Het andere gezicht van de Europese Unie(Vincent De Roeck)

Libertas is niet geliefd in Europa. En dat is een understatement. Ook al zal deze nieuwe beweging niet in alle EU-lidstaten potten breken en ook al preekt zij helemaal niets wezenlijk nieuw, toch betekent zij volgens vele analisten een gevaar voor de gevestigde orde binnen de Europese instellingen. Met de formele steun van twee Europese staatshoofden, een tiental parlementsleden en bijna 30 nationale politieke partijen groeit Libertas stilaan verder uit tot een kracht waar voortaan rekening mee gehouden zal moeten worden. De peilingen in Ierland, Polen en Tsjechië zijn uitermate rooskleurig voor Libertas en ook in landen met nochtans sterke traditionele partijen als Nederland zou Libertas in juni het verschil kunnen maken. Iedereen wist en weet dat de gevestigde Eurocratie alles in het werk zou stellen om Euroreformisten zoals Libertas tegen te werken. Wij verwachtten cadeau’s van niemand. Groot was dan ook onze verwondering toen het Europees Parlement onze aanvraag tot erkenning als pan-Europese politieke partij eerder deze week zonder veel problemen goedkeurde. We kregen er zelf een subsidie van 200,000 EUR bovenop. Alleen was dat, zo bleek twee dagen later, buiten de waard gerekend.

Libertas doet dit trouwens helemaal niet voor het geld. Als beweging zijn we immers fel tegen Europese subsidies gekant en daarboven liggen we in een goede schuif bij vele ondernemers en organisaties, en blijft het privé-geld rijkelijk binnenstromen. Vandaar dat Libertas ook formeel verklaard heeft geen enkele subsidie te zullen gebruiken voor haar campagnes of haar werking tot na de verkiezingen van juni. Enkel als Libertas effectief een mandaat van de kiezer zou krijgen in juni, zal dit subsidiegeld uitgegeven worden. Zoniet zal het aan de EU teruggegeven of aan een goed doel gedoneerd worden. Vooral de bevoordeling van erkende partijen op andere vlakken zoals media-aandacht en toegang tot een hele resem commissies e.a. speelde bij Libertas mee om per se als Europese partij erkend te willen worden. En graag zo snel als mogelijk natuurlijk. Maar daarvoor hadden wij nood aan de handtekeningen van zeven parlementsleden uit zeven verschillende EU-lidstaten. Libertas mag qua parlementsleden dan al wel sterk staan in bepaalde landen, toch kunnen wij nog bijlange niet prat gaan op een parlementaire vertegenwoordiging in zeven verschillende landen. Maar gelukkig was dit een probleem waar al gauw een mouw aan gepast kon worden. Tegen het begin van deze week waren de handtekeningen immers in orde en op maandag werden we dan ook meteen erkend.

Maar daar bleef het jammer genoeg niet bij. Daags na onze erkenning trokken twee ondertekenaars, het onafhankelijke Bulgaarse parlementslid Mincho Kuminev en de Estse liberale parlementariër Igor Grazin, plots hun handtekening terug. Beide bleken plots aan amnesie te leiden want zij verklaarden aanvankelijk zelfs nooit voor Libertas getekend te hebben. Het werd natuurlijk pas helemaal gênant voor beide parlementsleden toen een uur later de brieven met hun handtekeningen door Libertas gepubliceerd werden. De rel met beide is ondertussen gelukkig gekoeld en beide partijen hebben besloten dit als een “vergissing” te beschouwen, maar ondertussen was het kwaad natuurlijk al wel geschied. Onze tegenstanders in het Europees Parlement grepen de terugtrekking van de beide handtekeningen direct aan om onze erkenning te herroepen. Maar Libertas wil niet van wijken weten en wil dit alles aanvechten. Momenteel hebben we al twaalf handtekeningen klaar, zonder de twee hierboven vermelde randgevallen mee in beschouwing te nemen, en zijn we aan het uitpluizen hoe we de EU in deze procedure steeds een stap voor kunnen blijven. Hun aversie voor ons was al bekend, maar nu weten we ook zeker dat ze tot alles bereid zijn om ons tegen te houden.

In tegenstelling tot op de nationale niveau’s volstaat het op EU-niveau immers niet om steunhandtekeningen te hebben van zeven parlementsleden maar moeten het wel degelijk allemaal handgetekende verklaringen van lidmaatschap zijn. Daarbovenop mogen de ondertekenaars geen lid zijn van een andere erkende Europese partij. Enkel nieuwe partijen zijn trouwens verplicht om deze rigide formaliteiten in orde te maken. De gevestigde partijen genieten ook op dat vlak van een voorkeursbehandeling. Wat is er nu gebeurd in de nacht volgend op de erkenning? Het onafhankelijke Bulgaarse parlementslid werd door de traditionele partijen gepaaid met een erepost binnen de parlementaire commissiewereld, iets wat normaal nooit voor onafhankelijke verkozenen weggelegd is, en de ELDR, de pan-Europese liberale partij, dwong de Estse parlementariër om zijn handtekening in te trekken op straffe van excommunicatie en verlies van zijn (lucratieve) commissieaanstellingen.

Verder wil Libertas niet al te veel spel maken rond deze ontwikkelingen omdat er voldoende handtekeningen voor handen zijn (zelfs meer dan strikt genomen vereist zijn om een buffer te hebben tegen een mogelijke herhaling van dit soort pesterijen) en omdat Libertas niet per definitie op alle vlakken nodeloos de luis in de pels moet spelen. We gaan onze energie de komende weken en maanden immers nog voor andere, meer noodzakelijke, projecten nodig hebben. Wel vragen wij ons natuurlijk af wat de rechtsgrond is waarop het Europees Parlement op haar eerste beslissing, de erkenning en dito subsidiëring, teruggekomen is. Op het moment van de aanvraag waren alle formaliteiten in orde. Als daar een dag later dan problemen mee zijn, is dat natuurlijk ongelukkig, maar wat heeft dat dan eigenlijk formeel nog te maken met de goedgekeurde erkenning op het moment dat alles wel degelijk in orde was? In het kaarten telt volgens mij toch ook de gouden vuistregel: tafel plakt.

Ook onze vrienden van Open Europe zijn de laatste dagen weer actief geweest. Enkele dagen na de Brusselse voorstelling van hun vorige paper over het propagandabudget van de Europese Unie, kwamen ze nu alweer aandraven met een nieuwe paper. Ditmaal over de economische kost van de Europese regulitis. Hun onderzoek is gedetailleerd, hun bevindingen glashelder, en hun conclusie ogenopenend: de Europese regelgeving is “out of control”. Sinds het aantreden van de Barroso-Commissie in 2004 zou de kost van EU-regulering in het Verenigd Koninkrijk alleen al met 74% toegenomen zijn. Het VK scoort daarmee naar verluidt wel boven het EU-gemiddelde, maar de tendens zou in elke EU-lidstaat waar te nemen zijn. Paperonderzoeker Mats Persson vat het onderzoek trouwens mooi samen op de Britse website “Conservative Home”. En om als toemaatje nog even de debiliteit van een Kris Peeters te duiden die deze week warm en koud blies over de noodzaak van een Europese aanpak van de crisis in de automobielindustrie, kan ik jullie zeker dit artikel uit het Duitse magazine “Focus” aanraden. Hans Wagener van PriceWaterhouseCoopers windt er geen doekjes om: Europese bureaucraten zijn verantwoordelijk voor het verlengen en verergeren van de crisis. Waarom hoor ik dat geluid nergens in België? Een vraag die ik mij hier nu eigenlijk al dagen stel.


Meer over deze nieuwe beweging op www.libertas.eu.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.