Losse gedachten over internationale actualiteit (Vincent De Roeck)

De Europese Unie heeft geen kaas gegeten van macro-economie. Dat wisten we al langer, maar hun laatste escapades overtreffen zelfs mijn stoutste verwachtingen. Niet enkel willen de Eurocraten een pan-Europees herstelfonds oprichten, een pan-Europees stimulusplan lanceren, een pan-Europese beurswaakhond in het leven roepen en een pan-Europees agentschap inrichten dat banken moet 'begeleiden' in het kiezen van 'veilige' investeringen; nu willen ze zelfs de lonen van de topmanagers op EU-niveau gaan plafonneren. De voodoo-economie die ze toepassen om dat te rechtvaardigen is lachwekkend (moest het geen bittere ernst zijn natuurlijk). En ook over het kostenplaatje van deze 'pan-Europese aanpak' wordt in alle toonaarden gezwegen. Nochtans pakte "The Sunday Telegraph" dezelfde dag uit met een berekening dat tien 'willekeurig' onderzochte EU-agentschappen samen jaarlijks alleen al 1,2 miljard euro kosten.

Ook de financiële crisis raast nog steeds door de bedrijfswereld. Sluitingen en ontslagen alom. Wilde ideeën genoeg onder politici, maar hun Keynesiaanse oplossingen zijn nog erger dan de recessie zelf. In tegenstelling tot Europa vinden we in de VS wel afwijkende geluiden terug in de mainstream-media. Deze week deed “The Wall Street Journal” een oproep om meer Hayek en minder Keynes toe te passen. Het “Cato Institute” kwam aandraven met een anti-stimulusplanmanifest dat door tientallen gevierde economen onderschreven werd. “National Review” onthulde dan weer een lijst van vijftig niet-stimulerende gevolgen van het stimulusplan. Het Vlaamse “Murray Rothbard Institute” besprak op haar weblog de illusie dat een ‘bad bank’ de economie beter zou maken.

Sheldon Richman van de “Foundation for Economic Education” sprak over het financieel compenseren en belonen ven etatisme. De “New York Post” hield het bij een vergelijking van de huidige crisis met de andere recessies in de Amerikaanse geschiedenis. Hun conclusie:
de situatie is helemaal niet rampzalig. Daniel Hannan kwam vandaag aandraven met de vaststelling dat ook liefdadigheidsinstellingen bij de overheid komen aankloppen voor bail-outs. En de “Stichting Meer Vrijheid” toonde ons het ware gezicht van de superinflatie in Zimbabwe en trok de parallel met onze eigen munten. Het einde van de recessie is (door overheidsinterventies) nog lang niet in zicht. En dus ook de angst voor libertariërs zoals mezelf voor het verder afglijden van het socialisme van vandaag in écht totalitair fascisme, zoals meesterlijk beschreven door Martin De Vlieghere in zijn boek "We Verkiezen Een Führer", is nog helemaal niet weggeëbd.

Vanmiddag was ik in het Europees Parlement trouwens ook nog te gast op een lunchdebat over de nakende regulering van roamingtarieven op Europees niveau. Naast de Britse conservatieve Europarlementsleden Roger Helmer en Syed Kamall, en de al even vrijemarktgezinde Tory-kandidate Emma McClarkin (die al zeker is van haar verkiezing in het EP in juni), ging de discussie hoofdzakelijk tussen Adina Valean, Roemeens liberaal EP-lid en mede-opsteller van het roamingrapport, en Valentin Petkanchin, onderzoeksdirecteur van het Parijse "Institut Economique Molinari". Valean verdedigde de roamingregulering op basis van consumentenbescherming, het herstellen van marktfalen door natuurlijke monopolies (netwerken) en het ondersteunen van de kleinere spelers op de markt. Petkanchin benadrukte de noodzaak van innovatie en stelde dat regulering op dat vlak contraproductief werkt. Ook voorbeelden uit andere domeinen (prijszetting van levensmiddelen in post-WO2-Duitsland bijvoorbeeld) werden gretig in het rond gestrooid, net als kritiek op het 'tijdelijke' karakter van deze overheidsmaatregel. Het debat was zeer levendig en de zaal werd voor de verandering eens gedomineerd door vrijemarktdenkers. Ik had niet graag in Valeans schoenen gestaan. Zeker niet als je weet dat zij in haar jeugd ook libertarisch was...

Op "Conservative Home" veegt Ruth Lea de Europese Unie de mantel uit omwille van haar overregulering die het Verenigd Koninkrijk naar verluidt honderdduizenden Britse jobs gekost zou hebben. In Nederland kwamen de anti-Europese geluiden van een heel andere kant. Daar liet Wouter Bos door de "Wereldomroep Nederland" optekenen dat Nederland de EU-jaarrekeningen zal verwerpen omdat het Europees Rekenhof voor het 14de jaar op rij fraude gedetecteerd heeft. Tony Barber van de "Financial Times" hekelt dan weer het overdreven optimisme van de Europese Unie over haar eigen macht tegenover de internationale economische orde. Volgens hem betekent deze crisis een grotere test voor het ideaalbeeld van de EU dan voor de vrije markt op zich. Mary Ellen Synon van de "Daily Mail" (na Daniel Hannan en net voor Tony Barber en Bruno Waterfield mijn meest favoriete blog(g)(st)er over EU-zaken) valt andermaal de ECB en Jean-Claude Trichet/Trichard aan. En om deze blogpost te eindigen nog even melden dat de "EU Observer" zegt dat het Grondwettelijk Hof van Duitsland eindelijk begonnen is met het onderzoek naar de ratificatie van het Verdrag van Lissabon. Hopelijk verklaren zij dat alvast ongrondwettelijk. Hoog tijd voor duidelijkheid. At last.