Moslims misbruiken het begrip racisme (vpmc)

.
15 maart 2009

Moslims misbruiken het begrip racisme

Het menselijk tekort

De moslimorganisaties bagatelliseren niet enkel het begrip racisme,
ze slaan ook munt uit die gruwelterm.
Het is een dooddoener tegen kritiek en versluiert de eigen ressentimenten.

Necla Kelek

De mens wordt als moslim geboren, en als dat niet het geval is dan doet de islam hem het aanbod om dit menselijk tekort door bekering weg te werken. Elk kind van een moslimvader is naar islamitische zeden bij zijn geboorte moslim, want moslim-zijn is in de ogen van de gelovigen de natuurlijke staat van de mens. Uittreden kun je uit deze religie niet, tenzij je de dood met aansluitend de hellevaart op de koop toe neemt.

Het individu is bij geboorte moslim, zoals een andere grote oren heeft of blond haar. Het komt hem niet toe een beslissing te nemen omtrent deze stand van zaken, want die is om zo te zeggen door God gegeven. Kritiek op hem uitbrengen vanwege deze bijzonderheid of dit stigma, is bijgevolg discriminerend, want moslim-zijn is het oorspronkelijke privilege van de mens, en een moslim kan het niet helpen dat hij moslim is.

Dat lijkt in ieder geval het simpele patroon van de argumenten die de Coördinerende Raad van Moslims (KRM) gebruikt, de koepelorganisatie van de islamverenigingen in Duitsland, en van de Interculturele Raad, een samengaan van vakbonden en andere “antiracisten”. Zij roepen vandaag op tot een “Internationale Week tegen het Racisme”: “Islamvijandigheid is vandaag de sterkst verbreide vorm van racisme in Duitsland” laten zij weten.

Nu zou je je vrolijk kunnen maken over het simplisme van de argumentatie (wat evenwel eens te meer het verwijt van racisme zou afroepen), als niet deze kwestie politiek gesproken zo waanzinnig was. Waanzinnig omdat hier het hoogste orgaan van de islam in Duitsland de moslims als slachtoffers van racisme afschildert, zonder ook maar één bedenking te verdoen aan het gevaar dat er schuilt in het dusdanig bagatelliseren van begrippen.
“Onder islamvijandigheid verstaan wij”, zo zeggen de organisatoren in hun oproep, “ als moslims kleinerend beoordeeld worden, en discriminatie bepleit wordt”. Het hoofddoekenverbod voor leraressen bijvoorbeeld wordt in deze betekenis als discriminerend beoordeeld, en is bijgevolg racistisch.
De poging om over het wezen en de praktijk van de islam, over zijn zeden en uitwassen de discussie te beletten door kritiek of afwijzing als “racistisch” te bestempelen, toont aan hoezeer de argumentatie van de islamverenigingen en de zogenaamde antiracisten ideologisch van aard is. De gruwelterm “racisme” wordt een knuppel tegen kritiek.

In de Turkse kranten en op de staatszender TRT –intussen inhoudelijk volledig door de AKP gedomineerd– wordt elke dag uitvoerig bericht over de zogenaamde discriminaties tegen moslims, vooral in Europa. De toon tegenover Duitsland en Europa wordt alsmaar beschuldigender, het lijkt wel, of er is een gericht opzet om de moslims uit de Europese samenleving te weren. Elke dag houdt men de landgenoten voor: kijk maar, jullie zijn ongewenst.
Islamfunctionarissen die aan de ene kant in alle mogelijke staatsraden en conferenties zitten, en de integratiepolitiek mee bepalen, klagen er breedsprakig over dat zij in Europa uitgesloten worden.
Het Turkse dagblad Hürriyet schrijft er dagelijks over, hoe verschrikkelijk de Turken in Duitsland er aan toe zijn, maar het geeft tegelijk ook tips hoe men Duitsland kan binnenkomen zonder dat men hoeft aan te tonen een cursus Duits te hebben gehad. Namelijk: je wordt zwanger.
In het Turks is er een spreekwoord dat zegt: “De kat die niet bij het eten raakt, zegt dat het bedorven is”. Op die manier kan men zich ook aan een dialoog onttrekken, door kritiek als belediging te bestempelen, en aan de bevolking een vijandbeeld te suggereren omdat de eigen concepten falen.

Omdat dergelijke campagnes vanuit Turkije naar Duitsland worden getransporteerd door het regeringsgetrouwe Ditib [Diyanet İşleri Türk İslam Birliği], is het verklaarbaar dat de KRM, waar de Ditib een stevige vinger in de pap heeft, deelneemt aan dergelijke “racisme”-campagnes.
Waanzin is het ook, omdat de KRM en de Interculturele Raad uit die “racistische” discriminatie openlijk munt slaan. Racisme is, zoals nazisme en antisemitisme, het sleutelwoord om bijvoorbeeld belastinggeld te werven. Wie er in slaagt om racisme, antisemitisme én islamkritiek en -vijandigheid in één adem te noemen, die heeft al een flinke stap gezet om zijn koranscholen en moskeebesturen te financieren met middelen uit de Fondsen tegen Rechts-radicalisme.
Enkele projecten, opgestart met als bedoeling te zorgen voor opleidingswerk tegen racisme, kregen op deze wijze een “andere bestemming”. Organisatoren die bijscholing aanbieden inzake antifascisme, breiden hun werkingsveld uit tot de “islamofobie”.

Met graagte betonen moslims in dit verband (bij andere gelegenheden minder graag) hun verbondenheid met de joden. Waar zij graag toe willen oproepen, is om “Abrahamische teams van joden, moslims en christenen” naar universiteiten en scholen te sturen, met de boodschap: “islam betekent vrede, en vrijwillige overgave aan god”.
Met parolen als “Toenadering tussen de Volkeren en Tolerantie” wordt gepoogd om de “slachtoffers van racisme en discriminatie schouder aan schouder” te krijgen, ook al zijn er geen verbanden wat de oorzaken betreft, want de uitgangsposities verschillen dag en nacht. Onder het motto “Wij geloven allemaal in de ene God, en worden door de Duitsers gediscrimineerd”, postuleert men een pseudosolidariteit.

Natuurlijk moeten wij het over racisme in Duitsland hebben, en opkomen tegen discriminatie. Maar de islamorganisaties moeten dan allereerst de eigen stoep vegen, en eens kritisch navragen hoe zovele, zogenaamd tolerante en vredelievende moslims zoal over de Duitsers denken.
Wie ooit kan meepikken hoe een groep moslims, jongens, meisjes, mannen of vrouwen over Duitse meisjes praat, of over Duitsers zonder meer, of over de joden, die zal snel zijn tong kwijt zijn als hun verwerping en verachting hem in het gezicht slaan.
Niet enkel de uitbarstingen van de familie van de zustermoordenaar Obeidi na het vonnis in Hamburg zijn het, die een schel licht werpen op deze wereldbeschouwing.

Een campagne tegen racisme en nationalisme in de rangen van de islamverenigingen, een opknapbeurt van de verhouding met christenen, joden en “ongelovigen”, een opheldering van de verstandhouding met de Duitsers, of met de minderheden in hun eigen herkomstlanden, dat alles zal geen thema zijn voor enkele weken, maar voor generaties.
NECLA KELEK kommt zum taz-Kongress am 18./19. April in Berlin. Infos unter: www.taz.de/30jahre
[Kelek wordt gelukkig goed beschermd, zoals Rushdie, Hirsi Ali, of Wilders en nog zovele anderen, want islam betekent immers niet altijd vrede]
.