken kwijtgeraakt.



De ex-onaanraakbaren vormden toen een eigen partij, de brahmanen liepen over naar de hindoe-nationalistische BJP, en de moslims naar links-populistische partijen. Het is vooral de massale terugkeer van de moslims die in tientallen kiesdistricten de doorslag gegeven heeft. In sociaal-economisch opzicht heeft de partij door een liberaliserend beleid ook de opkomende middenklasse overtuigd.

De grootste verliezer zijn de communistische partijen, die in 2004 verrassend een historisch hoogtepunt bereikt hadden. Hun terugval is het meest opvallend in hun bolwerk West-Bengalen, waar dertig jaar communistisch beleid de economie veel schade heeft toegebracht. Ze zullen de Congresregering, waaraan ze voorwaardelijke gedoogsteun verleend hebben, niet meer kunnen chanteren.

Hetzelfde geldt voor de links-populistische partijen. De beide veelpartijenblokken, rond de Congrespartij en rond de Indiase Volkspartij (BJP), zien een verschrompeling van de kleintjes ten voordele van de leidende partij (zij het meer in zetel- dan in stemmenaantal). Een omkering dus van de fragmentatie en decentralisatie die zich bij de vorige verkiezingen aftekenden. Tot grote teleurstelling van de meeste Westerse India-watchers blijken kaste- en klassenstrijd over hun hoogtepunt te zijn. Voor India's eenheid is dat niet slecht.

Een opvallend voorbeeld is de nederlaag van Mayawati, leidster van de ex-onaanraakbaren en deelstaatpremier van Uttar Pradesh. Dat zij sedert haar aantreden in 1995 agressief haar eigen kastenbasis bevoordeelt, wordt haar als begrijpelijke compensatie voor eeuwen achterstelling vergeven. Maar de macht is haar danig naar het hoofd gestegen. Miljoenen aan “vrijwillige donaties” vloeiden naar haar hoofdkwartier en overal verrezen standbeelden voor haarzelf. De kiezer vond het nu welletjes.

De hindoe-nationalistische BJP, die opnieuw (zoals in 1998-2004) de regering had willen vormen, gaat ook achteruit, net als vorige keer: van 183 zetels in 1999 via 137 in 2004 naar 116 vandaag. Dat is het lot van een partij die zichzelf ontrouw wordt. Haar oorspronkelijk profiel had haar in de verkiezingen van in de jaren 90 steeds groter gemaakt omdat het aan een behoefte beantwoordde. Zij gaf toen gehoor aan de verzuchtingen van de kleine ondernemers en ICT-ers met een liberaliserend programma. Tegelijk appelleerde zij aan de getrouwen van Mahatma Gandhi’s economische zelfredzaamheid met de belofte om buitenlandse concerns buiten te houden. Tenslotte beloofde zij de hindoes een einde aan de wettelijke en feitelijke achterstellingen die hen treffen.

Het is aan buitenlanders doorgaans moeilijk uit te leggen, maar als Vlaming in België weet ik van dichtbij dat het perfect mogelijk is om een numerieke meerderheidsgroep in een politieke minderheidspositie te duwen. In India bv. waarborgt de grondwet aan de minderheden het recht op eigen gebedshuizen en gesubsidieerde scholen, niet aan de hindoes. Hindoe-tempels worden door de regering overgenomen en hun inkomsten uit offergaven afgeleid naar niet-hindoe doeleinden. De grondwet kent aan deelstaten met moslim- of christelijke meerderheid een grotere autonomie toe. Anderzijds voorziet hij de instelling van een gemeenschappelijke familiewetgeving voor alle burgers ongeacht religie, een hoeksteen van elk seculier bestel, maar juist de zich “seculier” noemende partijen blokkeren de uitvoering daarvan om de moslims hun sjaria te gunnen. In 1990 hebben moslims de hindoes uit Kasjmir verdreven, en geen enkele regering doet het nodige om hen te laten terugkeren.

De BJP beloofde om daar werk van te maken, maar eens aan de macht heeft ze er geen vinger naar uitgestoken. In plaats van economisch nationalisme stelde ze de grenzen open voor buitenlandse overnames, zelfs in de gevoelige sector van de media. Linkse regeringen hadden altijd een zeker cultureel nationalisme betracht, zij het dan zonder het “nationalisme” te noemen, eerder in naam van het antikolonialisme of de volkscultuur. De BJP echter stelde kunstcollecties en culturele instellingen bloot aan de marktwerking, wat vaak hun ondergang betekende. Van de beloofde belastingverlichting maakte ze evenmin werk. Kortom, ze vervreemdde haar natuurlijke kiezersbasis van zich.

In de jongste campagne durfde ze haar oude beloften niet hernemen. Bovendien ontweek ze elk ideologisch debat met de smoes dat “voor goed bestuur geen ideologie nodig is”. Haar kiezers zijn in groten getale thuisgebleven, of naar de schaapstal van de Congrespartij teruggekeerd. Die krijgt nu de vrije hand om, weinig gehinderd door eigenzinnige coalitiepartners of een geloofwaardige oppositie, een krachtig beleid te voeren.

Read more...

Valse beschuldiging

In De Standaard van vrijdag noemt Jan Hunin de nieuwe Europese partij Libertas "anti-Europees", zonder deze beschuldiging inhoudelijk te onderbouwen. Hij is niet de enige die Libertas dit etiket opplakt. Merkwaardig, want terwijl de meeste Europese politici nog steeds niet bekomen zijn van het Frans, Nederlands en Iers "neen", is Libertas zowat de enige partij die met concrete voorstellen komt om de Europeanen opnieuw te laten geloven in de Europese Unie.

Voor het eerst in de Europese geschiedenis komen politici uit verschillende Europese landen op voor een gezamenlijke partij. Portugese groenen, Poolse conservatieven, Spaanse sociaal democraten, Tsjechische liberalen en Duitse christen democraten scharen zich allemaal achter hetzelfde Europese Libertas programma. Hoe zo'n Europees project toch "anti-Europees" kan zijn, moet Jan Hunin mij toch eens uitleggen. Maar zelfs als hij eigenlijk "anti-EU" bedoeld zou hebben, ben ik het niet met hem eens. Akkoord, Libertas wil de EU grondig hervormen, maar zeker niet met de bedoeling om haar af te schaffen.

De Europese Unie moet democratischer, de Europese besluitvorming moet transparanter en Europese beleidsmakers moeten meer verantwoording afleggen voor hun beslissingen aan de Europese burgers en parlementsleden: dat is volgens Libertas de enige manier waarop de EU het vertrouwen van de Europeanen kan herwinnen. Concreet wil Libertas bijvoorbeeld Europese parlementsleden het recht geven om zelf wetsvoorstellen in te dienen en wil het de deelnemerslijsten, agenda's en verslagen van de 300 geheime werkgroepen van de Raad van Ministers openbaar maken.

Misschien is de huidige generatie Europese leiders niet gelukkig met deze voorstellen, maar is het niet eigen aan iedere democratie dat beleidsmakers en oppositie van mening kunnen verschillen? Of had de Tsjechische president Klaus dan toch gelijk toen hij in het Europese parlement stelde dat de huidige EU geen oppositie duldt? Dat een partij meteen als "anti-Europees" gebrandmerkt wordt omdat ze voor een andere, meer democratische EU kiest dan die van het verdrag van Lissabon, is alvast weinig hoopgevend.

Read more...

Interview with Annemie Neyts and Graham Watson (Vincent De Roeck)

In three weeks time, the next EU elections are set to take place. The final countdown has begun. Time for New Libertas editor Vincent De Roeck to sit down with ELDR chairwoman Annemie Neyts MEP and ALDE group leader Graham Watson MEP for a double interview in Brussels on the issues that really matter in this campaign. An impression.

Vincent De Roeck: ALDE launched his campaign in April. Is ALDE ready? What are the main campaign issues, and which special concerns are addressed in this year’s election platform? And what are the expectations of ALDE in this election?

Graham Watson: ELDR launched its election campaign in April. ALDE does not have a separate campaign.

Annemie Neyts: As you know, the ALDE Group consists of the ELDR Party, which brings together 75 MEPs from among its member parties, and the European Democratic Party with 25 MEPs.
As Graham stated, ELDR had a big campaign launch on April 15th, which was a huge success, and where we presented our common electoral programme, consisting of 15 bullet points built around 4 main themes: Civil Liberties; EU Single Market, Growth and Employment; Environment and Energy Policy; and Enlargement, Foreign, Security and Defence Policy.

Vincent: ALDE was the first European political group to announce its plan to conduct a pan-European campaign in 2009, but many national parties still seem to prefer a purely domestic campaign. What are your thoughts about this, and will this initial idea be upheld in the forthcoming campaign?

Graham: ALDE does not campaign as such but it is a shame that these elections, as always, will be characterised by 27 different national elections instead of a coherent pan-European campaign - despite Liberal parties sharing a common ELDR manifesto. Unfortunately EP elections are too often treated as a mid-term referendum on national government performance rather than a substantive national debate on EU cooperation across a range of policy issues from environment to human rights.

Annemie: It is a pity indeed that the traditional trend has not yet changed, and most parties from different groups within the European Parliament are still campaigning as if it were domestic elections. ELDR has always tried to break away from this trend.
ELDR currently consists of 58 member parties across Europe. The Liberal Democrats were the first to create a European political family in 1976 in view of the first European elections.
We not only have a common manifesto, which will be the guideline in all our member parties across Europe, also, a lot of us will be travelling across Europe, visiting our members and campaign together.

Vincent: After François Bayrou’s MODEM decided to leave the EDP and join the ELDR, many observers speculate that ALDE will disappear after the June elections and that the liberal democrats in the EU Parliament will readopt ELDR as the name of their grouping. Is this correct? And what are your feelings about this?

Graham: This is not true. It is too early to speculate on the future shape of the new Liberal & Democrat group in the Parliament but MODEM continue to do well in the polls in France, although they are positioning themselves more and more to the left of centre in an attempt to become the main opposition to Sarkozy.

Annemie: I don't think this is correct. The ELDR and EDP are two different parties, who work together very well within the ALDE Group. We are united in ALDE by a common vision, and I do not expect this to change.

Vincent: Tory big shot William Hague declared his formal intention to leave the EPP-ED grouping after the next elections and to establish a new centre-right parliamentary group. This new group is to be moderately Euro-sceptic, economically liberal, and socially conservative, with a strong reformist agenda. Will they achieve this regrouping, and what will be the consequences of this move for the political balance in general and the situation of ALDE in particular?

Graham: This had become an inevitability after David Cameron, Conservative party leader, pledged his commitment to leave the federalist Christian-democrat grouping of EPP. However it does isolate the Tories just as they appear to be readying themselves for power in the UK and will be our main line of attack in the forthcoming elections.
It is probable that they will manage to form a political group in the new Parliament with the requisite 25 MEPs from 7 Member States but they will be a fairly lone and sorry voice in the Chamber, shouting from the sidelines rather than influencing from the centre.
The EPP as a consequence will be weakened numerically (though still probably the largest group) and strengthened in internal coherence by losing the British and Czech sceptics. The balance of power in the Parliament will be more even which should play into the hands of a unified Liberal group holding the balance of power.

Vincent: ELDR has always been a strong supporter for the Lisbon Treaty, but after last year’s Irish referendum, the ratification process slowed down and is now stopped. The deathblow was given when the Czech government was forced to resign over this issue. What will happen with the Lisbon Treaty, and will this be a major issue in the campaign?

Graham: The Czech Senate has now ratified the Treaty, completing the parliamentary process in the Czech Republic, though President Klaus still has to sign and 17 ODS Senators have tabled an appeal to the Constitutional Court (again) to delay the process yet further. European partners are tiring of Czech procrastination which is damaging preparations for the Union to elect and nominate representatives to its institutions in the Autumn.
If the Irish say Yes in their second referendum in October, as currently expected, the pressure on Klaus and Kazynscki to sign will be huge. In the meantime, we should get on with our business as usual under the existing Treaty framework.

Annemie: ELDR has not built its campaign around the Lisbon issue, but obviously we call for its swift adoption and implementation.
I am convinced we need a stronger European Union in order to tackle the big issues we currently face. People across Europe understand this need, and politicians need to be responsible in this matter. After the Irish "YES" in October, the Czech Republic -or better, certain Czech politicians- will have to rethink their behaviour and allow for the European Union to adapt itself, so it can respond adequately to the needs of the people.

Vincent: The anti-Lisbon group Libertas transformed itself into a full-size pan-European party and wants to file candidates in every EU member state. They run on a platform of subsidiarity, transparency, accountability and democracy. Other new parties also emerged in recent months. What will be their impact on the outcome of the next EU elections, and will they threaten the current balance of power in Brussels?

Graham: It is by no means certain that Declan Ganley's Libertas will take off in the way he hopes. He has secured very little support in the countries he has visited and has resorted to bribing politicians from existing parties to join him. His chances of getting more than a handful of representatives are very slim. Many citizens, even in Ireland now, can see through the thin veneer of his populism and realise he is without substance. I do not expect Libertas to have any impact on the balance of power in Brussels.

Annemie: The emergence of new parties in itself is not a bad thing. It is the expression of our open democratic system, and it allows for the citizen to express certain feelings traditional parties sometimes need to be reminded of.
However, we have seen these kinds of populist parties surfacing from time to time, both in a national as in the European context. We have also seen them disappear relatively fast. I do not believe the case with Libertas will be much different. They are having a hard time already finding enough (credible) candidates, and will probably find it even more difficult to formulate coherent politics after the elections.
So, no, I do not believe Libertas will cause a shift of balance in Brussels.

Vincent: ALDE leader Graham Watson launched his campaign to become the next President of the European Parliament, rejecting the EPP-PES consensus to share that mandate for yet another term. The Greens and the Italians within the EPP are also considering to propose their own candidates for the Presidency. What will happen? Is there a way for Mr. Graham to succeed? And what will be the fall-out of this move for the institution as a whole?

Graham: I decided to run for President of Parliament on behalf of the Liberal Democrat group to highlight our deception at the secret deals which govern important decisions such as choosing the President of Europe's directly elected institution. There are many things that it needs to do to become a more vibrant and relevant forum for public debate and accountable decision-making. It may or may not come to pass, but the only election you have no chance of winning is the one you don't stand for.

Annemie: I am very happy to have a liberal candidate for the next President of the European Parliament. Of course, Graham has the fullest support from ELDR and myself. I believe that he is the ideal candidate to lead the parliament in working to revive the reform of Europe's institutions, provide a much needed stimulus to the economy and ensure Europe plays a leading role in addressing climate change and the EU's energy needs.
On top of that, the way he has openly presented himself as a candidate, is a very strong signal for more democracy, transparency and liberalism.

Vincent: The Barrosso Commission consisted out of Christian-democrats, socialists and liberals. Will this de facto ideological equilibrium be conserved after June? And is ALDE to propose its own candidate for the Presidency of the European Commission?

Annemie: We hope that the elections go well, and we are quite confident that our position in the Parliament will remain more or less the same. The ideological equilibrium will thus be conserved within the Parliament, so it would be highly doubtful that this would not be the case in the next Commission. We are surely all convinced that we need liberal voices within this body, so that is what we will most certainly strive for.

Vincent: The extremely low overall turnout in EU elections is a disgrace for the Union. Will this change in June? And what measures are taken by ALDE to increase the turnout?

Graham: The overall turn out at the 2004 European elections was 45%. This was disappointing as it repeated a declining trend since the first direct elections in 1979 but I would not yet describe it as a disgrace. Such a term may be used perhaps for Slovakia where the figure was only 17%.
However we do face a serious issue of declining interest, in contrast to the growing powers and importance of the European Parliament which suggests voters on the whole do not understand what the EU is doing and how it affects their lives. Much of this is the fault of poor and disingenuous media reporting but no politician can escape responsibility.

Annemie: I think there are two main reasons for this declining interest. First of all, I have recently developed a theory that if the media would spend as little time on football as they do on the European Union, nobody would care about, or even understand what the game is all about, except for the occasional scandal.
The media have a responsibility in this. They of course have the freedom to report on what and in what way they want, I would not be a liberal if I opposed this, but the European citizen also has a right to know what is going on.
Secondly, we need a more transparent Union, one that is closer to the people. This is indeed the main task of politicians, not only in times of elections, but all through their mandates.

Vincent: Many citizens suffer from the financial crisis. Christian-democrats blame ‘individualism’ and socialists blame ‘capitalism’ for this. How will ALDE - liberalism inherently implies both individualism and capitalism - cope with these vicious attacks? And will this affect the outcome of the elections?

Graham: The financial crisis will undoubtedly be the main concern of the electorate as we head into elections. They are right to be angry and expect answers from elected representatives. Liberals are neither individualists nor capitalists. We believe in community values, solidarity and fairness. There has been a serious failure of banking supervision that few spotted and even fewer acted upon in the good years of boom and growth.
But opinion polls show that governing parties across the continent are all being blamed for not taking action earlier - including socialist and christian democrats. The two main parties are so busy looking for someone to blame that they are failing to take coordinated action to find a solution.

Annemie: Liberals are not afraid to take up responsibility, and this we cannot do by hiding in a corner. The current crisis is not a liberal crisis. We have to be offensive, take the lead and make sure that the way out of the crisis will be a liberal one, one that will lead us to a more prosperous and greener future. Our electoral programme is very clear on this, so we must get our message across, so that the voters will give a positive response.

Vincent: NATO celebrates its 60th birthday this year, the Alliance has reached a consensus on Afghanistan, and with Barack Obama we have a less outspoken American exceptionalist in the White House. How will NATO evolve in the forthcoming years, and what will be the role of the EU? Did anti-Americanism disappear in Europe the day Obama got elected or not really? And how will this idea of a ‘multi-polar world’ look like?

Annemie: If Lisbon gets implemented, the EU will be able to present a much more coherent foreign policy, which will reinforce its role as a global player. This will of course also affect its position in NATO and its relation with the USA, which should become more balanced.
I believe President Obama will be open to this evolution, which of course does not mean that he will happily surrender US hegemony. However, as the multi-polar world is being born, both EU and USA will have to work steadily together to keep promoting the ideals of freedom, democracy and security throughout the world, or we risk being swept aside by other players.

Vincent: In the last few months, many media outlets talked about ‘enlargement fatigue’ in the EU-27. How will this affect the future of the enlargement process? Will Turkey be kept in the fridge, and what with Croatia? What about the Caucasus republics and the eastern part of the Balkans? And how will the Euro-Mediterranean Union present itself on the world stage?

Annemie: ELDR is in favour of further enlargement, and of enhanced cooperation with other areas.
Of course, and we have to keep repeating this, when it comes to enlargement, we will need the Lisbon Treaty to properly allow for this.
Projects such as the Euro-Mediterranean Union are a very good incentive to promote and spread the European values and principles outside our borders in a peaceful way, and we should continue to work on similar projects.

Vincent: In general, EU politics is dominated by relatively old politicians with a career background in national politics. ELDR always supported the participation of young people in politics. Which steps were taken to secure the electibility of young people in the forthcoming elections?

Annemie: It is always hard for young people to take the stage as they haven't had a lot of visibility yet.
However, when you take the lists from the ELDR parties, you will see that everywhere, a lot of young candidates have stood up and been given a chance to be elected. This is a good thing, definitely for Europe, as our youngsters have always been more Europe-oriented, so they are very much willing to promote the ideas of a stronger cooperation in a Europe without borders.

Vincent: And last but not least, what are your priorities for the next EU Commission and EU Parliament? And how will that effect the world?

Graham & Annemie: Addressing the economic and financial crisis.
Unless the current flu pandemic spreads fear and panic across the world, the economic recession and financial crisis is likely to remain top of the political agenda both at the forthcoming European elections and some time after. The EU (all Member States collectively and in a coordinated manner) needs to take immediate action to stimulate both economic growth and job creation.
Achieving an ambitious agreement at the environment conference in Copenhagen in December
Well before we were caught up in a financial crisis, we were all greatly concerned by a global warming that threatens our very existence. That threat has not gone away with recession, but simply receded as a political priority. The two issues are linked in so far as we now have an opportunity to invest in a greener economy that uses less energy that promotes renewable energy sources and cleaner industrial practices. The EU has take, the lead in December 2008 with its 20-20-20 targets for reducing carbon emissions. We need to stick by these and convince the rest of the world that, despite a global economic downturn, it is possible to meet these targets.
Reversing growing scepticism about the European Union.
These European elections will see the greatest number of eurosceptic parties competing for election to the European Parliament. They are all variations on a theme that seeks to blame the European Union for all the ills of the world, when in fact it is providing many of the solutions. Many of Europe's citizens remain unconvinced or uninformed about how collective action at European level can enhance rather than inhibit national sovereignty.

Vincent: Thanks for your time and good luck with the campaign.

Interview for the LYMEC quarterly “New Libertas”
Vincent De Roeck, Brussels, Wednesday May 13th, 2009

Read more...

Zeven cartoons en acht weetjes over de EUSSR

Wist je dat de Europese Unie ter gelegenheid van de twintigste verjaardag van de val van het communisme een videoclip de wereld ingestuurd heeft? En dat ze daarbij "vergeten" is te vermelden dat de Polen met hun vakbond "Solidarnosc" als eerste de val van het communisme inleidde. Ken uw communistische geschiedenis, Europa, want Vladimir Bukovsky heeft gelijk, het is onze toekomst...


Wist je dat er bij de EU-Commissie zoveel fans van het communisme werken dat het nauwelijks meer een rel is wanneer Duitse senatoren begroet worden met de DDR-vlag? Wir haben est nicht gewusst...


Wist je dat de Europese Unie lak heeft aan democratie, laat staan dat ze de ongewenste uitkomst van al even ongewenste referenda zou respecteren? Zonder de ratificatie in Duitsland (Hooggerechtshof), Tsjechië en Polen (President), en Ierland (Referendum) is er van een "Verdrag van Lissabon" eigenlijk nog helemaal geen sprake. Maar desalniettemin traint de Europese Commissie al enige tijd een leger eigen diplomaten, ook al vindt zo'n "External Action Service" enkel maar zijn grondslag in dat niet-geratificeerde verdrag...


Wist je dat de Europese Unie in haar verwoede pogingen om de moslims niet voor het hoofd te stoten een verstrenging van de godsdienstneutraliteit voorstaat? De nieuwe regulering laat de aanbieders van publieke diensten, inclusief de private aanbieders daarvan, niet langer toe om religieuze symbolen in hun gebouwen aan te brengen. De Europese Unie, je weet wel die fameuze "gemeenschap van waarden" waarover iedereen in Brussel vol lof over spreekt, wordt zo nog meer de doodgraver van onze eigen identiteit.


Wist je dat de Europese Unie de gelijkheid van man en vrouw tot nieuw dogma verheven heeft? Een intern document geeft aan dat de diensten van de EU voortaan de aanspreektitels "Mijnheer" en "Mevrouw" moeten mijden in het kader van de seksegelijkheid. En ook al konden enkele EP-leden het document laten herroepen ("Political correctness gone mad" aldus Roger Helmer) toch blijven de ideeën zelf als een zwaard van Damocles boven onze hoofden hangen.


Wist je dat de meest naïeve en incompetente Eurocraten van allemaal bij OLAF, het fraudebestrijdingsorgaan van de EU, tewerkgesteld zijn? Want hoe kan je het anders verklaren dat zij zich in Sofia op een fraudebestrijdingsbezoek door een taxichauffeur laten oplichten? En dit soort berichten zijn trouwens schering en inslag. Waarom? Omdat bureaucraten nooit in de echte realiteit geleefd hebben en dus vogels voor de kat zijn in de buitenwereld... Ik ben de afgelopen maanden voor Libertas vier maal naar Sofia geweest en heb mij daar nooit in de luren laten leggen. Toeval of niet? Ik denk het laatste.


Wist je dat de budgetten van de Europese Unie één grote vetpot zijn om de bureaucraten zelf een meer dan mooi luilekkerleven te kunnen geven en om vrienden te kunnen bevoordelen? Meer nog, de budgetten van de EU zijn zo lek als een zeef, en controles die naam waardig bestaan gewoon niet. Een Italiaanse tandarts kon zo bijvoorbeeld honderdduizenden euro's claimen voor de promotie van zonnepanelen en het bedrag achteraf probleemloos in de aankoop van een Ferrari steken. Voor de echte fans bestaat er trouwens ook een bloemlezing van 100 typerende fraudegevallen van "Open Europe".


En last but not least nog even een open deur intrappen. Wist je dat een recente studie van de "Assembly of European Regions" wetenschappelijk aangetoond heeft dat sterk gedecentraliseerde staten (vooral dan inzake fiscaliteit en bestuurszaken) economisch merkelijk beter presteren dan unitaire en gecentraliseerde staten? Redenen te over dus om de EUSSR en haar harmoniseringdrang met hand en tand te blijven bestrijden! Voor het te laat is...


(Deze zeven cartoons werden met toestemming van hun makers in de laatste edities van het LVSV-magazine Blauwdruk gepubliceerd.)

Read more...