De nieuwe spaarregulering, wie vaart er wel bij?

Antwerpse geldtellers

Niet de kleine spaarder, niet de kleine banken, maar wel de grote banken en de overheid, zegt Frank van Dun in zijn artikel 'Saving in the land of good cheer and better beer'.

In het koninklijk besluit, dat van kracht gaat op 1 april 2009, staat onder meer gestipuleerd dat de maximumvoet voor traditionele spaarrekeningen niet hoger mag zijn dan 3%. Een belangrijk effect hiervan is dat de competitie tussen banken zwaar wordt aangetast. Kleine banken zullen geen betere voorwaarden meer kunnen aanbieden. Gevolg is een verdere centralisatie van het banksysteem. Dit blijkt ook uit de opmerking die journaliste Frida Deceunynck maakt in haar artikel in de Standaard van dit weekend. Ze heeft het over het verdwijnen van de 'transparante' spaarrekeningen; spaarrekening zonder noemenswaardige rentepremie en een hoge basisrente (waardoor mensen makkelijk een nieuwe bank konden 'uitproberen', om er dan weer even vlot te kunnen vertrekken):

De wetgever hoopt dat spaarders in dit nieuwe systeem minder vlug geneigd zullen zijn om hun geld snel weer op te vragen, wat de stabiliteit van het financieel [systeem] ten goede zou moeten komen. Wie zijn geld van de rekening haalt voor de getrouwheidsperiode verstreken is, zal vanaf april immers een belangrijk deel van zijn rendement verliezen.

Met andere woorden, de overheid hoopt dat er een verminderd gevaar zal bestaan op omvallende banken die veroorzaakt worden door een grote geldopvraag vanwege gedesillusioneerde spaarders. Alle goede bedoelingen ten spijt, zal deze nieuwe spaarregulering dus de grote banken helpen om hun aloude praktijken verder te zetten, en bemoeilijkt ze aanzienlijk de komst van een nieuwe generatie bankiers. Een generatie met, bijvoorbeeld, een deugdelijker ethos.

>> Lees het artikel van Frank van Dun: Saving in the land of good cheer and better beer